Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014

Γουλί

  
     - Γιατίιιιιιιι; ρώτησε κλαίγοντας ο μικρός. Θέλω τα μαλλιά μου!
     -  Θα ξαναμεγαλώσουν, παιδάκι μου, του είπε η μαμά του. Μην κλαις.
     - Όχι, εγώ θέλω τώρα να μεγαλώσουν!
     - Τώρα δεν γίνεται, θα πρέπει να περιμένεις λίγο...
     - Όχι, δεν θέλω να περιμένω, γιατί να μου τα κόψουν;
     - Μα δεν βλέπεις εμένα; Και εμένα μου τα έκοψαν, αλλά δεν κλαίω. 
     - Όχιιιιιι...
     - Πρώτη φορά που το κουρεύουν; ρώτησε η γειτόνισσα από δίπλα.
     - Ναι.
     - Θυμάμαι και τα δικά μου παιδιά πώς έκαναν... Σε αυτήν την ηλικία νομίζουν ότι τα πάντα είναι οριστικά και αμετάκλητα. Μην κλαις, μικρέ μου, και τα μαλλάκια σου θα ξαναμεγαλώσουν, και θα γίνουν πιο ωραία από πριν...
     - Δεν θέλω, θέλω τα δικά μου μαλλιά, αυτά που μου έκοψαν... Γιατί να μου τα κόψουν;
     - Μα για το καλό σου σου τα έκοψαν, του είπε η μαμά του. Σου τα έκοψαν για να μην πιάσεις ψείρες.
     - Τι είναι αυτό;
     - Είναι κάτι έντομα που κάθονται επάνω στα μαλλιά σου και σου τα τρώνε.
     - Τα τρώνε;
     - Ναι, τα τρώνε και μένεις φαλακρός, του είπε η γειτόνισσα.
     - Εσύ να μη μιλάς, δεν θέλω, είπε ο μικρός θυμωμένα στη γειτόνισσα, που δαγκώθηκε ντροπιασμένη.
     - Ντροπή, παιδί μου, πώς μιλάς έτσι στην κυρία; Ζήτα της συγγνώμη, έτσι σε μεγάλωσα εγώ;
     - Όχι, δε ζητάω, γιατί μου μιλάει αφού δεν της μίλησα;
     - Δεν πειράζει, είπε η γειτόνισσα, παιδί είναι.
     - Ζήτα συγγνώμη στην κυρία, είπα.
     - Όχι.
     - Ε, τότε κι εγώ θα τους πω μόλις αρχίσουν να μεγαλώνουν τα μαλλιά σου να έρθουν και να σε ξανακουρέψουν, και ύστερα να σε κουρεύουν γουλί συνέχεια και να μην έχεις μαλλιά.
     Ο μικρός σταμάτησε.
     - Συγγνώμη, είπε μέσα από τα δόντια του.
     - Έτσι μπράβο, είπε η μαμά του. Και τώρα φύσα λίγο τη μυτούλα να φύγουν οι μύξες.
     Και ο μικρός φύσηξε τη μύτη του και κάτι πουλιά που κάθονταν εκεί πιο πέρα πέταξαν μακριά τρομαγμένα.
     - Γιατί δεν με ακούς όταν σου μιλάω; Τα μαλλιά μάς τα έκοψαν για το καλό μας. Να, δες και τους απέναντι, και εκείνους τους κούρεψαν. Είδες τα παιδιά των απέναντι να κλαίνε;
     - Εγώ τα θέλω τα μαλλιά μου.
     - Και τι νομίζεις, δηλαδή; Ότι εγώ δεν τα θέλω τα δικά μου; Σίγουρα θα προτιμούσα ένα άλλο κούρεμα, τουλάχιστον. Φιλαριστό, για παράδειγμα, θα μου πήγαινε πολύ περισσότερο από αυτό, που μοιάζει λες και με κάλεσαν να υπηρετήσω στον στρατό. Όμως, έτσι πρέπει να κουρευτούμε. Βρε κουτό, όταν κουρεύουμε τα μαλλιά μας, εκτός από τις ψείρες που γλιτώνουμε, δυναμώνουν και τα μαλλιά και όταν μεγαλώνουν και πάλι, είναι πιο όμορφα από πριν.
     - Ναι, αλλά δεν κουρεύονται όλοι. Για κοίτα το πεύκο εκεί απέναντι, εκείνο τα έχει όλα τα μαλλιά του, δεν το κούρεψε κανείς.
     - Και θαρρείς ότι το ίδιο είναι το μαλλί του πεύκου και το μαλλί της μουριάς;
     - Γιατί, δεν είναι;
     - Μα το μαλλί του πεύκου δεν πέφτει ποτέ, και είναι λεπτό και ίσιο. Το μαλλί της μουριάς είναι κατσαρό και το χειμώνα πέφτει.
     - Και εμείς, δηλαδή, είμαστε μουριές;
     - Αμ, τι είμαστε;
     - Τότε κι εγώ θέλω να γίνω πεύκο!
     - Δεν μπορείς να γίνεις πεύκο.
     - Και γιατί δεν μπορώ;
     - Πεύκο γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...
     - Εγώ όμως θα γίνω πεύκο.
     - Δεν γίνεται αυτό που λες παιδί μου, πώς θα γίνεις πεύκο;
     - Θα πάω στο απέναντι πεζοδρόμιο και θα ζητήσω από το μεγάλο πεύκο να με υιοθετήσει.
     - Και νομίζεις ότι το πεύκο θα σε υιοθετήσει;
     - Ναι, θα με υιοθετήσει και θα γίνω πεύκο και δεν θα κουρεύομαι ποτέ. Και όταν θα σε κουρεύουν εσένα, εγώ θα σε κοροϊδεύω από απέναντι.
     - Έτσι λες;
     - Ναι, έτσι λέω.
     - Εντάξει, τότε, πήγαινε.
     - Θα πάω!
     - Αυτό είπα και εγώ, πήγαινε στο απέναντι πεζοδρόμιο, να σε υιοθετήσει το πεύκο. Όταν, όμως, θα γεμίσεις κάμπιες, μην έρθεις να μου κλαίγεσαι...
     - Τι κάμπιες;
     - Δεν έχεις δει πώς είναι την άνοιξη τα πεύκα;
     - Πώς είναι;
     - Γεμάτα κάμπιες. Και οι κάμπιες φτιάχνουν φωλιές μέσα στα μαλλιά των πεύκων και τους χαλάνε το χτένισμα. Αλλά εσένα δε σε νοιάζει, εσύ θέλεις να γίνεις πεύκο... Καλή τύχη, λοιπόν, με τις κάμπιες! Άντε, πήγαινε τώρα!
     Ο μικρός κοντοστάθηκε. Δεν γινόταν να γίνει πεύκο αλλά να μην έχει κάμπιες; Είναι τόσο αηδιαστικές οι κάμπιες! Μήπως τελικά έκανε λάθος; Ναι, αλλά είχε και μία περηφάνεια, δεν ήθελε να παραδεχτεί ότι φοβόταν τις κάμπιες! Άσε που, όσο κι αν προσπαθούσε να μετακινηθεί, τα πόδια του έμεναν πεισματικά σφηνωμένα μέσα στη γη!
     - Λοιπόν; ρώτησε η μαμά του. Δεν θα πας στο πεύκο απέναντι να σε υιοθετήσει;
     - Όχι, είπε ο μικρός, άλλαξα γνώμη. Αυτό το πεύκο δεν μου αρέσει για πατέρας! Ούτε τα μαλλιά του μου αρέσουν, πρόσθεσε.
     Η μητέρα του δεν είπε τίποτα, μόνο χαμογέλασε.
     - Και πότε είπες ότι θα μεγαλώσουν ξανά τα μαλλιά μου; ρώτησε ο μικρός.
     - Σε λίγους μήνες, την άνοιξη...
     - Και πότε έρχεται η άνοιξη;
     - Όταν έρθουν τα χελιδόνια...
     - Και πότε έρχονται τα χελιδόνια;
     - Τι θα γίνει, κυρά μου, με το κακομαθημένο σου; φώναξε το πεύκο από απέναντι. Θα σταματήσετε καμιά ώρα να ησυχάσουμε λίγο; Είναι ώρα κοινής ησυχίας!
     - Ναι, ναι, συγγνώμη, είπε η μαμά-μουριά και ο μικρός σκέφτηκε τι καλά που ήταν που δεν τον είχε υιοθετήσει το πεύκο.
     Κι ας ήταν τώρα κοντοκουρεμένος, χωρίς μαλλιά...


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014

Επικίνδυνη ζώνη

 
     - Είμαστε όλοι; ρώτησε ο πρόεδρος της Ένωσης Κυνηγών.
     - Σχεδόν όλοι, είπε ο γραμματέας. Λείπουν δυο-τρεις, αλλά η απαραίτητη πλειοψηφία υπάρχει.
     - Ωραία, ας ξεκινήσουμε τότε.
     - Λοιπόν, νομίζω ότι ο καλύτερος αυτόν το μήνα ήμουν εγώ, πέτυχα με τη μία δύο διαφορετικούς στόχους.
     - Τι στόχους;
     - Δύο αυτοκίνητα.
     - Σταματημένα; Α, αν είναι σταματημένα δε μετράει.
     - Αν είναι για σταματημένα, να σας πω εγώ. Πέτυχα τουλάχιστον τριακόσια μέσα στο μήνα.
     - Ναι, αλλά με τη μία;
     - Αν είναι με τη μία, την προηγούμενη βδομάδα πέτυχα δύο αυτοκίνητα και ένα λεωφορείο, όλα σταματημένα στο ίδιο φανάρι.
     - Σιγά το κατόρθωμα! Πόσα αυτοκίνητα πετυχαίνεις την ημέρα; Εγώ, χωρίς να προσπαθήσω ιδιαίτερα, πετυχαίνω μέχρι και πενήντα.
     - Ε, εντάξει, είπαμε ότι οι κυνηγοί τα μεγαλοποιούν λίγο, αλλά εσύ το παράκανες: πενήντα αυτοκίνητα σε μια μέρα;
     - Αν είναι σταματημένα, φυσικά. Σιγά το δύσκολο!
     - Τότε, ο πρωταθλητής είμαι εγώ: μέσα σε μια μέρα έχω πετύχει τετρακόσια!
     Σάλος ακούστηκε από τους υπόλοιπους.
     - Αποκλείεται, είπε ένας από αυτούς.
     - Γιατί με αμφισβητείς; Εσύ δεν έλεγες τις προάλλες ότι πέτυχες κινούμενο στόχο ανάμεσα από φυλλωσιές δέντρων;
     - Αφού έτσι έγινε! 
     - Ε, αν έγινε έτσι, αυτό ήταν θέμα τύχης, όχι ικανότητας!
     - Κι όμως, κύριε, τον στόχο τον είχα εντοπίσει από πριν που πλησίαζε, υπολόγισα πού έπρεπε να σταθώ, υπολόγισα την ταχύτητα του στόχου και την ταχύτητα του αέρα και τον πέτυχα με την πρώτη! Δέκα λεπτά σκουπιζόταν για να καθαρίσει μετά!
     - Ε, εντάξει, και εγώ μια φορά πέτυχα στόχο που έτρεχε με μεγάλη ταχύτητα και έκανε ζιγκ-ζαγκ...
     - Αυτό ήταν θέμα τύχης, το δικό μου όμως ήταν καθαρά θέμα εμπειρίας. Μην ξεχνάς ότι είμαι πολύ μεγαλύτερός σου: εγώ πρόλαβα και το προηγούμενο φθινόπωρο, εσύ είσαι νιάνιαρο ακόμα.
     - Νιάναρο ξενιάναρο, το δικό μου κατόρθωμα ήταν πιο εντυπωσιακό από το δικό σου.
     - Αν θέλετε να ακούσετε κάτι εντυπωσιακό, πετάχτηκε ένας άλλος, ακούστε προσεκτικά: εγώ προχθές πέτυχα στόχο επάνω σε νεοκλασσικό κτίριο!
     - Και πώς τα κατάφερες, ρε ψεύταρε; Αφού στα νεοκλασσικά έχουν βάλει καρφιά!
     - Εμ, αν είσαι τεχνίτης...
     - Τι τεχνίτης;
     - Εγώ έχω κάνει μαθήματα γιόγκα, τα καρφιά δε με τρομάζουν... Πάτησα επάνω κανονικά και έκανα αυτό που έπρεπε να κάνω. Κι αν δε με πιστεύετε, πάμε να σας δείξω!
     - Άξιος! φώναξε κάποιος από εκείνους που κάθονταν στην άκρη.
     - Άξιος! Άξιος! φώναξαν και μερικοί ακόμα.
     - Ναι, αλλά ο στόχος δεν ήταν κινούμενος, διαμαρτυρήθηκε ένας από τους προηγούμενους. Νομίζω ότι είπαμε ότι οι κινούμενοι στόχοι είναι οι πιο δύσκολοι. Αλλιώς, δεν έχει νόημα να ονομαζόμαστε κυνηγοί!
     - Όλοι οι στόχοι μετράνε! απάντησε αυτός με τη γιόγκα.
     - Μόνο οι κινούμενοι!
     - Όχι, όλοι!
     - Παιδιά, είπε ο πρόεδρος, δεν είναι ανάγκη να συμφωνήσουμε επάνω σε αυτό. Ας ψηφίσει ο καθένας εκείνον που νομίζει ότι αξίζει τον τίτλο του κυνηγού του μήνα, και ας κερδίσει αυτός που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους. Η ψηφοφορία θα γίνει με ανάταση της φτερούγας, όπως πάντα! Ποιοι είναι οι υποψήφιοι;
     Αυτά έλεγαν κάτι περιστέρια σήμερα στον δρόμο, και η αλήθεια είναι ότι πολύ θα με ενδιέφερε να μάθω ποιος εκλέχθηκε κυνηγός του μήνα. Όμως, βιαζόμουν πολύ και από την άλλη, έπρεπε και να προσέχω. 
     Γι'αυτό και πήγα από την απέναντι πλευρά του δρόμου...

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Ψάχνοντας σημάδια


     Καμιά φορά, ακόμα κι όταν η ζωή μας φαίνεται τακτοποιημένη, ρυθμισμένη, και σε έναν δρόμο βαλμένη, παρουσιάζονται ευκαιρίες για αλλαγές. Η αλήθεια είναι πως συνέχεια παρουσιάζονται ευκαιρίες για αλλαγές, αν το καλοεξετάσεις. Είναι όλα θέμα επιλογής. Ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας να πει "Φτάνει, ως εδώ ήταν!". Και να σηκωθεί να φύγει. Και τότε κάτι θα έχει αλλάξει.
     Αυτό, βέβαια, στη θεωρία, διότι στην πράξη τα πράγματα δεν γίνονται έτσι. Στην πράξη, όλοι μας περιμένουμε κάποιο σημάδι, όταν η ευκαιρία εμφανιστεί, κάτι που θα μας πει "Να, το βλέπεις; Εδώ έχεις μια ευκαιρία, και κοίταξε καλά να μην την προσπεράσεις, επειδή μπορεί να μην έχεις άλλη, το ακούς;". Και τότε, κάποιοι από εμάς θα αρπάξουν την ευκαιρία, κάποιοι άλλοι θα το σκεφτούν καλά πριν την αρπάξουν, κάποιοι θα το σκεφτούν καλά και ίσως αποφασίσουν να περιμένουν κάποια άλλη ευκαιρία, είτε έρθει είτε όχι...
     Εμένα η ευκαιρία μού παρουσιάστηκε τον προηγούμενο μήνα (μία από τις ευκαιρίες, είπαμε, υπάρχουν πολλές). Και ήταν μια ευκαιρία να μετακινηθώ σε μια άλλη θέση, πολύ πιο ταιριαστή στην ιδιοσυγκρασία και τα γούστα μου. Πρέπει να ήταν η ιδανική ευκαιρία για εμένα, γι'αυτό και δεν καθυστέρησα καθόλου να την αρπάξω.  Έκανα, λοιπόν, την αίτηση και περίμενα να με ειδοποιήσουν για την πρώτη εξέταση, την γραπτή (θα ακολουθήσουν προφορική εξέταση και στη συνέχεια συνέντευξη από τους επικεφαλής της υπηρεσίας).
     Και η ημέρα της γραπτής εξέτασης ορίστηκε για σήμερα. Και εχθές το βράδυ με έπιασε αυτό που μας πιάνει καμιά φορά, να θέλουμε κάποιο σημάδι ότι όλα θα πάνε κατ'ευχήν. Κάθησα, λοιπόν, και σκέφτηκα:
     Είμαι άρρωστη από την Τρίτη, ένα το κρατούμενο. Αυτό θα επηρεάσει την απόδοσή μου αρνητικά, υποθέτω. Ναι, αλλά έχω δώσει άλλες εξετάσεις όπου πάλι είχα τα χάλια μου και όμως τα πήγα πολύ καλά. Θετικό ή αρνητικό; Χμμμμ, ας βρω κάτι άλλο.
     Α, ναι, το βρήκα. Θα διαβάσω κάτι στην τύχη, και αυτό που θα διαβάσω θα μου πει για την τύχη των εξετάσεων (φοβερή ιδέα, έτσι;). Αλλά, τι να διαβάσω; Α, ναι, μια που αυτές τις μέρες διαβάζω τα παραμύθια των αδελφών Γκριμ, θα διαβάσω το επόμενο παραμύθι και αυτό θα μου πει πώς θα πάνε οι εξετάσεις. Ποιο είναι το επόμενο παραμύθι λοιπόν; "Η αρκούδα και ο τρυποφράκτης". Για να δούμε τι λέει... Λέει ότι η αρκούδα κορόιδεψε τα παιδιά του τρυποφράκτη και εκείνα ζήτησαν εκδίκηση και ο τρυποφράκτης κήρυξε τον πόλεμο στην αρκούδα, και μαζεύτηκαν όλα τα ζώα με την αρκούδα και όλα τα ιπτάμενα με τον τρυποφράκτη και τα ιπτάμενα κατάφεραν να κερδίσουν, πείθοντας με κόλπο τα ζώα ότι είχαν χάσει τον πόλεμο πριν καλά-καλά αρχίσει...
     Ναι, ξέρω, ωραίο παραμύθι, αλλά εγώ τι είμαι: αρκούδα ή τρυποφράκτης; Πολύ μπερδεμένο μήνυμα μου έστειλαν οι αδελφοί Γκριμ, θα πάω καλά στις εξετάσεις τελικά; Αν θεωρήσω ότι είμαι η αρκούδα, θα χάσω, αν θεωρήσω ότι είμαι ο τρυποφράκτης, θα κερδίσω με δόλο (με δόλο, ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω). Και τότε μου έρχεται η ιδέα, ούτε αρκούδα είμαι ούτε τρυποφράκτης, οι αδελφοί Γκριμ μου λένε ότι θα πρέπει να δώσω τον αγώνα μου και να μην τα παρατήσω ακόμα κι αν φανεί ότι τον χάνω, θετικό το μήνυμα νομίζω...
     Και ξημερώνει η σημερινή μέρα, και παίρνω το λεωφορείο, και πάω στο μετρό, και με ξανακαβαλάει ο διάολος και πάλι ψάχνω για σημάδια. Α, να, θα σταθώ σε ένα σημείο, και αν όταν σταματήσει ο συρμός βρεθεί πόρτα μπροστά μου, αυτό θα σημαίνει ότι θα πετύχω τον στόχο μου, καλό; Και ακούγεται ο συρμός που φτάνει, και μπαίνει στον σταθμό, και κόβει ταχύτητα, και λίγο-λίγο σταματάει, και, έλα, έλα, έλα, πόρτα, πόρτα, πόρτα... παρά τρίχα, ακριβώς στην άκρη βρέθηκα, και πάλι αντιφατικά τα μηνύματα, τώρα αυτό τι σημαίνει, ότι θα πετύχω στο τσακ ή ότι θα αποτύχω στο τσακ;
     Και φτάνω στο μέρος των εξετάσεων, και βλέπω άλλα 80 περίπου άτομα και μάλλον θα αποτύχω στο τσακ, όπως φαίνεται, αλλά είναι και οι αδελφοί Γκριμ, να τους αγνοήσω τους αδελφούς; Όχι, βέβαια, σιγά μην τους αγνοήσω! Και τις εξετάσεις μου θα δώσω, και καλά θα τα πάω, εδώ ξεκίνησα βιολί στα γεράματα, σε μερικές εξετάσεις θα κολλήσω;
     Όμως, για καλό και για κακό, ας κάνω και έκκληση για βοήθεια. Έλα, λοιπόν, καλή μου αρκούδα, και εσύ τρυποφράκτη νικητή, και εσύ Σταχτοπούτα μικροπόδαρη και εσύ Χιονάτη μαζί με τους νάνους, ελάτε όλοι να βάλετε ένα χεράκι, και φέρτε μαζί και όλα σας τα φυλαχτά, μαγικά φτερά, γυάλινα γοβάκια, ό,τι έχετε τέλος πάντων, σας το ζητάει η Πίπη!

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014

Ημερομηνία λήξης

     Η Πίπη, όχι να το παινευτεί, αλλά είναι γερή και δεν αρρωσταίνει, ή, αν αρρωστήσει, γενικά δεν δίνει και μεγάλη σημασία. Είναι γερή σαν ταύρος, η Πίπη.
     Όμως, η αλήθεια είναι ότι και οι ταύροι αρρωσταίνουν καμιά φορά. Και η Πίπη, ούτε που το κατάλαβε πώς την έπαθε. Ίσως έφταιγε που ο καιρός ήταν καλός, σαν καλοκαιρινός, και που η Πίπη έβγαλε το μπουφάν της, ίσως έφταιγε που πήγε στο χορό και δεν πήρε μαζί το φουλάρι της, και έμεινε ο λαιμός της εκτεθειμένος, ίσως πάλι να φταίει και κανένα μικρόβιο. Είναι ύπουλα τα μικρόβια, να το ξέρετε.
     Το γεγονός είναι ότι η Πίπη σήμερα ξύπνησε με πονόλαιμο και μπούκωμα στη μύτη.
     - Θα κρύωσα φαίνεται, σκέφτηκε.
     Και συνέχισε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Και έβαλε μπουγάδα, και άπλωσε τα ρούχα, και έπαιξε και βιολί, και μάζεψε τα ρούχα, και σιδέρωσε και μερικά, και έκανε ό,τι είχε να κάνει, τέλος πάντων.
     Όμως, ο λαιμός ένιωθε μοναξιές, προφανώς, και κάλεσε και άλλα μέρη του σώματος της Πίπης να του κάνουν παρέα. Και έτσι, άρχισε να πονάει η πλάτη, και ο σβέρκος, και τα χέρια, και η μέση της Πίπης. Και ο λαιμός της δεν ένιωθε πια μόνος, όμως η Πίπη ένιωσε σίγουρα χειρότερα από πριν. Και αυτό δεν ήταν το τελευταίο που συνέβη.
     Η Πίπη άρχισε να κρυώνει.
     - Μα, γιατί κρυώνω; σκέφτηκε. Αφού δεν κάνει κρύο! Λες να έχω πυρετό;
     Το ενδεχόμενο αυτό ήταν αρκετά πιθανό και η Πίπη αποφάσισε να το διαπιστώσει. Και έβαλε θερμόμετρο, και ο υδράργυρος άρχισε να ανεβαίνει, να ανεβαίνει, να ανεβαίνει... Και σταμάτησε στους 37 και 3.
     - Αυτό δεν είναι καλό, σκέφτηκε η Πίπη και άναψε τη θέρμανση.
     Και ύστερα πήγε και πήρε ένα κουτί παπουτσιών, που όμως μέσα δεν έχει παπούτσια, αλλά φάρμακα. Και έψαξε η Πίπη να βρει το κουτί με τα αντιπυρετικά, και το βρήκε, και τότε είχε τη φαεινή ιδέα να κοιτάξει την ημερομηνία λήξης, και - για φαντάσου! - τα αντιπυρετικά είχαν λήξει, και έψαξε και τα υπόλοιπα κουτιά, και τα περισσότερα είχαν λήξει.
     Αυτά συμβαίνουν όταν δεν αρρωσταίνεις συχνά, περνάνε οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια, και τα φάρμακα λήγουν χωρίς να το πάρεις χαμπάρι. Και η Πίπη ξέμεινε από αντιπυρετικά. Και ευτυχώς που ο πυρετός ήταν 37 και 3, αλλιώς θα έπρεπε να βρει εφημερεύον φαρμακείο.
     Και κάθησε και σκέφτηκε, η Πίπη, ότι αν ζούσε στο χωριό του Αστερίξ, θα πήγαινε στον δρυϊδη του χωριού και εκείνος θα έβαζε το καζάνι στη φωτιά, θα γέμιζε το καζάνι νερό, και θα έριχνε μέσα τα μαγικά του βότανα: μέντα και θυμάρι, και δεντρολίβανο και χαμομήλι, και καυτερή πιπεριά και φύλλα αγριοτριανταφυλλιάς, και γάλα μονόκερου για θαυματουργή ίαση. Και θα βουτούσε την κουτάλα μέσα στο μίγμα, και θα έδινε στην Πίπη να πιεί, και εκείνη θα γινόταν περδίκι.
     Όμως η Πίπη ζει στη Χώρα του διαμερίσματος, και όχι στο χωριό του Αστερίξ, και γι'αυτό πρέπει να κάνει η ίδια τον δρυϊδη του εαυτού της. Οπότε, βγάζει από τα ντουλάπια τα δικά της βότανα και φτιάχνει τους δικούς της συνδυασμούς, χωρίς το θαυματουργό γάλα του μονόκερου, φυσικά, αφού δεν έχει γάλα μονόκερου, μόνο εβαπορέ. Καζάνι δεν έχει η Πίπη, έχει όμως μπρίκι. Και ούτε φωτιά με ξύλα έχει, έχει όμως ένα γκαζάκι. Και βράζει το νερό στη φωτιά, και προσθέτει η Πίπη βότανα, και όπου να'ναι θα το πετύχει η Πίπη το θαυματουργό το μίγμα.
     Και αύριο το πρωί θα πάει στο φαρμακείο να αγοράσει αντιπυρετικά. Για να τα βάλει στο κουτί των παπουτσιών μέχρι να λήξουν και εκείνα. Δηλαδή, μέχρι την επόμενη φορά που θα έχει πυρετό.