Το πατρικό σπίτι

     

     Ο Γεράσιμος Σοφρωνίου κοίταξε την βραχώδη κορυφογραμμή απέναντί του, που πλησίαζε αργά-αργά. Το βλέμμα του, κουρασμένο, αφέθηκε, σαν τραβηγμένο από τη βαρύτητα, να κατηφορίσει προς το όμορφο, γραφικό λιμάνι, όπου σε λίγη ώρα θα έδενε το πλοίο που τον μετέφερε. Τα μικρά, πολύχρωμα σπίτια στην άκρη του λιμανιού ήταν όπως ακριβώς τα θυμόταν. Να και η εκκλησία, πιο πάνω, η "Παναγιά η θαλασσωτήρα", όπως την έλεγαν οι ντόπιοι, να αγναντεύει το πέλαγο από τον ψηλό, άγριο βράχο της, και να σώζει τους ναυτικούς. Το βλέμμα του κατέβηκε κι άλλο. Σταμάτησε στο ρολόι του.

     - Απαράδεκτο! σκέφτηκε. Σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση. Πάλι καλά που δεν υπογράφουμε σήμερα!

     Τόσα χρόνια στην Αμερική, ο Γεράσιμος - Τζέρι Σόφρον, κατά το συνήθειο να κόβονται τα ελληνικά επώνυμα για να μπορούν να τα προφέρουν οι ξένοι - είχε μάθει καλά τη συνέπεια στην τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Με λύπη του διαπίστωνε ότι η Ελλάδα ήταν ακόμα στα επίπεδα των παιδικών του χρόνων, όσον αφορά τη συνέπεια.

     Το πλοίο μπήκε στο λιμάνι και άρχισε τις απαραίτητες μανούβρες. Ο Γεράσιμος-Τζέρι έβγαλε από την τσέπη του το κινητό του. Κοίταξε τα μηνύματά του και ξαναδιάβασε το τελευταίο: "Φτάνει στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος".

     - Σιγά μη δεν προλάβω, σκέφτηκε. Στην Αμερική έμαθα να τελειώνω τις δουλειές μου πολύ γρήγορα. Και αν δεν ήταν και η χαζοβιόλα η αδερφή μου, με τους ενδοιασμούς της, θα την είχα τελειώσει και αυτήν, εδώ και καιρό.

     Λίγο αργότερα, και ενώ είχε κατέβει από το πλοίο και κατευθυνόταν προς τα πρώτα σπίτια του λιμανιού, άκουσε μια φωνή.

     - Γεράσιμε! Γεράσιμε! Εδώ!

     Ήταν η αδερφή του. Τα δυο αδέρφια αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν.

     - Πάχυνες, είπε η αδερφή του.

     - Εσύ είσαι ίδια, όπως σε θυμάμαι, είπε εκείνος.

     Η αδερφή του τον οδήγησε σε ένα λευκό αυτοκίνητο εικοσαετίας, όπου τους περίμενε ο γαμπρός του. Μετά τις απαραίτητες χαιρετούρες, οι τρεις τους μπήκαν στο αυτοκίνητο και απομακρύνθηκαν από το λιμάνι.

     - Έτοιμα όλα; ρώτησε ο Γεράσιμος, που δεν ήθελε να χάσει καιρό. Ο άνθρωπος φτάνει στο τέλος του μήνα, δηλαδή σε πέντε μέρες.

     - Μην περιμένεις και πολλά, είπε η αδερφή του, το σπίτι είναι παλιό και είναι δύσκολο να σουλουπωθεί.

     - Μα τι κάνατε τόσον καιρό; Τρεις μήνες είναι που το ξέρετε, είχατε όλο τον καιρό να το σουλουπώσετε!

     - Τρεις μήνες είχαμε, αλλά υπήρχαν και εξωτερικές εργασίες που έπρεπε να γίνουν και όλο τον Ιούνιο έβρεχε, οπότε οι δουλειές αυτές πήγαν πίσω. Είναι και που το σπίτι είναι γεμάτο πράγματα και είναι δύσκολο να δουλέψεις έτσι...

     - Δεν τα πετάξατε;

     - Πώς να τα πετάξουμε, Γεράσιμε; Τα πράγματα της θείας να πετάξουμε; Να το μάθει να πάθει τίποτα;

     - Πώς θα το μάθει;

     - Εδώ το μέρος είναι μικρό, όλοι λίγο-πολύ γνωρίζονται. Μην ξεχνάς ότι ο μεγάλος εγγονός της κυρα-Θοδώρας, της γειτόνισσας, είναι νοσοκόμος στον οίκο ευγηρίας.

     - Σιγά μη μας πει ο εγγονός της κυρα-Θοδώρας τι θα κάνουμε με την περιουσία μας!

     - Δεν είναι ακόμα περιουσία μας, η θεία ζει ακόμα. Και, σε τελευταία ανάλυση, αν ήθελες να γίνουν τα πράγματα αλλιώς, ας ερχόσουν νωρίτερα, και όχι τελευταία στιγμή...

     - Βρε παιδιά, μη μαλώνετε, αδέρφια είστε! είπε ο γαμπρός του. 

     - Δε νομίζω να έχετε παράπονο από εμένα, είπε ο Γεράσιμος. Όποτε χρειαστήκατε βοήθεια, ήμουν εκεί για εσάς. Και τώρα μου τη λες επειδή δεν μπόρεσα να έρθω νωρίτερα; Ήρθα όσο πιο νωρίς γινόταν. Εξάλλου, αν δεν το κυνηγούσα εγώ, τώρα δε θα συζητούσαμε. Εγώ τον βρήκα τον αγοραστή.

     - Ο φίλος σου τον βρήκε.

     - Το ίδιο κάνει. Λοιπόν, αύριο πρωί-πρωί θα κανονίσω να το αδειάσουμε το σπίτι. Αλλιώς, θα δει ο άνθρωπος τις παλιατζούρες και μην τον είδατε! Εκτός αν δε θέλεις να το πουλήσουμε... Δε θέλεις;

     - Γιατί να μην περιμένουμε λίγο;

     - Οι ευκαιρίες δεν φυτρώνουν στα δέντρα, Φρόσω. Και το σίδερο κολλάει στην βράση. Εξάλλου, δεν κάνουμε κάτι παράνομο, έχουμε πληρεξούσιο...

     - Πήγα τις προάλλες και την είδα... Ένα λεπτό φυλλαράκι έχει γίνει, με ένα φύσημα του ανέμου κόβεται. Δεν της μένει πολύς καιρός, μου το είπε και ο γιατρός.

     - Δεν υπάρχει κάτι καλύτερο να κάνουμε για εκείνη. Στον καλύτερο οίκο ευγηρίας την έχουμε. Ή, μάλλον, καλύτερα, την έχω, έπρεπε να πω. Εγώ τον πληρώνω τα τελευταία δύο χρόνια, που εσείς έχετε αυξημένα έξοδα, με τις σπουδές των παιδιών...

     - Το ξέρω, και σε ευχαριστώ γι'αυτό. Αλλά, έπρεπε να τη δεις... Μου το ξανάπε, να μην το πουλήσουμε. "Είδα όνειρο", μου είπε. "Άκουσέ με τι θα σου πω: εγώ παιδιά δεν έχω. Εσύ και ο αδερφός σου είστε τα παιδιά μου, και ό,τι έχω και δεν έχω, δικό σας θα γενεί. Σας έχω κάνει πληρεξούσιο, αν θέλετε τα πουλάτε και τώρα όλα. Αλλά, ευχή και κατάρα σου δίνω, όσο ζω, το πατρικό μου το σπίτι μην το πουλήσετε, ακούς";

     - Και τώρα τι θέλεις να πεις, δηλαδή; Ότι άλλαξες γνώμη, επειδή η θεία είδε όνειρο, και επειδή σου ξαναείπε να μην πουλήσεις το πατρικό της;

     - Το σπίτι εκεί είναι, Γεράσιμε, δε φεύγει, θα βρεθεί άλλος αγοραστής...

     - Πεντακόσιες χιλιάδες μας δίνει, βρε βούρλο, ποιος άλλος θα μας δώσει τόσα λεφτά για ένα ενενηντάχρονο μισοερείπιο τριών δωματίων, με εξωτερικό καμπινέ; Α, ναι, ξέχασα, έχει και πηγάδι...

     - Μην κοροϊδεύεις.

     - Το ξέρεις πολύ καλά ότι για το σπιτάκι της γιαγιάς, που ήταν προίκα της θείας, και το πουλήσαμε πέρυσι μαζί με τα δύο μεγάλα της χωράφια, δεν πήραμε παρά μόνο ψίχουλα. Τα υπόλοιπα χωράφια της που έμειναν δεν πιάνουν μία, έτσι μικρά και σκόρπια που είναι, ένα εδώ, ένα πιο πέρα, δύο ακόμα πιο πέρα... Μόνο από αυτό το σπίτι μπορούμε να ελπίζουμε, και είναι μεγάλη τύχη που βρέθηκε αυτός ο αγοραστής. Αν τον χάσουμε, τα πεντακόσια χιλιάρικα δεν θα τα ξαναδούμε, ούτε ζωγραφιστά.

     - Δεν ήσουν τόσο παραδόπιστος παλιά.

     - Δεν ήμουν, αλλά έγινα, όταν έφυγα νέο παιδί και πήγα να ζήσω μόνος μου, για να δουλεύω, να συντηρώ τον εαυτό μου, και να βοηθάω και εσάς. Ή νομίζεις ότι ο μπαμπάς την προίκα σου τη μάζεψε ολομόναχος; Ακόμα και τώρα δεν κάνω τίποτα άλλο από το να σας βοηθάω, όποτε χρειάζεται.

     - Καλύτερα να μη μας βοηθάς, αν είναι μετά να μας το χτυπάς!

     - Δεν σας το χτυπάω, αλλά μου δίνεται κι εμένα μια ευκαιρία να πάρω πίσω μερικά από τα χρήματα που ξόδεψα για την οικογένεια, μια οικογένεια την οποία δεν δημιούργησα εγώ, αλλά μέσα στην οποία βρέθηκα.

     - Δεν πιστεύω να με θεωρείς υπεύθυνη για το γεγονός ότι έμεινες μόνος σου. Δε σου είπα εγώ να μην παντρευτείς...

     - Όχι, βέβαια, αλλά το γεγονός παραμένει ότι εγώ φορτώθηκα ευθύνες και έξοδα, που κανονικά ανήκαν στους γονείς μας και όχι σε εμάς.

     - Όπως και να'χει, τώρα πλέον έχεις πιαστεί, δεν έχεις ανάγκη από χρήματα, μπορείς να περιμένεις...

     - Μπορώ, αλλά δε θέλω! Δεν το έχω αυτό το δικαίωμα;

     - Δε σου ζητάω να περιμένουμε πολύ, λίγο να περιμένουμε, καμιά βδομάδα μόνο, άντε δέκα μέρες, λίγο θέλει, μου το είπε ο γιατρός, ας υπογράψουμε σε μια βδομάδα, δέκα μέρες, και για τον αγοραστή, μην ανησυχείς, δε θα μείνει έτσι, θα τον φιλοξενήσουμε, όσο χρειαστεί... γιατί δεν του λες να περιμένει λίγο;

     - Γιατί έτσι!

     Το αυτοκίνητο σταμάτησε. Είχαν φτάσει στο σπίτι της Φρόσως. Τα δυο αδέρφια σταμάτησαν να μιλάνε και, σαν να μην είχε προηγηθεί η προηγούμενη συζήτηση, μπήκαν στο σπίτι. Η Φρόσω είχε ετοιμάσει φαγητό, και έβαλε να φάνε. Ύστερα, ο Γεράσιμος καληνύχτισε και πήγε για ύπνο. Ήταν ήδη αργά, και ήταν κουρασμένος από το ταξίδι.

******

     Οι επόμενες μέρες είχαν πολύ τρέξιμο για τον Γεράσιμο. Έκανε μια γρήγορη επιθεώρηση στο σπίτι και ύστερα κανόνισε με έναν παλαιοπώλη να αδειάσει το σπίτι από όλα του τα πράγματα. Μια ολόκληρη μέρα χρειάστηκε ο παλαιοπώλης για να τα πάρει όλα, παρ'όλο το μικρό μέγεθος του σπιτιού. Τι την ήθελε όλη εκείνη τη σαβούρα η θεία; Κάλεσε και έναν μπογιατζή και έβαψε όλους τους εσωτερικούς τοίχους, για να φαίνεται πιο "φρέσκο", αγόρασε και μερικές γλάστρες με γεράνια και βασιλικούς και τα έβαλε εκατέρωθεν της πόρτας, για να δείχνει πιο περιποιημένο.

     Ο αγοραστής έφτασε όπως αναμενόταν. Είδε το σπίτι μέσα-έξω, μέτρησε τις διαστάσεις της αυλής...

     - Φαινόταν καλύτερο στις φωτογραφίες που μου έδειξες, Τζέρι, είπε. Αλλά, ακόμα κι έτσι, μου αρέσει. Έχει υπέροχη θέα. Θα το γκρεμίσω εξ'ολοκλήρου και θα φτιάξω μία μεζονέτα. Υπάρχει χώρος και για πισίνα, μικρή βέβαια. Απλώς, θα χρειαστεί να σκεπάσουμε το πηγάδι. Έτσι κι αλλιώς, τώρα υπάρχει τρεχούμενο νερό, το πηγάδι είναι άχρηστο. Θα το πάρω. Και δε θα σου κόψω τίποτα από τις πεντακόσιες χιλιάδες που σου πρόσφερα αρχικά, παρ'όλο που φαινόταν πολύ καλύτερο στις φωτογραφίες. Πότε υπογράφουμε;

******

     Πέρασαν μερικές μέρες και η μεταβίβαση του σπιτιού ολοκληρώθηκε. Ο Γεράσιμος ένιωσε να φεύγει μια πέτρα από το στήθος του. Η Φρόσω συνέχισε να τον περιποιείται κανονικά, και μάλιστα τον άφησε να κρατήσει για τον εαυτό του περισσότερα από τα μισά χρήματα της πώλησης, έτσι ώστε να τον ξεπληρώσει για τα όσα είχε κάνει για εκείνη και την οικογένειά της όλα αυτά τα χρόνια. Ο Γεράσιμος τα δέχτηκε, έχοντας όμως στο μυαλό του, να κάνει κάποιες επενδύσεις στο όνομα των ανηψιών του, ούτως ώστε να έβρισκαν κάποια μαγιά, όταν θα ξεκινούσαν την επαγγελματική τους ζωή. Αυτός, έτσι κι αλλιώς, δικιά του οικογένεια δεν είχε.

     Πλησίαζε η μέρα που θα έφευγε, ποιος ξέρει για πόσο καιρό πάλι. Αποφάσισε να επισκεφτεί τη θεία του, δε θα είχε άλλη ευκαιρία να την προλάβει ζωντανή. Τον πρόλαβε εκείνη. Το ίδιο βράδυ, οκτώ μέρες μετά την πώληση του πατρικού της, και προτού εκείνος να την επισκεφτεί, η θεία αναχώρησε για το τελευταίο και μοναδικό της ταξίδι. 

     Ο Γεράσιμος ένιωσε κάπως ένοχος. Είχε δίκιο η αδερφή του. Θα έπρεπε να περιμένουν. Αλλά, από την άλλη, στην Αμερική είχε μάθει να είναι πρακτικός. Το καλό ήταν πως η θεία δεν είχε μάθει τίποτα για την πώληση, είχε φύγει από αυτόν τον κόσμο χωρίς να πάρει στις αποσκευές της ψυχής της αυτήν την στενοχώρια. Όλα καλά, λοιπόν. Ζωή σε εκείνους και καλοφάγωτα τα χρήματα.

     - Η θεία είχε κάνει διαθήκη, του είπε η Φρόσω. Με πήρε τηλέφωνο ο συμβολαιογράφος.

     - Άλλο πάλι κι αυτό. Γιατί τόση επισημότητα; 

     - Δεν ξέρω, αλλά θα πρέπει να πάμε. Είναι τα τελευταία της λόγια προς εμάς. Που ελπίζω να μην είναι να μην πουλήσουμε το πατρικό της.

     - Να λείπουν τα καρφιά! Εξάλλου, κανείς δεν παίρνει τίποτα μαζί του. Αλλά, αφού η θεία έκανε διαθήκη, ας πάμε να τη διαβάσουμε.

     Δυο μέρες μετά την κηδεία, και αφού τακτοποιήθηκαν οι διατυπώσεις, τα δύο αδέρφια πήγαν στο γραφείο του συμβολαιογράφου. Δεν υπήρχε κανείς άλλος στο γραφείο, όπως ήταν αναμενόμενο. Οι δυο τους ήταν οι μοναδικοί της συγγενείς και κληρονόμοι.

     "Αγαπημένα μου παιδιά", ξεκίνησε να διαβάζει ο δικηγόρος, "είστε οι μόνοι δικοί μου άνθρωποι σε αυτή τη ζωή. Όπως ξέρετε, έμεινα χήρα πολύ νέα, και παιδιά δικά μου δεν απέκτησα. Γι'αυτό και όλη μου την αγάπη την έδωσα σε εσάς. Σε αυτό μέτρησε και το ότι ήμουν πολύ δεμένη με τον πατέρα σας, και όσο ζούσε, ποτέ μας δεν χωρίσαμε. Βέβαια, εκείνος ήταν άλλος άνθρωπος, πιο μαζεμένος, πιο συντηρητικός, ίσως επειδή είχε και οικογένεια να φροντίσει. Εγώ ήμουν μόνη μου, και γι'αυτό πιο ριψοκίνδυνη, πιο τολμηρή. Ίσως μου έχει μοιάσει λίγο ο Γεράσιμος, από ό,τι βλέπω, ενώ εσύ, Φρόσω μου, είσαι ίδια ο αδερφός μου. Αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο σας αγαπώ και τους δυο τόσο πολύ: εσένα επειδή μοιάζεις στον αδερφό μου, και εσένα, Γεράσιμε, επειδή μοιάζεις σε εμένα.

     Πέρα, όμως, από τη μεγάλη αγάπη που νιώθω για εσάς, και η οποία δε μεταβιβάζεται, υπάρχει και η ακίνητη περιουσία μου, την οποία με όλη μου την καρδιά μεταβιβάζω και στους δυο σας εξίσου, και ελπίζω να σας βοηθήσει να ζήσετε μία πιο άνετη ζωή. Συγκεκριμένα, σας αφήνω το σπίτι στο Πανωχώρι, που κληρονόμησα από τη μητέρα μου, τα δύο μεγάλα χωράφια μου στις θέσεις "ξερολιθιά" και "σταυροδρόμι" στο ίδιο χωριό, καθώς επίσης και τέσσερα μικρότερα χωράφια στις θέσεις "λακουβίτσα", "πικροδάφνη", "πέντε βάτοι" και "κατσικόρεμα", κοντά στην Πλατανιά. Επίσης, σας αφήνω το πατρικό μου σπίτι, το σπίτι όπου μεγάλωσα με τον πατέρα σας και αδερφό μου και όπου έζησα με τους γονείς μου, μέχρι που έφυγαν από αυτόν τον κόσμο. 

     Ξέρω ότι πάντα σας έλεγα να μην το πουλήσετε το πατρικό μου. Αλλά τώρα που φεύγω από τη ζωή, ήρθε η ώρα να σας αποκαλύψω το μυστικό μου: Πάντα μου άρεσαν τα τυχερά παιχνίδια και έπαιζα αρκετά συχνά, χωρίς να το πω στον πατέρα σας, εννοείται, άμα το μάθαινε θα με σκότωνε - και ο πατέρας μας έπαιζε και είχε φάει σχεδόν όλη την περιουσία της μητέρας μας στα χαρτιά. Ήμουν αρκετά τυχερή και κέρδισα αρκετές φορές, και μάλιστα σημαντικά ποσά. Αλλά δεν ήθελα τα κέρδη μου να χάσουν την αξία τους, γι'αυτό τα μετέτρεπα σε χρυσές λίρες. Και επειδή δεν ήθελα να το μάθει ο πατέρας σας, αλλά ούτε να μου τα κλέψουν, φρόντισα να τα κρύψω καλά.

     Οπότε, σε περίπτωση που αποφασίσετε να πουλήσετε το πατρικό μου σπίτι, φροντίστε πρώτα να αδειάσετε το πηγάδι. Στον πάτο του έχω κρύψει κάτι παραπάνω από χίλιες πεντακόσιες χρυσές λίρες. Εύχομαι αυτά τα χρήματα να σας βοηθήσουν και, μαζί με την ευχή μου, που σας αφήνω εδώ τελειώνοντας, να έχετε μία καλύτερη ζωή. Σε καλή μεριά, παιδιά μου!".

     - Σε καλή μεριά, λοιπόν, είπε ο συμβολαιογράφος. Και ζωή σε εσάς!

     Τα δυο αδέρφια κούνησαν το κεφάλι. Ύστερα σηκώθηκαν και βγήκαν από το γραφείο του, χωρίς να πουν κουβέντα.

     - Τι αξία έχουν χίλιες πεντακόσιες χρυσές λίρες; είπε η Φρόσω ύστερα από λίγο.

     Ο Γεράσιμος έκανε τους υπολογισμούς στην αριθμομηχανή του κινητού του.

     - Γύρω στις οκτακόσιες σαράντα χιλιάδες ευρώ, είπε.

     - Παρ'τα, να μην σ'τα χρωστάω! του είπε η Φρόσω.

ΥΓ1: Το κείμενο αποτελεί τη συμμετοχή μου στο δρώμενο που διοργανώνει ο Giannis Pit στον διαδικτυακό του χώρο Ηδύποτο. Η κεντρική ιδέα ήταν η εξής: 

"Ο  θόρυβος των μηχανών ελαττώθηκε. Οι στροφές έπεφταν καθώς το πλοίο ήδη έκοβε ταχύτητα. Έστεκε ψηλά στο κατάστρωμα, το θαλασσινό αγέρι ανέμιζε τα μαλλιά του/της. Στα δεξιά ο μεγάλος λιμενοβραχίονας του λιμανιού οριοθετούσε το λιμάνι. Ένα λιμάνι μεγάλο, όμορφο. Στα δεξιά δεμένα, σαν πολύχρωμα στολίδια διάφορα σκάφη και στα αριστερά στο κέντρο, ο άδειος χώρος για τον οποίο το πλοίο που τον/την μετέφερε ήδη είχε βάλει ρότα.

Η καλοκαιρινή ζέστη του δειλινού ήταν εμφανής και η υγρασία μούσκευε το κορμί του/της. Άπλωσε το βλέμμα του/της σε όλο το μήκος του λιμανιού. Ένα υπέροχο καρτ-ποστάλ ήταν ζωγραφισμένο στα μάτια του/της.

Λίγα μέτρα χώριζαν το πλοίο από την αποβάθρα και έπρεπε να ετοιμάζεται για την αποβίβαση. Άνοιξε το κινητό του/της. Έψαξε τα μηνύματα, στάθηκε στο τελευταίο και διάβασε προσεκτικά: “Φτάνει στο τέλος του μήνα. Πρέπει να βιαστείς. Δεν υπάρχει πια χρόνος”

Πήρε μια βαθιά ανάσα. Το είχε διαβάσει άπειρες φορές στη διαδρομή προς το νησί. Έβαλε το κινητό στην τσέπη και κινήθηκε προς την έξοδο. Ένιωθε τόσο παράξενα. Οι σκέψεις έρχονταν να πλημμυρίσουν το μυαλό του και έδεναν με την υπέροχη γαλήνη του νησιού..."

Αυτή τη φορά, ομολογώ πως δυσκολεύτηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, όμως τελικά κατάφερα να γράψω κάτι. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι πιο δημιουργική. Γιάννη, για άλλη μια φορά σε ευχαριστούμε για τον ακούραστο ενθουσιασμό που δείχνεις για αυτό το δρώμενο.

ΥΓ2: Ύστερα από το σχόλιο της Ελένης, που θυμήθηκα τις χθεσινές μου προσπάθειες για να βρω την ιδανική εικόνα για την ιστορία μου, ξύπνησε μέσα μου η τελειομανία του Αιγόκερου και, καθώς σήμερα ανανεωνόταν το όριο των εικόνων που μπορούσα να φτιάξω μέσω τεχνητής νοημοσύνης, τροποποίησα το χθεσινό μου "κατόρθωμα" και το αποτέλεσμα μου άρεσε τόσο, που αποφάσισα να αλλάξω την εικόνα που είχα βάλει αρχικά. Ξέρω ότι αυτό δε συνηθίζεται και γι'αυτό ζητώ συγγνώμη. Ελπίζω να μη σας πειράζει και τόσο. Την επόμενη φορά, αν απευθυνθώ στην τεχνητή νοημοσύνη, θα κυριαρχήσω στην ανυπομονησία μου και θα περιμένω όσο χρειαστεί, προκειμένου να καταλήξω εξ'αρχής στην καλύτερη εικόνα.

Ανυπότακτοι και απελπισμένοι

       

     Η μέρα ήταν όσο καλή μπορούσε να είναι: ο ουρανός γαλανός, με ελάχιστα σύννεφα να αχνοφαίνονται στο βάθος, προς την πλευρά του Πετιμπόνουμ, η θερμοκρασία ανοιξιάτικη, ο αέρας γεμάτος μεθυστικές μυρωδιές... Ο Οβελίξ απίθωσε άλλο ένα μενίρ στο κέντρο του χωριού.

     - Με αυτό, εφτά, είπε. Άλλο ένα και μετά θα κάνω διάλειμμα για αγριογούρουνο. Και εσένα θα σου δώσω τα πιο ζουμερά κοκαλάκια, είπε στον Ιντεφίξ και τον χάιδεψε απαλά. Ο Ιντεφίξ κούνησε χαρωπά την ουρίτσα του και γάβγισε μία φορά.

     Ένας εύσωμος άντρας εμφανίστηκε στην είσοδο του χωριού.

     - Τίνος είσαι συ; ακούστηκε μία φωνή από την κορυφή του τοίχου.

     - Πώς; είπε ο άντρας.

     - Ποιος είσαι, μαθές; είπε η φωνή.

     - Βαθυφωνίξ, είπε ο άντρας. Από τη Λουτέτια, πρόσθεσε. Ψάχνω τον Μαζεστίξ.

     - Περίμενε εδώ, είπε η φωνή. Ψάρακας!

     Ένας νεαρός εμφανίστηκε, μασουλώντας ένα κομμάτι ψητό κρέας.

     - Διαταγές! είπε και λίγο κρεατάκι εκτοξεύτηκε στον αέρα.

     - Τρέχα να αναγγείλεις τον Βαρυφωνίξ...

     - Βαθυφωνίξ, διόρθωσε ο εύσωμος άντρας.

     - Σιγά τη διαφορά, είπε ο νεαρός, καθώς απομακρυνόταν.

     Πέρασε λίγη ώρα προτού εμφανιστεί ο Μαζεστίξ επάνω στην ασπίδα του, υποβασταζόμενος από δύο άντρες και γέρνοντας επικίνδυνα, καθώς ο ένας από τους άντρες ήταν ιδιαίτερα ψηλός. Από πίσω του ακολουθούσε μία γυναίκα, κρατώντας έναν δίσκο με διάφορα καλούδια.

     - Μα φάε λίγο ακόμα, δεν τελείωσες το πρωινό σου, γουρουνάκι μου, του είπε χαϊδευτικά.

     - Μιμίνα, είπε ο Μαζεστίξ μέσα από τα δόντια του, έχουμε επισκέπτες, σταμάτα επιτέλους!

     - Φάε λίγο τυράκι, τουλάχιστον, θα πέσεις κάτω, είπε εκείνη απτόητη.

     - Μιμίνα!

     Η ασπίδα με τον Μαζεστίξ έφτασε μπροστά στον εύσωμο άντρα.

     - Ποιος με καλεί; είπε ο Μαζεστίξ, αφού έβηξε για να καθαρίσει το λαιμό του.

     Η Μιμίνα του έτεινε ένα μεγάλο κομμάτι αλλαντικού. Ο Μαζεστίξ την αγριοκοίταξε και εκείνη του ανταπάντησε με ένα αντίστοιχο βλέμμα.

     - Είμαι ο Βαθυφωνίξ, είπε ο εύσωμος άντρας.

     - Δεν το γνωρίζω αυτό το όνομα...

     - Δεν είμαι από εδώ κοντά, μένω στη Λουτέτια.

     - Αχ, Λουτέτια! είπε η Μιμίνα.

     - Μιμίνα! είπε ο Μαζεστίξ. Επιτέλους, πήγαινε στο σπίτι! Δε θέλω άλλο φαγητό!

     - Μη μου έρθεις, όμως, σε λίγο να ρωτάς αν έχω μαγειρέψει! είπε εκείνη. Χοντρογούρουνο! πρόσθεσε, καθώς απομακρυνόταν.

     Ο Μαζεστίξ έκανε μια ακροβατική φιγούρα, προσπαθώντας να ισορροπήσει επάνω στην ασπίδα.

     - Γυναίκες! είπε.

     Ο Βαθυφωνίξ ένευσε.

     - Όπως έλεγα, λοιπόν, είπε ο Μαζεστίξ, δεν το γνωρίζω αυτό το όνομα, αλλά δε μου ακούγεται και τελείως άγνωστο. Και αυτή η φυσιογνωμία, σαν κάτι να μου θυμίζει... Τι μου θυμίζει, όμως;

     - Είμαι ο καθηγητής φωνητικής...

     - Καθηγητής φωνητικής; Α, ναι! Ο δάσκαλος! Παιδιά! Παιδιά! Ελάτε να δείτε! Ήρθε ο δάσκαλος!

     Πολύ σύντομα ο χώρος γύρω από τους δύο άντρες είχε γεμίσει από ανθρώπους. Ανάμεσα σε όλους ξεχώριζε, φυσικά, ο Οβελίξ, λόγω όγκου. Τελευταίος έφτασε ο Αστερίξ.

     - Καλώς τον μάστορα! είπε ο Αστερίξ. Τι χαμπάρια;

     Ο Βαθυφωνίξ τον κοίταξε παραξενεμένος.

     - Μην παραξενεύεστε, μαιτρ, είπε η Μιμίνα, που είχε επιστρέψει από το σπίτι, όπου την είχε στείλει προηγουμένως ο Μαζεστίξ. Εδώ όλοι είναι βλάχοι, δεν γνωρίζουν από τρόπους...

     - Ε, όχι και βλάχοι! είπε ο Μαθουσαλίξ, κραδαίνοντας απειλητικά τη μαγκούρα του. Λίγος σεβασμός στην ηλικία μου, επιτέλους!

     - Βλάχοι, επανέλαβε η Μιμίνα. Ξέρω τι σας λέω. Έχω τον αδερφό μου στην Λουτέτια εγώ!

     - Ωωω, αλήθεια; Πώς λέγεται ο αδερφός σας;

     - Ξυνομπαλίξ, είπε ο Μαζεστίξ.

     - Δεν τον γνωρίζω.

     - Μποεμίξ, διόρθωσε η Μιμίνα, ρίχνοντας μια δολοφονική ματιά στον Μαζεστίξ. Είναι καλλιτέχνης...

     - Δεν τον γνωρίζω.

     - Δε χάνεις και τίποτα, είπε ο Μαζεστίξ και όλοι γέλασαν.

     - Πώς από τα μέρη μας, λοιπόν; συνέχισε ο Αστερίξ.

     - Πώς τα πάει ο Κακοφωνίξ; ρώτησε και ένας ηλικιωμένος άντρας με μια μακριά γενειάδα που, κρατούσε μερικά κλαδιά δεντρολίβανου. Ήταν ο Πανοραμίξ. 

     - Γι'αυτό ήρθα, είπε ο Βαθυφωνίξ.

     Έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε ένα σακουλάκι που κουδούνιζε.

     - Τριάντα ασημένιοι σηστέρτιοι, όσοι συμφωνήσαμε, είπε ο Βαθυφωνίξ. Μετρήστε, παρακαλώ, δε λείπει ούτε ένας.

     - Τι σημαίνει αυτό; είπε ο Αστερίξ. 

     - Ούτε εγώ καταλαβαίνω, είπε ο Οβελίξ. 

     - Από τη μάχη στην Αλέσια έχω να νιώσω τέτοια προσβολή, είπε ο Μαζεστίξ. Γιατί μας επιστρέφεις τα λεφτά μας; Αυτοί οι τριάντα σηστέρτιοι μαζεύτηκαν από το υστέρημα όλου του χωριού, πώς τολμάς να μας τους πετάς στα μούτρα;

     - Βλάχε! είπε η Μιμίνα απαξιωτικά.

     - Δε με καταλάβατε, είπε ο Βαθυφωνίξ, δεν σας τους πετάω στα μούτρα, όπως λέτε, και επ'ουδενί δε θα ήθελα να σας προσβάλω...

     - Ποιος είναι αυτός; είπε ο Αστερίξ.

     - Ποιος αυτός;

     - Ο Πουδενί.

     - Πουδενίξ μάλλον ήθελε να πει, παρενέβη ο Οβελίξ. Δεν υπάρχει όνομα Πουδενί.

     - Πουδενί είπε, το άκουσα καθαρά. Εξάλλου, ούτε όνομα Πουδενίξ υπάρχει.

     - Και πού το ξέρεις εσύ ότι δεν υπάρχει;

     - Το ξέρω.

     - Α, ναι, ξέχασα: ο κύριος Αστερίξ τα ξέρει όλα, ο κύριος Αστερίξ είναι ο πιο έξυπνος...

     - Θα το βουλώσεις να μάθουμε ποιος είναι αυτός ο Πουδενής; είπε ο Μαθουσαλίξ, που είχε βάλει το χέρι του σαν χωνί επάνω από το ένα του αυτί.

     - Ναι, βούλωσέ το επιτέλους, είπε ο Αλφαβητίξ, ο ψαρέμπορας, το πράγμα είναι σοβαρό...

     - Παιδιά μου, ησυχία, σας παρακαλώ, είπε και ο Πανοραμίξ. Ηρεμήστε λίγο, να καταλάβουμε τι γίνεται.

     - Λοιπόν, μάστορα; είπε ο Αστερίξ. Ποιος είναι αυτός ο Πουδενί;

     - Πουδενίξ είναι, μουρμούρισε ο Οβελίξ.

     - Δεν καταλαβαίνω ποιον εννοείτε, είπε ο Βαθυφωνίξ. Εγώ, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δεν ήθελα να σας προσβάλω, απλώς...

     - Αν δεν ήθελες να μας προσβάλεις, γιατί μας δίνεις πίσω τα λεφτά μας; είπε ο Μαζεστίξ. Μπορεί να τα μαζέψαμε από το υστέρημά μας, αλλά δε θέλουμε χάρες, ο κόπος πρέπει να πληρώνεται...

     - Αφήστε με να σας εξηγήσω...

     - Μα, εξηγήσου, επιτέλους! είπε ο Μαζεστίξ. Αυτοί οι πρωτευουσιάνοι είναι λίγο ζαβοί, μου φαίνεται, πρόσθεσε.

     - Σας επιστρέφω τα χρήματα, επειδή δε θέλω να σας κοροϊδεύω.

     - Τι εννοείς με αυτό;

     - Ε, να..., δηλαδή...

     - Αυτό είναι! φώναξε ο Αυτοματίξ, ο σιδεράς. Να δείτε που το βραχνοπούλι μας είναι ένα πρώτης τάξεως στουρνάρι. Έτσι δεν είναι, μάστορα;

     - Στουρνάρι; Τι εννοείτε;

     - Ποιους ρωτάς; Ένας είμαι...

     - Εσένα εννοεί, άσχετε, είπε η Μιμίνα, που δεν μπόρεσε να κρατηθεί.

     - Εμένα; Και τότε τι μου μιλάει έτσι; Μήπως τα'τσουξε πουθενά και με βλέπει διπλό;

     - Είναι ευγενής, πρωτευουσιάνος, αλλά πού να καταλάβεις εσύ, παλιόβλαχε, που το μεγαλύτερο ταξίδι που έχεις κάνει είναι μέχρι το ποτάμι εδώ παραδίπλα!

     - Για μάζεψε τη γυναίκα σου! είπε ο Αυτοματίξ στον Μαζεστίξ. Παραπήρε φόρα, μου φαίνεται!

     - Μάθετε πρώτα τρόπους και μετά μιλάτε! είπε Μιμίνα. Ο άνθρωπος είναι πρωτευουσιάνος, μορφωμένος, ευγενικός, χρησιμοποιεί τον πληθυντικό ευγενείας.

     - Δηλαδή, όποιος είναι ευγενικός μιλάει στον πληθυντικό; Μωρέ τι μας λες! είπε ο Αυτοματίξ.

     - Παιδιά μου, ηρεμήστε, είπε ο Πανοραμίξ. Αφήστε τον Βαθυφωνίξ να μιλήσει!

     Οι παρευρισκόμενοι ησύχασαν ελαφρώς.

     - Τι είναι το στουρνάρι; ρώτησε εκείνος τον Αυτοματίξ.

     - Στουρνάρι, στούρνος, πώς το λέτε εσείς εκεί στις Λουτέτιες;

     - Στις ποιες;

     - Στις Λουτέτιες, μα γιατί δε με καταλαβαίνετε; Στους πληθυντικούς σάς μιλάω!

     - Δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε...

     - Τι να πούμε; Ίσως να φταίνε οι προφορές μας...

     - Α, μα σταματήστε, επιτέλους, και αφήστε τον άνθρωπο να μιλήσει! είπε η Μιμίνα.

     - Μιμίνα, Μιμίνα, μην παρεμβαίνετε στις συζητήσεις των αντρών, είπε ο Μαζεστίξ και κορδώθηκε, κάνοντας την ασπίδα να χοροπηδήσει επικίνδυνα. Πηγαίνετε στις κουζίνες σας, παρακαλώ. Σε τελευταίες αναλύσεις, πολιτισμένοι άνθρωποι είμαστε... Συνεχίστε, Βαθυφωνίξ. Γιατί μας επιστρέφετε τα λεφτά μας, τελικά;

     - Δε θα μακρυγορήσω...

     - Μα γιατί δε μιλάνε στους πληθυντικούς τώρα; είπε ο Οβελίξ.

     - Σκασμοί, επιτέλους! είπε δυνατά ο Μαζεστίξ. Λοιπόν, σας ακούμε.

     - Τόσα χρόνια διδάσκω, πρώτη φορά συναντώ τέτοιο μαθητή...

     - Τι μας λέτε; Είναι τόσο καλός; Δηλαδή, είναι τόσο καλοί;

     - Είναι τόσο κακός! Αγαπητοί μου, σας επιστρέφω τα λεφτά, επειδή ο μαθητής που μου αναθέσατε είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως...

     - Τι είναι πίδεκτος;

     - Εννοώ, δεν μαθαίνει τίποτα, ό,τι κι αν του πω πηγαίνει χαμένο.

     - Μα εμείς το ξέραμε ότι ήταν δύσκολη περίπτωση, δύσκολες περιπτώσεις, εννοώ, γι'αυτό ήρθαμε σε εσάς, που είστε γνωστοί και έχετε τόσους τίτλους, είπε ο Μαζεστίξ.

     - Σας τα'λεγα εγώ, είπε ο Αυτοματίξ, είναι χαμένη υπόθεση, η κατάστασή του δεν παίρνει θεραπεία, το μόνο που μπορεί να γίνει με το λαιμό του είναι να του τον κόψουμε... τι με κοιτάτε και μου κάνετε νοήματα; Είμαι συγχυσμένος, δεν μπορώ να συγχύζομαι στον πληθυντικό! Αλλοίμονο στα αυτάκια μου!

     - Δηλαδή, παρενέβη ο Πανοραμίξ, στ'αλήθεια δεν υπάρχει θεραπεία για τον Κακοφωνίξ;

     - Δυστυχώς, όχι, το λέω και το υπογράφω, και βάζω και σφραγίδα από πάνω! Στην αρχή που τον άκουσα, θεώρησα ότι είχε κάποιο κρύωμα. "Ας περάσει το κρύωμα πρώτα", σκέφτηκα "και ύστερα πιάνουμε τα μαθήματα". Τον έβαλα να φοράει φουλάρι και του έδινα κάθε μέρα να πίνει ζεστό νερό με μέλι λεβάντας από την Αρβέρνη. Πέρασε μία εβδομάδα, πέρασαν δύο εβδομάδες, πέρασαν τρεις εβδομάδες, και δεν υπήρξε η παραμικρή βελτίωση. "Τέλος πάντων", σκέφτομαι, "ας ξεκινήσουμε σιγά-σιγά τα μαθήματα, και θα περάσει και το κρύωμα..." Αλλά, τελικά, το πρόβλημα δεν ήταν μόνο η φυσική του βραχνάδα, το εκ γενετής φάλτσο που έχει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει ούτε καν τις πιο απλές οδηγίες μου. Ό,τι κι αν του πω να κάνει, αυτός κάνει τα δικά του. Ούτε τις ασκήσεις κάνει σωστά, ούτε τίποτα. Μα γιατί επιμένετε να τον κάνετε βάρδο;

     - Α, μα τι λέει αυτός, θα μας τρελλάνει; είπε ο Αυτοματίξ. Κυρ-Βαθυτέτοιε μου, τι χαζομάρες μας τσαμπουνάς; Και είσαι και Γαλάτης, υποτίθεται! Τέτοιες χαζομάρες μόνο οι Ρωμαίοι θα ρωτούσαν! Δεν τον κάναμε εμείς βάρδο, μόνος του έγινε! Χρόνια ολόκληρα μας παίρνει τα αυτιά με τις αγριοφωνάρες του, έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να του λέω πόσο άχρηστος είναι, και εκείνος να επιμένει... Γι'αυτό μαζέψαμε όλοι τους τριάντα σηστέρτιους και σου τους φέραμε, μπας και μας λυπηθεί ο Τουτατίς και σώσουμε τα αυτιά μας.

     - Λυπάμαι πολύ.

     - Αν λυπάσαι εσύ, που τον έζησες μερικές εβδομάδες, τι να πούμε εμείς, που τον λουζόμαστε μια ζωή; Α, μπα... Δεν υπάρχει σωτηρία. Η μόνη λύση που μου μένει είναι να μεταναστεύσω. Αλλά, και πάλι, πού να πάω, όλη η υπόλοιπη Γαλατία στενάζει κάτω από τον Ρωμαϊκό ζυγό...

     - Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω... είπε ο Βαθυφωνίξ.

     - Άσε, μην πεις τίποτα άλλο, μας πρόκοψες, μουρμούρισε ο Αυτοματίξ.

     - Εκτός, πια, κι αν έχει πέσει επάνω του καμία κατάρα, τι να πω...

     - Η κατάρα δεν έχει πέσει επάνω του, επάνω σε εμάς έχει πέσει, που τον έχουμε φορτωθεί για πάντα! είπε ο Αυτοματίξ και έφυγε θυμωμένος.

     - Και τώρα, επιτρέψτε μου να φύγω, είπε ο Βαθυφωνίξ και έκανε μία ελαφριά υπόκλιση. Καλή σας μέρα, κύριοι.

     - Κοίτα κάτι πράγματα, είπε ο Αλφαβητίξ, καθώς έβλεπε τον Βαθυφωνίξ να απομακρύνεται, είναι τρελλοί αυτοί οι πρωτευουσιάνοι. Πρώτα έρχονται, κάνουν ό,τι κάνουν, λένε ό,τι λένε, και στο τέλος λένε καλημέρα!

     - Αφήστε τον πρωτευουσιάνο τώρα, και ελάτε να δούμε τι θα κάνουμε με τον Κακοφωνίξ, τώρα που θα επιστρέψει ακριβώς όπως έφυγε, είπε ο Αστερίξ. Εσύ που τα ξέρεις όλα τα βοτάνια, απευθύνθηκε στον Πανοραμίξ, δεν υπάρχει κάποιο φίλτρο που θα μπορούσες να φτιάξεις, για να λύσουμε το πρόβλημά μας;

     - Πίστεψέ με, Αστερίξ, είπε εκείνος, αφού δεν τον θεράπευσε το μέλι λεβάντας από την Αρβέρνη, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον θεραπεύσει. Κοίτα, όμως, σύμπτωση: σήμερα, που πήγα να μαζέψω δεντρολίβανο, έπεσα επάνω σε μία κυψέλη, και συνειδητοποίησα ότι το κερί της μέλισσας, έτσι όπως είναι εύπλαστο, μπορεί να πάρει διάφορα σχήματα. Σκέφτομαι, λοιπόν, να κατασκευάσω τάπες για τα αυτιά όλων μας. Θα τις ονομάσω ωτοασπίδες...

     Εκείνη ακριβώς την στιγμή ακούστηκε ένας κρότος τόσο δυνατός, που η Μιμίνα πετάχτηκε έξω από το σπίτι της.

     - Και σου το'πα, η κακούργα! είπε καθώς έτρεχε κοντά στον Μαζεστίξ, που είχε πέσει, μαζί με την ασπίδα. Φάε λίγο ακόμη, σου είπα, αλλιώς θα πέσεις κάτω. Είδες που είχα δίκιο;

Έρωτος απομεινάρι

Σε ένα σπίτι ταπεινό, στρωμένο με χορτάρι,

γεννήθη ο Μπερωτόκριτος, το πιο όμορφο μανάρι.

Ήταν λίγο μαυριδερός, μα πολύ παιχνιδιάρης,

έξυπνος και σεβαστικός, ήτανε και κιμπάρης.

Στην ίδια πόλη, πιο μακριά, η πλούσια Μπεαρετούσα,

μοναχοκόρη ζηλευτή, μεγάλωνε στα λούσα.

Με ρούχα χρυσοκέντητα μόνο κυκλοφορούσε,

και όπου ήταν δυνατόν, κοσμήματα φορούσε.

Ένα ανοιξιάτικο πρωινό, σε όμορφη εκκλησία,

η Μπεαρετούσα έφτασε, μαζί με συνοδεία.

Την είδε ο Μπερωτόκριτος, απ'το πίσω στασίδι,

και στην καρδιά του ένιωσε να κρέμεται βαρίδι.

Τι ομορφιά ήταν αυτή, τι χάρη, τι προσόντα!

Όμοιά της δεν γεννήθηκε, εξόν απ'την Τζοκόντα!

- Τέτοια γυναίκα πρέπει μου, κι εγώ είμαι για εκείνη,

για μας με ρόδα θα στρωθεί του υμέναιου η κλίνη.

Είπε ο Μπερωτόκριτος, μα και η πλούσια κόρη,

είδε που την εκοίταζε το μελαμψό αγόρι.

- Τι νέος όμορφος πολύ, πώς λάμπει του το βλέμμα,

αν πω πως ερωτεύτηκα, δεν είναι διόλου ψέμα.

Είπε και με άνθρωπο έμπιστο, του'στειλε ραβασάκι,

στο παραθύρι της κοντά, να πάει το βραδάκι.

Διάβασε ο Μπερωτόκριτος διακριτικά το γράμμα,

και πώς δεν του'ρθε ανακοπή απ'τη χαρά, είναι θαύμα.

Ο ήλιος σαν βασίλεψε και βγήκε το φεγγάρι,

έφτασε ο Μπερωτόκριτος, κι άρχισε να καντάρει.

Η Μπεαρετούσα φάνηκε, σαν ήλιος στο μπαλκόνι,

και του έριξε προσεκτικά, ένα λινό σεντόνι.

Σκαρφάλωσε σαν αίλουρος, κι οι δυο συναντηθήκαν,

μιλήσαν, συμφωνήσανε, κι ύστερα φιληθήκαν.

- Πιο ακριβή απ'τη ζωή, είσαι, βασίλισσά μου,

είπε ο Μπερωτόκριτος, και θα γενείς κυρά μου.

Από τον κύρη σου ταχιά θα'ρθω να σε ζητήσω,

και αφού του πάρω την ευχή, το σπίτι μας θα χτίσω.

Θα παντρευτούμε σύντομα, θα κάνουμε απογόνους,

η αγάπη μας θα ευλογηθεί με μυρωδάτους κλώνους.

Τ'ορκίζομαι εις το Θεό, ποτέ δε θα σ'αλλάξω,

και για επικύρωση, καρδιά πάνω μου θα χαράξω.

- Κι εγώ για εσένα μοναχά θα ζω και θα ανασαίνω,

πήγαινε τώρα και αύριο πρωί σε αναμένω.

Πήγε ο Μπερωτόκριτος στης νέας τον πατέρα,

και ζήτησε το χέρι της, κρατώντας και μια βέρα.

Μα εκείνος του την πέταξε τη βέρα αμέσως χάμω,

πώς τόλμησε ο ξεβράκωτος να τους προτείνει γάμο;

- Η κόρη μου θα παντρευτεί τον πιο πλούσιο νέο,

κατάλαβέ το, τώρα δα, να μην το ξαναλέω.

Έφυγε ο Μπερωτόκριτος πολύ μπαϊλντισμένος.

- Θα τηνε κλέψω, σκέφτηκε, πολύ αποφασισμένος.

Μα δεν τα σκέφτηκε καλά, κάτι του είχε διαφύγει,

η Μπεαρετούσα απ'τη βολή του πλούτου, πώς να φύγει;

- Δε γίνεται να παραβώ του κύρη μου την γνώμη,

του είπε με αναφιλητά, και σου ζητώ συγγνώμη.

Στο δάχτυλό της έλαμπε τεράστιο ρουμπίνι,

ενός πλούσιου άρχοντα μνηστή είχε ήδη γίνει.

Έσυρε ο Μπερωτόκριτος τα βήματα με κόπο,

και πληγωμένος έφυγε, να πάει σε άλλον τόπο.

Επέρασε λίγος καιρός, νυμφεύθη η Μπεαρετούσα,

τον Μπερωτόκριτο απ' τον νου τον έσβησαν τα λούσα.

Μα αυτός δεν την εξέχασε, αφού του είχε μείνει

το τατουάζ με την καρδιά, να του θυμίζει εκείνη.

ΥΓ: Η φωτογραφία είναι της Μιχαηλίας Ρισσάκη, την οποία ευχαριστώ, και ελπίζω να της αρέσει ο τρόπος που "έντυσα" τη φωτογραφία της

Έντεκα χρόνια και έντεκα μέρες

     Η Πίπη κοιτάει το ρολόι. 

     - Πω-πω, 11.11, με πήρε ο ύπνος! λέει. Πώς την πάτησα έτσι;

     Η αλήθεια είναι πως ξέρει πολύ καλά πώς την πάτησε. Βλέπετε, στον ύπνο της είχε επισκεφτεί μία μαγική χώρα, γεμάτη ενδιαφέροντα πράγματα, πώς, λοιπόν, να αφήσει εκείνη τη χώρα προτού την γνωρίσει;

     Όλα ξεκίνησαν από τη Χώρα της πίσω βεράντας. Η Πίπη ετοιμαζόταν να ακούσει τα τελευταία νέα από τον καινούργιο βασιλικό, που έχει αποδειχτεί μεγάλος κουτσομπόλης, όταν άκουσε μια άγνωστη φωνή που σιγοτραγουδούσε. Έστησε αυτί να ακούσει. Η φωνή τραγουδούσε: "Έντεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα..." 

     - Δώδεκα! διόρθωσε η Πίπη τη φωνή.

     Η φωνή σταμάτησε λίγο, και ύστερα ξανάρχισε:

     "Έντεκα..."

     - Δώδεκα! φώναξε η Πίπη, δυνατά αυτή τη φορά.

     Η φωνή σταμάτησε και ένας φαλακρός νάνος εμφανίστηκε. Δηλαδή, δεν ήταν εντελώς φαλακρός, είχε και μερικές χρυσές τρίχες στο κεφάλι του. Έντεκα, για την ακρίβεια, τις μέτρησε η Πίπη.

     - Ποια είσαι εσύ; τη ρώτησε.

     - Εγώ ποια είμαι; Εσύ ποιος είσαι, και τι δουλειά έχεις στη Χώρα της πίσω βεράντας;

     - Εγώ είμαι ο Έντι. Και εσύ ποια είσαι, τελικά, και γιατί δε με αφήνεις να τραγουδήσω με την ησυχία μου;

     - Είμαι η Πίπη, και δε σε αφήνω να τραγουδήσεις, επειδή το τραγούδι το λες λάθος. "Δώδεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα", λέει, όχι έντεκα!

     - Έντεκα λέει, και όλος ο κόσμος το ξέρει, είναι μεγάλη επιτυχία...

     Και ο φαλακρός νάνος με τις έντεκα χρυσές τρίχες στο κεφάλι του άρχισε και πάλι το τραγούδι:

     "Έντεκα, κι ούτε ένα τηλεφώνημα, το εντελβάις δεν το πότισες καλά, και τώρα είν' όλα τα φύλλα του ξερά..."

     - Δεν το ξέρω αυτό το τραγούδι, είπε τότε η Πίπη. Σε ποιο μέρος το τραγουδάνε και είναι και τόσο μεγάλη επιτυχία;

     - Στη χώρα μου, φυσικά.

     - Δηλαδή, δεν είσαι από εδώ;

     - Σιγά μη είμαι από εδώ! Επίσκεψη έχω έρθει, αλλά δεν βλέπω τίποτα το ενδιαφέρον και θα φύγω...

     - Και πώς τη λένε τη χώρα σου;

     - Εντελάνδια.

     - Δεν την έχω ξανακούσει.

     - Επειδή είναι μακριά από εδώ.

     - Είναι όμορφη η Εντελάνδια;

     - Είναι υπέροχη, καμία σχέση με εδώ. Αρκετά μιλήσαμε, καιρός να γυρίσω πίσω...

     - Θα ήθελα πολύ να την επισκεφτώ.

     - Σιγά το δύσκολο! Αν θέλεις, έλα μαζί μου, θα σε πάω εγώ.

     - Μια στιγμή να ετοιμάσω τη βαλίτσα μου, τι καιρό κάνει τέτοια εποχή στην Εντελάνδια;

     - Δεν την χρειάζεσαι τη βαλίτσα, τι να την κάνεις; Στην Εντελάνδια έχει τα πάντα! Άντε, βιάσου!

     - Με πλοίο θα πάμε, ή με αεροπλάνο;

     - Με καπέλο!

     Έτρεξε η Πίπη στη Χώρα του διαμερίσματος και ξαναβγήκε φορώντας ένα καπέλο.

     - Όχι τέτοιο καπέλο, είπε ο Έντι γελώντας, ταξιδιωτικό καπέλο εννοούσα!

     Τότε μόνο πρόσεξε η Πίπη ότι ο Έντι κρατούσε στο χέρι του ένα περίεργο, μυτερό καπέλο, με έντεκα πολύχρωμα φτερά επάνω του.

     - Έλα, πιάσε με από το χέρι, της είπε.

     Και μόλις η Πίπη έπιασε το χέρι του Έντι, εκείνος φόρεσε το περίεργο καπέλο στο κεφάλι του και η Χώρα της πίσω βεράντας εξαφανίστηκε! Και, αντί για τη Χώρα της πίσω βεράντας, η Πίπη - μαζί με τον Έντι, φυσικά - βρέθηκε στην Εντελάνδια.

     - Φτάσαμε! είπε ο Έντι και ξανάβγαλε το ταξιδιωτικό του καπέλο. Και τώρα, πάμε να σου δείξω τη χώρα μου.

     Και οι δυο τους ξεκίνησαν την περιήγηση. Η Πίπη δεν ήξερε τι να πρωτοκοιτάξει. Αυτή η Εντελάνδια ήταν κάπως περίεργη, της φάνηκε. Τα σπίτια, για παράδειγμα, ήταν όλα πολύ ψηλά. Και, παρ'όλο που έμοιαζαν να έχουν τουλάχιστον έντεκα ορόφους το καθένα, στην πραγματικότητα ήταν όλα τους τριώροφα, απλώς ήταν πολύ ψηλοτάβανα. Άραγε πώς θα ξαράχνιαζαν τα ταβάνια τους; Με γερανό;

     - Δεν έχουμε αράχνες στην Εντελάνδια, είπε ο Έντι.

     Όλα τα σπίτια είχαν κήπους, αλλά οι κήποι δεν είχαν λουλούδια, ήταν καλυμμένοι μόνο με γρασίδι, και το γρασίδι δεν το κούρευαν, αλλά το άφηναν να μεγαλώσει και εκείνο μεγάλωνε σαν σγουρό μαλλί και γέμιζε μπούκλες.

     - Γιατί δεν το κουρεύετε το γρασίδι; ρώτησε.

     - Πέρυσι το κουρεύαμε, απάντησε ο Έντι. Φέτος είναι της μόδας το σγουρό. 

      Η Πίπη παρατήρησε ότι οι δρόμοι ήταν όλοι κυκλικοί, και δεν υπήρχε ούτε μία ευθεία. Επίσης, παντού υπήρχαν πάρκα με τεράστια μπαομπάμπ και μεγάλα παρτέρια με τριανταφυλλιές και ορτανσίες. Μόνο πως εκείνες οι τριανταφυλλιές και εκείνες οι ορτανσίες δεν έμοιαζαν με τις δικές μας. Ήταν πολύ ψηλές, σαν δέντρα, με χοντρούς κορμούς, και τα λουλούδια τους ήταν μεγάλα, σαν κουνουπίδια. Τα κλαδιά τους ήταν γεμάτα φωλιές πουλιών και παντού ακούγονταν κελαηδήματα και τραγούδια.

     Στα πάρκα υπήρχαν, επίσης, πολλές μαργαρίτες. Αλλά, όπως πρόσεξε η Πίπη - και της το επιβεβαίωσε ο Έντι -, οι μαργαρίτες σε εκείνο το μέρος είχαν όλες έντεκα πέταλα, οπότε κανείς δεν τις μαδούσε για να δει αν κάποιος τον αγαπάει, αφού πάντα η απάντηση που έβγαινε ήταν θετική.

     - Πολύ βαρετό, σκέφτηκε η Πίπη.

     Έξω από κάθε σπίτι υπήρχε ένα ταχυδρομικό κουτί και ακριβώς από πάνω υπήρχε ένα κλουβί με ένα γκριζογάλανο πουλί. Το πουλί αυτό έμοιαζε πολύ με τη δεκαοχτούρα. 

     - Τι πουλί είναι αυτό; ρώτησε η Πίπη.

     - Εντεκούρα, απάντησε ο Έντι.

     - Περίεργο όνομα.

     - Όχι και τόσο, το λένε έτσι επειδή δεν κελαηδάει, αλλά όποτε ανοίγει το ράμφος του λέει "έντεκα, έντεκα". 

     - Σαν τη δικιά μας τη δεκαοχτούρα, είπε η Πίπη.

     - Αυτό κι αν είναι περίεργο όνομα! είπε ο Έντι.

     - Και γιατί τις εντεκούρες τις βάζουν σε αυτά τα κλουβιά;

     - Για να ειδοποιούν τους ενοίκους όταν υπάρχει αλληλογραφία.

     Και προτού η Πίπη αναρωτηθεί μήπως ο Έντι της έκανε πλάκα, ένας ταχυδρόμος πέρασε από μπροστά τους, πήγε σε ένα γραμματοκιβώτιο και έριξε ένα φάκελο. Αμέσως, η εντεκούρα που βρισκόταν στο κλουβί από πάνω από το γραμματοκιβώτιο άρχισε να φωνάζει "έντεκα, έντεκα". Τότε, η πόρτα του σπιτιού άνοιξε, και βγήκε μία γυναίκα, η οποία άνοιξε κατευθείαν το γραμματοκιβώτιο και πήρε το φάκελο.

     - Βλέπεις; είπε ο Έντι. Όπως ακριβώς σου το είπα.

     Και αυτά δεν ήταν τα πιο περίεργα πράγματα που είδε η Πίπη. Πιο πέρα πρόσεξε έναν άνθρωπο που είχε έντεκα δάχτυλα.

     - Κοίτα εκείνον εκεί τον άνθρωπο, είπε χαμηλόφωνα, έχει έντεκα δάχτυλα!

     - Ε, και; ρώτησε ο Έντι.

     - Δεν είναι περίεργο; Α, να και άλλος ένας! Έντεκα δάχτυλα και αυτός, κατά σύμπτωση.

     - Έτσι είναι το κανονικό.

     - Πώς είναι το κανονικό; Αφού εσύ δεν έχεις.

     - Έτσι είναι το κανονικό. Επειδή στην Εντελάνδια θερίζουν οι δαχτυλολοιμώξεις, που αν δεν τις προλάβεις στην αρχή υπάρχει ο κίνδυνος να χάσεις κάποιο δάχτυλο, έχουμε έντεκα για παν ενδεχόμενο.

     - Δηλαδή, εσύ που δεν έχεις έντεκα δάχτυλα, έπαθες δαχτυλολοίμωξη;

     - Αχ, μη μου το θυμίζεις! Το καλύτερό μου δάχτυλο έχασα, μαζί με το δαχτυλίδι του!

     - Και δεν υπάρχει κίνδυνος να ξανακολλήσεις; επέμεινε η Πίπη. Τι θα κάνεις τότε;

     Ο Έντι την αγριοκοίταξε, ή έτσι της φάνηκε της Πίπης.

     - Συνήθως δεν ξανακολλάς δαχτυλολοίμωξη, αλλά και αν ξανακολλήσεις, την περνάς πολύ ελαφρά, το πολύ-πολύ να χάσεις κανένα νύχι...

     - Σαν να πείνασα, είπε η Πίπη, που άκουσε το στομάχι της να διαμαρτύρεται. Τι τρώτε εδώ;

     - Φαγητό, τι να τρώμε;

     - Εννοώ, τι είδους φαγητό;

     - Εντελόπες - ειδικά τα εντόσθιά τους είναι όνειρο - , αλλά και έντομα...

     - Μπλιαχ! είπε η Πίπη.

     - Δεν είναι άγρια έντομα, τα εκτρέφουμε, είπε ο Έντι.

     - Και οι εντελόπες τι είναι;

     - Είναι ένα είδος μυρηκαστικών, που τρέφεται με έντομα.

     - Μπλιαχ, αηδία! ξαναείπε η Πίπη.

     - Αλλά σήμερα, κατά σύμπτωση, είναι εθνική εορτή, οπότε η σπεσιαλιτέ μας είναι εντελβάις.

     - Τα λουλούδια;

     - Ναι.

     - Και πώς τα μαγειρεύετε;

     - Συνήθως στον ατμό, αλλά τώρα τελευταία που είναι της μόδας η φιούζιον κουζίνα, μπορεί να μαγειρευτούν και με ρύζι... Εγώ, για να είμαι ειλικρινής, προτιμώ την παραδοσιακή συνταγή.

     - Ε, κάπως τρώγονται τα εντελβάις, σε σχέση με τα άλλα, μονολόγησε η Πίπη.

     - Και στις δύο περιπτώσεις, πάντως, τα συνοδεύουν με εντεράκια άγριων εντόμων, πρόσθεσε ο Έντι. Είναι η λεπτομέρεια που απογειώνει το πιάτο.

     Τότε ακριβώς ήταν που η Πίπη κατάλαβε πως ήθελε να γυρίσει στο σπίτι της.

     - Τώρα μόλις θυμήθηκα ότι έχω ένα επείγον ραντεβού με το γιατρό μου, είπε.

     - Έχουμε και εδώ εξαιρετικούς γιατρούς, θα σε πάω στον δικό μου, είναι αυθεντία στις δαχτυλολοιμώξεις...

     - Όχι καλύτερα, έχω ήδη ξεκινήσει θεραπεία και δεν γίνεται να την αλλάξω στη μέση. Καλύτερα να γυρίσω τώρα, ίσα-ίσα το προλαβαίνω το ραντεβού...

     - Εντάξει, τότε, πιάσε το χέρι μου.

     Και η Πίπη έπιασε το χέρι του Έντι και εκείνος φόρεσε το ταξιδιωτικό του καπέλο, αλλά τίποτα δεν άλλαξε.

     - Να δεις που το καπέλο μου χάλασε, είπε ο Έντι, εδώ και καιρό το ένα φτερό έχει μισοξεκολλήσει, θα πρέπει να το πάω στο συνεργείο. Και σήμερα που είναι εθνική εορτή είναι όλα κλειστά. Κρίμα! Αλλά, από την άλλη, θα έχεις την ευκαιρία να δοκιμάσεις την σπεσιαλιτέ μας...

     Και τότε ήταν που ξύπνησε η Πίπη και που είδε το ρολόι που έλεγε 11.11.

     - Τι περίεργο όνειρο! σκέφτηκε.

     Και ξανακοίταξε το ρολόι. 11.11, έδειχνε το ρολόι.

     Η Πίπη ανάσανε ανακουφισμένη. Ευτυχώς που επρόκειτο για όνειρο, αλλιώς τώρα θα ετοιμαζόταν να φάει εντελβάις στον ατμό, με εντεράκια άγριων εντόμων, τι αηδία! Ξανακοίταξε το ρολόι. 11.11, έδειχνε ακόμα.

     - Μάλλον ξεκουρδίστηκε, είπε η Πίπη, αλλιώς γιατί να δείχνει ακόμα 11.11; Και τι περίεργη επιλογή, για να σταματήσει ένα ρολόι! Αλλά, μια στιγμή, αυτό το 11.11 κάτι μου λέει... Τι μου λέει;

     Και τότε η Πίπη θυμήθηκε τι της έλεγε το 11.11. Ότι είχαν περάσει ήδη 11 χρόνια και 11 μέρες από τη γέννηση της Οξείας Γλωσσοπάθειας. Και συνειδητοποίησε ότι αυτή η επέτειος την είχε βρει εντελώς απροετοίμαστη.

     - Τι να κάνω τώρα για τους πιστούς μου ακολούθους; αναρωτήθηκε η Πίπη.

     Και το μόνο που βρήκε να κάνει ήταν να ανεβάσει ένα παραδοσιακό τραγούδι από την περιοχή της Κοζάνης, που λέγεται έντεκα. 

     - Ναι, αλλά πώς θα γίνει να ταιριάξω απόλυτα το Έντεκα της Κοζάνης με τα έντεκα χρόνια και τις έντεκα μέρες της Γλωσσοπάθειας; αναρωτήθηκε η Πίπη. Το βρήκα! Θα τους πω να το δουν δύο φορές!

     Και η Πίπη πήγε να κουρδίσει το ρολόι, για να ξεκολλήσει επιτέλους από το 11.11...

Χαμένοι

                            

     Ο Τζακ άνοιξε τα μάτια του. Αυτό που είδε δεν θύμιζε καθόλου Σίδνεϋ. Ούτε Λος Άντζελες θύμιζε. Πού βρισκόταν; Το τελευταίο πράγμα που θυμόταν ήταν το χαμόγελο της αεροσυνοδού, καθώς περνούσε με το καροτσάκι δίπλα από τη θέση του, D4, δίπλα στο διάδρομο. Να δεις που ονειρευόταν. Ναι, ήταν ένα από εκείνα τα όνειρα που είναι τόσο ζωντανά, που νομίζεις ότι είσαι ξύπνιος. Ξανάκλεισε τα μάτια του.

     Ένα πουλί κελαηδούσε γλυκά. Κάπου εκεί κοντά ακουγόταν νερό. Λες να έτρεχε νερό μέσα στο αεροπλάνο; Μήπως κάποιος είχε ανοίξει την πόρτα της τουαλέτας; "Τι πάω και σκέφτομαι, μέσα στον ύπνο μου", σκέφτηκε. Αλλά, μια στιγμή: ονειρευόταν ότι σκεφτόταν ή σκεφτόταν στ'αλήθεια; Ξαφνικά, ένιωσε να τον πιάνει ταχυπαλμία. Διστακτικά, ξανάνοιξε τα μάτια του. 

     Ήταν σίγουρα ξύπνιος, και, παρ'όλο που θυμόταν πεντακάθαρα την απογείωση του αεροπλάνου από το αεροδρόμιο, δεν φαινόταν να έχει φτάσει στον προορισμό του. Και αυτός ο πόνος που ένιωθε σε όλο του το κορμί... 

     Σηκώθηκε με κόπο και κοίταξε τριγύρω του τη φύση που οργίαζε. Βρισκόταν σε ένα εξωτικό μέρος, προφανώς. Το μυαλό του γέμισε ουρλιαχτά. Ένιωσε να τραντάζεται ολόκληρος. Θυμήθηκε μία κίτρινη μάσκα να πέφτει ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό του. Θυμήθηκε το αεροπλάνο να χοροπηδάει σαν τρελλό και τους συνεπιβάτες του να ουρλιάζουν. Είχαν συντριβεί. Ναι, αλλά πού ήταν οι υπόλοιποι επιβάτες; Πού βρισκόταν το αεροπλάνο;

     Δεν ήταν και τόσο σίγουρος ότι ήθελε να ξέρει. Τώρα που είχε συνειδητοποιήσει ότι δεν είχαν φτάσει ποτέ στο Σίδνεϋ, τώρα που ήταν σχεδόν σίγουρος ότι είχαν συντριβεί μέσα σε εκείνη την πυκνή ζούγκλα, έτρεμε καθώς σκεφτόταν τι θα συναντούσε. Αλλά ήταν γιατρός, είχε δώσει όρκο. Έπρεπε να βρει τυχόν επιζώντες και να κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να τους βοηθήσει. Λίγο πιο πέρα ανακάλυψε ένα ξέφωτο. Ένα ποταμάκι κυλούσε φλύαρα τα νερά του. Ο ήχος του νερού του θύμισε ότι χρειαζόταν τουαλέτα. Κρύφτηκε πίσω από ένα δέντρο, αν και δεν υπήρχε λόγος να ανησυχεί: ήταν εντελώς μόνος. 

                                     

     Αποφάσισε να ακολουθήσει την κοίτη. Ήταν ο μόνος τρόπος να μη χαθεί. Αλλά προς τα πού θα έπρεπε να πάει; Κοίταξε προς τον ουρανό. Του φάνηκε ότι είδε καπνό προς την κατάντη πλευρά. Άρχισε να κατηφορίζει. Έπρεπε να είναι πολύ προσεκτικός, τα παπούτσια του δεν ήταν και τα πιο κατάλληλα για περπάτημα στη φύση. Επιπλέον, το μέρος είχε πολλή υγρασία και όπου και να πατούσε, είτε σε πέτρες, είτε σε πεσμένα φύλλα, το έδαφος γλιστρούσε. 

     Η βλάστηση ήταν οργιώδης, υπήρχαν φυτά επάνω στο έδαφος και φυτά επάνω στα φυτά. Διάφοροι παρασιτικοί οργανισμοί φύτρωναν επάνω στα κλαδιά των δέντρων. Ποιος ξέρει τι άγρια ζώα θα ζούσαν σε εκείνη την άκρη του κόσμου! Κι αν η μοίρα του επιφύλασσε καμιά τετ-α-τετ συνάντηση με κάποια λεοπάρδαλη, τίγρη ή φίδι; Μήπως έπρεπε να απομακρυνθεί από το ποταμάκι;

                             

     Θυμήθηκε μια τηλεοπτική σειρά που είχε δει πριν από μερικά χρόνια. Είχε ως θέμα τους επιζήσαντες μίας πτήσης μεταξύ Λος Άντζελες και Σίδνεϋ. Και ορίστε τώρα, που εκείνος βρισκόταν στην ίδια θέση με τους ήρωες της σειράς. Μόνο πως εδώ δεν επρόκειτο για τηλεοπτική σειρά...

     Το μόνο καλό ήταν η ομορφιά του τοπίου. Όλα φαίνονταν τόσο φρέσκα, τόσο δροσερά... Έτσι θα ήταν ο Παράδεισος, την πρώτη μέρα της δημιουργίας. Το πράσινο ήταν παρόν σε όλους τους τόνους και όλες τις αποχρώσεις, και αν οι συνθήκες ήταν διαφορετικές, θα έμενε έκθαμβος μπροστά σε τέτοια ομορφιά.

     Θυμήθηκε την Άλισον, την κοπέλα του. Ήταν ακουαρελίστα, και της άρεσε να ζωγραφίζει στον καθαρό αέρα. Θα το λάτρευε το μέρος. Άραγε, θα την ξανάβλεπε σύντομα; Ή εκείνο το μέρος ήταν τόσο απομονωμένο που θα περνούσαν χρόνια ολόκληρα μέχρι να καταφέρει να φύγει από εκεί; Φαντάστηκε την Άλισον στην εκκλησία, να παντρεύεται κάποιον άλλον. Δεν είχε προλάβει να της κάνει πρόταση γάμου. 

                                     

     Ύστερα από περπάτημα λίγης ώρας, άρχισε να νιώθει έντονη δίψα. Άραγε, θα ήταν ασφαλές να πιει νερό από το ποταμάκι; Ενδεχομένως θα ήταν, αν είχε δίκιο στους υπολογισμούς του και αν όντως το αεροπλάνο είχε συντριβεί σε ένα εξωτικό νησί. Θυμήθηκε ένα ντοκυμαντέρ που είχε δει, όπου ιθαγενείς που ζούσαν μέσα στην ζούγκλα ήξεραν να βρίσκουν πόσιμο νερό, κόβοντας κλαδιά από συγκεκριμένα δέντρα. Αισθάνθηκε εντελώς γελοίος, φορώντας πουκάμισο και παπούτσια πόλης. Αυτός όχι μόνο δεν γνώριζε ποια κλαδιά θα έπρεπε να κόψει για να πιει νερό, αλλά δεν είχε ούτε καν σουγιά. Ήταν χαμένος από χέρι.

     Λίγο πιο πέρα συνάντησε ένα μικρό ρυάκι που σχημάτιζε έναν μικρό καταρράκτη. Πλησίασε στον καταρράκτη και ήπιε λίγο νερό, προσευχόμενος να είναι πόσιμο. Πάντα υπήρχε το ενδεχόμενο να μην βρισκόταν σε ένα απομονωμένο εξωτικό νησί, αλλά σε μια ζούγκλα που απείχε μερικά χιλιόμετρα από τον πολιτισμό. Σε αυτή την περίπτωση, το νερό θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μολυσμένο. Ναι, αλλά τότε θα έβρισκε βοήθεια. Και δεν θα έψαχνε απεγνωσμένα να βρει το διαλυμένο αεροπλάνο και τυχόν επιζώντες.

                                       

     Ακούστηκε σπάσιμο κλαδιών. Κάποιο άγριο ζώο θα ήταν, κάποιος πάνθηρας, ή κάποια λεοπάρδαλη ίσως. Ήταν εντελώς απροστάτευτος. Η καρδιά του άρχισε να καλπάζει στο στήθος του. Προσπάθησε να σκεφτεί πιο ψύχραιμα. Σε τελευταία ανάλυση, ήταν καρδιοχειρουργός, είχε εκπαιδευτεί να διατηρεί την ψυχραιμία του, με μία διαφορά, βέβαια. Σε αυτήν την περίπτωση το ανυπεράσπιστο θύμα δε θα ήταν ο ασθενής του, αλλά αυτός ο ίδιος.

     - Ηρέμησε, Τζακ, είπε στον εαυτό του, τα ζώα δεν κάνουν τόσο θόρυβο όταν μετακινούνται. Μόνο ο άνθρωπος κάνει φασαρία, όπου πηγαίνει. 

     - Κι αν είναι άνθρωπος; απάντησε μόνος του. Καλό θα είναι αυτό; Αν είναι κανένας πρωτόγονος ανθρωποφάγος; Σε ένα νησί του Ινδικού ωκεανού υπάρχει μια φυλή ανθρωποφάγων αγρίων, είδα και βίντεο, με τους άντρες της φυλής να πετάνε βέλη σε ένα ελικόπτερο που τους είχε πλησιάσει από αέρος.

     - Ηρέμησε, ξαναείπε, το αεροπλάνο αποκλείεται να έπεσε εκεί, δεν χρειαζόταν να πάει από εκείνα τα μέρη για να φτάσει από το Λος Άντζελες στο Σίδνεϋ. Κάπου στον Ειρηνικό βρισκόμαστε.

                          

     Κι άλλα κλαδιά ακούστηκαν να σπάνε. Ένας άντρας εμφανίστηκε μέσα από το δάσος. Ο άντρας φορούσε τζιν παντελόνι και μπουφάν. Ταίριαζε στη ζούγκλα περισσότερο από εκείνον.

     - Γεια, είπε ο άντρας, τι έχει από εκείνη την πλευρά;

     - Δεν είδα τίποτα, μόνο ζούγκλα. Ήσουν κι εσύ στο αεροπλάνο;

     - Θέση Ε4. Καθόμουν ακριβώς πίσω σου. Δίπλα από εκείνον τον χοντρό που κρατούσε δύο θέσεις. Είμαι σίγουρος ότι σφήνωσε εκεί μέσα.

     Ο άντρας πλησίασε.

     - Σώγιερ, συστήθηκε.

     - Τι όνομα είναι αυτό;

     - Αυτό έχω.

     - Τζακ, συστήθηκε ο Τζακ. Τζακ Σέπφερντ. 

     - Θέλεις να συνεχίσουμε παρέα, Τζακ Σέπφερντ; Δύο είναι καλύτερα από έναν.

     - Εγώ ψάχνω το αεροπλάνο.

     - Από εκεί είναι το αεροπλάνο. Το θέμα είναι να δούμε τι άλλο υπάρχει εκτός από το αεροπλάνο.

     - Το θέμα είναι να σωθούν τυχόν τραυματισμένοι επιζώντες.

     - Ο καλός Σαμαρείτης μας έλειπε!

     - Αυτή η νοοτροπία δε βοηθάει.

     - Σε παρακαλώ, ας λείπει η κατήχηση!

     - Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, μόνο αν συμπεριφερθούμε με αλληλεγγύη έχουμε ελπίδα να επιβιώσουμε.

     - Σε συνθήκες έκτακτης ανάγκης, μόνο με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έχουμε ελπίδα να επιβιώσουμε! Λοιπόν, θα έρθεις μαζί μου, Τζακ, Τζακ Σέπφερντ; Ή θα το παίξεις Μεσσίας;

     Ο Τζακ ένιωσε το αίμα να του ανεβαίνει στο κεφάλι. Έσφιξε τα χέρια του σε γροθιές. Ο πρωτόγονος Τζακ, αυτός με το αναπτυγμένο ένστικτο αυτοσυντήρησης, είχε ξυπνήσει μέσα του και έπαιρνε το πάνω χέρι από τον άλλο Τζακ, τον πολιτισμένο. Αυτός ο τύπος χρειαζόταν ένα χέρι ξύλο. Και ο πρωτόγονος Τζακ θα του το έδινε ευθύς αμέσως.

     Δεν πρόλαβε.

                            

      Ένας διαπεραστικός ήχος, κάτι μεταξύ βουητού και ουρλιαχτού, ακούστηκε. Ήταν τόσο δυνατός που ένιωθε να βγαίνει από τα έγκατα της γης. Κοίταξε τον Σώγιερ. Και εκείνος φαινόταν ταραγμένος. Τι ήταν αυτός ο ήχος; Έμοιαζε με την κραυγή κάποιου προϊστορικού τέρατος. Έκλεισε τα αυτιά του, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Έχασε την ισορροπία του και έπεσε κάτω. Έκλεισε τα μάτια του.

     Ο ήχος συνεχίστηκε για κανα-δυο λεπτά και ύστερα απλώθηκε απόλυτη σιγή. Άνοιξε τα μάτια του. Ο Σώγιερ βρισκόταν πιο πέρα. Είχε χλωμιάσει. Πέρασαν μερικά ακόμα λεπτά προτού ξανακουστεί κελάηδημα πουλιών. Τι υπήρχε σε αυτό το μέρος;

     - Συνεχίζεις να επιμένεις να πας στο αεροπλάνο; είπε ο Σώγιερ.

     - Εσύ συνεχίζεις να επιμένεις να εξερευνήσεις αυτό το μέρος; Ύστερα από ό,τι ακούσαμε;

     - Τι λες να ήταν;

     - Δεν ξέρω, αλλά δεν ακούστηκε καλό. Και σίγουρα, αυτό το μέρος δε φαίνεται και τόσο ειδυλλιακό τώρα... Κοίτα εκείνον εκεί τον κορμό: σαν κερασφόρο τέρας μοιάζει. Και αυτός ο ήχος θύμιζε κραυγή κάποιου τέρατος.

     - Πρέπει να φύγουμε από εδώ.

      - Εγώ επιμένω να πάω στο αεροπλάνο. Ίσως υπάρχει εκεί κάποιος που με χρειάζεται.

     - Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου.

     - Είμαι γιατρός.

     - Έτσι εξηγείται. Λοιπόν, γιατρέ, έχω έναν πόνο εδώ...

     - Να λείπει η κοροϊδία. Από εκεί είπες ότι είναι το αεροπλάνο;

     Τα φυλλώματα κουνήθηκαν. Οι δύο άντρες βουβάθηκαν. Ίσως να είχε έρθει η ώρα τους. Το δάσος φάνταζε τώρα σαν μία τεράστια, πράσινη παγίδα. Μέχρι και οι ιστοί από τις αράχνες ήταν ιδιαίτερα πυκνοί, τώρα το πρόσεχε ο Τζακ.

                           

     Ένας μεγαλύτερης ηλικίας, γεροδεμένος άντρας εμφανίστηκε.

     Ο Σώγιερ τον κοίταξε παραξενεμένος.

     - Ο σακάτης, είπε χαμηλόφωνα, καθώς ανάσαινε ανακουφισμένος.

     Ο άντρας χαμογέλασε.

     - Τον ακούσατε αυτόν τον ήχο; ρώτησε. Καταλάβατε από πού ερχόταν;

     Ο Τζακ προσπάθησε να τον θυμηθεί. Ναι, ο Σώγιερ είχε δίκιο. Τον θυμόταν και αυτός, όταν τον έβαλαν στο αεροπλάνο με το αναπηρικό του καροτσάκι. Τον είχαν οδηγήσει στη διακεκριμένη θέση. Πώς γινόταν τώρα να στέκεται όρθιος μπροστά τους;

     - Θαύμα, είπε ο άντρας, σαν να είχε ακούσει την σκέψη του. Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς. Τη μια στιγμή βρισκόμουν στο αεροπλάνο με παράλυση των κάτω άκρων, και την επόμενη βρέθηκα να στέκομαι όρθιος σε αυτό εδώ το νησί.

     - Σε νησί βρισκόμαστε; ρώτησε ο Τζακ.

     - Αν δεν βρισκόμαστε σε νησί, τότε σίγουρα βρισκόμαστε στα δυτικά παράλια κάποιας λατινοαμερικάνικης χώρας. Αλλά εγώ πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε νησί. Και, μάλιστα, σε ένα νησί θαυματουργό και πανέμορφο. Το τοπίο εδώ είναι σαν ζωγραφιά, δε συμφωνείτε; 

  

                                      

    Ο άντρας χαμογέλασε.

          - Πού πηγαίνετε; ρώτησε. Να έρθω και εγώ μαζί σας; Τρεις είναι καλύτερα από δύο.

     - Δεν ξέρω, είπε ο Σώγιερ. Ο τύπος από 'δω θέλει να σώσει τον κόσμο.   Ο Τζακ ένιωσε να καίνε τα αυτιά του. Αυτός ο Σώγιερ ήταν πολύ προκλητικός.

     - Είμαι γιατρός, έχω δώσει όρκο, πρέπει να βοηθήσω τυχόν τραυματίες, είπε.

     - Καταλαβαίνω, είπε ο άντρας. Εγώ είμαι βετεράνος του στρατού. Με λένε Τζον Λοκ, πρόσθεσε.

     - Τζακ Σέπφερντ, είπε ο Τζακ.

     Ο Τζον Λοκ του έδωσε το χέρι. Η χειραψία του ήταν δυνατή.

     - Ένας βετεράνος μας έλειπε, είπε ο Σώγιερ. Και μάλιστα ένας βετεράνος που βλέπει παντού θαύματα. Και ποιος μας λέει ότι το αναπηρικό καροτσάκι δεν ήταν βιτρίνα;

     Ο Τζον Λοκ χαμογέλασε.

     - Λέω να πάμε από εδώ, είπε και κινήθηκε προς την απέναντι όχθη.

     Οι άλλοι δύο τον ακολούθησαν.

     - Θα πρέπει να βρούμε διέξοδο το γρηγορότερο δυνατόν, είπε ο Τζον Λοκ, καθώς άνοιγε δρόμο ανάμεσα στην πυκνή βλάστηση. Αλλιώς, πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο Παράδεισος σύντομα θα γίνει ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Αν ο άνθρωπος ξέρει κάτι καλά, αυτό είναι να αφήνει πίσω του σκουπίδια.

     Στάθηκε λίγο και κοίταξε γύρω του.

     - Από εδώ, έδειξε και συνέχισε.

     Ο Τζακ και ο Σώγιερ τον ακολούθησαν. Έμοιαζε να κινείται με ιδιαίτερη άνεση σε αυτό το περιβάλλον.

                                        

     

     Ένα λευκό λουλούδι βρέθηκε στον δρόμο τους. Ήταν ένα άγριο τριαντάφυλλο.

     - Καλό σημάδι, είπε ο Τζον Λοκ. Ας συνεχίσουμε.

     - Είναι απλώς ένα λουλούδι, είπε ο Σώγιερ. Δεν χρειάζεται να δίνουμε υπερφυσικά νοήματα σε ό,τι συναντάμε.

     - Αλήθεια, εσύ δε μου είπες το όνομά σου, είπε ο Τζον Λοκ.

     - Δε με ρώτησες. Σώγιερ.

     - Όπως ο ήρωας του Μαρκ Τουαίην; Ψευδώνυμο, να υποθέσω. Μόνο κάποιος που τον κυνηγάνε επιλέγει να κυκλοφορεί με ψευδώνυμο.

     - Ό,τι πεις...

     - Και τι επαγγέλλεσαι, αν επιτρέπεται;

     - Τα φέρνω βόλτα.

     - Α, έτσι...

     - Ακριβώς.

     - Να ψάξουμε για νερό, είπε ο Τζακ.

     - Για γιατρός δεν είσαι και πολύ έξυπνος, σχολίασε ο Σώγιερ. Δίπλα στο νερό περπατάμε, να σου θυμίσω...

                            

     - Εννοώ κάποια πηγή, ή έστω, κάποια δεξαμενή. Αν τελικά βρισκόμαστε σε νησί και αν αναγκαστούμε να μείνουμε εδώ για καιρό, μέχρι να μας βρουν, θα πρέπει να συντηρηθούμε, και το νερό είναι βασική προϋπόθεση για να επιβιώσουμε.

     - Σιγά μη βρούμε και υδρομασάζ, είπε ο Σώγιερ.

     - Είσαι πάντα τόσο εριστικός;

     - Είσαι πάντα τόσο ηλίθιος;

     - Κοιτάξτε εκεί! είπε ο Τζον Λοκ.

     Ο Τζακ κοίταξε. Δεν έβλεπε τίποτα.

     - Δεν βλέπω τίποτα, είπε ο Σώγιερ.

     - Εκεί πέρα, είπε ο Τζον Λοκ και έδειξε.

     - Και πάλι δεν βλέπω.

     - Ούτε εγώ, είπε ο Τζακ.

     - Εσύ δεν βλέπεις μπροστά στη μύτη σου, είπε ο Σώγιερ.

     Ο πρωτόγονος Τζακ τον αγριοκοίταξε.

     - Δεν το βλέπετε εκείνο το σπίτι; ρώτησε ο Τζον Λοκ.

     Τότε μόνο το είδαν. Πράγματι, ήταν ένα ξύλινο σπιτάκι, σαν παρατηρητήριο.

                           

     - Άρα, κάπου εδώ κοντά υπάρχουν άνθρωποι, είπε ο Τζακ.

     - Ίσως, τελικά, σωθούμε γρηγορότερα από ό,τι νομίζαμε, είπε ο Τζον Λοκ. Πάμε να δούμε!

     Το σπιτάκι-παρατηρητήριο δεν ήταν το μόνο. Λίγο πιο πάνω υπήρχαν και άλλα τέτοια σπιτάκια. Όλα ήταν έρημα και άδεια. Πού βρίσκονταν οι άνθρωποι που τα είχαν φτιάξει;

     - Κι αν τα σπιτάκια είναι παγίδα, για να παρασυρθούμε πιο βαθιά μέσα στη ζούγκλα; είπε ύστερα από λίγο ο Τζακ.

     - Πολύπλοκο σχέδιο, είπε ο Σώγιερ. Θα ήταν πιο εύκολο να στήσουν παγίδες και από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθούμε πιασμένοι σε δίχτυα και κρεμασμένοι ανάποδα, σαν τις νυχτερίδες.

     - Πιο πολύ εγκατάλειψη μου θυμίζουν εμένα, είπε ο Τζον Λοκ.

     - Ίσως να έχει συντριβεί και άλλο αεροπλάνο εδώ, στο παρελθόν, είπε ο Τζακ, και αυτά να τα κατασκεύασαν οι επιζήσαντες.

     - Αν είναι έτσι, υπάρχουν αυξημένες ελπίδες να μας βρουν.

     - Απομακρυνθήκαμε πολύ από το αεροπλάνο, είπε ο Τζακ. 

     - Έλεος, πια με το αεροπλάνο! είπε ο Σώγιερ. Αν ήξερα ότι ήσουν τόσο κλαψιάρης, δε θα σου μιλούσα από την αρχή.

     - Αν το νησί είναι μεγάλο, δεν θα μπορέσουμε να το εξερευνήσουμε σε μια μέρα, απάντησε ο Τζακ, απευθυνόμενος στον Λοκ. Καλύτερα να γυρίσουμε εκεί. Ίσως βρούμε και χρήσιμα πράγματα στις αποσκευές. Πράγματα που θα μας βοηθήσουν στην επιβίωση.

     - Δεν είναι κακή ιδέα, είπε εκείνος.

     - Να πάτε μόνοι σας στο αεροπλάνο, δε σας έχω ανάγκη, είπε ο Σώγιερ.

     Ένας νέος ήχος, μια νέα κραυγή, ακούστηκε. Ο τρεις άντρες έπιασαν τα αυτιά τους. Ένιωσαν το έδαφος να τραντάζεται και έπεσαν κάτω. 

     - Ας γυρίσουμε στο αεροπλάνο, είπε ο Σώγιερ, ύστερα από λίγα λεπτά, που ο ήχος σταμάτησε.

     - Ίσως εκεί να είμαστε πιο ασφαλείς, για την ώρα, είπε και ο Λοκ.

     Οι τρεις άντρες πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Ούτε που μπορούσαν να φανταστούν ότι δεν θα ήταν η τελευταία φορά που άκουγαν εκείνη την κραυγή...

                           

                                      



     ΥΓ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου