Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

Μαθητευόμενος γλύπτης


     Ε, ναι, λοιπόν, είναι αλήθεια: πολύ τον πείραζε τον Άνεμο, που όλοι τον θεωρούσαν ρηχό και άνευ ουσίας. Πώς ήταν αυτό δυνατόν; Αφού εκείνος είχε ανησυχίες, ήταν καλλιτέχνης κατά βάθος, πώς και δεν το έβλεπαν; Η κατάσταση αυτή δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Έπρεπε να κάνει κάτι.
     - Θα ασχοληθώ με την τέχνη, είπε. Θα δουν όλοι ότι έχω περιεχόμενο.
     Αλλά με τι να ασχοληθεί; Η ζωγραφική του άρεσε, αλλά και ο Ήλιος την είχε για χόμπυ, και μάλιστα είχε ιδιαίτερο ταλέντο στο να φτιάχνει καταπληκτικές χρωματικές συνθέσεις: τι μωβ, τι πορτοκαλί, τι χρυσαφιά χρώματα που είχε βγάλει η παλέτα του Ήλιου!
     Το σκέφτηκε, λοιπόν, ο Άνεμος, και αποφάσισε να μην ασχοληθεί με τη ζωγραφική. Δεν του άρεσε να τον συγκρίνουν, και μάλιστα με τον Ήλιο, άσε που μπορεί και ο Ήλιος να παρεξηγόταν, αν νόμιζε ότι ο Άνεμος τον αντιγράφει...
     - Ε, λοιπόν, και εγώ θα ασχοληθώ με την γλυπτική, είπε ο Άνεμος. Βέβαια, αυτή είναι τέχνη, και μάλιστα σε τρεις διαστάσεις. Πολύ καλύτερη από τη ζωγραφική.
     Πώς να ξεκινήσει, όμως, αν πρώτα δεν κάνει μερικά μαθήματα; Και πήρε, λοιπόν, έναν δάσκαλο, και ο δάσκαλος άρχισε να μιλάει για τα εργαλεία που χρειαζόταν και ο Άνεμος έμεινε με ανοιχτό το στόμα. Τόσα πολλά εργαλεία για να φτιάξεις ένα γλυπτό;
     - Καλά, καλά, είπε στον δάσκαλο, δείξε μου εσύ τις τεχνικές και εγώ θα τις εφαρμόσω με τον δικό μου τρόπο.
     - Δηλαδή;
     - Θα χρησιμοποιώ το στόμα μου.
     - Το στόμα σου;
     - Φυσικά, δεν έχεις ακούσει να μιλάνε για ζωγραφική με το στόμα;
     - Ναι.
     - Ε, εγώ θα κάνω γλυπτική με το στόμα. Και έχω και το κατάλληλο υλικό. Θα πλάθω τα σύννεφα σε αγάλματα φυσώντας με το στόμα μου. Θα είναι πολύ καλό, θα το δεις.
     Πολύ αμφέβαλλε ο δάσκαλος, αλλά δεν του είπε τίποτα, αφού τον είδε τόσο αποφασισμένο. Είχε και ανάγκη από λεφτά, δεν είναι τώρα καιροί να στενοχωρείς τους μαθητές σου... 
     Έτσι, ο Άνεμος ξεκίνησε μαθήματα γλυπτικής. Και πολύ του άρεσαν, αλλά η γλυπτική αποδείχτηκε δυσκολότερη από όσο φανταζόταν. Ποτέ δεν πετύχαινε αυτό που είχε στο μυαλό του. Πότε φυσούσε πιο δυνατά από ό,τι έπρεπε, πότε φυσούσε προς λάθος κατεύθυνση, και πάντα του έβγαινε κάτι διαφορετικό. Έφταιγαν και τα σύννεφα, βέβαια, που αποδείχτηκε ότι ήταν ένα πολύ ασταθές υλικό.
     Ο Άνεμος δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε τις προσπάθειές του. Και όταν συναντούσε κάποιο ανθρώπινο γλυπτό στη γη καθόταν και το μελετούσε, για να παίρνει ιδέες. Πολύ του άρεσαν τα αγάλματα, και πιο πολύ τα πιο μοντέρνα. Αλλά, παρ'όλες τις προσπάθειες και παρ'όλη τη μελέτη, εκείνος συνέχισε να μην παρουσιάζει ιδιαίτερη πρόοδο και, καθώς τα αγάλματά του δεν έβγαιναν όπως τα ήθελε, τα κατέστρεφε σχεδόν αμέσως.
     Είχε αρχίσει να απογοητεύεται, όταν κατά τη διάρκεια μιας βόλτας του είδε το άγαλμα ενός δρομέα. Ήταν ένα μοντέρνο άγαλμα, σαν εκείνα που του άρεσαν, φτιαγμένο από γυαλί. Ο Άνεμος εντυπωσιάστηκε. Ένα τέτοιο άγαλμα ήθελε να φτιάξει και εκείνος. Και βάλθηκε να το φτιάξει. 
     Βρήκε, λοιπόν, ένα ωραίο, εύπλαστο σύννεφο, και άρχισε να το φυσάει, πότε από τη μία, πότε από την άλλη, μέχρι που το σύννεφο άρχισε να αποκτά σιγά-σιγά σχήμα. Και ήταν σχεδόν έτοιμο, όταν πρόσεξε ότι η μία πλευρά του αγάλματος δεν είχε το σωστό σχήμα. Φύσηξε, τότε, για να διορθώσει το λάθος, αλλά μάλλον έβαλε περισσότερη δύναμη από όση χρειαζόταν και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό που ήθελε. Ξαναφύσηξε, τότε, για να διορθώσει το καινούργιο λάθος, αλλά και πάλι, αντί να διορθώσει αυτό το λάθος έκανε ένα καινούργιο.
     Φυσούσε και ξεφυσούσε ο Άνεμος, αλλά μάταια. Το άγαλμα όλο και άλλαζε όψη, πότε επεκτεινόταν προς τη μία, πότε προς την άλλη κατεύθυνση, και ο Άνεμος δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με το έργο του.
     Δεν καταλαβαίνω, βέβαια, γιατί. Όχι, αν δεν με πιστεύετε, δείτε και μόνοι σας. Δεν μοιάζει με δρομέα το σύννεφο της φωτογραφίας; Και όχι μόνο μοιάζει με δρομέα, αλλά αν προσέξει κανείς μπορεί να δει ότι ο δρομέας κρατάει στο χέρι του ένα κύπελο καφέ, που αχνίζει κιόλας! 
     Χωρίς να είμαι τεχνοκριτικός, θα έλεγα ότι ο δρομέας είναι ένα από τα καλύτερά του έργα. Και, ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω τι τον έπιασε τον Άνεμο και το αμέσως επόμενο λεπτό φύσηξε και τον κατέστρεψε. Τώρα πια ο μόνος δρομέας είναι εκείνος ο φτιαγμένος από γυαλί...


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

4 σχόλια:

  1. Εγώ πάλι είδα τη θεά...Κάλι!
    Με πολλά χέρια και να χορεύει!
    Α τι κρίμα που το χάλασε κι αυτό! ☺

    Κάποτε Πίπη μου είχα κάνει έναν αποτυχημένο πίνακα κι εγώ και τον είχα στο πάτωμα....απογοητευμένη τον έκρυβα. Ήρθε ένας αγαπημένος φίλος τον βλέπει και μου λέει
    -τι είναι αυτό;
    -Η κόλαση μου του απαντώ! Και είναι για πέταμα, μην τον κοιτάζεις!
    -Υπέροχο μου λέει. Να τον πάρω αφού δεν τον θες;
    -Και δεν τον παίρνεις. Μόνο που τον κρατάς ανάποδα.
    -Μπα δικός μου είναι τώρα πια, όπως θέλω θα τον κρατάω!

    Καλημέραααααααα! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ναι, η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο σύννεφο επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Μου αρέσει πολύ και η δικιά σου ερμηνεία. Πιθανώς, εσύ απλώς το βλέπεις να κοιτάζει τον θεατή, ενώ εγώ έχω την τάση να τα βλέπω όλα προφίλ!
    Ο πίνακάς σου ανάποδα ήταν καλύτερος, λες;
    Φιλιά και από εμένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Στ΄αλήθεια αγαπητή μου Pippi είναι ένας δρομέας που τρέχει και με το κύπελο του καφε ψστο χέρι.
    Κι΄εγώ πολλές φορές έχω δει κάτι υπέροχα αγάλματα σύννεφα.
    Νάσαι καλά καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Γεια σου, αγαπητέ μου Dennis! Χαίρομαι που βλέπεις και εσύ το ίδιο!
    Γενικά μου αρέσει πολύ να κοιτάζω τον ουρανό και τα σύννεφα. Είναι κάτι που το έκανα από μικρή.
    Να έχεις ένα θαυμάσιο Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question