Πέμπτη 19 Φεβρουαρίου 2015

Λευκός πειρασμός

     Ε, λοιπόν, ναι! Όταν χιονίζει, τα πάντα φαίνονται πιο... τι; Είπατε "όμορφα"; Μα τι πεζοί που είστε! Πιο νόστιμα φαίνονται, πιο νόστιμα!
     Και δε μιλάω για τις περιπτώσεις όπου όλα καλύπτονται από το χιόνι και μοιάζουν σαν ένα απέραντο, λευκό χαλί, όχι, μιλάω για τις περιπτώσεις όπου το χιόνι είναι τόσο ώστε όλα να φαίνονται πασπαλισμένα με ζάχαρη άχνη, που κάτω από το λευκό διακρίνονται τα σχήματα, για τις περιπτώσεις που σκεφτόμαστε "Μισή δουλειά!", αφού θα προτιμούσαμε να το έχει στρώσει για τα καλά, για να αποκλειστούμε μέσα στο σπίτι και να χουχουλιάζουμε σαν καθωσπρέπει σπιτόγατοι.
     Μια τέτοια μέρα ήταν και σήμερα, αφού η βραδυνή χιονόπτωση ήταν αρκετή για να πασπαλίσει τα πάντα με αφράτο, λευκό χιονάκι, αλλά όχι αρκετή για να αποκλειστούμε στα σπίτια μας. Και όταν βγήκα από το σπίτι μου για να πάω στη δουλειά, μόλις έπεσε το μάτι μου επάνω στις χιονισμένες επιφάνειες, δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Ναι, το ομολογώ: πρωί-πρωί, με την τσίμπλα στο μάτι, με έπιασαν λιγούρες!
     Μα τι λαχταριστό τοπίο ήταν αυτό! Τι όμορφοι εκείνοι οι θάμνοι! Και πόσο αφράτοι φαίνονταν! Σαν αμυγδαλωτά... Και το χορταράκι εκεί πέρα, πόσο νόστιμο έμοιαζε, σαν μαλλί της γριάς... Και εκείνα εκεί τα δεντράκια, ναι, βέβαια, αυτά θα ήταν πιο τραγανά, σαν καραμελίτσες... Και δώσ'του να περνάνε από δίπλα μου του κόσμου οι πειρασμοί... Μέχρι και τα βουνά στο βάθος φαίνονταν πολύ νόστιμα, έτσι όπως ρόδιζαν στο φως της αυγής... Μους, το δίχως άλλο, μους φράουλα!
     Τι ήταν πάλι αυτό που έπαθα; Τι δοκιμασίες έπρεπε να περάσω πρωινιάτικα; Δεν έφτανε το πρωινό ξύπνημα; Να, κοίτα εκεί, πόσο τρυφερά πρέπει να είναι εκείνα τα φυλλαράκια! Και μήπως δεν δείχνουν πεντανόστιμα εκείνα τα χορταράκια στη νησίδα; Μέχρι και εκείνο το παρκαρισμένο αυτοκίνητο με προκαλούσε να το δοκιμάσω! Ήμαρτον, Κύριε!
     Λοιπόν, το αποφάσισα: θα μεταναστεύσω. Θα πάω κάπου που να μη χιονίζει ποτέ, κάπου που να μην πέφτει ποτέ ζάχαρη άχνη από τον ουρανό, που τα δέντρα να μην θυμίζουν καραμέλες, ούτε οι θάμνοι αμυγδαλωτά. Κάπου, που να βγαίνω από το σπίτι μου και να μην νιώθω ότι βρίσκομαι σε ένα τεράστιο ζαχαροπλαστείο, που να μην συναντάω τον πειρασμό σε κάθε μου βήμα...
     Αλλά, μεταξύ μας, ποιον κοροϊδεύω; Αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνω είναι να πάω κάπου όπου να μην χρειάζεται να ξυπνάω πρωί-πρωί...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

To comment or not to comment? That is the question