Μουουουουουου!!!!!!!!!!!!!

    

     Ήτανε δέκα, είκοσι, πενήντα αγελάδες, 

     μπορεί να ήταν κι εκατό, δεν κάνει διαφορά,

     τους άρεσε να βόσκουνε σε ηλιόλουστες πεδιάδες, 

     και αποφεύγαν τον σανό, ένιωθαν σιχασιά.

     Γάλα πολύ κατέβαζαν, οι αγρότες τις αρμέγαν, 

     πρωί και βράδυ ανελιπώς, γεμίζαν τον κουβά.

     Ήτανε νόστιμο πολύ, και με χαρά το πίναν, 

     παιδιά μα και ενήλικες, πριν πάνε στη δουλειά.

     Τις αγελάδες φύλαγαν καουμπόηδες με λάσο,

     ηχούσαν τα σπηρούνια τους, μέχρι πολύ μακριά,

     τους λύκους αποφεύγανε, που όλο παραφυλούσαν, 

     να φαν' τις αγελάδες τους, από το πουθενά.

     Μια μέρα είπε ένας τους πως βρήκε ένα μέρος, 

     δροσάτο και ηλιόλουστο, λιγάκι μακριά,

     κι όλοι μαζί αποφάσισαν εκεί να οδηγήσουν, 

     το αγελαδοκοπάδι τους, κι αρχίσανε δουλειά.

     Ι-χά! Ι-χά! και Άιντε μπρος! ακούγονταν στον δρόμο, 

     κι ένα τραγούδι έπιασαν να λένε δυνατά,

     και το κοπάδι πήγαινε και πήγαινε συνέχεια, 

     και πλησιάζαν συνεχώς όλο και πιο κοντά.

     Το μονοπάτι δύσβατο, ήταν μακρύς ο δρόμος, 

     και ανηφορικός πολύ, μέχρι τον ουρανό.

     Οι αγελάδες μπήκανε η μια πίσω απ'την άλλη, 

     και προχωρούσανε σιγά, πίσω απ'τον οδηγό.

     Κατάκοποι όλοι έφτασαν στο δροσερό λιβάδι, 

     κι οι αγελάδες όρμησαν, τρέχοντας με χαρά,

     να φάνε φρέσκο, δροσερό, και νόστιμο χορτάρι, 

     που από την πείνα ένιωθαν μία λιγοθυμιά.

     Τι νόστιμο που ήτανε! Χαλάλι του ο κόπος, 

     που έκαναν ώσπου να'ρθούν μέχρι εδώ ψηλά!

     Μόνο να μην φαινότανε κανένας κακός λύκος,

     και έληγε απότομα το γλέντι κι η χαρά.

     Τρώγανε όλες με όρεξη το δροσερό χορτάρι, 

     και οι κοιλιές τους πρήζονταν, φουσκώνανε πολύ,

     και μουγκανίζαν τρώγοντας κι είχαν χαρά μεγάλη, 

     που άλλο μέρος σαν κι αυτό δεν είχαν ξαναδεί.

     Μα ξάφνου εμφανίστηκε, Θεέ μου, ένας λύκος, 

     ψηλός και επικίνδυνος, πανούργος και κακός,

     Μελίγκρες! φώναξε ευθύς, προτού να τις σκοτώσει, 

     και η πεδιάδα ερήμωσε εντός μίας νυκτός.