Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Ο (Άγγλος) φίλος ασθενής

     Και πήγε, λοιπόν, ταξίδι η Πίπη, σε αναζήτηση ιστοριών. Και έψαξε να βρει γοργόνες και γίγαντες, αλλά δυστυχώς δεν συνάντησε κανέναν. Βρήκε, βέβαια, όμορφες παραλίες, με θάλασσες χρώματος τυρκουάζ. Βρήκε και κύματα, και έπαιξε μαζί τους σούμο. Και μερικές φορές κατάφερε να τα κερδίσει. Μόνο μερικές, όμως, επειδή τα κύματα είναι πλάσματα μπαμπέσικα και σου επιτίθενται εκεί που δεν το περιμένεις.
     Και φαράγγια βρήκε η Πίπη. Που ήταν γεμάτα δέντρα, και βράχια, και πέτρες διαφόρων μεγεθών και μορφών. Και που και εκείνες είναι πλάσματα μπαμπέσικα, επειδή ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου βάλουν τρικλοποδιά για να πέσεις και να ξεκαρδιστούν στα γέλια. Και της έβαλαν πολλές τρικλοποδιές της Πίπης οι ζαβολιάρες πέτρες. Αλλά, ευτυχώς, καμία τρικλοποδιά δεν πέτυχε και η Πίπη δεν έπεσε ούτε μία φορά. Βέβαια, κάποιες πέτρες πολύ μουλωχτές κατάφεραν και της έριξαν μερικές κλωτσιές χωρίς εκείνη να το πάρει είδηση, και έτσι τώρα η Πίπη έχει δύο δαχτυλάκια με νύχια βαμμένα μωβ. Αλλά δεν πειράζει, σημασία έχει ότι δεν έπεσε.
     Δεν βρήκε, λοιπόν, αυτό το οποίο αναζητούσε η Πίπη, βρήκε όμως άλλα πράγματα εξίσου ωραία και γι'αυτό δεν στενοχωρήθηκε και πολύ. Σε ποιον, άλλωστε, δεν αρέσουν τα νερά τα τυρκουάζ και τα φαράγγια με τις ζαβολιάρες πέτρες;
     Και ήρθε η ώρα να επιστρέψει η Πίπη στη Χώρα του διαμερίσματος, και η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελε και πάρα πολύ να γυρίσει, κυρίως επειδή θα έπρεπε να γυρίσει και στο απεχθές μέρος που λέγεται Εργασιακός Χώρος. Αλλά, δυστυχώς, όλοι κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε και η Πίπη έπρεπε να συμβιβαστεί με την ιδέα της επιστροφής. Και ξαναπήρε το πλοίο - εκείνο το απλό, το συνηθισμένο, που πλέει στη θάλασσα και δεν πετάει στον ουρανό - και γύρισε στο σπίτι της.
     Εδώ πρέπει να πούμε ότι υπήρχε και ένα πράγμα που χαροποιούσε την Πίπη καθώς επέστρεφε και αυτό ήταν η σκέψη ότι θα ξαναέβλεπε τον φίλο της, το βιολί. Επειδή τον τελευταίο καιρό, η Πίπη και το βιολί έχουν γίνει πολύ καλά φιλαράκια. Και παίζουν μαζί, και τραγουδάνε, και περνάνε καλά. Και όταν έρθουν στο τσακίρ κέφι, όλο και κάποιο χελιδόνι μπορεί να ξεστρατίσει από τον δρόμο του και να έρθει να τους κάνει παρέα. Και να κάνουν οι τρεις τους μια πολύ ιδιαίτερη μουσική κομπανία. Και αν δεν με πιστεύετε εμένα, που μόνο αλήθειες λέω, ρωτήστε και τη Ρίνα τη Μινωταυρίνα, που το έχει δει με τα ίδια της τα μάτια, να σας το βεβαιώσει. Αλλά με πιστεύετε, έτσι δεν είναι;
     Γύρισε, λοιπόν, η Πίπη στο σπίτι της και βρήκε το βιολί στη θέση που το είχε αφήσει. Τίποτα δεν προμήνυε το κακό που θα ακολουθούσε. Επειδή, ναι, την Πίπη την περίμενε μία δυσάρεστη έκπληξη.
     - Έλα να παίξουμε, είπε στο βιολί. Θα μου τραγουδήσεις ένα τραγούδι από εκείνα που τραγουδούσαμε και πριν;
     - Γκουχ! Γκουχ! έκανε το βιολί. Ας τραγουδήσουμε, λοιπόν.
     Αλλά όταν άνοιξε το στόμα του για να τραγουδήσει, τι ήταν αυτό που ακούστηκε; Τι βραχνάδα ήταν αυτή; Πού ήταν η φωνούλα του, η τόσο αγαπημένη;
     - Τι έπαθες; το ρώτησε ανήσυχη η Πίπη. Μήπως κρύωσες;
     Αλλά πώς να κρύωσε, αφού όλον αυτόν τον καιρό έκανε ζέστη; Μήπως είχε ιδρώσει και είχε καθήσει σε κανένα ρεύμα; Μήπως είχε φάει πολλά παγωτά;
     - Για ξαναδοκίμασε, του είπε. Έλα, τραγούδησε μερικές νότες, να δεις που σιγά-σιγά θα ζεσταθεί η φωνή σου και θα είναι σαν και πρώτα.
     Αμ' δε! Το βιολί συνέχιζε να είναι βραχνό, όπως και πρώτα. Μήπως είχε αρχίσει να καπνίζει στα κρυφά;
     Και τότε η Πίπη θυμήθηκε τη μέρα του αποχωρισμού και πολύ ταράχτηκε. Επειδή θυμήθηκε ότι το βιολί της είχε ζητήσει να το πάρει στο ταξίδι μαζί της, αλλά εκείνη του είχε πει ότι αυτό δεν μπορούσε να γίνει. Και εκείνο είχε αρχίσει να κλαίει και να της λέει ότι θα πέθαινε από την στενοχώρια του, και τι θα έκανε μόνο του τόσες μέρες κλεισμένο στη Χώρα του διαμερίσματος; Η Πίπη, όμως, είχε αγνοήσει τα παρακάλια του βιολιού και είχε φύγει, και είχε πάει στο μέρος με τις τυρκουάζ θάλασσες και τα φαράγγια, αφήνοντας τον φίλο της μόνο του.
     Μήπως, λοιπόν, το βιολί είχε αρρωστήσει βαριά και τώρα πέθαινε από τη μελαγχολία που του είχε προκαλέσει ο χωρισμός τους; Λες να μην έπρεπε να το είχε αφήσει μόνο του τελικά; Η Πίπη ένιωσε μεγάλες ενοχές.
     - Μην μου πεθάνεις, καλέ μου φίλε! φώναξε. Θα σε πάω στους καλύτερους γιατρούς, θα γίνεις καλά!
     - Γκουχ! Γκουχ! απάντησε το βιολί.
     - Κάνε κουράγιο, όλα θα πάνε καλά, θα το δεις.
     - Γκουχ! είπε ξανά το βιολί.
     Και έτσι η Πίπη πήρε το βιολί αγκαλιά - μέσα στο κρεβατάκι του φυσικά - και το πήγε στο γιατρό.
     - Κάνε "αααα", είπε ο γιατρός στο βιολί.
     - Αααα, είπε το βιολί. Γκουχ! Γκουχ!
     - Πάλι, είπε ο γιατρός.
     - Αααα, γκουχ!
     - Όπως το φαντάστηκα, είπε ο γιατρός. Φαρυγγίτιδα. Γι'αυτό έχουν πρόβλημα οι φωνητικές του χορδές.
     - Θα γίνει καλά, γιατρέ μου; ρώτησε η Πίπη.
     Αλλά ο γιατρός δεν απάντησε, καθώς είχε αρχίσει κιόλας να εφαρμόζει τη θεραπεία. Και πήρε ένα φάρμακο σε σκόνη και το έδωσε στο βιολί να το φάει, και του έτριψε λίγο το λαιμό, και το βιολί συνέχισε τα "γκουχ! γκουχ!", αλλά τώρα ο βήχας είχε μετατραπεί σε βηχαλάκι, και ο γιατρός του έδωσε λίγο ακόμα φάρμακο, και η φωνή του βιολιού άρχισε σιγά-σιγά να καθαρίζει...
     - Θέλει μεγάλη προσοχή με τις αλλαγές θερμοκρασίας, είπε, επειδή ο λαιμός του είναι πολύ ευαίσθητος. Να αποφεύγει τα ρεύματα και τις μεγάλες ζέστες. Και να ξεκουράζεται τακτικά.
     - Μπορώ να ταξιδεύω, γιατρέ; ρώτησε το βιολί και κοίταξε με τρόπο την Πίπη.
     - Φυσικά, είπε ο γιατρός, αλλά θα πρέπει πάντα να προσέχετε τα ρεύματα.
     Αυτό άρεσε πολύ στο βιολί, αλλά την Πίπη την προβλημάτισε λίγο, επειδή δεν ήξερε αν θα μπορούσε τελικά να πάρει μαζί της το φίλο της στο επόμενο ταξίδι της. Αλλά, προς το παρόν, μπορούσε απλώς να χαίρεται που ο φίλος της είχε γίνει καλά και να αφήσει τους προβληματισμούς για αργότερα.
     Και γύρισε η Πίπη στη Χώρα του διαμερίσματος μαζί με το βιολί.
     - Τι θα έλεγες να τραγουδούσαμε λιγάκι; πρότεινε.
     Και το βιολί δεν περίμενε να του το πούνε δεύτερη φορά και άρχισε να τραγουδάει. Και, ναι, η φωνή του ίσως δεν ήταν ακόμα ακριβώς όπως ήταν πρώτα, αλλά ο βήχας είχε σταματήσει τελείως. Και τραγούδησαν οι δυο τους όλα τα τραγούδια που ήξεραν. Και η Πίπη ένιωσε πολύ χαρούμενη που ο φίλος της έγινε καλά.
     - Πάνω στην ώρα γύρισα, σκέφτηκε η Πίπη. Τι θα είχε συμβεί άραγε αν είχα καθυστερήσει να επιστρέψω;
     - Ελπίζω να με πάρει μαζί της την επόμενη φορά, σκέφτηκε και το βιολί. Αλλιώς, τι θα κάνω μόνο μου;
     Και αισθάνθηκε την ανάγκη να βήξει, αλλά κρατήθηκε. Επειδή το βιολί λατρεύει τους μελοδραματισμούς, αλλά ξέρει πολύ καλά ότι αν βήχει με το παραμικρό, η Πίπη μπορεί να σταματήσει να του δίνει σημασία. Και αυτό είναι κάτι που το βιολί δεν το θέλει καθόλου.

Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Περιμένοντας τον μάστορα

     Στο σπίτι της Πίπης υπάρχει μια βρύση. Αυτή η βρύση όμως καμία σχέση δεν έχει με τις συνηθισμένες βρύσες. Αν κάποιος, για παράδειγμα, διψάσει και τρέξει σε αυτήν την βρύση με το ποτήρι του για να το γεμίσει νερό, πολύ θα απογοητευτεί. Επειδή από την βρύση αυτήν δεν θα στάξει ούτε μία σταγόνα νερό. Ευτυχώς που στο σπίτι της Πίπης υπάρχει και κανονική βρύση, για εκείνους που διψάνε.
     Τι δουλειά έχει, όμως, μία βρύση που δεν τρέχει νερό στο σπίτι της Πίπης; Εγώ θα σας πω: η βρύση αυτή βγάζει ιστορίες. Είναι μία ιστοριοβρύση. Και λίγοι άνθρωποι έχουν ιστοριοβρύσες στα σπίτια τους, γι'αυτό και είμαι σίγουρη ότι όταν διαβάσατε για την ιστοριοβρύση μείνατε με το στόμα ανοιχτό.
     Όσοι, λοιπόν, αναρωτιούνται πού τις βρίσκει τις ιστορίες της η Πίπη, θα έχουν ήδη βρει την απάντηση: στην βρύση τις βρίσκει. Όταν χρειάζεται μία ιστορία ανοίγει την βρύση και η ιστορία τρέχει σαν νεράκι. Και τότε η Πίπη γράφει την ιστορία και τη διαβάζετε όλοι εσείς, που δεν έχετε ιστοριοβρύσες στα σπίτια σας.
     Τον τελευταίο καιρό, όμως, η Πίπη αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα: η βρύση φαίνεται να έχει στερέψει. Την ανοίγει, περιμένει, περιμένει, περιμένει, αλλά η βρύση δεν στάζει ούτε λέξη. Στην αρχή, η Πίπη δεν το κατάλαβε το πρόβλημα, επειδή η ροή μειώθηκε σταδιακά. Τώρα, όμως, το έχει καταλάβει για τα καλά. Και ψάχνει να βρει ειδικό ιστορυδραυλικό για να φτιάξει την βρύση. Και το πρόβλημα είναι ότι υπάρχει μόνο ένας ιστορυδραυλικός στον κόσμο, ο οποίος πνίγεται στη δουλειά, επειδή κατά σύμπτωση στέρεψαν πολλές ιστοριοβρύσες τον τελευταίο καιρό. 
     Και τώρα η Πίπη θα πρέπει να περιμένει τον μάστορα, και μέχρι να έρθει ο μάστορας η Πίπη δεν έχει ιστορίες για να πει. Και όλο ανοίγει την ιστοριοβρύση μήπως πρόκειται για βλάβη του δικτύου, αλλά η ιστοριοβρύση παραμένει πεισματικά στεγνή. Και τι θα κάνει τώρα η Πίπη, χωρίς ιστορίες; Οι φασολιές μεγαλώνουν, αλλά ακόμα δεν έχουν φτάσει στη Χώρα των γιγάντων. Τα φυτά στις Χώρες της μπροστινής και της πίσω βεράντας δεν κάνουν αταξίες. Άγρια ζώα δεν την επισκέπτονται τώρα τελευταία. Και η Πίπη αναστενάζει και ελπίζει να έρθει σύντομα ο μάστορας.
     Αλλά ο μάστορας αργεί, και η Πίπη κάτι θα πρέπει να κάνει. Το αποφάσισε, λοιπόν: θα φύγει, θα πάρει μερικά πράγματα μαζί της και θα φύγει. Θα πάει να ψάξει για γίγαντες και για γοργόνες, θα πάει να ψάξει για ιστορίες. Δεν θα ταξιδέψει με το κρεβάτι της αυτή τη φορά. Θα ήταν πιο ξεκούραστο, αλλά δεν θα ήθελε να τη μιμηθούν και άλλοι και να γεμίσει ο ουρανός από ιπτάμενα κρεβάτια. Θα πάρει το πλοίο. Και το πλοίο δεν θα έχει πανιά, ούτε θα πετάει στον ουρανό. Θα είναι ένα απλό, συνηθισμένο πλοίο. Ένα πλοίο που θα πλέει στη θάλασσα.
     Και ίσως να είναι τυχερή η Πίπη, εκεί που θα πάει. Και ίσως να βρει καμιά άλλη ιστοριοβρύση αφύλακτη, χωρίς ιδιοκτήτη, και ίσως να καταφέρει να ξεκλέψει καμιά ιστορία. Και ίσως συναντήσει ψάρια που πετάνε, και πουλιά που κολυμπάνε, και πεταλούδες που μιλάνε, και γοργόνες που τραγουδάνε. Και τότε θα γυρίσει πίσω και θα γράψει καινούργιες ιστορίες. Και ύστερα θα συνεχίσει να περιμένει τον ιστορυδραυλικό. Μέχρι να ξαναρχίσει η ιστοριοβρύση της να βγάζει ιστορίες. Και να μην ξαναχρειαστεί να ταξιδέψει γι'αυτές.

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2015

Η Πίπη και οι φασολιές

     Καιρό έχουμε να μιλήσουμε για την Πίπη. Και η αλήθεια είναι, ότι δεν υπήρχε και ιδιαίτερος λόγος να ασχοληθούμε μαζί της, όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι η ζωή της στη Χώρα του διαμερίσματος και στις Χώρες της μπροστινής και της πίσω βεράντας.
     Όμως, κάτι καινούργιο συνέβη, και πιο συγκεκριμένα, κάτι καινούργιο συνέβη στη Χώρα της μπροστινής βεράντας: τρεις φασολιές φύτρωσαν σε μία γλάστρα και αναπτύσσονται με γοργούς ρυθμούς. Και, βέβαια, οι φασολιές δεν φύτρωσαν από μόνες τους, αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει και τόσο. Αυτό που ενδιαφέρει είναι ότι στη Χώρα της μπροστινής βεράντας μεγαλώνουν τρεις φασολιές.
     Τώρα, εσείς θα μου πείτε: και τι έγινε δηλαδή που τρεις φασολιές μεγαλώνουν στη Χώρα της μπροστινής βεράντας; Α, φίλοι μου, θαρρώ πως σας έπιασα αδιάβαστους! Δεν έχετε ακούσει ποτέ την ιστορία του Τζακ με τη φασολιά, που μεγάλωνε, μεγάλωνε, μεγάλωνε, και τον οδήγησε ψηλά, στη Χώρα των Γιγάντων;
     Αυτό σκέφτεται η Πίπη, καθώς βλέπει τις φασολιές να μεγαλώνουν. Σκέφτεται, δηλαδή, ότι είναι πολύ πιθανό και οι δικές της φασολιές να αποδειχτούν μαγικές. Και τότε θα δείτε! Διότι αν οι φασολιές συνεχίσουν να μεγαλώνουν και ξεπεράσουν το αγιόκλημα επάνω στο οποίο έχουν αρχίσει να σκαρφαλώνουν, και φτάσουν σε κάποια Γιγαντοχώρα, όλο και κάποιος Γίγαντας θα κατέβει από εκεί στη Χώρα της μπροστινής βεράντας.
     Και θα συναντήσει ο Γίγαντας την Πίπη και θα της πει:
     - Καλή σου μέρα, αγαπητή μου, δεν ήρθα μόνο για επίσκεψη, ήρθα για να γίνουμε φίλοι, αν θέλεις φυσικά.
     Και η Πίπη θα πει χωρίς χρονοτριβή:
     - Οπωσδήποτε θα μου άρεσε να έχω φίλο έναν γίγαντα.
     Και ο Γίγαντας θα της πει:
     - Αφού, λοιπόν, γίναμε φίλοι, από εδώ και στο εξής θα περάσεις ζωή χαρισάμενη. Τέρμα οι μετακινήσεις με λεωφορεία και μετρό, θα μου λες πού θέλεις να πας και θα σε πηγαίνω εγώ, δυο βήματα θα είναι για εμένα, και εκδρομή σε κανένα νησάκι αν θέλεις να πας, πάλι εγώ θα σε πάω, θα σε βάλω στο κεφάλι μου να μην βρέχεσαι και θα σε πάω κολυμπώντας, ποτέ ξανά δεν θα χρειαστείς πλοίο, με δυο απλωτές θα είσαι στον προορισμό σου.
     - Α, τι ωραία! θα πει η Πίπη, που πολύ θα της άρεσε να μπορεί να κάνει εκδρομές στα νησιά, καθισμένη στο κεφάλι του Γίγαντα, και οι μετακινήσεις στο κέντρο επίσης την ενδιαφέρουν, ποτέ πια δεν θα ξανατρέξει το πρωί να προλάβει το λεωφορείο, θα ξυπνάει και πιο αργά, άραγε θα μπορεί ο Γίγαντας να την παίρνει και από τη δουλειά για να μην ταλαιπωρείται στον γυρισμό;
     Και ο Γίγαντας θα την προσκαλέσει και στην χώρα του, αλλά μην νομίζετε ότι θα ταλαιπωρηθεί καθόλου για να σκαρφαλώσει εκεί επάνω, αφού ο Γίγαντας θα την μεταφέρει ο ίδιος επάνω στη μαγική φασολιά. Και εκεί όλα θα είναι τεράστια και θαυμαστά, και θα υπάρχουν μπωλ με παγωτό σοκολάτα στο μέγεθος πισίνας ολυμπιακών διαστάσεων, και λουκουμάδες με μέλι στο μέγεθος φουσκωτής βάρκας, και πολλές άλλες λιχουδιές, που πολύ αρέσουν στους γίγαντες όλων των ηλικιών.
     Αλλά ο Γίγαντας δεν θα μπορεί να επισκεφτεί τη Χώρα του διαμερίσματος, επειδή δεν θα χωράει, και μόνο στη Χώρα της μπροστινής βεράντας θα ανεβοκατεβαίνει όταν θέλει να δει την Πίπη. Και οι δυο τους θα επισκεφτούν όλο τον κόσμο, τους καταρράκτες του Ιγκουασού, και τις πυραμίδες, και το Μάτσου Πίτσου, και το Κιλιμάντζαρο, και θα διασχίσουν και το Σινικό τείχος κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Αλλά φωτογραφίες δεν θα βγάλουν, επειδή καμία φωτογραφία δεν θα είναι αρκετά μεγάλη για να χωρέσει και τον Γίγαντα.
     Όλα αυτά σκέφτεται η Πίπη καθώς βλέπει τις φασολιές να μεγαλώνουν, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχει και μια αμφιβολία. Κι αν τελικά οι φασολιές δεν είναι μαγικές; Κι αν δεν σκαρφαλώσουν πιο ψηλά από το αγιόκλημα; Κι αν δεν φτάσουν στη Χώρα των Γιγάντων; Κι αν ο μόνος γίγαντας που εμφανιστεί είναι φασόλι-γίγαντας, σαν τον επαναστάτη γίγαντα που το έσκασε από τη σακούλα την άλλη φορά;
     Όμως, ό,τι κι αν συμβεί, το γεγονός παραμένει: οι φασολιές συνεχίζουν να μεγαλώνουν και να σκαρφαλώνουν στο αγιόκλημα, χωρίς να τις νοιάζει καθόλου τι σκέφτεται η Πίπη. Και, εδώ που τα λέμε, ούτε εμένα με πολυνοιάζει. Έχω, πάντως, την περιέργεια να δω τι θα γίνει, αν τελικά οι φασολιές είναι μαγικές...


Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου