Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Ο επισκέπτης του Δεκαπενταύγουστου


    
     Εορταστική μέρα σήμερα. Μέρα που, άλλοι τη γιορτάζουν με εκδρομές στα νησιά και στις κατά τόπους εκκλησίες, άλλοι τη γιορτάζουν στο σπίτι τους υποδεχόμενοι επισκέπτες και άλλοι απλώς τη ζουν.
     Μάλλον ανήκω στην τελευταία κατηγορία. Οι ομαδικές εξορμήσεις τύπου επέλασης δεν ήταν ποτέ του γούστου μου. Άσε που τέτοιες μέρες, που η Αθήνα αδειάζει, γίνεται - επιτέλους - μια πόλη κατάλληλη για να ζει κανείς εκεί...
     Ο δρόμος μπροστά από το σπίτι μου, δρόμος ταχείας κυκλοφορίας, είναι τόσο ήσυχος, που ακούγονται πάρα πολλά τζιτζίκια (πού ήταν κρυμμένα τόσο καιρό;). Ελάχιστοι άνθρωποι εμφανίζονται, και αυτοί μέσα σε αυτοκίνητα ή επάνω σε μηχανάκια, διασχίζουν το οπτικό μου πεδίο γρήγορα και εξαφανίζονται από αυτό.
     Έχω αποφασίσει να χαλαρώσω σήμερα. Δε θα πάω πουθενά. Θα κάτσω στο μπαλκόνι μου να απολαύσω την σπάνια ησυχία. Ευκαιρία να διαβάσω και ένα βιβλίο που έχω αφήσει μισοδιαβασμένο εδώ και καιρό: Το Παρίσι στον 20ο αιώνα, του Ιουλίου Βερν. Πολύς λόγος έχει γίνει για το συγκεκριμένο βιβλίο, για τις εφευρέσεις που περιγράφει και για τη διορατικότητα του συγγραφέα. Μέχρι στιγμής, από όσο έχω διαβάσει και μπορώ να κρίνω, είναι όντως εκπληκτική η διορατικότητα του Βερν σχετικά με την πρόοδο της τεχνολογίας. Κι όμως, πιο εντυπωσιακή ακόμα είναι η διορατικότητά του σχετικά με την κοινωνία. Υπό διωγμόν οι τέχνες. Το μέλλον ανήκει στην τεχνολογία. Νομίζω ότι, κατά κάποιον τρόπο, είναι ένα βιβλίο που μιλάει για εμένα. Και όχι μόνο για εμένα.
     Ας συνεχίσω, λοιπόν, την ανάγνωση, να δω τι μέλλον επιφυλάσσει ο Βερν στον Μισέλ Ντυφρενουά. Παίρνω το βιβλίο μου και βγαίνω στην βεράντα. Και εκεί, δίπλα σχεδόν στην καρέκλα όπου έχω σκοπό να καθήσω, βλέπω ένα αλογάκι της Παναγίτσας! Δεν βλέπω μια μύγα, μια αράχνη, ένα μυρμήγκι, μια πεταλούδα, βλέπω ένα έντομο αρκετά ασυνήθιστο, το οποίο στέκεται σχεδόν ακίνητο και δεν αντιδρά όταν κάθομαι στην καρέκλα. Μοιάζει σα να με περίμενε. Δε γίνεται, θα το φωτογραφίσω. Πιάνω το κινητό, επιλέγω την αντίστοιχη λειτουργία, και το αλογάκι γυρίζει και με κοιτάζει! Βγάζω δύο φωτογραφίες, και αφού τελειώσω, γυρίζει το κεφάλι του και φεύγει με γρήγορα βήματα...
     Μένω λίγο σκεφτική... Να σήμαινε τίποτα αυτή η εμφάνιση; Σημάδι της ημέρας; Αλογάκι της Παναγίτσας τη μέρα της Παναγίας; Αυτές οι συμπτώσεις πια... Μήπως είναι ένας τρόπος του σύμπαντος να μου πει "Χρόνια πολλά";


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

To comment or not to comment? That is the question