Επάνω στην ώρα

     Το φεγγάρι είχε γίνει σχεδόν ολοστρόγγυλο. Η Ιουλιέτα ακούμπησε στο περβάζι του παραθύρου της. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο και το πρόσωπό της φωτιζόταν από ένα γαλαζωπό, απόκοσμο φως.

     - Τι βαρεμάρα είναι αυτή! αναστέναξε, καθώς μετακινούσε τις εικόνες στην οθόνη του κινητού της. Όλο τα ίδια και τα ίδια!

     Ένα κουνούπι άρχισε να βουίζει κάπου εκεί κοντά. Τι εκνευριστικό! Και αυτός ο Ρωμαίος, άφαντος... Πού γυρνούσε, άραγε;

     - Ρωμαίο, Ρωμαίο, πού είσαι Ρωμαίο; μονολόγησε η Ιουλιέτα, καθώς έψαχνε τα ίχνη του στο διαδίκτυο. 

     Πουθενά ο Ρωμαίος! Μα, πού γυρνούσε; Μήπως, μήπως, μήπως - λέω - είχε βρει άλλη; Την Ιουλιέτα την έλουσε κρύος ιδρώτας. Όχι ότι θα δυσκολευόταν να βρει άλλον - από κούκλους γεμάτα τα κοινωνικά δίκτυα -, αλλά ήταν θέμα πρεστίζ. Άλλο να παρατάς, άλλο να σε παρατάνε!

     - Θα του δείξω εγώ, του γάιδαρου! είπε η Ιουλιέτα.

     Και αποφάσισε να ανεβάσει μια φωτογραφία της από την τελευταία της εκδρομή στα περίχωρα της πόλης. Βρήκε μία που είχε βγάλει δίπλα στο ποτάμι, κρατώντας στο χέρι της ένα χορταστικό σάντουιτς με προσούτο, μορταδέλα, σαλάμι και διπλό προβολόνε. Ήταν μια φωτογραφία με πολλές προοπτικές.

     - Αυτή θα ανεβάσω, είπε η Ιουλιέτα, να τη δει, να του πεταχτούν τα μάτια έξω. Θα αφαιρέσω το σάντουιτς, βέβαια. Και θα ανοίξω και λίγο το ντεκολτέ, να φαίνομαι πιο σέξι.

     Κοντοστάθηκε. Στο μυαλό της ήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου, με τους καλογραμμωμένους κοιλιακούς, το σέξι χαμόγελο και τα πυκνά του μαλλιά. Αναστέναξε. 

     - Μήπως, όμως, είμαι υπερβολική; αναρωτήθηκε. Μήπως του συμβαίνει τίποτα;

     Στον δρόμο κάτω από το παράθυρό της δεν υπήρχε ψυχή. Κόντευαν μεσάνυχτα.

     - Ναι, αλλά άλλες φορές, τέτοια ώρα, με τάραζε στα μηνύματα και τις φωτογραφίες. Όχι, όχι, τίποτα δεν του συμβαίνει. Απλώς, ο κύριος με βαρέθηκε. Αλλά θα του δείξω εγώ!

     Στο μυαλό της ξαναήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου με τους κοιλιακούς. Ένας τέτοιος άντρας δικαιούταν μια δεύτερη ευκαιρία, αν μη τι άλλο.

     - Αχ, Θεέ μου, στείλε μου ένα σημάδι ότι ο Ρωμαίος μου με σκέφτεται! είπε η Ιουλιέτα, με το βλέμμα της στραμμένο προς το φεγγάρι, λες και ο Θεός κατοικούσε εκεί επάνω...

     Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια κοντόχοντρη σιλουέτα. Ήταν ένας νέος άντρας, κατά τα φαινόμενα. Ο άντρας ήταν μόνος του. Περπατούσε αργά και μάλλον αφηρημένα, καθώς η προσοχή του ήταν στραμμένη στο κινητό που κρατούσε στο χέρι του.

       - Τι κάνει αυτός ο τύπος τέτοια ώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Το σπίτι μου δεν βρίσκεται δα σε κεντρικό σημείο...

     Ο άντρας κάθησε σε ένα παγκάκι απέναντι.

     - Λες να έχει ραντεβού; σκέφτηκε η Ιουλιέτα και τον κοίταξε πιο προσεκτικά. Μπα, κατέληξε, σιγά τον άντρα που θα έχει και ραντεβού! Μισή πιθαμή άνθρωπος και στρογγυλός σαν μπάλα! Ποια θα γυρίσει να τον κοιτάξει;

     Εκείνη την ώρα, ο άντρας σήκωσε τα μάτια του προς τα πάνω και διέκρινε ότι το παράθυρο του απέναντι σπιτιού ήταν ανοιχτό. Μια φιγούρα διακρινόταν στο άνοιγμα του παραθύρου.

     - Γυναίκα είναι αυτό το πράγμα; αναρωτήθηκε ο άντρας. Πω, πω, τι άσχημη! Σαν μάγισσα μοιάζει! 

     - Τι με κοιτάζει τώρα αυτός; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Δεν κοιτάει τα χάλια του, που θα σηκώσει τα μάτια του επάνω μου;

     Ο άντρας κατέβασε το βλέμμα του και το πρόσωπό του φωτίστηκε και πάλι από το γαλαζωπό φως του κινητού του.

     - Να δεις που τον έστησαν, σκέφτηκε η Ιουλιέτα. Εμ, βέβαια, με αυτά τα μούτρα, πώς να μην τον στήσουν!

     Ο άντρας άρχισε να κοιτάζει μία-μία τις φωτογραφίες που ήταν αποθηκευμένες στο κινητό. 

     - Χάλια είναι όλες, είπε. Ποια να ανεβάσω τώρα; Τι βάσανο!

      Στο μεταξύ, η Ιουλιέτα είχε ξεκινήσει την επεξεργασία της φωτογραφίας της. Αφού εξαφάνισε το σάντουιτς και άνοιξε το ντεκολτέ, επιδόθηκε σε πιο εξειδικευμένες διορθώσεις. Μίκρυνε λίγο τη μύτη της, που κάλυπτε μεγαλύτερο μέρος της φωτογραφίας από εκείνο που της αναλογούσε, και φούσκωσε τα χείλη της. Ύστερα, έδωσε καλύτερο σχήμα στα μάτια της, και τους άλλαξε λίγο και το χρώμα. Εκείνο που είχε στην πραγματικότητα, ήταν πολύ αδιάφορο.

     - Καλύτερα έτσι, είπε. Κάτσε λίγο να φτιάξω και το δέρμα μου, νομίζω ότι γυαλίζει υπερβολικά...

     Αποφάσισε να σκουρύνει λίγο τον τόνο του δέρματος, θα μπορούσε να έχει πάρει λίγο χρώμα στην εκδρομή, άσχετα που δεν πήρε. Το βλέμμα της έπεσε στον άντρα στο απέναντι παγκάκι.

     - Τι κάνει τόση ώρα εκεί πέρα; σκέφτηκε.

     Ο άντρας μόλις είχε βρει μια μάλλον υποφερτή φωτογραφία. Ήταν μια φωτογραφία στον καναπέ του σπιτιού του. 

     - Καλή η πόζα, αλλά θα χρειαστεί να κάνω μια μικρή ζαβολιά.

     Η ζαβολιά, στην πραγματικότητα, δεν ήταν και τόσο μικρή. Ο άντρας αφαίρεσε από το τραπεζάκι μπροστά του όλα τα φαγώσιμα, αφαίρεσε από το χέρι του το κομμάτι πίτσας που κρατούσε, μέχρι και τα ψίχουλα από τον καναπέ εξαφάνισε! Ύστερα, άλλαξε το χρώμα του τοίχου και το χρώμα του καναπέ, για να ταιριάζουν καλύτερα με τα φυσικά του χρώματα.

     - Σίγουρα τον έστησαν, είπε η Ιουλιέτα. Και να δεις τώρα που στέλνει μηνύματα!

     Η Ιουλιέτα χαμογέλασε, και επειδή τον άντρα τον είχαν στήσει, αλλά και επειδή είχε καταφέρει να αφαιρέσει καμιά εικοσαριά κιλά από τη φωτογραφία της. 

       - Θα του δώσω μία ευκαιρία, είπε αναφερόμενη στο Ρωμαίο. Αν σε πέντε λεπτά δεν δώσει σημεία ζωής, θα ανεβάσω τη φωτογραφία. Και ύστερα, θα ψάξω για άλλον, πρόσθεσε.

     Ο άντρας κοίταξε ικανοποιημένος τη φωτογραφία του. Καμία σχέση με το προηγούμενο χάλι, αυτή τη φωτογραφία θα μπορούσε σίγουρα να την ανεβάσει. Πρόσθεσε λίγες ακόμα τούφες μαλλιών, διόρθωσε λίγο ακόμα το χαμόγελο και ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση".

     - Πω, πω, τι έπαθα, είπε και έμεινε με το δάχτυλο μετέωρο, παρά τρίχα να ξεχάσω τους κοιλιακούς, πώς την πάτησα έτσι;

     Ο άντρας βάλθηκε να εμφανίσει κοιλιακούς εκεί όπου δεν υπήρχαν. Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ήταν κάτι που το έκανε συχνά. 

     - Έτοιμη η φωτογραφία, είπε, αλλά καθώς έκανε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση", το βλέμμα του έπεσε στο απέναντι παράθυρο.

     Η γυναίκα - κατά τα φαινόμενα -  ήταν ακόμα στο παράθυρο και τον κοίταζε.

     - Να δεις που αυτήν την έστησαν, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Και τώρα αυτή έχει λυσσάξει για άντρα...

     Η Ιουλιέτα κοίταξε το ρολόι. Τρία λεπτά έμεναν μέχρι τη λήξη της προθεσμίας που είχε δώσει στο Ρωμαίο. Αλλά, γιατί την κοίταζε εκείνος εκεί ο αποτυχημένος;

     - Να δεις που αυτή με λιμπίζεται, σκέφτηκε ο άντρας και μια νέα ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του.

     Καλό το κυβερνοσέξ, αλλά υπήρχε και το σεξ το απλό, το γνήσιο, το αληθινό... Αυτή η τύπισσα, και ας μην βλεπόταν, έτσι καθώς την είχαν στήσει, ήταν τώρα τόσο λυσσασμένη για άντρα, που σίγουρα θα τον έβλεπε σαν ξερολούκουμο! Δεν έχανε τίποτα να δοκίμαζε την τύχη του. Η φωτογραφία μπορούσε να περιμένει. Σηκώθηκε από το παγκάκι και πήγε κάτω από το παράθυρό της.

     - Τι κάνει τώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Γιατί ήρθε εδώ; Λες να έφαγε χυλόπιτα και τώρα να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του μαζί μου; Αλλά ψώνισε από σβέρκο, δεν κάνω εγχείρηση αλλαγής φύλου καλύτερα;

     Έσκυψε λίγο προς τα κάτω και προσποιήθηκε ότι δεν είχε δει κανέναν.

     - Είναι κανείς εκεί; ρώτησε ύστερα από λίγο.

     Ο άντρας δεν απάντησε.

     - Είναι κανείς εκεί; ξαναρώτησε.

     Ο άντρας ξεροκατάπιε.

     - Καλησπέρα, είπε, περνούσα από εδώ και σας είδα ακουμπισμένη στο παράθυρο. Είστε καλά, μήπως σας συμβαίνει τίποτα;

     - Τίποτα δε μου συμβαίνει, πώς σας φάνηκε;

     - Σκέφτηκα ότι είναι μάλλον ασυνήθιστο για μια κοπέλα να μην κοιμάται, τέτοια ώρα...

     - Να κοιτάτε τη δουλειά σας! Και, εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχετε εδώ; Δεν βρισκόμαστε δα σε κανένα κεντρικό σημείο...

     - Σας είπα, απλώς περνούσα... Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, αλλά αν θέλετε παρέα, έστω να μιλήσετε...

     - Τι; Πώς τολμάτε; Γιατί να θέλω παρέα; Και τι εννοείτε "έστω να μιλήσουμε"; Υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε; Αν είναι δυνατόν!

     - Με συγχωρείτε, αλλά είδα ότι με κοιτούσατε που καθόμουν στο παγκάκι απέναντι...

     - Πώς; Εγώ σας κοιτούσα; Δεν θα είδατε καλά! Εγώ δεν κοιτάω άντρες, τι με περάσατε, για καμιά ξελιγωμένη;

     - Όχι, βέβαια...

     - Εγώ, εξάλλου, είμαι σχεδόν λογοδοσμένη με έναν παίδαρο ίσαμε κει επάνω, σιγά μην έχω μάτια για άλλον... Για να μην πω ότι, εκτός από κούκλος, είναι και πολύ δυνατός και δεν τον φτάνετε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι!

     - Δεν ήθελα να σας θίξω, προς Θεού...

     - Δεν κοιτάτε τα χάλια σας, καλύτερα; Ή νομίζετε ότι με αυτά τα μούτρα θα σταυρώσετε γυναίκα;

     - Τώρα το παρατραβάτε. Εγώ δε σας έθιξα...

     - Αυτό έλειπε!

     - Θα με αναγκάσετε να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους!

     - Σιγά τον αριστοκράτη! Αμ' ο άνθρωπος φαίνεται!

     - Τώρα, τι να σας πω;

     - Να μην πείτε τίποτα, και να κάνετε μεταβολή όπως είστε, και να φύγετε.

     - Εγώ φταίω, που είμαι ευγενής και καταδέχτηκα να θυσιαστώ για να σας χαρίσω μερικές όμορφες στιγμές!

     - Εσείς, θα χαρίζατε σε εμένα όμορφες στιγμές; Ας γελάσω!

     - Γελάστε όσο θέλετε, αλλά το ξέρετε πως έχω δίκιο. Εκτός αν στο σπίτι σας δεν έχετε καθρέφτες. Αλλά, σιγά μην έχετε!

     - Φυσικά και έχουμε καθρέφτες στο σπίτι, τι εννοείτε;

     - Και τότε πώς αντέχετε να κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;

     - Α, μα εσείς το παρακάνατε! Πώς μιλάτε έτσι;

     - Μιλάω όπως μου μιλάνε!

     - Έχετε χάρη που δεν είναι εδώ ο καλός μου να με υπερασπιστεί, αλλιώς θα βλέπατε!

     - Ναι, φοβήθηκα τώρα!

     - Το λέτε επειδή δεν είναι εδώ.

     - Το λέω επειδή, κρίνοντας από αυτό που βλέπω, δε μου φαίνεται να έχει ιδιαίτερα καλή όραση!

     - Είστε ανάγωγος!

     - Ανάγωγη είστε εσείς, αλλά εγώ φταίω που σκέφτηκα να θυσιαστώ για χάρη σας!

     - Σιγά τον οσιομάρτυρα!

     - Δηλαδή, δεν με γλυκοκοιτούσατε πριν;

     - Εγώ; Ας γελάσω! Εσείς με κοιτούσατε!

     - Εγώ απλώς προσπαθούσα να διακρίνω αν το ον στο παράθυρο ήταν άντρας ή γυναίκα...

     - Πώς; Α, μα αυτό πάει πολύ! Λοιπόν, και για να τελειώνουμε, η μόνη περίπτωση να σας γλυκοκοιτούσα θα ήταν αν είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Αλλά, από όσο μπορώ να κρίνω, ο κόσμος είναι στη θέση του. Οπότε, πηγαίνετε, κύριε!

     - Και ανάποδος να ήταν ο κόσμος, πάλι θυσία θα ήταν για εμένα μια συνεύρεση μαζί σας! Αλλά εγώ φταίω, που άφησα τα φιλάνθρωπα αισθήματά μου να εκφραστούν. Καληνύχτα σας!

     Ο άντρας άρχισε να απομακρύνεται με βιαστικά βήματα.

     - Άκου τον γελοίο! είπε η Ιουλιέτα. Πώς μπόρεσε να νομίσει ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάμεσά μας;

     Το βλέμμα της έπεσε στο ρολόι.

     - Ωχ, με αυτόν τον ηλίθιο, πέρασε η ώρα! είπε. Η προθεσμία έχει προ πολλού εκπνεύσει. Ήρθε η ώρα να ανεβάσω τη φωτογραφία.

     Η Ιουλιέτα ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση". Δεν πρόλαβε. Ο Ρωμαίος μόλις είχε ανεβάσει φωτογραφία! Ήταν καθιστός σε έναν καναπέ και χαμογελούσε. Μόνο το ένα του χέρι φαινόταν κάπως περίεργο, σαν να κρατούσε κάτι, όμως δεν κρατούσε τίποτα. Η Ιουλιέτα ξέχασε ό,τι είχε σκεφτεί μέχρι εκείνη την στιγμή, και έμεινε να θαυμάζει τους κοιλιακούς του...

Εν αναμονή της αποπεράτωσης

     - Υπέροχο το παλάτι σου, χρυσή μου, είπε η μαντάμ Κουσκουσουά, καθώς έτρωγε προσεκτικά το μιλφέιγ που της είχαν προσφέρει.

     - Καλό είναι, νεσ'πα; συμφώνησε η οικοδέσποινα, η μαντάμ Πατιρντί.

     - Σελεστίν, Σελεστίν, όχι απλώς καλό, εξαιρετικό! Όπως αυτό εδώ το υπέροχο μιλφέιγ!

     - Σε ευχαριστώ, καλή μου Λιζέτ, είσαι πάντα τόσο ευγενική! Όμως, η αλήθεια είναι πως μένουν πολλά ακόμα να γίνουν...

     - Για τον κήπο μιλάς;

     - Και για τον κήπο...

     - Πολύ ωραίος και ο κήπος! Εντυπωσιακή αρχιτεκτονική, και τα συντριβάνια, ένα κι ένα!

     - Είπα να βάλουμε μόνο εφτά, δεν ήθελα να το παρακάνω...

     - Καθόλου δεν το παράκανες!

     - Αν είχε ολοκληρωθεί και το κεντρικό συντριβάνι, θα έβλεπες!

     - Και τώρα όμορφος είναι ο κήπος, όσο για το κεντρικό συντριβάνι, μην στενοχωριέσαι που ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί, αυτό, εξάλλου, δεν είναι ένα κοινό συντριβάνι, είναι ένα θαύμα, αν πεις, δε, για το μέγεθός του... Αμφιβάλλω αν οι κήποι του βασιλιά έχουν συντριβάνι αντάξιό του.

     - Ε, ας μην υπερβάλλουμε, χρυσή μου, η αλήθεια είναι ότι ένα ίδιο έχουν και στον κήπο των Βερσαλλιών.

     - Μη μου το λες!

     - Σου το λέω! Ο αρχιτέκτονας είναι ο ίδιος που εργάστηκε εκεί και του ζήτησα να επαναλάβει το σχέδιο.

     - Ω!

     - Με μόνη τη διαφορά ότι το δικό μου δεν θα έχει καθόλου μπρούτζινα αγάλματα και θα είναι εξ'ολοκλήρου κατασκευασμένο από μάρμαρο Καράρας.

     - Εντυπωσιακό!

     - Ναι, και αυτός είναι και ο λόγος, δηλαδή, που το συντριβάνι δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Τα μάρμαρα παραμένουν εδώ και τρεις μήνες στο τελωνείο, με πρόσχημα την έλλειψη κάποιων συνοδευτικών εγγράφων, τάχα...

     - Τι μου λες;

     - Ναι. Έχω αρχίσει να απελπίζομαι. Τα γενέθλιά μου είναι σε πέντε μήνες, και το συντριβάνι δε θα είναι έτοιμο για τους εορτασμούς. Έχω αρχίσει να σκέφτομαι να χρησιμοποιήσω ντόπιο μάρμαρο.

     - Σε νε πα ποσίμπλ!

     - Αλλά, και πάλι, δεν νιώθω καλά να μην κάνω έστω μία εισαγωγή υλικών από το εξωτερικό, δεν είμαι, δα, καμία παρακατιανή...

     - Όχι, όχι, μην σκέφτεσαι έτσι, θα λυθεί το πρόβλημα, θα δεις. Θα μιλήσω και εγώ στον άντρα μου, γνωρίζει προσωπικά τον πρέσβη μας στην Ιταλία.

     - Θα το κάνεις αυτό για εμένα; Ω, μα σου είμαι υπόχρεη!

     - Μα τι λες, χρυσή μου; Θα αφήσω την καλύτερή μου φίλη να ταλαιπωρείται από την αλλοδαπή γραφειοκρατία; Ζαμέ! Αλλά, και αυτοί οι Ιταλοί, βρε παιδί μου, όσο ικανοί είναι σε άλλα πράγματα, τόσο αρτηριοσκληρωτικοί είναι σε θέματα της απλής καθημερινότητας!

     - Είναι οι Ιταλοί ικανοί σε κάτι;

     - Ε, δεν είναι;

     Η μαντάμ Κουσκουσουά έκλεισε το μάτι της. Η μαντάμ Πατιρντί κοκκίνησε ελαφρά.

     - Ω, μα πού το θυμήθηκες αυτό; είπε και έβαλε στο στόμα της ένα μαρόν γλασέ, που πήρε από μία ασημένια φοντανιέρα.

     - Ξεχνιούνται αυτά, καλή μου Σελεστίν; 

     Οι δύο φίλες χαμογέλασαν συνένοχα.

     - Ας τα αφήσουμε, όμως, αυτά, είπε η μαντάμ Πατιρντί. Θέλεις άλλο ένα μιλφέιγ;

     - Δε θα έλεγα όχι.

     - Ντελφίν, βάλτε, σας παρακαλώ, άλλο ένα μιλφέιγ στη μαντάμ Κουσκουσουά, είπε η μαντάμ Πατιρντί στην υπηρέτρια που στεκόταν στην άκρη της σάλας.

     Η υπηρέτρια πλησίασε και σερβίρισε με χάρη την καλεσμένη.

     - Ευχαριστώ πολύ, είπε εκείνη. Αυτό το μιλφέιγ είναι πραγματικά ένα ποίημα. Εμένα, ποτέ δεν κατάφεραν να μου το φτιάξουν έτσι!

     - Είναι επειδή δεν έχεις δώσει την πρέπουσα σημασία στο προσωπικό της κουζίνας σου, μα σερί. Εγώ τους έχω φέρει όλους από το Παρίσι, και τους προσέλαβα ύστερα από εξονυχιστικό έλεγχο των ικανοτήτων τους. Ενώ εσύ προσέλαβες τον πρώτο που σου πρότεινε η μαντάμ Μπουλανζέ. Δε λέω, καλή η μαντάμ Μπουλανζέ, αλλά δεν είναι δα και η καλύτερη γνώστρια επί του θέματος. Ένα μήνα μόνο έζησε στο Παρίσι, όταν πήγαν για μήνα του μέλιτος με τον άντρα της, τι να προλάβει να μάθει; Ενώ, εγώ πηγαινοέρχομαι συνέχεια!

     - Ναι, ξέρω, δεν υπάρχει σύγκριση. Γι'αυτό και το παλάτι σου είναι κλάσεις ανώτερο από αυτό της μαντάμ Μπουλανζέ.

     - Ναι, χρυσή μου, αλλά - μεταξύ μας - η ανέγερση παλατιού είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, σκέτη δοκιμασία για τα νεύρα. Όλο προβλήματα ανακύπτουν, και αναποδιές, και καθυστερήσεις... Όπως αυτό με το μάρμαρο.

     - Κάνε υπομονή, σου λέω, και θα μιλήσω κι εγώ στον άντρα μου. Πάντως, ανεξάρτητα από αυτό, το παλάτι σου έγινε κουκλάκι!

     - Χαριτωμένο είναι, νεσ'πα; 

     - Φανταστικό, σου λέω!

     - Δεν ήθελα κάτι υπερβολικό, εννοείται, αλλά κάτι που να είναι καλόγουστο.

     - Είναι όλα εξαιρετικά: τα δωμάτια ευρύχωρα και φωτεινά, τα έπιπλα καλοφτιαγμένα και με υπέροχες παραστάσεις επάνω, οι πολυέλαιοι τεράστιοι και λαμπεροί, τα υφάσματα εξαιρετικής ποιότητας, οι πίνακες... Α προπό, ποιον προσέλαβες για τους πίνακες;

     - Ω, άλλο βάσανο κι αυτό! Αρχικά, ήθελα τον Ντε Λα Τουρ...

     - Εξαιρετική επιλογή!

     - Ναι, αλλά δεν μπορούσε να με αναλάβει, του είχαν αναθέσει ένα μεγάλο έργο στο Λούβρο.

     - Τι κρίμα!

     - Θα έπρεπε να περιμένω δύο χρόνια, και εγώ βιαζόμουν. Έτσι αποφάσισα να απευθυνθώ στον Φραγκονάρ.

     - Ποιος είναι αυτός; Δεν τον έχω ακούσει.

     - Είναι νέος καλλιτέχνης. Έχει ζήσει κάποια χρόνια στην Ιταλία, τα τελευταία χρόνια όμως ζει στο Παρίσι. Πρόσφατα τον δέχτηκαν και στην Ακαδημία των τεχνών.

     - Α, μα τότε θα είναι καλός!

     - Είναι, αλλά τι να το κάνεις; Ανάποδος άνθρωπος!

     - Γιατί το λες αυτό;

     - Για το παρεκκλήσι του παλατιού του είχα ζητήσει να ζωγραφίσει την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα.

     - Α, ναι, την είδα...

     - Ήθελα, όμως, μια μικρή τροποποίηση.

     - Τι τροποποίηση;

     - Του ζήτησα ο Χριστός να είναι επάνω σε ένα άλογο. Καταλαβαίνεις, ο γάιδαρος είναι ένα εντελώς ταπεινό ζώο για να απεικονίζεται στο δικό μου το παρεκκλήσι. Και ξέρεις τι μου απάντησε; Ότι αρνείται να κάνει τέτοιου είδους παρεμβάσεις σε θρησκευτικά θέματα!

     - Παρντόν, χρυσή μου, αλλά μήπως δεν θα ήταν και πολύ κομ ιλ φο να προβείς σε τέτοιες αλλαγές;

     - Σιγά την αλλαγή, ζώο το ένα, ζώο και το άλλο! Και μάλιστα, ζώα που μοιάζουν. Απλώς, το άλογο είναι πολύ πιο ευγενές από τον γάιδαρο.

     Η μαντάμ Πατιρντί πήρε άλλο ένα μαρόν γλασέ και το έβαλε στο στόμα της.

     - Τι μου τον θύμισες τον Φραγκονάρ τώρα; Συγχίστηκα πάλι!

     - Ηρέμησε, χρυσή μου! 

     - Μα, καταλαβαίνεις τι τράβηξα; Ένα μειράκιο, ακόμα καλά-καλά δεν βγήκε από το αυγό, και να μιλάει έτσι, με τέτοια ασέβεια! Και, σε ποιον; Σε εμένα!

     - Μην το παίρνεις προσωπικά, χρυσή μου...

     - Ούτε που σκέφτηκε ότι εγώ πλήρωνα!

     - Πάντως, εγώ που τον είδα τον πίνακα, τον βρήκα μια χαρά.

     - Τι να πεις κι εσύ;

     - Όχι, αλήθεια σου λέω, ο γάιδαρος δε με ενόχλησε καθόλου.

     - Ζω ένα δράμα, πώς θα εκκλησιάζομαι στο παρεκκλήσι μου εγώ τώρα;

     - Είμαι σίγουρη ότι θα εκκλησιάζεσαι μια χαρά.

     - Αλλά ας έχει χάρη που δεν μπορούσε ο Ντε Λα Τουρ!

     - Εδώ που τα λέμε, ίσως και ο Ντε Λα Τουρ να έκανε το ίδιο. Βλέπεις, τα θρησκευτικά θέματα είναι πολύ ευαίσθητα...

     - Τουλάχιστον, ο Ντε Λα Τουρ έχει και κάποια ηλικία. Ενώ το νιάνιαρο...

     Η μαντάμ Πατιρντί έφαγε άλλο ένα μαρόν γλασέ.

     - Τον αβά Πασκάλ τον ρώτησες;

     - Φυσικά και τον ρώτησα, αφού ξέρεις ότι είμαι πάρα πολύ θρησκευόμενη...

     - Και τι σου είπε;

     - Μου είπε ότι ο γάιδαρος συμβολίζει την ταπεινότητα του Χριστού και γι'αυτό ορθώς απεικονίζεται στον πίνακα.

     - Βλέπεις, λοιπόν;

     - Και εγώ λέω ότι η ταπεινότητα του Χριστού δεν χρειάζεται το γάιδαρο για να αναδειχτεί. Και επάνω σε χρυσό άρμα να ήταν, ντυμένος με χρυσά και φορώντας περιδέραια, πάλι ταπεινός θα ήταν!

     - Μη μου πεις ότι ζήτησες του Φραγκονάρ να ντύσει τον Χριστό με χρυσά και με περιδέραια...

     - Για να είμαι ειλικρινής, το σκέφτηκα, αλλά με ξέρεις εμένα, δε μου αρέσουν οι υπερβολές!

     - Αμ' δεν το ξέρω;

     - Μόνο τον γάιδαρο του ζήτησα να κάνει άλογο και αυτός μου έβγαλε και γλώσσα... Αλλά, μην ανησυχείς, θα την κάνω εγώ τη ζαβολιά μου.

     - Τι εννοείς;

     - Τον κύριο Καμπαγιέ, τον αρχισταβλίτη μου, τον γνωρίζεις;

     - Νομίζω τον έχω δει, δεν είναι εκείνος με το μεγάλο σημάδι στο μάγουλο; Αλήθεια, πώς το απόκτησε;

     - Σε μια μονομαχία. Τέλος πάντων, άλλο ήθελα να σου πω.

     - Έχεις δίκιο, σε διέκοψα. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με τον κύριο Καμπαγιέ;

     - Τίποτα δε συμβαίνει με τον κύριο Καμπαγιέ, όμως ο μικρός του γιος, ο Αντουάν, είναι κωφάλαλος.

     - Ε, και;

     - Έχει ταλέντο στη ζωγραφική.

     - Σοβαρά;

     - Ναι, έχω μάτι εγώ, τα καταλαβαίνω αυτά.

     - Λοιπόν;

     - Λοιπόν, θα τον βάλω να ζωγραφίσει από πάνω από τον γάιδαρο ένα άλογο. Θα του πω να το φτιάξει σε χρώμα καφέ, να μην πολυξεχωρίζει.

     - Μα, τι λες;

     - Όχι, που θα μου πουν εμένα ότι ο Χριστός πρέπει οπωσδήποτε να είναι επάνω σε γάιδαρο!

     - Και θα τα καταφέρει ο μικρός;

     - Φυσικά και θα τα καταφέρει. Δεν άκουσες τι σου είπα; Μέσα στους στάβλους μεγάλωσε! Πιο πολλή παρέα κάνει με τα άλογα, παρά με τους ανθρώπους! Και όχι μόνο θα τα καταφέρει, αλλά και έτσι κωφάλαλος που είναι, σε ποιον θα μπορέσει να το πει ύστερα;

     - Τι να πω; Κάνε ό,τι σε φωτίσει ο Θεός. Εγώ, πάντως, συνεχίζω να πιστεύω ότι ο γάιδαρος είναι μια χαρά...

     - Τι επιμονή είναι αυτή με το γάιδαρο; Λιζέτ, έχω την αίσθηση ότι έχεις αρχίσει να μου προκαλείς ταχυπαλμία...

     Η μαντάμ Κουσκουσουά σηκώθηκε.

     - Νομίζω ότι έφτασε η ώρα να φύγω, χρυσή μου, είπε.

     Η μαντάμ Πατιρντί σηκώθηκε και εκείνη.

     - Μα, από τόσο νωρίς; είπε και έκανε νόημα στις υπηρέτριες να μαζέψουν τα κεράσματα. Τι κρίμα! Άφησέ με, τουλάχιστον, να σε συνοδεύσω μέχρι την πόρτα της σάλας.

     Οι δύο γυναίκες διένυσαν τα δεκαεννέα βήματα που τις χώριζαν από την πόρτα και κοντοστάθηκαν.

     - Λοιπόν, χρυσή μου, σε χαιρετώ. Εύχομαι να αποπερατωθεί σύντομα το συντριβάνι σου. Θα μιλήσω και εγώ στον άντρα μου, να μιλήσει στον φίλο του, τον πρέσβη.

     - Ευχαριστώ πολύ, καλή μου Λιζέτ, θα σε ξανακαλέσω μόλις ολοκληρωθούν όλες οι εργασίες. Θα σε καλέσω να δεις και το παρεκκλήσι, πρόσθεσε.

     Η μαντάμ Κουσκουσουά βγήκε από τη σάλα, χωρίς να σχολιάσει. Η μαντάμ Πατιρντί επέστρεψε στη θέση της.

     - Σιγά μη σε καλέσω, μονολόγησε. Είσαι εσύ άξια να καταλάβεις τη διαφορά ενός αλόγου από έναν γάιδαρο;