Παρασκευή 29 Απριλίου 2016

Ομαδική θεραπεία

     Δουλειές με φούντες έχει ο δόκτωρ Πασχάλης Σταυρανέστης αυτές τις μέρες. Και πριν προλάβετε να με ρωτήσετε ποιος είναι ο δόκτωρ Πασχάλης Σταυρανέστης, θα σας πω ότι είναι ένας εξαίρετος ψυχολόγος, με σπουδές σε πολλά πανεπιστήμια, μεταπτυχιακούς τίτλους και πλούσια βιβλιογραφία, και με εξειδίκευση στην πασχαλινή ψυχολογία.
     Και πριν προλάβετε να αρχίσετε τις ερωτήσεις του τύπου "πού έχει το ιατρείο του", και "πόσα παίρνει" και "τι είναι η πασχαλινή ψυχολογία" και "ποιο είναι το τηλέφωνό του", θα σας πω ότι αυτό το διάστημα δεν υπάρχει περίπτωση να σας δει, η ατζέντα του δεν έχει κανένα κενό, τα ραντεβού του έχουν κλειστεί εδώ και δύο μήνες περίπου, και δεν έχει χρόνο να ανασάνει.
     Ξέρω ότι σας απογοητεύω, αλλά δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το μόνο που μπορώ να κάνω για εσάς, είναι να σας βάλω κρυφά να παρακολουθήσετε μία από τις ομαδικές του συνεδρίες, αλλά θα πρέπει να κάνετε απόλυτη ησυχία, εντάξει;
     Για να πάμε, θα χρειαστεί να περπατήσουμε, οπότε χρειαζόμαστε αθλητικά παπούτσια. Πάρτε και νερό μαζί σας, σε περίπτωση που διψάσετε. Πάρτε και καμιά ομπρέλα, Μεγάλη Παρασκευή είναι σήμερα, συνήθως βρέχει τις Μεγάλες Παρασκευές.
     Αφού περπατήσουμε, λοιπόν, αρκετά, και βγούμε από την πόλη, θα περπατήσουμε λίγο ακόμα και ύστερα θα βγούμε από τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και θα μπούμε στα χωράφια. Και αφού περπατήσουμε λίγη ώρα με κατεύθυνση προς τη δύση, θα συναντήσουμε ένα γέρικο δέντρο με μία κουφάλα. Από ένα κλαδί εκείνου του δέντρου κρέμεται ένα κόκκινο αυγό. Ε, μη μου πείτε ότι δεν το φανταζόσασταν! Πού αλλού θα μπορούσε να έχει το ιατρείο του ένας ψυχολόγος με ειδίκευση στην πασχαλινή ψυχολογία;
     Μέσα στην κουφάλα είναι λίγο σκοτεινά και στριμωγμένα, γι'αυτό προσέξτε μην χτυπήσετε. Προχωράτε ο ένας πίσω από τον άλλο για να μη χαθείτε. Όπου να'ναι φτάνουμε.
     Σσσσστ! Ησυχία! Κάτι ακούω. Το ακούτε κι εσείς; Να, ο ήχος έρχεται από εκείνη εκεί την πόρτα. Μάλλον έχουν ξεκινήσει. Τι έχουν ξεκινήσει, που τα αίματα έχουν ανάψει για τα καλά! Ευτυχώς, έτσι δεν θα ακουστεί το τρίξιμο της πόρτας όπως την ανοίγουμε. Καθήστε άκρη-άκρη στον τοίχο, έτσι ώστε να σας κρύβουν οι σκιές. Αν μας πάρουν είδηση, θα σταματήσουν να μιλάνε.
     - Σας λέω, θα μεταναστεύσω! λέει ένα αυγό. Δεν είναι κατάσταση αυτή, κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια!
     - Μα, δεν είναι υπερβολικό να μεταναστεύσει κανείς για έναν απλό πονοκέφαλο; ρωτάει ο δόκτωρ Σταυρανέστης, που κρατάει στα χέρια του ένα τετράδιο και σημειώνει.
     - Ε, όχι και απλός πονοκέφαλος! διαμαρτύρεται ένα άλλο αυγό. Απλός πονοκέφαλος θα ήταν αν το χτύπημα γινόταν μία φορά. Εδώ μιλάμε για επαναλαμβανόμενο μαρτύριο. Αναγκάζομαι να παρακαλάω να μου σπάσει το κεφάλι με την πρώτη για να ησυχάσω! Αλλιώς, αν αντέξω το πρώτο χτύπημα, θα με τσουγκρίσουν ξανά, και ξανά, και ξανά.
     - Ναι, ναι, έτσι είναι! φωνάζουν και τα υπόλοιπα αυγά.
     - Ησυχία, παρακαλώ! λέει ο δόκτωρ.
     - Και όχι μόνο αυτό, δεν τους φτάνει το κεφάλι, μας τσουγκρίζουν και με τον πισινό. Μια βδομάδα μετά δεν μπορώ να καθήσω! λέει ένα τρίτο αυγό.
     - Καλά, πετάγεται ένα αρνί, και τι να πω εγώ, που με βάζουν στη σούβλα και με γυρνάνε, με γυρνάνε, με γυρνάνε... Και πάσχω και από ιλίγγους, έχω πρόβλημα στο λαβύρινθο του αυτιού! Με το ζόρι κρατιέμαι να μην ξεράσω!
     - Και ο ίλιγγος δεν είναι τίποτα! λέει ένα άλλο αρνί. Σκέψου λίγο όλο αυτό το τσιτσίρισμα πάνω από τα κάρβουνα. Χάλια γίνεται το δερματάκι μου!
     - Ναι, αλλά το κεφάλι σας δεν πονάει, απαντάει ένα αυγό.
     - Δεν πονάει, αλλά γυρίζει και ζαλίζεται.
     - Όχι, όχι, παιδιά, πετάγεται και ένα κουνέλι, αυτά δεν είναι θέματα για τον κύριο Σταυρανέστη, παρακαλώ να απευθυνθείτε σε κάποια άλλη ειδικότητα, εδώ ήρθαμε σε ψυχολόγο, εσείς χρειάζεστε παθολόγο να σας γράψει κάποιο παυσίπονο για τον πονοκέφαλο ή δραμαμίνη για τις ζαλάδες, ή έστω έναν δερματολόγο να σας δώσει κάποια αλοιφή για εγκαύματα, βάλτε και κανένα μαξιλαράκι όταν κάθεστε, εγώ είμαι αυτός που έχει το σημαντικότερο πρόβλημα, και που επιπλέον άπτεται της ειδικότητας του δόκτορα.
     - Μήπως έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου; λέει ένα αυγό και τα υπόλοιπα γελάνε.
     - Γελάτε όσο θέλετε, εμένα η ψυχολογία μου είναι πολύ πεσμένη, ολόκληρο κουνέλι, τίποτα δε μου λείπει, δείτε τα μακριά μου αυτιά, ορίστε και η ουρίτσα μου η φουντωτή, την χτενίζω πρωί και βράδυ, να και τα δοντάκια μου τα πεταχτά, χωρίς τερηδόνα και σφραγίσματα, η γούνα μου απαλή, με τα καλύτερα σαμπουάν τη λούζω, ούτε ψείρες έχει, βάζω και μαλακτικό, ολόκληρο κουνέλι, λοιπόν, και έχω γίνει ο περίγελος του χωριού, με έκαναν πασχαλινό κούνελο και φτιάχνουν τα ομοιώματά μου με σοκολάτα, με ζωγραφίζουν σε κάρτες, μου φοράνε ρούχα, μου φοράνε καπέλο, έχω πάθει κρίση ταυτότητας!
     - Α, εδώ πράγματι έχουμε να κάνουμε με κάτι σοβαρό, λέει ο δόκτωρ Σταυρανέστης.
     - Διαμαρτύρομαι, πετάγεται ένα αυγό. Και εγώ έχω κρίση ταυτότητας, έχω ξεχάσει ποιο είναι το φυσικό μου χρώμα!
     - Άσπρο, του απαντάει το κουνέλι. Λοιπόν, όπως έλεγα...
     - Μήπως να μιλήσω και εγώ; λέει ένα κοτοπουλάκι.
     - Όχι! φωνάζουν όλα μαζί τα αυγά.
     - Είστε αγενέστατα! τους λέει το κοτοπουλάκι.
     - Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους, του λέει ένα αυγό, θα μπορούσα να είμαι γονιός σου. 
     - Γονιός μου; Μωρέ τι μας λες!
     - Φυσικά. Αφού το αυγό έκανε την κότα!
     - Η κότα έκανε το αυγό!
     - Σας παρακαλώ, επεμβαίνει ο δόκτωρ Σταυρανέστης, έχουμε ξεφύγει λίγο από το θέμα μας... Ηρεμήστε και προσπαθήστε να χαλαρώσετε. Το Πάσχα είναι μία δοκιμασία, αλλά θα πρέπει να οπλιστείτε με υπομονή. Να ξέρετε ότι οποιοδήποτε πρόβλημα το αντιμετωπίζουμε καλύτερα, αν το αποδεχτούμε...
     - Τι κουραφέξαλα είναι αυτά; πετάγεται μια γριά προβατίνα. Γι'αυτό δώσαμε τα ωραία μας λεφτά; Αυτές τις βλακείες μπορούσα να τις πω και μόνη μου!
     - Ναι, βλακείες! λένε όλοι.
     - Σας παρακαλώ, λέει ο δόκτωρ, ηρεμήστε... Η συνεδρία μας φτάνει σε λίγο στο τέλος. Για την επόμενη συνεδρία θα ήθελα να σκεφτείτε...
     - Ρε, παιδιά, πάμε να φύγουμε, πετάγεται ένα κατσίκι, αυτός εδώ μας δουλεύει!
     - Ναι, ναι, πάμε να φύγουμε! φωνάζουν όλοι και αρχίζουν να φεύγουν, θυμωμένοι.
     - Μα, σας παρακαλώ! λέει ο δόκτωρ, αλλά εκείνοι δεν του δίνουν σημασία.
     Και φεύγουν και τα αυγά, φεύγουν και τα κατσίκια, φεύγουν και τα αρνιά, και η γριά η προβατίνα φεύγει, και τα κοτοπουλάκια φεύγουν, μέχρι και το κουνέλι με την κρίση ταυτότητας φεύγει.
     Η αίθουσα αδειάζει και ο δόκτωρ Σταυρανέστης μένει μόνος του. Από ό,τι φαίνεται, η ατζέντα του μόλις απόκτησε μερικά κενά.

Κυριακή 17 Απριλίου 2016

Περί αντανακλάσεων το ανάγνωσμα

     Το πόσο μου αρέσουν οι αντανακλάσεις δε λέγεται! Μα, υπάρχει ομορφότερο πράγμα; Και μόνο τον εαυτό σας στον καθρέφτη να παρατηρήσετε, θα καταλάβετε ότι έχω δίκιο.
     Ναι, ξέρω, τώρα κάποιοι θα νομίζουν ότι η Πίπη σαλτάρισε, ότι πέρασε με μικρά πηδηματάκια την γραμμή που χωρίζει τους λογικούς από τους παλαβούς. Κι όμως, φίλοι μου, αυτό έχει ήδη γίνει εδώ και χρόνια (σας την έφερα)!
     Όταν βρίσκομαι στο λεωφορείο και κάθομαι στην κατάλληλη θέση, πολλές φορές κοιτάζω την αντανάκλασή μου σε κάποιο από τα εσωτερικά τζάμια και δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ομορφότερη μου φαίνομαι. Μέχρι που σκέφτομαι να μου χαμογελάσω! Είναι λες και υπάρχει κάποιο φίλτρο που εξομαλύνει τα χαρακτηριστικά και δίνει έναν τόνο παλιού πίνακα στην εικόνα μου. Με άλλα λόγια, νιώθω σαν μοντέλο του Βαν Ντάικ ή του Βερμέερ! Κάτι λιγότερο θα ήταν απλώς πολύ λίγο.
     Πώς να το κάνουμε; Πάντα η αντανάκλαση φαίνεται πιο ενδιαφέρουσα. Δείτε, για παράδειγμα, την παραπάνω φωτογραφία: Δεν μοιάζει με πίνακα ζωγραφικής όλη αυτή η αντανάκλαση των παλιών πολυκατοικιών επάνω στα τζάμια-καθρέφτες του γυάλινου κτιρίου;
     Μέχρι και ο απλός, συνηθισμένος ουρανός φαίνεται πολύ πιο ενδιαφέρων μέσα από την αντανάκλασή του σε ένα κτίριο με τζάμια-καθρέφτες. Και για του λόγου το αληθές, δείτε αυτή τη φωτογραφία, και πείτε μου: δεν φαίνεται πιο ενδιαφέρων ο ουρανός, όπως φαίνεται στην αντανάκλασή του στο γυάλινο δάπεδο που βρίσκεται μπροστά στο μουσείο της Ακρόπολης;
     Αλλά πέρα από την ομορφιά των αντανακλάσεων, αυτό που με ενθουσιάζει πιο πολύ, είναι που μέσω αυτών μπορώ να μεταμορφωθώ σε φάντασμα (και, ναι, τώρα είμαι σίγουρη πως έχετε ξαμοληθεί να μου βρείτε επειγόντως μια θέση στο Δαφνί)! Κι όμως, όχι μόνο ξέρω πώς να μεταμορφώνομαι σε φάντασμα, αλλά θα σας πω και το μυστικό: και το μυστικό, όπως προείπα, βρίσκεται στις αντανακλάσεις.
     Όταν, λοιπόν, παίρνω το μετρό ή τον ηλεκτρικό, μου αρέσει να κάθομαι στις θέσεις που βρίσκονται δίπλα σε παράθυρο (όταν βρίσκω θέση, φυσικά). Από εκεί, όχι μόνο μπορώ να παρατηρώ το εσωτερικό του συρμού στο τζάμι, μέσω της αντανάκλασής του, αλλά ταυτόχρονα βλέπω και τη σήραγγα του μετρό, καθώς τη διασχίζουμε. Δύο σε ένα, δηλαδή.
     Κάποιες φορές, ο συρμός στον οποίο βρίσκομαι διασταυρώνεται με κάποιον άλλο συρμό, που κινείται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ή, ακόμα καλύτερα, οι δύο συρμοί βρίσκονται σταματημένοι στον ίδιο σταθμό. Τότε είναι, αγαπητοί μου, που μεταμορφώνομαι σε φάντασμα. Κι αυτό συμβαίνει επειδή η αντανάκλαση του εσωτερικού του συρμού στον οποίο βρίσκομαι "προβάλλεται", κατά κάποιον τρόπο, στον άλλο συρμό και είναι σαν να επικαλύπτει το εσωτερικό του. Είναι, δηλαδή, σαν οι επιβάτες του δικού μου συρμού να βρίσκονται ανάμεσα στους επιβάτες του άλλου. Με άλλα λόγια, οι επιβάτες ενός ολόκληρου βαγονιού μεταμορφώνονται σε φαντάσματα και είμαι σίγουρη ότι μόνο εγώ το παίρνω είδηση!
     Ακόμα πιο διασκεδαστικό γίνεται όταν το μετρό κινείται με ταχύτητα μέσα στις σκοτεινές του σήραγγες. Τότε, καθώς κοιτάζω την αντανάκλασή μου μέσα από το τζάμι, βλέπω να περνάνε από μέσα μου φώτα, προεξοχές του τοίχου, ακόμα και ολόκληροι συρμοί. Δεν είναι αυτό απόδειξη ότι μεταμορφώνομαι σε φάντασμα;
     Και αν κάποιος αμφιβάλλει για τη μέθοδό μου, καθόλου δεν θα στενοχωρηθώ. Απλώς θα του δείξω την παρακάτω φωτογραφία με τα δύο φαντάσματα που περπατάνε δίπλα-δίπλα και θα του πω: Αντανακλάσεις, αγαπητέ μου, αντανακλάσεις!


Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου

Σάββατο 9 Απριλίου 2016

Μικρό, αλλά θαυματουργό

 
    Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένας πλούσιος βασιλιάς. Ο βασιλιάς αυτός ήταν πολύ ισχυρός και θα ήταν ίσως ένας πολύ καλός βασιλιάς, αν δεν ήταν τόσο υπερόπτης. Αλλά, μεταξύ μας, η υπεροψία είναι συχνό χαρακτηριστικό των βασιλιάδων.
     Ο βασιλιάς είχε κτήματα, άλογα, περιβόλια, και ένα θησαυροφυλάκιο γεμάτο χρυσάφι και πολύτιμους λίθους. Είχε και ένα τεράστιο παλάτι και πάρα πολλούς αυλικούς, οι οποίοι τον κολάκευαν και τόνωναν την υπεροψία του.
     Στο παλάτι, σε ένα εργαστήριο γεμάτο σκόνη, χαρτιά, μολύβια, χάρακες, πριόνια, σφυριά, και πολλά άλλα αντικείμενα, ζούσε και ένας εφευρέτης. Τον εφευρέτη, αρχικά, τον είχε προσλάβει ο βασιλιάς, για να μετατρέψει το παλάτι σύμφωνα με τα γούστα του, προσθέτοντας περίεργους μηχανισμούς, καταπακτές, κρυφές πόρτες και πολλά άλλα, όταν, όμως, το έργο αυτό τελείωσε, μην αντέχοντας στην σκέψη ότι ο εφευρέτης θα μπορούσε να κάνει τα ίδια και αλλού, τον φυλάκισε σε εκείνο το εργαστήριο.
     Όπως είναι λογικό, το μόνο όνειρο του εφευρέτη ήταν πια να αποδράσει από το παλάτι, αλλά αυτό δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού το εργαστήριο το φρουρούσαν μέρα-νύχτα. Και ο εφευρέτης μαράζωνε, αλλά ποτέ δεν ξεχνούσε το όνειρό του.
     Κάποτε, ο βασιλιάς απόκτησε μια κόρη. Και όλοι είπαν ότι ήταν η πιο όμορφη βασιλοπούλα που είχε γεννηθεί ποτέ, αν και, μεταξύ μας, εγώ έχω δει και πιο όμορφες. Ο βασιλιάς, λοιπόν, που εκτός από βασιλιάς ήταν και πατέρας, λάτρευε τη μοναχοκόρη του και την είχε μην στάξει και μην βρέξει. Της είχε τις καλύτερες νταντάδες να την φροντίζουν, τρεις μόδιστρους να ράβουν τα φορέματά της, πέντε σεφ να ετοιμάζουν τα γεύματά της και ένα ολόκληρο τσίρκο να τη διασκεδάζει.
     Στα δέκατα γενέθλια της βασιλοπούλας, ο βασιλιάς θυμήθηκε το φυλακισμένο εφευρέτη και αποφάσισε να τον βάλει να κατασκευάσει έναν κήπο με λουλούδια, ποταμάκια, γεφυρούλες και διάφορα περίεργα παιχνίδια, για να το χαρίσει στην κόρη του.
     Ο εφευρέτης, τότε, βρήκε την ευκαιρία που περίμενε και μια μέρα, την ώρα που επέβλεπε τις εργασίες στον κήπο, πήρε ένα σφυρί, ένα πριόνι και μία σακούλα καρφιά, και προσποιούμενος τον εργάτη, κατάφερε να ξεγελάσει τους φρουρούς και να το σκάσει από τον κήπο.
     Όλη τη μέρα έτρεχε, με μικρά διαλείμματα για να ξεκουραστεί, προσπαθώντας να κρύβεται όσο καλύτερα μπορούσε, αλλά όταν άρχισε να πέφτει το σκοτάδι βρισκόταν ακόμα στην επικράτεια του βασιλιά. Ο καημένος ο εφευρέτης ήταν πολύ στενοχωρημένος. Όπου να'ναι, αν δεν το είχαν ανακαλύψει νωρίτερα, θα ανακάλυπταν την απουσία του και θα έπαιρναν τα σκυλιά να τον ψάξουν. Και αφού ακόμα βρισκόταν στην επικράτεια του βασιλιά, οι ελπίδες του να σωθεί ήταν μάλλον ανύπαρκτες.
     Στο μεταξύ, στο παλάτι, είχαν πράγματι ανακαλύψει ότι ο εφευρέτης το είχε σκάσει. Ειδικά ο βασιλιάς ήταν πυρ και μανία και υποσχέθηκε μεγάλη αμοιβή σε όποιον έβρισκε και του παρέδιδε τον εφευρέτη. Και όλοι ξαμολύθηκαν, με πυρσούς, μέσα στη νύχτα, να βρουν τον φυγά.
     Όμως, μπορεί ο εφευρέτης να μην είχε χρυσάφι, παλάτια, αυλικούς, σκυλιά, φρουρούς, αλλά είχε μυαλό. Και αφού δεν προλάβαινε να απομακρυνθεί, αποφάσισε να κρυφτεί εκεί που είχε φτάσει. Δεν είχε πολύ χρόνο στη διάθεσή του μέχρι την αυγή, γι'αυτό και δούλεψε εντατικά όλο το βράδυ και έφτιαξε ένα μικρό σπιτάκι για να κρυφτεί.
     Και τώρα, θα μου πείτε: καλά, και δεν το είδαν το σπιτάκι; και δεν τον βρήκαν τα σκυλιά; Και εγώ θα σας ρωτήσω: μα είναι δυνατόν ένας έξυπνος άνθρωπος, που ξέρει να φτιάχνει καταπακτές και κρυφές πόρτες, και περίεργους μηχανισμούς στο παλάτι, να μην ξέρει να φτιάξει τα ίδια και περισσότερα σε μία μικρή καλύβα; 
     Φυσικά και τα σκυλιά, ακολουθώντας τη μυρωδιά του εφευρέτη, έφτασαν στο σπιτάκι, και όλοι έτρεξαν εκεί, και άνοιξαν την πόρτα, και μπήκαν μέσα, και έψαξαν όλες τις γωνίες του, αλλά όχι, δεν βρήκαν τίποτα. Και έψαξαν και στα περίχωρα, και πάλι τίποτα δεν βρήκαν. Και έβγαλαν το συμπέρασμα ότι ο εφευρέτης είχε καταφέρει να ξεφύγει.
     Και ύστερα άρχισαν να τον ψάχνουν σε άλλες πολιτείες, και να τάζουν μεγάλες αμοιβές σε όποιον τον βρει, αλλά μάταια, αφού ο εφευρέτης παρέμεινε για πάντα στο μικρό σπιτάκι που υπήρξε η σωτηρία του. Καλά, θα μου πείτε, και δε νιώθει φυλακισμένος στο μικρό αυτό σπιτάκι;
     Μικρό; Ε, όχι και μικρό! Το μικρό αυτό σπιτάκι είναι πολύ θαυματουργό. Πρώτα-πρώτα, όλοι οι τοίχοι μετακινούνται, με αποτέλεσμα να αλλάζει διαστάσεις, σύμφωνα με τις επιθυμίες του ιδιοκτήτη του. Έπειτα, κάτω από το σπίτι - ή από αυτό που βλέπουμε εμείς, τέλος πάντων - υπάρχει μία έπαυλη, με πολλά δωμάτια, μεγάλη κουζίνα, μπάνιο με υδρομασάζ, θερμαινόμενη πισίνα, βιβλιοθήκη και δωμάτιο προβολών. Η είσοδος για την έπαυλη καλύπτεται από το πάτωμα της καλύβας, το οποίο είναι συρόμενο και μετακινείται με το πάτημα ενός κουμπιού, αριστοτεχνικά συνδεδεμένου με το πόμολο της πόρτας εισόδου. 
     Το επάνω μέρος αποτελεί το παρατηρητήριο του εφευρέτη και ανυψώνεται με τη βοήθεια μοχλών που είναι κρυμμένοι στα σανίδια του τοίχου, η δε καμινάδα, είναι καμουφλαρισμένο τηλεσκόπιο, το οποίο αποκαλύπτεται το βράδυ. Του εφευρέτη του αρέσει πολύ να παρατηρεί τον έναστρο ουρανό το βράδυ. 
     Όσο για ταξίδια, όταν ο εφευρέτης δεν ταξιδεύει μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου, παίρνει το αερόστατό του, το οποίο βρίσκεται ακριβώς κάτω από την κορυφή της στέγης, και κάνει βόλτες στον ουρανό. Και τότε βλέπει όλο τον κόσμο από ψηλά, τα χωράφια, τα δάση, το παλάτι, βλέπει και τον ημιτελή κήπο της βασιλοπούλας και γελάει.