Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Απαστράπτουσα απόδειξη

     Τι όμορφη που ήταν η νεαρή κοπελίτσα, με τα πυκνά, απαλά σαν μετάξι μαλλιά της, με τα μεγάλα, εκφραστικά της μάτια με τις πυκνές βλεφαρίδες, με το απαλό σαν βελούδο δερματάκι της, με τα αφράτα τα χειλάκια της, με τη λυγερή της κορμοστασιά... Ήταν ένα όνειρο σωστό, και όλοι το έλεγαν. 
     Μέχρι και που πήγε και σε διαγωνισμό ομορφιάς. Και εκεί επιβεβαιώθηκε αυτό που ήξεραν όλοι: ότι η κοπελίτσα ήταν η πιο όμορφη. Και της φόρεσαν μια κορδέλα χιαστί. Και της έβαλαν και μια τιάρα γεμάτη στρασάκια στο κεφάλι. Και περπάτησε καμαρωτά-καμαρωτά, να τη θαυμάσουν όλοι. Και όλοι την κοιτούσαν μαγεμένοι. Και όλοι τη θαύμαζαν.
     Και έσβησαν τα φώτα της γιορτής, και τα στρασάκια δεν έλαμπαν πια το ίδιο. Αλλά η κοπέλα δεν εννοούσε να βγάλει την τιάρα από το κεφάλι της.
     - Αφού την κέρδισα, έλεγε, είναι δικιά μου. Και αφού είναι δικιά μου, θα τη φοράω όποτε θέλω. Και αφού θέλω να τη φορέσω, θα τη φορέσω. Είμαι ή δεν είμαι εστεμμένη;
     Και φορούσε την τιάρα παντού, όπου πήγαινε. Και καθώς περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοιτούσαν. Την κοιτούσαν και την καμάρωναν, και τη θαύμαζαν.
     Και πέρασε λίγος καιρός και η τιάρα έχασε λίγη από τη λάμψη της, αλλά αυτό καθόλου δεν πείραζε, και η εστεμμένη συνέχισε να τη φοράει, όπου κι αν πήγαινε. Και καθώς περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοιτούσαν. Και τη θαύμαζαν.
     Και πέρασε κι άλλος καιρός και η εστεμμένη πήρε μερικά κιλά, αλλά αυτό καθόλου δεν πείραζε, αφού η τιάρα χωρούσε μια χαρά στο κεφάλι της και εκείνη συνέχισε να τη φοράει, όπου κι αν πήγαινε. Και καθώς περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοιτούσαν. 
     Κι άλλος καιρός πέρασε και τα μαλλιά της εστεμμένης άρχισαν να χάνουν το χρώμα τους, αλλά αυτό διορθώθηκε γρήγορα με μία βαφή. Και εμφανίστηκαν και κάποιες ρυτίδες στο πρόσωπο, αλλά ευτυχώς που υπήρχε το μακιγιάζ και έτσι το πρόβλημα καλύφθηκε. Και η εστεμμένη συνέχισε να φοράει την τιάρα, όπου κι αν πήγαινε. Και καθώς περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοίταζαν. Και, πού και πού, σκουντούσαν ο ένας τον άλλον.
     Και άλλα χρόνια πέρασαν, και οι ρυτίδες έγιναν πιο πολλές, και το μακιγιάζ πιο έντονο. Και προστέθηκαν και μερικά ακόμη κιλά, και κάποια πράγματα άρχισαν να τρεμουλιάζουν. Αλλά η τιάρα χωρούσε μια χαρά στο κεφάλι με τα χιλιοβαμμένα μαλλιά, και αν και δεν έλαμπε όπως παλιά, ακόμα λαμπύριζε στο φως του ήλιου. Και η εστεμμένη συνέχισε να φοράει την τιάρα, όπου κι αν πήγαινε. Και καθώς περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοίταζαν. Και μερικοί κουνούσαν και το κεφάλι τους πάνω-κάτω.
     Και πέρασαν κι άλλα χρόνια, και το πρόσωπο της εστεμμένης γυάλιζε περισσότερο από όσο έλαμπε η τιάρα της, και το σώμα της είχε στρογγυλέψει πολύ και ίσως κάποια πράγματα κρεμούσαν και λίγο, αλλά αυτό καμία σημασία δεν είχε. Και η εστεμμένη συνέχισε να κυκλοφορεί φορώντας την τιάρα της, και από όπου περνούσε, όλοι γύριζαν το κεφάλι τους και την κοίταζαν. Την κοίταζαν και σκουντούσαν ο ένας τον άλλον, και κουνούσαν το κεφάλι πάνω-κάτω, και την κορόιδευαν.
     Και η παρηκμασμένη εστεμμένη συνέχισε να κυκλοφορεί, απτόητη, φορώντας την ξεθωριασμένη της τιάρα, και να περπατάει καμαρωτά-καμαρωτά, λες και βρίσκεται σε πασαρέλα. Κι εσείς, αν ποτέ τη δείτε στον δρόμο, δείξτε λίγη κατανόηση. Θυμηθείτε: κάποτε ήταν η πιο όμορφη.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2015

Ταξίδι επιστροφής


     - Άντε, παιδί μου, μην αργείς, είπε η μαμά στο παιδί της.
     - Περίμενε, καλέ μαμά, να πάρω μαζί και τα παιχνίδια μου.
     - Ποια παιχνίδια; Να μου κάνεις τη χάρη, τα παιχνίδια σου θα μείνουν εδώ, είπε και ο μπαμπάς.
     - Και με τι θα παίζω;
     - Θα βρεις εκεί άλλα παιχνίδια, παιδί μου, είπε η μαμά. Δεν μπορούμε να πάρουμε πολλά πράγματα μαζί μας, υπάρχει και όριο στις αποσκευές.
     - Μα, ούτε μία κούκλα;
     - Ούτε.
     - Ούτε ένα αυτοκινητάκι;
     - Ούτε ένα αυτοκινητάκι.
     - Δεν θέλω να έρθω! είπε θυμωμένα το μικρό.
     - Μα τι λες, παιδί μου; Έλα και θα φύγει το γκρουπ και θα μας αφήσει εδώ...
     - Ας μας αφήσει, εγώ δεν θέλω να πάω πουθενά!
     - Έλα, παιδί μου, άσε τα πείσματα, θα δεις τι ωραία που είναι εκεί που θα πάμε...
     - Έχει ζέστη;
     - Θα έχει ζέστη όταν πάμε.
     - Κουνούπια έχει;
     - Και κουνούπια έχει, και μύγες έχει, και απ'όλα τα καλά έχει...
     - Κροκόδειλους έχει;
     - Κροκόδειλους δεν έχει.
     - Α, εμένα μου αρέσουν οι κροκόδειλοι.... Και οι καμήλες μου αρέσουν, έχει καμήλες εκεί που θα πάμε;
     - Δεν έχει καμήλες, έχει άλλα ζώα: σκύλους, γάτες, πρόβατα, άλογα, αγελάδες...
     - Τι να τις κάνω τις αγελάδες, εμένα μου αρέσουν οι κροκόδειλοι και οι καμήλες!
     - Λοιπόν, τελειώνετε να φεύγουμε, είπε αποφασιστικά ο μπαμπάς. Έχουμε ήδη αργήσει, θα φύγουν χωρίς εμάς.
     - Να φύγουν!
     - Αν συνεχίσεις έτσι, θα φας καμιά ανάποδη!
     - Δεν έρχομαι, είπα!
     - Μα, παιδί μου, και τι θα κάνουν αυτοί που μας περιμένουν;
     - Ποιοι μας περιμένουν;
     - Όλοι μας περιμένουν: οι άνθρωποι, τα λουλούδια, τα ζώα, το σπιτάκι μας...
     - Έχουμε σπίτι εκεί;
     - Και τι νόμιζες, ότι θα μένουμε σε αντίσκηνο εκεί που θα πάμε;
     - Ωραίο είναι το αντίσκηνο, αντίσκηνα στήνουν οι καμηλιέρηδες στην έρημο... Μα γιατί δεν έχει καμήλες εκεί που θα πάμε;
     - Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα... Εγώ, πάντως, σου μιλάω για σπίτι κανονικό, χτισμένο από τον μπαμπά και εμένα, κομψό, άνετο, βέβαια θα χρειαστεί σίγουρα κάποιες επιδιορθώσεις, τόσους μήνες έχει μείνει κλειστό, αλλά είναι πολύ ωραίο, θα το δεις...
     - Τι θα γίνει, βρε γυναίκα, θα φύγουμε επιτέλους;
     - Ναι, ναι, τώρα...
     - Να φύγετε εσείς.
     - Και δεν θέλεις να ταξιδέψεις με πλοίο;
     - Με πλοίο θα ταξιδέψουμε;
     - Και με πλοίο, αν κουραστούμε θα ταξιδέψουμε με πλοίο, θα δεις τι ωραία που είναι...
     - Θα έχει και πανιά;
     - Το πιθανότερο είναι πως όχι, αλλά και χωρίς πανιά είναι πολύ ωραία... Έλα, κουνήσου, θα φύγει το γκρουπ!
     - Καλά, είπε το μικρό, θα έρθω, αλλά αν δεν ταξιδέψουμε με πλοίο θα γυρίσω πίσω!
     Οι τρεις τους ξεκίνησαν. Έπρεπε να βιαστούν για να προλάβουν το γκρουπ.
     Κάπου μακριά, τα μάτια της Πίπης σαρώνουν με επιμονή τον ουρανό κάθε μέρα. Ψάχνουν να βρουν χελιδόνια. Όμως τίποτα δεν έχει φανεί ακόμα στον ουρανό και αυτό δεν αρέσει καθόλου στην Πίπη. Πότε θα έρθει η Άνοιξη, επιτέλους; Πότε θα φανούν τα χελιδόνια;
     Όμως τώρα, που τα χελιδόνια ξεκίνησαν για το ταξίδι τους, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα φτάσουν. Κάνε κουράγιο, Πίπη, και όπου να'ναι θα φανούν. Όπου να'ναι, ο ουρανός θα γεμίσει μαύρα σημαδάκια με ψαλιδωτές ουρίτσες που θα πετούν με ταχύτητα πέρα-δώθε. Όπου να'ναι, ο αέρας θα γεμίσει τιτιβίσματα. Όπου να'ναι, τα λουλούδια θα καταλάβουν ότι δεν άνθισαν άδικα. Όπου να'ναι.

Κυριακή 1 Μαρτίου 2015

Κλινική περίπτωση

 
     - Δύο χάπια την ημέρα και ηλεκτροσόκ κάθε πρωί, είπε ο γιατρός στους νοσοκόμους.
     - Δεν είμαι τρελλός! φώναζε ο ασθενής καθώς τον έπαιρναν από το γραφείο του γιατρού, κρατώντας τον από τις άκρες του ζουρλομανδύα.
     - Έλα, μην κάνεις σαν μωρό παιδί, του είπε ο ένας νοσοκόμος. Θα δεις, θα σε πάμε σε ένα ωραίο δωμάτιο και θα βλέπεις τον κήπο, και θα ακούς και ωραία μουσική, και κάθε μέρα θα τρως κομπόστα ή ζελέ φράουλα.
     - Δεν μου αρέσει ο ζελές φράουλα! είπε ο ασθενής.
     - Έλα τώρα, μη φωνάζεις και θα ξυπνήσεις τους άλλους που κοιμούνται, του είπε ο άλλος νοσοκόμος.
     - Αφήστε με να φύγω, να πάω στο σπίτι μου! είπε εκείνος.
     - Αφού το ξέρεις ότι δεν μπορείς ακόμα να πας στο σπίτι σου.
     - Γιατί; Αφού είμαι καλά!
     - Ναι, καλά είσαι, αλλά χρειάζεται να πάρεις μερικά φάρμακα για να γίνεις εντελώς καλά...
     - Ναι, και τα ηλεκτροσόκ τι χρειάζονται; Τον άκουσα το γιατρό τι είπε: "ηλεκτροσόκ κάθε πρωί".
     - Βρε, δεν το ξέρεις ότι τα ηλεκτροσόκ τονώνουν τον εγκέφαλο;
     - Ο δικός μου εγκέφαλος δεν θέλει τόνωση.
     - Καλά, θα το πούμε στο γιατρό, έλα τώρα να σε πάμε στο δωμάτιό σου να ξεκουραστείς...
     - Μα δεν είμαι κουρασμένος, πιασμένος είμαι από αυτό το πράγμα που μου φορέσατε.
     - Τον ζουρλομανδύα εννοείς; Μα ο ζουρλομανδύας βοηθάει στη σωστή στάση του σώματος, να δεις που θα κάνεις κορμί λαμπάδα!
     - Αν κάνω κορμί λαμπάδα, μήπως στη συνέχεια μου βάλετε φωτιά το Πάσχα;
     - Ωραίο το αστειάκι σου, αλλά περπάτα, έχουμε και άλλους ασθενείς να περιποιηθούμε, δεν μπορούμε να φάμε όλη τη μέρα μαζί σου!
     Οι φωνές του ασθενή στους διαδρόμους άρχισαν να ακούγονται όλο και πιο αχνά, καθώς οι τρεις άνθρωποι - οι νοσοκόμοι με τον ασθενή - απομακρύνονταν από το γραφείο του γιατρού, μέχρι που σταμάτησαν.
     - Χαρακτηριστική περίπτωση πολλαπλής προσωπικότητας, είπε ο γιατρός στον φοιτητή που καθόταν δίπλα του, καθώς κρατούσε ανοιχτό μπροστά του έναν φάκελο που έγραφε με κεφαλαία γράμματα ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ.
     Ο φοιτητής κρατούσε σημειώσεις σε ένα μεγάλο σημειωματάριο.
     - Πρώτη φορά βλέπω τον Φεβρουάριο τόσο μπερδεμένο, συνέχισε ο γιατρός, τη μια να νομίζει ότι είναι Απρίλιος και να κάνει ζέστη, την άλλη να νομίζει ότι είναι Ιανουάριος και να κάνει κρύο, πότε να βρέχει, πότε να χιονίζει, και ύστερα πάλι ζέστη, και μετά πάλι χιόνι... Πρόκειται καθαρά για μία σχιζοφρενή προσωπικότητα. Και να σημειωθεί ότι είναι τώρα ένας μήνας που τον παρακολουθώ, χωρίς να ακολουθήσω φαρμακευτική αγωγή, καθώς είμαι εναντίον της αλόγιστης χρήσης φαρμάκων.
     - Δηλαδή, δοκιμάσατε την ψυχανάλυση;
     - Ναι, όμως η περίπτωσή του αποδείχτηκε πολύ σοβαρή. Ομολογώ ότι πρώτη φορά συναντώ ασθενή, στον οποίο η ψυχανάλυση να μην έχει το παραμικρό αποτέλεσμα. Όπως καταλαβαίνετε, από εκεί και πέρα, η φαρμακευτική αγωγή αποτελεί μονόδρομο...
     - Και τώρα, πόσο καιρό υπολογίζετε να χρειαστεί μέχρι την ίαση;
     - Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Θα δούμε πώς θα αντιδράσει, τόσο στη φαρμακευτική αγωγή όσο και στα ηλεκτροσόκ. Μπορεί να χρειαστεί να γίνουν κάποιες αλλαγές στη δοσολογία. Το γεγονός είναι ότι μέχρι του χρόνου πρέπει να έχει θεραπευτεί. Αλλιώς θα συνεχίσει τα ίδια.
     - Μου θυμίζει λίγο τον αδερφό του, τον Μάρτιο, είπε ο φοιτητής. Και εκείνος παρουσιάζει τάσεις σχιζοφρένειας.
     - Αλήθεια είναι αυτό. Αυτά τα δυο παιδιά του Χρόνου νομίζω ότι είναι τα πιο συναισθηματικά ανισόρροπα. Πάντως, μη νομίζετε, και ο Μάρτιος τελεί υπό συνεχή παρακολούθηση. Σε μερικές περιπτώσεις έχει χρειαστεί και εκείνος ψυχοθεραπεία στο παρελθόν, η περίπτωσή του είναι μία μόνιμη πηγή ανησυχίας για εμένα.
     - Πάντως σήμερα φαίνεται να είναι στις καλές του, παρατήρησε ο φοιτητής.
     - Το θέμα, αγαπητέ μου, δεν είναι κατά πόσον είναι στις καλές του, είναι το πόσο θα κρατήσει αυτό. Με τον Μάρτιο δεν πρέπει να εφησυχάζει κανείς.
     - Γιατρέ, ακούστηκε η γραμματέας από την ενδοσυνεννόηση, είναι εδώ ο επόμενος ασθενής.
     - Πείτε του να περάσει, είπε ο γιατρός και ακούμπησε το φάκελο που έγραφε ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ στο γραφείο του.
     Τρία χτυπήματα ακούστηκαν στην πόρτα.
     - Περάστε, είπε ο γιατρός.
     - Καλημέρα, είπε ο ασθενής.
     - Καλημέρα, αγαπητέ μου, καθήστε παρακαλώ, είπε ο γιατρός. Πώς είστε σήμερα;
     - Πολύ καλά, γιατρέ, είπε εκείνος και χαμογέλασε.
     - Για να δούμε, είπε ο γιατρός και έβγαλε από τη μεταλλική συρταριέρα το φάκελο που έγραφε, με κεφαλαία γράμματα πάντα, ΜΑΡΤΙΟΣ.
     Ο φοιτητής έσκυψε στο σημειωματάριό του και γύρισε σελίδα. Δεν ήταν σωστό να συνεχίσει να γράφει στην ίδια.