- Μα ποτέ δεν με αφήνεις να πάω σε πάρτυ! είπε η μικρή και χτύπησε με
νεύρο το πόδι της κάτω.
- Μην μου
χτυπάς εμένα το πόδι και δεν με πείθεις, είπε ο πατέρας της. Είπα δεν θα πας
και δεν θα πας!
- Μα γιατί;
Όλες οι φίλες μου θα πάνε.
- Δεν με
νοιάζει τι κάνουν οι φίλες σου, εσύ δεν θα πας!
- Ίσως αν την
αφήναμε να πάει, αλλά να γυρίσει νωρίς... άρχισε να λέει η μητέρα της.
- Ούτε νωρίς,
ούτε αργά! Η δική μου κόρη δεν θα πάει να τσιλιμπουρδίζει με τον κάθε άμυαλο
νεαρό σε ένα πάρτυ που ποιος ξέρει τι μπορεί να γίνει.
- Μα δεν
είμαι μωρό, καλέ μπαμπά, έχω μεγαλώσει πια, είπε η μικρή.
- Αυτό λέω κι
εγώ, είπε ο πατέρας της. Έχεις μεγαλώσει και είσαι σε επικίνδυνη ηλικία.
- Μα ξέρω να
προσέχω.
- Τίποτα δεν
ξέρεις. Είσαι τέτοιο κουτορνίθι που ο πρώτος που θα σου την πέσει θα σε
ξεμοναχιάσει στις σκοτεινιές και δεν θα πεις και τίποτα!
- Μα τι
θέλεις, επιτέλους, να γίνω καλόγρια; Εξάλλου, αυτά που λες μπορούν να γίνουν
κάλλιστα και στο σχολείο.
- Μη μου το
θυμίζεις αυτό. Είναι καιρός τώρα που θέλω να περάσω από εκεί να πω δυο λογάκια
στη διευθύντρια. Μου φαίνεται ότι δεν υπάρχει επαρκής επιτήρηση.
- Ουφ, καλέ
μπαμπά, είσαι πολύ σπαστικός...
- Σπαστικός ή
όχι, εσύ μικρή μου δεν θα πας στο πάρτυ. Δεν ωφελεί να πεις ο,τιδήποτε, την
απόφασή μου την έχω πάρει και είναι ΟΧΙ.
- Και καλά,
σε άλλων πάρτυ δεν με αφήνεις να πάω, μήπως τουλάχιστον να με άφηνες να κάνω
εγώ ένα πάρτυ;
-
Τρελλάθηκες; Τα Σόδομα και τα Γόμορρα στο ίδιο μου το σπίτι; Αποκλείεται!
- Μήπως να
την αφήναμε; ξαναμπήκε στην κουβέντα η μητέρα. Ένα πάρτυ στο σπίτι μας θα
μπορούσαμε να το ελέγχουμε καλύτερα...
- Χμ, δεν
έχεις και άδικο, τώρα που το σκέφτομαι... Ναι, θα μπορούσαμε να της το
επιτρέψουμε... Εξάλλου, θα είμαστε και εμείς εκεί να ελέγχουμε την κατάσταση,
άσχετα αν θα χρειαστούμε υπογλώσσια μετά.
- Τι πράγμα;
Θα είστε και εσείς στο πάρτυ;
- Αμ, τι
νόμιζες; Θα σας αφήσουμε μόνους σας να οργιάζετε και εμείς θα φύγουμε;
- Αν είναι να
με κάνετε ρεζίλι στους φίλους μου, να λείπει το βύσσινο!
- Γιατί θα σε
κάνουμε ρεζίλι, επειδή ενδιαφερόμαστε για το παιδί μας; Και μάλιστα, τώρα που
το ξανασκέφτομαι, επιβάλλεται να κάνεις πάρτυ, έτσι θα δούμε και με τι τύπους
συναναστρέφεσαι...
- Δεν είναι
δυνατόν!
- Κι όμως...
Θα κάνεις πάρτυ!
- Δεν θέλω!
- Να
πηγαίνεις όμως στα πάρτυ των άλλων θέλεις!
- Αυτό είναι
άλλο, εκεί δεν θα έχει περίεργους γονείς σαν τους δικούς μου.
- Περίεργοι
γονείς εμείς, που φροντίζουμε να μη σου λείψει τίποτα, που σε στέλνουμε στα
καλύτερα σχολεία; Τέτοια αχαριστία δεν την περίμενα από εσένα! Πότε λες να το
κάνουμε το πάρτυ, γυναίκα;
- Εγώ έχω
κενό έτσι κι αλλιώς το επόμενο Σάββατο, είπε εκείνη.
- Να το
κάνουμε τότε, δηλαδή;
- Δεν το
πιστεύω, οργανώνουν πάρτυ! αναφώνησε η μικρή.
- Τι ώρα λες
να το ξεκινήσουμε; συνέχισε ο πατέρας της τη συζήτηση.
- Κατά τις 9;
- Τι λες, βρε
γυναίκα; Στις 9 θα έχει σκοτεινιάσει ήδη. Το πάρτυ πρέπει να γίνει νωρίς.
- Να το
κάνουμε κατά τις 7 τότε;
- Βαλ'το
καλύτερα στις 6.
- Στις 6;
πετάχτηκε η μικρή. Τσάι θα πιούμε;
- Εσύ μην
ανακατεύεσαι, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θέλεις να γίνει, της είπε ο πατέρας της.
- Ναι, αλλά
αυτό δεν σας εμποδίζει να το οργανώνετε! Αν, λοιπόν, με αναγκάσετε να κάνω
πάρτυ, θα πρέπει και εγώ να βάλω τους όρους μου...
- Είσαι πολύ μικρή
για να μας βάζεις όρους, αλλά επειδή ο πατέρας σου είναι πολύ δημοκρατικός, πες
τι θέλεις.
- Αν το πάρτυ
γίνει τόσο νωρίς όσο λέτε, τότε δεν θέλω να είστε κι εσείς στο σπίτι.
- Αυτό
αποκλείεται.
- Μα δεν θα έρθει
κανείς!
- Και γιατί να μην
έρθει κανείς;
- Μα επειδή στα
πάρτυ ο κόσμος πάει για να διασκεδάσει! Τι διασκέδαση μπορούν να περιμένουν οι
φίλοι μου από ένα πάρτυ που ξεκινάει στις 6 και όπου θα παρίστανται και οι
γονείς μου;
- Την καλύτερη.
Μέχρι και ανέκδοτα θα τους πω. Κατάλληλα για την ηλικία τους, εννοείται.
- Μαμά, πες του!
- Μήπως δεν
πειράζει και τόσο αν δεν είμαστε παρόντες; είπε η μητέρα της.
- Μωρέ τι
μας λες; Και να μετατρέψουν το σπίτι μας σε άντρο της ακολασίας;
- Τι υπερβολικός που
είσαι, καλέ μπαμπά! Θα συναντηθούμε, θα φάμε κανέναν ξηρό καρπό, θα πιούμε
κανέναν χυμό, θα χορέψουμε, σιγά μην κάνουμε όργια στις 6 το απόγευμα!
- Πώς μιλάς έτσι;
Άκου, "σιγά μην κάνουμε όργια"! Πού τα έμαθες εσύ τα όργια, νεαρή
μου;
- Τρόπος του
λέγειν, καλέ μπαμπά, πω, πω!
- Λοιπόν, εγώ το
πάρτυ σου θέλω να το ελέγχω και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου.
- Και γιατί να μην
το κάνουμε σε ανοιχτό χώρο; πρότεινε τότε η μητέρα.
- Τι εννοείς;
- Να βρούμε έναν
ανοιχτό χώρο και να το οργανώσουμε, ώστε να μπορούμε να παρακολουθούμε χωρίς να
γινόμαστε αντιληπτοί.
- Γυναίκα, σου
βγάζω το καπέλο! Ναι, λοιπόν, αφού δεν θέλεις να είμαστε στο σπίτι όταν θα
γίνεται το πάρτυ, δεν θα είμαστε, αλλά ούτε το πάρτυ θα γίνει στο σπίτι, θα
γίνει έξω, σε ανοιχτό χώρο.
- Σε ανοιχτό χώρο;
- Ναι, δεν πιστεύω
να πειράζει να χορέψετε σε ανοιχτό χώρο. Αφού μόνο θα χορέψετε, έτσι είπες.
- Και πού
προτείνεις να γίνει το πάρτυ;
- Γυναίκα,
έχεις καμιά ιδέα;
- Τι λες για
την στάση εκείνου του λεωφορείου, που είναι απέναντι από το σπίτι μας; Έτσι θα
μπορούμε να ελέγχουμε το πάρτυ ακόμα και από εδώ.
- Φοβερή
ιδέα, μπράβο! Λοιπόν, κανονίστηκε: το επόμενο Σάββατο, έχεις πάρτυ στην στάση
του λεωφορείου, εκεί απέναντι. Πες το στους φίλους σου.
- Δεν νομίζω
να έρθει και κανένας, υπό αυτές τις συνθήκες...
- Πες το εσύ,
και όλο και κάποιος θα έρθει.
- Ναι, θα
κάνουν ουρά για τη διασκέδαση.
- Μόνο να
τους πεις να προσέχουν λίγο, να μην ενοχλούν με τον χορό τούς αποκάτω.
- Θα γίνει
τρελλό κέφι, από ό,τι φαντάζομαι.
- Μην
ειρωνεύεσαι, αλλιώς το πάρτυ ακυρώνεται. Και μην νομίζεις ότι θα σε αφήσω να
πας στο άλλο, ξέχασέ το. Ή αυτό, ή τίποτα.
- Καλά, πάω
να ειδοποιήσω τους φίλους μου.
- Είδες; Όλα
τακτοποιήθηκαν, είπε ευχαριστημένος ο πατέρας της.
Όλα αυτά
είμαι σίγουρη ότι έγιναν, προτού οργανωθεί το πάρτυ στην στάση του λεωφορείου.
Εγώ το μόνο που άκουσα ήταν το ντούπου-ντουπ, από τα πόδια των νεαρών που
χόρευαν στο πάρτυ, υπό το άγρυπνο βλέμμα των γονιών, μερικά μέτρα πιο πέρα. Και
για του λόγου το αληθές, έβγαλα και μια φωτογραφία από το πάρτυ. Όχι, παίζουμε!
Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου