Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Εκρηκτική ατμόσφαιρα




     Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, ίσως περισσότερο ζεστή από όσο θα έπρεπε. Η αίθουσα ήταν γεμάτη καπνούς, τόσο που δύσκολα διακρινόταν η πινακίδα "ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ".
     - Οι ψήφοι καταμετρήθηκαν, ανακοίνωσε ο Βεζούβιος, ξεφυσώντας ελαφρά. Πρόεδρος, λοιπόν, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια εκλέγεται η Αίτνα.
     - Αίσχος! ακούστηκε από τα πίσω καθίσματα.
     - Η Αίτνα, επαναλαμβάνω, θα είναι η πρόεδρος για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, είπε ο Βεζούβιος, ενώ προσπαθούσε να διακρίνει ανάμεσα στους καπνούς ποιος ήταν ο αναιδής που είχε διακόψει με τέτοια αγένεια την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εκλογών για το Σωματείο των Ενεργών Ηφαιστείων.
     - Το αποτέλεσμα είναι σικέ! ξανακούστηκε η φωνή και όλοι γύρισαν προς τα πίσω.
     - Ποιος είναι αυτός ο αναιδής; ρώτησε ο Βεζούβιος. Ποιος τολμά να διακόπτει με αυτόν τον τρόπο τη συνέλευση;
     - Εγώ! είπε ένα νεαρό ηφαίστειο.
     - Και ποιος είσαι εσύ;
     - Είμαι το Μπαρνταρμπούνγκα, είπε περήφανα εκείνο.
     - Είσαι μέλος του σωματείου; ρώτησε η Αγία Ελένη, κοιτάζοντας προσεκτικά τον κατάλογο των μελών.
     - Φυσικά και είμαι, απάντησε το Μπαρνταρμπούνγκα. Και μάλιστα είμαι από τα πιο ενεργά μέλη!
     - Πολύ αυθάδης είναι αυτός ο νεαρός, είπε το Κρακατάου, έτοιμο να εκραγεί από τα νεύρα του.
     - Ηρέμησε, συνάδελφε, είπε το Κιλαουέα, που ήταν ο ειρηνοποιός του σωματείου, οπαδός της φιλοσοφίας ζεν.
     - Μα πώς να ηρεμήσω; είπε το Κρακατάου. Δεν το ακούς πώς μιλάει;
     - Μα αφού έχω δίκιο, είπε το Μπαρνταρμπούνγκα. Είναι πασιφανές πως στις εκλογές δούλεψε το Ιταλικό λόμπι: Βεζούβιος, Αίτνα, Στρόμπολι... Τυχαίο είναι που στις τρεις τελευταίες εκλογές πάντα ένας από αυτούς τους τρεις βγαίνει πρόεδρος; Εκτός αν νοθεύτηκε το αποτέλεσμα...
     - Ντροπή! είπε η Αγία Ελένη και άρχισε να τρέμει από τα νεύρα της, ενώ τα χιόνια στο κεφάλι της άρχισαν να λιώνουν και να στάζουν στο πρόσωπό της. Τόσα χρόνια γραμματέας, ποτέ δεν υπήρξε η παραμικρή υπόνοια για νοθεία, και έρχεται ο κάθε παρείσακτος για να μας κατηγορήσει; Να ανακαλέσει αμέσως!
     - Δεν είμαι καθόλου παρείσακτος, είπε το Μπαρνταρμπούνγκα. Η τοπική οργάνωση της Ισλανδίας είναι από τις πιο ενεργές, αν δεν κάνω λάθος, και εγώ είμαι εγγεγραμμένο στα μητρώα της από όταν γεννήθηκα.
     - Τέλος πάντων, νεαρέ, είπε το Κιλαουέα, και τώρα τι θέλεις;
     - Επανακαταμέτρηση των ψήφων.
     - Αυτό είναι αδύνατο, οι ψήφοι κάηκαν κατά την καταμέτρηση, λόγω των υψηλών θερμοκρασιών. Εξάλλου, και να μπορούσε να ξαναγίνει καταμέτρηση, τι νομίζεις ότι θα κέρδιζες;
     - Τις εκλογές.
     - Α, είπε το Πελέ, που μέχρι εκείνη την ώρα κάπνιζε χωρίς να δίνει σημασία, εδώ έχουμε να κάνουμε με πρωτοφανή μεγαλομανία. Αγαπητέ μου, συνέχισε να λέει, υποψήφιος δεν μπορεί να είναι κάποιος που δεν έχει να επιδείξει έντονη δραστηριότητα στο παρελθόν. Άρα, λυπάμαι που σου το λέω, αλλά δεν μπορείς να είσαι υποψήφιος.
     - Είμαι εξίσου ικανός με οποιονδήποτε άλλον εδώ μέσα, είπε το Μπαρνταρμπούνγκα, που είχε αρχίσει και θύμωνε πραγματικά. Και, επιτέλους, ήρθε η ώρα να αναλάβει τα ηνία κάποιος νέος.
     Πυκνοί καπνοί έβγαιναν μέχρι και από τα αυτιά του. Η ατμόσφαιρα έγινε πιο αποπνικτική, καθώς οι τόνοι είχαν ανέβει.
     - Συνάδελφοι, επενέβη το Κιλαουέα, προσπαθώντας να διατηρήσει την ηρεμία στην αίθουσα, εφόσον το Μπαρνταρμπούνγκα είναι μέλος έχει δικαίωμα να βάλει υποψηφιότητα. Άσχετα με το άν θα το ψηφίσει κανείς...
     - Είμαι ικανό και θα σας το αποδείξω εδώ και τώρα, είπε το Μπαρνταρμπούνγκα και άρχισε να κρατάει την ανάσα του. Τα μάγουλά του κοκκίνησαν και οι καπνοί που έβγαιναν μέχρι και από τα αυτιά του πύκνωσαν.
     Και τότε, οι κάτοικοι της Ισλανδίας έντρομοι κατάλαβαν ότι το μεγαλύτερο ηφαίστειο της χώρας είχε ξυπνήσει και ετοιμαζόταν να εκραγεί. Και άρχισαν να προετοιμάζονται για επικείμενη έκρηξη. Και άνοιξαν τους φακέλους με τα σχέδια επίλυσης μεγάλων κρίσεων και άρχισαν να μελετούν τα διάφορα ενδεχόμενα. Και απαγόρευσαν στα αεροπλάνα να πετούν από πάνω από το Μπαρνταρμπούνγκα και πολύ φοβούνταν μήπως το ηφαίστειο έκανε ένα "Μπαρνταρμπούνγκ!" και έσκαγε προτού προλάβουν να κάνουν κιχ.
     - Σας φαίνομαι αρκετά απειλητικό τώρα; ρώτησε το Μπαρνταρμπούνγκα τα μέλη του Σωματείου των Ενεργών Ηφαιστείων.
     Και οι καπνοί που έβγαζε ήταν τόσο πυκνοί, που μόνο η φωνή του ακουγόταν στην αίθουσα.
     - Εντάξει, μας έπεισες! είπε ο Βεζούβιος. Σταμάτα τώρα.
     - Να σταματήσω, αλλά θα με κάνετε πρόεδρο;
     - Το καταστατικό του σωματείου το απαγορεύει ρητά, είπε η Αγία Ελένη, αλλά μπορούμε να προκηρύξουμε νέες εκλογές, αν ο νέος πρόεδρος αποφασίσει να παραιτηθεί...
     - Καλά, είπε η Αίτνα, που δεν είχε μιλήσει μέχρι τότε, εγώ δεν έχω πρόβλημα να παραιτηθώ. Εξάλλου, έχω βαρεθεί και λίγο τα υψηλά αξιώματα. Αν ο νεαρός το θέλει τόσο πολύ, του την χαρίζω την προεδρία.
     - Δεν μπορείς να του τη χαρίσεις, είπε η Αγία Ελένη, θα πρέπει να γίνουν νέες εκλογές.
     - Εντάξει, τότε, ας γίνουν νέες εκλογές. Συμφωνούμε όλοι;
     Ακούστηκε ένα μουρμουρητό, το οποίο έμοιαζε με "ναι", οπότε προκηρύχθηκαν νέες εκλογές.
     Έτσι τώρα τα ενεργά ηφαίστεια διανύουν και πάλι προεκλογική περίοδο και το Μπαρνταρμπούνγκα προετοιμάζεται πυρετωδώς. Είναι αποφασισμένο να κερδίσει αυτή τη φορά. Φήμες λένε ότι έχει επιστρατεύσει και το Ισλανδικό λόμπι για να το βοηθήσει, αλλά ο νεαρός υποψήφιος το αρνείται κατηγορηματικά.
     Και ενώ το Σωματείο Ενεργών Ηφαιστείων περιμένει τις εκλογές, οι κάτοικοι της Ισλανδίας είδαν με χαρά ότι το Μπαρνταρμπούνγκα ηρέμησε λίγο. Έτσι ξεθάρρεψαν και αυτοί και άφησαν τα αεροπλάνα να πετούν από επάνω από το ηφαίστειο και πάλι.
     Ο Θεός να τους φυλάει, όμως, αν το Μπαρνταρμπούνγκα δεν κερδίσει τις εκλογές...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Για μια ποδηλατάδα


     Κάθε άνθρωπος έχει τους φίλους του. Έτσι και η Πίπη έχει τους δικούς της φίλους. Και είναι όλοι τους πολύ καλά παιδιά, γι'αυτό και είναι φίλοι της Πίπης.
     Η Πίπη, λοιπόν, έχει μια φίλη πολύ καλή, την Ρίνα τη Μινωταυρίνα. Η Ρίνα έχει δύο τεράστιες πατούσες, που όταν περπατάει μπορεί να ισοπεδώσει ολόκληρα μυρμηγκοχωριά, και αγαπάει το διάβασμα και τις ωραίες συζητήσεις. Επίσης, της αρέσουν πολύ οι βόλτες.
     Γι'αυτό η Ρίνα αποφάσισε να πάρει ένα ποδήλατο. Αλλά τι ποδήλατο θα μπορούσε να πάρει; Ένα με μεγάλα πεντάλια, φυσικά, για να χωράνε τα πόδια της. Και τι άλλο; Να πάρει ποδήλατο πόλης ή ποδήλατο βουνού; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
     Η Ρίνα έχει πρόβλημα. Δηλαδή, εντάξει, ένα απλό ποδήλατο δε θα ήταν και τόσο κακή επιλογή, έλα όμως που η Μινωταυρίνα κάνει παρέα με την Πίπη, που έχει ένα ιπτάμενο κρεβάτι! Και πώς θα πηγαίνουν βόλτες οι δυο τους αν και η Ρίνα δεν πάρει ένα ιπτάμενο ποδήλατο;
     Και ψάχνει, και ψάχνει, και κανένας δεν πουλάει ιπτάμενα ποδήλατα.
     - Γιατί δεν παίρνεις ένα συνηθισμένο και να του κολλήσεις φτερά; τη ρωτάνε οι γνωστοί της.
     Αλλά τι ξέρουν αυτοί; Κι αν φυσήξει δυνατός αέρας και ξεκολλήσουν τα φτερά από το ποδήλατο;
     - Κι αν γεμίσεις το ποδήλατο μπαλόνια; την ξαναρωτάνε. Τότε δε θα πετάει το ποδήλατο;
     Αλλά της Ρίνας δεν της αρέσει η ιδέα ενός ποδηλάτου γεμάτου μπαλόνια...
     - Είσαι πολύ μυστήρια, της λένε. Δεν αξίζεις τη βοήθειά μας.
     Και φεύγουν. Και την αφήνουν στην ησυχία της, νομίζοντας πως είναι μυστήρια. Αλλά εκείνη κάθε άλλο παρά μυστήρια είναι. Απλώς, θέλει να μπορεί να πηγαίνει βόλτα με τη φίλη της, τόσο κακό είναι πια; Και όλο ψάχνει στα μαγαζιά με τα ποδήλατα, και κάθεται επάνω και τα δοκιμάζει, και όλα τα νιώθει να είναι τόσο πολύ κολλημένα στη γη! Μα πού κρύβεται το ιπτάμενο ποδήλατο;
     Φαίνεται, λοιπόν, ότι η Ρίνα δε θα βρει ποτέ το ποδήλατο που ψάχνει, και τελικά αναγκάζεται να αγοράσει ένα απλό, συνηθισμένο ποδήλατο. Όμως για όλα υπάρχει λύση. Και η Ρίνα, δεν το ξέρει κανένας, έχει μία μαγική σκόνη. Της την έδωσε μια γρια μάγισσα στην Ψυχρούπολη, όπου η Ρίνα είχε πάει για σεμινάρια δημιουργικού σχηματισμού λεξοφυσαλίδων.
     - Παρ'την, της είχε πει, και να την χρησιμοποιείς με μεγάλη προσοχή. Δεν είναι για όλες τις περιπτώσεις.
     Κι όμως, η Ρίνα νιώθει ότι τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη μαγική της σκόνη. Πάει, λοιπόν, στο ντουλάπι όπου την έχει φυλαγμένη σε ένα βάζο που κλείνει αεροστεγώς, ανοίγει το βάζο και με τα δυο της δάχτυλα πιάνει μια μικρή, πολύ μικρή ποσότητα σκόνης. Ύστερα πλησιάζει το απλό, συνηθισμένο ποδήλατο και του ρίχνει την σκόνη από πάνω. Και το απλό, συνηθισμένο ποδήλατο δεν είναι πια και τόσο συνηθισμένο!
     Η Ρίνα ξανακλείνει προσεκτικά το βάζο με τη μαγική σκόνη και ξαναπηγαίνει στο ποδήλατο. Τεντώνεται στις μύτες των τεράστιων ποδιών της και με αρκετή δυσκολία καταφέρνει να πιάσει την πίσω ρόδα του ποδηλάτου και να το τραβήξει προς τα κάτω. Ύστερα, παίρνει ένα χοντρό κορδόνι και το δένει σφιχτά στη ρόδα.
     Με άλλα λόγια, το απλό, συνηθισμένο ποδήλατο που αγόρασε η Ρίνα, με τη μαγική σκόνη της γριας από την Ψυχρούπολη έγινε ένα πρώτης τάξης ιπτάμενο ποδήλατο. Τώρα η Ρίνα έχει άλλο πρόβλημα: δεν πρέπει να αφήνει το ποδήλατο λυτό ούτε στιγμή, ειδικά αν έχει τα παράθυρα του σπιτιού ανοιχτά και έξω φυσάει.
     Όμως, από την άλλη, τώρα μπορεί να πηγαίνει βόλτες μαζί με την Πίπη. Και είναι ένα ωραίο θέαμα, όταν στον ουρανό εμφανίζονται το ιπτάμενο κρεβάτι της Πίπης μαζί με το ιπτάμενο ποδήλατο της Μινωταυρίνας. Ειδικά όταν δεν φυσάει.

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ταξιδιωτικής επανάστασης συνέχεια

     Για όλα, φυσικά, υπάρχει και το αντίθετό τους. Σήμερα, χωρίς καθόλου να το θέλω, ταξίδεψα σε ένα τυροκομείο, γεμάτο, τυριά, τυροπήγματα, γιαούρτια και πρόβειο γάλα. Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι στον χώρο που ταξίδεψα, εκτός από τα προϊόντα βρίσκονταν και τα πρόβατα που έδωσαν το γάλα. Επρόκειτο για τουλάχιστον 50 κεφάλια (προβάτων, όχι τυριών) Άτιμο πράγμα το οσφρητικό ταξίδι, τελικά. Θα περιοριστώ στα ταξίδια με τον καναπέ-χρονοταξιδευτή.

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Ταξιδιωτική επανάσταση


     Σήμερα έκανα μία σημαντική ανακάλυψη: ανακάλυψα ότι, εκτός από τον καναπέ-χρονοταξιδευτή έχω κι άλλο ταξιδιωτικό εργαλείο. Και όχι μόνο αυτό: ανακάλυψα ότι, σε αντίθεση με τον καναπέ - που τον έχω μόνο εγώ -, το ταξιδιωτικό αυτό εργαλείο το έχουν όλοι.
     Η ανακάλυψη έγινε τυχαία, όπως γίνονται όλες οι ανακαλύψεις. Ευτυχώς, βέβαια, που γι'αυτό δεν χρειάστηκε να μου πέσει τίποτα στο κεφάλι, όπως έγινε με τον Νεύτωνα. Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να πάω στη δουλειά.
     Πήγαινα, λοιπόν, στη δουλειά το πρωί και για να μην αργήσω πήρα το τρόλεϊ, που περνούσε εκείνη την ώρα. Κατέβηκα στην επόμενη στάση και άρχισα να περπατάω. Και με το που στρίβω στην πρώτη γωνία, τσουπ! μεταφέρομαι ως δια μαγείας κάπου αλλού!
     - Βρε, τι έγινε; αναρωτιέμαι. Πώς βρέθηκα εδώ;
     Δεν άργησα να το ανακαλύψω. Η μυρωδιά του καφέ, όπως βγαίνει από την καφετιέρα, πλημμύριζε τον δρόμο, πλανιόταν πάνω από τα τραπεζάκια που περίμεναν κάποιον να τα τιμήσει με την παρουσία του, έμπαινε στα άλλα μαγαζιά εκεί γύρω που άνοιγαν σιγά-σιγά, έμπαινε και στα ρουθούνια μου. Και ήταν αυτή η γνώριμη μυρωδιά του καφέ, που όπως έμπαινε στα ρουθούνια μου, αυτόματα με μετέφερε σε ένα άλλο μέρος, όπου εγώ ως τουρίστρια περιδιάβαινα πρωί-πρωί, απολαμβάνοντας το όμορφο πρωινό.
     - Να, λοιπόν, σκέφτηκα, άλλος ένας θαυμάσιος τρόπος να ταξιδεύεις.
     Αρκεί, λοιπόν, να κλείσουμε τα μάτια και να μυρίσουμε μια γνώριμη μυρωδιά για να μεταφερθούμε εν ριπή οφθαλμού μίλια μακριά (ή ακόμα και δεκαετίες μακριά, το εργαλείο είναι χωροχρονικό, σαν τον καναπέ μου). Μόνη προϋπόθεση, να υπάρχουν στον εγκέφαλό μας ήδη καταγεγραμμένες μυρωδιές.
     Τώρα, βέβαια, πολλοί θα πουν: και σιγά την βλακεία! Όμως, αυτό θα το πουν μόνο αυτοί που δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους. Διότι εγώ, το λέω ξεκάθαρα, βλέπω πολύ πιο πέρα! Η ανακάλυψή μου αυτή θα σημάνει την αλλαγή των ταξιδιών και των ταξιδιωτικών γραφείων. Σε ένα όχι τόσο μακρινό μέλλον, τα ταξιδιωτικά γραφεία θα είναι πολύ διαφορετικά από ό,τι είναι σήμερα.
     Ας φανταστούμε λοιπόν τον κύριο Χι, ο οποίος θέλει να κάνει ένα ταξίδι. Απευθύνεται, φυσικά, σε ένα ταξιδιωτικό γραφείο. Το ταξιδιωτικό γραφείο έχει μία διακριτική είσοδο, πολύ ζεν. Τα απολύτως απαραίτητα: Ένα μπονζάι, μία μικρή λιμνούλα με ένα χρυσόψαρο, όπου τρέχει συνέχεια νερό, και ένας ξύλινος μελωδός, από αυτούς που κουδουνίζουν ευχάριστα με την πνοή του αέρα.
     Ο κύριος Χι σπρώχνει απαλά την πόρτα και μπαίνει μέσα. Μια μικρή αίθουσα αναμονής, ένα γραφείο υποδοχής με έναν υπάλληλο και γύρω-γύρω κλειστές πόρτες. Στο χώρο ακούγεται απαλή μουσική. Ο κύριος Χι πλησιάζει στην υποδοχή. Ο υπάλληλος τον υποδέχεται ευγενικά.
     - Καλημέρα σας, τι θα μπορούσα να κάνω για εσάς;
     - Θα ήθελα να κάνω ένα ταξίδι.
     - Μα φυσικά, κύριε, βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος... Πρώτα, όμως, επιτρέψτε μου να ρωτήσω, σε περίπτωση που δεν είδατε την προειδοποιητική πινακίδα στην είσοδο: είστε άνω των 18; Έχετε αρκετές οσφρητικές εμπειρίες; Το γραφείο μας παρέχει υπηρεσίες μόνο σε οσφρητικά έμπειρους πελάτες.
     - Ναι, βέβαια, έχω αρκετές οσφρητικές εμπειρίες, έχω ξαναταξιδέψει στο παρελθόν.
     - Πολύ ωραία. Και τώρα θα θέλατε να μου πείτε πού θα θέλατε να ταξιδέψετε;
     - Σκέφτομαι έναν καλοκαιρινό προορισμό...
     - Θάλασσα; Λίμνη; Ποτάμι; Μήπως βουνό;
     - Θα προτιμούσα θάλασσα.
     - Φυσικά, κύριε. Και τι εποχή σκοπεύετε να ταξιδέψετε;
     - Καλοκαίρι, οπωσδήποτε καλοκαίρι.
     - Προτιμάτε τα τουριστικά μέρη, ή θα θέλατε καλύτερα μια ήσυχη παραλία;
     - Θα προτιμούσα μία ήσυχη παραλία.
     - Μάλιστα, έχουμε το ταξίδι που σας ενδιαφέρει. Πόσα χρήματα θα ήσαστε διατεθειμένος να πληρώσετε; Έχουμε το βασικό πρόγραμμα, αλλά έχουμε και το λουξ, με πολλά έξτρα.
     - Ποια είναι η διαφορά;
     - Το βασικό πρόγραμμα περιλαμβάνει μόνο την όσφρηση, το λουξ περιλαμβάνει και ακουστική εμπειρία. Επίσης, υπάρχει η δυνατότητα στρώματος νερού, αντί για το απλό κάθισμα του βασικού προγράμματος. Φυσικά, αυτό κοστίζει επιπλέον. Υπάρχουν επίσης ομαδικά προγράμματα, για όσους θέλουν μία εμπειρία λουξ, σε τιμή βασικού προγράμματος.
     - Ε, δε θα ήθελα να κοστίσει πολύ ακριβά, αλλά δεν μπορώ να μπω σε ομαδικό πρόγραμμα, δώστε μου το βασικό πρόγραμμα.
     - Πολύ καλά, κύριε. Μου δίνετε την κάρτα σας, παρακαλώ, για να κάνω την χρέωση του προγράμματος;
     - Ορίστε.
     Και ενώ ο υπάλληλος χρεώνει το ταξίδι στην κάρτα του κυρίου Χι, μία άλλη υπάλληλος εμφανίζεται.
     - Κυρία Ψι, της λέει ο υπάλληλος υποδοχής, οδηγήστε παρακαλώ τον κύριο Χι, στην αίθουσα 5.
     - Ακολουθήστε με, κύριε, λέει η κυρία Ψι.
     Ο κύριος Χι ακολουθεί την κυρία Ψι, η οποία ανοίγει την πόρτα αριθμός 5. Βρίσκονται σε ένα μικρό δωμάτιο, με χαμηλό φωτισμό και ένα αναπαυτικό κάθισμα. Στο χώρο ακούγεται μια πολύ απαλή μουσική.
     - Καθήστε αναπαυτικά και φορέστε το κάλυμμα οφθαλμών, λέει η κυρία Ψι. Το ταξίδι σας θα ξεκινήσει εντός ολίγου.
     Ο κύριος Χι κάθεται αναπαυτικά και φοράει ένα κάλυμμα στα μάτια του, ενώ η κυρία Ψι βγαίνει από το δωμάτιο και κλείνει την πόρτα. Το αμέσως επόμενο λεπτό, το δωμάτιο πλημμυρίζει από μία πολύ γνωστή μυρωδιά.
     - Αααα, ανασαίνει το ιώδιο ο κύριος Χι. Τι ωραία που είναι εδώ!
      Ξαπλώνεται ακόμα καλύτερα στο κάθισμά του και απολαμβάνει μία υπέροχη καλοκαιρινή μέρα στην παραλία. Η θάλασσα κυματίζει ελαφρά και ένα δροσερό αεράκι του χαϊδεύει το πρόσωπο.
     - Μακάρι να είχα λεφτά για το πρόγραμμα λουξ, σκέφτεται ο κύριος Χι. Τι ωραία που θα ήταν αν άκουγα και τα κυματάκια να σκάνε στην παραλία! Και ξαπλωμένος σε ένα στρώμα νερού, ακόμα καλύτερα!
     Αλλά και έτσι καλά είναι, πρόκειται για μια πολύ ευχάριστη εμπειρία. Θα έχει να μιλάει γι'αυτήν στο γραφείο. "Πού πήγες φέτος;" "Α, φέτος πήγα στη θάλασσα!" "Και πώς τα πέρασες;" "Πολύ ωραία, όλη την ώρα αραγμένος στην παραλία..." "Αχ, μπράβο, και του χρόνου να είσαι καλά να ξαναπάς!"
     Αυτά σκέφτεται ο κύριος Χι καθώς απολαμβάνει το ταξίδι του, και στα διπλανά δωμάτια άλλοι κύριοι και κυρίες Χι, ξαπλωμένοι αναπαυτικά, απολαμβάνουν τα δικά τους ταξίδια, σε βουνά, θάλασσες, πόλεις, χωριά... Και όλοι στο βάθος του μυαλού τους ευχαριστούν σιωπηλά τον εφευρέτη αυτών των ταξιδιών, δηλαδή εμένα!

Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

Βροχής παρενέργειες


     Όλος ο κόσμος το ξέρει ότι η αγαπημένη μου εποχή είναι η άνοιξη. Μέχρι που έχω και θεωρία γι'αυτό. Λατρεύω τον καλό καιρό, τα ανθισμένα λουλούδια, την επιστροφή των χελιδονιών. Δεν μου αρέσει το κρύο, το χιόνι και η βροχή, ιδιαίτερα όταν δεν βρίσκομαι μέσα στο προστατευμένο περιβάλλον του σπιτιού μου. Δεν μου αρέσει ο χειμώνας, παρ'όλο που έχω γεννηθεί χειμώνα.
     Υπάρχει όμως και άλλη μια εποχή του χρόνου που μου αρέσει πολύ: το φθινόπωρο, και πιο συγκεκριμένα, η αρχή του φθινοπώρου, με τα φύλλα που κιτρινίζουν, αλλά κυρίως, με τις ψιλές βροχούλες που νοτίζουν το χώμα και το κάνουν να μοσχοβολάει.
     Έτσι, εχθές το απόγευμα ήταν για μένα μια σκέτη απόλαυση. Κάθησα στη βεράντα μου και ανάσαινα τον μυρωδάτο αέρα, και στο μυαλό μου έρχονταν απανωτά ένα σωρό φθινοπωρινές μέρες, τότε που ήμουν μικρή και τα πρωτοβρόχια σηματοδοτούσαν την επιστροφή μου στο σχολείο. Επειδή το λάτρευα το σχολείο (και δε θέλω σχόλια περί "φυτών"). Τα πρωτοβρόχια σήμαιναν την επιστροφή μου στο σχολείο, με τους φίλους μου, με τα καινούργια βιβλία - που τα ξεφύλλιζα μέχρι την τελευταία σελίδα - , με τα καινούργια πράγματα που με περίμεναν να τα μάθω, άσχετα αν τώρα τα περισσότερα από αυτά τα έχω ξεχάσει...
     Και οι ευχάριστες εκπλήξεις δεν σταμάτησαν στην χθεσινή μέρα. Σήμερα το πρωί, άλλη ευχάριστη έκπληξη με περίμενε: ο ουρανός ήταν και πάλι γκρίζος και ψιχάλιζε, και η σκέψη μου ταξίδεψε κατευθείαν στα ταξίδια που έχω κάνει κάποιους Σεπτέμβριους της ζωής μου. Και ας είναι ακόμη Αύγουστος.
     Η αίσθηση ήταν τόσο έντονη, που δεν ένιωθα ότι πήγαινα στη δουλειά μου, αισθανόμουν σαν να πήγαινα να επισκεφτώ κάποιο μουσείο και να περιδιάβαινα τους νοτισμένους δρόμους μιας ξένης πόλης, όπου περπατούσαν ξένοι άνθρωποι, που μιλούσαν ξένες γλώσσες. Κι αυτό επειδή όσες φορές έχω ταξιδέψει Σεπτέμβριο, πάντα βρέχει τη μία από τις μέρες του ταξιδιού. Λες και το έχω κάνει τάμα.
     Κι όμως, όλες αυτές οι βροχές, οι ψιχάλες και οι μπόρες των ταξιδιών του Σεπτεμβρίου, συντέλεσαν ώστε το σημερινό πρωινό να μου φανεί τόσο όμορφο. Και κάθε φορά που κοίταζα έξω στον δρόμο, μεμιάς έπαυα να βρίσκομαι στην Αθήνα και ταξίδευα σε άλλα μέρη και σε άλλους καιρούς.
     Και θα το ομολογήσω, όσο παράξενο κι αν φαίνεται: παρακαλούσα να μην βγει ο ήλιος και όταν κατά το μεσημέρι βγήκε, πολύ στενοχωρήθηκα. Ποια; Εγώ, η λάτρης της ηλιοφάνειας. Μάλλον χρειάζομαι επειγόντως ένα ταξίδι...
 


Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου
                                                                                         

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Η ώρα του σκλάβου


     Σήμερα ανακάλυψα ότι ο καναπές μου είναι στην πραγματικότητα μία πρώτης τάξης χρονομηχανή. Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς κοιμήθηκα επάνω του Δευτέρα και ξύπνησα Παρασκευή! Ή, μάλλον, για να ακριβολογήσω, αυτήν την αίσθηση είχα όταν ξύπνησα: ότι ήταν Παρασκευή. Έτοιμη ήμουν να κάνω το πρόγραμμα του Σαββάτου, όταν συνειδητοποίησα ότι ήταν ακόμα Δευτέρα βράδυ!
     Είναι προφανές, λοιπόν, ότι ο καναπές μου, αν δεν είναι χρονομηχανή, είναι τουλάχιστον μαγικός και, άρα, θα πρέπει να είμαι πολύ προσεκτική όταν αποκοιμιέμαι επάνω του. Θα πρέπει, για καλό και για κακό, να έχω δίπλα μου πάντα ένα ημερολόγιο, για να βρίσκω τη σωστή μέρα, όταν ξυπνάω. Και ίσως, ακόμα και έτσι, να χρειάζεται να διασταυρώσω την πληροφορία και με άλλες πηγές.
     Βέβαια, όταν το ξανασκέφτηκα, λίγο αργότερα - που είχα ξυπνήσει για τα καλά - είδα ότι ίσως η αιτία να ήταν πιο απλή, και τελικά σκέφτηκα ότι μάλλον έφταιγε η ζέστη.
     Επειδή είναι αλήθεια, κάνει ζέστη. Ζέστη που τη νιώθεις παντού τριγύρω, στον αέρα, στα αντικείμενα, στο δέρμα σου, παντού...
     Και αφού αναγνώρισα τη σοβαρότητα της κατάστασης, αποφάσισα να φέρω τον σκλάβο να μου κάνει αέρα. Ξέρω, ξέρω, έχω ζαλίσει τους πάντες με τα περί ελευθερίας και δημοκρατίας, αλλά ναι, το ομολογώ, έχω έναν σκλάβο. Η αλήθεια, δε, είναι ότι δεν τον αγόρασα εγώ από το σκλαβοπάζαρο, άλλος τον αγόρασε και μου τον πρόσφερε ως δώρο.
     Και να σκεφτεί κανείς ότι στην αρχή δεν τον ήθελα... Κι όμως, να που χρειάζεται ένας σκλάβος. Ξέρετε, από εκείνους που κρατάνε εκείνες τις τεράστιες βεντάλιες από φτερά και κάνουν αέρα δροσίζοντας τα αφεντικά. Ένας τέτοιος σκλάβος τελικά χρειάζεται.
     Φυσικά, προσπαθώ να μην τον πολυεκμεταλλεύομαι. Προσπαθώ να ζητάω τις υπηρεσίες του όσο πιο σπάνια γίνεται, αλλά σήμερα το αποφάσισα: ήρθε η ώρα του σκλάβου.
     Και μη φανταστείτε ότι ο σκλάβος μου είναι κανένας σωματαράς μαύρος, με κρίκο στο αυτί και τουρμπάνι. Όχι, όχι, αυτά μόνο στις ταινίες. Ο δικός μου ο σκλάβος είναι κοντούλης, νάνος θα έλεγε κανείς, και ανοιχτόχρωμος. Τη δουλειά του όμως την κάνει και αυτό είναι το σημαντικό.
     - Αέρα, παρακαλώ, του είπα όταν τον ανέβασα από την αποθήκη, όπου ήταν ξαπλωμένος.
     - Πόσο δυνατό; με ρώτησε.
     - Αρκετά, απάντησα.
     - Έτσι είναι καλά; ρώτησε.
     - Τέλεια! Αλλά μην κουνιέσαι πέρα-δώθε, να κάνεις αέρα σταθερά προς τη μεριά μου.
     - Μάλιστα, κυρία, μου είπε και επιδόθηκε στο έργο του.
     Και ο αέρας δρόσισε σχεδόν αμέσως. Αχ, τι απόλαυση! Να έχεις την ευχή μου, καλέ μου ανεμιστήρα!

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Νυχτερινές επιθέσεις


     Τελικά, είναι γεγονός. Η Χώρα της πίσω βεράντας είναι ένα πολύ επικίνδυνο μέρος. Ίσως είναι έτσι, επειδή δεν υπάρχει κανείς να τη φυλάει. Ίσως, πάλι, επειδή δεν έχει πολλή φασαρία. Όλος ο κόσμος ξέρει ότι τα άγρια ζώα αποφεύγουν τη φασαρία.
     Κι όμως, με μια πρώτη ματιά, η Χώρα της πίσω βεράντας φαίνεται ένα ειδυλλιακό μέρος. Βλάστηση, ησυχία... Ένα κομμάτι Παράδεισος, που έχει πέσει στη γη. Πουλάκια κελαηδάνε, τζιτζικάκια τερετίζουν, πεταλούδες πετούν αμέριμνες...
     Κι όμως, ανάμεσα στα φύλλα των φυτών, κρυμμένα πίσω από τις γλάστρες, τα άγρια ζώα κρύβονται, περιμένοντας να πέσει το σκοτάδι. Και έχουν τεράστια υπομονή, αφού ξέρουν ότι ένα μέρος της επιτυχίας τους οφείλεται στη μεταμφίεση και ένα άλλο στον αιφνιδιασμό. Ξέρουν πολύ καλά ότι πρέπει να γίνουν ένα με το περιβάλλον για να μην εντοπιστούν, για να μπορούν στη συνέχεια να αιφνιδιάσουν το θύμα τους.
     Άγριοι, αιμοδιψείς κυνηγοί, που κυνηγούν μεμονωμένα ή σε αγέλες. Και φυσικά, μόνο τα θηλυκά κυνηγούν, όπως συμβαίνει και με τα λιοντάρια. Μόνο τα θηλυκά είναι τόσο επικίνδυνα. Κρύβονται ανάμεσα στα φυλλώματα και περιμένουν ακίνητα, αμίλητα. Και μόνο όταν πέσει το σκοτάδι, μόνο τότε, βγαίνουν από τις κρυψώνες τους και επιτίθενται. Και εντοπίζουν το θύμα τους από την οσμή. Οσμίζονται το αίμα από μακριά. Και δεν τους τρομάζει το μέγεθος του θύματος, όσο πιο μεγάλο, τόσο το καλύτερο, αφού το φαγητό θα είναι αφθονότερο.
     Όλα αυτά η Πίπη τα ξέρει πολύ καλά. Ξέρει ότι υπάρχουν άγριοι κυνηγοί. Ξέρει ότι η Χώρα της πίσω βεράντας μπορεί να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη. Και προσέχει. Και αποφεύγει τη Χώρα της πίσω βεράντας, όταν είναι βράδυ.
     Όμως εχθές, η βραδιά ήταν τόσο γλυκιά, η Χώρα της πίσω βεράντας φαινόταν τόσο ήσυχη, τόσο ακίνδυνη, τόσο ευχάριστη, που η Πίπη αποφάσισε να καθήσει εκεί. Ίσως να έφταιγε το ότι είχε αποφασίσει να διαβάσει λίγο, αντί να πετάει δεξιά κι αριστερά, όπως συνηθίζει.
     Και πήρε το βιβλίο της και κάθησε. Και άρχισε να διαβάζει. Και ήταν αρκετά διασκεδαστικό αυτό που διάβαζε. Από μακριά ακουγόταν το βουητό των αυτοκινήτων, αλλά τα τζιτζικάκια ήταν εκεί και τερέτιζαν χαλαρωτικά. Η Πίπη άπλωσε και τα πόδια της για να είναι πιο άνετα. Και συνέχισε να διαβάζει.
     Μέγα λάθος. Καθώς έπεφτε το σκοτάδι, τα άγρια ζώα ξεθάρρεψαν και βγήκαν από τις κρυψώνες τους. Εντόπισαν χωρίς δυσκολία τον στόχο τους και του επιτέθηκαν χωρίς καθυστέρηση. Και όταν η Πίπη κατάλαβε ότι είχε γίνει ο στόχος των άγριων θηρίων της χώρας, ήταν πια αργά. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιστρέψει στη Χώρα του διαμερίσματος πληγωμένη.
     Και πάλι καλά που την γλίτωσε με μόνο δύο δαγκωματιές στα πόδια!