Πέντε χρόνια και πέντε μέρες

     Πέντε χρόνια και πέντε μέρες. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να φτάσει το μπλογκοσπιτάκι που λέγεται Οξεία Γλωσσοπάθεια ως εδώ. Πέντε χρόνια και πέντε μέρες δεν είναι λίγος χρόνος, και σίγουρα - ειδικά με τα κριτήρια της γεωλογίας - δεν είναι και πολύς.

     Και πόσα πράγματα δεν γνώρισε το σπιτάκι αυτό! Πρώτα-πρώτα, γνώρισε την Πίπη και έζησε μαζί της πολλά παθήματα και μαθήματα. Γνώρισε τις Χώρες του διαμερίσματος και των δύο βεραντών, με τα άγρια και αιμοβόρικα φυτά τους. Γνώρισε κουτσομπόλες λεύκες, μαγεμένες πριγκήπισσες, άφησε να της μιλήσουν γάτες, σκυλιά, χελιδόνια, περιστέρια, λουλούδια, φωτογραφίες, ακόμα και σκισμένες τέντες. Και, το κυριότερο, γνώρισε κι άλλα σπιτάκια που ταξιδεύουν στην ίδια γειτονιά.
     Το σπιτάκι της Γλωσσοπάθειας δεν είναι ένα συνηθισμένο σπιτάκι, παρ'όλο που μοιάζει έτσι. Έχει, βέβαια, πόρτα και παράθυρα, και στέγη με κεραμίδια, και καμινάδα έχει, αλλά οι ομοιότητες με ένα συνηθισμένο σπιτάκι σταματούν εκεί. Επειδή από την καμινάδα του σπιτιού δεν βγαίνει καπνός, αλλά μπαλόνια! Θα καταλάβατε, φυσικά, ότι μιλάω μεταφορικά, επειδή κάθε μία από τις ιστορίες της Γλωσσοπάθειας μοιάζει με ένα μικρό μπαλόνι, που γεμίζει με ήλιο και αρχίζει να ανεβαίνει στον αέρα, τραβώντας μαζί της και το σπιτάκι της Γλωσσοπάθειας, με το οποίο είναι δεμένη με ένα λεπτό σχοινάκι.
     Στην αρχή, τα μπαλόνια ήταν λίγα και έτσι το σπιτάκι, με το βάρος του, τα κρατούσε χαμηλά. Σιγά-σιγά, όμως, τα μπαλόνια πλήθυναν και άρχισαν να δυναμώνουν, και το σπιτάκι άρχισε να τρεμουλιάζει. Και τα μπαλόνια έφτασαν τον αριθμό 224. Και θαρρώ πως το σπιτάκι άρχισε πια να ξεκολλάει για τα καλά από τα θεμέλιά του.
     Είναι σχεδόν σίγουρο, λοιπόν, ότι το σπιτάκι θα αρχίσει να πετάει, παρασυρμένο από τα μπαλόνια. Τι να το περιμένει, άραγε, εκεί ψηλά; Σίγουρα θα έχει πολύ καλύτερη θέα. Θα βλέπει πιο μακριά, ανεμπόδιστα, μέχρι εκεί που φτάνει ο ορίζοντας. Θα είναι πιο κοντά στα πουλιά, που επειδή ταξιδεύουν πολύ, έχουν πάντα πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν, ίσως μερικές φορές μπορέσει να τα ακολουθήσει και στα ταξίδια τους, αν ο άνεμος είναι ευνοϊκός. Θα μπορεί να βρίσκεται πιο ψηλά από τα σύννεφα, που όλο γκρινιάζουν και παραπονιούνται, και να μην επηρεάζεται από αυτά.
     Βέβαια, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι μόνο ρόδινα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, επειδή εκεί ψηλά το σπιτάκι θα είναι έρμαιο του ανέμου, θα έχει πάντα την αγωνία μήπως τρακάρει με κάποιο άλλο σπιτάκι, καθώς ο ουρανός είναι γεμάτος από μπλογκοσπιτάκια που πετάνε. Θα πρέπει επίσης να μην παίρνει πολύ αέρα, επειδή όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να ξεφύγει. Και, εντάξει, θα πει κανείς ότι αυτό δεν είναι και τόσο κακό, αφού αν ξεφύγει μπορεί να φτάσει μέχρι το φεγγάρι, αν όμως ξεφύγει περισσότερο και φτάσει στον Άρη; Και αν οι Αρειανοί δεν το υποδεχτούν με τις καλύτερες διαθέσεις τι γίνεται;
     Αλλά ας μη βιαζόμαστε. Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά, μέχρι να αρχίσει να πετάει το σπιτάκι ψηλά. Κατ'αρχάς, τα 224 μπαλόνια της Γλωσσοπάθειας δεν είναι αρκετά για να πετάξει το σπιτάκι, χρειάζονται πολύ περισσότερα. Αλλά το να φουσκώσεις τόσα πολλά μπαλόνια δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται, επειδή το ήλιο, με το οποίο γεμίζουν τα συγκεκριμένα μπαλόνια, προέρχεται από ένα πολύ συγκεκριμένο πρατήριο, που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι της Πίπης!
     Και το πρόβλημα με το συγκεκριμένο πρατήριο είναι ότι δεν έχει σταθερή παροχή αερίου. Μερικές φορές φράζει η αντλία και χρειάζεται επισκευή από εξειδικευμένο τεχνίτη, άλλες φορές απεργούν οι πρατηριούχοι και δεν υπάρχει κανείς για να λειτουργήσει το πρατήριο... Και υπάρχουν και φορές που το αέριο είναι πολύ κακής ποιότητας, σαν βενζίνη λίγων οκτανίων, οπότε δεν αξίζει να κάνει κανείς καν τον κόπο να προσπαθήσει να φουσκώσει μπαλόνια με αυτό.
     Το μόνο καλό με τα μπαλόνια, βέβαια, είναι ότι άπαξ και καταφέρεις να τα φουσκώσεις, παραμένουν φουσκωμένα και δεν σπάνε. Έτσι, υπάρχει ελπίδα να πετάξει κάποια στιγμή η Γλωσσοπάθεια, και τότε θα έρθει και το πλήρωμα του χρόνου για να σκεφτούμε και τον αντίθετο άνεμο, και το φεγγάρι, και τους άγριους Αρειανούς...
     Μέχρι τότε, όμως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε να συνεχίσει η Πίπη να φουσκώνει μπαλόνια, και του χρόνου, σε έναν χρόνο και μία μέρα από σήμερα, να ξαναβρεθούμε για να δούμε σε τι ύψος θα έχει φτάσει το σπιτάκι, και πόσα θα έχουν γίνει τα μπαλόνια.

Μυρωδάτη εκδίκηση

     Όλοι πιστεύουν ότι τα άνθη είναι αγνά και άκακα, αλλά η Πίπη ξέρει καλύτερα. Στη Χώρα της μπροστινής και στη Χώρα της πίσω βεράντας έχουν διαδραματιστεί ουκ ολίγα δράματα...

     Θα ξεχάσει η Πίπη τις τόσες απώλειες στη Χώρα της πίσω βεράντας; Και, εντάξει, η λουίζα πήγε από το χέρι του κλαδευτηροχέρη, από τι πήγε όμως ο δυόσμος, που ζούσε εκεί τόσα χρόνια και, παρ'όλες τις ιώσεις του, ζούσε και βασίλευε; Από τί πήγε η αρμπαρόριζα, που όλο ανέκδοτα έλεγε με το δυόσμο και γελούσε, και με κάθε γέλιο έβγαζε καινούργιο κλαδί και καινούργια φύλλα και καινούργια λουλούδια; Και η λεβάντα; Από τι πήγε η λεβάντα; Κανέναν δεν πείραζε, η δόλια... Και όταν η Πίπη έφερε νέα λεβάντα στη Χώρα, από τι πήγε η νέα λεβάντα, που δεν πρόλαβε καλά-καλά να συστηθεί στους υπόλοιπους; Και ας μη μιλήσουμε για τον ύποπτο θάνατο του δεντρολίβανου, που επίσης περίμενε και το διάδοχό του, λίγο μετά την άφιξή του...

     Στη Χώρα της μπροστινής βεράντας, ευτυχώς, οι απώλειες ήταν κατά πολύ λιγότερες. Μόνο η πασχαλιά μας άφησε χρόνους, και κάτι άλλα φυτά, μονοετή. Θα έλεγε κανείς ότι οι κάτοικοι της Χώρας της πίσω βεράντας είναι πιο αιμοδιψείς από αυτούς της Χώρας της μπροστινής βεράντας, πιο άγριοι, πιο απολίτιστοι... Κι όμως... Και στη Χώρα της μπροστινής βεράντας, ο ανταγωνισμός καλά κρατεί. Και δεν αναφέρομαι στα ζιζάνια, που έχουν ρημάξει το έρμο το αγιόκλημα, και κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν...

     Από όλους τους κατοίκους της Χώρας της μπροστινής βεράντας, οι τριανταφυλλιές είναι μακράν οι πιο ανταγωνιστικές. Ίσως αυτό να οφείλεται και στην ανατροφή τους: μεγαλώνουν, βλέπετε, με παραμύθια για βασιλιάδες και πρίγκηπες και πιστεύουν ότι είναι και εκείνες από βασιλική γενιά. Και άντε να τις μαζέψεις μετά...
     Από τις τρεις τριανταφυλλιές που υπάρχουν στη Χώρα της μπροστινής βεράντας, δύο είναι οι πιο ανταγωνιστικές: μία λευκή και μία ροδοπορτοκαλί εκατόφυλλη. Η Πίπη από την αρχή κατάλαβε ότι θα υπήρχε θέμα με αυτές τις δύο και τις χώρισε εγκαίρως. Παρ'όλ'αυτά, όποτε βρίσκουν ευκαιρία, εκτοξεύουν προσβολές η μία προς την άλλη, προς τέρψιν των υπόλοιπων κατοίκων της χώρας. Ίσως γι'αυτό την έχουν γλιτώσει τόσοι πολλοί εκεί, εκτονώνονται με τους καυγάδες των δυο τους...
     Η εκατόφυλλη, που είναι η νεότερη από όλες τις τριανταφυλλιές, φωνάζει τη λευκή αρρωστιάρα, επειδή κάθε τρεις και λίγο παθαίνει ψωρίαση, αλλά η λευκή φροντίζει να ανθίζει δύο φορές τον χρόνο και, το σημαντικότερο, καταφέρνει πάντα να κάνει εκείνη τα πρώτα τριαντάφυλλα της Άνοιξης, αφήνοντας την εκατόφυλλη να βράζει στο ζουμί της.
     Η αλήθεια είναι ότι η Πίπη έχει μια μικρή αδυναμία στην εκατόφυλλη, επειδή τα δικά της λουλούδια είναι πάρα πολύ αρωματικά, αλλά δεν επικροτεί και αυτόν τον ανταγωνισμό που υπάρχει ανάμεσα στις δύο τριανταφυλλιές. Φροντίζει πάντα να τους λέει γλυκόλογα και να τις επαινεί για την ομορφιά τους, αλλά όταν τύχει και ακούσει κάποια προσβολή, τους κάνει παρατήρηση.
     Πέρυσι, πάντως, η λευκή το παράκανε. Η εκατόφυλλη είχε την ατυχία να κάνει μόνο ένα τριαντάφυλλο, άγνωστο γιατί. Η λευκή δεν έχασε την ευκαιρία και άρχισε να της φωνάζει ότι είχε πρόβλημα υπογονιμότητας και ότι θα έπρεπε να πάει να κοιταχτεί. Η εκατόφυλλη πήρε την προσβολή πολύ βαριά, αρρώστησε και έπαθε δερματοπάθεια, όπως η ροζ. Όλο το καλοκαίρι δε μιλούσε, παρά μόνο αναστέναζε. Το κλήμα, που βρίσκεται δίπλα της, έπαθε κι αυτό κατάθλιψη και του έπεσαν και ένα σωρό φύλλα, τόσους αναστεναγμούς που άκουγε κάθε μέρα...
     Φαίνεται, όμως, πως από τη Χώρα της μπροστινής βεράντας πέρασε κάποια μέλισσα που ήταν επισκέπτρια αδελφή νοσοκόμα, και η οποία ανησύχησε από την όψη της τριανταφυλλιάς και θέλησε να τη βοηθήσει. Η μέλισσα εκείνη είχε ταξιδέψει πολύ και γνώριζε σχεδόν τα πάντα για τα βότανα. Έπεισε, λοιπόν, την τριανταφυλλιά να ακολουθήσει μία ήπιας μορφής θεραπεία με ανθοϊάματα, υποσχόμενη κατακόρυφη αύξηση της γονιμότητας.

     Και - ω, του θαύματος! - η τριανταφυλλιά συνήλθε και, όχι μόνο αυτό: φέτος ετοιμάζει εννέα τριαντάφυλλα! Όπως καταλαβαίνετε, η ψυχολογία της είναι κατά πολύ ανεβασμένη. Ποιος θα της πει τώρα ότι έχει πρόβλημα γονιμότητας, με εννέα παιδιά; Και σαν να μην έφτανε αυτό, φέτος η εκατόφυλλη τριανταφυλλιά πρόλαβε τη λευκή και έκανε εκείνη το πρώτο τριαντάφυλλο της Άνοιξης! Να δείτε νεύρα που έχει η λευκή, που φέτος ήρθε δεύτερη!
     Αλλά η εκατόφυλλη δεν ασχολείται πια με τη λευκή. Είναι η πρώτη φορά που νιώθει τόσο χαρούμενη και περιμένει πώς και πώς να ξαναπεράσει η επισκέπτρια αδελφή μέλισσα για να την ευχαριστήσει και να της συστήσει τα παιδιά της.
     Και όλοι στη Χώρα της μπροστινής βεράντας απολαμβάνουν τον ανοιξιάτικο ήλιο με ηρεμία. Και αν δεν ήταν και η φασαρία από τον δρόμο, μέχρι που θα έπαιρναν και έναν υπνάκο...

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου