Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016

Θύμα των σέλφι

     Το μικρό κάστρο ξύπνησε και τεντώθηκε. Ήταν μια όμορφη, ηλιόλουστη μέρα και εκείνο αισθανόταν τόσο ωραία...
     Πλύθηκε, χτενίστηκε, έπλυνε και τα δόντια του, όπως του είχε μάθει η μαμά του, και στάθηκε περήφανο κάτω από τον ήλιο. Αισθανόταν όμορφο, αισθανόταν μοναδικό. Αισθανόταν όπως έπρεπε να αισθάνεται κάθε κάστρο που σέβεται τον εαυτό του.
     Ο ήλιος ανέβαινε στον ουρανό και γύρω από το κάστρο οι άνθρωποι πήγαιναν και έρχονταν, χωρίς να του δίνουν και μεγάλη σημασία, είναι αλήθεια, αλλά το κάστρο δεν στενοχωριόταν, ήξερε εξάλλου ότι τόσον καιρό εκεί, ίσως και να το είχαν συνηθίσει...
     Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένα πούλμαν.
     - Τουρίστες, σκέφτηκε το κάστρο και με το ζόρι κρατήθηκε να μην κάνει μια τούμπα από τη χαρά του.
     Τώρα είχε έρθει η ώρα του, τώρα όλα τα φώτα της προσοχής θα έπεφταν επάνω του, τώρα ήταν η μεγάλη του στιγμή, πόσες φωτογραφίες θα το έβγαζαν, ήταν καθ'όλα ευπαρουσίαστο ή είχε ξεχάσει τίποτα; όχι, όλα ήταν στη θέση τους και τα δοντάκια του καθαρά, πλυμένα και έτοιμα για το πιο φωτεινό του χαμόγελο.
     Το πούλμαν είχε παρκάρει ήδη και, πράγματι, ο τόπος γέμισε τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές! Το κάστρο τεντώθηκε, κορδώθηκε, και πήρε μια επιβλητική πόζα, χαμογελώντας ταυτόχρονα με τα πεντακάθαρα δόντια του. Έπρεπε να μείνει ακίνητο, για να βγουν καλές οι φωτογραφίες. Και οι φωτογραφίες άρχισαν να βγαίνουν με ρυθμό πολυβόλου.
     - Τέλεια! ακούστηκε από μία κοπέλα και το κάστρο χάρηκε, που είχε βγάλει μια όμορφη φωτογραφία.
     - Πού την είδες την τελειότητα; ακούστηκε η φίλη της. Δεν βλέπεις ότι μου έχεις κόψει την άκρη του κεφαλιού μου; Χάλια είναι!
     - Πώς με έβγαλες έτσι, καημένε; ακούστηκε και μια γυναίκα που μιλούσε στον άντρα της. Δεν βλέπεις που φαίνεται σαν να έχω μουστάκι; Βγάλε μου μια καινούργια φωτογραφία!
     - Ποτέ δεν βγαίνω καλή στις φωτογραφίες! γκρίνιαξε μια κοπέλα με αλογοουρά, που αυτοφωτογραφιζόταν.
     - Χαμογελάστε! ακούστηκε και ένας νεαρός που φωτογράφιζε δυο φίλους του.
     - Κοίτα να μας βγάλεις καλούς, είπε ο ένας, τη φωτογραφία θα τη βάλω στο φέισμπουκ.
     - Κάντε λίγο πιο δεξιά, να φαίνεται και το κάστρο...
     - Ποιο κάστρο, βρε βλήμα; Εμάς φρόντισε να βγάλεις, το κάστρο ας βγει και μισό, δεν άκουσες πως θέλω να τη βάλω στο φέισμπουκ;
     Το κάστρο δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά του. Κανένας δεν ενδιαφερόταν να το φωτογραφίσει, αυτό που τους ένοιαζε όλους ήταν να βγουν εκείνοι φωτογραφία! Για εκείνο δεν νοιαζόταν κανείς, κι ας είχε φροντίσει να είναι ευπαρουσίαστο, κι ας είχε πάρει την καλύτερή του πόζα, κι ας είχε κρατήσει την ανάσα του για να μείνει ακίνητο.
     Ένιωσε ανεπιθύμητο, άσχημο, τιποτένιο, στενοχωρήθηκε πολύ και άρχισε να παρακαλάει να βρέξει, για να μπορέσει να κλάψει με την ησυχία του, χωρίς να το καταλάβει κανένας. Ώστε η μαμά του του είχε πει ψέματα; Δεν ήταν το πιο όμορφο και το πιο μοναδικό κάστρο του κόσμου;
     Αλλά δεν μπορεί, η μαμά του δεν έλεγε ποτέ ψέματα και αν του είχε πει ότι ήταν όμορφο, έτσι θα ήταν. Και τότε γιατί κανείς δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει;
     Και τότε το μικρό κάστρο θυμήθηκε και κάτι άλλο που του είχε πει η μαμά του: ότι ο καθένας την ομορφιά του την έχει ανεξάρτητα από το αν οι άλλοι θα το καταλάβουν, και ότι και εκείνο ήταν όμορφο ό,τι κι αν πίστευαν οι άλλοι. Και το μικρό κάστρο άρχισε να αισθάνεται θυμό.
     Ώστε έτσι, λοιπόν, ήταν όλοι τόσο εγωιστές που το μόνο που τους ένοιαζε ουσιαστικά ήταν να φωτογραφίσουν τον εαυτό τους;
     - Θα τους δείξω εγώ, είπε τότε το μικρό κάστρο.
     Και άρχισε να χορεύει και να τραντάζεται, τόσο που τα πουλιά που κούρνιαζαν επάνω του τρόμαξαν και πέταξαν μακριά. Και όλο και κουνιόταν το κάστρο, και ούτε που χαμογελούσε πια. Και σε όλες τις φωτογραφίες που το τράβηξαν εκείνη τη μέρα, εκείνο βγήκε "κουνημένο".
     Αλλά, δυστυχώς, κανένας δεν το πήρε είδηση...


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

14 σχόλια:

  1. Αυτή η μόδα πια με τις σέλφι, πόσο γελοία!
    Μου θύμισες μια "φίλη" στο fb που έκανε συνέχεια αναρτήσεις με φωτογραφίες του εαυτού της. Μέχρι που τσατίστηκα με την τόση της ωραιοπάθεια κι επιπολαιότητα, που ένα καλοκαίρι της σχολίασα: "Ωραία η παραλία που διάλεξες για φόντο - ποια είναι;" (την είχαν φωτογραφίσει σε ένα μέρος που φαινόταν όμορφο, αλλά δεν έβλεπα και πολλά εκτός από εκείνη, στο κέντρο του κάδρου). Και μετά τη διέγραψα. (Και πολύ άργησα.)
    Νομίζω το καστράκι της ιστορίας σου θα με συμπαθούσε! ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φυσικά και η μόδα με τις σέλφι είναι γελοία! Δε λέω, να βγάλεις φωτογραφία και τον εαυτό σου, αλλά βγάλε και κανένα αξιοθέατο μόνο του, βρε αδερφέ! Λες και ο κόσμος δεν υπάρχει χωρίς εσένα!
      Έπρεπε να δεις τι γινόταν με το Μπούρτζι, που έρχονταν τα πούλμαν, άδειαζαν τους τουρίστες, και οι περισσότεροι γυρνούσαν την πλάτη στο αξιοθέατο και έβγαζαν σέλφι (ευτυχώς, όχι όλοι)!
      Το καστράκι θα σε λάτρευε, είναι σίγουρο.
      Να έχεις μία όμορφη εβδομάδα

      Διαγραφή
  2. Ήλθε η Πίπη στο Ναύπλιο και δεν μου έστειλε ένα μήνυμα να πάω να την συναντήσω; Να την φιλέψω ένα γλυκό του κουταλιού; Ένα νερό, έστω, βρε αδερφέ...
    Ίσως την επόμενη φορά...
    Όσο για τις σέλφι, θα χρησιμοποιήσω έκφραση της μόδας: "Σέλφι, αυτή η μάστιγα"!
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλήθεια είναι ότι σε σκέφτηκα καθώς περνούσα από το Άργος με το ΚΤΕΛ... Έψαχνα κιόλας να δω τα κλαδεμένα δέντρα της πλατείας, αλλά δεν περάσαμε από εκεί, από ό,τι κατάλαβα.
      Χαίρομαι πολύ που επέστρεψες στην μπλογκόσφαιρα, περίμενα πώς και πώς την επιστροφή σου!
      Πολλά φιλάκια

      Διαγραφή
    2. Δυστυχώς δεν περνάει το λεωφορείο από την πλατεία με τον τσιμεντοπόταμο και τα κομμένα, τελείως πλέον, δέντρα...
      Αν όμως σε ξαναφέρει ο δρόμος, στ' αλήθεια θα χαιρόμουν να σε δω και να σε ξεναγήσω στο ειδυλλιακό Άργος!

      Επέστρεψα, ναι. Μέχρι, τουλάχιστον, να επιστρέψει η Φεβρωνία γύρω στα Χριστούγεννα, επέστρεψα!
      Κίσιζ Πίπη!

      Διαγραφή
    3. Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση, Αρτίστα μου! Αν βρεθώ ποτέ στο Άργος (αλλά εννοώ να βρεθώ, όχι να περνάω με το ΚΤΕΛ) και εγώ θα χαρώ να σε συναντήσω.
      Καλώς ήρθες και πάλι

      Διαγραφή
  3. Ευτυχώς που υπαρχουν και οι κάτρ ποσταλ Πίπη μου να μας δείχνουν τα αξιοθεατα..της πατρίδας μας..
    Το κάστρο θάχει να θυμαται απο τότε πολλους αλλους που πήαν να δουν αυτό και μονο...
    Οσο για τις σελφι.. αν θελει καποιος να βγαλει ας μην έχει τουλαχιστο κάποιο αξιοθετο ... απο πίσω.. αφού μονο τα μουτρα θα φαινονται...!!
    Πολύ εξυπνα δοσμενη η ιστορία σου Πιπη.. να περνας ομορφα φιλακιαααα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου, Ρούλα!
      Φιλάκια πολλά και σε εσένα

      Διαγραφή
  4. Καλησπέρα σου
    Για άλλη μια φορά δίνεις με έξυπνο τρόπο μια όμορφη ιστορία.
    Νάσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου και εσένα, αγαπητέ μου Dennis!
      Χαίρομαι που σου άρεσε η ιστορία μου.
      Να έχεις μία όμορφη εβδομάδα εύχομαι

      Διαγραφή
  5. χεχε ράιτ του δε πόιντ όπως πάντα!
    Άλλο ένα παραμύθι που αξίζει να "διδάσκεται" στα νηπιαγωγεία μας!
    Δεν θα πω μόδα είναι θα περάσει, γιατί δεν βλέπω να περνάει !
    Πολλά φιλιά Πίπη μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς, κι εγώ μόνο επιδείνωση του φαινομένου προβλέπω, Αριστέα μου. Πάλι καλά που όλο και κάποια εξαίρεση θα εμφανίζεται στον ορίζοντα για να φωτίζεται το τοπίο.
      Πολλά φιλιά και σε εσένα

      Διαγραφή
  6. Καλώς σε βρήκα!!!Διάβασα μόλις τις δυο τελευταίες σου αναρτήσεις, αλλά σε χάρηκα πάρα πολύ!
    Συμφωνώ με όσα είπε η μαμά στο κάστρο.Να είσαι καλά!
    Θα γραφώ στους αναγνώστες σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
      Χαίρομαι που συμφωνείς με τη μαμά του κάστρου.
      Καλώς ήρθες στο κλαμπ και εύχομαι να συνεχίσεις να απολαμβάνεις αναρτήσεις μου

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question