Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Γουλί

  
     - Γιατίιιιιιιι; ρώτησε κλαίγοντας ο μικρός. Θέλω τα μαλλιά μου!
     -  Θα ξαναμεγαλώσουν, παιδάκι μου, του είπε η μαμά του. Μην κλαις.
     - Όχι, εγώ θέλω τώρα να μεγαλώσουν!
     - Τώρα δεν γίνεται, θα πρέπει να περιμένεις λίγο...
     - Όχι, δεν θέλω να περιμένω, γιατί να μου τα κόψουν;
     - Μα δεν βλέπεις εμένα; Και εμένα μου τα έκοψαν, αλλά δεν κλαίω. 
     - Όχιιιιιι...
     - Πρώτη φορά που το κουρεύουν; ρώτησε η γειτόνισσα από δίπλα.
     - Ναι.
     - Θυμάμαι και τα δικά μου παιδιά πώς έκαναν... Σε αυτήν την ηλικία νομίζουν ότι τα πάντα είναι οριστικά και αμετάκλητα. Μην κλαις, μικρέ μου, και τα μαλλάκια σου θα ξαναμεγαλώσουν, και θα γίνουν πιο ωραία από πριν...
     - Δεν θέλω, θέλω τα δικά μου μαλλιά, αυτά που μου έκοψαν... Γιατί να μου τα κόψουν;
     - Μα για το καλό σου σου τα έκοψαν, του είπε η μαμά του. Σου τα έκοψαν για να μην πιάσεις ψείρες.
     - Τι είναι αυτό;
     - Είναι κάτι έντομα που κάθονται επάνω στα μαλλιά σου και σου τα τρώνε.
     - Τα τρώνε;
     - Ναι, τα τρώνε και μένεις φαλακρός, του είπε η γειτόνισσα.
     - Εσύ να μη μιλάς, δεν θέλω, είπε ο μικρός θυμωμένα στη γειτόνισσα, που δαγκώθηκε ντροπιασμένη.
     - Ντροπή, παιδί μου, πώς μιλάς έτσι στην κυρία; Ζήτα της συγγνώμη, έτσι σε μεγάλωσα εγώ;
     - Όχι, δε ζητάω, γιατί μου μιλάει αφού δεν της μίλησα;
     - Δεν πειράζει, είπε η γειτόνισσα, παιδί είναι.
     - Ζήτα συγγνώμη στην κυρία, είπα.
     - Όχι.
     - Ε, τότε κι εγώ θα τους πω μόλις αρχίσουν να μεγαλώνουν τα μαλλιά σου να έρθουν και να σε ξανακουρέψουν, και ύστερα να σε κουρεύουν γουλί συνέχεια και να μην έχεις μαλλιά.
     Ο μικρός σταμάτησε.
     - Συγγνώμη, είπε μέσα από τα δόντια του.
     - Έτσι μπράβο, είπε η μαμά του. Και τώρα φύσα λίγο τη μυτούλα να φύγουν οι μύξες.
     Και ο μικρός φύσηξε τη μύτη του και κάτι πουλιά που κάθονταν εκεί πιο πέρα πέταξαν μακριά τρομαγμένα.
     - Γιατί δεν με ακούς όταν σου μιλάω; Τα μαλλιά μάς τα έκοψαν για το καλό μας. Να, δες και τους απέναντι, και εκείνους τους κούρεψαν. Είδες τα παιδιά των απέναντι να κλαίνε;
     - Εγώ τα θέλω τα μαλλιά μου.
     - Και τι νομίζεις, δηλαδή; Ότι εγώ δεν τα θέλω τα δικά μου; Σίγουρα θα προτιμούσα ένα άλλο κούρεμα, τουλάχιστον. Φιλαριστό, για παράδειγμα, θα μου πήγαινε πολύ περισσότερο από αυτό, που μοιάζει λες και με κάλεσαν να υπηρετήσω στον στρατό. Όμως, έτσι πρέπει να κουρευτούμε. Βρε κουτό, όταν κουρεύουμε τα μαλλιά μας, εκτός από τις ψείρες που γλιτώνουμε, δυναμώνουν και τα μαλλιά και όταν μεγαλώνουν και πάλι, είναι πιο όμορφα από πριν.
     - Ναι, αλλά δεν κουρεύονται όλοι. Για κοίτα το πεύκο εκεί απέναντι, εκείνο τα έχει όλα τα μαλλιά του, δεν το κούρεψε κανείς.
     - Και θαρρείς ότι το ίδιο είναι το μαλλί του πεύκου και το μαλλί της μουριάς;
     - Γιατί, δεν είναι;
     - Μα το μαλλί του πεύκου δεν πέφτει ποτέ, και είναι λεπτό και ίσιο. Το μαλλί της μουριάς είναι κατσαρό και το χειμώνα πέφτει.
     - Και εμείς, δηλαδή, είμαστε μουριές;
     - Αμ, τι είμαστε;
     - Τότε κι εγώ θέλω να γίνω πεύκο!
     - Δεν μπορείς να γίνεις πεύκο.
     - Και γιατί δεν μπορώ;
     - Πεύκο γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...
     - Εγώ όμως θα γίνω πεύκο.
     - Δεν γίνεται αυτό που λες παιδί μου, πώς θα γίνεις πεύκο;
     - Θα πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και θα ζητήσω από το μεγάλο πεύκο να με υιοθετήσει.
     - Και νομίζεις ότι το πεύκο θα σε υιοθετήσει;
     - Ναι, θα με υιοθετήσει και θα γίνω πεύκο και δεν θα κουρεύομαι ποτέ. Και όταν θα σε κουρεύουν εσένα, εγώ θα σε κοροϊδεύω από απέναντι.
     - Έτσι λες;
     - Ναι, έτσι λέω.
     - Εντάξει, τότε, πήγαινε.
     - Θα πάω!
     - Αυτό είπα και εγώ, πήγαινε στο απέναντι πεζοδρόμιο, να σε υιοθετήσει το πεύκο. Όταν, όμως, θα γεμίσεις κάμπιες, μην έρθεις να μου κλαίγεσαι...
     - Τι κάμπιες;
     - Δεν έχεις δει πώς είναι την άνοιξη τα πεύκα;
     - Πώς είναι;
     - Γεμάτα κάμπιες. Και οι κάμπιες φτιάχνουν φωλιές μέσα στα μαλλιά των πεύκων και τους χαλάνε το χτένισμα. Αλλά εσένα δε σε νοιάζει, εσύ θέλεις να γίνεις πεύκο... Καλή τύχη, λοιπόν, με τις κάμπιες! Άντε, πήγαινε τώρα!
     Ο μικρός κοντοστάθηκε. Δεν γινόταν να γίνει πεύκο αλλά να μην έχει κάμπιες; Είναι τόσο αηδιαστικές οι κάμπιες! Μήπως τελικά έκανε λάθος; Ναι, αλλά είχε και μία περηφάνεια, δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι φοβόταν τις κάμπιες! Άσε που, όσο κι αν προσπαθούσε να μετακινηθεί, τα πόδια του έμεναν πεισματικά σφηνωμένα μέσα στη γη!
     - Λοιπόν; ρώτησε η μαμά του. Δεν θα πας στο πεύκο απέναντι να σε υιοθετήσει;
     - Όχι, είπε ο μικρός, άλλαξα γνώμη. Αυτό το πεύκο δεν μου αρέσει για πατέρας! Ούτε τα μαλλιά του μου αρέσουν, πρόσθεσε.
     Η μητέρα του δεν είπε τίποτα, μόνο χαμογέλασε.
     - Και πότε είπες ότι θα μεγαλώσουν ξανά τα μαλλιά μου; ρώτησε ο μικρός.
     - Σε λίγους μήνες, την άνοιξη...
     - Και πότε έρχεται η άνοιξη;
     - Όταν έρθουν τα χελιδόνια...
     - Και πότε έρχονται τα χελιδόνια;
     - Τι θα γίνει, κυρά μου, με το κακομαθημένο σου; φώναξε το πεύκο από απέναντι. Θα σταματήσετε καμιά ώρα να ησυχάσουμε λίγο; Είναι ώρα κοινής ησυχίας!
     - Ναι, ναι, συγγνώμη, είπε η μαμά-μουριά και ο μικρός σκέφτηκε τι καλά που ήταν που δεν τον είχε υιοθετήσει το πεύκο.
     Κι ας ήταν τώρα κοντοκουρεμένος, χωρίς μαλλιά...


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

5 σχόλια:

  1. Όταν διαβάζω τα κείμενά σου ηρεμώ και όταν ηρεμώ έχω πολύ καλή διάθεση! Σ' ευχαριστώ! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Vanilla, χαίρομαι που σου αρέσει. Δεν είναι και το καλύτερο που έχω γράψει, αλλά είναι με την ίδια διάθεση που γράφονται τα περισσότερα.
    Choco Holic, ο στόχος μου είναι να μεταδίδω κάτι από παιδικό καλοκαίρι και να φτιάχνω τη διάθεση όσων διαβάζουν τις αναρτήσεις μου. Χαίρομαι που το πετυχαίνω για εσένα.
    Φιλιά και στις δυο σας
    (και πρέπει να βρω τρόπο να ενεργοποιήσω την απάντηση στα σχόλια)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πόσο τρυφερή και καλογραμμένη η ιστορία σου!
    Υπέροχη και διδακτική για τα μικρά παιδιά!
    Να αυτά τα "παραμύθια" τα λατρεύω! Γιατί δεν τελειώνουν με το ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα αλλά με μια υπέροχη ουσία που την ανακαλύπτει μόνο του το παιδί!
    Μπράβο :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σε ευχαριστώ πολύ, airis, χαίρομαι που σου άρεσε

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question