tag:blogger.com,1999:blog-1603941906257230822024-03-19T10:47:08.013+02:00Οξεία ΓλωσσοπάθειαΜόνο ανίατες περιπτώσειςΠίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.comBlogger360125tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-34624274720170314182024-03-14T10:00:00.000+02:002024-03-14T10:00:06.784+02:00Απρόσμενη ανακάλυψη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT26QcC1wPksHQreqxIsM3mdObdCB5wMV8BIqE-MGT2_qZwRdoxB1dyCvtBmZuQJ84wG_TU5Ub8AsbsmvqMDOI2rMFsUy8iSejMI5bmN9hrtDHw5CLymdClLICPs7gdXomdHCLlUMqzZCcecS2YJj62WQ1ctW5VQkvY0urt7jFZJX_FE2ZLPAF5t68AQc/s612/baby-boy-twins-clipart-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="612" data-original-width="612" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT26QcC1wPksHQreqxIsM3mdObdCB5wMV8BIqE-MGT2_qZwRdoxB1dyCvtBmZuQJ84wG_TU5Ub8AsbsmvqMDOI2rMFsUy8iSejMI5bmN9hrtDHw5CLymdClLICPs7gdXomdHCLlUMqzZCcecS2YJj62WQ1ctW5VQkvY0urt7jFZJX_FE2ZLPAF5t68AQc/s320/baby-boy-twins-clipart-2.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"> - Είναι άδικο, θα έλεγαν οι ανηψιές της Πίπης, αντιγράφοντας τα λόγια ηρωίδας κινουμένων σχεδίων.</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς την πάτησα έτσι; περιορίζεται να πει η ίδια η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> Βλέπετε, όλους αυτούς τους μήνες που προηγήθηκαν, ε, εντάξει, δεν έσφυζε πάντα από υγεία, τα ψιλοκρυωματάκια της τα είχε, όμως ήταν όλα τόσο ανεπαίσθητα, που κανείς δεν το έπαιρνε είδηση. Και τώρα, πάνω που έφευγε ο Φεβρουάριος και πλησίαζε ο Μάρτιος, παραμονή πρωτομηνιάς θα ήτανε, ένα ελαφρύ, φλεβαριάτικο αεράκι συναντήθηκε με την Πίπη στον δρόμο και, άγνωστο γιατί, αυτό το φλεβαριάτικο αεράκι δεν ήταν και κανένα αγγελάκι...</div><div style="text-align: justify;"> Και να που έφτασε ο Μάρτιος και την βρήκε την Πίπη συναχωμένη, με μια μύτη έτοιμη να πάρει χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στα 100 μέτρα, και με φτερνίσματα ικανά να εκτοξεύσουν πυραύλους στο φεγγάρι! Αλήθεια, πώς την πάτησε έτσι;</div><div style="text-align: justify;"> Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο Μάρτιος άρχισε τις παλαβομάρες, όπως το συνηθίζει, άλλωστε. Τη μια μέρα μέσα στα χαμόγελα και τα ανέκδοτα, την άλλη μέσα στην κατάθλιψη και τα κλάματα. Πότε ήλιο, πότε συννεφιά, πότε ζέστη, πότε δροσιά.</div><div style="text-align: justify;"> Και έτσι έγινε και ξύπνησε ο Σέρλοκ Χολμς που κοιμάται μέσα στην Πίπη, και αποφάσισε να ανακαλύψει το λόγο που αυτός ο Μάρτιος, παιδιόθεν, φέρεται τόσο αλλοπρόσαλλα. Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί, και κατέληξε.</div><div style="text-align: justify;"> - Να δεις που θα είναι Δίδυμος, σκέφτηκε, καθώς φυσούσε τη μύτη της για διακοσιοστή φορά. Αλλιώς, γιατί να αλλάζει γνώμη τόσο εύκολα; Ενώ αν ήταν Ταύρος, για παράδειγμα, θα ήταν πολύ πιο σταθερός στις αποφάσεις του.</div><div style="text-align: justify;"> Να κάτι που κανείς δεν είχε σκεφτεί μέχρι τώρα. Αλλά δεν αρκεί να έχεις μια ιδέα, θα πρέπει και να μπορείς να την αποδείξεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πρέπει να βρω κάποια απόδειξη για τη θεωρία μου, μονολόγησε η Πίπη. Θα υπάρχει, άραγε, κάποιο πιστοποιητικό γέννησης; Μπα, δε νομίζω... Μήπως να βρω τη μαμά του, να τη ρωτήσω; Αλλά, πού να τη βρω τη μαμά του; </div><div style="text-align: justify;"> Η αποστολή που είχε αναλάβει ήταν, αν όχι αδύνατη, εξαιρετικά δύσκολη. Αλλά, στάσου: όποτε και να είχε γενέθλια, δε θα τα γιόρταζε; Δε θα έκανε κάποιο πάρτυ, δε θα καλούσε κόσμο, δε θα έσβηνε κεράκια; Αυτό ήταν!</div><div style="text-align: justify;"> Και έτσι, η Πίπη αποφάσισε να παρακολουθήσει τον Μάρτιο για να βρει πότε έχει γενέθλια, και να αποδείξει ότι είναι Δίδυμος. Αλλά, τώρα, άλλο πρόβλημα προέκυψε: Πού έμενε ο Μάρτιος;</div><div style="text-align: justify;"> Και επειδή ρωτώντας πας στην Πόλη, η Πίπη άρχισε να ρωτάει τα πουλάκια, που πετάνε εδώ και εκεί, και που βλέπουν τα πάντα από ψηλά, να της πουν αν ήξεραν πού έμενε ο Μάρτιος. Ρώτησε σπουργίτια, ρώτησε καρακάξες, ρώτησε κοκκινολαίμηδες, μέχρι παπαγάλους ρώτησε! Και όλα της είπαν ότι ο Μάρτιος έμενε σε ένα μικρό σπιτάκι στο βουνό. Και το σπιτάκι ήταν βαμμένο λίγο περίεργα, από τη μία πλευρά οι τοίχοι του ήταν κιτρινωποί, και από την άλλη ήταν γαλάζιοι.</div><div style="text-align: justify;"> - Κλασσικός Δίδυμος, σκέφτηκε η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> Και ξεκίνησε να βρει το σπίτι του Μαρτίου. Και δεν ήταν καθόλου δύσκολο να εντοπίσει το σπίτι, που, όχι μόνο είχε τους μισούς τοίχους κίτρινους και τους άλλους μισούς γαλάζιους, αλλά είχε και τη μισή στέγη με κεραμίδια και την άλλη μισή χωρίς...</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη βρήκε μια ωραία κρυψώνα εκεί κοντά και άρχισε να παρακολουθεί το σπίτι. Και είδε και τον Μάρτιο, που γύριζε από τη βόλτα του, κρατώντας μερικά αγριολούλουδα και σφυρίζοντας χαρούμενα. Και τον ξαναείδε, λίγο μετά, μουτρωμένο και σκεφτικό, να βγαίνει κρατώντας μία ομπρέλα. Και ο ουρανός άρχισε να συννεφιάζει, και η Πίπη θυμήθηκε ότι δεν είχε πάρει ομπρέλα, και έφυγε άρον-άρον, να πάει στο σπίτι της.</div><div style="text-align: justify;"> Και την επόμενη μέρα ξαναπήγε, πιο οργανωμένη, με ομπρέλα, αλλά και με καπέλο για τον ήλιο, και γυαλιά ηλίου, και κασκόλ, με νερό και με σάντουιτς, και με ένα πτυσσόμενο καθισματάκι, για να κάθεται πιο άνετα. Και τον είδε που επέστρεφε σοβαρός-σοβαρός, φορώντας έναν μάλλινο σκούφο, και μετά τον είδε να ξαναβγαίνει, φορώντας γυαλιά ηλίου και κασκέτο. Ούτε μοντέλο να ήταν, με τόση πασαρέλα... Και η Πίπη πέρασε σχεδόν όλη τη μέρα έξω από το σπίτι του Μάρτιου, μέχρι που τον είδε να γυρίζει και να κλείνεται μέσα.</div><div style="text-align: justify;"> Και η παρακολούθηση συνεχίστηκε πολλές μέρες, και πάρτυ γενεθλίων δε φαινόταν στον ορίζοντα, λογικό, βέβαια, αφού δεν είχε έρθει ακόμα ο καιρός των Διδύμων. Και ο Μάρτιος συνέχισε να αλλάζει τις αμφιέσεις σαν μοντέλο σε πασαρέλα, και η Πίπη άρχισε να πιάνεται από την παρακολούθηση.</div><div style="text-align: justify;"> Ώσπου μια μέρα, που ο Μάρτιος επέστρεφε σιγοσφυρίζοντας, φορώντας ένα πολύχρωμο ζακετάκι, καθώς άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του για να μπει μέσα, η Πίπη κατάφερε να ρίξει μια ματιά στο εσωτερικού του σπιτιού και να δει ότι ακριβώς απέναντι από την πόρτα υπήρχε ένας ολόσωμος καθρέφτης. Η πόρτα έκλεισε και η Πίπη μετακινήθηκε λίγο στην κρυψώνα της για να ξεπιαστεί. Κάπως περίεργος της είχε φανεί εκείνος ο καθρέφτης, αν και τον είχε δει από μακριά. Περίεργος; Α, μπα... Τι το περίεργο μπορεί να είχε ένας καθρέφτης; Χμ, μάλλον θα έφταιγε η θέση που τον είχαν τοποθετήσει. Ποιος βάζει έναν ολόσωμο καθρέφτη ακριβώς απέναντι από την πόρτα της εισόδου του; </div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό θα είναι, σκέφτηκε η Πίπη και προσπάθησε να μη χαζεύει, έτσι ώστε όταν ο Μάρτιος θα ξανάβγαινε από το σπίτι του, εκείνη να ξαναέριχνε μια ματιά σε εκείνον τον καθρέφτη.</div><div style="text-align: justify;"> Ύστερα από λίγο, πράγματι, η πόρτα ξανάνοιξε και εμφανίστηκε ο Μάρτιος, φορώντας ένα κοντομάνικο μπλουζάκι και ένα σορτσάκι. Η Πίπη, φυσικά, ήταν σε ετοιμότητα. Και, καθώς ο Μάρτιος έκλεινε πίσω του την πόρτα, πρόλαβε να ξαναδεί τον καθρέφτη. Μα, αυτός ο καθρέφτης ήταν πράγματι περίεργος! Και αυτή τη φορά η Πίπη ήξερε το λόγο. Ή, τουλάχιστον, νόμιζε πως τον ήξερε.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτός ο καθρέφτης δεν ήταν σαν όλους τους άλλους. Αλλιώς, γιατί, ενώ βρισκόταν πίσω από το Μάρτιο, δεν έδειχνε την πλάτη του, αλλά έδειχνε το πρόσωπό του; Και - μια στιγμή - γιατί στον καθρέφτη ο Μάρτιος φορούσε ακόμα το πολύχρωμο ζακετάκι του;</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη έμεινε σαν αποσβολωμένη. Έπρεπε να δει τον καθρέφτη από κοντά, οπωσδήποτε. Περίμενε να απομακρυνθεί ο Μάρτιος και τότε βγήκε από την κρυψώνα της και πλησίασε στο σπίτι. Έκανε το γύρο του σπιτιού, μήπως βρει κάποιον τρόπο να ρίξει μια ματιά στον καθρέφτη, από κάποιο κοντινό του παράθυρο, ενδεχομένως, αλλά όλα τα παράθυρα είχαν τραβηγμένες τις κουρτίνες και δε φαινόταν τίποτα μέσα.</div><div style="text-align: justify;"> Και εκεί που η Πίπη ετοιμαζόταν να γυρίσει στην κρυψώνα της, άκουσε ήχο πόρτας που άνοιγε. Τρόμαξε λίγο, στην αρχή, επειδή νόμιζε ότι ο Μάρτιος είχε επιστρέψει κιόλας, αλλά δεν είδε κανέναν, και η μπροστινή πόρτα του σπιτιού παρέμενε κλειστή. Μήπως ήταν η ιδέα της; Όμως όχι, ο ήχος της πόρτας ξανακούστηκε. Ήταν ήχος πόρτας που έτριζε. Ερχόταν από το πίσω μέρος του σπιτιού. Ποιος να ήταν εκεί;</div><div style="text-align: justify;"> Πολύ προσεκτικά, η Πίπη έκανε το γύρο του σπιτιού. Και αυτό που είδε την άφησε με το στόμα ανοιχτό. Στο πίσω μέρος του σπιτιού βρισκόταν ο Μάρτιος, φορώντας το ζακετάκι του, άλλο πάλι και τούτο! Δεν είχε βγει από το σπίτι φορώντας κοντομάνικο και σορτς;</div><div style="text-align: justify;"> Ο Μάρτιος πότιζε τον λαχανόκηπο, που βρισκόταν στο πίσω μέρος του σπιτιού. Φαινόταν λίγο σκεφτικός. Ξαφνικά, στάθηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ξέχασα να φορέσω το σκουφί μου, είπε, και μπήκε βιαστικά μέσα στο σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη σκέφτηκε να εκμεταλλευτεί το γεγονός και να τρέξει πίσω στην κρυψώνα της, αλλά προτού κάνει τρία βήματα, ποιον είδε να γυρίζει, φορώντας κοντομάνικο και σορτσάκι; Τον Μάρτιο! Άλλο πάλι και τούτο! Πότε πρόλαβε να βγει από το σπίτι, και μάλιστα ντυμένος με το κοντομάνικο και το σορτσάκι; </div><div style="text-align: justify;"> Και εκεί που προσπαθούσε να βρει απάντηση σε αυτό που έμοιαζε να είναι μια συνάρτηση με πολλούς αγνώστους, να σου ο Μάρτιος, που ξαναβγήκε στο πίσω μέρος του σπιτιού φορώντας το ζακετάκι και το σκουφί του! Και τότε, σαν να φωτίστηκε το μυαλό της, και η Πίπη τα κατάλαβε όλα!</div><div style="text-align: justify;"> Δεν χρειαζόταν πια να ρίξει μια ματιά στον περίεργο καθρέφτη του σπιτιού, αφού ήταν σίγουρη ότι καθρέφτης δεν υπήρχε. Και ανεξάρτητα από το αν ο Μάρτιος ήταν Δίδυμος, είχε σίγουρα έναν δίδυμο, πανομοιότυπο αδερφό. Ναι, φίλοι μου, αυτό ανακάλυψε η Πίπη, και έτσι εξηγούνται όλα. Έτσι εξηγείται η συμπεριφορά του Μαρτίου που είναι αλλοπρόσαλλη. Δεν είναι ένας, αλλά δύο. Και ο ένας λατρεύει την καλοκαιρία, ο άλλος λατρεύει την παγωνιά. Και όταν βγαίνει από το σπίτι ο ένας, κάνει ζέστη, ενώ όταν βγαίνει ο άλλος, μπορεί να ρίξει και κανένα χιονάκι.</div><div style="text-align: justify;"> Τώρα, πώς κανείς τόσα χρόνια δεν το είχε πάρει χαμπάρι, δεν μπορώ να το καταλάβω. Εκτός αν, όταν λένε "Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης" να εννοούν "Μάρτης, Γδάρτης..." και Μάρτης να λέγεται ο ένας, ο κεφάτος, και Γδάρτης ο δίδυμός του, ο "στριμμένος". Θα μπορούσε...</div></div><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-8666344108368642982024-02-20T14:51:00.003+02:002024-02-21T01:24:18.693+02:00Ο Ιππομονόκερως<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9ak6nQ01Q5fEsHDJwk7A5IFylxe-guyovyyOwFGnPx4zipleTZPSfia7SW_arMFOdHmtJiX3E1vHUyGBT0_yKNiUW-lIMJvkyIuOjj-Awo9Z6SRbKenKhkyATA2LU0CNAzj5DxHg5ay-YanRc13SJrjOYcu1ljSrDBk6vG1_Azu5LZkwoRCZ0ZM6kEV4/s3884/IMG_20240220_144308~2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3884" data-original-width="2740" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9ak6nQ01Q5fEsHDJwk7A5IFylxe-guyovyyOwFGnPx4zipleTZPSfia7SW_arMFOdHmtJiX3E1vHUyGBT0_yKNiUW-lIMJvkyIuOjj-Awo9Z6SRbKenKhkyATA2LU0CNAzj5DxHg5ay-YanRc13SJrjOYcu1ljSrDBk6vG1_Azu5LZkwoRCZ0ZM6kEV4/s320/IMG_20240220_144308~2.jpg" width="226" /></a></div><br /> <p></p><div style="text-align: left;">Ήταν μια μέρα πληρωμής, μπροστά σε ένα ταμείο, </div><div style="text-align: left;">κόσμος πολύς και διάφορος στεκόταν στην ουρά.</div><div style="text-align: left;">Και η ουρά προχώραγε αργά, σαν σαλιγκάρι, </div><div style="text-align: left;">και τα νεύρα τεντώνονταν, σαν ρούχα σε σχοινιά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Αδύνατο φαινότανε να φτάσουν να πληρώσουν, </div><div style="text-align: left;">πιο πιθανά θα έβγαζαν ρίζες, σαν τις ελιές.</div><div style="text-align: left;">Η κούραση μεγάλωνε κι άρχισαν να γκρινιάζουν, </div><div style="text-align: left;">και από την γκρίνια γρήγορα περάσαν στις βρισιές.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Αρχίσαν τα σπρωξίματα, κλωτσιές, τσιμπιές και φάπες, </div><div style="text-align: left;">και η ουρά σειότανε, σαν φίδι τρομερό,</div><div style="text-align: left;">τα πράγματα αγρίεψαν, ακούστηκαν κατάρες, </div><div style="text-align: left;">και στον ταμία έριχναν βλέμμα απειλητικό.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Κι εκεί που ο υπάλληλος ένιωσε μέγα φόβο, </div><div style="text-align: left;">και τη διαθήκη του άρχισε να γράφει, στα κρυφά,</div><div style="text-align: left;">εκεί, στη μέση της ουράς, ένας κεφάτος τύπος, </div><div style="text-align: left;">στεκόταν χαμογελαστός και έστελνε φιλιά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Οι άλλοι τον κοιτάξανε, παράξενος φαινόταν, </div><div style="text-align: left;">φορούσε ρούχα χαλαρά, κι είχε μακριά μαλλιά,</div><div style="text-align: left;">ήτανε και αξύριστος, δεν φόραγε παπούτσια, </div><div style="text-align: left;">και είχε κι ένα κέρατο στη μύτη εκεί, μπροστά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Πώς είναι έτσι, τούτος 'δω; Για άνθρωπος δε μοιάζει", </div><div style="text-align: left;">είπαν και τον κοιτάζανε πολύ ερευνητικά.</div><div style="text-align: left;">"Τάχα, γιατί χαμογελά; Τίποτα δεν τον νοιάζει; </div><div style="text-align: left;">Ή διασκεδάζει που εμείς δεν είμαστε καλά";</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Ψιτ, κύριος, καλέ, εσύ! Γιατί γελάς σαν βλάκας; </div><div style="text-align: left;">Δεν βλέπεις πως κολλήσαμε εδώ για τα καλά;</div><div style="text-align: left;">Αντί να θες να προχωράς, στέκεσαι σαν το Βούδα, </div><div style="text-align: left;">και από πάνω ολόγυρα στέλνεις παντού φιλιά"!</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Ειρήνη ημίν", είπε αυτός, "είναι κακό φενγκ σούι </div><div style="text-align: left;">οι τόνοι να ανεβαίνουνε, και να'χουμε θυμό.</div><div style="text-align: left;">Καλύτερα όλοι αγκαλιά να κάνουμε, αδέρφια, </div><div style="text-align: left;">να τραγουδήσουμε μαζί, να πιούμε ένα ποτό".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Όχι κι αδέρφια, με αυτό το κέρατο στη μύτη! </div><div style="text-align: left;">Πώς νόμισες πως μοιάζουμε, έστω και αμυδρά;</div><div style="text-align: left;">Θα φταίει που είσαι ακούρευτος και πέφτουν τα μαλλιά σου, </div><div style="text-align: left;">σαν καταρράκτης μαλλιαρός, στα μάτια σου μπροστά".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Αγάπη, κι όχι πόλεμο, να κάνουμε, σας λέω, </div><div style="text-align: left;">κι ο κόσμος μας καλύτερος θα γίνει, παρευθύς."</div><div style="text-align: left;">"Τι χαζομάρες είναι αυτές, και από πού σου ήρθαν; </div><div style="text-align: left;">Σε άλλα μέρη, σ'άλλα αυτιά να πας και να τις πεις".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Σας λέω, η υπομονή, είναι αρετή μεγάλη, </div><div style="text-align: left;">κι όποιος την έχει, σίγουρα, χαμένος δεν θα βγει,</div><div style="text-align: left;">το ξέρω εγώ πολύ καλά, χάρη σ'αυτήν και μόνο, </div><div style="text-align: left;">το είδος μου κατάφερε ως σήμερα να ζει".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Το είδος σου; Τι εννοείς; Τους άλλους τους μαλλιάδες, </div><div style="text-align: left;">που παίζουνε χαρούμενα τραγούδια εδώ κι εκεί";</div><div style="text-align: left;">"Είμαι Ιππομονόκερως", είπε τότε εκείνος, </div><div style="text-align: left;">"ένας από όλους, τους πολλούς, που ζουν πάνω στη γη".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Τι όνομα είναι αυτό; Σίγουρα απ'το μυαλό σου</div><div style="text-align: left;">το έβγαλες και μας πουλάς φούμαρα διαλεχτά.</div><div style="text-align: left;">Εμείς θα το γνωρίζαμε αν ήτανε αλήθεια,</div><div style="text-align: left;">θα είχαμε δει ντοκυμαντέρ κι όλα τα σχετικά".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Δε συνηθίζουμε πολύ να βγαίνουμε για βόλτα</div><div style="text-align: left;">εκεί που ζουν οι άνθρωποι, στις πόλεις, στα χωριά.</div><div style="text-align: left;">Σε δάση πράσινα, πυκνά, σε δροσερά ποτάμια,</div><div style="text-align: left;">και σε μέρη ερημικά φτιάχνουμε τη φωλιά".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Όλοι σταθήκαν γύρω του, να τον παρατηρήσουν,</div><div style="text-align: left;">σαν ζώο υπό εξαφάνιση έμοιαζε, τελικά.</div><div style="text-align: left;">Σίγουρα αυτός θα ήτανε από τους τελευταίους</div><div style="text-align: left;">και παρεούλα θα'ψαχνε σε εκείνη την ουρά.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Γι'αυτό σας λέω, υπομονή", συνέχισε εκείνος,</div><div style="text-align: left;">"χάρη σ'αυτήν γλιτώσαμε εμείς απ'το χαμό,</div><div style="text-align: left;">ενώ όλοι οι μονόκεροι, που ήμαστε και ξαδέρφια,</div><div style="text-align: left;">απ'την πολλή βιασύνη τους, έπεσαν σε γκρεμό".</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Το σκέφτηκαν όλοι καλά, βρε, σαν να είχε δίκιο,</div><div style="text-align: left;">ας δείξουνε υπομονή, κι ας είν'προσωρινή!</div><div style="text-align: left;">"Ο επόμενος!" ακούστηκε, τότε, απ'το ταμείο,</div><div style="text-align: left;">κι όλοι σαν να ξυπνήσανε από όνειρο βαθύ.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Κι αφού ο καυγάς ξανάρχισε άγριος, σαν και πρώτα,</div><div style="text-align: left;">κι αφού στα χέρια πιάστηκαν όλοι, σαν παλαιστές,</div><div style="text-align: left;">ο ιππομονόκερως αργά, ξεκίνησε να φύγει,</div><div style="text-align: left;">να αναζητήσει κάπου αλλού ουρές ειρηνικές.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">ΥΓ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-91848289311789124622024-01-29T10:53:00.002+02:002024-01-29T14:45:52.623+02:00Έγκλημα χωρίς θύμα<div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN0Q1fQEAiQZyqMvFRgL3NKDICqs-Fit7BsZh7LR-EYuBd2xf4DLcXLgPW9VXUzSsvtu955d4V5fnPXopS5OgHbozb_8IfmnrvVIVJEmV2kGBACo5965XOE2m7kk6BGiYVlaSOSzM3evIDykTxXSx1z9mdyw6BLZs5JjSrG7EYEYsdNRnMw_6sx4WW69s/s4032/f4ea8on21fb41.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN0Q1fQEAiQZyqMvFRgL3NKDICqs-Fit7BsZh7LR-EYuBd2xf4DLcXLgPW9VXUzSsvtu955d4V5fnPXopS5OgHbozb_8IfmnrvVIVJEmV2kGBACo5965XOE2m7kk6BGiYVlaSOSzM3evIDykTxXSx1z9mdyw6BLZs5JjSrG7EYEYsdNRnMw_6sx4WW69s/s320/f4ea8on21fb41.jpg" width="240" /></a></div><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ο Τζον Πίτερς, κατά κόσμον Ιωάννης Πέτρου, έκλεισε θυμωμένος το τηλέφωνο. </div><div style="text-align: justify;"> - Παραγνωριστήκαμε, μονολόγησε. Άκου θράσος, να θέλει να μου καθορίζει και τι θα γράφω!</div><div style="text-align: justify;"> Άδικα είχε μετακομίσει στο Λονδίνο. Όλη αυτή η υγρασία τον χτυπούσε στα κόκαλα. Για να μη μιλήσουμε για τις συνεχείς βροχές των τελευταίων τριών εβδομάδων...</div><div style="text-align: justify;"> - Άδικος κόπος η αλλαγή περιβάλλοντος, Γιαννάκη, είπε στην αντανάκλασή του, που τον κοιτούσε από το τζάμι. Όσο και να το πιέσεις, δε σου βγαίνει.</div><div style="text-align: justify;"> Θυμήθηκε και πάλι το τηλεφώνημα. Αυτός ο εκδότης του, που του το έπαιζε και φίλος, δεν ήξερε πού πάνε τα τέσσερα. Και τι έγινε, που ήταν διάσημος για τα αστυνομικά του; Πενήντα επτά είχε γράψει, όχι ένα, όχι δύο, όχι δέκα, πενήντα επτά! Δεν μπορούσε, το λοιπόν, να δοκιμάσει τον εαυτό του και σε κάτι διαφορετικό; Γιατί να μην γράψει θεατρικό, αφού το ήθελε; Η μαύρη οθόνη του λάπτοπ τον κοίταξε κοροϊδευτικά. "Αφού ούτε για θεατρικό σου έρχεται καμιά ιδέα", ήταν σαν να του έλεγε.</div><div style="text-align: justify;"> Ακούστηκε χτύπημα στην πόρτα. Δε θυμόταν να είχε χτυπήσει προηγουμένως το κουδούνι. Άνοιξε. Μια νέα, πολύ περιποιημένη γυναίκα στεκόταν και τον κοιτούσε μέσα από τα μαύρα γυαλιά της. Παράταιρο. Τι να τα κάνει τα μαύρα γυαλιά με τόση συννεφιά εκεί έξω; Και πού ήταν η ομπρέλα της; Έξω έβρεχε και εκείνη ήταν θεόστεγνη!</div><div style="text-align: justify;"> - Ο κύριος Πίτερς, αν δεν κάνω λάθος; είπε η γυναίκα. Χαίρω πολύ, πρόσθεσε βιαστικά και του άπλωσε το χέρι της.</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς με βρήκατε; είπε παραξενεμένος. Εδώ βρίσκομαι ιγκόγνιτο...</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, κύριε Πίτερς, ασφαλώς αστειεύεστε. Για τις διασημότητες όπως εμάς, η λέξη ιγκόγνιτο είναι σαφώς υπερτιμημένη...</div><div style="text-align: justify;"> Την κοίταξε πιο προσεκτικά. Δεν του θύμιζε τίποτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Μου φαίνεται πως δεν με αναγνωρίζετε, είπε εκείνη και έβγαλε τα μαύρα γυαλιά. Τώρα, μήπως;</div><div style="text-align: justify;"> Το βλέμμα του δεν άλλαξε στο ελάχιστο.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν το πιστεύω, είναι δυνατόν να μη με γνωρίζετε; Είμαι η Τζένιφερ Στρόμπολι!</div><div style="text-align: justify;"> - Στρόμπολι;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι. Καμία σχέση με το ηφαίστειο!</div><div style="text-align: justify;"> Γέλασε αυτάρεσκα.</div><div style="text-align: justify;"> - Τίποτα ακόμα; ρώτησε.</div><div style="text-align: justify;"> Τσιμουδιά εκείνος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τζένιφερ Στρόμπολι, η γνωστή ινφλουένσερ! Τρία εκατομμύρια, επτακόσιες τριάντα δύο χιλιάδες, εξακόσιοι είκοσι οκτώ ακόλουθοι!</div><div style="text-align: justify;"> - Α, έτσι... Ξέρετε, δεν παρακολουθώ τα κοινωνικά δίκτυα. Μάλλον είμαι άνθρωπος παλαιού τύπου...</div><div style="text-align: justify;"> - Α, γι'αυτό... Μα πώς μπορείτε; Αν και, τώρα που το ξανασκέφτομαι, έπρεπε να το περιμένω. Μόνο ένας άνθρωπος παλαιού τύπου, όπως λέτε, θα μπορούσε να γράψει όπως γράφετε εσείς!</div><div style="text-align: justify;"> - Ώστε έχετε διαβάσει βιβλίο μου;</div><div style="text-align: justify;"> - Μόνο ένα; Μα, εδώ έξω θα με αφήσετε; Δε θα μου πείτε να περάσω;</div><div style="text-align: justify;"> - Με συγχωρείτε, ξεχάστηκα... Περάστε, παρακαλώ.</div><div style="text-align: justify;"> Η Τζένιφερ Στρόμπολι έριξε μια βιαστική ματιά τριγύρω. Το μάτι της έπεσε στο λάπτοπ.</div><div style="text-align: justify;"> - Γράφετε κάτι καινούργιο; Αλλά, τι ρωτάω; Κάτι θα γράφετε.</div><div style="text-align: justify;"> - Καθήστε, της είπε και της έδειξε τον καναπέ που βρισκόταν μπροστά στο παράθυρο. Ώστε έχετε διαβάσει πολλά βιβλία μου;</div><div style="text-align: justify;"> - Τουλάχιστον τριάντα! Ποιο να πρωτοθυμηθώ; Το "Ο θάνατος φορούσε Γκούτσι", και το "Δείπνο μετά φόνου", δε, τα έχω διαβάσει πάνω από τρεις φορές το καθένα, είναι τα αγαπημένα μου!</div><div style="text-align: justify;"> - Καλοσύνη σας... Και τι σας φέρνει εδώ;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, βέβαια, έχετε και δουλειά... Ας μη σας καθυστερώ, λοιπόν, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Θα ήθελα να σας αναθέσω να γράψετε τη βιογραφία μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να γράψω;</div><div style="text-align: justify;"> - Τη βιογραφία μου. </div><div style="text-align: justify;"> Την κοίταξε καλά-καλά.</div><div style="text-align: justify;"> - Νομίζετε πως αστειεύομαι; είπε εκείνη.</div><div style="text-align: justify;"> - Κυρία Στρόμπολι...</div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς. Είμαι κι εγώ παλαιού τύπου, σε μερικά θέματα.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς Στρόμπολι, με όλο το σεβασμό, αλλά είστε πολύ νέα για να θέλετε να γραφτεί η βιογραφία σας.</div><div style="text-align: justify;"> - Είμαι είκοσι επτά. Και τα πράγματα έχουν αλλάξει, κύριε Πίτερς. Δεν χρειάζεται πλέον να γίνει κανείς χούφταλο για να γράψει τη βιογραφία του. Αρκεί να είναι αρκετά διάσημος... Όπως σας είπα προηγουμένως, έχω ήδη τρία εκατομμύρια, επτακόσιες τριάντα δύο χιλιάδες, εξακόσιους είκοσι οκτώ ακολούθους, και ο αριθμός αυτός όλο και μεγαλώνει. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, ότι υπάρχει ήδη το αναγνωστικό κοινό της βιογραφίας... Και για να σας προλάβω, σας λέω ότι η αρχική ιδέα δεν ήταν δική μου, ήταν του εκδοτικού οίκου που με προσέγγισε. Όμως εγώ τους το ξεκαθάρισα: αν θέλουν να εκδώσουν τη βιογραφία μου, θα το κάνουν μόνο αν την γράψετε εσείς!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς Στρόμπολι, γνωρίζετε πολύ καλά ότι δεν ασχολούμαι με βιογραφίες...</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πληρωθείτε καλά.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν είναι αυτό το θέμα.</div><div style="text-align: justify;"> - Μην το απορρίπτετε ελαφρά τη καρδία. Το ξέρω ότι δεν είναι το είδος σας, αλλά ποιος λέει ότι θα πρέπει να γράφετε μόνο αστυνομικά; Ένας καλός συγγραφέας, όπως εσείς, εξάλλου, είναι καλός σε όλα τα είδη...</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι... ίσως...</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν, κοιτάξτε τι θα κάνουμε. Μη μου απαντήσετε τώρα. Σας αφήνω εδώ αυτή την επιταγή στο όνομά σας - είναι το μισό ποσό της συνολικής αμοιβής σας - και σας αφήνω και την κάρτα μου. Σκεφτείτε το με την ησυχία σας και θα σας περιμένω το Σάββατο το απόγευμα στο σπίτι μου. Θα πάρουμε μαζί το τσάι μας και θα με ενημερώσετε και για την απόφασή σας.</div><div style="text-align: justify;"> Άφησε την επιταγή στο τραπεζάκι, μαζί με μια μικρή καρτούλα, και σηκώθηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Να μη σας καθυστερώ άλλο, είπε και κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Καλή σας μέρα. Θα σας περιμένω το Σάββατο.</div><div style="text-align: justify;"> Άνοιξε την πόρτα και βγήκε από το διαμέρισμα. Μόνο τότε συνειδητοποίησε ότι το άρωμά της του θύμιζε κρέμα καραμελέ. Πλησίασε το τραπεζάκι και έπιασε την επιταγή. Είχε περισσότερα μηδενικά από όσα περίμενε.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> ****</div><div style="text-align: justify;"> Το Σάββατο άργησε λίγο να έρθει, άργησε όμως όσο ακριβώς χρειαζόταν για να σκεφτεί καλά την πρόταση της δεσποινίδας Στρόμπολι. Το ποσό ήταν ιδιαίτερα δελεαστικό, και όταν του είχε πει ότι θα μπορούσε να γράψει και κάτι άλλο εκτός από αστυνομικά, είχε χτυπήσει φλέβα. Όμως, δεν μπορούσε να ξεχάσει ποιος ήταν. Και, μπορεί να μην είχε ακολούθους στα κοινωνικά δίκτυα, είχε όμως και εκείνος το δικό του, πιστό, αναγνωστικό κοινό, που δε θα του συγχωρούσε μία τέτοια κίνηση.</div><div style="text-align: justify;"> Δεν της τηλεφώνησε για να αναγγείλει την άφιξή του, αφού του είχε πει ότι θα τον περίμενε. Και, εφόσον η πρόσκληση ήταν για τσάι, κανόνισε να βρίσκεται έξω από την πόρτα της λίγο πριν από τις 5 το απόγευμα. Η εξώπορτα ήταν ανοιχτή. Σκέφτηκε ότι μπορεί να ήταν τυχαίο, μπορεί όμως και να μη λειτουργούσε το κουδούνι. Εξάλλου, ήταν σίγουρο ότι θα τον περίμενε. </div><div style="text-align: justify;"> Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε μέσα. Μία στενή σκάλα ανέβαινε στον πρώτο. Εκεί θα ήταν το διαμέρισμά της, προφανώς. Άρχισε να ανεβαίνει σιγά-σιγά, δεν ήταν πια και στην πρώτη του νιότη... Έφτασε επάνω με ένα ελαφρύ λαχάνιασμα. Έπρεπε να κόψει το τσιγάρο, τόσα χρόνια το έλεγε, αλλά ποτέ δεν το είχε επιχειρήσει.</div><div style="text-align: justify;"> Και η πόρτα του διαμερίσματος ήταν ανοιχτή. Πολύ ιδιόρρυθμη ήταν η δεσποινίς Στρόμπολι, εντέλει. Αν και θα έπρεπε να το είχε φανταστεί, δεν ήταν και τόσο "φυσιολογικό" να ζητήσει κάποιος να γραφτεί η βιογραφία του από έναν μετρ του αστυνομικού μυθιστορήματος...</div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς Στρόμπολι, είπε καθώς έσπρωξε την πόρτα του διαμερίσματος, καλησπέρα. Ελπίζω να μην πειράζει που ήρθα δυο λεπτά πριν από τις πέντε...</div><div style="text-align: justify;"> Δεν υπήρχε κανείς στο σαλόνι. Έριξε μια ματιά γύρω του. Όλα τακτοποιημένα. Στο τραπεζάκι υπήρχε ένα πιάτο με βουτήματα.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς Στρόμπολι, είπε ξανά, πιο δυνατά αυτή τη φορά, είμαι ο Τζον Πίτερς, ήρθα όπως μου ζητήσατε!</div><div style="text-align: justify;"> Δεν ακούστηκε κανένας ήχος. Τι ήταν πάλι αυτό; Δε γίνεται να καλείς κάποιον στο σπίτι σου και να μην είσαι εκεί να τον περιμένεις! Εκτός αν κάτι έκτακτο είχε προκύψει... Αλλά, πάλι, δε θα άφηνε έτσι, ανοιχτά... Τον έπιασε μια ανησυχία. Λες να της είχε συμβεί κάτι... άσχημο; </div><div style="text-align: justify;"> - Δεσποινίς Στρόμπολι, φώναξε, είστε εδώ;</div><div style="text-align: justify;"> Μια φωνή μέσα του του είπε ότι έπρεπε να φύγει αμέσως. Κατέβηκε γρήγορα την σκάλα και βγήκε στον δρόμο. Είχε αρχίσει να βρέχει. Άνοιξε την ομπρέλα του και έψαξε για ταξί. Ευτυχώς, δεν άργησε να βρει ένα. Έφτασε στο σπίτι του, πλήρωσε και ανέβηκε στο διαμέρισμά του. Τότε συνειδητοποίησε ότι η επιταγή που είχε πάρει μαζί του για να την επιστρέψει στην Τζένιφερ Στρόμπολι, μάλλον του είχε πέσει στο ταξί...</div><div style="text-align: justify;"> ***</div><div style="text-align: justify;"> Έφτασε η επόμενη μέρα, και η μεθεπόμενη, χωρίς να δεχτεί ούτε τηλέφωνο από εκείνη. Δεν της το είχε δώσει, βέβαια, αλλά όπως είχε βρει τη διεύθυνσή του, θα μπορούσε άνετα να έχει βρει και το τηλέφωνό του. Ήταν πλέον σίγουρος ότι κάτι άσχημο είχε συμβεί στη νεαρή ινφλουένσερ. Να έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία; Και τι να τους έλεγε;</div><div style="text-align: justify;"> Ετοιμάστηκε και βγήκε για να αγοράσει την εφημερίδα του. Αγόραζε εφημερίδα σχεδόν κάθε μέρα, προσπαθώντας να αντλήσει έμπνευση από το αστυνομικό δελτίο. Αυτή τη φορά το έκανε και για έναν επιπλέον λόγο: ήθελε να περπατήσει και να χαλαρώσει, να ξεχάσει την ανησυχία που του είχε προκαλέσει η προχθεσινή επίσκεψη στο σπίτι της Τζένιφερ Στρόμπολι.</div><div style="text-align: justify;"> Τελικά, γύρισε στο σπίτι του μετά το μεσημέρι, αφού προηγουμένως είχε φάει κάτι πρόχειρο σε ένα μικρό εστιατόριο κοντά στο πάρκο. Είχε διαβάσει την εφημερίδα χωρίς να βρει τίποτα το ενδιαφέρον και είχε ηρεμήσει αρκετά. Κάθησε στον καναπέ και άναψε ένα τσιγάρο. Θυμήθηκε ότι η σπιτονοικοκυρά του είχε πει ότι το τσιγάρο δεν επιτρεπόταν μέσα στο διαμέρισμα. Πήγε μέχρι το παράθυρο, το άνοιξε και άρχισε να καπνίζει μπροστά στο ανοιχτό παράθυρο σαν παράνομος χασικλής.</div><div style="text-align: justify;"> Ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα. Μα τι γινόταν, πάλι ήταν ανοιχτή η εξώπορτα; Άνοιξε. Μπροστά του είδε δυο αστυνομικούς. Ένιωσε μια ανατριχίλα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ο κύριος Πίτερς; ρώτησε ο ένας αστυνομικός, ο μεγαλύτερος από τους δύο.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, απάντησε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ακολουθήστε μας, παρακαλώ.</div><div style="text-align: justify;"> - Να σας ακολουθήσω; Δεν καταλαβαίνω. Για ποιο λόγο; Παραπονέθηκαν οι γείτονες για το τσιγάρο, μήπως; Ομολογώ ότι ξεχάστηκα προς στιγμήν, αλλά, ορίστε, είχα ανοιχτό το παράθυρο, όπως μου ζήτησε η σπιτονοικοκυρά.</div><div style="text-align: justify;"> - Πολύ ενδιαφέρον, κύριε Πίτερς, αλλά δεν ήρθαμε εδώ για το τσιγάρο.</div><div style="text-align: justify;"> - Αλλά, γιατί;</div><div style="text-align: justify;"> - Έχετε κάποιον δικηγόρο εδώ;</div><div style="text-align: justify;"> - Πού εδώ;</div><div style="text-align: justify;"> - Στο Λονδίνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, δεν χρειάστηκε...</div><div style="text-align: justify;"> - Φοβάμαι πως θα πρέπει να βρείτε... Είστε ο βασικός ύποπτος για την εξαφάνιση της Τζένιφερ Ο'Κόνελι.</div><div style="text-align: justify;"> - Της ποιας;</div><div style="text-align: justify;"> - Μην προσποιείστε ότι δεν γνωρίζετε ποια είναι, είπε θυμωμένα ο αστυνομικός.</div><div style="text-align: justify;"> Ο νεαρότερος αστυνομικός τον πλησίασε και του είπε κάτι στο αυτί.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, ναι, πολύ σωστά, ίσως εσείς να την γνωρίζετε μόνο με το καλλιτεχνικό της: πρόκειται για την Τζένιφερ Στρόμπολι.</div><div style="text-align: justify;"> ***</div><div style="text-align: justify;"> Ο δικηγόρος που του βρήκε τηλεφωνικά ο εκδότης του φαινόταν σοβαρός και αρκετά ικανός.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πρέπει να είστε απόλυτα ειλικρινής μαζί μου, του είπε, αλλιώς δεν θα μπορέσω να κάνω και πολλά για εσάς. Οι κατηγορίες που σας βαραίνουν είναι σοβαρές.</div><div style="text-align: justify;"> - Πραγματικά, δεν καταλαβαίνω γιατί με συνέλαβαν. Είμαι αθώος!</div><div style="text-align: justify;"> - Κύριε Πίτερς, ή μήπως πρέπει να σας απευθυνθώ με το πραγματικό σας όνομα, κύριε Πέτροϋ, Πέτροου...</div><div style="text-align: justify;"> - Πέτρου.</div><div style="text-align: justify;"> - Συγχωρήστε με για την προφορά μου, αλλά δεν ήμουν ποτέ καλός με τις ξένες γλώσσες, και ο τρόπος που μεταφέρονται στο λατινικό αλφάβητο τα ονόματα γλωσσών που έχουν διαφορετικά αλφάβητα είναι μερικές φορές τραγικός... Ώστε, Πέτρ...ου, είπατε;</div><div style="text-align: justify;"> Σημείωσε κάτι στο μπλοκάκι του και συνέχισε.</div><div style="text-align: justify;"> - Κύριε Πέτρου, λοιπόν, δεν εκπλήσσομαι που δηλώνετε αθώος, αλλά αν πίστευα όποιον πελάτη μου διατεινόταν ότι είναι αθώος θα είχα προ πολλού μείνει χωρίς δουλειά.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα εγώ είμαι αθώος στ'αλήθεια!</div><div style="text-align: justify;"> - Τα στοιχεία που μου έδωσαν από την αστυνομία δεν δείχνουν ακριβώς αυτό...</div><div style="text-align: justify;"> - Ποια στοιχεία;</div><div style="text-align: justify;"> - Πρώτον, η απαχθείσα και ενδεχομένως φονευθείσα, ας την λέμε "το θύμα", χάριν συντομίας, εθεάθη να μπαίνει στο σπίτι σας την περασμένη Τρίτη...</div><div style="text-align: justify;"> - Αλήθεια είναι αυτό...</div><div style="text-align: justify;"> - Καλά το φαντάστηκα! Ώστε την γνωρίζετε!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δεν είπα ποτέ ότι δεν την γνωρίζω, είπα απλώς ότι είμαι αθώος.</div><div style="text-align: justify;"> - Κύριε Πέτρου, είστε ένας εξαιρετικός συγγραφέας, μέχρι και εδώ στην Αγγλία υπάρχουν λέσχες ανάγνωσης με το όνομά σας, προφανώς είστε ένας μάστορας του λόγου, αλλά και εγώ έχω σπουδάσει νομική. Ας μην παίζουμε με τις λέξεις...</div><div style="text-align: justify;"> - Μπορείτε να μου πείτε τι άλλα ενοχοποιητικά στοιχεία έχει για εμένα η αστυνομία;</div><div style="text-align: justify;"> - Χμ,..., λοιπόν, δεύτερον, το θύμα εθεάθη τελευταία φορά το Σάββατο το μεσημέρι στις τρεις και πενήντα τέσσερα, όταν έκανε την τελευταία της ζωντανή μετάδοση, και υπάρχει αξιόπιστη μαρτυρία που σας τοποθετεί έξω από το σπίτι της προχθές το απόγευμα, στις πέντε και επτά λεπτά, για να είμαστε ακριβείς. Άρα, είστε ο τελευταίος που την είδε. Και μάλιστα, ο μάρτυρας που σας είδε σας περιγράφει ως "μάλλον ταραγμένο".</div><div style="text-align: justify;"> - Με είχε καλέσει η ίδια...</div><div style="text-align: justify;"> - Αλήθεια; </div><div style="text-align: justify;"> - Είστε σίγουρος ότι είστε δικός μου δικηγόρος; Φέρεστε σαν να επιθυμείτε την καταδίκη μου...</div><div style="text-align: justify;"> - Σας παρακαλώ! Εγώ απλώς υπηρετώ τη δικαιοσύνη και το μόνο που επιθυμώ είναι να ριχτεί άπλετο φως στην υπόθεση! Και γιατί ήσαστε ταραγμένος; Μήπως επειδή είχατε μαλώσει με το θύμα;</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς να μαλώσουμε, αφού δε συναντηθήκαμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Σας υπενθυμίζω ότι θα πρέπει να είστε απολύτως ειλικρινής μαζί μου. Πώς είναι δυνατόν να μη συναντηθήκατε, αφού τα αποτυπώματά σας βρέθηκαν μέσα στο διαμέρισμά της; Αυτό ήταν το τρίτον, για να ξέρετε...</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και βρέθηκαν τα αποτυπώματά μου! Αφού με είχε καλέσει! Σας το είπα πριν!</div><div style="text-align: justify;"> - Άρα, σας άνοιξε!</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, δεν ήταν εκεί.</div><div style="text-align: justify;"> - Και πώς μπήκατε, αν δεν ήταν εκεί; Τα αποτυπώματά σας βρέθηκαν και από τη μέσα πλευρά της πόρτας. Άρα, σας άνοιξε!</div><div style="text-align: justify;"> - Η πόρτα ήταν ανοιχτή.</div><div style="text-align: justify;"> - Και η εξώπορτα, και η πόρτα του διαμερίσματος; Ελάτε, τώρα, κύριε Πέτρου, ποιος σώφρων Βρετανός θα αφήσει ανοιχτή την πόρτα του σπιτιού του;</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτή είναι η αλήθεια, βρήκα ανοιχτά, αλλά εκείνη δεν ήταν μέσα, φώναξα το όνομά της και κανένας δε μου απάντησε, οπότε έφυγα.</div><div style="text-align: justify;"> - Χμ, και πώς εξηγείτε την επιταγή στο όνομά σας, όπου επάνω υπήρχε ένα ποσό με τέσσερα μηδενικά, η οποία βρέθηκε στο διαμέρισμά της;</div><div style="text-align: justify;"> - Α, ώστε εκεί μου έπεσε...</div><div style="text-align: justify;"> - Σας έπεσε; Ώστε το ομολογείτε! Σας έκοψε επιταγή!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν το αρνήθηκα...</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως την εκβιάσατε με κάποιον τρόπο για να σας γράψει την επιταγή;</div><div style="text-align: justify;"> - Σε καμία περίπτωση! Την επιταγή μου την είχε δώσει η ίδια, στο σπίτι μου, και εγώ είχα πάει για να της την επιστρέψω...</div><div style="text-align: justify;"> - Επειδή θέλατε περισσότερα χρήματα;</div><div style="text-align: justify;"> - Επειδή δεν την ήθελα καθόλου!</div><div style="text-align: justify;"> - Και αφού δεν την θέλατε, γιατί την πήρατε αρχικά;</div><div style="text-align: justify;"> - Εκείνη μου την έδωσε, ήθελε να γράψω τη βιογραφία της...</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, εντάξει, νομίζω πως θα σας ζητήσω να βρείτε άλλο δικηγόρο! Δεν είναι δυνατόν να μου λέτε κατάμουτρα τέτοια ψεύδη και να περιμένετε ύστερα να τα υποστηρίξω στο δικαστήριο! Έχω και ένα όνομα στο δικηγορικό σύλλογο, ξέρετε...</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν είναι ψέμα, σας λέω! Με επισκέφτηκε την Τρίτη και μου ζήτησε να γράψω τη βιογραφία της, είχε συνεννοηθεί με έναν εκδοτικό οίκο να είμαι εγώ αυτός που θα την γράψει, επειδή ήταν φανατική μου αναγνώστρια, όπως είπε. Εγώ αρνήθηκα, αλλά εκείνη επέμεινε και μου άφησε και την επιταγή ως δέλεαρ, για να το σκεφτώ.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να πω; </div><div style="text-align: justify;"> Η πόρτα του γραφείου όπου βρίσκονταν άνοιξε και ένας αστυνομικός με πολιτικά εμφανίστηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν; Μιλήσατε με τον πελάτη σας; ρώτησε. Θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στην ανάκριση;</div><div style="text-align: justify;"> - Ελεύθερα, είπε ο δικηγόρος, έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν και πολλά που μπορεί να προσθέσει σε αυτά που ήδη έχετε...</div><div style="text-align: justify;"> ***</div><div style="text-align: justify;"> Οι φύλακες στο κρατητήριο ήταν, σε γενικές γραμμές, ευγενικοί. Του επέτρεψαν να καπνίσει, αν και τον κοίταξαν επιτιμητικά. Ευτυχώς, ήταν μόνος του, και δεν χρειάστηκε να έρθει σε επαφή με άλλους. Όλα αυτά που του συνέβαιναν ήταν εξωπραγματικά. Γιατί είχε εξαφανιστεί αυτή η αναθεματισμένη ινφλουένσερ, και πού στα κομμάτια είχε πάει; </div><div style="text-align: justify;"> Ο εκδότης του του είχε βρει άλλο δικηγόρο, στο μεταξύ. Δεν είχε και μεγάλες διαφορές από τον προηγούμενο, βέβαια. Και με τέτοια αντιμετώπιση από τον ίδιο του το δικηγόρο, ήταν σχεδόν σίγουρος ότι θα έτρωγε ισόβια. Το μόνο που τον έσωζε ήταν ότι δεν είχε βρεθεί η εξαφανισμένη. Κάτι που, βέβαια, σήμαινε ότι θα τον πίεζαν να τους πει πού είχε κρύψει το πτώμα. Ίσως, τελικά, θα έπρεπε να την είχε σκοτώσει στ'αλήθεια, όταν του πρότεινε να γράψει τη βιογραφία της. Τότε, τουλάχιστον, θα υπήρχε λόγος για να βρίσκεται εκεί που βρισκόταν.</div><div style="text-align: justify;"> Ήταν μεγάλο κρίμα που μέσα στο κρατητήριο, με το φόβο της επικείμενης φυλάκισης, άρχισε επιτέλους να του έρχεται ιδέα για ένα νέο αστυνομικό. Ο εκδότης του καταχάρηκε, όταν του το είπε στο τηλέφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Επιτέλους, είπε, είδες που μου έλεγες ότι ένιωθες πως τα είχες γράψει όλα;</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, συνειδητοποιείς τη θέση μου; τον ρώτησε εκείνος. Είναι πολύ πιθανό να καταλήξω στη φυλακή!</div><div style="text-align: justify;"> - Μην απογοητεύεσαι, αφού δεν βρέθηκε κανένα πτώμα. Να δεις που η νεαρή κάπου θα διασκεδάζει με άφθονο ποτό, τόσο που δε θα είναι σε θέση να πει ούτε το όνομά της. Ξέρεις, δα, πώς πίνουν οι Βρετανοί...</div><div style="text-align: justify;"> - Και αν βρεθεί πτώμα; Αυτοί εδώ θα με χώσουν μέσα, δεν αστειεύονται. Θα παρακαλάω να δω λίγο ήλιο. Θα με φάει η συννεφιά και η υγρασία εδώ πέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Υπερβολικός, όπως όλοι οι συγγραφείς. Στη χειρότερη περίπτωση, θα έχεις άφθονο χρόνο να γράψεις. Αφού την ιδέα την έχεις ήδη! Να με συγχωρείς τώρα, ήρθε το ραντεβού μου. Ετοιμάζομαι να πάρω τα αποκλειστικά δικαιώματα του Στέφανου Ακριβού.</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά το συγγραφέα! είπε, αλλά ο εκδότης του είχε ήδη κλείσει το τηλέφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> ***</div><div style="text-align: justify;"> - Στην υγειά του Γιάννη! είπε ο οικοδεσπότης της βραδιάς και όλοι σήκωσαν τα ποτήρια τους.</div><div style="text-align: justify;"> - Και στο αστυνομικό του δαιμόνιο! πρόσθεσε ο εκδότης του.</div><div style="text-align: justify;"> Όλοι τσούγκρισαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Κανείς δεν πίστευε στην αξία του, όταν ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας, άρχισε να λέει ο εκδότης. Όμως εγώ είχα πάντα μεγάλη εμπιστοσύνη στην πένα του, και, επιπλέον, θέλω να πιστεύω ότι ήμουν για εκείνον κάτι παραπάνω από εκδότης, ένας πιστός φίλος. Και ορίστε τώρα, που με το πεντηκοστό όγδοο βιβλίο του, ο φίλος μου ανακηρύσσεται ως ο νούμερο ένα συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας σε περισσότερες από δέκα ευρωπαϊκές χώρες ταυτόχρονα! </div><div style="text-align: justify;"> Οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το φίλο μου, όμως δε θα ήθελα επ'ουδενί να μονοπωλήσω μία βραδιά που είναι αφιερωμένη σε εκείνον. Γι'αυτό, παρακαλώ να υποδεχτείτε το μεγαλύτερο συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας που γέννησε ποτέ αυτός ο τόπος, υποδεχτείτε τον Τζον Πίτερς!</div><div style="text-align: justify;"> Τα χειροκροτήματα δυνάμωσαν, καθώς ο Τζον Πίτερς προχώρησε ανάμεσα από τον κόσμο και πήρε το μικρόφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Σας ευχαριστώ, είπε ο Τζον Πίτερς, όπως ευχαριστώ και το φίλο μου, για όλη τη βοήθεια που μου προσέφερε. Και δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι εκείνος βρίσκεται εξ'ολοκλήρου πίσω από το "Έγκλημα χωρίς θύμα".</div><div style="text-align: justify;"> - Υπερβολές, είπε ο εκδότης του. Εσύ το έγραψες το βιβλίο. Εγώ, το μόνο που έκανα, ήταν να σκηνοθετήσω μια εξαφάνιση.</div><div style="text-align: justify;"> Όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Το είχαν διαβάσει το βιβλίο. Ο εκδότης σήκωσε το ποτήρι του.</div><div style="text-align: justify;"> - Στη συνεργασία μας! είπε.</div><div style="text-align: justify;"> - Στη φιλία μας! απάντησε ο Τζον Πίτερς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ: Το κείμενο αποτελεί τη συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο που διοργανώνει ο Giannis Pit στον διαδικτυακό του χώρο <a href="https://idipoton.blogspot.com/2024/01/miaidea-miaempnefsi.html?sc=1706185509066#c2320762155289923298">Ηδύποτο</a>. Η κεντρική ιδέα ήταν η εξής: "Μια γυναίκα επισκέπτεται έναν επώνυμο συγγραφέα. Του κάνει μια ελκυστική πρόταση, να της γράψει τη βιογραφία της. Ο συγγραφέας θα την αναζητήσει τις αμέσως επόμενες μέρες για να προχωρήσουν. Η γυναίκα όμως έχει εξαφανιστεί." Θα μου πείτε, ότι ο δικός μου ήρωας δεν την αναζήτησε για να προχωρήσουν. Ε, εντάξει, μου ξέφυγε ένα λάθος! </div><div style="text-align: justify;">Ελπίζω να μην κούρασε πολύ η μεγάλη ανάρτηση, αλλά δεν ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί επαρκώς μία τόσο ωραία ιδέα με άλλον τρόπο, νομίζω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqPdMrLO7Kxb4oygnLJbDfJiSqW35TjZQhxJBR-sPojnU0Bs4ozV5Hh4FQ7P8tfMY7xTc3F-bwBpRMwcCcPqXnMSLTI6tz4sjL2mAuulmHW1e_YNHazip2Wnwa2hdBtXUHXFtsTxzf-lZfBxqzy9OnhIukLNFomudUSMan3S1r4ymvqfdatrtRDyozg2k/s564/Screenshot_11.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="560" data-original-width="564" height="318" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqPdMrLO7Kxb4oygnLJbDfJiSqW35TjZQhxJBR-sPojnU0Bs4ozV5Hh4FQ7P8tfMY7xTc3F-bwBpRMwcCcPqXnMSLTI6tz4sjL2mAuulmHW1e_YNHazip2Wnwa2hdBtXUHXFtsTxzf-lZfBxqzy9OnhIukLNFomudUSMan3S1r4ymvqfdatrtRDyozg2k/s320/Screenshot_11.png" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com32tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-8069031102453238872024-01-23T21:35:00.004+02:002024-02-20T14:49:30.349+02:00Αναγκαστικός αποχαιρετισμός<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyRqNCs0pWtaQo94eIx8hJnhizoBndigFjiO58cMVOnbQUmt5TMhNKbU6tOOIOpkF9OV7WtHkKDeMfNfFVY8KHFCh230fm-k3t8H_lvm0a9Vk6FWicquSQSovhTeZ5ENN9W_lxsPX36RBLcRgmPLwlpwe4iWKIQh9cx0Zv_ycj0sLB9KcNcDllFO112hs/s4080/IMG_20240116_091832.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3072" data-original-width="4080" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyRqNCs0pWtaQo94eIx8hJnhizoBndigFjiO58cMVOnbQUmt5TMhNKbU6tOOIOpkF9OV7WtHkKDeMfNfFVY8KHFCh230fm-k3t8H_lvm0a9Vk6FWicquSQSovhTeZ5ENN9W_lxsPX36RBLcRgmPLwlpwe4iWKIQh9cx0Zv_ycj0sLB9KcNcDllFO112hs/s320/IMG_20240116_091832.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: justify;"> Όλα ξεκινάνε με κάτι μικρό, κάτι απλό. Όπως μια ασπροκόκκινη ταινία, που περνάει σχεδόν απαρατήρητη, καθώς περνάς από δίπλα. Κοντοστέκεσαι, ενώ στο βάθος του μυαλού χτυπάει αμυδρά ένα μικρό, τοσοδούλικο καμπανάκι. "Κάτι αλλάζει εδώ", σου λέει το καμπανάκι. Να το ακούσεις; Να το αγνοήσεις; </div><div style="text-align: justify;"> Και θέλεις πολύ να το αγνοήσεις, αλλά ξέρεις πως το καμπανάκι έχει δίκιο. Ξέρεις πως κάτι πρόκειται να συμβεί. Και αρχίζεις να νιώθεις την επερχόμενη απώλεια. Διότι εδώ ήταν το πρώτο σου σχολείο, τότε που τα σχολικά κτίρια ήταν λίγα, και που για την στέγαση των σχολείων επιστρατεύονταν σπίτια. Ίσως γι'αυτό δεν μπορείς να το αγνοήσεις το καμπανάκι.</div><div style="text-align: justify;"> Εδώ, σε αυτό το μισοερειπωμένο διώροφο, έμαθες τα πρώτα σου γράμματα, έκανες τους πρώτους σου φίλους, έπαιξες σχοινάκι, και έκανες κατακόρυφο, έπαιξες "περνά-περνά η μέλισσα", και "χαλασμένο τηλέφωνο", και "ένα λεπτό κρεμμύδι", αγάπησες και αγαπήθηκες...</div><div style="text-align: justify;"> Ορίστε, εκεί κάτω, δεξιά, που τώρα υπάρχουν κάγκελα, αλλά τότε δεν υπήρχαν, ήταν η πρώτη σου τάξη. Θρανία παλιού τύπου, και ένα μεγάλο αριθμητήριο δίπλα από την έδρα. Και το πρώτο πράγμα που ρώτησε η δασκάλα ήταν ποια παιδιά ήξεραν να μετράνε μέχρι το δέκα. Και αυτά που ήξεραν τα έβαλε ένα-ένα να διαλέξουν ένα χρώμα στο αριθμητήριο και να μετρήσουν μέχρι το δέκα. Ήξερες και εσύ. Και διάλεξες το κόκκινο, το αγαπημένο χρώμα της ομάδας σου.</div><div style="text-align: justify;"> Και ήταν αυστηρή εκείνη η πρώτη σου δασκάλα, της παλιάς σχολής, ακριβώς μετά την κατάργηση της καθαρεύουσας. Και κάθε πρωί, προτού ελεγχθεί αν τα παιδιά είχαν διαβάσει, γινόταν έλεγχος στους σβέρκους, στα αυτιά, στα νύχια, να ελεγχθεί αν ήταν καθαρά. Και αλίμονο αν τυχόν δεν κοιτούσες στο βιβλίο την ώρα της ανάγνωσης. Τιμωρία, όρθιοι στη σειρά, και μετά χάρακας. Απλά τα πράγματα, και όλοι σούζα, λοιπόν.</div><div style="text-align: justify;"> Και από την άλλη πλευρά, εκεί κάτω, αριστερά, ήταν η δεύτερή σου τάξη. Με καινούργια δασκάλα, πιο νέα από την προηγούμενη και πολύ πιο χαμογελαστή και ήρεμη. Και τόση ήταν η τύχη σου, που εκείνη η δασκάλα συνέχισε μαζί σου και στην τρίτη τάξη, να εκεί, πίσω από αυτό το μπαλκόνι στο υπερυψωμένο ισόγειο, εδώ αριστερά.</div><div style="text-align: justify;"> Τότε ήταν που ένα βράδυ είδες στον ύπνο σου την αγαπημένη σου δασκάλα να μπαίνει στην τάξη και να λέει ότι επειδή είχε μια δουλειά θα σας άφηνε υπό την εποπτεία της άλλης δασκάλας της τρίτης, και πετάχτηκες τρομαγμένη από τον ύπνο σου, επειδή η άλλη δασκάλα δεν ήταν χαμογελαστή σαν τη δικιά σου, ήταν μεγάλη σε ηλικία και σοβαρή. Αλλά ήταν ένα όνειρο και σίγουρα θα το είχες ξεχάσει, αν το ίδιο εκείνο μεσημέρι, ακριβώς μετά το τελευταίο διάλειμμα, δεν έβλεπες τη δασκάλα σου να αναπαριστά το όνειρό σου με κάθε λεπτομέρεια, και να σας αφήνει υπό την εποπτεία της άλλης δασκάλας! Το τι έγινε μετά ούτε που το θυμάσαι, αλλά σίγουρα η άλλη δασκάλα δε σας έφαγε τελικά...</div><div style="text-align: justify;"> Και ύστερα ήρθε η τετάρτη τάξη, και ξαναγύρισες στην πρώτη αίθουσα, εκείνη εκεί κάτω, δεξιά. Και η καινούργια δασκάλα δεν ήταν σαν την προηγούμενη, αλλά εντάξει, καλή ήταν. Και ήταν και θεατρόφιλη. Και για τα Χριστούγεννα σας έβαλε να παίξετε ένα θεατρικό.</div><div style="text-align: justify;"> Και ύστερα, στα μέσα της χρονιάς, σας είπε η δασκάλα όσα παιδιά ήθελαν να πήγαιναν στο τμήμα της τετάρτης που θα έφτιαχνε ο διευθυντής, με παιδιά και από τις δύο τετάρτες. Και το διευθυντή όλοι τον φοβούνταν, επειδή ήταν μεγάλος και ασπρομάλλης. Αλλά έτυχε τότε να κάνεις πολλή παρέα με ένα κορίτσι που σου είπε "πάμε στο τμήμα του διευθυντή μαζί;" και δηλώσατε και οι δυο ότι θα πηγαίνατε. Αλλά μετά, στο σπίτι, θυμήθηκες ότι ο διευθυντής ήταν μεγάλος και ασπρομάλλης, συνειδητοποίησες τι είχες κάνει και έβαλες τα κλάματα. Αλλά έπρεπε να μάθεις να ζεις με τις επιλογές σου. Που τελικά δεν ήταν και τόσο κακές. Μια χαρά άνθρωπος ήταν ο διευθυντής, και ας είχε άσπρα μαλλιά. Και σε έμαθε και μαθηματικά, που μάλλον του άρεσαν ιδιαίτερα. Να, σε εκείνη εκεί την τάξη έκανες μαζί του μάθημα, πίσω από το μπαλκόνι στο υπερυψωμένο ισόγειο, εδώ δεξιά.</div><div style="text-align: justify;"> Από επάνω μάλλον ήταν οι πιο μεγάλες τάξεις, αλλά ποτέ δεν ανέβηκες στον πρώτο όροφο. Δεν πρόλαβες. Είχε βρεθεί στο μεταξύ άλλο σχολικό κτίριο, που λειτουργούσε ως ιδιωτικό σχολείο, το οποίο όμως είχε μετακομίσει σε νέο κτίριο. Και αποχαιρέτησες αυτό, το πρώτο το σχολείο, για να πας στο άλλο.</div><div style="text-align: justify;"> Και εκεί είδες πώς είναι ένα κτίριο που έχει φτιαχτεί για σχολείο, και γνώρισες και τον καλύτερο δάσκαλο του κόσμου. Αλλά ένας σεισμός ήταν αρκετός για να αποδείξει ότι το παλιό σχολείο δεν είχε χάσει την αξία του. Κάποιες μικρορωγμές που εμφανίστηκαν σε μία αίθουσα του νέου σχολείου, σας έκαναν να γυρίσετε για λίγες μέρες πίσω, σε αυτό το διώροφο σπίτι. Στην αίθουσα της δευτέρας, που τώρα είχε μέσα και κρεμαστές γλάστρες. Και αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδες το σχολείο αυτό από μέσα.</div><div style="text-align: justify;"> Και τώρα, αυτή η ασπροκόκκινη ταινία, σαν αυτές που οριοθετούν τον τόπο ενός εγκλήματος. Και νιώθεις ότι ένα έγκλημα θα συντελεστεί πολύ σύντομα. Ένα έγκλημα από εκείνα που δεν αφήνουν ίχνη.</div><div style="text-align: justify;"> Και μερικές μέρες μετά, έρχεται η επιβεβαίωση. Μια μεγάλη πινακίδα αναγγέλλει την ανέγερση πολυκατοικίας. Είναι οριστικό. Οι τελευταίες μέρες ενός σχολείου. Τα τελευταία του πρωινά, όπου το φως του ήλιου θα το χαϊδέψει. Τα τελευταία χουζούρια μιας γάτας, που στέκεται επάνω στα σκαλιά χωρίς να αντιλαμβάνεται την επερχόμενη αλλαγή του χώρου. Τα τελευταία πετάγματα ενός περιστεριού, που εποπτεύει τη γειτονιά από το κάγκελο του πρώτου ορόφου.</div><div style="text-align: justify;"> Και αρχίζεις να περνάς κάθε μέρα από εκεί, προσπαθώντας να συγκρατήσεις όσες περισσότερες εικόνες μπορείς, ελπίζοντας, σαν μικρό παιδάκι, ότι θα γίνει κάποιο θαύμα και η απειλή της πινακίδας δεν θα πραγματοποιηθεί. Ποιος ξέρει;</div><div style="text-align: justify;"> Ώσπου μια μέρα, εκεί μπροστά στο σπίτι, στο χώρο που μαζεύονταν τα παιδιά για την προσευχή, στο μέρος όπου στεκόταν η χορωδία του σχολείου στις εθνικές εορτές, βλέπεις μια μπουλντόζα. Και συνειδητοποιείς, όχι μόνο ότι δε θα γίνει κανένα θαύμα, αλλά και ότι θα πραγματοποιηθεί η απειλή της πινακίδας: Νέα πενταώροφη οικοδομή επί πυλωτής με υπόγειο, σοφίτα-πατάρι.</div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyMciXCmqDyZ_BsGA4CxoQo0in5G6Q6ckpvL_QkfYKMVGVdlPTMfUIv2Fdnua_anhP4ZY7i-hB0zF_rbn3AMiROsRnu-VzdIfd9aYisIvBveQ-LQy-78hoZC2bkc_3865KRckTXx2nvX6fj5lJO7wYj6QYBMcSWxaX2d4X2UA0wVNhWOLSSy1IVUCbex8/s4080/IMG_20240123_160851.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3072" data-original-width="4080" height="241" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyMciXCmqDyZ_BsGA4CxoQo0in5G6Q6ckpvL_QkfYKMVGVdlPTMfUIv2Fdnua_anhP4ZY7i-hB0zF_rbn3AMiROsRnu-VzdIfd9aYisIvBveQ-LQy-78hoZC2bkc_3865KRckTXx2nvX6fj5lJO7wYj6QYBMcSWxaX2d4X2UA0wVNhWOLSSy1IVUCbex8/s320/IMG_20240123_160851.jpg" width="320" /></a></div><div><br /></div>ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου.<br /><div style="text-align: justify;"><br /></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-28772311084918395362023-12-30T08:21:00.000+02:002023-12-30T08:21:57.437+02:00Να δεις πώς το λένε...<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAVLZ1CDL_FGEx1gBWwkMAQKQ3d9yue3g3lDOLxGTGYL7alDCROCXUs0frvEw8Pae0jG1hIoACIwZIyjYREnTyp-ivX-nmTBiPDXn9ev5pqCZhIVZuxymLuKEeZwBvRvT4og2PllGrOCnUwo7rOCdgORjPnmoJcuHpr36wVnxbkwH2KMviJ2bWPXjcxK8/s735/4c9fe176cad29efcf61cf4ac5ec555c7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="722" data-original-width="735" height="314" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAVLZ1CDL_FGEx1gBWwkMAQKQ3d9yue3g3lDOLxGTGYL7alDCROCXUs0frvEw8Pae0jG1hIoACIwZIyjYREnTyp-ivX-nmTBiPDXn9ev5pqCZhIVZuxymLuKEeZwBvRvT4og2PllGrOCnUwo7rOCdgORjPnmoJcuHpr36wVnxbkwH2KMviJ2bWPXjcxK8/s320/4c9fe176cad29efcf61cf4ac5ec555c7.jpg" width="320" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης <span style="text-align: justify;">χάιδεψε τη γενειάδα του ικανοποιημένος. </span><span style="text-align: justify;">Οι ατμοί τον είχαν τυλίξει για τα καλά και τα γυαλιά του είχαν θολώσει. Ένιωθε ήδη την ευεργετική επίδραση του ζεστού νερού στην πονεμένη του μέση. Τι φανταστική ιδέα που είχε, να πάει με τη γυναίκα του για μερικές μέρες σε αυτό το απομονωμένο σπα στην Ισλανδία! </span></div><div style="text-align: justify;"><div style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"><div style="text-align: left;"><div style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"> Μία νεαρή, λεπτή γυναίκα με πολύ λευκό δέρμα πλησίασε.</span></div><span style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα, κύριε Σάντα, όλα εντάξει;</div></span><span style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα, Χέλγκα, όλα είναι υπέροχα. Θα μπορούσα να έχω άλλο ένα από αυτά τα υπέροχα αφεψήματα με νερό θερμής πηγής;</div></span><span style="text-align: justify;"><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά, αν και θα σας συμβούλευα να μην κάνετε κατάχρηση των αφεψημάτων. Η υπερβολική χρήση τους, εκτός από έντονη εφίδρωση, προκαλεί και συχνοουρία.</div></span><span style="text-align: justify;"> - Πού είναι η γυναίκα μου;<br /><div style="text-align: justify;"> - Η κυρία Σάντα μόλις ολοκλήρωσε το πρόγραμμα γεωθερμικής αναζωογόνησης με ζεστές <span style="color: red;">πέτρες</span> από το όρος Χέκλα και τώρα απολαμβάνει το πρωινό της στην αίθουσα ευεξίας, ακούγοντας πεντατονική μουσική, προκειμένου να συνδεθεί με το εσώτερο εγώ της και να αποβάλει το στρες. Θα θέλατε να με ακολουθήσετε στην αίθουσα μασάζ; Σήμερα θα σας περιποιηθεί ο Έλβαρ. Έχει ειδίκευση στις παθήσεις των μεσοσπονδύλιων δίσκων. Επιτρέψτε μου να σας βοηθήσω. Ποιο άρωμα θα θέλατε να έχει η αίθουσα μασάζ; Πεύκο, σημύδα, ρείκι ή αρκτικό θυμάρι;</div><div style="text-align: justify;"> - Σημύδα, είπε ο Άη-Βασίλης, που του έλειπε λίγο και το σπίτι του.</div><div style="text-align: justify;"> Η Χέλγκα τον βοήθησε να βγει από τη φυσική <span style="color: red;">δεξαμενή</span> ζεστού νερού όπου είχε περάσει το τελευταίο μισάωρο, και να φορέσει ένα ζεστό, αφράτο μπουρνούζι με το μονόγραμμα του σπα κεντημένο με χρυσή κλωστή.</div><div style="text-align: justify;"> - Ακολουθήστε με, παρακαλώ, είπε η Χέλγκα.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης την ακολούθησε υπάκουα. Περπατώντας επάνω σε έναν όμορφο, ξύλινο διάδρομο, που ούτε καν έτριζε, πέρασαν ανάμεσα από μια σειρά άλλες, φυσικές δεξαμενές, όπου άλλοι λουόμενοι απολάμβαναν τις ευεργεσίες του ζεστού νερού. Οι δεξαμενές ήταν διαφόρων μεγεθών και σχημάτων: άλλες ήταν μικρές, για δυο, το πολύ τρία άτομα, και άλλες ήταν μεγαλύτερες, για δέκα ή δεκαπέντε. Άλλες ήταν στενόμακρες, άλλες ήταν στρογγυλές, και υπήρχε και μία που το σχήμα της, με λίγη καλή θέληση, θύμιζε καρδιά. Οι λουόμενοι ήταν ως επί το πλείστον γυναίκες μέσης και προχωρημένης ηλικίας, αλλά υπήρχαν και άντρες, και μικρά παιδιά.</div><div style="text-align: justify;"> Η Χέλγκα έφτασε στο χώρο του μασάζ, άνοιξε την πόρτα και περίμενε ευγενικά, ώσπου ο Άη-Βασίλης να περάσει μέσα. Ο Έλβαρ, ένας ψηλός και αρκετά μυώδης, ξανθός νέος, τον περίμενε δίπλα στο κρεβάτι του μασάζ. Η Χέλγκα προχώρησε μέχρι το παράθυρο, όπου βρισκόταν ένα ράφι με διάφορα μικρά μπουκαλάκια. Διάλεξε ένα και ύστερα πήγε μέχρι το τζάκι, όπου έκαιγε μια ωραία φωτιά. Η Χέλγκα άνοιξε το μπουκαλάκι και έριξε τρεις σταγόνες από το περιεχόμενό του σε ένα μικρό, πορσελάνινο δοχείο που κρεμόταν μέσα στο τζάκι. Αμέσως ο χώρος πλημμύρισε από το γνώριμο άρωμα της σημύδας. Ο Άη-Βασίλης ανάσανε βαθιά. Η Χέλγκα χαμογέλασε.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλή σας απόλαυση, κύριε Σάντα, είπε και βγήκε αμέσως από το δωμάτιο.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Έλβαρ βοήθησε τον Άη-Βασίλη να βγάλει το μπουρνούζι του και να ξαπλώσει στο κρεβάτι. Ύστερα, έβαλε στα χέρια του ένα αρωματικό λάδι και άρχισε με επιδέξιες κινήσεις να τον τρίβει, επιμένοντας στην περιοχή της μέσης. Ο Άη-Βασίλης ένιωσε πως βρισκόταν στον Παράδεισο. Λίγο ακόμα και θα αποκοιμιόταν.</div><div style="text-align: justify;"> Η ξύλινη πόρτα του δωματίου άνοιξε και εμφανίστηκε και πάλι η Χέλγκα, κρατώντας ένα ογκωδέστατο πακέτο.</div><div style="text-align: justify;"> - Κύριε Σάντα, μόλις ήρθε η αλληλογραφία σας, είπε και ακούμπησε το πακέτο σε ένα τραπεζάκι, που βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο. Θα θέλατε, μήπως, να σας το ανοίξω;</div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης τινάχτηκε. Δεν ήθελε να διακινδυνεύσει με τίποτα την ανωνυμία του.</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, ευχαριστώ, είπε. Θα το ανοίξω μόνος μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως προτιμάτε να το πάω στο δωμάτιό σας;</div><div style="text-align: justify;"> - Αφήστε το καλύτερα εδώ, θα το ανοίξω μετά.</div><div style="text-align: justify;"> - Όπως θέλετε.</div><div style="text-align: justify;"> Η Χέλγκα εξαφανίστηκε και πάλι. Ο Έλβαρ τώρα μάλαζε εντατικά τον αυχένα του. Ο Άη-Βασίλης αφέθηκε και πάλι στα μαγικά χέρια του μασέρ και έκλεισε τα μάτια του. Αποκοιμήθηκε ύστερα από μερικά λεπτά.</div><div style="text-align: justify;"> Ξύπνησε ύστερα από ένα τέταρτο περίπου, όταν ο Έλβαρ τον σκούντηξε ελαφρά και τον ενημέρωσε ότι το μασάζ του είχε τελειώσει.</div><div style="text-align: justify;"> - Μπορείτε τώρα να περάσετε στη θερμαινόμενη πισίνα που βρίσκεται δίπλα, είπε ο Έλβαρ, καθώς τον βοηθούσε να ξαναφορέσει το μπουρνούζι του. Ένα σύντομο, ζεστό μπάνιο θα παρατείνει τα αποτελέσματα του μασάζ. Και για ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, μπορείτε κατόπιν να κάνετε ένα κρύο ντους στον τεχνητό καταρράκτη που βρίσκεται στο αίθριο. Το νερό του καταρράκτη έρχεται απευθείας από το πάρκο Βατναγιόκουλ, στα νοτιοανατολικά της χώρας.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, το γνωρίζω το Βατναγιόκουλ, έχω πάει, είπε ο Άη-Βασίλης και δαγκώθηκε για να μην πει περισσότερα και προδώσει την ταυτότητά του. Θα μπορέσετε να μου φέρετε το πακέτο μου στο χώρο της θερμαινόμενης πισίνας; Μου φαίνεται αρκετά ογκώδες για να το κουβαλήσω μόνος μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Πολύ ευχαρίστως, είπε ο Έλβαρ, και πήρε στα χέρια του το πακέτο. Παρακαλώ, μετά από εσάς...</div><div style="text-align: justify;"> Οι δύο άντρες πέρασαν στο χώρο της θερμαινόμενης πισίνας, όπου διάφοροι λουόμενοι κολυμπούσαν νωχελικά. Ένα ζευγάρι στη μία άκρη της πισίνας έπαιζε μία παρτίδα σκάκι. Δυο-τρία πιτσιρίκια έπαιζαν φορώντας σωσίβια.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης άφησε το μπουρνούζι του σε μία ξαπλώστρα και μπήκε στην πισίνα, κατεβαίνοντας προσεκτικά από τη μικρή, μεταλλική σκάλα. Ο Έλβαρ έβαλε το πακέτο στο κάτω μέρος της ξαπλώστρας, χαιρέτησε τον Άη-Βασίλη με μια ελαφριά υπόκλιση και αποχώρησε.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης έκανε δύο απλωτές, αλλά αμέσως μετά συνειδητοποίησε πόσο δίκιο είχε η Χέλγκα σχετικά με τα αφεψήματα του σπα και την επίδρασή τους στον οργανισμό. Δεν μπορούσε να ξέρει αν είχε ιδρώσει εξαιτίας των αφεψημάτων που είχε πιει νωρίτερα ή εξαιτίας της αγωνίας του να προλάβει να πάει στην <span style="color: red;">τουαλέτα</span>.</div><div style="text-align: justify;"> Γύρισε στην ξαπλώστρα του από την τουαλέτα ξαλαφρωμένος και ξέχασε εντελώς να πάει στον καταρράκτη με το νερό από το πάρκο Βατναγιόκουλ για το κρύο ντους που του είχε συστήσει ο Έλβαρ. Στο μεταξύ, η γυναίκα του μόλις είχε φτάσει στο χώρο της πισίνας. Φαινόταν πραγματικά ανανεωμένη.</div><div style="text-align: justify;"> - Μεγάλη εφεύρεση η πεντατονική μουσική, είπε η γυναίκα του. Έπρεπε να έρθεις και εσύ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ίσως αύριο, απάντησε ο Άη-Βασίλης. Θα καθήσεις εδώ, μαζί μου, ή έχεις κανονίσει κάποια άλλη θεραπεία για μετά;</div><div style="text-align: justify;"> - Έχει μία συνεδρία αρκτικής γιόγκα που θέλω να παρακολουθήσω, αλλά είναι το απόγευμα, οπότε μέχρι τότε είμαι ελεύθερη. Εξάλλου, κοντεύει μεσημέρι, όπου να'ναι θα σερβιριστεί το γεύμα. Ζήτησα να μας σερβίρουν στο δωμάτιο, για μεγαλύτερη ασφάλεια. Δεν χρειάζεται να πολυκυκλοφορείς όταν το μέρος είναι γεμάτο από κόσμο, όλο και κάποιο παιδάκι θα σε αναγνωρίσει.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι επιλογές έχουμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Έχω παραγγείλει ήδη. Βακαλάο με πατάτες για εμένα και καπνιστό αρνί για εσένα, που δε σου αρέσουν τα ψάρια. Το σερβίρουν με μία σως αγριοφράουλας, μου είπαν. Τι είναι αυτό;</div><div style="text-align: justify;"> - Η σημερινή αλληλογραφία.</div><div style="text-align: justify;"> - Αντί να λιγοστεύει, όλο και αυξάνεται, όσο πλησιάζουμε στην παραμονή.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να κάνουμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Θα τα διαβάσεις τώρα τα γράμματα ή μετά το φαγητό;</div><div style="text-align: justify;"> - Έλεγα να τα διαβάσω τώρα, αλλά ίσως είναι καλύτερα να τα διαβάσω στο δωμάτιο.</div><div style="text-align: justify;"> - Συμφωνώ. Πάμε, λοιπόν, στο δωμάτιο. Θα σε βοηθήσω και εγώ.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Λίγο αργότερα, στο δωμάτιό τους, καθισμένοι σε δύο αναπαυτικές πολυθρόνες, με θέα τον Ατλαντικό στο βάθος, ο Άη-Βασίλης και η γυναίκα του άνοιξαν το πακέτο. Πάνω από εκατό γράμματα ξεχύθηκαν από μέσα. Ο Άη-Βασίλης άρχισε να τα διαβάζει. Ήταν όλα από παιδιά, και τα περισσότερα ήταν στολισμένα με όμορφες, χαρούμενες <span style="color: red;">ζωγραφιές</span>. Ο Άη-Βασίλης διάβαζε, η γυναίκα του κρατούσε σημειώσεις και τα ταξινομούσε αλφαβητικά, ανάλογα με τη χώρα προέλευσης.</div><div style="text-align: justify;"> Ξαφνικά, ο Άη-Βασίλης κοντοστάθηκε. </div><div style="text-align: justify;"> - Τι είναι τούτο; αναρωτήθηκε.</div><div style="text-align: justify;"> Τα γράμματα επάνω στο φάκελο δε φαίνονταν παιδικά, αλλά ούτε και τα γράμματα μέσα του. Ο Άη-Βασίλης διάβασε:</div><div style="text-align: justify;"> "Αγαπητέ μου Άγιε Βασίλη, πρώτα-πρώτα ελπίζω να είσαι καλά. Θα θυμάμαι για πάντα την περσινή μας συνάντηση που στάθηκε αφορμή για να αποκτήσω ένα κουτί με χρωματιστά μολύβια..."</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν το πιστεύω! είπε ο Άη-Βασίλης. </div><div style="text-align: justify;"> - Τι τρέχει; ρώτησε η γυναίκα του.</div><div style="text-align: justify;"> - Η Πίπη μου έστειλε γράμμα!</div><div style="text-align: justify;"> - Η Πίπη; Αλήθεια; Αυτό κι αν είναι περίεργο! Αλλά μήπως γράφει εκ μέρους κάποιου παιδιού;</div><div style="text-align: justify;"> - Κάτσε να δούμε: "Αυτά τα χρωματιστά μολύβια ήταν στ'αλήθεια το καλύτερο δώρο που θα μπορούσα να έχω πάρει. Με αυτά κατάφερα να φτιάξω την πρώτη παγκοσμίως γνωστή απεικόνιση μιας γατουβάγιας, καθώς επίσης και το πορτρέτο μιας λαγανομάτας κόρης, μεταξύ άλλων..."</div><div style="text-align: justify;"> - Ώστε είναι ευχαριστήριο γράμμα!</div><div style="text-align: justify;"> - Γράφει κι άλλα, περίμενε: "Η κίνησή σου αυτή, να μου φέρεις πρωτοχρονιάτικο δώρο, με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι δεν φέρνεις δώρα μόνο στα παιδιά. Έτσι, και καθώς η πρωτοχρονιά ξαναπλησιάζει, αποφάσισα να σου στείλω αυτό το γράμμα και να σε πληροφορήσω ότι ήμουν καλή όλο το 2023, παρ'όλο που μου δόθηκαν άπειρες ευκαιρίες να μην είμαι. Αυτό μπορούν να σου το βεβαιώσουν όλοι, αλλά μάλλον το ξέρεις ήδη..."</div><div style="text-align: justify;"> - Πού το πάει, άραγε;</div><div style="text-align: justify;"> - "... Αφού, λοιπόν, υπήρξα καλή όλο τον χρόνο, θα ήθελα φέτος να μου φέρεις ένα δώρο αντίστοιχο με το περσινό και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, αυτό που πραγματικά χρειάζομαι είναι ένα ατελιέ..."</div><div style="text-align: justify;"> - Τι θέλει, λέει; Ένα ατελιέ; Α, μα αυτή έχει ξεφύγει!</div><div style="text-align: justify;"> - "Σκέψου τι ωραία πράγματα θα μπορώ να φτιάξω, πόσα ακόμα σπάνια πορτρέτα, αν έχω τον κατάλληλο χώρο γι'αυτό. Και προτού βιαστείς να πεις ότι ζητάω πολλά, θα σου πω ότι βολεύομαι και με ένα μικρό. Σε ευχαριστώ προκαταβολικά και σου υπόσχομαι ότι αν μου φέρεις ένα ατελιέ, θα είσαι ο πρώτος που θα ζωγραφίσω το 2024.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Με αγάπη,</div><div style="text-align: justify;"> Πίπη"</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης δίπλωσε το γράμμα και το άφησε δίπλα του.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να κάνω με το γράμμα; Να το πετάξω στα <span style="color: red;">σκουπίδια</span>; ρώτησε η γυναίκα του. Ή προτιμάς να το κρατήσουμε και να το διαβάζουμε για να γελάμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Κράτησέ το και βλέπουμε... Να δεις πώς το λένε οι Έλληνες...</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιο;</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό... Κάτσε λίγο, και θα το βρω. Πού είναι το βιβλίο μου;</div><div style="text-align: justify;"> - Στο κομοδίνο, εκεί που το άφησες.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Άη-Βασίλης πήγε μέχρι το κομοδίνο και πήρε το χοντρό βιβλίο που βρισκόταν εκεί. "Παροιμίες και γνωμικά από όλο τον κόσμο" ήταν ο τίτλος του βιβλίου. Ο Άη-Βασίλης το άνοιξε και το ξεφύλλισε αργά. </div><div style="text-align: justify;"> - Να'το! είπε. Δε σου είπα ότι θα το έβρισκα; "Δώσε θάρρος στο χωριάτη να σ'ανέβει στο κρεβάτι", έτσι το λένε!</div></span></div></span></div></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-73805480214435217022023-12-24T09:53:00.003+02:002024-02-20T14:50:23.118+02:00Λόγω των ημερών<div style="text-align: justify;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0paPkfBppLJwV_laT9fKzQW3mzYY0aH5hSloWSIzTxriGG1py63TxRAExz18Wrg7wYoOCZueVwnzfCyh6UCS8NVqDew8VCn2_ZNyK9fRVfFyWCV4_Au0JKeigLGQDyrdD998SoNmD0Mw-jhu83KtRvNX5hQXnOke1uTESUNRsy_Pv1PszWGpiiZZgqLE/s2905/DSCN8250%CF%85.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2905" data-original-width="2294" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0paPkfBppLJwV_laT9fKzQW3mzYY0aH5hSloWSIzTxriGG1py63TxRAExz18Wrg7wYoOCZueVwnzfCyh6UCS8NVqDew8VCn2_ZNyK9fRVfFyWCV4_Au0JKeigLGQDyrdD998SoNmD0Mw-jhu83KtRvNX5hQXnOke1uTESUNRsy_Pv1PszWGpiiZZgqLE/s320/DSCN8250%CF%85.JPG" width="253" /></a></div><br /></div><div style="text-align: justify;"> Νέα περίοδος ιδεοξηρασίας στη χώρα της Γλωσσοπάθειας, παρ'όλο που έρχονται Χριστούγεννα. </div><div style="text-align: justify;"> - Μα τι θα γίνει, επιτέλους; λέει η Πίπη και πηγαινοέρχεται πέρα-δώθε, περιμένοντας να γεννηθεί καμιά ιδέα, όπως περιμένουν στο μαιευτήριο οι συγγενείς των επιτόκων.</div><div style="text-align: justify;"> Αλλά άδικα περιμένει η Πίπη. Και, αντίθετα από τους συγγενείς των επιτόκων, που κάποια στιγμή βλέπουν ένα μωρό, εκείνη δεν βλέπει ιδέα ούτε για δείγμα. Και τα Χριστούγεννα πλησιάζουν, και η Γλωσσοπάθεια ακόμα να στολίσει...</div><div style="text-align: justify;"> Μήπως να πήγαινε ένα ταξίδι, να αλλάξει τον αέρα της; Και δε μιλάμε καν για το Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα, ας είναι ένα ταξίδι εδώ κοντά, στη Χώρα των Θαυμάτων, ας πούμε, ή στη Χώρα του Ποτέ... Θα συναντούσε την Αλίκη, ή τον Πήτερ Παν, και όλο και κάποια ιδέα θα της έδιναν. Αλλά η Αλίκη - άκουσε η Πίπη - μεγάλωσε πια και πάχυνε και την τελευταία φορά που μπήκε στο λαγούμι του κουνελιού σφήνωσε και έμεινε σφηνωμένη στο λαγούμι πέντε μέρες και παρά τρίχα να την βρουν τα Χριστούγεννα σφηνωμένη, οπότε φέτος δεν θα πάει καθόλου στη Χώρα των Θαυμάτων, θα κάτσει στο σπίτι της να τρώει μελομακάρονα, κουραμπιέδες και δίπλες.... Όσο για τον Πήτερ Παν, μεγάλωσε και εκείνος και άρχισε τις εξόδους και τα ξενύχτια, με αποτέλεσμα να κάνει μπυροκοιλιά, και όλοι ξέρουμε ότι η μπυροκοιλιά λειτουργεί σαν βαρίδι και δεν επιτρέπει το πέταγμα. Και τι να πάει να κάνει ο Πήτερ Παν στη Χώρα του Ποτέ, αν δεν μπορεί να πετάξει; Θα τον κοροϊδεύουν μέχρι και οι πυγολαμπίδες!</div><div style="text-align: justify;"> - Αχ! αναστενάζει η Πίπη και σκέφτεται ότι πρέπει να αγοράσει μελομακάρονα, να πνίξει την θλίψη της στην γλυκιά τους αγκαλιά, και ύστερα να πάει εκείνη στο λαγούμι του κουνελιού, να σφηνώσει μεταξύ της Χώρας της Πραγματικότητας και της Χώρας των Θαυμάτων.</div><div style="text-align: justify;"> Προς το παρόν, βέβαια, είναι ήδη σχεδόν σφηνωμένη ανάμεσα στις χώρες των βεραντών. Μεγάλη βαρεμάρα και εκεί. Πού είναι οι πολυλογίες και τα χάχανα; Πού είναι οι τσακωμοί; Πού είναι τα κουτσομπολιά; Οι ένοικοι των δύο χωρών δεν έχουν και πολλή όρεξη, ούτε σε απεργίες για τακτικότερο πότισμα δεν κατεβαίνουν πια...</div><div style="text-align: justify;"> Βέβαια, για να πούμε και του στραβού το δίκιο, όλο και κάτι συμβαίνει σε αυτές τις δύο χώρες, όχι πάντα χαρούμενο, φυσικά... Ορίστε, για παράδειγμα, τη θυμάστε τη ρίγανη; Ε, λοιπόν, ξεχάστε την... Έμεινε και ο βασιλικός χωρίς παρέα δίπλα του για να κουτσομπολεύει και άρχισε τις προσπάθειες να μπει στη Χώρα του διαμερίσματος. Ώσπου, πάει η Πίπη μια μέρα να κλείσει την μπαλκονόπορτα, πάει ο βασιλικός να μπει μέσα, ορίστε ένα κάταγμα καραμπινάτο για τον επίδοξο μετανάστη! Για να μη μιλήσουμε για την γλάστρα με τα κερασοκούκουτσα, που με περισσό θράσος ενημέρωσε την Πίπη ότι οι κερασιές δε θα φυτρώσουν φέτος (ούτε του χρόνου, φυσικά), αλλά, βέβαια, η Πίπη δεν το άφησε έτσι, γέμισε την γλάστρα με ροδακινοκούκουτσα και τώρα βλέπει το μέλλον με μια σχετική αισιοδοξία (η γλάστρα, πάλι, το αντίθετο, το παίζει Κασσάνδρα).</div><div style="text-align: justify;"> - Πάει, λέει η Πίπη, τελείωσε, θα έρθουν τα Χριστούγεννα και δεν θα έχω καμία ιστορία... Τι κρίμα!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κρίμα! επαναλαμβάνουν και οι ένοικοι των χωρών των δύο βεραντών, αλλά η αλήθεια είναι ότι, στην πραγματικότητα, ούτε που τους νοιάζει...</div><div style="text-align: justify;"> Αλλά μια μέρα, εκεί που άνοιγε ένα από τα παράθυρά της, πού νομίζετε ότι έπεσε το μάτι της Πίπης; Στην γλάστρα με τις δίδυμες βερυκοκίτσες, έπεσε. Και, βέβαια, εκεί βρίσκονταν οι δύο αδερφούλες, που έχοντας χάσει - λόγω εποχής - τα φυλλαράκια τους, κοιμούνταν ειρηνικά, δίπλα-δίπλα, μόνο πως η Πίπη είδε και κάτι άλλο. Δίπλα ακριβώς στις δίδυμες κοιμωμένες, επάνω σε ένα ξυλάκι από αυτά που χρησιμοποιούνται ως στηρίγματα, υπήρχε μία στρουμπουλή, πράσινη κάμπια!</div><div style="text-align: justify;"> - Μπλιαχ! έκανε η Πίπη. Τι δουλειά έχει μία στρουμπουλή, πράσινη κάμπια στη Χώρα της πίσω βεράντας, και μάλιστα δίπλα στις βερυκοκοαδερφούλες; Θα πρέπει να την διώξω πάραυτα!</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη οπλίστηκε με όσο θάρρος μπόρεσε να βρει και πήγε στην μπαλκονόπορτα που βρισκόταν κοντά στην επίμαχη γλάστρα. Αλλά μόλις πλησίασε στο τζάμι της μπαλκονόπορτας, η κάμπια, που προφανώς την είχε δει, μετακινήθηκε ελαφρώς και κρύφτηκε πίσω από το ξυλάκι! Καλέ, τι περίεργο πράγμα; Αυτή η κάμπια είχε πόδια!</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη το ξανασκέφτηκε. Αυτή η κάμπια ήταν πολύ περίεργη και, ενδεχομένως επικίνδυνη. Και αν, αφού είχε πόδια, ήξερε και καράτε; Και αν, με το που πλησίαζε η Πίπη, η κάμπια την άρχιζε στις κλωτσιές; </div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη πήγε στην άλλη μπαλκονόπορτα, από την άλλη πλευρά της γλάστρας, που είναι και λίγο πιο μακριά, και την άνοιξε προσεκτικά. Αμέσως η κάμπια ξαναμετακινήθηκε προς την αντίθετη πλευρά και ξανακρύφτηκε πίσω από το ξυλάκι. Η Πίπη αναθάρρησε λίγο, αλλά και πάλι... Αυτή η κάμπια, αν ήταν κάμπια, ήταν η πιο περίεργη κάμπια που είχε δει ποτέ της. Ήθελε να την παρατηρήσει, αλλά ήθελε και να κρατήσει απόσταση ασφαλείας, πώς θα γινόταν αυτό;</div><div style="text-align: justify;"> Και τότε θυμήθηκε πως είχε μία φωτογραφική μηχανή. Αυτό ήταν! Θα φωτογράφιζε την κάμπια και ύστερα θα έκανε ζουμ στη φωτογραφία για να τη δει και να τη μελετήσει καλύτερα. Έτρεξε, λοιπόν, η Πίπη, πήρε τη φωτογραφική της μηχανή, βγήκε στη Χώρα της πίσω βεράντας πολύ προσεκτικά και, προσπαθώντας να μην πλησιάσει υπερβολικά κοντά - είπαμε, ίσως η κάμπια να ήξερε και καράτε - άρχισε να βγάζει φωτογραφίες. Η κάμπια έμενε ακίνητη, ευτυχώς.</div><div style="text-align: justify;"> Έβγαλε τις φωτογραφίες που ήθελε η Πίπη και γύρισε στην ασφάλεια της Χώρας του διαμερίσματος. Έκανε ζουμ και άρχισε να κοιτάζει προσεκτικά την κάμπια... Και, ναι, τελικά είχε δίκιο. Δηλαδή, δεν ξέρω αν είχε δίκιο για το καράτε, αλλά φαινόταν ξεκάθαρα ότι η κάμπια μάλλον δεν ήταν κάμπια. Και τι ήταν, τότε; Η Πίπη κοίταξε προσεκτικά τα δύο μακριά πόδια, που είχαν κολλήσει επάνω στο ξυλάκι και ίσα-ίσα ξεχώριζαν, τα φτερά που μισοσκέπαζαν τα πόδια σαν τέντα κατασκηνωτή, το σκυφτό της κεφάλι, σαν ευσεβούς προσκυνητή... Ε, λοιπόν, αν δεν επρόκειτο για ακρίδα, η Πίπη δεν ήξερε τι άλλο θα μπορούσε να είναι!</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη πρώτη φορά έβλεπε ακρίδα σε αυτήν την στάση. Τι έκανε εκεί; Και γιατί δεν πετούσε μακριά; Ήθελε πολύ να μάθει, αλλά δεν τολμούσε να πολυπλησιάσει, αφού την ανατριχιάζουν οι ακρίδες. Είπε, λοιπόν, με τρόπο στο βασιλικό, να πει στη λουίζα, να πει στο δυόσμο, να πει στην ντοματιά, που είναι δίπλα στην γλάστρα με τις δίδυμες κοιμισμένες βερυκοκίτσες, να ρωτήσει την ακρίδα και να μάθει.</div><div style="text-align: justify;"> Και ο βασιλικός, παρ'όλο που ακόμα της κρατούσε μούτρα για το κάταγμά του, είπε στη λουίζα, που είπε στο δυόσμο, που είπε στην ντοματιά, να ρωτήσει την ακρίδα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ψιτ! είπε η ντοματιά.</div><div style="text-align: justify;"> Τσιμουδιά η ακρίδα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ψιτ, σε εσένα μιλάω! επέμεινε η ντοματιά. Ε, ψιτ, καλέ!</div><div style="text-align: justify;"> - Παρντόν, είπε η ακρίδα, είπατε κάτι;</div><div style="text-align: justify;"> - Καλέ, τι σνομπαρία είναι τούτη! είπε ο δυόσμος στη λουίζα, που κούνησε τα κλαδάκια της πάνω-κάτω, για να δείξει πως συμφωνούσε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, είπε η ντοματιά. Ποια είσαι και από πού έρχεσαι;</div><div style="text-align: justify;"> - Καλά μου το έλεγε η μητέρα μου, είπε η ακρίδα. Πολλή μπασκλασαρία κυκλοφορεί...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι; είπε η ντοματιά και γύρισε προς τον δυόσμο, μην τυχόν είχε ακούσει, αλλά εκείνος - είναι και λίγο βαρύκοος, λόγω ηλικίας - σήκωσε τα φυλλαράκια του ψηλά, εννοώντας πως δεν είχε ιδέα.</div><div style="text-align: justify;"> Η ακρίδα αναστέναξε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποια είσαι και από πού έρχεσαι; επανέλαβε η ντοματιά.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι τουλάχιστον ανάγωγο να ρωτάει κάποιος τέτοιες προσωπικές πληροφορίες, χωρίς προηγουμένως να έχει συστηθεί ο ίδιος, είπε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι σου είπα; Σνομπαρία, είπε ο δυόσμος στη λουίζα.</div><div style="text-align: justify;"> - Είμαι η ντοματιά, είπε η ντοματιά, και ζω εδώ τα τελευταία χρόνια. Εσύ ποια είσαι και από πού έρχεσαι;</div><div style="text-align: justify;"> - Με λένε Λήδα και, προφανώς, είμαι ακρίδα, είπε η ακρίδα. Όσο για το από πού έρχομαι, είναι μεγάλη ιστορία...</div><div style="text-align: justify;"> - Εδώ μας αρέσουν οι ιστορίες, πετάχτηκε η λουίζα. Είμαι η λουίζα, πρόσθεσε. Και από εδώ είναι ο δυόσμος και ο βασιλικός. Όλοι είμαστε φίλοι και μένουμε εδώ πολύ καιρό.</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ είμαι βασιλοπούλα, η μοναχοκόρη του βασιλιά της Ακριδανίας. </div><div style="text-align: justify;"> - Α, της Ακριδανίας! είπαν όλα τα φυτά μαζί, παρ'όλο που δεν ήξεραν πού πέφτει η Ακριδανία.</div><div style="text-align: justify;"> - Μεγάλωσα με όλες τις περιποιήσεις που αρμόζουν σε μία βασιλοκόρη και είχα τις καλύτερες τροφούς. Έμαθα χορό και τραγούδι, και είμαι πτυχιούχος στην άρπα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, της άρπας! έκαναν τα φυτά, παρ'όλο που δεν ήξεραν τι είναι η άρπα.</div><div style="text-align: justify;"> - Δυστυχώς, όμως, ο πατέρας μου έχει πολλούς και πολύ ισχυρούς εχθρούς. Και ένας από αυτούς, ένας κακός μάγος από το Κατάρ, μας έριξε μια βαριά κατάρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Κατάρα;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι. Με καταράστηκε να πεθάνω, την ημέρα των πρώτων γενεθλίων μου, την ώρα που θα έσβηνα το κεράκι στην τούρτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Τρομερό!</div><div style="text-align: justify;"> - Και όχι μόνο αυτό. Καταράστηκε και όλους τους υπηκόους του βασιλείου να πεθάνουν μαζί με εμένα. </div><div style="text-align: justify;"> - Πόση κακία! </div><div style="text-align: justify;"> - Έτσι, για να σώσω το βασίλειο του πατέρα μου - και καθώς πλησιάζουν τα πρώτα μου γενέθλια -, αποφάσισα να φύγω μακριά... και έφτασα μέχρι εδώ.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι συγκινητική ιστορία! είπε η λουίζα.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα με πάρουν τα ζουμιά, είπε η ντοματιά.</div><div style="text-align: justify;"> - Μέχρι και εγώ δάκρυσα, είπε ο δυόσμος. Τι αυταπάρνηση!</div><div style="text-align: justify;"> - Αλλά το ταξίδι ήταν πολύ κουραστικό και χρειάζομαι ξεκούραση. Γι'αυτό, αν δε σας πειράζει, θα ήθελα να κοιμηθώ... Σιλάνς!</div><div style="text-align: justify;"> Και τα φυτά σώπασαν, παρ'όλο που δεν ήξεραν τι σημαίνει σιλάνς.</div><div style="text-align: justify;"> Όταν, λίγο αργότερα, η Πίπη βγήκε στη βεράντα, τα φυτά τής είπαν σχεδόν ψιθυριστά την ιστορία της Λήδας της ακρίδας. Αλλά εκείνη, σε αντίθεση με τα φυτά, όχι μόνο δεν συγκινήθηκε, όχι μόνο δεν δάκρυσε, αλλά επέδειξε μία μάλλον παγερή αδιαφορία. Βλέπετε, είχε ήδη μάθει ότι έτσι κάνουν όλες οι ακρίδες το χειμώνα και είχε καταλάβει, επιπλέον, ότι η συγκεκριμένη ακρίδα ήταν και πολύ ψηλομύτα. Και θα την είχε διώξει κακήν κακώς τη Λήδα την ακρίδα από τη Χώρα της πίσω βεράντας, αν δεν σκεφτόταν ότι έρχονται Χριστούγεννα...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggoAbTZ-raErx4muwMEmT2SJc0LZ_J-zYNSutP7c-UXb9fGmSd2jfnFJDIEOzdTnEf__ErUJUWHzItoEZLicALF3ZM2k6SnkfyjtGNdrywrfjczqWEKWHXymb8gOJdGV05y4DDPFaTqHh-skt_4GxxJ9KmPloQqmucL_MAPzmOvcviwL45Sd9bWihLQ9Y/s2319/DSCN8252%CF%81.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2319" data-original-width="2046" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggoAbTZ-raErx4muwMEmT2SJc0LZ_J-zYNSutP7c-UXb9fGmSd2jfnFJDIEOzdTnEf__ErUJUWHzItoEZLicALF3ZM2k6SnkfyjtGNdrywrfjczqWEKWHXymb8gOJdGV05y4DDPFaTqHh-skt_4GxxJ9KmPloQqmucL_MAPzmOvcviwL45Sd9bWihLQ9Y/s320/DSCN8252%CF%81.JPG" width="282" /></a></div><div><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-58357659508214742892023-11-24T22:11:00.002+02:002023-11-24T22:44:26.638+02:00 Γεροντοέρωτες...<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvvfEF3t2D7SG_CoIQotCTH4uWDbkAkaJkkqZCXiigZpe4zFRiiTXEaeu0S4gA210HDDJfBuvHZrMCFda3W5PMBM27j4D13euRRJZRQ8t4k2Fw4fOxPQYm8HqSShdNgxRq2WNgCAe-Fwb5QcRbwfBtpdAeNwJ22E8MyfeZRshDVokGcSq40ybZSlwo-e8/s590/OIP%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="393" data-original-width="590" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvvfEF3t2D7SG_CoIQotCTH4uWDbkAkaJkkqZCXiigZpe4zFRiiTXEaeu0S4gA210HDDJfBuvHZrMCFda3W5PMBM27j4D13euRRJZRQ8t4k2Fw4fOxPQYm8HqSShdNgxRq2WNgCAe-Fwb5QcRbwfBtpdAeNwJ22E8MyfeZRshDVokGcSq40ybZSlwo-e8/s320/OIP%20(1).jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div><div> <span style="text-align: left;"> Όλοι γνωρίζουν, πλέον, ότι η Πίπη περνάει συχνά περιόδους χωρίς έμπνευση, όπως επίσης και ότι όταν δεν έχει έμπνευση, η Πίπη καταφεύγει στα παιχνίδια με τις λέξεις. Είναι πολύ πονηρή, αυτή η Πίπη.</span></div><div><span style="text-align: left;"> </span><span style="text-align: left;">Έλα, όμως, που το κόλπο δεν πιάνει πάντα... Έτσι έγινε και τον τελευταίο καιρό η Πίπη κατέληξε να τον περνάει κοιτάζοντας τις πέντε λέξεις που διάλεξε, χωρίς να μπορεί να γράψει ούτε λέξη. Ποιος της φταίει, βέβαια, όταν κάνει τέτοιες επιλογές; Ποιος θα διάλεγε τις λέξεις </span>ζωγραφιά, πέτρα, τουαλέτα, δεξαμενή, σκουπίδια, και θα περίμενε ύστερα να γράψει κάτι της προκοπής; Και οι μέρες περνούσαν, και οι λέξεις παρέμεναν εκεί, αυστηρές και αδιαπραγμάτευτες, να θυμίζουν στην Πίπη ότι κανένας γνωστός ή άγνωστος ήρωας δε θέλει πια να περάσει από τη γειτονιά της Γλωσσοπάθειας, κινδυνεύοντας να συνδεθεί με αυτές τις λέξεις...</div><div> Και η Πίπη ένιωθε μεγάλη απογοήτευση, στ'αλήθεια, και αποφάσισε να δει λίγη τηλεόραση. Και τότε συνέβη το μοιραίο: η Πίπη ερωτεύτηκε! Ποιος να το περίμενε! Και τόσο δυνατά χτυπήθηκε η Πίπη από τα βέλη του έρωτα, που άρχισε να παραμιλάει! Αλλά αυτό δεν ήταν το χειρότερο. Το χειρότερο ήταν ότι επρόκειτο για έναν έρωτα αδύνατο, σχεδόν ανέφικτο. Γι'αυτό και η Πίπη το έριξε στους αναστεναγμούς. Τι την ήθελε την τηλεόραση; Και μάλιστα την κρατική; Κατάρα στα ποιοτικά προγράμματα!</div><div> Όμως, προτού βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα για το αντικείμενο του πόθου της Πίπης, προτού αρχίσετε να σκέφτεστε πανέμορφους ηθοποιούς ή παρουσιαστές, θα σας πω εγώ το όνομα του γεροντοέρωτα της Πίπης: Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα.</div><div> Ισπανός ευγενής, θα μου πείτε - δεν περιμένατε τίποτα λιγότερο, εξάλλου - γέννημα-θρέμμα της ισπανικής αυλής, αλλά και βιρτουόζος της καστανιέτας και του φλαμένκο. Αμ' δε! Έτσι νόμιζα κι εγώ, αλλά όχι, έκανα λάθος. Διότι το Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα δεν είναι άνθρωπος, είναι μία μικρή πόλη στην Τενερίφη! Και τόσο μαγεύτηκε η Πίπη από τις εικόνες που είδε στην τηλεόραση από τη συγκεκριμένη πόλη, που ένιωσε την ανάγκη να μεταναστεύσει!</div></div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZvxIKQM7G_5LVYPhNSYJAqFys2f5Lr-aDb3gBNtTU4gScREWvjhg2pne_xaKHrxNhCVVjZFU7UfM_wvYKB3PU2UcloxovWbqPDX7jI4XpPd8NPZOOm7z7IXVtsgtg46Qr0UoGMcMpGAkIWngfa2LrWVTe8Cbmk9eyTHN2w_S4wCoV9bfnTEhloY_wozY/s940/San-Crist%C3%B3bal-de-La-Laguna-tenerife.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="430" data-original-width="940" height="146" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZvxIKQM7G_5LVYPhNSYJAqFys2f5Lr-aDb3gBNtTU4gScREWvjhg2pne_xaKHrxNhCVVjZFU7UfM_wvYKB3PU2UcloxovWbqPDX7jI4XpPd8NPZOOm7z7IXVtsgtg46Qr0UoGMcMpGAkIWngfa2LrWVTe8Cbmk9eyTHN2w_S4wCoV9bfnTEhloY_wozY/s320/San-Crist%C3%B3bal-de-La-Laguna-tenerife.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><span> Μα τι όμορφη πόλη ήταν αυτή, που ξεκίνησε να χτίζεται σε ένα μέρος όπου υπήρχε μια φυσική </span><span style="color: red;">δεξαμενή</span><span> νερού, από την οποία πήρε και το όνομά της, και που επεκτάθηκε και γέμισε όμορφα, πολύχρωμα σπίτια, σύμφωνα με οικοδομικά σχέδια που πρωτοδοκιμάστηκαν εκεί, προτού ταξιδέψουν μέχρι την Αμερική! Φαντάσου τώρα να πηγαίνεις εδώ, λίγο πιο πέρα, να, δίπλα από την Αφρική, ίσα που να σε πιτσιλάει ο Ατλαντικός, και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στη Λατινική Αμερική! Να συναντάς μια πόλη γεμάτη αρχιτεκτονικούς θησαυρούς, με μεγάλα, χαρακτηριστικά παράθυρα και ξύλινους εξώστες, φτιαγμένους από κοκκινωπό ξύλο τοπικού πεύκου, που ακόμα και ύστερα από 300 χρόνια συνεχίζει να βγάζει ρετσίνι! Να βγαίνεις για βόλτα και να μην ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις! Η Πίπη έμεινε με ανοιχτό το στόμα, όταν είδε όλες αυτές τις ομορφιές στην τηλεόραση.</span></div><div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCSWY7FrciSvznywUkBq98x-1Cq6WIENNQHr_lArcRf_Lw58JCU22cjL07tAU8_dVT5FbbQb4zuHeuneWhm8PAsdMRsjCMvOwV9MmZnwAH7sZz7eT8ZclWcOBqyPYNMIXULaY4A_HMdaojBNBm8S61DjSBmPG8SFhU9GYBH_zMA1RKD5SZDxcudPkz0x4/s640/092832161f5b0ee46d1f29c9ab8664ee.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCSWY7FrciSvznywUkBq98x-1Cq6WIENNQHr_lArcRf_Lw58JCU22cjL07tAU8_dVT5FbbQb4zuHeuneWhm8PAsdMRsjCMvOwV9MmZnwAH7sZz7eT8ZclWcOBqyPYNMIXULaY4A_HMdaojBNBm8S61DjSBmPG8SFhU9GYBH_zMA1RKD5SZDxcudPkz0x4/s320/092832161f5b0ee46d1f29c9ab8664ee.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div> Και φαντάσου, να μένεις σε ένα από αυτά τα πανέμορφα σπίτια, που πίσω από τις όμορφες προσόψεις τους κρύβουν υπέροχες, εσωτερικές αυλές, άλλες γεμάτες τροπική βλάστηση και άλλες λίγο πιο "σουλουπωμένες"! Έξω ο κόσμος να πηγαινοέρχεται, και εσύ, στην ιδιωτική σου αυλή, να κάνεις γιόγκα ή να κοιμάσαι σε μια αιώρα! Αυτό κι αν την ενθουσίασε την Πίπη! Και ας μην κάνει γιόγκα, και ας μην έχει αιώρα για να κοιμάται.</div><div> - Εκεί θα πάω να ζήσω, σκέφτηκε η Πίπη, που δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της και αποφάσισε να τον μοιραστεί μέχρι και με τους ενοίκους της μπροστινής και της πίσω βεράντας.</div><div> Αλλά εκείνοι δε φάνηκε να εντυπωσιάζονται.</div><div> - Σιγά το μέρος! της είπαν. Δεν πιάνει μία μπροστά στις χώρες μας. Και γιατί, παρακαλώ, να είναι εσωτερικές οι αυλές; Για να μην έχουν θέα τα φυτά; Ενώ εδώ που είμαστε, κοίτα τι ωραία θέα που έχουμε! Να πας μόνη σου σ'αυτήν τη Λαγούνα, αλλά, να ξέρεις, θα το μετανιώσεις!</div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFdhArOEkPz6Oz1WDAHTnOdG-WE4HFDdS9roRufIA4Hua_qBAAgqrO6s6D747mAsKVNH-J-OUAnNKf9e3RVELELkyaYDNDx8L-C168okDcF6ATeX0wdSv6drIUrYuU20tf5xIyzCQuCKNUQPSCHVABZXb9R3fwZOARzp0SYdRUygBFh_RX68I6ZpgcPmc/s960/c898e2caede6ac4d51758463501de084.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFdhArOEkPz6Oz1WDAHTnOdG-WE4HFDdS9roRufIA4Hua_qBAAgqrO6s6D747mAsKVNH-J-OUAnNKf9e3RVELELkyaYDNDx8L-C168okDcF6ATeX0wdSv6drIUrYuU20tf5xIyzCQuCKNUQPSCHVABZXb9R3fwZOARzp0SYdRUygBFh_RX68I6ZpgcPmc/s320/c898e2caede6ac4d51758463501de084.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div> <span style="text-align: left;">- Μα, αντέτεινε η Πίπη, δεν έχετε δίκιο, κοιτάξτε τις φωτογραφίες, μέχρι και όταν βρέχει, η πόλη είναι μία σκέτη</span><span style="text-align: left;"> </span><span style="color: red; text-align: left;">ζωγραφιά</span><span style="text-align: left;">, είναι πανέμορφη, σας λέω!</span></div><div><span style="text-align: left;"> </span>- Και δεν είναι πανέμορφη η Χώρα της μπροστινής βεράντας όταν βρέχει; ρώτησε το αγιόκλημα.</div><div> - Και δεν είναι πανέμορφη η Χώρα της πίσω βεράντας όταν βρέχει; ρώτησε και ο βασιλικός. Για να μη σου θυμίσω ότι όταν είχε βουλώσει η υδρορροή και είχε πλημμυρίσει η πίσω βεράντα, ίσως να ήταν και μεγαλύτερη από εκείνη τη Λαγούνα...</div><div> Αυτό καθόλου δεν της άρεσε της Πίπης, ήταν μια πολύ δυσάρεστη ανάμνηση. Αλλά ήταν αποφασισμένη να υπερασπιστεί την άποψή της.</div><div> - Χωρίς να θέλω να σας στενοχωρήσω, το Σαν Κριστόμπαλ είναι πιο όμορφο, είπε.</div><div> - Και έτσι να είναι, πού να τρέχουμε τώρα; είπε και το κλήμα, που είχε γραπωθεί επάνω στα κάγκελα και δεν έλεγε να τα αφήσει.</div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJoF5burYqWCkNKnrXdHH6o_6Hgz8dhwT3jWIcfxHC4tZ9Vq-sxIfxZQRUwgExxz33v0NVMFoWHyX-svISZ0GR0hQ9PO-AU7NtYPLLFUX4IxvmWGyGigtxLYO8dtjTySuiOLlhXoEV6IWCXSX3aA-ZeEQ2I4BS3__TZXNhndP69VrV1hPZLeDtLlZPh7U/s1300/15113546436740.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1063" data-original-width="1300" height="262" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJoF5burYqWCkNKnrXdHH6o_6Hgz8dhwT3jWIcfxHC4tZ9Vq-sxIfxZQRUwgExxz33v0NVMFoWHyX-svISZ0GR0hQ9PO-AU7NtYPLLFUX4IxvmWGyGigtxLYO8dtjTySuiOLlhXoEV6IWCXSX3aA-ZeEQ2I4BS3__TZXNhndP69VrV1hPZLeDtLlZPh7U/s320/15113546436740.jpg" width="320" /></a></div><div><br /></div><div style="text-align: justify;"><div> - Μα έχουν και όμορφες παραδόσεις! επέμεινε η Πίπη.</div><div> - Και από πότε εσύ πετάς την σκούφια σου για τις παραδόσεις; ρώτησε η μία από τις δύο τριανταφυλλιές.</div><div> - Γιατί το λες αυτό; είπε η Πίπη. Δεν χορεύω εγώ παραδοσιακούς χορούς;</div><div> - Αλήθεια είναι αυτό, είπε το γιασεμί. Εγώ την έχω δει αρκετές φορές που χοροπηδάει σαν κατσίκι.</div><div> - Αλλά, έτσι κι αλλιώς, συνέχισε η Πίπη, αυτό δεν έχει καμία σημασία. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι λάτρης των θρησκευτικών εκδηλώσεων, για παράδειγμα, δεν μπορεί να μη θαυμάσει τον τρόπο που στολίζουν τους δρόμους για τις θρησκευτικές τους λιτανείες! Δείτε εδώ!</div><div> - Φρίκη! φώναξαν οι τριανταφυλλιές με μια φωνή. Τι παιδομάζωμα είναι αυτό! Και θέλεις να πάμε εκεί, να μας παίρνουν τα παιδιά μας και να τα στρώνουν στους δρόμους να τα πατάνε; Αν είναι δυνατόν! Εμείς δεν πάμε σε αυτήν τη χώρα των κανιβάλων! Ποτέ!</div><div> Και έδειξαν αγριεμένες τα αγκάθια τους.</div><div><br /></div></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlZ5kL3426FLZ0peRTGq7VoiKM-6qbp-8QZdC3jB0WYpy7ANwZOrLqXUqek6zeV3ubbrUOsZcaOazXdVUOMupZNlNJ8Kecn_i7526sExGLaSS2R34gBP4AdIA0p43lIzFT9yxPW4BRCBpe9STPkL7CoACJGAQFlVxEJmMGJ6oAOpu-kiyTO-FOQ_xXjVs/s1500/portada_anaga.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1000" data-original-width="1500" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlZ5kL3426FLZ0peRTGq7VoiKM-6qbp-8QZdC3jB0WYpy7ANwZOrLqXUqek6zeV3ubbrUOsZcaOazXdVUOMupZNlNJ8Kecn_i7526sExGLaSS2R34gBP4AdIA0p43lIzFT9yxPW4BRCBpe9STPkL7CoACJGAQFlVxEJmMGJ6oAOpu-kiyTO-FOQ_xXjVs/s320/portada_anaga.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><div> - Μα τι λέτε; τους είπε η Πίπη. Ίσα-ίσα που στην Τενερίφη τα φυτά προκόβουν. Εκεί κοντά στο Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα υπάρχει ένα από τα αρχαιότερα δάση του κόσμου! Η βλάστηση εκεί είναι πολύ πυκνή και τα δέντρα είναι τόσο ψηλά, που πίνουν νερό κατευθείαν από τον ουρανό, το φαντάζεστε;</div><div> - Όχι όπως εδώ, μουρμούρισε ο δυόσμος, που μας το δίνεις το νερό με το σταγονόμετρο...</div><div> - ...και παρακαλάμε να βρέξει για να ξεδιψάσουμε, συμπλήρωσε η λουίζα.</div><div> - Δεν πιστεύω να θέλεις να πας για να προσπαθήσεις να σκαρφαλώσεις στον ουρανό, είπε και το αγιόκλημα και την κοίταξε λοξά.</div></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqtphf2H7p18X5FSXzPMn_3GiKy-HOVJBd6MhDMFkzjWU49Bjp7B4JeW3vf07tzNlTfdL2aj7kMPPwfhcE_NQq1w3cbK8CpVit-37Tzd8Zpy08B3y-c8ZsEZpoCJ6BH8bHxnnX4RoRG4CHGc0e115vuAIlmQ8f0_nufU1MJpnuSB0o42f9pOD75yD2nFo/s474/dec%C3%A1logo-del-turismo-sostenible.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="303" data-original-width="474" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqtphf2H7p18X5FSXzPMn_3GiKy-HOVJBd6MhDMFkzjWU49Bjp7B4JeW3vf07tzNlTfdL2aj7kMPPwfhcE_NQq1w3cbK8CpVit-37Tzd8Zpy08B3y-c8ZsEZpoCJ6BH8bHxnnX4RoRG4CHGc0e115vuAIlmQ8f0_nufU1MJpnuSB0o42f9pOD75yD2nFo/s320/dec%C3%A1logo-del-turismo-sostenible.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, βρε παιδιά, αλλά δείτε τι παραμυθένιο που φαίνεται! είπε η Πίπη. Για να μη σας πω ότι φιλοξενεί εκατομμύρια έντομα...</div><div style="text-align: justify;"> - Έντομα; Μπλιαχ! έκαναν όλα τα φυτά μαζί.</div><div style="text-align: justify;"> - ... αλλά σίγουρα υπάρχουν και πολλές χιλιάδες καναρίνια εκεί, το ξέρετε ότι η Τενερίφη βρίσκεται στα Κανάρια νησιά, που είναι η πατρίδα των καναρινιών;</div><div><div style="text-align: justify;"> - Μη μου τα θυμίζεις τα καναρίνια, είπε η μπουκαμβίλια, είναι πολύ φωνακλάδικα και μου φέρνουν πονοκέφαλο!</div><div style="text-align: justify;"> - Έτσι είναι, είπε και το γιασεμί, αυτό το καναρίνι του τετάρτου μας έχει πάρει τα αυτιά, τι στο καλό, όλο σε οίστρο βρίσκεται;</div><div style="text-align: justify;"> - Πουθενά δε σας βρίσκει κανείς, είπε η Πίπη. Μα, σας λέω το κλίμα εκεί είναι εξαιρετικό, ό,τι πρέπει για φυτά, γι'αυτό και τα δέντρα ψηλώνουν τόσο πολύ!</div><div style="text-align: justify;"> - Αμάν πια, αυτή η μανία σου για τα ύψη! πετάχτηκε το κυκλάμινο. Τι να το κάνεις το ύψος; Τα ακριβά αρώματα μπαίνουν σε μικρά μπουκαλάκια!</div><div style="text-align: justify;"> - Και σιγά το μέρος! είπε και το κλήμα. Δηλαδή, για λίγη υγρασία παραπάνω, θα πρέπει να ξενιτευτούμε; Άσε που η υγρασία δε βοηθάει στους ρευματισμούς...</div><div style="text-align: justify;"> - Και σε τελευταία ανάλυση, είπε και το γιασεμί, ένα απλό δάσος είναι, αξίζει να αλλάξεις άρδην τη ζωή σου για χάρη του; Πήγαινε, δες το και ξαναγύρνα!</div></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSx-KSJKFQPGrRRTYnoILaSIMiw8V_XtF4JYv18b7Ng__rEGxi7qQROWL_4Ml2ze5apqjkASK2Hcrv6iWVcYCp4Z4kD6a1i21aHGINBTHKMB_XnQ__kgVFJ3bJ2o6qF_gmClvsKu9mgeBis2wxy0SI9oImXpxHbZHNSPCqEd1eX0r9M12fMKEoV-tuJ4w/s640/Chinamada5.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="480" data-original-width="640" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiSx-KSJKFQPGrRRTYnoILaSIMiw8V_XtF4JYv18b7Ng__rEGxi7qQROWL_4Ml2ze5apqjkASK2Hcrv6iWVcYCp4Z4kD6a1i21aHGINBTHKMB_XnQ__kgVFJ3bJ2o6qF_gmClvsKu9mgeBis2wxy0SI9oImXpxHbZHNSPCqEd1eX0r9M12fMKEoV-tuJ4w/s320/Chinamada5.jpeg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δε σας καταλαβαίνω, είπε η Πίπη, άλλα φυτά στη θέση σας θα πέθαιναν να πάνε σε ένα τεράστιο φυσικό πάρκο, όπου η ανθρώπινη παρουσία είναι πολύ περιορισμένη. Είναι πραγματικός Παράδεισος, σας λέω! Κανένας δεν τα ενοχλεί τα φυτά. Η ανθρώπινη παρουσία περιορίζεται σε κανα-δυο μικροοικισμούς, όπως είναι η Τσιναμάδα, με τα πολύχρωμα σπιτάκια της, τα φτιαγμένα μέσα στους βράχους...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι όνομα είναι αυτό; ρώτησε το ένα γεράνι.</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτοί οι τύποι εκεί πέρα δεν ξέρουν να βγάζουν ονόματα, είπε το άλλο γεράνι. Άκου, Τσιπανάδα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τσιπουράδα το λένε, το διόρθωσε το πρώτο.</div><div style="text-align: justify;"> - Παιδιά, δεν το ακούσατε καλά, είπε το αγιόκλημα. Τσιγγανάδα το είπε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τσιναμάδα το είπα, είπε η Πίπη, και είναι μια χαρά όνομα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιος χαζός διαλέγει να ζήσει μέσα στους βράχους; είπε η μια τριανταφυλλιά. Εξάλλου, αν θέλεις να δεις σκαμμένους βράχους πήγαινε στα Μάταλα, έχω μια ξαδέρφη εκεί που μου λέει ότι το μέρος είναι γεμάτο τρύπες. Κάποτε τις χρησιμοποιούσαν για κατοικίες, αλλά δεν έχουν καθόλου πόρτες, να δεις που τώρα πια θα είναι γεμάτες <span style="color: red;">σκουπίδια</span> και θα βρωμάνε σαν <span style="color: red;">τουαλέτες</span>, πιφ! Όχι, όχι, ούτε στα Μάταλα να πας.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnPJwQ327jdRu_h55Ag0zSCeyOaxaNhkXFmXu9sywqN9zpX2nsQEgG06YlApjE8UI-E4rH3qEv6Tw3hVTJngyY1gspJ1tA2Yb2HrpwpQ_dfQ5xzFgaPcf6B4JR8K8fcnqVqYen00tqxQQ2gwgM2-gLiSSHsZ3nwIfDKea70VMjgpKMGqnlSIl5c_AXCys/s2035/R%20(1).jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1424" data-original-width="2035" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnPJwQ327jdRu_h55Ag0zSCeyOaxaNhkXFmXu9sywqN9zpX2nsQEgG06YlApjE8UI-E4rH3qEv6Tw3hVTJngyY1gspJ1tA2Yb2HrpwpQ_dfQ5xzFgaPcf6B4JR8K8fcnqVqYen00tqxQQ2gwgM2-gLiSSHsZ3nwIfDKea70VMjgpKMGqnlSIl5c_AXCys/s320/R%20(1).jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><div> - Μα σας λέω, είναι πολύ όμορφο μέρος, και αν σε κάποιον δεν αρέσουν τα βουνά και τα δάση, έχει ένα σωρό φυσικές πισίνες στις ακτές, και το νερό εκεί έχει σταθερή θερμοκρασία 22 βαθμών. Είναι ονειρεμένο το μέρος. Είμαι σίγουρη ότι εκεί θα μπορούσα να ζω μια υπέροχη ζωή...</div><div> - Σιγά τη ζωή!</div><div> - Μα...</div><div> - Δεν έχει μα, άσε τη διαφήμιση και πιάσε το ποτιστήρι! φώναξε ο δυόσμος.</div><div> - Ναι, πιάσε το ποτιστήρι, διψάμε! φώναξαν και τα άλλα φυτά.</div><div> Αναστέναξε η Πίπη. Το έβλεπε ξεκάθαρα πια, το Σαν Κριστόμπαλ απομακρυνόταν από τον ορίζοντα των πιθανοτήτων της.</div><div> - Ανάθεμα την κρατική τηλεόραση και τα προγράμματά της! σκέφτηκε. Πώς θα συνεχίσω τώρα στη Χώρα του διαμερίσματος, που δεν έχει αίθριο και αιώρα, όταν ξέρω ότι υπάρχει το Σαν Κριστόμπαλ ντε λα Λαγούνα, δίπλα στο αρχαίο δάσος με τα πανύψηλα δέντρα;</div><div> Αλλά εκείνη την στιγμή θυμήθηκε και τα εκατομμύρια έντομα του αρχαίου δάσους και, όπως τα φυτά νωρίτερα, ένιωσε μια τρομερή απέχθεια. Αν γινόταν να έλειπαν αυτά... Κρίμα όμως. Κρίμα να πάνε χαμένες τόσες γνώσεις που είχε αποκτήσει από το ντοκυμαντέρ. Έπρεπε να τις μοιραστεί. Να τις πει, έστω στην <span style="color: red;">Πέτρα</span>. Εκείνη είναι πολύ ταξιδιάρα, μπορεί και να πήγαινε. Και ύστερα να έκανε και μια όμορφη ανάρτηση γεμάτη υπέροχες φωτογραφίες... </div></div> <p></p></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-52396067092990868542023-10-20T18:50:00.004+03:002023-11-02T13:12:38.934+02:00Λαγανομάτα κόρη<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj138I2EGus1j8xYPIDiM6PbkE-8qGSDkTYZlEliN3xbpNcaEW_9cNkQPDc5k5HsfZLugm4MbQYxH-DBSdljLRqtn7vQST5wB3n3BsaA-VOYwXRuHPcrHiSVvMj3-3uAWspf822z_ElUoWV0DXgqb09HUzUIiwn3XRjGKo9rNnsIcO2tH5tJE9HmEXET5c/s2547/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2547" data-original-width="1720" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj138I2EGus1j8xYPIDiM6PbkE-8qGSDkTYZlEliN3xbpNcaEW_9cNkQPDc5k5HsfZLugm4MbQYxH-DBSdljLRqtn7vQST5wB3n3BsaA-VOYwXRuHPcrHiSVvMj3-3uAWspf822z_ElUoWV0DXgqb09HUzUIiwn3XRjGKo9rNnsIcO2tH5tJE9HmEXET5c/s320/%CE%9B%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CF%84%CE%B1%20%CE%BA%CF%8C%CF%81%CE%B7.jpg" width="216" /></a></div><p></p><div>Είσαι μια σκέτη ζωγραφιά, λαγανομάτα κόρη,<br />όμορφη, χαμογελαστή, φοράς και μεσοφόρι.<br />Πολύχρωμα έχεις τα μαλλιά, με σερπαντίνες μοιάζουν,<br />άντρες, γυναίκες και παιδιά, άπαντες σε θαυμάζουν.</div><div><br />Λατρεύεις τους χαρταετούς, μα και τους μασκαράδες,<br />τρως ντολμαδάκια γιαλαντζί, βολβούς και φασολάδες.<br />Χαλβά τρως για επιδόρπιο, αυτόν με το ταχίνι,<br />και ο ταραμάς αγαπητή συνήθεια σου'χει γίνει.</div><div><br />Από μικρή στα άρματα, και στην σκληρή την πάλη,<br />για να'χουνε δικαίωμα όλοι στο Καρναβάλι.<br />Στολές πολλές εφόρεσες, κλόουν και κολομπίνα,<br />γιατρός, σεΐχης, πειρατής, σούπερμαν, μπαλαρίνα...</div><div><br />Φόρεσες μάσκες διάφορες, περούκες και μουτσούνες,<br />ανέβηκες σε φορτηγά, σε τρένα και μαούνες.<br />Ταξίδεψες στο Ρέθυμνο, στην Πάτρα, και στην Ξάνθη,<br />στη Βενετία υποδοχή σου έκαναν με άνθη.</div><div><br />Πάντα στη μεταμφίεση ήσουνα πρωτοπόρος,</div><div>στις παρελάσεις άξιζες να΄σαι σημαιοφόρος.</div><div>Κι αφού για τον Καρνάβαλο πάλεψες σαν θηρίο,</div><div>ανδριάντα θα σου στήσουνε καταμεσίς στο Ρίο.<br /></div><div><br /></div><div><br /></div><div>ΥΓ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-67162455518597980352023-10-13T09:52:00.005+03:002023-10-21T11:27:40.916+03:00Αποδεικτικό στοιχείο<div style="text-align: left;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihM8Axw6nILLzvTwfn3ODgqsUjaxhFI2zlwIhasGegK1SRlTHvHfiT9RUWd09JnSF-lR78oZcdZ-OP1g_MJuk9CSOt2VixaLL5AX5ESB871K555jEoG2ybp0l7gqG2I4DHe2TWoCqnxxNklxwYEl_jWBU2za1v2VTbWYMhmAPLMbPUAdYvhyphenhyphenPt9agV1zM/s2048/387775941_2623220447838247_8167584764703592658_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1522" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihM8Axw6nILLzvTwfn3ODgqsUjaxhFI2zlwIhasGegK1SRlTHvHfiT9RUWd09JnSF-lR78oZcdZ-OP1g_MJuk9CSOt2VixaLL5AX5ESB871K555jEoG2ybp0l7gqG2I4DHe2TWoCqnxxNklxwYEl_jWBU2za1v2VTbWYMhmAPLMbPUAdYvhyphenhyphenPt9agV1zM/s320/387775941_2623220447838247_8167584764703592658_n.jpg" width="238" /></a></div><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> Όλοι ξέρουμε ότι η Πίπη, παρ'όλο που δεν πρωτοεμφανίστηκε εδώ μέσα από τα γεννοφάσκια της Οξείας Γλωσσοπάθειας, έχει γίνει βασικό συστατικό της, και πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται στο <span style="color: red;">κέντρο</span> της θεματολογίας της. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει ότι και η Οξεία Γλωσσοπάθεια βρίσκεται στο κέντρο των λογισμών της Πίπης. Ανεξάρτητα από αυτό, όμως, είναι σίγουρο ότι η Πίπη ενδιαφέρεται για τη μακροημέρευση αυτού εδώ του χώρου και πραγματικά δυσαρεστείται όταν στον εγκέφαλό της παρατηρείται ανομβρία ιδεών. Ακριβώς όπως και τον τελευταίο καιρό...</div><div style="text-align: justify;"> Για πολλοστή φορά, λοιπόν, η Πίπη ξέμεινε από ιδέες. Πού το έσκασαν, πάλι, οι σουρτούκες; Πού κρύφτηκαν; Και δωσ'του η Πίπη να ανοίγει συρτάρια, να αγναντεύει τον ορίζοντα και των δύο χωρών της Μπροστινής και της Πίσω βεράντας, να ξύνει το κεφάλι της, και ιδέες να μην κατεβάζει...</div><div style="text-align: justify;"> Τα νεύρα της την έπιασαν την Πίπη. Και αποφάσισε να πάει να περπατήσει. Το περπάτημα κάνει καλό, το λένε και οι γιατροί, άσε που μπορεί κάτι να συναντούσε στο διάβα της... Και περπατούσε η Πίπη, και κοίταζε γύρω-γύρω, αλλά το μόνο που έβλεπε ήταν ταλαιπωρημένες πλάκες πεζοδρομίου, και αυτοκίνητα, άλλα εν κινήσει και άλλα ακίνητα... Σιγά το ενδιαφέρον!</div><div style="text-align: justify;"> Να, όμως, που εκεί που περπατούσε, άκουσε μία φωνή. Και πρέπει να ήταν αρκετά δυνατή η φωνή, αφού ακούστηκε παρ'όλο το <span style="color: red;">σαματά</span> που έκαναν τα αυτοκίνητα...</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ψιτ, εσύ! είπε η φωνή.</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη κοντοστάθηκε. Κοίταξε πίσω της, κανείς. Ξεκίνησε να φύγει.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, πού πας; ξανάπε η φωνή. Έλα εδώ μια στιγμή, καλέ! </div><div style="text-align: justify;"> Μα από πού ερχόταν αυτή η φωνή; Η Πίπη κοίταξε ξανά πίσω της, κοίταξε δεξιά της, κοίταξε αριστερά της, κοίταξε στο απέναντι πεζοδρόμιο, μήπως ήταν κανένας γνωστός, αλλά δεν υπήρχε κανένας εκεί κοντά. Άρχισε να νιώθει ότι μεταμορφωνόταν στη Ζαν Ντ'Αρκ και αυτό δεν της άρεσε και τόσο. Έκανε και πάλι να φύγει.</div><div style="text-align: justify;"> - Πού πας; είπε η φωνή, πιο δυνατά αυτή τη φορά. Έλα εδώ που σου λέω! Χρειάζομαι βοήθεια!</div><div style="text-align: justify;"> Πάλι άρχισε η Πίπη να σαρώνει με το βλέμμα της γύρω-γύρω, χωρίς αποτέλεσμα. Και επάνω που άρχιζε να πιστεύει ότι κάποιος της έκανε φάρσα, εκεί, ακριβώς μπροστά της, είδε μία μαϊμού!</div><div style="text-align: justify;"> Αυτή η μαϊμού, βέβαια, δεν ήταν σαν τις άλλες...</div><div style="text-align: justify;"> - Επιτέλους, είπε η μαϊμού, νόμιζα πως δε θα με έβλεπες ποτέ! Χρειάζομαι τη βοήθειά σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι είδους βοήθεια; ρώτησε η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, δεν είναι εμφανές; είπε η μαϊμού. Θέλω να με βγάλεις από εδώ μέσα!</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη κοίταξε πιο προσεκτικά. Σίγουρα είχε ξαναδεί μαϊμού επάνω σε δέντρο, πρώτη φορά όμως έβλεπε μαϊμού μέσα σε δέντρο!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κάνεις εκεί μέσα; ρώτησε.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάνω διαλογισμό, τι σου φαίνεται πως κάνω; είπε η μαϊμού, φανερά εκνευρισμένη. </div><div style="text-align: justify;"> - Εννοώ, πώς μπήκες εκεί; είπε η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> - Ας όψεται η λιγούρα μου και η κακή μου τύχη! είπε η μαϊμού. Είδα μια μπανανιά σε έναν κήπο και λιμπίστηκα μία μπανάνα. Αλλά σε εκείνο το σπίτι έμενε ένας μάγος και η μπανανιά ήταν δική του. Όταν, λοιπόν, ο μάγος κατάλαβε ότι είχα φάει μια μπανάνα από την μπανανιά του θύμωσε και με έκλεισε εδώ μέσα. Και σιγά το έγκλημα, δηλαδή! Ενώ η δική του συμπεριφορά, αν το καλοσκεφτείς, είναι ξεκάθαρα κατάχρηση εξουσίας. Γι'αυτό σου ζητάω και βοήθεια, δηλαδή...</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη έμεινε σκεφτική.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι το σκέφτεσαι; είπε η μαϊμού. Δε σου ζητάω να μου δώσεις <span style="color: red;">δάνειο</span>, μια μικρή βοήθεια σου ζήτησα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι θέλεις να κάνω; ρώτησε η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> - Να με βοηθήσεις να βγω από εδώ μέσα, θέλει και ρώτημα;</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη το σκέφτηκε λίγο.</div><div style="text-align: justify;"> - Για δώσε μου λίγο το χέρι σου, είπε, να δω αν μπορώ να σε τραβήξω έξω...</div><div style="text-align: justify;"> Και η μαϊμού με μεγάλη δυσκολία κατάφερε να βγάλει την άκρη του χεριού της, την οποία η Πίπη έπιασε και άρχισε να τραβάει με όση δύναμη είχε.</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά! φώναξε η μαϊμού. Πονάω!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά πώς θα σε βγάλω από το δέντρο, αν δεν σε τραβήξω; είπε η Πίπη και συνέχισε να τραβάει το χέρι της μαϊμούς.</div><div style="text-align: justify;"> - Πονάω, σου λέω!</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως να σε πιάσω από τη μούρη; Αλλά είναι πιο δύσκολο έτσι, θα πρέπει να σε πιάσω από τα αυτιά...</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι από τα αυτιά, θα μου τα βγάλεις!</div><div style="text-align: justify;"> - Βλέπεις εσύ κάποιο άλλο σημείο από το οποίο θα μπορούσα να σε πιάσω;</div><div style="text-align: justify;"> - Άδικος κόπος...</div><div style="text-align: justify;"> - Εκτός αν κόψω το δέντρο!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι; Κι αν μαζί με το δέντρο κόψεις και εμένα; Άσε καλύτερα!</div><div style="text-align: justify;"> - Μπα, δε γίνεται τίποτα, τραβάω το χέρι σου τόση ώρα, αλλά εσύ δεν κουνιέσαι καθόλου, φαίνεται πως έχεις κολλήσει!</div><div style="text-align: justify;"> - Δε φωνάζεις και κανέναν άλλον να έρθει να βοηθήσει και εκείνος; Ίσως αν είστε περισσότεροι να τα καταφέρετε να με βγάλετε...</div><div style="text-align: justify;"> - Με δουλεύεις; Πιστεύεις στ'αλήθεια ότι αν πω "Παρακαλώ, ελάτε να με βοηθήσετε να βγάλω μια μαϊμού από ένα δέντρο", θα υπάρξει ανταπόκριση; Το πιθανότερο είναι να νομίσουν όλοι ότι παραφρόνησα, όχι να έρθουν να βοηθήσουν κιόλας!</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί είσαι τόσο αρνητική;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν είμαι αρνητική, λογική είμαι...</div><div style="text-align: justify;"> - Και από πότε η Πίπη έγινε λογική;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι; Πώς ξέρεις το όνομά μου;</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά το κρατικό μυστικό! Όλος ο κόσμος το ξέρει!</div><div style="text-align: justify;"> - Όλος ο κόσμος;</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, εντάξει, όχι όλος ο κόσμος, κάποιος κόσμος... Εμένα μου το σφύριξε ένα περιστέρι πριν από λίγη ώρα. "Αυτή που έρχεται είναι η Πίπη", μου είπε. "Είναι η μόνη που μπορεί να σε βοηθήσει".</div><div style="text-align: justify;"> - Και επειδή ένα περιστέρι που δεν ξέρουμε και από πού κρατάει η σκούφια του σου είπε ότι μπορώ να σε βοηθήσω, σημαίνει ότι μπορώ;</div><div style="text-align: justify;"> - Μα αφού είσαι η Πίπη!</div><div style="text-align: justify;"> - Και ο Πάπας να ήμουν, πάλι δε θα μπορούσα να σε βοηθήσω, το πολύ-πολύ να είχα προσευχηθεί για εσένα...</div><div style="text-align: justify;"> - Και δε θα με βοηθήσεις, δηλαδή; Έτσι θα με αφήσεις; Βαστάει η καρδιά σου;</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, αφού είδες, προσπάθησα, δεν ξέρω τι άλλο να κάνω... Ούτε μάγια ξέρω να λύνω, αν σου είπαν κάτι τέτοιο, σου είπαν ψέματα, να το ξέρεις...</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί δεν πας να βρεις το μάγο;</div><div style="text-align: justify;"> - Δε θα είσαι με τα καλά σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, γιατί; Να πας να τον βρεις και να τον πείσεις να με απελευθερώσει.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα αστειεύεσαι, βέβαια! Για να νευριάσει χειρότερα και να με φυλακίσει και εμένα μέσα σε κανέναν φίκο; Ξέχασέ το!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα εσύ δεν είσαι που έβγαλες στη φόρα το κάστρο της Μαλέφισεντ; Εσύ δεν είσαι που την ξεμπρόστιασες την άλλη φορά, που σε παρακολουθούσε; Εσύ δεν είσαι που βγάζεις τα άπλυτα όλων στη φόρα;</div><div style="text-align: justify;"> - Μη συγκρίνεις περιπτώσεις! Άλλο είναι να βγάλεις φωτογραφία μια μάγισσα ή το κάστρο μιας μάγισσας, και άλλο να βρεθείς τετ-α-τετ με έναν μάγο, και να του ζητάς και τα ρέστα από πάνω!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δε σου είπα να του ζητήσεις τα ρέστα! Να τον πείσεις να με αφήσει ελεύθερο σου είπα!</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε να το σκέφτεσαι! Και, εξάλλου, δεν ξέρω πού μένει.</div><div style="text-align: justify;"> - Δικαιολογίες! Θα σου πω εγώ. Μένει στο τέλος εκείνου εκεί του δρόμου που ανηφορίζει προς το βουνό, σε ένα μικρό σπίτι με κεραμίδια και με μια μπανανιά στον κήπο. Είναι γέρος, με άσπρη γενειάδα, και κυκλοφορεί πάντα κρατώντας ένα μπαστούνι, φτιαγμένο από <span style="color: red;">κέρατο</span> ελαφιού. Λοιπόν; Θα πας;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλά το κατάλαβα! Όλο λόγια είσαι! Και μας πουλάς μούρη ότι είσαι ατρόμητη και ότι δε φοβάσαι κανέναν... Πες μας, καλύτερα, ότι είσαι μια χέστρα!</div><div style="text-align: justify;"> Η μαϊμού είχε νευριάσει πάρα πολύ. Αλλά και η Πίπη δεν είχε την παραμικρή διάθεση να πάει να βρει τον μάγο. Είχε και η περιπετειώδης διάθεση τα όριά της!</div><div style="text-align: justify;"> - Πίστευε ό,τι θέλεις, είπε η Πίπη, αλλά αυτό που μου ζητάς δεν μπορώ να το κάνω. Αν θέλεις, και με κίνδυνο να φανώ ηλίθια, μπορώ να σου φέρνω καμιά μπανάνα να τρως... Μη μου ζητάς, όμως, να πάω να βρω το μάγο.</div><div style="text-align: justify;"> - Με κίνδυνο να φανείς ηλίθια; Και δε νομίζεις ότι τόση ώρα που μιλάς σε ένα δέντρο φαίνεσαι ήδη ηλίθια;</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, εντάξει, από μακριά δε φαίνεται πως μιλάω, έτσι όπως ανοιγοκλείνω το στόμα μου θα μπορούσα απλώς να μασάω <span style="color: red;">μαστίχα</span>...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι μαστίχα και κουραφέξαλα; Είμαι σίγουρος πως αυτοί εκεί απέναντι σε έχουν ήδη πάρει είδηση και σε κοροϊδεύουν...</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη κοίταξε στο απέναντι πεζοδρόμιο. Πράγματι, δύο τύποι την κοιτούσαν και κάτι έλεγαν μεταξύ τους.</div><div style="text-align: justify;"> - Την πάτησες, είπε η μαϊμού. Όχι, που νόμιζες ότι δε θα σε έπαιρναν χαμπάρι!</div><div style="text-align: justify;"> - Έχεις δίκιο, είπε η Πίπη. Άντε τώρα να αποδείξω ότι δεν μιλούσα στο δέντρο, ή ότι δε μιλούσα μόνη μου, και ότι μιλούσα σε εσένα!</div><div style="text-align: justify;"> - Καλά να πάθεις! είπε η μαϊμού, αλλά προτού προλάβει να ολοκληρώσει την φράση της, η Πίπη είχε ήδη βρει τον τρόπο να αποδείξει ότι δεν μιλούσε στο δέντρο: είχε βγάλει τη μαϊμού φωτογραφία.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ: Η φωτογραφία είναι δική μου</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-84054619403874791782023-09-29T23:49:00.000+03:002023-09-29T23:49:10.695+03:00Ευτυχώς...<div style="text-align: left;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgApCTTFchkShynYlGZc5o0wBn-eoogJ4e1y2oGReTodRWHaKDVc2u_NODqSCi15Zx2u5g92b-zcq2WMcTBUGGDBGk4g1gMoCH76ZpoIURNkkGe5NIKqf9iyIf6j-vxP0A8Pxd47gFlx3cwSSkwBi5nDoyCqOYdYHy4nsEP1ZBtEodrefJFg0o0qfCNdJM/s1536/Robin_Hood_Memorial.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="1024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgApCTTFchkShynYlGZc5o0wBn-eoogJ4e1y2oGReTodRWHaKDVc2u_NODqSCi15Zx2u5g92b-zcq2WMcTBUGGDBGk4g1gMoCH76ZpoIURNkkGe5NIKqf9iyIf6j-vxP0A8Pxd47gFlx3cwSSkwBi5nDoyCqOYdYHy4nsEP1ZBtEodrefJFg0o0qfCNdJM/s320/Robin_Hood_Memorial.jpg" width="213" /></a></div><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: justify;"> - Διάνα και πάλι! φώναξε ο αδελφός Τακ. Ένα, δύο, τρία, πέντε βέλη, όλα στο <span style="color: red;">κέντρο</span>.</div><div style="text-align: justify;"> - Το <span style="color: red;">κέρατό</span> μου! αναφώνησε ο Σκωτσέζος. </div><div style="text-align: justify;"> - Μην βρίζεις, είπε ο αδελφός Τακ.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κωλοφαρδία είναι αυτή; συνέχισε ο Σκωτσέζος. Είναι η δέκατη φορά στη σειρά που κερδίζεις!</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πρέπει να το πάρεις απόφαση, είπε ο Λιτλ Τζον. Δεν υπάρχει Σκωτσέζος που να μπορεί να κερδίσει Εγγλέζο στο σημάδι. Πολύ, δε, περισσότερο, όταν ο Εγγλέζος είναι κολλητός του Θεού.</div><div style="text-align: justify;"> - Λιτλ Τζον, αμαρτάνεις, είπε ο αδελφός Τακ.</div><div style="text-align: justify;"> Το δάσος του Σέργουντ αντήχησε από τα βροντερά γέλια των εύθυμων αντρών.</div><div style="text-align: justify;"> - Γελάτε εσείς, είπε ο Σκωτσέζος, αλλά όλος ο κόσμος το ξέρει ότι το τόξο είναι για τα κοριτσάκια που φοβούνται τις μάχες σώμα με σώμα. Στο σπαθί μετριούνται οι πραγματικοί άντρες.</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εμείς πραγματικοί άντρες είμαστε, είπε ο Λιτλ Τζον.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάποιοι, όμως, φοράνε φουστάνια...</div><div style="text-align: justify;"> - Δε σε παρεξηγώ, είπε ο αδελφός Τακ. Να σου θυμίσω, όμως, ότι παρ'όλο που φοράω ράσο, ποτέ μου δε δείλιασα στη μάχη. Επιπλέον, υπάρχει ένας γνωστός μύθος του Αισώπου που σου ταιριάζει γάντι.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάποιος έρχεται, είπε ο Γουίλ Σκάρλετ, που καθόταν λίγο πιο πέρα.</div><div style="text-align: justify;"> Οι άντρες σκορπίστηκαν στις γύρω οξιές. Ένας άντρας εμφανίστηκε, ερχόμενος από τα ανατολικά. Τα ρούχα του ήταν φθαρμένα και οι μπότες του γεμάτες λάσπες.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι κανείς εδώ; φώναξε ο άντρας. Ψάχνω τον Ρομπέν και τους άντρες του!</div><div style="text-align: justify;"> Ένας κορυδαλλός ακούστηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ψάχνω τον Ρομπέν! ξαναφώναξε ο άντρας. Χρειάζομαι τη βοήθειά του!</div><div style="text-align: justify;"> Ο κορυδαλλός ξανακούστηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Βγείτε! Μόνος του είναι, ακούστηκε μια φωνή πίσω από τον άντρα.</div><div style="text-align: justify;"> Οι οξιές ζωντάνεψαν. Άντρες με πρασινοκαφέ ενδυμασίες εμφανίστηκαν από παντού.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιος ψάχνει το Ρομπέν; είπε ένας άντρας με ευγενικά χαρακτηριστικά.</div><div style="text-align: justify;"> - Είμαι ο Μπομπ Σμιθ, γιος του Φρανκ, του μυλωνά, από το Σέργουντ.</div><div style="text-align: justify;"> - Του Φρανκ, του μυλωνά; είπε ένας στρουμπουλός καλόγερος. Τον θυμάμαι τον Φρανκ. Πάντα μας βοηθούσε στο μοναστήρι. Τι κάνει;</div><div style="text-align: justify;"> - Μας άφησε χρόνους πριν από πέντε χρόνια, απάντησε ο Μπομπ Σμιθ.</div><div style="text-align: justify;"> - Πολύ λυπάμαι, είπε ο καλόγερος και σταυροκοπήθηκε, ο Θεός ας τον αναπαύσει!</div><div style="text-align: justify;"> - Και τι τον θέλεις τον Ρομπέν; ρώτησε ο άντρας με τα ευγενικά χαρακτηριστικά.</div><div style="text-align: justify;"> - Χρειάζομαι τη βοήθειά του, αλλιώς ο σερίφης του Νότιγχαμ θα μου πάρει το μύλο!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι εννοείς;</div><div style="text-align: justify;"> - Από τον πατέρα μου κληρονόμησα το μύλο, και συνέχισα να δουλεύω στη θέση του. Όμως ο μύλος είναι τόσο παλιός και φθαρμένος που κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάτι παθαίνει. Πέρυσι, δε, η ατυχία μου ήταν τέτοια, που του έσπασε η φτερωτή. Η ζημιά ήταν πολύ μεγάλη και χρειάστηκε να φτιάξω καινούργια φτερωτή. </div><div style="text-align: justify;"> - Και λοιπόν;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι λοιπόν; Ξέρεις πολλούς μάστορες να μην πληρώνονται; Χρειάστηκα λεφτά. Λεφτά που δεν είχα. Και όποιος χρειάζεται λεφτά, αλλά δεν έχει, τι κάνει;</div><div style="text-align: justify;"> - Δανείζεται.</div><div style="text-align: justify;"> - Ακριβώς! Και ποιος έχει αρκετά λεφτά για να δανείζει;</div><div style="text-align: justify;"> - Η τράπεζα.</div><div style="text-align: justify;"> Οι άντρες έσκασαν στα γέλια. Ο Μπομπ Σμιθ αναστέναξε.</div><div style="text-align: justify;"> - Η τράπεζα χρειάζεται εγγύηση για να δώσει <span style="color: red;">δάνειο</span> και ο μύλος μου δεν ήταν αρκετή εγγύηση για εκείνους. Οπότε, απευθύνθηκα αλλού. Πήγα στον Μέλβιλ τον χρυσοχόο, που κάνει και οικονομικές διευκολύνσεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Και;</div><div style="text-align: justify;"> - Μου δάνεισε τα λεφτά που χρειαζόμουν, μου έδωσε να υπογράψω χαρτιά, φτωχός, αγράμματος άνθρωπος είμαι, τα υπόγραψα.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν έπρεπε να υπογράψεις κάτι που δεν ήξερες τι ήταν.</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς αλλιώς θα έπαιρνα τα λεφτά που χρειαζόμουν; Χωρίς φτερωτή, ο μύλος είναι άχρηστος, θα αναγκαζόμουν να τον πουλήσω για ένα κομμάτι ψωμί και ύστερα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου ζητιανεύοντας. Πώς θα ζήσω την οικογένειά μου; Πέντε παιδιά έχω, και η κυρά μου περιμένει και έκτο!</div><div style="text-align: justify;"> - Και λοιπόν;</div><div style="text-align: justify;"> - Και λοιπόν, τον έφτιαξα το μύλο και συνέχισα να τον δουλεύω, και κουτσά-στραβά θα κατάφερνα να εξοφλήσω και το χρέος μου. Ή, έτσι πίστευα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι συνέβη; Και πού κολλάει ο σερίφης του Νότιγχαμ στην ιστορία;</div><div style="text-align: justify;"> - Όπως αποδείχτηκε, τα λεφτά που μου δάνεισε ο Μέλβιλ ήταν στην πραγματικότητα λεφτά του σερίφη, ο οποίος έβαλε στο μάτι το μύλο μου. </div><div style="text-align: justify;"> - Τον κερατά! είπε ο μεγαλόσωμος άντρας.</div><div style="text-align: justify;"> - Λιτλ Τζον! είπε αυστηρά ο καλόγερος.</div><div style="text-align: justify;"> - Συνέχισε, είπε ο άντρας με τα ευγενικά χαρακτηριστικά. </div><div style="text-align: justify;"> - Την προηγούμενη βδομάδα ο σερίφης έστειλε τους ανθρώπους του να μου ζητήσουν τα λεφτά, επειδή, λέει, στα χαρτιά που υπόγραψα, υποσχέθηκα να τον εξοφλήσω μέχρι το τέλος του μήνα. Εγώ είχα συνεννοηθεί με τον Μέλβιλ να εξοφλήσω στο τέλος του έτους. Παρ'όλ'αυτά, είπα στους άντρες του σερίφη ότι θα εξοφλούσα μέχρι το τέλος του μήνα. Είχα μαζέψει το μεγαλύτερο μέρος του ποσού, θα πουλούσα και τις βέρες μας, μαζί με το καλό πανωφόρι του πατέρα μου, θα τα κατάφερνα. Και προχθές την Κυριακή, γυρίζοντας με την οικογένειά μου από την εκκλησία, άκουσα <span style="color: red;">σαματά</span> προς τη μεριά του μύλου. Έτρεξα να δω τι συνέβαινε και τον βρήκα μέσα στις φλόγες! Πέσαμε με τη γυναίκα μου και με τους δυο μεγάλους γιους μου - έντεκα ο μεγάλος, δέκα ο μικρός - και καταφέραμε να σβήσουμε τη φωτιά προτού κάψει εξ'ολοκλήρου το μύλο, αλλά η ζημιά είναι μεγάλη. Καταστράφηκα! Γι'αυτό τον ψάχνω τον Ρομπέν.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, λοιπόν, τον βρήκες, είπε ο άντρας με τα ευγενικά χαρακτηριστικά. Εγώ είμαι.</div><div style="text-align: justify;"> - Σώσε με, άρχοντά μου, είπε ο Μπομπ Σμιθ και γονάτισε.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν υπάρχουν άρχοντες εδώ πέρα, είπε ο Ρομπέν, σήκω όρθιος. Ο σερίφης του Νότιγχαμ είναι τέτοιος κλέφτης, που οι κλέφτες ωχριούν μπροστά του. Επιπλέον, είναι προσωπικός μου εχθρός και δε θα ησυχάσω αν δεν τον δω πίσω από τα σίδερα όπου κλείνει τους φτωχούς ανθρώπους, εκμεταλλευόμενος την εξουσία του.</div><div style="text-align: justify;"> - Το ξέρω, είπε ο Μπομπ Σμιθ, και ξέρω ότι βοηθάς τους φτωχούς, γι'αυτό ήρθα σε εσένα. Ο μύλος χρειάζεται εκτεταμένες επισκευές, η οικογένειά μου είναι στον δρόμο - προς το παρόν μας φιλοξενεί μια αδερφή της γυναίκας μου, αλλά κι εκείνη φτωχή γυναίκα είναι - και η προθεσμία για την εξόφληση του χρέους μου λήγει την επόμενη Τρίτη. Αν δε με βοηθήσεις εσύ, πάω χαμένος. Και εγώ, και η οικογένειά μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Μην ανησυχείς Μπομπ Σμιθ, είπε ο αδελφός Τακ. Όλοι οι άντρες του Ρομπέν είναι άντρες που το λέει η καρδιά τους, και όλοι τους είναι χεροδύναμοι. Θα σε βοηθήσουμε εμείς να επισκευάσεις το μύλο σου.</div><div style="text-align: justify;"> - Όσο για το χρέος σου, είπε ο Λιτλ Τζον, πάρε αυτό το τσουβάλι. Είναι γεμάτο χρυσά αντικείμενα που κατασχέσαμε την προηγούμενη βδομάδα από ένα καραβάνι που μετέφερε τρόφιμα και χρυσαφικά για λογαριασμό του πρίγκηπα Ιωάννη, του άθλιου αυτού σφετεριστή. Πάρ'τα και πούλησέ τα να πάρεις τα λεφτά που χρειάζεσαι και να εξοφλήσεις τον αχρείο το σερίφη.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Μπομπ Σμιθ άνοιξε το τσουβάλι.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι πάρα πολλά, είπε.</div><div style="text-align: justify;"> - Αν σου περισσέψουν λεφτά δώσ'τα σε κανέναν άλλο φτωχό, είπε ο αδελφός Τακ. Ή, κάνε μια δωρεά στο αβαείο του Γιορκ. Ο αιδεσιμότατος Γουίλιαμ θα ξέρει τι να τα κάνει.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι είναι αυτό το πουγκί; είπε ο Μπομπ Σμιθ και έβγαλε ένα μικρό πουγκί από μέσα από το σακί. Καλέ, αυτό έχει μέσα σκόνη!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι σκόνη; ρώτησε ο αδελφός Τακ και πήρε το πουγκί από τα χέρια του. Για να δω! Μμμ, αυτή η σκόνη μοσχομυρίζει, να δεις τι μου θυμίζει...</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως είναι λιβάνι; είπε ο Σκωτσέζος.</div><div style="text-align: justify;"> - Μη λες βλακείες, είπε ο αδελφός Τακ, το λιβάνι δε μυρίζει έτσι, αυτή η σκόνη είναι... να δεις πώς τη λένε... α, ναι! <span style="color: red;">Μαστίχα</span> τη λένε!</div><div style="text-align: justify;"> - Μαστίχα; Τι είναι αυτό;</div><div style="text-align: justify;"> - Προέρχεται από κάπου στην Ανατολή, όπου την εκτιμούν πολύ για το άρωμά της. Από όσο ξέρω, ο πασάς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας δεν κάνει χωρίς αυτήν. Τη βάζουν μέχρι και στο φαγητό, στα γλυκά κυρίως. Σπάνιο προϊόν και πανάκριβο.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να την κάνω; είπε ο Μπομπ Σμιθ. Εγώ δεν έχω να φάω φαΐ, πού να το βρω το γλυκό; Πάρτε την καλύτερα εσείς.</div><div style="text-align: justify;"> - Δίκιο έχεις, είπε ο αδελφός Τακ. Αύριο είναι η μέρα που φτιάχνω ψωμί. Θα τη βάλω στη ζύμη.</div><div style="text-align: justify;"> - Τρελλάθηκες; είπε ο Σκωτσέζος. Θέλεις να μας δηλητηριάσεις; Πάρ'την, άνθρωπέ μου, και δώσ'την σε κανένα χάνι, ή σε κανένα πανδοχείο. Όλο και κάπου θα τη χρησιμοποιήσουν εκείνοι. Ή, έστω, σκόρπισέ την να την πάρει ο αέρας, μακριά από εδώ, εννοείται...</div><div style="text-align: justify;"> - Ευτυχώς που δε φοράς φουστάνια, σχολίασε ο αδελφός Τακ.</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-7029873110964987082023-09-18T22:11:00.003+03:002023-12-25T06:38:06.745+02:00Αυτό που πραγματικά την εκνεύριζε<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8_lmUvYW2epNBMkDVHPHBCuPcT_H9WqOfDIhM6Q0rdArWzq3NXlQ3mlGv9-2QlI9I5bTbtXmX-O8SQxFbvxnPgG19nCadN3yWW3SUtw9f6j_wKl2ea9UaMJ-WcFGRrhQg2PC0voPRuzOksTbbDystOX1tcEsAH-zVnRBGwqEu-FsDPteXysExFCS9_8/s640/fitting-room-640.jpg__640x360_q85_crop_subsampling-2.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="360" data-original-width="640" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiK8_lmUvYW2epNBMkDVHPHBCuPcT_H9WqOfDIhM6Q0rdArWzq3NXlQ3mlGv9-2QlI9I5bTbtXmX-O8SQxFbvxnPgG19nCadN3yWW3SUtw9f6j_wKl2ea9UaMJ-WcFGRrhQg2PC0voPRuzOksTbbDystOX1tcEsAH-zVnRBGwqEu-FsDPteXysExFCS9_8/s320/fitting-room-640.jpg__640x360_q85_crop_subsampling-2.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><p></p><div style="text-align: justify;"> - Αυτό να πάρεις, σου πάει τέλεια! είπε η μία φίλη στην άλλη.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, μπα, δε νομίζω... Το κίτρινο με χλωμιάζει.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν έχεις δίκιο, αυτό το συγκεκριμένο κίτρινο δε σε χλωμιάζει καθόλου.</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, όχι, μην επιμένεις. Εγώ θέλω ένα φόρεμα, να το φοράω και να κάνω <span style="color: red;">σαματά</span>. Ενώ με αυτό, το πολύ-πολύ να μοιάζω σαν να πάσχω από αβιταμίνωση...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να πω, εσύ ξέρεις καλύτερα... </div><div style="text-align: justify;"> - Το θέλω για την επέτειο, σου είπα. Θέλω κάτι πιο εντυπωσιακό.</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό εδώ, πώς σου φαίνεται;</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό, μάλιστα, είναι ένα φόρεμα που σίγουρα θα κάνει σαματά. Θα ξετρελλαθεί ο Αποστόλης!</div><div style="text-align: justify;"> - Σίγουρα. Αν και είναι ήδη τόσο ξετρελλαμένος μαζί σου, που δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα παραπάνω γι'αυτό!</div><div style="text-align: justify;"> - Φαίνεται, ε;</div><div style="text-align: justify;"> - Αν φαίνεται λέει! Στα μάτια σε κοιτάζει!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, το μωρό μου, δεν είναι γλύκας;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι! Αν δεν ήταν και παντρεμένος, βέβαια, θα ήταν ακόμα καλύτερα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, ο γλυκούλης μου... Αλλά θα τη χωρίσει τη γυναίκα του, δεν την αντέχει άλλο, μου το είπε!</div><div style="text-align: justify;"> - Πρόσεχε, έτσι σου έλεγε και ο Γεράσιμος, ότι ήταν στα χωρίσματα, αλλά αντί να τρέχει στους δικηγόρους έτρεχε με τη γυναίκα του στους γιατρούς για εξωσωματική! Για να μη μιλήσω για το Μιχάλη, που υποτίθεται ότι θα ζητούσε διαζύγιο, αλλά όχι μόνο δε ζήτησε διαζύγιο, αλλά εκτός από εσένα τα είχε και με εκείνη την αεροσυνοδό!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι πας και θυμάσαι τώρα! Ο Γεράσιμος και ο Μιχάλης δεν ήταν εντάξει, ο Αποστόλης, όμως, είναι κύριος! Τι τρως;</div><div style="text-align: justify;"> - <span style="color: red;">Μαστίχα</span>, θέλεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι... Λοιπόν, το αποφάσισα: αυτό θα πάρω. Θα βάλω και τα σέξι μου τα πέδιλα, θα βάλω και το μενταγιόν που μου πήρε το μωρό μου, κούκλα θα είμαι για την επέτειο!</div><div style="text-align: justify;"> - Πού θα σε πάει;</div><div style="text-align: justify;"> - Μου είπε ότι θα μου κάνει έκπληξη.</div><div style="text-align: justify;"> - Έτσι σου είχε πει και ο Βασίλης - θυμάσαι; - και πήγατε για ρομαντικό διήμερο στα Καλάβρυτα και βρεθήκατε μούρη με μούρη με τη γυναίκα του, που είχε πάει για σκι με την κολλητή της. Θα μου πεις, βέβαια, ότι ο Βασίλης σού παρίστανε και τον ανύπαντρο, οπότε, όπως και να το κάνεις, την έκπληξη σου την έκανε... </div><div style="text-align: justify;"> - Ώχου, τι σε έπιασε; Μήπως ζηλεύεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ; Είσαι με τα καλά σου; Απλώς, σου τα θυμίζω για να προσέχεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Μην ανησυχείς, προσέχω!</div><div style="text-align: justify;"> - Και τις προηγούμενες φορές πρόσεχες, υποτίθεται, αλλά την πάτησες.</div><div style="text-align: justify;"> - Προσέχω, σου λέω!</div><div style="text-align: justify;"> - Ό,τι πεις... Ώστε θα σου κάνει έκπληξη για την επέτειο; Τι γλυκό!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι! Βέβαια, η επέτειός μας είναι την Κυριακή, αλλά ο Αποστόλης δεν μπορεί την Κυριακή, τις Κυριακές τις περνάνε στα πεθερικά του, είναι και η πεθερά του πολύ άρρωστη...</div><div style="text-align: justify;"> - Και του Βαγγέλη ήταν άρρωστη η πεθερά του και...</div><div style="text-align: justify;"> - Μην ανακατεύεις το Βαγγέλη, ο Βαγγέλης ήταν άλλη περίπτωση!</div><div style="text-align: justify;"> - Απλώς, είπα...</div><div style="text-align: justify;"> - Να μη λες!</div><div style="text-align: justify;"> - Εντάξει...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι θέλεις, δηλαδή, να πεθάνει η πεθερά του και να έχω τύψεις στη συνείδηση, επειδή δεν τον άφησα να πάει στο Κυριακάτικο τραπέζι; Αφού είναι πολύ άρρωστη, σου λέει, τη βγάζει δεν τη βγάζει...</div><div style="text-align: justify;"> - Μη με παρεξηγείς, εγώ το καλό σου θέλω!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά λες κάτι πράγματα! Αφού θα τη γιορτάσουμε την επέτειό μας, δε θα τη γιορτάσουμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Και πότε θα τη γιορτάσετε;</div><div style="text-align: justify;"> - Την Παρασκευή το βράδυ η γυναίκα του θα πάει στο σπίτι μιας φίλης της για χαρτάκι, οπότε το πεδίο θα είναι εντελώς ελεύθερο... </div><div style="text-align: justify;"> - Το λες και ξεφτίλα...</div><div style="text-align: justify;"> - Δίκιο έχεις, ντροπή της να χαρτοπαίζει και να μη νοιάζεται ούτε για τον άντρα της, ούτε για τη μάνα της που πεθαίνει... </div><div style="text-align: justify;"> - Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό, αλλά ναι, εντάξει, ντροπή της... Και, δηλαδή, δεν κατάφερες να τον ψαρέψεις και να μάθεις πού θα σε πάει;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να καταφέρω; Όταν θέλει να κρατήσει κάτι μυστικό, δεν του παίρνεις κουβέντα! Χρυσό τον έκανα να μου δώσει κάποιο στοιχείο, άδικος κόπος. Αν και κάτι πήρε το αυτί μου τις προάλλες που έλεγε στο τηλέφωνο, κάπως χαμηλόφωνα, κάτι σαν "τσιαπάτα" ή "τα πιάτα", δεν μπόρεσα να καταλάβω...</div><div style="text-align: justify;"> - Τσιαπάτα; Τα πιάτα; Μήπως είπε "Τραβιάτα";</div><div style="text-align: justify;"> - Τρα-τί;</div><div style="text-align: justify;"> - Τραβιάτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι είναι αυτό; Το τσιαπάτα και τα πιάτα ξέρω τι είναι, και μάλιστα ταιριάζουν με αυτό που φαντάζομαι, κάποιο <span style="color: red;">κέντρο</span> διασκέδασης, προφανώς, αλλά αυτό το... τραβιάτα τι είναι; Κάποια σπεσιαλιτέ; Ελπίζω να μη είναι καμιά γκουρμεδιά και βγάλω τα άντερά μου! Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τραβιάτα είπε, έχεις δίκιο, το θυμήθηκα. </div><div style="text-align: justify;"> - Χμμμ...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να είναι αυτό το τραβιάτα; Ή, μάλλον, το τραβιάτο, τραβιάτα πρέπει να είναι στον πληθυντικό...</div><div style="text-align: justify;"> - Τραβιάτα είναι όνομα όπερας.</div><div style="text-align: justify;"> - Όπερας; Εννοείς αυτό που τσιρίζουν μετά μουσικής;</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό εννοώ.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν το πιστεύω! Αφού ο Αποστόλης το ξέρει ότι εμένα μου αρέσουν τα μπουζούκια!</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, θα ήθελε κάτι διαφορετικό για την επέτειο.</div><div style="text-align: justify;"> - Χαλάστηκα τώρα! Τι φοράνε εκεί πέρα; Ζιβάγκο; Κάνει αυτό το φόρεμα ή πρέπει να βάλω κάτι άλλο;</div><div style="text-align: justify;"> - Θα σε στενοχωρήσω, αλλά νομίζω ότι το κίτρινο ταιριάζει καλύτερα...</div><div style="text-align: justify;"> - Φαγώθηκες να πάρω αυτό το κίτρινο! Αφού σου λέω, με χλωμιάζει!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά το κόκκινο είναι πολύ κοντό και, επιπλέον, είναι γεμάτο στρας!</div><div style="text-align: justify;"> - Βρε, τι έπαθα, στα καλά καθούμενα...</div><div style="text-align: justify;"> - Έλα, μην γκρινιάζεις τώρα, ο Αποστόλης να σε ευχαριστήσει θέλει.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ναι, εντάξει, δεν μπορώ να πω...</div><div style="text-align: justify;"> - Στα όπα-όπα σε έχει, δε σου χαλάει χατήρι, και, για να είμαι ειλικρινής, μέχρι και που τον πιστεύω που σου λέει ότι θα χωρίσει...</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, φιλενάδα, θα χωρίσει, άντε να μπω κι εγώ σε μια σειρά, κουράστηκα πια να μου τάζουν διαζύγια και να με κοροϊδεύουν... Τι ώρα είναι;</div><div style="text-align: justify;"> - Μεσημέριασε. Θα το πάρεις το κίτρινο, τελικά;</div><div style="text-align: justify;"> - Θα το πάρω, τι να κάνω, αφού το μωρό μου αποφάσισε να με πάει να ακούω τσιρίδες; Αλλά θα το πάρω και το κόκκινο, αφόρετο δε θα μείνει, μεθαύριο η γυναίκα του θα πάει πάλι για χαρτάκι και εμείς θα πάμε στην "Ανδρομέδα", πρώτο τραπέζι πίστα, δε γίνεται να μη βάλω κάτι εντυπωσιακό... Αλήθεια, θέλεις να έρθεις και εσύ; Ο Αποστόλης δε θα έχει πρόβλημα.</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ; Α-πα-πα...</div><div style="text-align: justify;"> - Μα γιατί; Δε σου αρέσει η Ανδρομέδα, το πιο μοδάτο κέντρο; Τα μεγαλύτερα ονόματα τραγουδάνε εκεί, γίνεται τρελλό κέφι, λέμε!</div><div style="text-align: justify;"> - Δε λέω, ωραία είναι η Ανδρομέδα - σε ποιον δεν αρέσει; - και το πρώτο τραπέζι πίστα ωραίο είναι, αλλά, τι τα θες, στους δύο τρίτος δε χωρεί.</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό είναι; Μα, κι εσύ κολλάς σε κάτι λεπτομέρειες! Θα κανονίσουμε να μην είμαστε μόνο τρεις. Θα πω στον Αποστόλη να καλέσει και τον Στάθη, τον κολλητό του. Θα σου φτιάξω κατάσταση, θα δεις!</div><div style="text-align: justify;"> - Κάτσε, τώρα, μισό λεπτό... Τον ξέρεις εσύ αυτόν τον Στάθη; Τον έχεις γνωρίσει;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν τον έχω γνωρίσει, αλλά ο Αποστόλης μου έχει μιλήσει γι'αυτόν αρκετές φορές. Γνωρίστηκαν στον στρατό, μου είπε, αργότερα ξαναβρέθηκαν τυχαία, όταν ο Αποστόλης πήρε το <span style="color: red;">δάνειό</span> του, και από τότε δεν ξαναχώρισαν, έγιναν κολλητοί.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι δουλειά έχει ο Στάθης με το δάνειο του Αποστόλη;</div><div style="text-align: justify;"> - Σε τράπεζα δουλεύει. Αυτός του έδωσε το δάνειο.</div><div style="text-align: justify;"> - Α...</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, θα πω στον Αποστόλη να τον καλέσει. Να δεις που θα ταιριάξετε οι δυο σας. Και εγώ κουμπάρα!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν πιστεύω να είναι παντρεμένος!</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, από όσο ξέρω...</div><div style="text-align: justify;"> - Βεβαιώσου, σε παρακαλώ. Δε θα ήθελα να κάνω σχέση με παντρεμένο.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα ρωτήσω τον Αποστόλη για λεπτομέρειες και θα σου πω.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε με παρεξηγείς, έτσι; Εννοώ, που δε θέλω τους παντρεμένους... Είναι που δεν νιώθω καλά με τους ανθρώπους που απατούν το ταίρι τους...</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, τι λες; Είναι ποτέ δυνατόν να σε παρεξηγήσω; Αφού το ξέρεις: και εμένα αυτό που πραγματικά με εκνευρίζει σε μία σχέση είναι το <span style="color: red;">κέρατο</span>!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-29172647700021812592023-08-23T21:19:00.000+03:002023-08-23T21:19:00.440+03:00Απλά τα πράγματα<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZbYRUpkxrteCUFMRqIV-XPNuA_Gisgd1xLxTl4rWSugS4B29BYa0azvtimM6F6c6UupG7QOcGNehHctGKb5mnOFIH1F-LuoR2TIi0uNKj03xwWcrBnHhXowfa_5KSoNqfQLiDYyz0TY21zncYa0QYF2WJaq5xtGudRE79kAbUoOsejpzLx-VdKfkLavo/s4160/20230823_141312.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3120" data-original-width="4160" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZbYRUpkxrteCUFMRqIV-XPNuA_Gisgd1xLxTl4rWSugS4B29BYa0azvtimM6F6c6UupG7QOcGNehHctGKb5mnOFIH1F-LuoR2TIi0uNKj03xwWcrBnHhXowfa_5KSoNqfQLiDYyz0TY21zncYa0QYF2WJaq5xtGudRE79kAbUoOsejpzLx-VdKfkLavo/s320/20230823_141312.jpg" width="320" /></a></div><p></p><div style="text-align: justify;"> Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μέρος μακρινό, ζούσε μια λεμονιά. Η λεμονιά είχε κάθε λόγο να είναι ευχαριστημένη από τη ζωή της: το μέρος όπου ζούσε ήταν όμορφο, ο καιρός σε εκείνο το μέρος ήταν σχεδόν πάντα ωραίος, και, επιπλέον, έκανε τα πιο μυρωδάτα και ζουμερά λεμόνια που υπήρχαν, κάτι για το οποίο όλες οι άλλες λεμονιές την παίνευαν κάθε τρεις και λίγο. Κι όμως, η λεμονιά είχε έναν μεγάλο καημό: ήθελε να κάνει μήλα και όχι λεμόνια!</div><div style="text-align: justify;"> Η ιδέα της είχε πρωτοέρθει όταν στη γειτονιά είχε εμφανιστεί μια ψηλή, καμαρωτή μηλιά, φορτωμένη κόκκινα, λαχταριστά μήλα. Η λεμονιά έκρινε ότι ήταν πολύ βαρετό να κάνεις λεμόνια, όλες οι λεμονιές λεμόνια έκαναν, ήταν το πιο εύκολο και το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Αν έκαναν, όμως, μήλα, δε θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον και πολύ πιο αξιόλογο;</div><div style="text-align: justify;"> Καμία άλλη λεμονιά, περιέργως, δε συμμεριζόταν τις απόψεις της. Όλες, άλλη λιγότερο, άλλη περισσότερο, είχαν συμβιβαστεί με τη ζωή τους και δε ζητούσαν τίποτα παραπάνω από αυτήν. Πόσο βαρετές ήταν όλες τους! Ενώ εκείνη δεν ήταν καθόλου βαρετή - το αντίθετο μάλιστα - και, επιπλέον, ήταν και αποφασισμένη: εκείνη θα έκανε μήλα. Πόσο δύσκολο θα ήταν, πια; Αρκεί να προσπαθούσε.</div><div style="text-align: justify;"> Οι άλλες λεμονιές παραξενεύτηκαν με τα καμώματά της και προσπάθησαν να τη λογικέψουν, χωρίς αποτέλεσμα όμως. Και αφού είδαν ότι ήταν αποφασισμένη, την άφησαν στην ησυχία της και μόνο πότε-πότε την σχολίαζαν χαμηλόφωνα μεταξύ τους.</div><div style="text-align: justify;"> Ο καιρός περνούσε και, όπως ήταν αναμενόμενο, οι προσπάθειες της λεμονιάς, όσο επίμονες κι αν ήταν, δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η λεμονιά άρχισε σιγά-σιγά να απογοητεύεται και όσο έβλεπε να μην καταφέρνει τίποτα, τόσο πιο πολύ απογοητευόταν. Στο τέλος, η απογοήτευσή της έγινε τόσο μεγάλη, που έπεσε σε μελαγχολία. Δεν ξυπνούσε πια το πρωί με χαρά, ούτε τραγουδούσε όλη μέρα, όπως έκαναν οι άλλες λεμονιές. Ξυπνούσε με γκρίνια και κάθε τρεις και λίγο έβαζε τα κλάματα. Οι άλλες λεμονιές προσπάθησαν να την παρηγορήσουν, αλλά εκείνη τις έδιωχνε μακριά. Ποτέ δε θα κατάφερνε να κάνει μήλα. Ήταν μια αποτυχημένη. Ένιωθε πολύ δυστυχισμένη, και δεν ήθελε κανέναν δίπλα της.</div><div style="text-align: justify;"> Μια μέρα που η λεμονιά για πολλοστή φορά αναθεμάτιζε τη μοίρα της που ήταν τόσο άχρηστη, πέρασε από εκείνα τα μέρη ο βασιλιάς με τη συνοδεία του. Είχαν πάει επίσκεψη σε ένα μακρινό βασίλειο, για το γάμο ενός ξαδέλφου του, και επέστρεφαν. Αντί, όμως, από τις άμαξες να ακούγονται χαρούμενα τραγούδια, αφού επέστρεφαν από βασιλικό γάμο, η πομπή πήγαινε αργά και πένθιμα. Βλέπετε, στον δρόμο της επιστροφής, ένα φίδι είχε βρεθεί μπροστά στην άμαξα που κουβαλούσε το νερό και το κρασί, με αποτέλεσμα τα άλογα να τρομάξουν, η άμαξα να αναποδογυρίσει, και τα βαρέλια με το νερό και το κρασί να σπάσουν σε χίλια κομμάτια. </div><div style="text-align: justify;"> Ο βασιλιάς και η συνοδεία του διψούσαν πολύ. Το στόμα του βασιλιά, όπως και τα στόματα των υπολοίπων, είχε στεγνώσει.</div><div style="text-align: justify;"> - Το βασίλειό μου για λίγο νερό! είπε ο βασιλιάς, αν και ίσως να μην το εννοούσε επακριβώς.</div><div style="text-align: justify;"> Η πομπή στάθηκε. Οι στρατιώτες που συνόδευαν την πομπή έτρεξαν προς όλες τις κατευθύνσεις, καβάλα στα άλογά τους. Επέστρεψαν ύστερα από λίγο. Δεν είχαν δει κανένα ίχνος νερού στην περιοχή, είπαν, ούτε λίμνη φαινόταν να υπάρχει εκεί κοντά, ούτε ποτάμι, ούτε καν ένα πηγάδι δεν είχαν συναντήσει.</div><div style="text-align: justify;"> Ο βασιλιάς φοβήθηκε ότι θα άφηνε εκεί την τελευταία του πνοή. Αλλά τότε κάποιος πρόσεξε τη λεμονιά, που βρισκόταν εκεί πιο πέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Κοιτάξτε, είπε, πόσα πολλά λεμόνια έχει εκείνη η λεμονιά! Και πόσο ζουμερά φαίνονται! Γιατί να μην φτιάξουμε λεμονάδα; Η λεμονάδα είναι πολύ δροσιστική.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλή ιδέα! συμφώνησαν όλοι.</div><div style="text-align: justify;"> Και πήγαν στη λεμονιά και μάζεψαν λεμόνια. Και τόσο ζουμερά ήταν τα λεμόνια της λεμονιάς, που η λεμονάδα που έφτιαξαν έφτασε για όλους. Ήπιε και ο βασιλιάς και ενθουσιάστηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν έχω πιει πιο νόστιμη και πιο αρωματική λεμονάδα στη ζωή μου! είπε. Αυτή τη λεμονιά τη θέλω!</div><div style="text-align: justify;"> Η λεμονιά είδε τους στρατιώτες να την πλησιάζουν οπλισμένοι με φτυάρια και αξίνες και παρά τρίχα να λιποθυμήσει από την τρομάρα της! Νόμιζε ότι ήθελαν να την σκοτώσουν, αλλά οι στρατιώτες δεν είχαν τέτοιο σκοπό. Στάθηκαν σε απόσταση τριγύρω της, για να μην τραυματίσουν τις ρίζες της, και άρχισαν να σκάβουν. Έσκαβαν χωρίς σταματημό και στο τέλος κατάφεραν να τη βγάλουν από τη γη. Ύστερα τη φόρτωσαν στην άμαξα που πρωτύτερα είχε τα βαρέλια με το νερό και το κρασί, και ξαναξεκίνησαν για το παλάτι. Οι άλλες λεμονιές από πιο πέρα την αποχαιρετούσαν, κουνώντας τα κλαδιά τους. Ίσως να ζήλευαν και λίγο.</div><div style="text-align: justify;"> Η βασιλική πομπή γύρισε στο παλάτι και ο βασιλιάς, που είχε ενθουσιαστεί με τα ζουμερά λεμόνια της λεμονιάς, έβαλε να τη φυτέψουν δίπλα στο παλάτι, ακριβώς έξω από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του! Η λεμονιά πετούσε στα σύννεφα από τη χαρά της! Αλλά και ο βασιλιάς ήταν πολύ χαρούμενος που την είχε έξω από το παράθυρό του, αφού όταν άνθιζε, όλη η βασιλική κρεβατοκάμαρα γέμιζε από το μεθυστικό άρωμα των λεμονανθών της. Και κάθε απόγευμα, την ώρα που ο βασιλιάς καθόταν να χαλαρώσει, πάντα έπινε μια φρεσκοστυμμένη λεμονάδα από τα λεμόνια της προσωπικής του λεμονιάς.</div><div style="text-align: justify;"> Η λεμονιά ήταν πλέον πολύ ικανοποιημένη από τη ζωή της. Θυμόταν το κλάμα που είχε ρίξει και το πόσο αποτυχημένη ένιωθε τότε που προσπαθούσε να κάνει μήλα και δεν το κατάφερνε, και γελούσε. "Πόσο χαζή ήμουν", σκεφτόταν, "να νομίζω ότι αν κατάφερνα να κάνω μήλα, θα γινόμουν επιτυχημένη και ευτυχισμένη! Και πόσο πιο απλά ήταν τα πράγματα, τελικά..."</div><div style="text-align: justify;"> Είχε απόλυτο δίκιο. Αν είχε καταφέρει να κάνει μήλα, κανένας δε θα το είχε εκτιμήσει ιδιαίτερα, αφού μήλα κάνουν και οι μηλιές, και μάλιστα είναι ειδικές σε αυτό. Ενώ, απλά και μόνο κάνοντας τα λεμόνια της μυρωδάτα και ζουμερά, είχε καταφέρει, όχι μόνο να εντυπωσιάσει κοτζάμ βασιλιά, αλλά και να μετακομίσει στο παλάτι του και να τον καλημερίζει κάθε μέρα.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ: Η φωτογραφία είναι δική μου</div><div style="text-align: justify;"> </div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-47000729602872461312023-08-13T12:02:00.004+03:002023-08-14T03:03:20.956+03:00Παταγώδης αποτυχία<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZu1LsBZHymRWrdBCi2Wt0lgnAboQdt-uDT8Nry8kXVEh-dL37pmg_DXdrLF1iw9Z_Ld3wqhRqWVViaIh79MKBotTnMWi0iIHeRi1zmbATuJVcziJ5FTw-3NWI1cBGZkq6O4R0NMmq8Vg3h3cZMdk2FXFPlVLnnuQP9zcI6gVMPVfyYkBvn5BsL_CXLMc/s2048/365554134_2583586261801666_6078772828754407731_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1502" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZu1LsBZHymRWrdBCi2Wt0lgnAboQdt-uDT8Nry8kXVEh-dL37pmg_DXdrLF1iw9Z_Ld3wqhRqWVViaIh79MKBotTnMWi0iIHeRi1zmbATuJVcziJ5FTw-3NWI1cBGZkq6O4R0NMmq8Vg3h3cZMdk2FXFPlVLnnuQP9zcI6gVMPVfyYkBvn5BsL_CXLMc/s320/365554134_2583586261801666_6078772828754407731_n.jpg" width="235" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"> Κάτι χρόνια είχε η Πίπη να βρεθεί με τη φίλη της τη Ροδαλόφτερη, και γι'αυτό δεν έφταιγε που η Ροδαλόφτερη είναι μια χαμογελαστή νεράιδα με διάφανα φτερά, ούτε που η Πίπη είναι μια αλλοπαρμένη. Όλοι το ξέρουμε, δα, ότι πολλές φορές προσπαθούμε να κανονίσουμε συναντήσεις, αλλά οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν. Όταν, όμως, υπάρχει η θέληση, τελικά βρίσκεται και ο τρόπος, και η Πίπη κατάφερε να βρεθεί με τη Ροδαλόφτερη!</div><div style="text-align: justify;"> Οι δύο φίλες είχαν πολλά να πουν, έπρεπε να καλύψουν τόσον καιρό, που μιλούσαν, και μιλούσαν, και μιλούσαν... Και όπως με όλες τις φιλίες, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε μία μέρα από την τελευταία τους συνάντηση.</div><div style="text-align: justify;"> Βέβαια, έτσι καθώς ήταν απορροφημένες στα δικά τους, η αλήθεια είναι ότι δεν πρόσεχαν και πολύ τι συνέβαινε γύρω τους. Και αυτό δεν είναι κατ'ανάγκην κακό, όμως τη συγκεκριμένη μέρα... Χμ, μάλλον θα πρέπει να την πιάσουμε αλλιώς την ιστορία.</div><div style="text-align: justify;"> Θυμάστε εκείνο το καμουφλαρισμένο κάστρο εκείνης της κακιάς μάγισσας, που είχε ανακαλύψει η Πίπη και το είχε βγάλει και φωτογραφία; Ε, λοιπόν, αυτό δεν ήταν καθόλου μικρό πράγμα στον κόσμο των μαγισσών, και είναι λογικό να το φέρουν βαρέως όταν τα μαγικά τους κόλπα αποκαλύπτονται. Όταν αποκαλύφθηκε, λοιπόν, το καμουφλαρισμένο κάστρο, η Παγκόσμια Ομοσπονδία των Απανταχού Μαγισσών - Π.Ο.Α.Μ., για συντομία - συγκάλεσε εκτάκτως συνέδριο!</div><div style="text-align: justify;"> Οι μάγισσες από όλο τον κόσμο μαζεύτηκαν σε μία μυστική τοποθεσία, μακριά από τα βλέμματα του κόσμου, και ήταν όλες τους πολύ εκνευρισμένες, που ένας άνθρωπος - έστω κι αν αυτός ο άνθρωπος ήταν η Πίπη - είχε ανακαλύψει ένα ολόκληρο κάστρο μάγισσας, κρυμμένο πίσω από τις ομίχλες άπειρων μαγικών φίλτρων και καμουφλαρισμένο με χιλιάδες ξόρκια. Η μάγισσα του κάστρου κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις. Ήταν προφανές ότι κάτι δεν είχε κάνει σωστά.</div><div style="text-align: justify;"> Η μάγισσα, που ο ήχος του ονόματός της θύμιζε κρώξιμο κορακιού, κάτι που σήμαινε ότι το όνομά της δεν μπορούσε να γραφτεί με τα γράμματα κανενός ανθρώπινου αλφαβήτου, διαβεβαίωσε ότι είχε ακολουθήσει το σωστό τελετουργικό και είχε χρησιμοποιήσει τις σωστές δοσολογίες στα φίλτρα της, όπως αυτά ήταν καταγεγραμμένα στην Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια της Μαγικής Σοφίας, που ως γνωστόν υπάρχει στη βιβλιοθήκη κάθε μάγισσας που σέβεται τον εαυτό της. Ορκίστηκε στο Μαγικό Καταρολόγιο ότι δεν είχε παραβεί κανέναν απολύτως κανόνα και ότι είχε υπάρξει πάντα πιστή στο πρωτόκολλο.</div><div style="text-align: justify;"> Η μάγισσα - ας την πούμε Κρακρά, χάριν ευκολίας - δε φαίνεται να έπεισε τις υπόλοιπες μάγισσες για την αθωότητά της. Στην καλύτερη περίπτωση, είπαν, είχε υποπέσει σε ασυγχώρητο σφάλμα. Αλλά δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να μείνει ατιμώρητη. Ο κίνδυνος να τη μιμηθούν και άλλες μάγισσες στην επιπολαιότητα ήταν υπαρκτός, και τι θα γινόταν αν, το ένα μετά το άλλο, αποκαλύπτονταν στους ανθρώπους όλα τους τα μυστικά; Η τιμωρία που προτάθηκε ήταν ιδιαίτερα αυστηρή: αποβολή από την ομοσπονδία, αφαίρεση της κάρτας μέλους, κατάσχεση της σκούπας της, του μυτερού της καπέλου, και όλων των μαγικών της βιβλίων. Με άλλα λόγια, η μάγισσα Κρακρά θα έπαυε να είναι μάγισσα.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτό ήταν κάτι που η μάγισσα Κρακρά θεώρησε μεγάλη προσβολή προς το πρόσωπό της, κυρίως επειδή είχε ξοδέψει τα τελευταία οκτακόσια πενήντα δύο χρόνια για να χτίσει - με μεγάλο κόπο, είναι η αλήθεια - το όνομά της, και να γίνει μία από τις πιο κακές μάγισσες όλων των εποχών. Επικαλούμενη, λοιπόν, το άμεμπτο παρελθόν της, ζήτησε να της δοθεί μια ευκαιρία για να μπορέσει να διορθώσει τα πράγματα. </div><div style="text-align: justify;"> Δεν χρειαζόταν τα βιβλία της, αφού, ύστερα από τόσα χρόνια όλα τα ξόρκια τα ήξερε απ'έξω, χωρίς το μυτερό της καπέλο, όμως, ένιωθε γυμνή. Σε αντάλλαγμα για το μυτερό της καπέλο, λοιπόν, υποσχόταν να εντοπίσει την Πίπη, να την παρακολουθήσει, να βρει όλα της τα αδύνατα σημεία, και να φροντίσει ώστε να πάψει να αποτελεί απειλή για τον κόσμο των μαγισσών. Αυτό ήταν κάτι που όλες οι μάγισσες το επιθυμούσαν, και σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κάποιες από τις μάγισσες του προεδρείου της είχαν μια μικρή αδυναμία, η μάγισσα Κρακρά πέτυχε αυτό που ήθελε.</div><div style="text-align: justify;"> - Εντάξει, της είπαν, θα σου τη δώσουμε την ευκαιρία, όμως έχεις προθεσμία τρία χρόνια για να βρεις την Πίπη και να την τακτοποιήσεις, ή να την φέρεις σε εμάς να την τακτοποιήσουμε. </div><div style="text-align: justify;"> - Θα την βρω πολύ νωρίτερα, είπε εκείνη.</div><div style="text-align: justify;"> - Και, θυμήσου: σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να γίνεις αντιληπτή. Αυτό, ως γνωστόν, είναι η μεγαλύτερη ντροπή για μία μάγισσα και θα σημάνει την οριστική σου διαγραφή, τόσο από την ομοσπονδία, όσο και από το Λίμπρο Ντ'Όρο των μαγισσών, καθώς επίσης και την οριστική και αμετάκλητη κατάσχεση του καπέλου σου. Συνεννοηθήκαμε;</div><div style="text-align: justify;"> Εννοείται ότι η μάγισσα δεν έφερε την παραμικρή αντίρρηση - δε θα μπορούσε, άλλωστε - και, έτσι, από εκείνη τη μέρα άρχισε να ψάχνει μανιωδώς την Πίπη. Την έψαχνε παντού: στις πόλεις, στα χωριά, στη θάλασσα, στον ουρανό, μέσα στις μυρμηγκότρυπες, μέσα στις αετοφωλιές... Αλλά, πουθενά δεν την έβρισκε. Ώσπου μια μέρα της ήρθε μια ιδέα. Και αν η Πίπη ζούσε κάπου εκεί κοντά στο κάστρο της; Και αποφάσισε να παρακολουθήσει την παλιά της γειτονιά.</div><div style="text-align: justify;"> Χρειάστηκε να είναι ιδιαίτερα προσεκτική για να μη γίνει αντιληπτή, βέβαια. Το κάστρο της είχε γίνει τουριστικό αξιοθέατο και περιτριγυριζόταν όλες τις ώρες από τουρίστες οπλισμένους με φωτογραφικές μηχανές και κινητά. Και πότε το φωτογράφιζαν από την μία του πλευρά, πότε από την άλλη, πότε με το φως του ήλιου, πότε με το φως του φεγγαριού...</div><div style="text-align: justify;"> Η μάγισσα Κρακρά κρύφτηκε σε έναν κήπο εκεί κοντά και παρακολουθούσε με τις ώρες. Πέρασε μία μέρα, πέρασαν δύο, πέρασε μία βδομάδα, η μάγισσα κόντευε να βγάλει ρίζες και να γίνει ένα με τα φυτά του κήπου. Και πάνω που άρχισε να απελπίζεται, τσουπ! Να'τη η Πίπη!</div><div style="text-align: justify;"> Η μάγισσα χάρηκε με την επιτυχία της και άρχισε να ακολουθεί την Πίπη πολύ προσεκτικά, για να μη γίνει αντιληπτή. Την είδε να μπαίνει σε ένα σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ώστε εδώ μένει! είπε η μάγισσα και χαμογέλασε.</div><div style="text-align: justify;"> Και κρύφτηκε σε κάτι δέντρα απέναντι για να συνεχίσει την παρακολούθηση. Όμως, ύστερα από μερικές ώρες η Πίπη ξαναπρόβαλε στον δρόμο.</div><div style="text-align: justify;"> - Πού πάει, βραδιάτικα; αναρωτήθηκε η μάγισσα.</div><div style="text-align: justify;"> Άρχισε και πάλι να ακολουθεί την Πίπη, και ευτυχώς που είχε σκοτεινιάσει, διότι η παρακολούθηση στα σκοτεινά ήταν πολύ πιο εύκολη για εκείνη. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι η Πίπη περπατούσε και όλο περπατούσε, και δε φαινόταν να έχει σκοπό να σταματήσει να περπατάει. Μα πού πήγαινε, επιτέλους; </div><div style="text-align: justify;"> Τη μάγισσα την πονούσαν τα πόδια της από το πολύ περπάτημα και ένιωσε πολύ μεγάλη νοσταλγία για την σκούπα της, σε αντίθεση με την Πίπη, που συνέχιζε να περπατά απτόητη και δε φαινόταν να χρειάζεται καμία σκούπα. Και πάνω που η μάγισσα είχε αρχίσει να νιώθει ότι ίσως και να μην κατάφερνε να ακολουθήσει την Πίπη μέχρι το τέλος, η Πίπη μπήκε σε ένα άλλο σπίτι. Είχαν φτάσει στη Χώρα του διαμερίσματος. Και η μάγισσα κατάλαβε ότι εκεί έμενε, τελικά, η Πίπη.</div><div style="text-align: justify;"> Έκτοτε, η μάγισσα ακολουθούσε την Πίπη παντού, προσπαθώντας να ανακαλύψει τα αδύνατά της σημεία. Άλλες φορές, πάλι, κρυβόταν λίγο πιο μακριά και παρακολουθούσε τη Χώρα της μπροστινής ή τη Χώρα της πίσω βεράντας, αλλά και οι συζητήσεις με τα φυτά δεν την βοήθησαν ιδιαίτερα.</div><div style="text-align: justify;"> Μέχρι τη μέρα που η Πίπη κανόνισε να βρεθεί με τη φίλη της τη Ροδαλόφτερη, η μάγισσα δεν είχε κάνει την παραμικρή πρόοδο. Όταν, όμως, την ακολούθησε και την είδε να συναντάει τη φίλη της, κατάλαβε ότι θα μάθαινε πολλά.</div><div style="text-align: justify;"> Και έτσι, λοιπόν, η Πίπη και η Ροδαλόφτερη μιλούσαν, και μιλούσαν, και έλεγαν τα νέα τους, και η μάγισσα λίγο πιο πέρα είχε βγάλει ένα σημειωματάριο και σημείωνε, και σημείωνε... Ω, πόσο εύκολο ήταν τελικά να παρακολουθήσεις την Πίπη, αρκεί να βρεθείς στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή! Η Πίπη και η Ροδαλόφτερη, στο μεταξύ, δεν είχαν πάρει χαμπάρι! Κι ας είναι η Πίπη, τόσο ανοιχτομάτα! Κι ας είναι η Ροδαλόφτερη τόσο ευαίσθητη!</div><div style="text-align: justify;"> Πέρασε η ώρα, και η Πίπη με τη Ροδαλόφτερη αποφάσισαν να περπατήσουν λίγο. Το περιβάλλον ήταν πολύ όμορφο, και η βόλτα θα ήταν πολύ ευχάριστη. Η μάγισσα άρχισε να τις ακολουθεί. Δεν ήταν και πολύ δύσκολο για εκείνην να κρυφτεί ανάμεσα σε όλα εκείνα τα δέντρα που υπήρχαν γύρω-γύρω.</div><div style="text-align: justify;"> Οι δύο φίλες περπατούσαν και μιλούσαν, περπατούσαν και μιλούσαν, και η μάγισσα τις ακολουθούσε και σημείωνε, τις ακολουθούσε και σημείωνε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι ωραία που είναι εδώ! είπαν οι δύο φίλες. Τα δέντρα είναι τόσο όμορφα, τα χρώματα, το φως, είναι όλα υπέροχα!</div><div style="text-align: justify;"> Και τότε, η Ροδαλόφτερη είπε κάτι που κανείς δε θα περίμενε να πει.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, για δες: ένα καπέλο μάγισσας! είπε.</div><div style="text-align: justify;"> Η Πίπη στράφηκε προς το μέρος που κοιτούσε η Ροδαλόφτερη. Ναι, φυσικά, το έβλεπε και αυτή. Ήταν ξεκάθαρα ένα μυτερό καπέλο μάγισσας. Πράσινο σαν τα γύρω δέντρα, αλλά τόσο, μα τόσο διαφορετικό από εκείνα!</div><div style="text-align: justify;"> Και εκείνη την στιγμή η Πίπη κατάλαβε ότι το καπέλο δεν βρισκόταν μόνο του εκεί πέρα, ανάμεσα στα δέντρα, αλλά ότι, σίγουρα, από κάτω του έκρυβε μια μάγισσα. Αλλά και η μάγισσα κατάλαβε κάτι. Κατάλαβε ότι όλη η παρακολούθηση είχε πάει χαμένη και ότι εκείνη ήταν η τελευταία μέρα που φορούσε το αγαπημένο της καπέλο. Από την επόμενη θα ήταν μία απλή, κοινή θνητή.</div><div style="text-align: justify;"> Και όλα αυτά, χάρη στην παρατηρητικότητα της Ροδαλόφτερης...</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σημ: Η φωτογραφία είναι δική μου και βγήκε εξαιτίας της Ροδαλόφτερης, που εντόπισε το μυτερό καπέλο.</div><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-68127651001541696842023-07-24T12:35:00.001+03:002023-07-24T12:35:38.053+03:00Επάνω στην ώρα<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG1IH2y-n6Dk7wSDyGYN0jE76jdYIj4OApkY_3sBx6S0yJZ9Vim2o3SVzygJYSAIf4EMjQUufZQdfW0rHLrD3NobAHeTcpR0lesW2mm_TgDyiA1FBnhkWgvincc31jCHc3KB_TF1IKcXBWe69AwjjAJsVuEeBYkcf0BsuRarh2W21gvavGnskltwIG4g8/s500/serenade_1_2813755.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="433" data-original-width="500" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgG1IH2y-n6Dk7wSDyGYN0jE76jdYIj4OApkY_3sBx6S0yJZ9Vim2o3SVzygJYSAIf4EMjQUufZQdfW0rHLrD3NobAHeTcpR0lesW2mm_TgDyiA1FBnhkWgvincc31jCHc3KB_TF1IKcXBWe69AwjjAJsVuEeBYkcf0BsuRarh2W21gvavGnskltwIG4g8/s320/serenade_1_2813755.jpg" width="320" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"> Το φεγγάρι είχε γίνει σχεδόν ολοστρόγγυλο. Η Ιουλιέτα ακούμπησε στο περβάζι του παραθύρου της. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο και το πρόσωπό της φωτιζόταν από ένα γαλαζωπό, απόκοσμο φως.</span></div><div style="text-align: justify;"> - Τι βαρεμάρα είναι αυτή! αναστέναξε, καθώς μετακινούσε τις εικόνες στην οθόνη του κινητού της. Όλο τα ίδια και τα ίδια!</div><div style="text-align: justify;"> Ένα κουνούπι άρχισε να βουίζει κάπου εκεί κοντά. Τι εκνευριστικό! Και αυτός ο Ρωμαίος, άφαντος... Πού γυρνούσε, άραγε;</div><div style="text-align: justify;"> - Ρωμαίο, Ρωμαίο, πού είσαι Ρωμαίο; μονολόγησε η Ιουλιέτα, καθώς έψαχνε τα ίχνη του στο διαδίκτυο. </div><div style="text-align: justify;"> Πουθενά ο Ρωμαίος! Μα, πού γυρνούσε; Μήπως, μήπως, μήπως - λέω - είχε βρει άλλη; Την Ιουλιέτα την έλουσε κρύος ιδρώτας. Όχι ότι θα δυσκολευόταν να βρει άλλον - από κούκλους γεμάτα τα κοινωνικά δίκτυα -, αλλά ήταν θέμα πρεστίζ. Άλλο να παρατάς, άλλο να σε παρατάνε!</div><div style="text-align: justify;"> - Θα του δείξω εγώ, του <span style="color: red;">γάιδαρου</span>! είπε η Ιουλιέτα.</div><div style="text-align: justify;"> Και αποφάσισε να ανεβάσει μια φωτογραφία της από την τελευταία της εκδρομή στα περίχωρα της πόλης. Βρήκε μία που είχε βγάλει δίπλα στο ποτάμι, κρατώντας στο χέρι της ένα χορταστικό σάντουιτς με προσούτο, μορταδέλα, σαλάμι και διπλό προβολόνε. Ήταν μια φωτογραφία με πολλές προοπτικές.</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτή θα ανεβάσω, είπε η Ιουλιέτα, να τη δει, να του πεταχτούν τα μάτια έξω. Θα αφαιρέσω το σάντουιτς, βέβαια. Και θα ανοίξω και λίγο το ντεκολτέ, να φαίνομαι πιο σέξι.</div><div style="text-align: justify;"> Κοντοστάθηκε. Στο μυαλό της ήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου, με τους καλογραμμωμένους κοιλιακούς, το σέξι χαμόγελο και τα πυκνά του μαλλιά. Αναστέναξε. </div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως, όμως, είμαι υπερβολική; αναρωτήθηκε. Μήπως του συμβαίνει τίποτα;</div><div style="text-align: justify;"> Στον δρόμο κάτω από το παράθυρό της δεν υπήρχε ψυχή. Κόντευαν μεσάνυχτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά άλλες φορές, τέτοια ώρα, με τάραζε στα μηνύματα και τις φωτογραφίες. Όχι, όχι, τίποτα δεν του συμβαίνει. Απλώς, ο κύριος με βαρέθηκε. Αλλά θα του δείξω εγώ!</div><div style="text-align: justify;"> Στο μυαλό της ξαναήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου με τους κοιλιακούς. Ένας τέτοιος άντρας δικαιούταν μια δεύτερη ευκαιρία, αν μη τι άλλο.</div><div style="text-align: justify;"> - Αχ, Θεέ μου, στείλε μου ένα <span style="color: red;">σημάδι</span> ότι ο Ρωμαίος μου με σκέφτεται! είπε η Ιουλιέτα, με το βλέμμα της στραμμένο προς το φεγγάρι, λες και ο Θεός κατοικούσε εκεί επάνω...</div><div style="text-align: justify;"> Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια κοντόχοντρη σιλουέτα. Ήταν ένας νέος άντρας, κατά τα φαινόμενα. Ο άντρας ήταν μόνος του. Περπατούσε αργά και μάλλον αφηρημένα, καθώς η προσοχή του ήταν στραμμένη στο κινητό που κρατούσε στο χέρι του.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κάνει αυτός ο τύπος τέτοια ώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Το σπίτι μου δεν βρίσκεται δα σε κεντρικό σημείο...</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας κάθησε σε ένα παγκάκι απέναντι.</div><div style="text-align: justify;"> - Λες να έχει ραντεβού; σκέφτηκε η Ιουλιέτα και τον κοίταξε πιο προσεκτικά. Μπα, κατέληξε, σιγά τον άντρα που θα έχει και ραντεβού! Μισή πιθαμή άνθρωπος και στρογγυλός σαν μπάλα! Ποια θα γυρίσει να τον κοιτάξει;</div><div style="text-align: justify;"> Εκείνη την ώρα, ο άντρας σήκωσε τα μάτια του προς τα πάνω και διέκρινε ότι το παράθυρο του απέναντι σπιτιού ήταν ανοιχτό. Μια φιγούρα διακρινόταν στο άνοιγμα του παραθύρου.</div><div style="text-align: justify;"> - Γυναίκα είναι αυτό το πράγμα; αναρωτήθηκε ο άντρας. Πω, πω, τι άσχημη! Σαν μάγισσα μοιάζει! </div><div style="text-align: justify;"> - Τι με κοιτάζει τώρα αυτός; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Δεν κοιτάει τα χάλια του, που θα σηκώσει τα μάτια του επάνω μου;</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας κατέβασε το βλέμμα του και το πρόσωπό του φωτίστηκε και πάλι από το γαλαζωπό φως του κινητού του.</div><div style="text-align: justify;"> - Να δεις που τον έστησαν, σκέφτηκε η Ιουλιέτα. Εμ, βέβαια, με αυτά τα μούτρα, πώς να μην τον στήσουν!</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας άρχισε να κοιτάζει μία-μία τις φωτογραφίες που ήταν αποθηκευμένες στο κινητό. </div><div style="text-align: justify;"> - Χάλια είναι όλες, είπε. Ποια να ανεβάσω τώρα; Τι <span style="color: red;">βάσανο</span>!</div><div style="text-align: justify;"> Στο μεταξύ, η Ιουλιέτα είχε ξεκινήσει την επεξεργασία της φωτογραφίας της. Αφού εξαφάνισε το σάντουιτς και άνοιξε το ντεκολτέ, επιδόθηκε σε πιο εξειδικευμένες διορθώσεις. Μίκρυνε λίγο τη μύτη της, που κάλυπτε μεγαλύτερο μέρος της φωτογραφίας από εκείνο που της αναλογούσε, και φούσκωσε τα χείλη της. Ύστερα, έδωσε καλύτερο σχήμα στα μάτια της, και τους άλλαξε λίγο και το χρώμα. Εκείνο που είχε στην πραγματικότητα, ήταν πολύ αδιάφορο.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλύτερα έτσι, είπε. Κάτσε λίγο να φτιάξω και το δέρμα μου, νομίζω ότι γυαλίζει υπερβολικά...</div><div style="text-align: justify;"> Αποφάσισε να σκουρύνει λίγο τον τόνο του δέρματος, θα μπορούσε να έχει πάρει λίγο χρώμα στην εκδρομή, άσχετα που δεν πήρε. Το βλέμμα της έπεσε στον άντρα στο απέναντι παγκάκι.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κάνει τόση ώρα εκεί πέρα; σκέφτηκε.</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας μόλις είχε βρει μια μάλλον υποφερτή φωτογραφία. Ήταν μια φωτογραφία στον καναπέ του σπιτιού του. </div><div style="text-align: justify;"> - Καλή η πόζα, αλλά θα χρειαστεί να κάνω μια μικρή <span style="color: red;">ζαβολιά</span>.</div><div style="text-align: justify;"> Η ζαβολιά, στην πραγματικότητα, δεν ήταν και τόσο μικρή. Ο άντρας αφαίρεσε από το τραπεζάκι μπροστά του όλα τα φαγώσιμα, αφαίρεσε από το χέρι του το κομμάτι πίτσας που κρατούσε, μέχρι και τα ψίχουλα από τον καναπέ εξαφάνισε! Ύστερα, άλλαξε το χρώμα του τοίχου και το χρώμα του καναπέ, για να ταιριάζουν καλύτερα με τα φυσικά του χρώματα.</div><div style="text-align: justify;"> - Σίγουρα τον έστησαν, είπε η Ιουλιέτα. Και να δεις τώρα που στέλνει μηνύματα!</div><div style="text-align: justify;"> Η Ιουλιέτα χαμογέλασε, και επειδή τον άντρα τον είχαν στήσει, αλλά και επειδή είχε καταφέρει να αφαιρέσει καμιά εικοσαριά κιλά από τη φωτογραφία της. </div><div style="text-align: justify;"> - Θα του δώσω μία ευκαιρία, είπε αναφερόμενη στο Ρωμαίο. Αν σε πέντε λεπτά δεν δώσει σημεία ζωής, θα ανεβάσω τη φωτογραφία. Και ύστερα, θα ψάξω για άλλον, πρόσθεσε.</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας κοίταξε ικανοποιημένος τη φωτογραφία του. Καμία σχέση με το προηγούμενο χάλι, αυτή τη φωτογραφία θα μπορούσε σίγουρα να την ανεβάσει. Πρόσθεσε λίγες ακόμα τούφες μαλλιών, διόρθωσε λίγο ακόμα το χαμόγελο και ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση".</div><div style="text-align: justify;"> - Πω, πω, τι έπαθα, είπε και έμεινε με το δάχτυλο μετέωρο, παρά τρίχα να ξεχάσω τους κοιλιακούς, πώς την πάτησα έτσι;</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας βάλθηκε να εμφανίσει κοιλιακούς εκεί όπου δεν υπήρχαν. Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ήταν κάτι που το έκανε συχνά. </div><div style="text-align: justify;"> - Έτοιμη η φωτογραφία, είπε, αλλά καθώς έκανε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση", το βλέμμα του έπεσε στο απέναντι παράθυρο.</div><div style="text-align: justify;"> Η γυναίκα - κατά τα φαινόμενα - ήταν ακόμα στο παράθυρο και τον κοίταζε.</div><div style="text-align: justify;"> - Να δεις που αυτήν την έστησαν, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Και τώρα αυτή έχει λυσσάξει για άντρα...</div><div style="text-align: justify;"> Η Ιουλιέτα κοίταξε το ρολόι. Τρία λεπτά έμεναν μέχρι τη λήξη της προθεσμίας που είχε δώσει στο Ρωμαίο. Αλλά, γιατί την κοίταζε εκείνος εκεί ο αποτυχημένος;</div><div style="text-align: justify;"> - Να δεις που αυτή με λιμπίζεται, σκέφτηκε ο άντρας και μια νέα ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του.</div><div style="text-align: justify;"> Καλό το κυβερνοσέξ, αλλά υπήρχε και το σεξ το απλό, το γνήσιο, το αληθινό... Αυτή η τύπισσα, και ας μην βλεπόταν, έτσι καθώς την είχαν στήσει, ήταν τώρα τόσο λυσσασμένη για άντρα, που σίγουρα θα τον έβλεπε σαν ξερολούκουμο! Δεν έχανε τίποτα να δοκίμαζε την τύχη του. Η φωτογραφία μπορούσε να περιμένει. Σηκώθηκε από το παγκάκι και πήγε κάτω από το παράθυρό της.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κάνει τώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Γιατί ήρθε εδώ; Λες να έφαγε χυλόπιτα και τώρα να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του μαζί μου; Αλλά ψώνισε από σβέρκο, δεν κάνω εγχείρηση αλλαγής φύλου καλύτερα;</div><div style="text-align: justify;"> Έσκυψε λίγο προς τα κάτω και προσποιήθηκε ότι δεν είχε δει κανέναν.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι κανείς εκεί; ρώτησε ύστερα από λίγο.</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας δεν απάντησε.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι κανείς εκεί; ξαναρώτησε.</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας ξεροκατάπιε.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλησπέρα, είπε, περνούσα από εδώ και σας είδα ακουμπισμένη στο παράθυρο. Είστε καλά, μήπως σας συμβαίνει τίποτα;</div><div style="text-align: justify;"> - Τίποτα δε μου συμβαίνει, πώς σας φάνηκε;</div><div style="text-align: justify;"> - Σκέφτηκα ότι είναι μάλλον ασυνήθιστο για μια κοπέλα να μην κοιμάται, τέτοια ώρα...</div><div style="text-align: justify;"> - Να κοιτάτε τη δουλειά σας! Και, εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχετε εδώ; Δεν βρισκόμαστε δα σε κανένα κεντρικό σημείο...</div><div style="text-align: justify;"> - Σας είπα, απλώς περνούσα... Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, αλλά αν θέλετε παρέα, έστω να μιλήσετε...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι; Πώς τολμάτε; Γιατί να θέλω παρέα; Και τι εννοείτε "έστω να μιλήσουμε"; Υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε; Αν είναι δυνατόν!</div><div style="text-align: justify;"> - Με συγχωρείτε, αλλά είδα ότι με κοιτούσατε που καθόμουν στο παγκάκι απέναντι...</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς; Εγώ σας κοιτούσα; Δεν θα είδατε καλά! Εγώ δεν κοιτάω άντρες, τι με περάσατε, για καμιά ξελιγωμένη;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, βέβαια...</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ, εξάλλου, είμαι σχεδόν λογοδοσμένη με έναν παίδαρο ίσαμε κει επάνω, σιγά μην έχω μάτια για άλλον... Για να μην πω ότι, εκτός από κούκλος, είναι και πολύ δυνατός και δεν τον φτάνετε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν ήθελα να σας θίξω, προς Θεού...</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν κοιτάτε τα χάλια σας, καλύτερα; Ή νομίζετε ότι με αυτά τα μούτρα θα σταυρώσετε γυναίκα;</div><div style="text-align: justify;"> - Τώρα το παρατραβάτε. Εγώ δε σας έθιξα...</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό έλειπε!</div><div style="text-align: justify;"> - Θα με αναγκάσετε να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους!</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά τον αριστοκράτη! Αμ' ο άνθρωπος φαίνεται!</div><div style="text-align: justify;"> - Τώρα, τι να σας πω;</div><div style="text-align: justify;"> - Να μην πείτε τίποτα, και να κάνετε μεταβολή όπως είστε, και να φύγετε.</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ φταίω, που είμαι ευγενής και καταδέχτηκα να θυσιαστώ για να σας χαρίσω μερικές όμορφες στιγμές!</div><div style="text-align: justify;"> - Εσείς, θα χαρίζατε σε εμένα όμορφες στιγμές; Ας γελάσω!</div><div style="text-align: justify;"> - Γελάστε όσο θέλετε, αλλά το ξέρετε πως έχω δίκιο. Εκτός αν στο σπίτι σας δεν έχετε καθρέφτες. Αλλά, σιγά μην έχετε!</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και έχουμε καθρέφτες στο σπίτι, τι εννοείτε;</div><div style="text-align: justify;"> - Και τότε πώς αντέχετε να κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;</div><div style="text-align: justify;"> - Α, μα εσείς το παρακάνατε! Πώς μιλάτε έτσι;</div><div style="text-align: justify;"> - Μιλάω όπως μου μιλάνε!</div><div style="text-align: justify;"> - Έχετε χάρη που δεν είναι εδώ ο καλός μου να με υπερασπιστεί, αλλιώς θα βλέπατε!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, φοβήθηκα τώρα!</div><div style="text-align: justify;"> - Το λέτε επειδή δεν είναι εδώ.</div><div style="text-align: justify;"> - Το λέω επειδή, κρίνοντας από αυτό που βλέπω, δε μου φαίνεται να έχει ιδιαίτερα καλή όραση!</div><div style="text-align: justify;"> - Είστε ανάγωγος!</div><div style="text-align: justify;"> - Ανάγωγη είστε εσείς, αλλά εγώ φταίω που σκέφτηκα να θυσιαστώ για χάρη σας!</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά τον οσιομάρτυρα!</div><div style="text-align: justify;"> - Δηλαδή, δεν με γλυκοκοιτούσατε πριν;</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ; Ας γελάσω! Εσείς με κοιτούσατε!</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ απλώς προσπαθούσα να διακρίνω αν το ον στο παράθυρο ήταν άντρας ή γυναίκα...</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς; Α, μα αυτό πάει πολύ! Λοιπόν, και για να τελειώνουμε, η μόνη περίπτωση να σας γλυκοκοιτούσα θα ήταν αν είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Αλλά, από όσο μπορώ να κρίνω, ο κόσμος είναι στη θέση του. Οπότε, πηγαίνετε, κύριε!</div><div style="text-align: justify;"> - Και <span style="color: red;">ανάποδος</span> να ήταν ο κόσμος, πάλι θυσία θα ήταν για εμένα μια συνεύρεση μαζί σας! Αλλά εγώ φταίω, που άφησα τα φιλάνθρωπα αισθήματά μου να εκφραστούν. Καληνύχτα σας!</div><div style="text-align: justify;"> Ο άντρας άρχισε να απομακρύνεται με βιαστικά βήματα.</div><div style="text-align: justify;"> - Άκου τον γελοίο! είπε η Ιουλιέτα. Πώς μπόρεσε να νομίσει ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάμεσά μας;</div><div style="text-align: justify;"> Το βλέμμα της έπεσε στο ρολόι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ωχ, με αυτόν τον ηλίθιο, πέρασε η ώρα! είπε. Η προθεσμία έχει προ πολλού εκπνεύσει. Ήρθε η ώρα να ανεβάσω τη φωτογραφία.</div><div style="text-align: justify;"> Η Ιουλιέτα ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση". Δεν πρόλαβε. Ο Ρωμαίος μόλις είχε ανεβάσει φωτογραφία! Ήταν καθιστός σε έναν καναπέ και χαμογελούσε. Μόνο το ένα του χέρι φαινόταν κάπως περίεργο, σαν να κρατούσε κάτι, όμως δεν κρατούσε τίποτα. Η Ιουλιέτα ξέχασε ό,τι είχε σκεφτεί μέχρι εκείνη την στιγμή, και έμεινε να θαυμάζει τους κοιλιακούς του...</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-2585152799353353282023-07-19T16:56:00.003+03:002023-07-20T00:12:13.026+03:00Εν αναμονή της αποπεράτωσης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOT7Nw6H8KV25JHF1FbogqOklOgIAx2dQ_0K-MRFTaul84QuydXqib35KJru4Tq30r3phkAPPR7hGZkiWXDKOPs4MVKzh8McKXHUY7PRmPIWxFjOpB3SzRbJ_0WHBKW37AFH-mcyvbVxZz6l--54e57ae6WD1cVfda0wA8VpQVCMhBY6qidQaZgzvufco/s862/5904a606af63b3d73b61b66950b874ed.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="862" data-original-width="640" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjOT7Nw6H8KV25JHF1FbogqOklOgIAx2dQ_0K-MRFTaul84QuydXqib35KJru4Tq30r3phkAPPR7hGZkiWXDKOPs4MVKzh8McKXHUY7PRmPIWxFjOpB3SzRbJ_0WHBKW37AFH-mcyvbVxZz6l--54e57ae6WD1cVfda0wA8VpQVCMhBY6qidQaZgzvufco/s320/5904a606af63b3d73b61b66950b874ed.jpg" width="238" /></a></div><br /><div style="text-align: left;"><span style="text-align: justify;"> - Υπέροχο το παλάτι σου, χρυσή μου, είπε η μαντάμ Κουσκουσουά, καθώς έτρωγε προσεκτικά το μιλφέιγ που της είχαν προσφέρει.</span></div><div style="text-align: justify;"> - Καλό είναι, νεσ'πα; συμφώνησε η οικοδέσποινα, η μαντάμ Πατιρντί.</div><div style="text-align: justify;"> - Σελεστίν, Σελεστίν, όχι απλώς καλό, εξαιρετικό! Όπως αυτό εδώ το υπέροχο μιλφέιγ!</div><div style="text-align: justify;"> - Σε ευχαριστώ, καλή μου Λιζέτ, είσαι πάντα τόσο ευγενική! Όμως, η αλήθεια είναι πως μένουν πολλά ακόμα να γίνουν...</div><div style="text-align: justify;"> - Για τον κήπο μιλάς;</div><div style="text-align: justify;"> - Και για τον κήπο...</div><div style="text-align: justify;"> - Πολύ ωραίος και ο κήπος! Εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, και τα συντριβάνια, ένα κι ένα!</div><div style="text-align: justify;"> - Είπα να βάλουμε μόνο εφτά, δεν ήθελα να το παρακάνω...</div><div style="text-align: justify;"> - Καθόλου δεν το παράκανες!</div><div style="text-align: justify;"> - Αν είχε ολοκληρωθεί και το κεντρικό συντριβάνι, θα έβλεπες!</div><div style="text-align: justify;"> - Και τώρα όμορφος είναι ο κήπος, όσο για το κεντρικό συντριβάνι, μην στενοχωριέσαι που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, αυτό, εξάλλου, δεν είναι ένα κοινό συντριβάνι, είναι ένα θαύμα, αν πεις, δε, για το μέγεθός του... Αμφιβάλλω αν οι κήποι του βασιλιά έχουν συντριβάνι αντάξιό του.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ας μην υπερβάλλουμε, χρυσή μου, η αλήθεια είναι ότι ένα ίδιο έχουν και στον κήπο των Βερσαλλιών.</div><div style="text-align: justify;"> - Μη μου το λες!</div><div style="text-align: justify;"> - Σου το λέω! Ο αρχιτέκτονας είναι ο ίδιος που εργάστηκε εκεί και του ζήτησα να επαναλάβει το σχέδιο.</div><div style="text-align: justify;"> - Ω!</div><div style="text-align: justify;"> - Με μόνη τη διαφορά ότι το δικό μου δεν θα έχει καθόλου μπρούτζινα αγάλματα και θα είναι εξ'ολοκλήρου κατασκευασμένο από μάρμαρο Καράρας.</div><div style="text-align: justify;"> - Εντυπωσιακό!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, και αυτός είναι και ο λόγος, δηλαδή, που το συντριβάνι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Τα μάρμαρα παραμένουν εδώ και τρεις μήνες στο τελωνείο, με πρόσχημα την έλλειψη κάποιων συνοδευτικών εγγράφων, τάχα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι μου λες;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι. Τα γενέθλιά μου είναι σε πέντε μήνες, και το συντριβάνι δε θα είναι έτοιμο για τους εορτασμούς. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω ντόπιο μάρμαρο.</div><div style="text-align: justify;"> - Σε νε πα ποσίμπλ!</div><div style="text-align: justify;"> - Αλλά, και πάλι, δεν νιώθω καλά να μην κάνω έστω μία εισαγωγή υλικών από το εξωτερικό, δεν είμαι, δα, καμία παρακατιανή...</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, όχι, μην σκέφτεσαι έτσι, θα λυθεί το πρόβλημα, θα δεις. Θα μιλήσω και εγώ στον άντρα μου, γνωρίζει προσωπικά τον πρέσβη μας στην Ιταλία.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα το κάνεις αυτό για εμένα; Ω, μα σου είμαι υπόχρεη!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα τι λες, χρυσή μου; Θα αφήσω την καλύτερή μου φίλη να ταλαιπωρείται από την αλλοδαπή γραφειοκρατία; Ζαμέ! Αλλά, και αυτοί οι Ιταλοί, βρε παιδί μου, όσο ικανοί είναι σε άλλα πράγματα, τόσο αρτηριοσκληρωτικοί είναι σε θέματα της απλής καθημερινότητας!</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι οι Ιταλοί ικανοί σε κάτι;</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, δεν είναι;</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Κουσκουσουά έκλεισε το μάτι της. Η μαντάμ Πατιρντί κοκκίνησε ελαφρά.</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, μα πού το θυμήθηκες αυτό; είπε και έβαλε στο στόμα της ένα μαρόν γλασέ, που πήρε από μία ασημένια φοντανιέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ξεχνιούνται αυτά, καλή μου Σελεστίν; </div><div style="text-align: justify;"> Οι δύο φίλες χαμογέλασαν συνένοχα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά, είπε η μαντάμ Πατιρντί. Θέλεις άλλο ένα μιλφέιγ;</div><div style="text-align: justify;"> - Δε θα έλεγα όχι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ντελφίν, βάλτε, σας παρακαλώ, άλλο ένα μιλφέιγ στη μαντάμ Κουσκουσουά, είπε η μαντάμ Πατιρντί στην υπηρέτρια που στεκόταν στην άκρη της σάλας.</div><div style="text-align: justify;"> Η υπηρέτρια πλησίασε και σερβίρισε με χάρη την καλεσμένη.</div><div style="text-align: justify;"> - Ευχαριστώ πολύ, είπε εκείνη. Αυτό το μιλφέιγ είναι πραγματικά ένα ποίημα. Εμένα, ποτέ δεν κατάφεραν να μου το φτιάξουν έτσι!</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι επειδή δεν έχεις δώσει την πρέπουσα σημασία στο προσωπικό της κουζίνας σου, μα σερί. Εγώ τους έχω φέρει όλους από το Παρίσι, και τους προσέλαβα ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο των ικανοτήτων τους. Ενώ εσύ προσέλαβες τον πρώτο που σου πρότεινε η μαντάμ Μπουλανζέ. Δε λέω, καλή η μαντάμ Μπουλανζέ, αλλά δεν είναι δα και η καλύτερη γνώστρια επί του θέματος. Ένα μήνα μόνο έζησε στο Παρίσι, όταν πήγαν για μήνα του μέλιτος με τον άντρα της, τι να προλάβει να μάθει; Ενώ, εγώ πηγαινοέρχομαι συνέχεια!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, ξέρω, δεν υπάρχει σύγκριση. Γι'αυτό και το παλάτι σου είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό της μαντάμ Μπουλανζέ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, χρυσή μου, αλλά - μεταξύ μας - η ανέγερση παλατιού είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, σκέτη δοκιμασία για τα νεύρα. Όλο προβλήματα ανακύπτουν, και αναποδιές, και καθυστερήσεις... Όπως αυτό με το μάρμαρο.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάνε υπομονή, σου λέω, και θα μιλήσω κι εγώ στον άντρα μου. Πάντως, ανεξάρτητα από αυτό, το παλάτι σου έγινε κουκλάκι!</div><div style="text-align: justify;"> - Χαριτωμένο είναι, νεσ'πα; </div><div style="text-align: justify;"> - Φανταστικό, σου λέω!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν ήθελα κάτι υπερβολικό, εννοείται, αλλά κάτι που να είναι καλόγουστο.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι όλα εξαιρετικά: τα δωμάτια ευρύχωρα και φωτεινά, τα έπιπλα καλοφτιαγμένα και με υπέροχες παραστάσεις επάνω, οι πολυέλαιοι τεράστιοι και λαμπεροί, τα υφάσματα εξαιρετικής ποιότητας, οι πίνακες... Α προπό, ποιον προσέλαβες για τους πίνακες;</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, άλλο <span style="color: red;">βάσανο</span> κι αυτό! Αρχικά, ήθελα τον Ντε Λα Τουρ...</div><div style="text-align: justify;"> - Εξαιρετική επιλογή!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά δεν μπορούσε να με αναλάβει, του είχαν αναθέσει ένα μεγάλο έργο στο Λούβρο.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι κρίμα!</div><div style="text-align: justify;"> - Θα έπρεπε να περιμένω δύο χρόνια, και εγώ βιαζόμουν. Έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ στον Φραγκονάρ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχω ακούσει.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι νέος καλλιτέχνης. Έχει ζήσει κάποια χρόνια στην Ιταλία, τα τελευταία χρόνια όμως ζει στο Παρίσι. Πρόσφατα τον δέχτηκαν και στην Ακαδημία των τεχνών.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, μα τότε θα είναι καλός!</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι, αλλά τι να το κάνεις; <span style="color: red;">Ανάποδος</span> άνθρωπος!</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί το λες αυτό;</div><div style="text-align: justify;"> - Για το παρεκκλήσι του παλατιού του είχα ζητήσει να ζωγραφίσει την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, ναι, την είδα...</div><div style="text-align: justify;"> - Ήθελα, όμως, μια μικρή τροποποίηση.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι τροποποίηση;</div><div style="text-align: justify;"> - Του ζήτησα ο Χριστός να είναι επάνω σε ένα άλογο. Καταλαβαίνεις, ο <span style="color: red;">γάιδαρος</span> είναι ένα εντελώς ταπεινό ζώο για να απεικονίζεται στο δικό μου το παρεκκλήσι. Και ξέρεις τι μου απάντησε; Ότι αρνείται να κάνει τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε θρησκευτικά θέματα!</div><div style="text-align: justify;"> - Παρντόν, χρυσή μου, αλλά μήπως δεν θα ήταν και πολύ κομ ιλ φο να προβείς σε τέτοιες αλλαγές;</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά την αλλαγή, ζώο το ένα, ζώο και το άλλο! Και μάλιστα, ζώα που μοιάζουν. Απλώς, το άλογο είναι πολύ πιο ευγενές από τον γάιδαρο.</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Πατιρντί πήρε άλλο ένα μαρόν γλασέ και το έβαλε στο στόμα της.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι μου τον θύμισες τον Φραγκονάρ τώρα; Συγχίστηκα πάλι!</div><div style="text-align: justify;"> - Ηρέμησε, χρυσή μου! </div><div style="text-align: justify;"> - Μα, καταλαβαίνεις τι τράβηξα; Ένα μειράκιο, ακόμα καλά-καλά δεν βγήκε από το αυγό, και να μιλάει έτσι, με τέτοια ασέβεια! Και, σε ποιον; Σε εμένα!</div><div style="text-align: justify;"> - Μην το παίρνεις προσωπικά, χρυσή μου...</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε που σκέφτηκε ότι εγώ πλήρωνα!</div><div style="text-align: justify;"> - Πάντως, εγώ που τον είδα τον πίνακα, τον βρήκα μια χαρά.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να πεις κι εσύ;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, αλήθεια σου λέω, ο γάιδαρος δε με ενόχλησε καθόλου.</div><div style="text-align: justify;"> - Ζω ένα δράμα, πώς θα εκκλησιάζομαι στο παρεκκλήσι μου εγώ τώρα;</div><div style="text-align: justify;"> - Είμαι σίγουρη ότι θα εκκλησιάζεσαι μια χαρά.</div><div style="text-align: justify;"> - Αλλά ας έχει χάρη που δεν μπορούσε ο Ντε Λα Τουρ!</div><div style="text-align: justify;"> - Εδώ που τα λέμε, ίσως και ο Ντε Λα Τουρ να έκανε το ίδιο. Βλέπεις, τα θρησκευτικά θέματα είναι πολύ ευαίσθητα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τουλάχιστον, ο Ντε Λα Τουρ έχει και κάποια ηλικία. Ενώ το νιάνιαρο...</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Πατιρντί έφαγε άλλο ένα μαρόν γλασέ.</div><div style="text-align: justify;"> - Τον αβά Πασκάλ τον ρώτησες;</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και τον ρώτησα, αφού ξέρεις ότι είμαι πάρα πολύ θρησκευόμενη...</div><div style="text-align: justify;"> - Και τι σου είπε;</div><div style="text-align: justify;"> - Μου είπε ότι ο γάιδαρος συμβολίζει την ταπεινότητα του Χριστού και γι'αυτό ορθώς απεικονίζεται στον πίνακα.</div><div style="text-align: justify;"> - Βλέπεις, λοιπόν;</div><div style="text-align: justify;"> - Και εγώ λέω ότι η ταπεινότητα του Χριστού δεν χρειάζεται το γάιδαρο για να αναδειχτεί. Και επάνω σε χρυσό άρμα να ήταν, ντυμένος με χρυσά και φορώντας περιδέραια, πάλι ταπεινός θα ήταν!</div><div style="text-align: justify;"> - Μη μου πεις ότι ζήτησες του Φραγκονάρ να ντύσει τον Χριστό με χρυσά και με περιδέραια...</div><div style="text-align: justify;"> - Για να είμαι ειλικρινής, το σκέφτηκα, αλλά με ξέρεις εμένα, δε μου αρέσουν οι υπερβολές!</div><div style="text-align: justify;"> - Αμ' δεν το ξέρω;</div><div style="text-align: justify;"> - Μόνο τον γάιδαρο του ζήτησα να κάνει άλογο και αυτός μου έβγαλε και γλώσσα... Αλλά, μην ανησυχείς, θα την κάνω εγώ τη <span style="color: red;">ζαβολιά</span> μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι εννοείς;</div><div style="text-align: justify;"> - Τον κύριο Καμπαγιέ, τον αρχισταβλίτη μου, τον γνωρίζεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Νομίζω τον έχω δει, δεν είναι εκείνος με το μεγάλο <span style="color: red;">σημάδι</span> στο μάγουλο; Αλήθεια, πώς το απόκτησε;</div><div style="text-align: justify;"> - Σε μια μονομαχία. Τέλος πάντων, άλλο ήθελα να σου πω.</div><div style="text-align: justify;"> - Έχεις δίκιο, σε διέκοψα. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τον κύριο Καμπαγιέ;</div><div style="text-align: justify;"> - Τίποτα δε συμβαίνει με τον κύριο Καμπαγιέ, όμως ο μικρός του γιος, ο Αντουάν, είναι κωφάλαλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, και;</div><div style="text-align: justify;"> - Έχει ταλέντο στη ζωγραφική.</div><div style="text-align: justify;"> - Σοβαρά;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, έχω μάτι εγώ, τα καταλαβαίνω αυτά.</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν;</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν, θα τον βάλω να ζωγραφίσει από πάνω από τον γάιδαρο ένα άλογο. Θα του πω να το φτιάξει σε χρώμα καφέ, να μην πολυξεχωρίζει.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, τι λες;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, που θα μου πουν εμένα ότι ο Χριστός πρέπει οπωσδήποτε να είναι επάνω σε γάιδαρο!</div><div style="text-align: justify;"> - Και θα τα καταφέρει ο μικρός;</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και θα τα καταφέρει. Δεν άκουσες τι σου είπα; Μέσα στους στάβλους μεγάλωσε! Πιο πολλή παρέα κάνει με τα άλογα, παρά με τους ανθρώπους! Και όχι μόνο θα τα καταφέρει, αλλά και έτσι κωφάλαλος που είναι, σε ποιον θα μπορέσει να το πει ύστερα;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να πω; Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. Εγώ, πάντως, συνεχίζω να πιστεύω ότι ο γάιδαρος είναι μια χαρά...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι επιμονή είναι αυτή με το γάιδαρο; Λιζέτ, έχω την αίσθηση ότι έχεις αρχίσει να μου προκαλείς ταχυπαλμία...</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Κουσκουσουά σηκώθηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να φύγω, χρυσή μου, είπε.</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Πατιρντί σηκώθηκε και εκείνη.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, από τόσο νωρίς; είπε και έκανε νόημα στις υπηρέτριες να μαζέψουν τα κεράσματα. Τι κρίμα! Άφησέ με, τουλάχιστον, να σε συνοδεύσω μέχρι την πόρτα της σάλας.</div><div style="text-align: justify;"> Οι δύο γυναίκες διένυσαν τα δεκαεννέα βήματα που τις χώριζαν από την πόρτα και κοντοστάθηκαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν, χρυσή μου, σε χαιρετώ. Εύχομαι να αποπερατωθεί σύντομα το συντριβάνι σου. Θα μιλήσω και εγώ στον άντρα μου, να μιλήσει στον φίλο του, τον πρέσβη.</div><div style="text-align: justify;"> - Ευχαριστώ πολύ, καλή μου Λιζέτ, θα σε ξανακαλέσω μόλις ολοκληρωθούν όλες οι εργασίες. Θα σε καλέσω να δεις και το παρεκκλήσι, πρόσθεσε.</div><div style="text-align: justify;"> Η μαντάμ Κουσκουσουά βγήκε από τη σάλα, χωρίς να σχολιάσει. Η μαντάμ Πατιρντί επέστρεψε στη θέση της.</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά μη σε καλέσω, μονολόγησε. Είσαι εσύ άξια να καταλάβεις τη διαφορά ενός αλόγου από έναν γάιδαρο;</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-40257023337341589632023-06-30T00:14:00.003+03:002023-06-30T00:14:12.841+03:00Ήτανε ένας γάιδαρος...<div style="text-align: left;"> <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8pXCkBIzliDyJCwkCLxQL9TT4hEUeB-tmuYUcqcb2o2YprWwgiCnBVDw7SDlhDg1uYsAub8wl1XvGWWzeUlArhSlaubrxzR1F9qISEf2_2vDqRqs_bJw1arhmgoylSyfZVqtRVbWBFneul8ge4WqSWr54ef9yLKWN8lVW6m0P0UY0TIWX1Mwsf4OL2SY/s474/OIPnnn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="314" data-original-width="474" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8pXCkBIzliDyJCwkCLxQL9TT4hEUeB-tmuYUcqcb2o2YprWwgiCnBVDw7SDlhDg1uYsAub8wl1XvGWWzeUlArhSlaubrxzR1F9qISEf2_2vDqRqs_bJw1arhmgoylSyfZVqtRVbWBFneul8ge4WqSWr54ef9yLKWN8lVW6m0P0UY0TIWX1Mwsf4OL2SY/s320/OIPnnn.jpg" width="320" /></a></div><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ήτανε ένας <span style="color: red;">γάιδαρος</span> πολύ εκλεπτυσμένος,</div><div style="text-align: left;">φαινόταν πως στα πούπουλα ήταν μεγαλωμένος. </div><div style="text-align: left;">Ανήκε εις τους ευγενείς που'ναι στο Λίμπρο Ντ'Όρο,</div><div style="text-align: left;">εκείνους που συχνά-πυκνά γλιτώνουνε το φόρο.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Φορούσε πάντα παπιγιόν ή, έστω, ένα φουλάρι,</div><div style="text-align: left;">και όλοι τον θαυμάζανε, που είχε τόση χάρη.</div><div style="text-align: left;">Μπαστούνι με ασημί λαβή κρατούσε εις το χέρι,</div><div style="text-align: left;">και κάτω απ'τη μασχάλη του ποίηση του Σεφέρη.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Απάγγελλε ποιήματα εις τις συνεστιάσεις</div><div style="text-align: left;">και χόρευε και τσάρλεστον σε κάποιες περιστάσεις.</div><div style="text-align: left;">Ήξερε και σκοποβολή, είχε καλό <span style="color: red;">σημάδι</span>,</div><div style="text-align: left;">και σκνίπα επετύχαινε σε απόλυτο σκοτάδι.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Η ανατροφή του εκλεκτή, με γαλλικά και πιάνο,</div><div style="text-align: left;">και ήξερε να οδηγεί μέχρι κι αεροπλάνο.</div><div style="text-align: left;">Είχε μελωδική φωνή, σπούδαζε στο ωδείο,</div><div style="text-align: left;">στο Μέγαρο είχε μόνιμα δικό του θεωρείο.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Άγνωστή του η <span style="color: red;">ζαβολιά</span>, εχθρός του η πονηρία,</div><div style="text-align: left;">γι'αυτόν καλύτερη οδός πάντα ήταν η ευθεία.</div><div style="text-align: left;">Μ'όλα αυτά τα χαρίσματα πασίγνωστος εγίνη,</div><div style="text-align: left;">κι όποιος τον γνώριζε, ευθύς ένιωθε τη σαγήνη.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Οι νέοι τον αντέγραφαν, οι νέες τον ποθούσαν,</div><div style="text-align: left;">και παπαράτσι άφθονοι, συχνά, τον κυνηγούσαν.</div><div style="text-align: left;">Τόση ήταν η επιρροή του θαυμαστού αυτού ζώου,</div><div style="text-align: left;">που για μια του συνέντευξη ερίζαν τα τοκ σόου.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ήταν αναμενόμενο, σαν ήρθε ο καιρός του, </div><div style="text-align: left;">νύφες να παρελαύνουνε, ναζιάρικα εμπρός του.</div><div style="text-align: left;">Ψηλές, κοντές, μελαχρινές, ξανθές, γαλανομάτες,</div><div style="text-align: left;">όλες μοιάζαν λαχταριστές, σαν ζουμερές ντομάτες.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Στο τέλος τον εκέρδισε μια χαμηλοβλεπούσα,</div><div style="text-align: left;">παντρεύτηκαν και πήγανε ταξίδι στην Σχοινούσα.</div><div style="text-align: left;">Περάσανε υπέροχα τα δύο πιτσουνάκια,</div><div style="text-align: left;">και γύρισαν στη βάση τους πιασμένοι απ'τα χεράκια.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Μα όταν καταλάγιασε του υμέναιου το κέφι,</div><div style="text-align: left;">άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα γκρίζα νέφη.</div><div style="text-align: left;">Η νύφη αποδείχτηκε πως ήταν αλανιάρα,</div><div style="text-align: left;">ήταν υπέρμετρα λουσού, και ήταν και γκρινιάρα.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Το φουκαρά το γάιδαρο όλο κατηγορούσε,</div><div style="text-align: left;">πως ήτανε <span style="color: red;">ανάποδος</span> και την παραμελούσε.</div><div style="text-align: left;">Στα ινστιτούτα ομορφιάς περνούσε τον καιρό της,</div><div style="text-align: left;">στις κάρτες τις πιστωτικές έπνιγε τον καημό της.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Τα πράγματα δεν έμοιαζαν ρόδινα, αντιθέτως,</div><div style="text-align: left;">κατά διαόλου πήγαιναν, σαφώς κι ανυπερθέτως.</div><div style="text-align: left;">Ο γάιδαρος υπομονή έκανε ως είχε μάθει,</div><div style="text-align: left;">σε ποιον να πει το <span style="color: red;">βάσανο</span>, αυτό που είχε πάθει;</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Και εκείνη αντί να ηρεμεί, όλο εκτραχηλιζόταν,</div><div style="text-align: left;">το γάιδαρο και την κακιά τη μοίρα της μεμφόταν.</div><div style="text-align: left;">Αναίσθητο τον έκραζε, τον φώναζε γομάρι,</div><div style="text-align: left;">κι έλεγε πως για φορεσιά του'πρεπε ένα σαμάρι.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Κι εκείνος, από τα πολλά που του'σερνε η συμβία,</div><div style="text-align: left;">πέρασε της υπομονής τα όρια τα θεία.</div><div style="text-align: left;">Το στόμα του άνοιξε να πει κι αυτός την άποψή του</div><div style="text-align: left;">μα γκάρισμα ακούστηκε αντί για τη φωνή του.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Πάει κι η όμορφη φωνή, πάνε και οι φίνοι τρόποι,</div><div style="text-align: left;">με μια κλωτσιά την έστειλε μακριά, ως την Ευρώπη.</div><div style="text-align: left;">Ήτανε πλέον γάιδαρος με γάμα κεφαλαίο,</div><div style="text-align: left;">δε θύμιζε σε τίποτα τον τύπο τον ωραίο.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Τον ξέχασαν οι εκπομπές, τον ξέχασαν οι πάντες,</div><div style="text-align: left;">πέταξε όλα τα ρούχα του, μέχρι και τις τιράντες.</div><div style="text-align: left;">Τον διέγραψαν από τα κλαμπ, και από το Λίμπρο Ντ'Όρο,</div><div style="text-align: left;">στον κόσμο τον ανθρώπινο δεν είχε πλέον χώρο.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Και αφού ένιωσε έντονα το στίγμα του παρία,</div><div style="text-align: left;">στης φύσης τη ζεστή αγκαλιά βρήκε παρηγορία.</div><div style="text-align: left;"><div>Σ'έναν αγρό κατέφυγε, ξέφραγο, δίχως πόρτα,</div><div>και έμεινε, σαν γάιδαρος, να μασουλάει χόρτα.</div></div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com12tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-39725489576286255892023-06-02T11:19:00.002+03:002023-06-02T11:19:27.986+03:00Δέκα χρόνια και δέκα μέρες<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4S0b3GNJb7A6Yf-X8EsB8zUovsGcPTiBH6R6yTBNFtGFNoJFqLW4T4MH4N8X4hJx2vMSMqiRfxIjqI8VjvC7sj8NjU4NboYyXAlfTdYTNh_0yYE9ltc6HYWMTVnVw2wS-3qBKkDfIBiYCDlOfM83mFiXguXi3p2EmLrCNN5Hw5lmS7nlxZS8ZnnH_/s1920/ocean-sky-horizon-5.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1080" data-original-width="1920" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4S0b3GNJb7A6Yf-X8EsB8zUovsGcPTiBH6R6yTBNFtGFNoJFqLW4T4MH4N8X4hJx2vMSMqiRfxIjqI8VjvC7sj8NjU4NboYyXAlfTdYTNh_0yYE9ltc6HYWMTVnVw2wS-3qBKkDfIBiYCDlOfM83mFiXguXi3p2EmLrCNN5Hw5lmS7nlxZS8ZnnH_/s320/ocean-sky-horizon-5.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: justify;"> - Δεν πάει άλλο, είπε ο γερο-ναυτικός, καθώς άδειαζε έναν κουβά με νερό στο θαλασσοδαρμένο κατάστρωμα του πλοίου.</div><div style="text-align: justify;"> - Θυμφωνώ, είπε ένας άλλος, συνομίληκός του, ναυτικός και άρχισε να τρίβει το κατάστρωμα με μανία.</div><div style="text-align: justify;"> - Θυμφωνείθ, αλλά δεν κάνειθ τίποτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Θαν τι να κάνω; Εθύ, δηλαδή, τι προτείνειθ;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν κθέρω, αλλά αυτή η κατάθταθη δεν μπορεί να θυνεχιθτεί. Αμούθστακο παιδί ήμουν όταν κθεκινήθαμε και τώρα έχω καταντήθει ερείπιο. </div><div style="text-align: justify;"> - Ε, εντάκθει, κόπθε κάτι... Αμούθτακο παιδί δεν ήθουν!</div><div style="text-align: justify;"> - Πάντωθ ήμουν πολύ νέοθ... Και κοίτα πώθ κατάντηθα!</div><div style="text-align: justify;"> - Όλοι μαθ έχουμε τα χάλια μαθ, πήρε το λόγο ένας άλλος ναυτικός, που περνούσε από δίπλα τους και κοντοστάθηκε. Κοιτάκθτε τα δόντια μου, είπε και χαμογέλασε, εφτά μου έχουν μείνει όλα κι όλα!</div><div style="text-align: justify;"> - Μια χαρά είθαι εθύ, είπε ο ναυτικός που κρατούσε τον άδειο πλέον κουβά, εγώ έχω μόνο τέθθερα.</div><div style="text-align: justify;"> - Καταραμένο θκορβούτο! είπαν και οι τρεις με ένα στόμα.</div><div style="text-align: justify;"> Μία πόρτα άνοιξε. Ο καμαρότος του καπετάνιου βγήκε κρατώντας έναν άδειο δίσκο. Οι τρεις ναυτικοί αναστέναξαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Εμείθ βαθανιδόμαθτε, αλλά υπάρχουν κι άλλοι που καλοπερνάνε, είπε με νόημα ο ναυτικός που κρατούσε την σφουγγαρίστρα. Ο καπετάνιοθ και το φιλαράκι του, καλοτρώνε...</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτοί έχουν και δόντια, σχολίασε ο ναυτικός με τα εφτά εναπομείναντα δόντια.</div><div style="text-align: justify;"> Εκείνη την στιγμή, άνοιξε ξανά η πόρτα και εμφανίστηκε ένας καλοντυμένος άντρας, που κρατούσε παραμάσχαλα ένα βιβλίο.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα! είπε ο καλοντυμένος άντρας και χαμογέλασε, εμφανίζοντας μία πλήρη οδοντοστοιχία.</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτόθ μαθ έλειπε τώρα, είπε ο ναυτικός με τα εφτά δόντια. Αλλά, βέβαια, τι ανάγκη έχει αυτόθ;</div><div style="text-align: justify;"> - Ωραία μέρα σήμερα, είπε ο καλοντυμένος άντρας.</div><div style="text-align: justify;"> - Πού την είδε την ωραία μέρα; είπε ο ναυτικός με την σφουγγαρίστρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ο ουρανός είναι τόσο υπέροχα γαλάζιος και αυτό το αεράκι είναι τόσο, μα τόσο αναζωογονητικό..., συνέχισε εκείνος. Τι τύχη να ταξιδεύουμε σε αυτά εδώ τα πλάτη!</div><div style="text-align: justify;"> - Βρε, παιδιά, τι λέει ο μίθτερ; ρώτησε ένας κοκκινοτρίχης ναυτικός, που ήταν λίγο βαρήκοος. Τον πονάει η πλάτη;</div><div style="text-align: justify;"> - Άθε με, γιατί θα τον βαρέθω! είπε αυτός με την σφουγγαρίστρα. Να μαθ τρώει η θάλαθθα και η αρμύρα, να μη μαθ έχει μείνει ούτε δόντι θτο θτόμα, και αυτόθ να τα βρίθκει όλα υπέροχα...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι τον θέλαμε αυτόν τον βλαμμένο θτο πλοίο; ρώτησε αυτός με τον κουβά. Δεν κάνει τίποτα, μόνο τρώει και θαυμάδει το τοπίο...</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι επιθτήμοναθ, λέει, φυθιοδίφηθ...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι είναι; ρώτησε ο βαρήκοος.</div><div style="text-align: justify;"> - Φυθιοδίφηθ!</div><div style="text-align: justify;"> - Θιγά, καλέ, μην φτύνειθ! Δε μου φτάνει η υγραθία τηθ θάλαθθαθ, να έχω και τη δική θου τώρα;</div><div style="text-align: justify;"> Ο κοκκινοτρίχης απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας.</div><div style="text-align: justify;"> - Και τι τον χρειαδόμαθτε εμείθ τον φυθιοδίφη; είπε αυτός με τα εφτά δόντια. Αφού θτεριά ακούμε και θτεριά δεν βλέπουμε!</div><div style="text-align: justify;"> - Πεθ το πθέματα! Θυμπληρώθαμε κιόλαθ δέκα χρόνια που γυρνοβολάμε θαν την άδικη κατάρα, είπε αυτός με τον κουβά. Από το πολύ κούνημα πάνω θτο πλοίο, δε θα μπορούμε να περπατήθουμε θε θταθερό έδαφοθ...</div><div style="text-align: justify;"> - Δέκα χρόνια και δέκα μέρεθ, τον διόρθωσε αυτός με την σφουγγαρίστρα. Εικοθιτρείθ Μαΐου ήτανε, το θυμάμαι πολύ καλά.</div><div style="text-align: justify;"> Ο καλοντυμένος άντρας είχε ακουμπήσει στην κουπαστή. Η πόρτα άνοιξε και εμφανίστηκε ο καπετάνιος.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, δε βαθτιέμαι, θα του μιλήθω, είπε αυτός με τον κουβά και κατευθύνθηκε προς τον καπετάνιο.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα, Τζέικομπ, είπε ο καπετάνιος, καθώς περνούσε δίπλα του, πηγαίνοντας προς το πηδάλιο. Όλα καλά;</div><div style="text-align: justify;"> - Καθόλου καλά, καπετάνιε, είπε εκείνος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι συμβαίνει; </div><div style="text-align: justify;"> - Τι να θυμβαίνει; Ό,τι θυμβαίνει κάθε μέρα τώρα, εδώ και δέκα χρόνια.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτός με την σφουγγαρίστρα του έκανε νόημα για τις δέκα μέρες.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς, Τζέικομπ, είπε ο καπετάνιος.</div><div style="text-align: justify;"> - Εννοώ, θα πάει μακριά αυτή η βαλίτθα; Δέκα χρόνια δεν τα λεθ και λίγα...</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, πετάχτηκε ο καλοντυμένος άντρας, που είχε στρέψει το ενδιαφέρον του στο διάλογο μεταξύ ναυτικού και καπετάνιου, δέκα χρόνια δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι και κάτι πρωτοφανές. Κι ο Οδυσσέας δέκα χρόνια έκανε να φτάσει στην Ιθάκη.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιοθ έχει θτηθάγχη; ρώτησε ο κοκκινοτρίχης που είχε πλησιάσει κι αυτός.</div><div style="text-align: justify;"> - Ο Οδυθθέαθ, λέει, του είπε ένας στραβοκάνης και λίγο αλλοίθωρος, που είχε έρθει κι αυτός κοντά. Βρε, παιδιά, ποιοθ είναι αυτόθ ο Οδυθθέαθ, που δεν τον κθέρει η μάνα του;</div><div style="text-align: justify;"> - Κάτι τέτοια χαδά λένε όλοι αυτοί οι μορφωμένοι, σχολίασε αυτός με τα εφτά δόντια, και άντε να τουθ καταλάβειθ μετά...</div><div style="text-align: justify;"> - Εμένα δε με νοιάδει πόθα χρόνια έκανε αυτόθ ο Οδυθθέαθ, συνέχισε ο Τζέικομπ. Εμένα με νοιάδει που μαθ έτακθαν πλούτη και καλοπέραθη, και μέχρι τώρα δεν είδαμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Πότε, επιτέλουθ, θα πιάθουμε θτεριά; Δεν μπορεί να υπάρχει θτον κόδμο τόθο νερό... Βαρέθηκα, θιχάθηκα το μπλε, θέλω επιτέλουθ να πατήθω χώμα...</div><div style="text-align: justify;"> - Δίκιο έχει, πήρε το λόγο αυτός με την σφουγγαρίστρα, δεν είναι δωή αυτή, καπετάνιοθ είθαι, κάνε κάτι, οι προμήθειεθ τελείωθαν, έχουμε πει το πθωμί πθωμάκι, μόνο πθάρια τρώμε, ωθ πού θα πάει αυτό; </div><div style="text-align: justify;"> - Βλέπω ότι απόκτησες και δικηγόρο, Τζέικομπ, είπε ο καπετάνιος. Δε σου αρέσει η ζωή στο πλοίο, Τζορτζ; απευθύνθηκε σε αυτόν με την σφουγγαρίστρα. Δυστυχώς, δεν έχεις άλλη επιλογή, εδώ που είμαστε, καταμεσίς της θάλασσας.</div><div style="text-align: justify;"> - Δέκα χρόνια είναι πάρα πολλά, καπετάνιε, είπε ο Τζέικομπ.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι και οι δέκα μέρεθ, συμπλήρωσε ο Τζόρτζ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, είναι και οι δέκα μέρεθ. Και, λοιπόν, ο κόμποθ έφταθε θτο χτένι, και εγώ δεν αντέχω άλλο!</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε εγώ, είπε ο Τζορτζ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε εγώ αντέχω, είπε ο κοκκινοτρίχης.</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε εγώ, είπε και ο αλλοίθωρος στραβοκάνης.</div><div style="text-align: justify;"> Ένας-ένας, όλοι οι ναυτικοί άρχισαν να διαμαρτύρονται.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ωραία, και τι θα κάνετε, δηλαδή, εδώ που είμαστε; είπε ο καπετάνιος. Θα φύγετε; Δεν μπορείτε!</div><div style="text-align: justify;"> - Μπορούμε, όμωθ, να θε καθαιρέθουμε! είπε ο Τζέικομπ αποφασιστικά.</div><div style="text-align: justify;"> - Να με καθαιρέσετε;</div><div style="text-align: justify;"> - Ακριβώθ! Αν δεν είθαι εθύ άκθιοθ να μαθ οδηγήθειθ σε μια θτεριά, θα αναλάβουμε εμείθ!</div><div style="text-align: justify;"> Μια στιγμιαία ησυχία εξαπλώθηκε στο πλοίο.</div><div style="text-align: justify;"> - Ανταρθία! φώναξε ο κοκκινοτρίχης και σήκωσε την γροθιά του στον αέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ανταρθία! φώναξαν όλοι και τα μάτια τους γυάλισαν.</div><div style="text-align: justify;"> Τα αίματα είχαν ανάψει για τα καλά και οι εξαγριωμένοι ναυτικοί είχαν αρχίσει να τον πλησιάζουν απειλητικά. Ο καπετάνιος έφερε το χέρι στη ζώνη του και συνειδητοποίησε ότι είχε αφήσει το όπλο του στην καμπίνα του. Ήταν χαμένος από χέρι. Λίγο πιο πέρα, ο καλοντυμένος άντρας είχε παγώσει κι αυτός απ'το φόβο του.</div><div style="text-align: justify;"> Μια βραχνή φωνή ακούστηκε αχνά, μέσα στην οχλοβοή, αλλά κανείς δεν της έδωσε σημασία. Οι ναυτικοί είχαν ήδη περικυκλώσει τον καπετάνιο. Η φωνή ξανακούστηκε, λίγο πιο δυνατά αυτή τη φορά.</div><div style="text-align: justify;"> - Κθηρά! είπε η φωνή. </div><div style="text-align: justify;"> - Παιδιά, ηθυχία! φώναξε ο Τζέικομπ. Κάτι είπε ο παρατηρητήθ.</div><div style="text-align: justify;"> Όλοι σώπασαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, εκεί πάνω, είπεθ κάτι; φώναξε ο Τζέικομπ προς το μεσιανό κατάρτι, κάνοντας τα χέρια του σαν χωνί.</div><div style="text-align: justify;"> - Κθηράαααααα!!! φώναξε ο παρατηρητής, δείχνοντας ξεκάθαρα προς τα ανατολικά. </div><div style="text-align: justify;"> Όλοι έτρεξαν στην κουπαστή και έστρεψαν το βλέμμα τους προς τα ανατολικά. Δεν πίστευαν στα μάτια τους. Στο βάθος, πράγματι, διακρινόταν μια ξηρά.</div><div style="text-align: justify;"> Την ίδια στιγμή, το γιασεμί, ο καλύτερος βιγλάτορας της Χώρας της μπροστινής βεράντας, διέκρινε στο βάθος του ορίζοντα ένα άγνωστο ιστιοφόρο, ακριβώς δέκα χρόνια και δέκα μέρες μετά τη γέννηση της Οξείας Γλωσσοπάθειας...</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-63883466101979215502023-05-31T18:29:00.003+03:002023-05-31T18:30:26.584+03:00Ποιος είναι το αφεντικό;<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMguWcp5-cFydkG-3qjYFsXb6sYKrsTmp3gw4enfPG5Rc8H3BONroKWAEoyb7gpOqYYBAxf4xrFlaoOj9PXoDQ0ypHhvUW4lLqwuUy2RUfqqKN3zLGRqb124w1xjA6BfjOqlTlLUR7dIOmYVvyvda3lOqqGsxjBYoKheaHkJD9DffRMPhTKeIkVrfE/s1024/218b2dea0005efbfef1b78901714b30d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMguWcp5-cFydkG-3qjYFsXb6sYKrsTmp3gw4enfPG5Rc8H3BONroKWAEoyb7gpOqYYBAxf4xrFlaoOj9PXoDQ0ypHhvUW4lLqwuUy2RUfqqKN3zLGRqb124w1xjA6BfjOqlTlLUR7dIOmYVvyvda3lOqqGsxjBYoKheaHkJD9DffRMPhTKeIkVrfE/s320/218b2dea0005efbfef1b78901714b30d.jpg" width="320" /></a></div><br /><p></p><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος μπήκε στην τραπεζαρία σέρνοντας τα πόδια του. Η μέση του τον είχε πεθάνει.</div><div style="text-align: justify;"> - Ωχ, είπε και ακούμπησε το χέρι του στην πλάτη της καρέκλας που βρισκόταν στην κορυφή του τραπεζιού.</div><div style="text-align: justify;"> Κοντοστάθηκε. Ποιοι ήταν όλοι αυτοί;</div><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα! του είπαν όλοι με ένα στόμα.</div><div style="text-align: justify;"> - Γυναίκα! φώναξε ο Χρόνος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι συμβαίνει; είπε η γυναίκα του, καθώς εμφανίστηκε στο άνοιγμα της πόρτας.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος πήγε σιγά-σιγά προς το μέρος της και πλησίασε το στόμα του στο αυτί της.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιοι είναι αυτοί στο τραπέζι;</div><div style="text-align: justify;"> Η γυναίκα του αναστέναξε. Το είχε ξαναδεί το έργο.</div><div style="text-align: justify;"> - Αχ, καλέ, πάντα με το αστείο στο στόμα! είπε εκείνη. Ποτέ δεν το χάνεις το κέφι σου! Τα παιδιά σε περιμένουν για να πάρετε μαζί το πρωινό σας, δεν το θυμάσαι;</div><div style="text-align: justify;"> - Α, ναι...</div><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος στράφηκε προς το τραπέζι. Σαν να θυμόταν κάτι. Και εκείνα τα πρόσωπα σαν να του φαίνονταν και λίγο πιο γνωστά από πριν. Ναι, βέβαια, εκείνος εκεί ο ψηλός δεν ήταν που έπαιζε στην αγαπημένη του τηλεοπτική σειρά; Να δεις πώς την έλεγαν... Α, ναι, και εκείνος ο άλλος, αυτός με το μούσι, βέβαια, πώς δεν τον είδε νωρίτερα τον κολλητό του από τον στρατό; Τι <span style="color: red;">έκπληξη</span> και αυτή, να τον επισκεφτεί ύστερα από τόσα χρόνια!</div><div style="text-align: justify;"> - Καλημέρα, παιδιά! είπε ο Χρόνος χαμογελαστά. Συγγνώμη που καθυστέρησα, αλλά με έχει πιάσει λουμπάγκο και δεν μπορώ να περπατάω πολύ γρήγορα. Ελπίζω να μην ξελιγωθήκατε περιμένοντάς με.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πιείς καφέ, να σου βάλω, μπαμπά; ρώτησε ο κολλητός του από τον στρατό.</div><div style="text-align: justify;"> - Γυναίκα! φώναξε ο Χρόνος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι συμβαίνει; ρώτησε εκείνη.</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί με λέει "μπαμπά" αυτός; τη ρώτησε ψιθυριστά.</div><div style="text-align: justify;"> Η γυναίκα του έκανε νόημα στους παρευρισκόμενους. Κατάλαβαν αμέσως. Κι αυτοί το είχαν ξαναδεί το έργο.</div><div style="text-align: justify;"> - Να σου βάλω καφέ, παλιοσειρά; είπε ο κολλητός.</div><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος χαλάρωσε. </div><div style="text-align: justify;"> - Βάλε μου, είπε.</div><div style="text-align: justify;"> Ξεκίνησαν να τρώνε. Κανένας δε μιλούσε. </div><div style="text-align: justify;"> - Φάε και μηλαράκι, του πρότεινε αυτός που καθόταν στα δεξιά του.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε θέλω <span style="color: red;">μήλο</span>.</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως προτιμάς μπανάνα; τον ρώτησε αυτός που καθόταν στα αριστερά του.</div><div style="text-align: justify;"> - Μια μπανάνα θα τη φάω.</div><div style="text-align: justify;"> Πήρε μια μπανάνα, την καθάρισε και άρχισε να την τρώει. Το μάτι του έπεσε στο καλάθι με τα κρουασάν.</div><div style="text-align: justify;"> - Νοέμβριε, είπε, πιάσε μου ένα κρουασάν, σε παρακαλώ... </div><div style="text-align: justify;"> - Μπαμπά, με γνωρίζεις; Μαμά!</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και σε γνωρίζω, παιδί μου, γιατί φωνάζεις τη μάνα σου;</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εμένα με γνωρίζεις; ρώτησε ο Αύγουστος.</div><div style="text-align: justify;"> - Εννοείται, μα τι πάθατε όλοι σας; Πλάκα μου κάνετε;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, πλάκα. Αφού μας ξέρεις τι πλακατζήδες που είμαστε, είπε ο Ιούλιος.</div><div style="text-align: justify;"> - Όλα καλά; ακούστηκε η γυναίκα του.</div><div style="text-align: justify;"> - Μια χαρά, είπε ο Ιανουάριος.</div><div style="text-align: justify;"> - Να σου στύψω χυμό; ρώτησε τον Χρόνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Προτιμώ λίγο καφέ ακόμα, είπε εκείνος.</div><div style="text-align: justify;"> Το τραπέζι απόκτησε έναν πιο εύθυμο αέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Άντε, τελειώνετε, είπε ο Χρόνος. Η ώρα περνάει, πρέπει να πάτε στη δουλειά. Μη νομίζετε ότι επειδή είστε αφεντικά μπορείτε να πηγαίνετε όποτε σας κάνει κέφι!</div><div style="text-align: justify;"> Ύστερα από λίγο, το πρωινό είχε ολοκληρωθεί και οι μήνες άρχισαν να σηκώνονται από το τραπέζι, σέρνοντας τις καρέκλες τους, όπως το συνήθιζαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Αμάν αυτή η <span style="color: red;">φασαρία</span>, είπε ο Χρόνος, δεν μπορείτε να μη σέρνετε τις καρέκλες σας;</div><div style="text-align: justify;"> - Συγγνώμη, μπαμπά, είπε ο Μάιος, είναι που βιαζόμαστε λίγο...</div><div style="text-align: justify;"> - Εσύ πού βιάζεσαι να πας;</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, στη δουλειά, φυσικά. Είναι ο μήνας που διευθύνω.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα αστειεύεσαι, βέβαια! Δεν πας καμιά <span style="color: red;">βόλτα</span>, καλύτερα; Τι δουλειά έχεις εσύ να διευθύνεις φθινοπωριάτικα;</div><div style="text-align: justify;"> - Ορίστε;</div><div style="text-align: justify;"> - Οκτώβριε, παιδί μου, άντε, βιάσου, λίγο αν αργήσεις να πας στο γραφείο, ο Μάιος είναι έτοιμος να σου φάει τη θέση.</div><div style="text-align: justify;"> - Την ποια;</div><div style="text-align: justify;"> - Τη θέση! Μα, τι, κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις; Άντε, παιδί, μου, να ρίξεις καμιά βροχούλα να δροσίσεις τον τόπο, ύστερα από τόσο καλοκαίρι, τα πάντα διψάνε για νερό...</div><div style="text-align: justify;"> Ο Οκτώβριος αλληλοκοιτάχτηκε με τον Μάιο.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε νιώθω πολύ καλά, είπε ο Οκτώβριος, με πονάει λίγο ο λαιμός μου, μήπως να πάει ο Μάιος σήμερα;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι πράγματα είναι αυτά; Τίποτα δεν έχεις! Να πας να σου δώσει η μάνα σου λίγο σιροπάκι και να πας στη δουλειά, ακούς; Άκου, να στείλει τον Μάιο στη θέση του, φθινοπωριάτικα...</div><div style="text-align: justify;"> - Μα, μπαμπά, είπε δειλά ο Ιούνιος, άσε τον Μάιο να πάει στη δουλειά, δεν έχουμε φθινόπωρο, άνοιξη έχουμε, να, και αύριο ξεκινάει το καλοκαίρι...</div><div style="text-align: justify;"> - Τι ξεκινάει; Το καλοκαίρι; Ναι, καλά! Μην κάνεις όρεξη! Άκου, αύριο ξεκινάει το καλοκαίρι... Μου φαίνεται ότι νομίζετε πως έχω γεράσει και δεν ξέρω τι μου γίνεται, αλλά σας γελάσανε! Ξέρω πολύ καλά ότι έχουμε φθινόπωρο, αλλιώς γιατί να με πιάσει το λουμπάγκο μου;</div><div style="text-align: justify;"> Οι μήνες έφυγαν για τη δουλειά, σιγοψιθυρίζοντας μεταξύ τους. Ο Χρόνος πήγε στο σαλόνι και κάθησε στην πολυθρόνα του για να διαβάσει εφημερίδα. Τελικά, προτίμησε να δει λίγη τηλεόραση.</div><div style="text-align: justify;"> Έξω έβρεχε. Ένιωσε μια ανατριχίλα.</div><div style="text-align: justify;"> - Γυναίκα! φώναξε. Άναψε λίγο το καλοριφέρ, νομίζω ότι κάνει ψύχρα...</div><div style="text-align: justify;"> Η γυναίκα του του έφερε μια κουβερτούλα.</div><div style="text-align: justify;"> - Σκέπασε λίγο τα πόδια σου με την κουβέρτα, και αν συνεχίσεις να κρυώνεις, θα το ανάψω και το καλοριφέρ, του είπε.</div><div style="text-align: justify;"> Ένα χελιδόνι στάθηκε έξω από το παράθυρο και άρχισε να τιτιβίζει. Το χελιδόνι ήταν βρεγμένο.</div><div style="text-align: justify;"> - Α, μα δεν είναι κατάσταση αυτή! είπε ο Χρόνος. Μα τι κάνει αυτός ο Μάιος, ανοιξιάτικα; Πάλι βρέχει;</div><div style="text-align: justify;"> Έπιασε το τηλέφωνό του και πάτησε έναν αριθμό.</div><div style="text-align: justify;"> - Έλα, Μάιε, παιδί μου, τι θα γίνει; Θα συνεχίσεις για πολύ να ρίχνεις βροχές; Καλοκαίρι έφτασε πια! Τον Οκτώβριο αντιγράφεις; Τι;... Γιατί;... Τι δουλειά έχει ο Οκτώβριος στη θέση σου, ανοιξιάτικα;... Εγώ τον έστειλα; Ποιον δουλεύεις, βρε, τον ίδιο σου τον πατέρα; Ή νομίζεις ότι έχω γεράσει και δεν ξέρω τι μου γίνεται;... Φυσικά και ξέρω τι εποχή έχουμε, όλοι το ξέρουμε... Δεν ακούω τίποτα! Να πας στο γραφείο σου και να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους! Μα, λέω κι εγώ, τι συμβαίνει και όλο βρέχει; Πού να φανταστώ ότι ο κυρ-Μάιος προτίμησε να πάει βόλτα αντί να πάει να δουλέψει!</div><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος έκλεισε θυμωμένος το τηλέφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Λίγο λάσκα να τους αφήσω, κάνουν του κεφαλιού τους, μονολόγησε.</div><div style="text-align: justify;"> Άναψε την τηλεόραση.</div><div style="text-align: justify;"> - Για να δούμε τι έχει σήμερα, είπε και ξεσκεπάστηκε. Σαν να κάνει λίγη ζέστη σήμερα...</div><div style="text-align: justify;"> Το χελιδόνι πέταξε μακριά. Ο ουρανός πήρε ένα καταγάλανο χρώμα.</div><div style="text-align: justify;"> - Γυναίκα! φώναξε ο Χρόνος. Φέρε μου, σε παρακαλώ, μια λεμονάδα από το ψυγείο! Σκάσαμε από τη ζέστη!</div><div style="text-align: justify;"> Η γυναίκα του του έφερε ένα ποτήρι με λεμονάδα.</div><div style="text-align: justify;"> - Καταντάει αηδία τόση ζέστη, φθινοπωριάτικα, είπε ο Χρόνος καθώς έφερνε το ποτήρι στα χείλη του. Αυτός ο Οκτώβριος το έχει παρακάνει.</div><div style="text-align: justify;"> Ξανάπιασε το τηλέφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Έλα, παιδί μου, Οκτ..., Μάιε, τι δουλειά έχεις εσύ να σηκώνεις το τηλέφωνο του γραφείου; Πού είναι ο αδερφός σου; Τι ποιος αδερφός; Ο Οκτώβριος, στην τουαλέτα έχει πάει;... Τι; Βόλτα; Ποιος του είπε να πάει βόλτα; Κι εσύ τι δουλειά έχεις εκεί, φθινοπωριάτικα;... Α, δε μου τα λες καλά, να πεις στον Οκτώβριο να πάει στη δουλειά του και να κόψει τις κοπάνες, άκουσες; Και εσύ να φύγεις από το γραφείο, δεν είναι η σειρά σου... Να φύγεις, και να κόψεις και την <span style="color: red;">γκρίνια</span>, αηδία έχεις καταντήσει!</div><div style="text-align: justify;"> Ο Χρόνος έκλεισε το τηλέφωνο.</div><div style="text-align: justify;"> - Σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι, μουρμούρισε. Μα, τι; Πάλι βρέχει; Αυτός ο Μάιος το έχει παραξεφτιλίσει! Ούτε Απόκριες να είχαμε και να είχε ντυθεί Οκτώβριος!</div><div style="text-align: justify;"> Και ο Χρόνος ξανάπιασε το τηλέφωνο...</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-31956081308584514392023-05-23T12:42:00.006+03:002023-05-23T12:44:14.486+03:00Άγνωστο είδος<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFwUvWkLzLJHuK5xMqsU3y_nzBg7eMgcW-w1O84dzaZSaSMKXGzFvUf33lTq--qHQBwU2HWV5mhYPpwywd3EwqwUyhTdjj8biRx-rOyadVFpQccCWVE4klJQA9bQkE76yhymkqqxFaj4RwKN_rVUoMSvX_2VnnGnDxxZPjfI_q3TA-QVvcW4gql7fT/s3891/20230523_111904(1).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3891" data-original-width="2895" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFwUvWkLzLJHuK5xMqsU3y_nzBg7eMgcW-w1O84dzaZSaSMKXGzFvUf33lTq--qHQBwU2HWV5mhYPpwywd3EwqwUyhTdjj8biRx-rOyadVFpQccCWVE4klJQA9bQkE76yhymkqqxFaj4RwKN_rVUoMSvX_2VnnGnDxxZPjfI_q3TA-QVvcW4gql7fT/s320/20230523_111904(1).jpg" width="238" /></a> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και έτσι, λοιπόν, έχουν τα πράγματα: εκεί που όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς, εκεί που όλα φαίνονται να έχουν μπει σε μία τάξη, εκεί είναι που τελικά αποδεικνύεται ότι κάτι όχι και τόσο ευχάριστο συμβαίνει στη χώρα της Δανιμαρκίας, ωχ, συγγνώμη, στη Χώρα του διαμερίσματος ήθελα να πω...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και άνοιξε η Πίπη μια μέρα την βρύση της έμπνευσης, και άκουσε κάτι ήχους από άδειους σωλήνες, αλλά ούτε μία σταγόνα έμπνευσης δεν βγήκε. Και έκλεισε την βρύση, και την ξανάνοιξε, και κοίταξε και τον γενικό, και το μόνο που κατάφερε τελικά ήταν να βγουν κανα δυο σταγόνες γεμάτες σκουριά... Με άλλα λόγια, πάει η έμπνευση!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Εντάξει", σκέφτηκε η Πίπη, που δεν θέλει το μυαλό της να πηγαίνει στο χειρότερο, "είναι μία παροδική βλάβη του δικτύου, κάπου θα έκαναν έργα και θα έσπασαν κάποιον σωλήνα της παροχής, θα επισκευαστεί η βλάβη και θα ξανάρθει η τρεχούμενη έμπνευση". Και κάθε πρωί, με την ελπίδα φρέσκια-φρέσκια και ανανεωμένη λόγω του ύπνου, η Πίπη πήγαινε στην βρύση και την άνοιγε, αλλά πού... Και οι μέρες περνούσαν, και η ελπίδα της άρχισε να κουράζεται... Και σιγά-σιγά κατέληξε να ανοίγει την βρύση μόνο από συνήθεια. Και όσο προσπαθούσε να καλέσει την έμπνευση - είτε με τελετουργικούς χορούς, είτε με μαγικά φίλτρα - τόσο η έμπνευση δεν καταδεχόταν να της κάνει ούτε μία επίσκεψη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και παρ'όλο που δεν της άρεσε αυτή η σκέψη, η Πίπη άρχισε να το παίρνει απόφαση. Πάει το δίκτυο, καταστράφηκε, ποιος ξέρει τι βλάβη είχε προκληθεί, αλλά σίγουρα θα ήταν πολύ μεγάλη αφού ακόμη δεν είχε φτιαχτεί, μόνη της θα έπρεπε να πορεύεται από εδώ και μπρος. Αλλά πώς να πορευτεί χωρίς έμπνευση; Εντωμεταξύ, η Γλωσσοπάθεια είχε αρχίσει κιόλας να γεμίζει ιστούς αράχνης...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Με τέτοιες σκέψεις στο κεφάλι της, λοιπόν, η Πίπη περπατούσε μια μέρα στον δρόμο, όταν σε μία διασταύρωση πήρε το μάτι της μια γάτα. Η ώρα ήταν λίγο προχωρημένη, οπότε τα χαρακτηριστικά της γάτας δεν ήταν τόσο ξεκάθαρα, πιο πολύ η σιλουέτα της διακρινόταν. Η Πίπη συνέχισε τον δρόμο της, δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που συναντούσε γάτα στον δρόμο, αλλά λίγο πιο κάτω κοντοστάθηκε. Εκείνη η γάτα, η σιλουέτα της, δηλαδή, δε θα μπορούσε να είναι και σιλουέτα... κουκουβάγιας;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ναι, ξέρω, θα μου πείτε ότι η έλλειψη έμπνευσης τη βάρεσε στο κεφάλι, και ίσως να έχετε και δίκιο, απλώς εγώ μεταφέρω τα γεγονότα. Η Πίπη άρχισε να σκέφτεται ότι πολύ έμοιαζε η σιλουέτα εκείνης της γάτας με σιλουέτα κουκουβάγιας και... ήταν σίγουρα γάτα αυτό που είχε δει; Όσο περισσότερο περνούσε η ώρα, τόσο περισσότερο κατέληγε στην σκέψη ότι το ζώο που είχε δει δεν ήταν γάτα. Ούτε κουκουβάγια, όμως, ήταν. Τι δουλειά είχε μια κουκουβάγια κάτω, στο οδόστρωμα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Να δεις που θα είναι κάτι άλλο", είπε η Πίπη. "Είμαι σίγουρη ότι είναι ένα ζώο με χαρακτηριστικά και κουκουβάγιας και γάτας. Πρέπει να μάθω περισσότερα γι'αυτό".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και η Πίπη άρχισε να αναζητεί το ασυνήθιστο αυτό ζώο με επιμονή. Αλλά δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Καθώς φαίνεται, επρόκειτο για ζώο που δεν αγαπάει πολύ την έκθεση και προτιμάει να κινείται στα σκοτάδια. "Πώς θα το λένε, άραγε;" αναρωτήθηκε η Πίπη. "Γατουβάγια" απάντησε μόνη της, ύστερα από αρκετή σκέψη. "Ούτε γάτα, ούτε κουκουβάγια, αλλά κάτι και από τα δύο".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και τότε, δε θα το πιστέψετε, το περίεργο αυτό ζώο με το όνομα γατουβάγια, εμφανίστηκε ακριβώς μπροστά στην Πίπη. Και η έκπληξή της ήταν τόσο μεγάλη, που στην αρχή δεν μπόρεσε να πει κουβέντα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Κουκουνιάου", είπε η γατουβάγια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Τσιμουδιά η Πίπη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Κουκουνιάου", ξαναείπε η γατουβάγια. "Με ψάχνεις για κάποιον λόγο";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Μόνο τότε μπόρεσε η Πίπη να ανοίξει το στόμα της και να μιλήσει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Ναι", απάντησε, σε ψάχνω επειδή θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα. "Να φανταστείς, δεν ήξερα καν ότι υπάρχεις".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Ναι, πολλοί δεν το ξέρουν αυτό", απάντησε η γατουβάγια, "και καλύτερα, επειδή μας αφήνουν στην ησυχία μας".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Πολύ μεγάλα μάτια έχεις", είπε η Πίπη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Ναι, για να βλέπω καλά στο σκοτάδι", απάντησε η γατουβάγια και έγλειψε λίγο το μουσούδι της. "Πώς αλλιώς θα βρίσκω την τροφή μου";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και τι τρως"; </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Θέλει και ρώτημα; Ποντίκια! Αν και, καμιά φορά, δε λέω όχι και σε κανένα ψαράκι"...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και πού κοιμάσαι; Πού φτιάχνεις τη φωλιά σου";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Κάποιες φορές στα κεραμίδια, αν υπάρχουν κεραμίδια. Αλλιώς, την φτιάχνω στα δέντρα, πάνω-πάνω, κοντά στην κορυφή".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και δεν κινδυνεύεις να πέσεις από εκεί ψηλά";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και γιατί την έχω την ουρά; Την τυλίγω γύρω από το κλαδί όπου βρίσκομαι, και δεν πέφτω ποτέ".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η ουρά της γατουβάγιας κουνιόταν ρυθμικά, σαν για να υπογραμμίσει τα λεγόμενά της.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και υπάρχουν πολλές γατουβάγιες στον κόσμο"; ρώτησε η Πίπη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Δεν ξέρω πόσες ακριβώς, αλλά είμαστε μπόλικες".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Και γιατί δε σας είδε ποτέ κανείς";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Μας είδες εσύ"...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Ναι, αλλά εκτός από εμένα, κανείς άλλος".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Αφού κυκλοφορούμε τη νύχτα! Επιπλέον, αποφεύγουμε τις επαφές με τους ανθρώπους, ποτέ κανείς δεν κέρδισε κάτι από δαύτους".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Σωστό κι αυτό"... Θα μου επιτρέψεις να σε βγάλω μια φωτογραφία";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Τι να την κάνεις";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Να τη δείχνω σε όσους δεν πιστεύουν ότι υπάρχεις".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Αστειεύεσαι; Για να ξαμολυθούν και να μας κυνηγάνε, να μη μας αφήνουν σε ησυχία, να μας ακολουθούν για να μελετήσουν τις συνήθειές μας, να κάνουν πειράματα επάνω μας και στο τέλος να μας αποδεκατίσουν και να εξαφανιστούμε από προσώπου γης";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η γατουβάγια φαινόταν πολύ θυμωμένη. Τα γαμψά της νύχια γυάλιζαν, όσο και τα μεγάλα, θυμωμένα της μάτια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Συγγνώμη", είπε η Πίπη, "δεν ήθελα να σου δημιουργήσω πρόβλημα. Δε θα σε βγάλω φωτογραφία, μην ανησυχείς".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η γατουβάγια άνοιξε τα φτερά της και τα τίναξε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> "Είναι ώρα να πηγαίνω", είπε. "Το στομάχι μου γουργουρίζει και δε νομίζω να έχεις εδώ μέσα κανένα ποντικάκι να με κεράσεις".</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η Πίπη δεν είχε κανένα ποντικάκι στο σπίτι, αφήστε που και να είχε δε θα αισθανόταν και πολύ καλά να το προσφέρει στη γατουβάγια... Και η γατουβάγια χτύπησε τα φτερά της δυνατά και έφυγε πετώντας από το παράθυρο, ενώ η άκρη της ουράς της ακούμπησε λίγο το φωτιστικό και το έκανε να χορεύει...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και η Πίπη έμεινε μόνη της να σκέφτεται ότι πολύ θα ήθελαν οι φίλοι της να μάθουν για την ύπαρξη της γατουβάγιας, αλλά ίσως και να μην την πίστευαν, αφού δεν είχε στα χέρια της κάποιο πειστήριο. Και έτσι αποφάσισε να προσπαθήσει να τη ζωγραφίσει, όσο πιο πιστά μπορούσε. Πήρε τα μολύβια της και άρχισε να σχεδιάζει. Σχεδίαζε, έσβηνε, ξανασχεδίαζε, ξανάσβηνε... Και σιγά-σιγά το σχέδιό της άρχισε να θυμίζει τη γατουβάγια που είχε γνωρίσει. Ορίστε και τα μεγάλα της μάτια, να τα και τα γαμψά της νύχια, να το και το μουσούδι της, ορίστε και η ευλύγιστη ουρά της... Μέχρι και τη θυμωμένη της έκφραση κατάφερε να αποδώσει η Πίπη. Και αφού ολοκληρώθηκε το πορτρέτο της γατουβάγιας, έφτασε πια η ώρα να μάθει ο κόσμος για την ύπαρξή της.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Τώρα, βέβαια, μένει να δούμε πόσοι θα πιστέψουν την Πίπη και πόσοι θα αμφισβητήσουν την ύπαρξη της γατουβάγιας, αφού δεν υπάρχει το αδιάψευστο πειστήριο μιας φωτογραφίας...</div><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-25404339197104776722023-04-21T11:39:00.001+03:002023-04-23T13:57:14.540+03:00Χρονικό<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh48e9NClj8VddjfYFwRBNpniNHdSBKYr9_krMVFAD2gOgrwm06L-z4WhsFWMGZlrvOEjf1zKjzcM4XQyypJjTamN29JJYpd-XEa9tMmHNW7pylXqiCC8zCE2RhfYuyNDFJy8QOF-jEWw9UmJFWOEWgUGxKQoBelwRVaS1MC7ooCSO8pXww0d2SfN_4/s2592/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2592" data-original-width="1944" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh48e9NClj8VddjfYFwRBNpniNHdSBKYr9_krMVFAD2gOgrwm06L-z4WhsFWMGZlrvOEjf1zKjzcM4XQyypJjTamN29JJYpd-XEa9tMmHNW7pylXqiCC8zCE2RhfYuyNDFJy8QOF-jEWw9UmJFWOEWgUGxKQoBelwRVaS1MC7ooCSO8pXww0d2SfN_4/s320/%CE%A7%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CF%8C.JPG" width="240" /></a></div><div style="text-align: justify;">Ξεκίνησαν απ'το πρωί,</div><div style="text-align: justify;">δέκα φαντάροι, όλοι μαζί,</div><div style="text-align: justify;">να πάρουν ένα οχυρό,</div><div style="text-align: justify;">ψηλά, σε όρος ξακουστό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ήταν μεγάλη η <span style="color: red;">διαδρομή</span>,</div><div style="text-align: justify;">μα οι φαντάροι είχαν ορμή.</div><div style="text-align: justify;">Πηγαίναν με βήμα γοργό,</div><div style="text-align: justify;">ένα και δυο, ένα και δυο.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Φτάσαν κι οι δέκα στα ριζά,</div><div style="text-align: justify;">μα ο ένας τους σαν να λυγά:</div><div style="text-align: justify;">"λαχάνιασα και δεν μπορώ,</div><div style="text-align: justify;">στα βράχια ν'αναρριχηθώ".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Συνέχισαν τότε οι εννιά,</div><div style="text-align: justify;">να σκαρφαλώνουν θαρρετά.</div><div style="text-align: justify;">Πιο πάνω, σε μια ανηφοριά,</div><div style="text-align: justify;">ο ένας είπε, δυνατά:</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"Προτού να πάμε, λογικό</div><div style="text-align: justify;">είναι να έχουμε αρχηγό.</div><div style="text-align: justify;">Χωρίς οργάνωση, θαρρώ,</div><div style="text-align: justify;">δεν θ'ανεβούμε στο βουνό".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Συμφώνησαν όλοι σ'αυτό,</div><div style="text-align: justify;">και τον ορίσαν αρχηγό.</div><div style="text-align: justify;">Ξαναξεκίνησαν μετά,</div><div style="text-align: justify;">πίσω αυτός, οι άλλοι μπροστά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πιο πάνω βράχος χαλαρός,</div><div style="text-align: justify;">κύλησε, πάει ο μπροστινός!</div><div style="text-align: justify;">Το χτύπημα ήτανε βαρύ,</div><div style="text-align: justify;">ένιωσαν όλοι συντριβή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας τους, ο πιο δυνατός,</div><div style="text-align: justify;">στάθηκε λίγο σκεφτικός.</div><div style="text-align: justify;">"Αμέτε εσείς", είπε, "κι εγώ</div><div style="text-align: justify;">μένω να θάψω τον νεκρό".</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αναχωρήσαν οι εφτά,</div><div style="text-align: justify;">άλλαξε η κλίση στην πλαγιά.</div><div style="text-align: justify;">Το βάδισμα έγινε πιο αργό,</div><div style="text-align: justify;">μα το ηθικό έμεινε υψηλό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πιο πάνω σύννεφα βαριά,</div><div style="text-align: justify;">κι ο αέρας να λυσσομανά.</div><div style="text-align: justify;">Βροντές πολλές και αστραπές</div><div style="text-align: justify;">στα νέφη ανοίγαν χαρακιές.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ένας τους ρίχνει δρασκελιά,</div><div style="text-align: justify;">και χώνεται σε μια σπηλιά.</div><div style="text-align: justify;">"Εδώ να μείνουμε, ασφαλείς",</div><div style="text-align: justify;">λέει, και στέκει, ευθυτενής.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο αρχηγός βάζει φωνή,</div><div style="text-align: justify;">να βγούνε έξω, στην βροχή.</div><div style="text-align: justify;">Πρέπει να πάρουν το οχυρό,</div><div style="text-align: justify;">δεν έχουν χρόνο και καιρό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"Αν θες εσύ, κάτσε εδώ",</div><div style="text-align: justify;">λέει άγρια στον νεαρό.</div><div style="text-align: justify;">"Πάμε, παιδιά, ένα και δυο,</div><div style="text-align: justify;">να πάρουμε το οχυρό"!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι έξι νέοι ξεκινούν,</div><div style="text-align: justify;">με δυσκολία προχωρούν.</div><div style="text-align: justify;">Τα βράχια απότομα, τραχιά,</div><div style="text-align: justify;">πληγιάζουν τα νεαρά κορμιά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο αέρας γίνεται αραιός,</div><div style="text-align: justify;">μα είναι ο στόχος κοντινός.</div><div style="text-align: justify;">Ξάφνου, ο ένας τους γλιστρά</div><div style="text-align: justify;">και απ'το βουνό κατρακυλά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το θέαμα τρομακτικό,</div><div style="text-align: justify;">παγώνουν όλοι στο λεπτό.</div><div style="text-align: justify;">Τα γόνατα τρεμουλιαστά,</div><div style="text-align: justify;">δεν πάνε πίσω, ούτε μπροστά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"Εμπρός!" φωνάζει ο αρχηγός,</div><div style="text-align: justify;">αλλά δεν είναι πειστικός.</div><div style="text-align: justify;">Ένας φωνάζει "ως εδώ!"</div><div style="text-align: justify;">κι οι άλλοι νιώθουν πανικό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο αρχηγός χειρονομεί,</div><div style="text-align: justify;">τον λιποτάκτη απειλεί.</div><div style="text-align: justify;">Κοιτάει τους άλλους αυστηρά,</div><div style="text-align: justify;">"Πάμε!" τους λέει, "όλοι μπροστά"!</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πιο πάνω η θέα μαγική,</div><div style="text-align: justify;">νιώθουν σαν να'ναι αετοί.</div><div style="text-align: justify;">Ο ένας στέκεται εκεί,</div><div style="text-align: justify;">θέλει να γράψει μια ωδή.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι άλλοι στέκουν, τον κοιτούν,</div><div style="text-align: justify;">κι αρχίζουν να τον λοιδορούν.</div><div style="text-align: justify;">"Μα, δείτε", αυτός τους απαντά,</div><div style="text-align: justify;">"δεν βλέπετε την ομορφιά";</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Πιάνουνε την ανηφοριά</div><div style="text-align: justify;">κι εκείνος ούτε τους κοιτά.</div><div style="text-align: justify;">Και συνεχίζουν, προχωρούν,</div><div style="text-align: justify;">μέχρι τον στόχο τους να δουν.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Φτάσανε, πλέον, στην κορφή,</div><div style="text-align: justify;">το οχυρό να το, εκεί!</div><div style="text-align: justify;">Και πλησιάζουνε γοργά,</div><div style="text-align: justify;">κι οι τρεις, γεμάτοι από χαρά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ήρθε η ώρα κι η στιγμή</div><div style="text-align: justify;">που ανέμεναν απ'την αρχή,</div><div style="text-align: justify;">σφίγγουν τα χέρια τα σπαθιά,</div><div style="text-align: justify;">κοιτιούνται όλοι θαρρετά.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">"Είμαστε όλοι κι όλοι τρεις,</div><div style="text-align: justify;">μήπως δεν είμαστε επαρκείς;</div><div style="text-align: justify;">Με δέκα ήταν εφικτό.</div><div style="text-align: justify;">Με τρεις, πώς παίρνουν τ'οχυρό";</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το σκέφτεται κι ο αρχηγός,</div><div style="text-align: justify;">λάθος είν'ο σχεδιασμός,</div><div style="text-align: justify;">κι αντί για θρίαμβο τρανό,</div><div style="text-align: justify;">τους στέλνει τώρα στο χαμό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Βόλια πολλά, και κανονιές,</div><div style="text-align: justify;">καπνούς, και αίμα, και φωτιές.</div><div style="text-align: justify;">Αυτά προσμένει ο αρχηγός</div><div style="text-align: justify;">μα και οι άλλοι δυο, σαφώς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Μονόδρομος η επιστροφή,</div><div style="text-align: justify;">και δε χωρούσε αναβολή.</div><div style="text-align: justify;">Και οι γενναίοι εκείνοι τρεις,</div><div style="text-align: justify;">γύρισαν σώοι κι αβλαβείς.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Τα χρόνια πέρασαν γοργά,</div><div style="text-align: justify;">κι ήρθε μαζί κι η λησμονιά.</div><div style="text-align: justify;">Το πάρσιμο του οχυρού</div><div style="text-align: justify;">έγινε έπος του συρμού.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Το τραγουδούσαν στις γωνιές</div><div style="text-align: justify;">οι τροβαδούροι τις νυχτιές.</div><div style="text-align: justify;">Το τραγουδούσαν και οι νιές,</div><div style="text-align: justify;">με του αργαλειού τις σαϊτιές.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Και το άπαρτο το οχυρό,</div><div style="text-align: justify;">έγινε πλέον μυθικό.</div><div style="text-align: justify;">Ποτέ δεν έγινε γνωστό,</div><div style="text-align: justify;">πως ήταν πάντα αδειανό.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">ΥΓ: Αυτή ήταν η συμμετοχή της Πίπης στο 30ο Συμπόσιο ποίησης που διοργανώνει ακούραστα η Αριστέα στο μπλογκ της "<a href="https://princess-airis.blogspot.com/2023/04/30oSymposiopoiisis.html">Η ζωή είναι ωραία</a>". Οι συμμετέχοντες έπρεπε να χρησιμοποιήσουν μία ή και περισσότερες από τις λέξεις: δρόμος, διαδρομή, πορεία, και να εμπνευστούν ένα ποίημα ελεύθερης θεματολογίας, συνοδεύοντάς το με μία φωτογραφία δικής τους επιλογής. Η λέξη που "μίλησε" στην Πίπη ήταν η διαδρομή και η φωτογραφία που επέλεξε είναι δική μου. </div><p></p><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com29tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-15433114213673549512023-03-26T14:14:00.000+03:002023-03-26T14:14:58.039+03:00Group therapy<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LyNzCT8h0TZbU56ND9kByzxalCljkft0qf5GnHXNhQ3s0HSR4EcY0O1fhJzqImwYsKTlLcpB9KJl0ffFqpVEKWLzOFKO1sYAWEY56zm-zAB9CSoY0BQzvH8qb39kK56e7WReisQK99aw_xlpXbizVAehf3dtToZa2sA3ra-O6sA1EdhZIgDOihB9/s900/oel.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="775" data-original-width="900" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2LyNzCT8h0TZbU56ND9kByzxalCljkft0qf5GnHXNhQ3s0HSR4EcY0O1fhJzqImwYsKTlLcpB9KJl0ffFqpVEKWLzOFKO1sYAWEY56zm-zAB9CSoY0BQzvH8qb39kK56e7WReisQK99aw_xlpXbizVAehf3dtToZa2sA3ra-O6sA1EdhZIgDOihB9/s320/oel.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"> - Άντε, στην υγειά μας! είπε ο ένας και σήκωσε το ποτήρι του ψηλά.</div><div style="text-align: justify;"> - Να πάνε κάτω τα φαρμάκια! είπε ο άλλος και τσούγκρισε το ποτήρι του.</div><div style="text-align: justify;"> - Κουράγιο, αδέρφια! είπε ο τρίτος και τσούγκρισε κι εκείνος το δικό του ποτήρι.</div><div style="text-align: justify;"> - Άσπρο πάτο! είπε και ο τέταρτος.</div></div><div style="text-align: justify;"> Οι τέσσερεις φίλοι άδειασαν τα ποτήρια τους αργά, μέσα στην απόλυτη σιγή, παρ'όλο το διάχυτο μουρμουρητό που ακουγόταν από τα γύρω τραπέζια.</div><div style="text-align: justify;"> - Βάλσαμο ήταν! είπε ο πρώτος και έγλειψε τον λιγοστό αφρό που είχε παγιδευτεί στο μουστάκι του.</div><div style="text-align: justify;"> - Αν ήταν και λίγο πιο παγωμένη, θα ήταν όνειρο, είπε και ο δεύτερος.</div><div style="text-align: justify;"> - Να πάρουμε άλλη μία; πρότεινε ο τρίτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Λέτε; αναρωτήθηκε ο τέταρτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Και γιατί όχι; είπε ο δεύτερος. Σάμπως θα οδηγήσουμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Α, δεν ξέρω, είπε ο πρώτος, αν πιω δεύτερη, ίσως έχω φασαρίες στο σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"> - Μη μου πεις ότι σου γκρινιάζει η δικιά σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί, η δικιά σου δε σου γκρινιάζει;</div><div style="text-align: justify;"> Ο τέταρτος κοίταξε προς την πόρτα, που μόλις είχε ανοίξει. Μία λεπτή κοπέλα μπήκε μέσα και αφού έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω-γύρω κατευθύνθηκε προς το μπαρ, ακολουθούμενη από έναν νεαρό με σκουλαρίκι στο αυτί, ο οποίος τη συνόδευε. Ξανακοίταξε τους φίλους του. </div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν; επέμεινε ο άλλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι λοιπόν;</div><div style="text-align: justify;"> - Η δικιά σου δε σου γκρινιάζει;</div><div style="text-align: justify;"> Δεν την είχε γλιτώσει. Απρόθυμα, ένευσε με το κεφάλι.</div><div style="text-align: justify;"> - Αφήστε τα, παιδιά, είπε ο πρώτος, οφείλουμε να το ομολογήσουμε: την πατήσαμε!</div><div style="text-align: justify;"> - Και να πει κανείς ότι παντρευτήκαμε από συνοικέσιο... είπε ο τρίτος. Αλλά, βρε παιδιά, δεν ήταν έτσι στην αρχή!</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι, συμφώνησαν και οι άλλοι τρεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Εμένα η δικιά μου, συνέχισε αυτός, ήταν όλο μέσα στις γλύκες, και να τα τραγούδια, και να τα γέλια, και όλο μηλόπιτες μου έφτιαχνε, αφού μέχρι να παντρευτούμε είχα πάρει εφτά κιλά! Το γαμπριάτικο κουστούμι τρεις φορές μου το άνοιξε ο ράφτης! Αλλά, τώρα, τι να πω; Σαν να έχει μεταλλαχθεί! Όλο μέσα στην <span style="color: red;">γκρίνια</span> την βρίσκω! <span style="color: red;">Μήλο</span> δεν μπαίνει πια στο σπίτι, της προκαλεί τραύμα, λέει. Κομμένες και οι μηλόπιτες, κομμένα και όλα!</div><div style="text-align: justify;"> - Σε καταλαβαίνω, φίλε μου, είπε ο δεύτερος. Εγώ να δεις τι τραβάω! Όσο γλυκιά και χαμογελαστή ήταν πριν από το γάμο, τόσο γκρινιάρα έχει γίνει τώρα. Με κυνηγάει από πίσω με ένα ξεσκονόπανο, μου φωνάζει να πατάω επάνω στα πατάκια για να μη χαλάω, λέει, το παρκέ, φωνάζει όταν ξεχνάω να χρησιμοποιήσω σουβέρ επειδή, λέει, αφήνει σημάδια επάνω στα έπιπλα... Πριν να παντρευτούμε, όλο τραγούδαγε, τώρα μόνο με ψέλνει! Μέχρι και για τα πόδια της που μεγάλωσαν εγώ φταίω, λέει!</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς, δηλαδή;</div><div style="text-align: justify;"> - Που την άφησα έγκυο.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, καλά, κι εσύ, εδώ που τα λέμε, το παράκανες, πέντε παιδιά σε έξι χρόνια...</div><div style="text-align: justify;"> - Φταίω εγώ που είμαι καρπερός; Και το άλλο, δε σας το είπα: με ζηλεύει αφόρητα! Ούτε μια <span style="color: red;">βόλτα</span> δεν μπορώ να πάω μόνος μου, θέλει να πηγαίνουμε παντού μαζί. Και όταν γυρίζω από τη δουλειά, πέφτει επάνω μου και με μυρίζει σαν λαγωνικό.</div><div style="text-align: justify;"> - Και σήμερα πώς σε άφησε;</div><div style="text-align: justify;"> - Της είπα ότι είχα συμβούλιο με τους μετόχους, έδειξε να το πιστεύει.</div><div style="text-align: justify;"> - Και αν τηλεφωνήσει στο γραφείο;</div><div style="text-align: justify;"> - Ζήτησα να βγάλουν εκτός λειτουργίας το τηλεφωνικό κέντρο, μόνο στο κινητό θα μπορεί να με βρει.</div><div style="text-align: justify;"> - Κι αν σε πάρει στο κινητό;</div><div style="text-align: justify;"> - Θα βγω έξω να απαντήσω και θα βρω κάποια δικαιολογία, θα της πω ότι είμαι στο δρόμο για το σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι τραβάς, καημένε... είπε ο πρώτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Άσε, δράμα η κατάσταση!</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ να δείτε τι τραβάω, είπε ο τέταρτος. Δεν φτάνει που με παραμελεί, με έχει γονατίσει και οικονομικά. Όλα τα λεφτά που της δίνω τα ξοδεύει σε λούσα. Για να μην πω για τα λεφτά που ξοδεύει στο κομμωτήριο!</div><div style="text-align: justify;"> - Μακάρι και η δικιά μου να ασχολιόταν με τα λούσα και να με άφηνε στην ησυχία μου, είπε ο δεύτερος.</div><div style="text-align: justify;"> - Μην το λες, είπε ο τέταρτος και έβγαλε το μπουφάν του. </div><div style="text-align: justify;"> Το μπλουζάκι που φορούσε έμοιαζε σαν βαφτιστικό.</div><div style="text-align: justify;"> - Πού το βρήκες αυτό; ρώτησε ο πρώτος. Στο μπαούλο με τα βαφτιστικά;</div><div style="text-align: justify;"> - Ήταν το μόνο που δεν ήταν τρύπιο, και το μόνο που δεν ήταν στα άπλυτα.</div><div style="text-align: justify;"> - Καλά, από πότε το έχεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Τον προηγούμενο μήνα το αγόρασα!</div><div style="text-align: justify;"> - Και μεγάλωσες τόσο πολύ μέσα σε ένα μήνα;</div><div style="text-align: justify;"> - Μη λες βλακείες, δε μεγάλωσα εγώ, αυτό μίκρυνε!</div><div style="text-align: justify;"> - Πρώτη φορά το ακούω αυτό, είπε ο τρίτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και το ακούς πρώτη φορά, επειδή η δικιά σου μπορεί να σου γκρινιάζει και να σε ζηλεύει, αλλά τουλάχιστον είναι νοικοκυρά και ξέρει πώς να πλένει τα ρούχα. Ενώ η δικιά μου δεν έχει ιδέα. Το συγκεκριμένο μπλουζάκι είναι μάλλινο και το έβαλε στο πλυντήριο, στους 60 βαθμούς. Έμεινε μισό.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε σε σφίγγει;</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς δε με σφίγγει, αλλά δεν είχα άλλο, γυμνός θα ερχόμουν; Εξάλλου, έτσι όπως έχει μπει, την κοιλιά την αφήνει ακάλυπτη, οπότε μπορώ να τρώω και να πίνω...</div><div style="text-align: justify;"> - Πάλι καλά!</div><div style="text-align: justify;"> - Και μη νομίζετε ότι την γκρίνια την γλιτώνω, απλώς η δικιά μου γκρινιάζει για άλλους λόγους, πότε επειδή δεν της πετυχαίνουν το χρώμα στα μαλλιά, πότε επειδή δεν της πέφτουν τα ρούχα της όπως ακριβώς θα ήθελε, πότε επειδή της έχει φύγει το κραγιόν ή της έχει χαλάσει το ημιμόνιμο στο νύχι...</div><div style="text-align: justify;"> - Έχεις τα δίκια σου και εσύ, είπε ο πρώτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Εσύ, πάντως, πρέπει να την περνάς καλύτερα, του είπε ο δεύτερος. Φρεσκαδούρα σε βλέπω!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, τι να σου πω...</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί;</div><div style="text-align: justify;"> - Όσο πάρτυ άνιμαλ ήταν στην αρχή που γνωριστήκαμε, τόσο μούχλα έχει γίνει πλέον!</div><div style="text-align: justify;"> - Τι μου λες;</div><div style="text-align: justify;"> - Άσε! Φαντάσου, πριν παντρευτούμε, όποτε βγαίναμε και τη ρωτούσα μήπως ήθελε να γυρίσουμε σπίτι να ξεκουραστούμε, μου έλεγε "Δεν έχω ανάγκη εγώ, έχω μαζέψει τόσο ύπνο που μπορώ να περάσω μια ολόκληρη ζωή διασκεδάζοντας". Και τώρα, πριν καλά-καλά δύσει ο ήλιος, έχει πέσει για ύπνο!</div><div style="text-align: justify;"> - Τουλάχιστον δεν μπορεί να σου γκρινιάζει, αφού κοιμάται...</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, καλά... Αν, τυχόν, ανεβάσω λίγο την ένταση στην τηλεόραση, ξυπνάει και βάζει τις φωνές ότι κάνω <span style="color: red;">φασαρία</span>!</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, κι εσύ γιατί τη δυναμώνεις την τηλεόραση;</div><div style="text-align: justify;"> - Στο 1 τη βάζω! Μερικά προγράμματα δεν έχουν υποτίτλους, βλέπεις...</div><div style="text-align: justify;"> - Α, κατάλαβα... Και γιατί δεν βγαίνεις, τότε, να κάνεις καμιά βόλτα, να μην την ενοχλείς και να ξεσκάσεις και λίγο;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν μπορεί να κοιμηθεί αν λείπω από το σπίτι, λέει, θέλει να νιώθει την παρουσία μου.</div><div style="text-align: justify;"> - Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, δηλαδή... </div><div style="text-align: justify;"> - Πριν από δυο βδομάδες είχαμε επέτειο. Είπα κι εγώ να της κάνω <span style="color: red;">έκπληξη</span>. Αγόρασα μια τούρτα, αγόρασα και κρασί, νωρίς ήταν, λέω δε θα κοιμάται ακόμη, θα περάσουμε καλά... Αμ' δε! Χαλάει ο καιρός, σκοτεινιάζει ο ουρανός, πιάνει βροχή...</div><div style="text-align: justify;"> - Χάλασε η τούρτα;</div><div style="text-align: justify;"> - Μια χαρά ήταν η τούρτα... Μπαίνω στο σπίτι χαμογελαστός, φωνάζω "Χρόνια μας πολλά!", και ακούω τα εξ'αμάξης, επειδή την ξύπνησα.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα αφού ακόμα δεν είχε δύσει ο ήλιος, νωρίς δεν ήταν;</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό είπα κι εγώ. Αλλά, βλέπετε, η βροχή της είχε φέρει υπνηλία... Μια ώρα με έψελνε. Και κοιμήθηκα και στον καναπέ.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, είπε ο τέταρτος. Αξίζω κι εγώ λίγη προσοχή, επιτέλους!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, και δεν πειράζει να τρώμε και καμιά μηλόπιτα πού και πού, είπε ο τρίτος, θέλω να φάω λίγη μηλόπιτα, κακό είναι;</div><div style="text-align: justify;"> - Και δεν πέθανε και κανείς από σημάδι ποτηριού επάνω σε έπιπλο, συμπλήρωσε ο δεύτερος. Ή από μερικά σημάδια στο παρκέ, συμπλήρωσε.</div><div style="text-align: justify;"> - Και, επιτέλους, θέλω να βάλω την τηλεόραση στο πέντε! είπε ο πρώτος. Λοιπόν, το αποφάσισα: θα ζητήσω διαζύγιο!</div><div style="text-align: justify;"> - Μωρέ, καλά τα λες, είπε ο τρίτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Πολύ σωστά, πρόσθεσε ο δεύτερος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, κι εγώ θα ζητήσω διαζύγιο, είπε ο τέταρτος. Λοιπόν, να πάρουμε άλλη μια μπύρα να το γιορτάσουμε;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, συμφώνησαν και οι άλλοι και σήκωσαν το χέρι τους να παραγγείλουν. Ένας ήχος κινητού ακούστηκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Αμάν, η Σταχτοπούτα! είπε ο δεύτερος και όρμησε έξω από το μαγαζί.</div><div style="text-align: justify;"> - Το δόλιο, σούζα τον έχει! είπε ο πρώτος. Τι ώρα είναι; Ωχ, όπου να'ναι σκοτεινιάζει, θα πιω την μπύρα μου βιαστικά και θα φύγω, αλλιώς ποιος την ακούει την Ωραία Κοιμωμένη, που δε θα μπορεί να κοιμηθεί...</div><div style="text-align: justify;"> Ο δεύτερος επέστρεψε.</div><div style="text-align: justify;"> - Είχα ξεχάσει να πετάξω τα σκουπίδια φεύγοντας, είπε. Θα πιω την μπύρα μου βιαστικά και θα πάω σπίτι.</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εγώ θα την πιω βιαστικά και θα φύγω να προλάβω ανοιχτά τα μαγαζιά, μπας και πάρω καμιά καινούργια μπλούζα, αμφιβάλλω αν η Ραπουνζέλ έχει βάλει πλυντήριο, είπε ο τέταρτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάτι λέγαμε για διαζύγιο, είπε ο τρίτος. </div><div style="text-align: justify;"> - Α, ναι, ε, εντάξει, έχουμε καιρό να το σκεφτούμε, είπε ο πρώτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, είπε και ο δεύτερος, εξάλλου εγώ έχω και πέντε παιδιά, θα πρέπει να το σκεφτώ καλά. Και η Σταχτοπούτα, εδώ που τα λέμε, είναι εξαιρετική μητέρα.</div><div style="text-align: justify;"> - Και η Ωραία Κοιμωμένη είναι τόσο γλυκιά, όταν κοιμάται, είπε ο πρώτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Εξάλλου, μία μηλόπιτα μπορώ να τη φάω και εκτός σπιτιού, είπε ο τρίτος, δεν είναι ανάγκη να είναι από τα χεράκια της Χιονάτης... Που, εδώ που τα λέμε, φτιάχνει εξαιρετικό μουσακά...</div><div style="text-align: justify;"> Έφτασαν οι μπύρες.</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν, αδέρφια, άσπρο πάτο! είπε ο τρίτος.</div><div style="text-align: justify;"> Κατέβασαν τις μπύρες μονορούφι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ραντεβού την επόμενη βδομάδα, ίδια ώρα; ρώτησε ο πρώτος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, είπαν όλοι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιος κερνάει; ρώτησε ο τέταρτος. Θα σας κέρναγα εγώ, αλλά η Ραπουνζέλ, σας το είπα, με έχει γονατίσει. Εχθές πάλι αποφάσισε να κάνει ισιωτική...</div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-63611904015752661582023-03-17T13:24:00.001+02:002023-04-02T01:27:54.355+03:00Στα καλά του καθουμένου<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVASeI2ViKMd5nj60ne7a_bXOBQzt4IXAY6RmgZi7GPIXQvKZjmMTelA8BOZ-Ne-o_hHgtME7ApUCxWbgBDgcOno7swIdSSUOvCQumUUUw4Hf-zyvXTOo3N22hcfAv2vvPoa7cJA6B59zc1nIiwRh_IimBBXtIX0DeK9dGIQjJ1VgRX1SNgNDPrdsw/s4160/20230307_092547.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4160" data-original-width="3120" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVASeI2ViKMd5nj60ne7a_bXOBQzt4IXAY6RmgZi7GPIXQvKZjmMTelA8BOZ-Ne-o_hHgtME7ApUCxWbgBDgcOno7swIdSSUOvCQumUUUw4Hf-zyvXTOo3N22hcfAv2vvPoa7cJA6B59zc1nIiwRh_IimBBXtIX0DeK9dGIQjJ1VgRX1SNgNDPrdsw/s320/20230307_092547.jpg" width="240" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Όλοι ξέρουμε ότι όταν η Πίπη πηγαίνει <span style="color: red;">βόλτα</span>, όλο και κάτι περίεργο ή, έστω, ενδιαφέρον συναντάει. Ξέρουμε όμως και ότι πολλά περίεργα ή, έστω, ενδιαφέροντα πάνε τα ίδια και την βρίσκουν. Κάτι τέτοιο έγινε και καμιά δεκαριά μέρες πριν, που η Πίπη βγήκε στη Χώρα της πίσω βεράντας για να ποτίσει τα φυτά. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Στη Χώρα της πίσω βεράντας υπήρχαν δύο άδειες γλαστρούλες που είχαν μετακομίσει εκεί από το προηγούμενο καλοκαίρι. Καθώς, λοιπόν, η Πίπη πότιζε τη μία από τις δύο γλαστρούλες, σαν να της φάνηκε ότι ένα κομματάκι χώμα είχε βγει προς τα έξω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε, βέβαια, ότι η Πίπη δεν είχε σαλτάρει, είχε λόγο που πότιζε τις συγκεκριμένες άδειες γλαστρούλες. Και ο λόγος ήταν απλούστατος: οι γλαστρούλες δεν ήταν καθόλου άδειες, είχαν μέσα κουκούτσια. Συγκεκριμένα, η μία είχε κουκούτσια βερυκοκιάς και η άλλη είχε κουκούτσια κερασιάς.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Θα μου πείτε, βέβαια: τι την έπιασε τώρα την Πίπη να γεμίζει γλάστρες με κουκούτσια και να περιμένει να φυτρώσουν; Δεν πάει καλύτερα να αγοράσει ένα έτοιμο φυντάνι; Η περιέργεια την έπιασε, φίλοι μου, αυτό φταίει. Βλέπετε, στο παρελθόν είχε κάνει το ίδιο κόλπο με τα κουκούτσια από ένα <span style="color: red;">μήλο</span>, και της είχε μπει η ιδέα να ξαναδοκιμάσει και με άλλα φρούτα. Οπότε έβαλε από πέντε-έξι κουκούτσια σε καθεμιά από τις γλάστρες και τις πότιζε ευλαβικά από το προηγούμενο καλοκαίρι.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες περνούσαν, ήρθε ο χειμώνας, άρχισε να πλησιάζει το τέλος του, και η Πίπη συνέχιζε να ποτίζει τις άδειες γλάστρες υπομονετικά. Και, παρ'όλο που υπήρχε πάντα μία πιθανότητα όλο αυτό το πότισμα να πήγαινε χαμένο, και παρ'όλο που στο βάθος ίσως να ένιωθε και μια μικρή απογοήτευση, ούτε μια στιγμή δεν γκρίνιαξε. Η <span style="color: red;">γκρίνια</span>, εξάλλου, δεν ταιριάζει στην Πίπη.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και να που ίσως κάτι να άλλαξε στη μία από τις γλάστρες. Αλλά, άλλαξε; Στην αρχή η Πίπη πίστεψε ότι ήταν η ιδέα της, δηλαδή, εντάξει, το χώμα φαινόταν σαν να είχε φουσκώσει, αλλά το πιο πιθανό ήταν κάτι να είχε σκάψει λίγο το χώμα της γλαστρούλας. Δεν είναι και τόσο σπάνιοι οι επισκέπτες σε μία χώρα σαν τη Χώρα της πίσω βεράντας. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η Πίπη συνέχισε το πότισμα και δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Την επόμενη μέρα, όμως, που ξαναείδε το φούσκωμα, κατάλαβε ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Και, κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, ανακάλυψε ένα τόσο δα βερυκοκοφυντανάκι, κάτω από το ανασηκωμένο χώμα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ώστε έπιασε το κόλπο, σκέφτηκε η Πίπη. Τώρα μένει να φυτρώσει και κάποιο από τα κουκούτσια της κερασιάς. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Από εκείνη τη μέρα, όπως είναι λογικό, την προσοχή της Πίπης σχεδόν τη μονοπώλησε το νέο φυντάνι. "Αγκού!" έκανε το φυντάνι, "Άχου το!" έλεγε η Πίπη. "Αγκού!" ξανάκανε το φυντάνι, "Άχου το!" ξανάλεγε η Πίπη και το χάιδευε, και του μιλούσε για να μεγαλώσει γρήγορα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και μπορεί το βερυκοκοφυντανάκι να μην ήταν από μόνο του και τόσο μεγάλη <span style="color: red;">έκπληξη</span> για την Πίπη, τελικά, όμως της επιφύλασσε μία έκπληξη. Αλλιώς, τι ήταν εκείνο εκεί ακριβώς δίπλα του; Άλλο πάλι και τούτο! Κι άλλο φυντανάκι, και μάλιστα κολλητά με το πρώτο; Μα η Πίπη θυμόταν πεντακάθαρα, είχε αφήσει αποστάσεις ανάμεσα στα κουκούτσια, δεν μπορεί να υπήρχαν δύο κουκούτσια το ένα δίπλα στο άλλο! Και το δεύτερο φυντανάκι άρχισε κι εκείνο να μεγαλώνει όπως ακριβώς το πρώτο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε η Πίπη τον εαυτό της.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ό,τι κάναμε και με τα κουκούτσια της μηλιάς, της απάντησε ο εαυτός της. Το δεύτερο θα πρέπει να κοπεί, για να μην παρεμποδίζει την ανάπτυξη του πρώτου.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Κι αν τελικά αποδειχτεί ότι το πρώτο είναι ασθενικό; Και αν κόψουμε το δεύτερο για να μεγαλώσει το πρώτο και εκείνο ξεραθεί από μόνο του;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ε, τότε ας περιμένουμε λίγο να δούμε ποιο είναι πιο δυνατό.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και η Πίπη αποφάσισε να περιμένει. Και, σαν να κατάλαβε ότι κινδύνευε, το δεύτερο φυντάνι άρχισε να αναπτύσσεται πιο γρήγορα και σύντομα έφτασε σε ύψος το πρώτο. Και η Πίπη άρχισε να ψυλλιάζεται ότι τα δύο φυντανάκια προέρχονταν από το ίδιο κουκούτσι, γι'αυτό ήταν τόσο κολλητά το ένα με το άλλο. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Δύο δίδυμα φυντάνια! Και τώρα το δίλημμα μεγαλώνει: διότι αν και τα δίδυμα φυντάνια είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους όπως τα δίδυμα παιδιά, μήπως αυτό που θα μείνει πέσει σε μελαγχολία;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πολλή <span style="color: red;">φασαρία</span> για το τίποτα, θα πει κάποιος. Ας ρίξει κλήρο να τελειώνουμε!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ναι, κι αυτό μια ιδέα είναι. Αλλά, με τι καρδιά να ρίξεις κλήρο; Μήπως αν κοιτάξεις προσεκτικά διακρίνεις κάποιο ελάττωμα στο ένα, ή έστω, κάποια διαφορά στην ανάπτυξη;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Βοήθεια, χριστιανοί! Εμένα μου φαίνονται ολόιδια! </div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpsa8LLLhYuxLM9e7wRX97tELCpFN9oP8nJ6dHPqvENfTGtImbQAoJMkL29FWHcx6RfGtt4CQ1Je1oC2PAptzCbGK40gOqYCWkFaUfAZO5g1nPSTRHpH6-JK3a8TbAYy4geGMK_7ufp5NZImOzvcJW-kVKBK6l6Qw3UFFuXlfl8XeeXI0p9QIU9Z8/s4160/20230317_120602.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4160" data-original-width="3120" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiBpsa8LLLhYuxLM9e7wRX97tELCpFN9oP8nJ6dHPqvENfTGtImbQAoJMkL29FWHcx6RfGtt4CQ1Je1oC2PAptzCbGK40gOqYCWkFaUfAZO5g1nPSTRHpH6-JK3a8TbAYy4geGMK_7ufp5NZImOzvcJW-kVKBK6l6Qw3UFFuXlfl8XeeXI0p9QIU9Z8/s320/20230317_120602.jpg" width="240" /></a></div><p> </p><p><span style="text-align: justify;">Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου</span></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-73304493835609070642023-03-08T13:39:00.004+02:002023-03-08T13:40:47.753+02:00Ο χαρταετός που γελούσε πολύ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ30sxq-kLflBZ9IoB_8RtOMB7IUX52LTfCUd1JrEx5UoyHh9iiQ9NnfuCuDk_OKCmkCwzqLkThwEFiQn8pkGZGC3nchIPBR58s_p42ylFDz7oLUpoLwSgnJvCEIAu113qBfir6nmX0ZKKCPQjw6nhdQhCHHWss-xFm3asLvRO3fnFML56uXdBqS41/s400/five-kites-flying-debbie-criswell.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="400" data-original-width="313" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJ30sxq-kLflBZ9IoB_8RtOMB7IUX52LTfCUd1JrEx5UoyHh9iiQ9NnfuCuDk_OKCmkCwzqLkThwEFiQn8pkGZGC3nchIPBR58s_p42ylFDz7oLUpoLwSgnJvCEIAu113qBfir6nmX0ZKKCPQjw6nhdQhCHHWss-xFm3asLvRO3fnFML56uXdBqS41/s320/five-kites-flying-debbie-criswell.jpg" width="250" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Μια φορά κι έναν καιρό, στη χώρα των χαρταετών γεννήθηκε ένας χαρταετός διαφορετικός από τους άλλους. Όταν λέμε διαφορετικός, βέβαια, δεν εννοούμε ότι του έλειπε τίποτα. Όχι, απ'όλα είχε: και πολύχρωμος ήταν και ουρά είχε, και σκοινί. Απλώς, σε αντίθεση με τους υπόλοιπους χαρταετούς που ήταν συνέχεια πολύ σοβαροί, εκείνος ήταν ένας αετός πολύ χαρούμενος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Θα μου πείτε τώρα: μα γιατί να είναι τόσο σοβαροί οι χαρταετοί; Μα, επειδή το να πετάει κανείς δεν είναι καθόλου εύκολο. Χρειάζεται πολύς χρόνος, πολλή προσπάθεια, πολλή μελέτη, πολλή δουλειά για να μπορέσει ένας χαρταετός να πετάξει. Και αν δεν κάνει σοβαρή δουλειά, δεν θα πετάξει ποτέ. Και ένας χαρταετός που δεν πετάει δεν έχει θέση στη χώρα των χαρταετών.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Οι γονείς του χαρούμενου χαρταετού, που ήταν επίσης πολύ σοβαροί χαρταετοί, δεν καταλάβαιναν την ανάγκη του να γελάει και να διασκεδάζει, αλλά ακόμα κι έτσι, τον αγαπούσαν πάρα πολύ. Και ούτε τον μάλωναν, όταν τους έκανε ρεζίλι με τα αστεία του, όποτε πήγαιναν κάποια επίσκεψη. Εξάλλου, όταν θα πήγαινε σχολείο θα σοβαρευόταν, όπως όλοι οι χαρταετοί.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Έτσι, όταν έφτασε στην κατάλληλη ηλικία, οι γονείς του τον έγραψαν στο σχολείο. Εκεί, ο μικρός χαρταετός γνώρισε κι άλλους χαρταετούς στην ηλικία του και ήταν πολύ χαρούμενος, που θα είχε τόσους φίλους για να παίζει στα διαλείμματα. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πάμε να παίξουμε κρυφτό; ρωτούσε τους άλλους χαρταετούς στο διάλειμμα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δύο επί δύο, τέσσερα, έλεγε ο ένας. Δύο επί τρία, έξι, δύο επί τέσσερα, οχτώ...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Κρυφτό; έλεγε ο άλλος. Δεν μπορώ, πρέπει να διαβάσω ορθογραφία. Υπάρχουν τρεις λέξεις που ακόμα δεν τις έχω μάθει καλά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Να σας πω ένα ανέκδοτο, τότε; Μόλις τώρα το έβγαλα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Η ταχύτητα του αέρα στην επάνω πλευρά πρέπει να είναι μεγαλύτερη από την ταχύτητα του αέρα στην κάτω πλευρά, έλεγε ένας άλλος. Ανέκδοτο; Είσαι σοβαρός; Ξεχνάς ότι έχουμε διαγώνισμα αεροδυναμικής την επόμενη ώρα; Καλύτερα να κάνουμε μια τελευταία επανάληψη. Δε θέλω να πάρω κακό βαθμό. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και όλοι του γυρνούσαν την πλάτη και συνέχιζαν να διαβάζουν και να κάνουν επανάληψη στα μαθήματά τους. Και ο χαρταετός έμενε μόνος του. Αλλά δεν το έβαζε κάτω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πάμε το απόγευμα στην αλάνα, να παίξουμε ποδόσφαιρο; ρωτούσε στο σχόλασμα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Το απόγευμα έχω φροντιστήριο, έλεγε ο ένας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Και εγώ, έλεγε ο άλλος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Γιατί, εγώ δεν έχω φροντιστήριο; έλεγε ένας τρίτος. Δύο φροντιστήρια έχω, μάλιστα!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Βρε παιδιά, και εγώ θα διαβάσω τα μαθήματά μου πρώτα, έλεγε εκείνος. Μετά το διάβασμα εννοώ να πάμε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν έχουμε χρόνο, δεν μπορούμε, ήταν η απάντηση.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και κανένας δεν πήγαινε το απόγευμα στην αλάνα να παίξει ποδόσφαιρο με το μικρό χαρταετό. Και εκείνος έπαιζε ποδόσφαιρο με τα δέντρα που βρίσκονταν γύρω από την αλάνα. Και μερικές φορές τους έλεγε και τους νόμους της αεροδυναμικής, να μαθαίνουν και εκείνα. Και τα δέντρα ήταν πολύ καλά στις αποκρούσεις. Και καμιά φορά κατάφερνε να τους βάλει και γκολ. Και τα γέλια του ήταν τόσα, που αντηχούσαν πιο πέρα από την αλάνα. Και οι γειτόνισσες άνοιγαν τα παράθυρα θυμωμένες και του φώναζαν να σταματήσει τις φωνές, επειδή ενοχλούσε τα παιδιά τους που μελετούσαν για το σχολείο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Να σας πω ένα ανέκδοτο που σκέφτηκα μόλις τώρα; είπε πάλι μια μέρα ο χαρταετός την ώρα του διαλείμματος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ώχου, μας ζάλισες με τα ανέκδοτά σου! Άλλη δουλειά δεν έχεις να κάνεις;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Διάλειμμα έχουμε! Επιπλέον, δεν πειράζει να γελάμε πού και πού...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ναι, αλλά εσύ το παράκανες! Γελάς όλη την ώρα!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Χάχα! είπε ένας χαρταετός με γυαλιά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ναι, είσαι ένας χάχας! είπε ένας άλλος, χωρίς γυαλιά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αλήθεια, εσύ δεν είσαι χαρταετός, είσαι χαχαετός, είπε και ένας τρίτος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Χαχαετός; Τι αστεία λέξη! είπε και ένας τέταρτος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και οι υπόλοιποι χαρταετοί, παρ'όλο που δεν το συνήθιζαν, έσκασαν στα γέλια. Και από τότε όλοι τον κορόιδευαν τον χαρταετό και τον φώναζαν χαχαετό.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο χαρταετός πειράχτηκε. Εντάξει, να μη θέλουν να παίξουν μαζί του, να μη θέλουν να ακούνε τα ανέκδοτά του, αλλά να του βγάλουν παρατσούκλι;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τι έχεις, παιδί μου; τον ρώτησε η μαμά του, μόλις γύρισε στο σπίτι. Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι λυπημένο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τα παιδιά με κοροϊδεύουν, με φωνάζουν χαχαετό, είπε εκείνος με παράπονο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Χαχαετό; Τι σημαίνει αυτό;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Είμαι χάχας, λέει, και γελάω όλη την ώρα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Είναι αλήθεια αυτό; Γελάς όλη την ώρα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Όχι, μόνο όταν σκεφτώ κάτι αστείο. Αλλά τα άλλα παιδιά είναι συνέχεια σοβαρά...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η μαμά του σκέφτηκε λίγο πριν μιλήσει. Είπαμε, κι εκείνη ήταν πολύ σοβαρή.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν είναι κακό να είναι κανείς σοβαρός, είπε. Όταν είσαι σοβαρός, κάνεις καλύτερα τη δουλειά σου, μαθαίνεις καλύτερα τα μαθήματά σου, τα κάνεις όλα καλύτερα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός είχε αρχίσει να δακρύζει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Από την άλλη, συνέχισε η μαμά του, δεν μπορώ να πω ότι εσύ δεν είσαι σοβαρός, όταν μελετάς τα μαθήματά σου. Ίσα-ίσα, όταν κάθεσαι να μελετήσεις είσαι πολύ σοβαρός και δε χαζεύεις. Την προπαίδεια την ξέρεις απ'έξω κι ανακατωτά, τα σχέδια πτήσης που φτιάχνεις είναι καλοφτιαγμένα και χωρίς μουτζούρες, και τους νόμους της αεροδυναμικής τους έχεις μάθει όλους. Μόνο με σοβαρή δουλειά γίνεται αυτό.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός σκούπισε τη μύτη του, που είχε αρχίσει να τρέχει λίγο.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αφού είσαι σοβαρός στα σοβαρά πράγματα, είπε η μαμά του, υποθέτω ότι δεν είναι κακό να γελάς πού και πού...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αυτό είπα κι εγώ στα άλλα παιδιά!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Κι εκείνα τι είπαν;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Με είπαν χάχα και χαχαετόοο...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και ο μικρός χαρταετός άρχισε να κλαίει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Χμμ, είπε η μαμά του, αυτό δεν είναι πολύ ευγενικό εκ μέρους τους. Μήπως τα αστεία σου είναι προσβλητικά; Μήπως τα λες για να τους κάνεις να αισθανθούν άσχημα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Όχι, εγώ τα λέω για να γελάσουμε όλοι μαζί, αλλά εκείνοι δε θέλουν...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και δωσ'του κλάμα!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Η μαμά δεν ήθελε να βλέπει το παιδί της σε αυτήν την κατάσταση. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Μην κλαις, παιδί μου, δεν αξίζει τον κόπο! είπε. Αν τα άλλα παιδιά σε κοροϊδεύουν, να μην τους δίνεις σημασία. Και αν δε θέλουν να παίζετε μαζί, δε χάθηκε ο κόσμος. Εξάλλου, εσύ παίζεις με τα δέντρα της αλάνας, δεν είναι φίλοι σου τα δέντρα της αλάνας;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός κούνησε το κεφάλι του πάνω κάτω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Και αφού τα παιδιά δε θέλουν να ακούνε τα αστεία σου, συνέχισε η μαμά, να έρχεσαι και να τα λες σε εμένα. Θα τα ακούω με μεγάλη προσοχή.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Έτσι έγινε και από τότε ο μικρός χαρταετός σταμάτησε να λέει αστεία στα άλλα παιδιά και άρχισε να τα λέει στη μαμά του. Και εκείνη πάντα χαμογελούσε με τα αστεία του. Και ύστερα τον έστελνε να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, τα δέντρα της αλάνας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Όμως, η αλήθεια είναι ότι όσο κι αν χαμογελούσε η μαμά με τα ανέκδοτά του, ο μικρός χαρταετός, κατά βάθος, ακόμα προτιμούσε την παρέα των άλλων παιδιών. Αλλά όταν καμιά φορά άκουγε πίσω από την πλάτη του να τον αποκαλούν χαχαετό, μετάνιωνε που αποζητούσε την παρέα τους.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Μια μέρα ένιωθε τόσο στενοχωρημένος, που αντί να πάει στο σπίτι του και να πει τα αστεία του στη μαμά του, προτίμησε να πάει μια μεγάλη βόλτα μέχρι τη θάλασσα. Και εκεί, στην άκρη της θάλασσας, με τα κύματα να σκάνε επάνω στα βράχια, ο μικρός χαρταετός άρχισε να σιγοκλαίει. Τα μάτια του θόλωσαν από τα δάκρυα και δεν έβλεπε καθαρά. Έτσι, δεν είδε ότι εκεί πιο πέρα, στην επιφάνεια του νερού εμφανίστηκε ένα μικρό τρίγωνο. Και το τρίγωνο πήγαινε πέρα-δώθε συνέχεια, και σιγά-σιγά άρχισε να πλησιάζει, και να πλησιάζει, και να πλησιάζει... Και μόνο όταν έφτασε πολύ κοντά στο μικρό χαρταετό, εκείνος κατάλαβε ότι δεν ήταν μόνος του.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Σκούπισε τα μάτια του και μπροστά του είδε μία μεγάλη σειρά από μακριά, μυτερά δόντια. Τι ήταν αυτό;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Καλά το κατάλαβα ότι κάποιος έκλαιγε, είπε το μεγάλο ψάρι με τα μακριά, μυτερά δόντια. Το νερό έγινε πολύ πιο αλμυρό από ό,τι είναι συνήθως.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τι μεγάλα δόντια που έχεις! θαύμασε ο χαρταετός.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Α, σε ευχαριστώ πολύ, είπε το ψάρι. Αυτά τα δόντια είναι το καμάρι μου. Τα βουρτσίζω πρωί και βράδυ. Αλλά, για πες μου: γιατί κλαις και με τα δάκρυά σου κάνεις τη θάλασσα πιο αλμυρή;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Συγγνώμη, δεν το ήθελα. Αλλά είμαι πολύ στενοχωρημένος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Στενοχωρημένος; Τι σημαίνει αυτό;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Στενοχωρημένος. Δηλαδή, λυπημένος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Α, νομίζω πως ξέρω τι εννοείς. Χωρίς να φαίνονται τα δόντια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ποια δόντια;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αυτά, είπε το ψάρι και ξανάδειξε τα μακριά, μυτερά του δόντια. Ποια άλλα; Μα, είσαι πολύ αστείος! Να μην ξέρεις τι είναι τα δόντια!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ξέρω τι είναι τα δόντια, απλώς δεν κατάλαβα τι εννοούσες...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Εννοούσα αυτό που είπες, λυπημένος, δηλαδή όταν δε φαίνονται τα δόντια σου. Το αντίθετο, δηλαδή, από όταν χαμογελάς. Να, έτσι!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και το ψάρι χαμογέλασε πλατιά και φάνηκαν και πάλι τα δόντια του.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αυτό δεν εννοούσες; ρώτησε το ψάρι.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ε, περίπου αυτό...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν μπορώ να καταλάβω, πάντως, είπε το ψάρι, πώς γίνεται κάποιος να μη χαμογελάει, ειδικά όταν έχει τόσο ωραία δόντια... Εγώ όλη την ώρα χαμογελάω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αλήθεια;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Φυσικά! Πώς αλλιώς θα δείχνω τα ωραία μου δόντια;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός κοίταξε το ψάρι και αναστέναξε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν έχω δίκιο; ρώτησε το ψάρι. Δεν είναι ωραίο πράγμα να χαμογελάς;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν ξέρω τι να σου πω, τα παιδιά στο σχολείο έχουν άλλη γνώμη...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Α, μη μου μιλάς για τα παιδιά στο σχολείο, εγώ θα σου πω!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πηγαίνεις και εσύ στο σχολείο;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Εννοείται πως πηγαίνω! Και όχι μόνο πηγαίνω, αλλά είμαι και καλός μαθητής! Εσύ πώς τα πας με τα μαθήματα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Καλά, με τα μαθήματα καλά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Με τα άλλα παιδιά, όμως, όχι και τόσο, ε;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός κατέβασε τα μούτρα του.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Σε κοροϊδεύουν; ρώτησε το ψάρι. Εμένα να δεις!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Σε κοροϊδεύουν και εσένα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αμ'τι μου κάνουν; Μέχρι και παρατσούκλι μου έχουν βγάλει!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Παρατσούκλι;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ναι. Με λένε χαχαρία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τι είναι αυτό;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Τίποτα. Είναι μια λέξη που δεν υπάρχει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Και γιατί σε φωνάζουν έτσι;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Γιατί με ζηλεύουν που είμαι τόσο καλός στα ανέκδοτα και που έχω τα πιο αστραφτερά δόντια σε όλο το σχολείο! Και, φυσικά, με ζηλεύουν που είμαι ο πιο χαρούμενος καρχαρίας της οικουμένης και γελάω κάθε τρεις και λίγο...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Σου αρέσουν τα ανέκδοτα; </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Φυσικά! Να σου πω ένα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και ο χαμογελαστός καρχαρίας του είπε ένα ανέκδοτο. Και ο χαρταετός γέλασε με το ανέκδοτο του καρχαρία.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ορίστε, είπε ο καρχαρίας, σε έκανα και γέλασες, δεν είναι καλύτερα έτσι;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός ένιωσε πολύ καλύτερα και, κυρίως, ένιωσε ότι ο καρχαρίας μπορούσε να τον καταλάβει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Θα σου πω ένα μυστικό, είπε λίγο διστακτικά. Κι εμένα μου αρέσει να γελάω, όπως εσύ. Και λέω και ανέκδοτα, όπως εσύ. Και... μου έβγαλαν παρατσούκλι, όπως σε εσένα. Με λένε χαχαετό, επειδή λένε ότι είμαι χάχας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ώστε γι'αυτό έκλαιγες πριν; είπε ο καρχαρίας. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο χαρταετός κούνησε το κεφάλι του πάνω κάτω.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Α, μα δεν αξίζει τον κόπο, δεν βλέπεις εμένα; Σιγά μην σκάσω! Τι σημαίνει χαχαετός;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Δεν ξέρω, νομίζω δεν υπάρχει τέτοια λέξη...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ακριβώς! Όπως δεν υπάρχει και λέξη χαχαρίας. Άρα, ούτε η λέξη χαχαρίας, ούτε η λέξη χαχαετός έχει σημασία. Και γιατί να σκάμε για κάτι που δε σημαίνει τίποτα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός σκέφτηκε ότι τα ίδια περίπου του είχε πει και η μαμά του. Αλλά τώρα που τα άκουγε και από κάποιον άλλον, και κυρίως από κάποιον που καταλάβαινε ακριβώς τι περνούσε, σκέφτηκε ότι τελικά η μαμά του είχε απόλυτο δίκιο. Και τι σημασία είχε που τον κορόιδευαν τα άλλα παιδιά; Καμία. Εκείνος, εξάλλου, είχε φίλους του όλα τα δέντρα της αλάνας.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Αν θέλεις, είπε ο καρχαρίας, μπορούμε να γίνουμε φίλοι, να βρισκόμαστε τακτικά, να λέμε ανέκδοτα, να γελάμε και να περνάμε καλά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ωραία ιδέα, είπε ο μικρός χαρταετός και από τότε οι δυο τους έγιναν πολύ καλοί φίλοι.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο καιρός περνούσε ευχάριστα και η ετήσια γιορτή των χαρταετών πλησίαζε. Ήταν η ευκαιρία όλων να δείξουν πόσο καλά τα είχαν πάει στο σχολείο, πόσο πολύ είχαν μελετήσει, πόσο πολύ είχαν δουλέψει όλη την χρονιά. Προσπαθούσαν να κερδίσουν την εύνοια του ανέμου και να πετάξουν όσο πιο ψηλά και πιο μακριά μπορούσαν. Όποιος κατάφερνε να πετάξει πιο ψηλά και πιο μακριά από όλους, εκείνος ήταν ο κορυφαίος χαρταετός της χρονιάς και όλοι τον θαύμαζαν.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Ο μικρός χαρταετός είχε δουλέψει πάρα πολύ όλη την χρονιά και είχε μάθει καλά όλα του τα μαθήματα, αλλά φοβόταν ότι ο άνεμος, όχι μόνο δε θα του έδινε την παραμικρή σημασία, αλλά ότι θα τον κορόιδευε μαζί με τους άλλους χαρταετούς. Όμως αποφάσισε να μη δώσει σημασία σε κανέναν και να προσπαθήσει να περάσει όσο πιο καλά γινόταν. Και η μεγάλη μέρα έφτασε.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Όλοι οι χαρταετοί μαζεύτηκαν από πολύ νωρίς στον χώρο απογείωσης, που βρισκόταν στο κέντρο ενός μεγάλου χωραφιού και περίμεναν να έρθει ο άνεμος. Είχαν όλοι μεγάλη αγωνία, κι ας μην το έλεγαν. Το μεγάλο ρολόι στο χώρο απογείωσης ξεκίνησε την αντίστροφη μέτρηση. Και μόλις η οθόνη του ρολογιού έδειξε μηδέν, εμφανίστηκε ο άνεμος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Γεια σας, παιδιά! φώναξε ο άνεμος. Είστε έτοιμοι να πετάξετε;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ναι! φώναξαν όλοι οι χαρταετοί με μια φωνή.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και ο άνεμος πήρε μια βαθιά ανάσα και άρχισε να φυσάει. Και ένας-ένας οι χαρταετοί άρχισαν να ανυψώνονται στον αέρα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Μαζί με όλους τους άλλους, ανυψώθηκε και ο μικρός χαρταετός. Τι ωραία που ήταν εκεί ψηλά! Όλα φαίνονταν πολύ μικρά. Να και η μαμά του! Να και ο μπαμπάς του! Να και η δασκάλα του! Τι κρίμα να μην είναι εκεί και ο φίλος του ο καρχαρίας να τον καμαρώσει!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Παιδιά, κοιτάξτε, φώναξε ένας χαρταετός, πετάει και ο χαχαετός, για φαντάσου!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και οι χαρταετοί έσκασαν στα γέλια. Όμως εκείνος δεν τους έδωσε σημασία και κάνοντας μια μικρή βουτιά ανέβηκε ακόμα πιο ψηλά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Για φαντάσου, είπε άλλος ένας χαρταετός, έκανε και την ανυψωτική βουτιά!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ό,τι και να κάνει, καλύτερος από εμάς δεν είναι, είπε ένας άλλος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Αλλά ο μικρός χαρταετός δεν τους άκουσε, βρισκόταν αρκετά μακριά. Και ήταν τόση η χαρά που ένιωθε, που άρχισε να κάνει σχέδια στον ουρανό και να παίζει κυνηγητό με τα πουλιά. Και ύστερα από λίγο θυμήθηκε και ένα ανέκδοτο που του είχε πει ο καρχαρίας την προηγούμενη μέρα. Και άρχισε να γελάει δυνατά, τόσο δυνατά, που τον άκουσαν και οι άλλοι χαρταετοί.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πάλι γελάει ο χάχας, είπαν.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Αλλά όπως τον άκουσαν οι άλλοι χαρταετοί, έτσι τον άκουσε και ο άνεμος. Και ο άνεμος δεν είχε ξανακούσει χαρταετό να γελάει.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Πρώτη φορά βλέπω χαρταετό να γελάει, είπε στο μικρό χαρταετό, πάντα είναι όλοι τους τόσο σοβαροί...</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Εμένα μου αρέσει να γελάω, είπε εκείνος, ειδικά όταν είμαι χαρούμενος. Και σήμερα είμαι πολύ χαρούμενος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ενδιαφέρον, είπε ο άνεμος.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Ξέρω και ανέκδοτα, είπε ο χαρταετός, θέλεις να σου πω ένα;</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Εννοείται, είπε ο άνεμος, που του άρεσαν πολύ τα ανέκδοτα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και ο χαρταετός του είπε ένα ανέκδοτο. Και του είπε και δεύτερο, και τρίτο... Και με κάθε ανέκδοτο, ο άνεμος ξεκαρδιζόταν στα γέλια.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Καιρό είχα να γελάσω έτσι, είπε, είσαι φοβερός τύπος! Θέλεις να έρθεις μαζί μου, να πάμε στους φίλους μου, να πεις και σε εκείνους τα ανέκδοτά σου; Τα λες τόσο ωραία!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Θα έρθω, είπε ο χαρταετός, αλλά μπορούμε να περάσουμε και πάνω από τη θάλασσα, να με δει ο φίλος μου ο καρχαρίας; Ξέρει κι εκείνος πολλά ανέκδοτα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> - Έγινε! είπε ο άνεμος και πήρε το μικρό χαρταετό στην αγκαλιά του και τον πήρε μακριά.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"> Και οι υπόλοιποι χαρταετοί προσγειώθηκαν απότομα και παρά τρίχα να στραμπουλήξουν τις ουρές τους, αφού ο άνεμος είχε φύγει. Και έμειναν στο έδαφος να κοιτάζουν με ζήλεια το μικρό χαρταετό, που απομακρυνόταν μαζί με τον άνεμο. Επειδή ο μικρός χαρταετός είχε καταφέρει να γίνει ο κορυφαίος χαρταετός της χρονιάς. </div><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-14479673380335304092023-02-23T14:24:00.002+02:002023-04-02T01:27:21.181+03:00Ουράνιος ειρηνοποιός<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX7zQLMoc2T1FBajYI1oGdK9wDa3My5YLDTXcSj2kwTlyPUeuPbArLn8vGNe6ESCboiEIb7wfPs9OrXTTZ3Nqub64L2_s_JvaYX_lDltjO1S1NPRUrpctbkEvAwwRyxzE11hSrBvB-LhBEfHmhniJDeT2gIWuby_VVhURWzJOedC2T9LVabj_sB_-S/s4608/DSCN9434.JPG" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4608" data-original-width="3456" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhX7zQLMoc2T1FBajYI1oGdK9wDa3My5YLDTXcSj2kwTlyPUeuPbArLn8vGNe6ESCboiEIb7wfPs9OrXTTZ3Nqub64L2_s_JvaYX_lDltjO1S1NPRUrpctbkEvAwwRyxzE11hSrBvB-LhBEfHmhniJDeT2gIWuby_VVhURWzJOedC2T9LVabj_sB_-S/s320/DSCN9434.JPG" width="240" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"> Ο Δίας είχε τα νεύρα του. Όχι, δεν επρόκειτο για κάποια ακόμα καλλονή που είχε αρνηθεί τον έρωτά του, εξάλλου αυτός είχε τον τρόπο να τις πείθει όλες... Επρόκειτο για την Αφροδίτη, την πιο όμορφη αδερφή του πατέρα του. Εντάξει, ήταν πάντα ζωηρούλα και τσαχπίνα, αλλά δεν ήταν πλέον και καμιά παιδούλα! Και όσο κι αν τα νεανικά της παραστρατήματα, με ένα της χαμόγελο όλοι της τα συγχωρούσαν, τώρα όλοι την σχολίαζαν υποτιμητικά.</div><div style="text-align: justify;"> - Πάλι πήρε τους δρόμους, έλεγαν, μα δε σέβεται, επιτέλους, την ηλικία της;</div><div style="text-align: justify;"> - Να το πάλι, το κούγκαρ, ψιθύριζαν, ποιον άραγε να έχει βάλει στο μάτι απόψε;</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δεν έχει το θεό της!, παρατηρούσαν, πότε θα σταματήσει τα νυχτοπερπατήματα, γριά γυναίκα;</div><div style="text-align: justify;"> - Και καλά, δεν υπάρχει κάποιος να της πει μια κουβέντα, να τη συμμαζέψει; αναρωτιούνταν.</div><div style="text-align: justify;"> Αυτά άκουσε ο Δίας και του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Κι αυτός, εντάξει, δεν είχε σταματήσει να κυνηγάει τον ποδόγυρο, αλλά αυτός, τουλάχιστον, ήταν άντρας!</div><div style="text-align: justify;"> - Πρέπει να της μιλήσω επειγόντως, αποφάσισε ο Δίας.</div><div style="text-align: justify;"> Και ένα βράδυ, εκεί που η Αφροδίτη είχε στολιστεί και είχε παρφουμαριστεί για να βγει, ο Δίας πήγε και την βρήκε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι θα γίνει με την περίπτωσή σου; της είπε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι εννοείς; είπε εκείνη.</div><div style="text-align: justify;"> - Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις; Τι καμώματα είναι αυτά, να βγαίνεις και να σουρτουκεύεις κάθε βράδυ, κυνηγώντας νεαρούς;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν κυνηγάω νεαρούς, εκείνοι με κυνηγάνε.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, καλά!</div><div style="text-align: justify;"> - Εκείνοι με κυνηγάνε, σου λέω! Εγώ απλώς βγαίνω βόλτα. Τι φταίω που γεννήθηκα όμορφη;</div><div style="text-align: justify;"> - Θεία, συμμαζέψου!</div><div style="text-align: justify;"> - Θειάφι!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν το καταλαβαίνεις ότι έχεις γίνει περίγελος; Όλοι σε σχολιάζουν.</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εσένα τι σε νοιάζει;</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς, τι με νοιάζει; Θεία μου είσαι...</div><div style="text-align: justify;"> - Σου έχω ξαναπεί να μη με λες θεία!</div><div style="text-align: justify;"> - Έχω καθήκον να προστατέψω το όνομά μας, είμαι ο αρχηγός της οικογένειας. Δεν είναι σωστό να ζεις τόσο έξαλλα.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, κάνε μας μάθημα τώρα! Όλος ο κόσμος έχει να το λέει για τις κατακτήσεις σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Άσε με εμένα!</div><div style="text-align: justify;"> - Πώς να σε αφήσω; Δεν έχεις αφήσει ούτε θηλυκιά μύγα και μου κάνεις κήρυγμα, επειδή αρέσω;</div><div style="text-align: justify;"> - Εγώ είμαι άντρας!</div><div style="text-align: justify;"> - Και τι μ'αυτό; Και εγώ είμαι γυναίκα! Και ως γυναίκα, έχω κι εγώ ανάγκες...</div><div style="text-align: justify;"> - Σηκώσαμε και μπαϊράκι τώρα;</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν καταλαβαίνω τι λες. Εγώ ξέρω ότι έχουμε ισότητα. Ι-σό-τη-τα!</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, μάθαμε τώρα ισότητα... Αυτά είναι βλακείες! Βλα-κεί-ες!</div><div style="text-align: justify;"> - Μήπως ζηλεύεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Τι να ζηλέψω; Τα δέκα στρώματα μέικ-απ που βάζεις στο πρόσωπό σου για να μη φαίνονται οι ρυτίδες;</div><div style="text-align: justify;"> - Ποιες ρυτίδες; Σε πληροφορώ ότι μόνο έναν καθαρισμό κάνω, μία φορά τον χρόνο. Το προσωπάκι μου είναι φρέσκο, σαν πρωινό τριαντάφυλλο.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα'θελες!</div><div style="text-align: justify;"> - Λοιπόν, για να τελειώνουμε, εγώ θα κάνω ό,τι μου αρέσει, και λογαριασμό δε δίνω σε κανέναν!</div><div style="text-align: justify;"> - Αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να σέρνεις το όνομα της οικογένειάς μας στο βούρκο, και να μας πιάνει στο στόμα της ο οποιοσδήποτε, είσαι πολύ γελασμένη!</div><div style="text-align: justify;"> - Μωρέ, τι μας λες!</div><div style="text-align: justify;"> - Πού πας;</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί νομίζεις ότι ετοιμάστηκα; Για να βγω!</div><div style="text-align: justify;"> - Δε θα πας πουθενά!</div><div style="text-align: justify;"> - Φύγε από τη μέση να περάσω!</div><div style="text-align: justify;"> - Αν κάνεις ένα βήμα, θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!</div><div style="text-align: justify;"> - Τσακ! Ορίστε, το έκανα!</div><div style="text-align: justify;"> - Σύνελθε, είπα! Θα με κάνεις να πάρω δραστικά μέτρα!</div><div style="text-align: justify;"> - Δε σε φοβάμαι, και, επιτέλους, απαιτώ σεβασμό! Είμαι αδερφή του πατέρα σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Φέρσου, τότε, ανάλογα με την ηλικία σου!</div><div style="text-align: justify;"> - Να αφήσεις την ηλικία μου ήσυχη! Εξάλλου, ούτε εσύ είσαι κανένα μωρό! Όσο και να ρουφιέσαι, τα γεροντόπαχα δεν κρύβονται...</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν έχω γεροντόπαχα!</div><div style="text-align: justify;"> - Ενώ εγώ... κορμί λαμπάδα!</div><div style="text-align: justify;"> - Έλα, εδώ, σου λέω, μη φεύγεις!</div><div style="text-align: justify;"> Αλλά η Αφροδίτη τίναξε με νάζι τα καλοχτενισμένα της μαλλιά και συνέχισε να απομακρύνεται. Έξαλλος ο Δίας όρμησε στο κατόπι της, με άγριες διαθέσεις. Θα την κούρευε γουλί. Αλλά η Σελήνη, που είχε μείνει πετσί και κόκαλο ύστερα από μια εξαντλητική δίαιτα και γι'αυτό τα νεύρα της ήταν ιδιαίτερα τσιτωμένα, έτρεξε και στάθηκε ανάμεσά τους.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι πράγματα είναι αυτά; φώναξε. Ήρθατε βραδιάτικα να μου χαλάσετε την ηρεμία; Εδώ είναι το βασίλειό μου και δεν επιτρέπω φασαρίες!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα..., πήγαν να δικαιολογηθούν και οι δύο.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν ακούω τίποτα. Αυτά να τα κάνετε τη μέρα, που δε σας βλέπω! Και τώρα, απομακρυνθείτε! Και μη σας ξαναδώ κοντά, αλλιώς θα δείτε και την άλλη μου πλευρά! Μίλησα!</div><div style="text-align: justify;"> Και ο Δίας με την Αφροδίτη υπάκουσαν. Όχι, βέβαια, επειδή είχαν λύσει τις διαφορές τους, αλλά επειδή δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να δουν την άλλη πλευρά της Σελήνης... </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου</div><p></p>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-160394190625723082.post-3641238052477136402023-02-12T13:57:00.000+02:002023-02-12T13:57:46.734+02:00Επαναφορά μνήμης<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXpURWR-cA1GiE1GTTLQU-mXyKmYcRFg-MlVjja2w3jnkNm__M9GrWkDoaeITrIEr6mfnrUufmwHT3Jkx76ciG3onC49lfJOm4G6IIIv_ED1c7IuJCds5dFYvqaNhd4tzVLEO9Ip4EuUFNkCmsCisRrGMOJl9u172iu8IVKCAPpvq4wHdLiI9UXdZJ/s320/329589939_1192357928090428_8391188097177542570_n.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="320" data-original-width="260" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXpURWR-cA1GiE1GTTLQU-mXyKmYcRFg-MlVjja2w3jnkNm__M9GrWkDoaeITrIEr6mfnrUufmwHT3Jkx76ciG3onC49lfJOm4G6IIIv_ED1c7IuJCds5dFYvqaNhd4tzVLEO9Ip4EuUFNkCmsCisRrGMOJl9u172iu8IVKCAPpvq4wHdLiI9UXdZJ/s1600/329589939_1192357928090428_8391188097177542570_n.jpg" width="260" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div></div><div style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"> - Μπαμπά, φώναξε ο μικρός, πες του, με πειράζει!</div><div style="text-align: justify;"> - Μην πειράζεις τον αδερφό σου, είπε ο Πήτερ Παν.</div></div><div style="text-align: justify;"> - Δεν τον πειράζω, είπε εκείνος, ψέματα λέει.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε λέω ψέματα! είπε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Λες! είπε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε λέω!</div><div style="text-align: justify;"> - Λες!</div><div style="text-align: justify;"> - Μπαμπά!</div><div style="text-align: justify;"> - Ησυχία! φώναξε ο Πήτερ Παν. Θα με αναγκάσετε να σας τιμωρήσω!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δεν έκανα τίποτα! είπαν και οι δύο με μια φωνή.</div><div style="text-align: justify;"> - Έκανες! απάντησαν ο ένας στον άλλον ταυτόχρονα.</div><div style="text-align: justify;"> - Εσύ έκανες! ανταπάντησαν.</div><div style="text-align: justify;"> - Σιωπή! είπε ο Πήτερ Παν. Πηγαίνετε στο δωμάτιό σας!</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί να μην κάτσουμε στο σαλόνι, να δούμε τηλεόραση; είπε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Όλο τηλεόραση βλέπετε, τα μαθήματά σας τα έχετε κάνει;</div><div style="text-align: justify;"> - Ώχου, με τα μαθήματα!</div><div style="text-align: justify;"> - Να πάτε να διαβάσετε, αρκετά χαζέψατε.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δεν έχουμε σχολείο αύριο!</div><div style="text-align: justify;"> - Έχετε, όμως, μεθαύριο.</div><div style="text-align: justify;"> - Έλα, μπαμπά, σε παρακαλώ! είπε ο μικρός. Έχει τους πυτζαμοήρωες σε λίγο...</div><div style="text-align: justify;"> - Είπα, δεν έχει τηλεόραση... Και σιγά το πρόγραμμα, όλο χαζομάρες βλέπετε, δείτε και κανένα ντοκυμαντέρ να ξεστραβωθείτε!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν είμαι στραβός, μπαμπά...</div><div style="text-align: justify;"> Ο Πήτερ Παν συγκράτησε ένα χαμόγελο.</div><div style="text-align: justify;"> - Να πάτε να κάνετε τα μαθήματά σας, είπα.</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί να μη δούμε τους πυτζαμοήρωες; επέμεινε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Μα τι σου αρέσει από αυτούς;</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι πολύ καλοί, και πολεμάνε με τους κακούς, και ο Γκέκο είναι πολύ δυνατός, η Ολέτ πετάει και ο Κάτμποϊ είναι κι αυτός πολύ καλός, και έχουν και αρχηγείο, και έχουν και ένα πολύ ωραίο αυτοκίνητο που πετάει...</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτοκίνητο που πετάει... είπε ο Πήτερ Παν. Τι άλλες βλακείες θα βάλουν στην τηλεόραση; Μα πώς μπορείτε και τα βλέπετε αυτά;</div><div style="text-align: justify;"> - Γιατί, καλέ μπαμπά; είπε ο μεγάλος. Είναι ωραίες οι περιπέτειες! Και οι πυτζαμοήρωες πάντα σώζουν τον κόσμο!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν υπάρχουν πυτζαμοήρωες, ούτε αυτοκίνητα που πετάνε...</div><div style="text-align: justify;"> - Υπάρχουν, είπε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Αγόρι μου, αυτά όλα είναι ψέματα...</div><div style="text-align: justify;"> - Αφού το αυτοκίνητό τους πετάει, το είδα!</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι τηλεόραση, παιδί μου, δεν πρέπει να την πιστεύεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Εσύ γιατί την πιστεύεις; πετάχτηκε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ποια πιστεύω;</div><div style="text-align: justify;"> - Την τηλεόραση.</div><div style="text-align: justify;"> - Πότε την πίστεψα;</div><div style="text-align: justify;"> - Προχθές δεν έλεγες στο θείο ότι αρχίσανε τις παροχές, ενόψει των επερχόμενων εκλογών; Αλήθεια, τι είναι η ενόψη; Μερικές φορές δυσκολεύομαι να σε καταλάβω...</div><div style="text-align: justify;"> - Αυτό το είδα στις ειδήσεις...</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, στην τηλεόραση, δηλαδή.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, ναι...</div><div style="text-align: justify;"> - Άρα, κι εσύ την πιστεύεις την τηλεόραση!</div><div style="text-align: justify;"> - Άλλο πράγμα οι ειδήσεις, άλλο τα παραμύθια... Και το ενόψει...</div><div style="text-align: justify;"> - Εκπομπή δεν είναι οι ειδήσεις;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, αλλά...</div><div style="text-align: justify;"> - Και οι πυτζαμοήρωες εκπομπή είναι.</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, είναι εκπομπή! είπε και ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Πρέπει να καταλάβετε ότι άλλο πράγμα είναι το ένα, άλλο το άλλο. Οι ειδήσεις είναι σαν τα ντοκυμαντέρ.</div><div style="text-align: justify;"> - Δε μου αρέσουν τα ντοκυμαντέρ, όλο βαρετά πράγματα δείχνουν, είπε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Ε, όχι δα... Δεν είδατε τις προάλλες ένα ωραίο ντοκυμαντέρ με τα ζώα της ζούγκλας;</div><div style="text-align: justify;"> - Σιγά το ντοκυμαντέρ! Ούτε έναν ιπτάμενο ελέφαντα δεν έδειξε!</div><div style="text-align: justify;"> - Μα δεν υπάρχουν ιπτάμενοι ελέφαντες!</div><div style="text-align: justify;"> - Υπάρχουν!</div><div style="text-align: justify;"> - Άντε πάλι! Δεν υπάρχουν, αγόρι μου, ιπτάμενοι ελέφαντες...</div><div style="text-align: justify;"> - Και ο Ντάμπο τι είναι; Δεν είναι <span style="color: red;">ελέφαντας</span> ο Ντάμπο;</div><div style="text-align: justify;"> Ο μικρός κοίταξε τον μεγάλο.</div><div style="text-align: justify;"> - Είναι, είπε εκείνος.</div><div style="text-align: justify;"> - Ωραία, λοιπόν, συνέχισε ο μικρός, τι ντοκυμαντέρ είναι αυτό που δεν τα δείχνει όλα;</div><div style="text-align: justify;"> Ο Πήτερ Παν ένιωσε να τον πιάνει πονοκέφαλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν υπάρχουν ιπτάμενοι ελέφαντες, ξαναείπε, όσο πιο ήρεμα μπορούσε. Τώρα, πηγαίνετε να διαβάσετε τα μαθήματά σας.</div><div style="text-align: justify;"> - Όλο να διαβάζουμε θέλεις, είπε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Θέλω να διαβάζετε τα μαθήματά σας. Πώς αλλιώς θα προκόψετε στη ζωή σας;</div><div style="text-align: justify;"> - Ο Ντάμπο δε διάβαζε και έγινε αστέρι του τσίρκου, είπε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Άντε πάλι με τον Ντάμπο!</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εγώ θα γίνω αστέρι του τσίρκου, συνέχισε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Ωραία δουλειά διάλεξες.</div><div style="text-align: justify;"> - Κι εγώ θα γίνω ξυλουργός, είπε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Χμμ...</div><div style="text-align: justify;"> - Και θα φτιάξεις ένα ξύλινο αγόρι που θα γίνει αληθινό; ρώτησε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Ίσως, είπε ο μεγάλος. Ίσως, πάλι, να φτιάξω ένα ξύλινο κορίτσι, θα δω.</div><div style="text-align: justify;"> - Οι ξυλουργοί δεν φτιάχνουν ξύλινα παιδιά που ζωντανεύουν, είπε ο Πήτερ Παν, όσο πιο ήρεμα γινόταν.</div><div style="text-align: justify;"> - Ο Τζεπέτο πώς έφτιαξε; είπε ο μικρός.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα πρέπει να βρω μαγικό ξύλο πρώτα, είπε ο μεγάλος.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι μαγικό ξύλο και κουραφέξαλα είναι αυτά; Δεν υπάρχει μαγικό ξύλο!</div><div style="text-align: justify;"> - Υπάρχει, αλλά πρέπει να το βρεις.</div><div style="text-align: justify;"> - Θα σε βοηθήσω κι εγώ, είπε ο μικρός. Και τις Απόκριες θα ντυθώ <span style="color: red;">χταπόδι</span>!</div><div style="text-align: justify;"> - Τώρα αυτό πού κολλάει; ρώτησε ο Πήτερ Παν.</div><div style="text-align: justify;"> - Κολλάει. Θα μου πάρεις στολή;</div><div style="text-align: justify;"> - Χταποδιού;</div><div style="text-align: justify;"> - Ναι, και θέλω τα πόδια του να έχουν τατουάζ...</div><div style="text-align: justify;"> - Τατουάζ; ρώτησε ο μεγάλος. Γιατί;</div><div style="text-align: justify;"> - Θα είμαι χταπόδι-σεφ.</div><div style="text-align: justify;"> - Ωραία ιδέα! Κι εγώ θα ντυθώ βατραχονεράιδα!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν υπάρχουν χταπόδια-σεφ, είπε ο Πήτερ Παν, μόνο σεφ που μαγειρεύουν χταπόδια... Ούτε βατραχονεράιδες, τι δουλειά έχεις εσύ, αγόρι πράγμα, να ντύνεσαι νεράιδα;</div><div style="text-align: justify;"> - Όχι νεράιδα, βατραχονεράιδα, είπα. Με φόρεμα από νούφαρα και ραβδάκι που θα μοιάζει με βούρλο!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν υπάρχουν βατραχονεράιδες!</div><div style="text-align: justify;"> - Ω, τι βαρετός που είσαι, τελικά!</div><div style="text-align: justify;"> - Βούρλο, είπε ο μικρός που πρώτη φορά άκουγε τη λέξη. Βούρλο, βούρλο, βούρλο! επανέλαβε.</div><div style="text-align: justify;"> - Στο δωμάτιό σας, τώρα αμέσως! φώναξε ο Πήτερ Παν. Και μην ακούσω κιχ!</div><div style="text-align: justify;"> - Δεν μας καταλαβαίνεις, είπε ο μεγάλος καθώς αποχωρούσε.</div><div style="text-align: justify;"> - Τι είπα μόλις τώρα; Ούτε κιχ!</div><div style="text-align: justify;"> - Αλλά, βέβαια, πού να μας καταλάβεις, εσύ δεν είσαι παιδί!</div><div style="text-align: justify;"> - Φυσικά και δεν είμαι, αλλά αυτό δε σημαίνει...</div><div style="text-align: justify;"> - Ούτε ήσουν ποτέ! φώναξε ο μεγάλος και μπήκε στο δωμάτιό τους.</div><div style="text-align: justify;"> - Κιχ! είπε και ο μικρός και έκλεισε με θόρυβο την πόρτα. </div><div style="text-align: justify;"> Ο Πήτερ Παν έμεινε μόνος του στο δωμάτιο. Ένιωθε πολύ κουρασμένος. Τι βάσανο να μεγαλώνεις παιδιά! Μα γιατί να μην μπορούν να καταλάβουν μερικά απλά πράγματα; Ίσως να πρέπει να μεγαλώσουν λίγο ακόμα...</div><div style="text-align: justify;"> Ο πονοκέφαλος δεν έλεγε να υποχωρήσει. Πήγε στο μπάνιο να πάρει ένα παυσίπονο. Το βλέμμα του έπεσε στον καθρέφτη. Κοιτάχτηκε. Τα γένια του είχαν παραμεγαλώσει. Έπρεπε να πάει στον κουρέα, να τον σουλουπώσει λίγο. Μεθαύριο είχε και ραντεβού, πώς θα πήγαινε με αυτά τα γένια; Άντε να δει πώς θα πήγαινε και αυτό... Είναι δύσκολο να βρεις κάποια, όταν έχεις δύο μικρά παιδιά στην πλάτη σου. Βαρετός... Άκου βαρετός! Η ζωή είναι βαρετή, όχι αυτός. </div><div style="text-align: justify;"> Ξανακοίταξε τον εαυτό του. Μήπως υπήρχε κάτι που δε θυμόταν; Όχι, του είπε η τόσο γνώριμή του αντανάκλαση, όλα είναι όπως τα ξέρεις. Όλα ήταν πάντα έτσι, όπως τα ξέρεις.</div><div style="text-align: justify;"> Πήρε το παυσίπονο, πήγε στο σαλόνι και κάθησε να δει λίγη τηλεόραση. Εκείνη την ώρα τελείωναν οι πυτζαμοήρωες. Μα τι χαζομάρες έβλεπαν τα παιδιά στην τηλεόραση; Έβαλε να δει ένα ντοκυμαντέρ με τα ζώα της ερήμου. Τα βλέφαρά του άρχισαν να βαραίνουν. Το παυσίπονο του είχε φέρει <span style="color: red;">νύστα</span>. Κοίταξε το ρολόι του. Ήταν αρκετά νωρίς ακόμα. </div><div style="text-align: justify;"> Δεν έπρεπε να αποκοιμηθεί. Είχε να ελέγξει και τα παιδιά, να δει αν είχαν διαβάσει. Και μετά, έπρεπε να ετοιμαστούν για ύπνο. Πάλι θα του έβγαζαν την πίστη, μέχρι να πάνε στα κρεβάτια τους. Χασμουρήθηκε. Κάτι έπρεπε να κάνει για να μην τον πάρει ο ύπνος. Αποφάσισε να κάνει ένα ντους.</div><div style="text-align: justify;"> Το ντους τελικά έγινε μπάνιο και το δωμάτιο του μπάνιου γέμισε υδρατμούς. Ο Πήτερ Παν αισθάνθηκε λίγο καλύτερα. Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και σκούπισε τους υδρατμούς με το χέρι του. Και γιατί να μην τα περιποιηθεί ο ίδιος τα γένια του; Ή, μήπως, να ξυριζόταν εντελώς; Πώς θα έμοιαζε, άραγε, αν ξυριζόταν; Είχε υπάρξει, άραγε, ποτέ χωρίς γένια; Ούτε που θυμόταν. Πήρε τον <span style="color: red;">αφρό</span> ξυρίσματος και τον άπλωσε στο πρόσωπό του. Ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να ξυρίζεται...</div><div style="text-align: justify;"> Ο καθρέφτης του μπάνιου είχε ξαναθολώσει. Ο Πήτερ Παν είχε τελειώσει το ξύρισμά του. Άπλωσε το χέρι του και ξανακαθάρισε τον καθρέφτη από τους υδρατμούς. Κοίταξε το είδωλό του. Το πρόσωπό του έλαμπε, καλοξυρισμένο. Και μαζί με το πρόσωπό του, έλαμψε και η <span style="color: red;">μνήμη</span> του. Και ο Πήτερ Παν αναγνώρισε και αυτό του το πρόσωπο, ενώ πίσω από την πλάτη του τα πλακάκια του μπάνιου καλύπτονταν από φύλλα και ένας ιπτάμενος ελέφαντας του χαμογελούσε μέσα από την πυκνή, καταπράσινη βλάστηση...</div><div style="text-align: justify;"> </div>Πίπηhttp://www.blogger.com/profile/10569818054251355284noreply@blogger.com7