Δευτέρα 27 Μαΐου 2013

Η δύναμη του τυχαίου



     Σήμερα είδα ξανά το Θεό! Πόσες πιθανότητες είχε να συμβεί;
     Και για να μην παρεξηγηθώ: είδα τον καλοντυμένο κύριο με τα έντονα ζυγωματικά. Ήμαστε και οι δύο στον ίδιο συρμό ταυτόχρονα. Άραγε, εκείνος θα με θυμόταν;
     Σήμερα ήταν πιο απλά ντυμένος. Δεν φορούσε ούτε σακάκι ούτε γραβάτα. Το πουκάμισό του ήταν μπλε, με λεπτή, άσπρη ρίγα. Το παντελόνι του ήταν γκριζολαδί. Φορούσε τα προχθεσινά παπούτσια και κρατούσε την προχθεσινή τσάντα. Τα μαλλιά του, τελικά, δεν είναι τόσο άσπρα όσο νόμιζα ότι θυμόμουν.
     Ταξιδέψαμε μαζί μέχρι τη Δάφνη. Χωρίς λιπ γκλος να μας συνοδεύει, όμως.

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Το μόνο (;) της ζωής του ταξίδιον


 
     Προχθές ταξίδεψα με ένα ασυνόδευτο λιπ γκλος. Ναι, δεν είναι ψέμα. Συνέβη στο μετρό, μέρα μεσημέρι και είναι αλήθεια, όπως είναι αλήθεια ότι η γη γυρίζει.
     Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, κι άλλες φορές έχω ταξιδέψει με λιπ γκλος, αλλά με λιπ γκλος καθώς πρέπει, με λιπ γκλος βαλμένα, τακτικά ή άτακτα, μέσα σε τσάντες ή νεσεσέρ. Αυτό, αντίθετα, ήταν ένα ανεξάρτητο και ρέμπελο λιπ γκλος. Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή.
     Είναι νωρίς το απόγευμα. Πηγαίνω στο μετρό, μπαίνω στο συρμό, κάθομαι. Απέναντί μου κάθονται δυο άντρες, που ενώ δε φαίνεται να έχουν σχέση μεταξύ τους, εμφανισιακά, για κάποιο λόγο, σχετίζονται.
     Ο ένας έχει κανονική σωματική διάπλαση, είναι στρογγυλοπρόσωπος και έχει ένα μουσάκι μυτερό. Είναι γύρω στα πενήντα και αρκετά καλοντυμένος. Κρατάει μια αντρική τσάντα και μιλάει στο τηλέφωνο στα ισπανικά. Φοράει μαύρα παπούτσια με μαύρες κάλτσες. Σκέφτομαι ότι θα ζεσταίνεται.
     Ο άλλος είναι επίσης γύρω στα πενήντα, αλλά πολύ αδύνατος με έντονα ζυγωματικά. Είναι φαλακρός και έχει μακριά αλογοουρά και περιποιημένο μούσι. Τα μαλλιά του είναι σχεδόν άσπρα. Είναι κι αυτός καλοντυμένος. Φοράει ένα λαδί κουστούμι, σκούρο λιλά πουκάμισο με άσπρα κουμπάκια στο γιακά, και μια γραβάτα πολύχρωμη, με αφηρημένα σχέδια εκρού, μπλε, τυρκουάζ και λαχανί. Στο δεξί του χέρι φοράει βέρα, στο αριστερό ένα λεπτό δαχτυλίδι. Κρατάει κοκκινοκαφέ τσάντα και φοράει παπούτσια καλογυαλισμένα στο ίδιο χρώμα. Το πρόσωπό του δείχνει σοβαρό. Θα ήθελα να τον ζωγραφίσω. Σε μια εικόνα θρησκευτικού περιεχομένου, θα μπορούσε άνετα να παριστάνει το Θεό.
     Και εκεί που τους παρακολουθώ διακριτικά, πότε τον έναν και πότε τον άλλον, από κάτω από το κάθισμά τους προβάλλει το λιπ γκλος. Κυλάει ορμητικά και σταματάει δίπλα στο πόδι μιας κυρίας, που στέκεται όρθια δίπλα από τον κύριο που έχω απέναντί μου.
     - Να δεις που θα το πατήσει, σκέφτομαι.
     Αλλά όχι.
     Το λιπ γκλος στέκεται δίπλα στο πόδι της κυρίας. Φαίνεται χρησιμοποιημένο, θα έχει αρκετές ιστορίες να διηγηθεί, ιστορίες για σκασμένα χείλη και βιαστικά φιλιά. Όμως εκείνο φαίνεται αδιάφορο. Μάλλον το ενδιαφέρει περισσότερο η ιστορία που ζει τώρα παρά οι ιστορίες του παρελθόντος. "Κοιτάω μπροστά", είναι σαν να μου λέει.
     Στάση. Το λιπ γκλος απομακρύνεται από το πόδι της κυρίας και επιστρέφει στο κάθισμα. Κου-κου!
     Ο συρμός ξαναξεκινάει. Τσα! Το λιπ γκλος ξανακυλάει προς το πόδι της κυρίας.
     - Δεν μπορεί, τώρα θα το δει, σκέφτομαι.
     Αλλά όχι.
     Μάλλον είναι αφηρημένη και το λιπ γκλος βρίσκεται έξω από το οπτικό της πεδίο. Εγώ όμως το παρακολουθώ προσεκτικά.
     Νέα στάση. Το λιπ γκλος ξανακινείται.
     Ξεκινάμε. Ξαναπαίρνει τη θέση του δίπλα στο γνωστό πόδι.
     - Μα καλά, δεν νιώθει ότι κάτι ακουμπάει στο πόδι της;
     Τώρα πια, το λιπ γκλος έχει αποκτήσει οντότητα. Από όλα τα έμψυχα όντα που είναι μέσα στο συρμό, αυτό είναι το πιο ζωντανό.
     Στάση. Κίνηση προς τα αριστερά. Απομάκρυνση από τον κίνδυνο.
     Αναχώρηση συρμού. Κίνηση προς τα δεξιά. Αγκαλιά με τον κίνδυνο.
     Στάση. Κίνηση προς τα αριστερά.
     Αναχώρηση. Κίνηση προς τα δεξιά.
     Στάση. Ανάσα βαθειά.
     Αναχώρηση. Παλμοί ανεβασμένοι.
     Άραγε, πώς να έφτασε μέχρι εδώ; Να εκμεταλλεύτηκε την ακαταστασία της ιδιοκτήτριάς του ή απλώς έπεσε θύμα απροσεξίας; Πού ήθελε να πάει; Είχε ξαναταξιδέψει με τον ίδιο τρόπο ή ήταν η πρώτη του φορά;
     Τόσα ερωτήματα, και όλα αναπάντητα. Ένα μόνο ξέρω: δεν κατέβηκε μαζί μου. Συνέχισε προς το τέρμα.

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός...




      Γιατί να φτιάξει κανείς ένα ιστολόγιο; Τι κερδίζει; Είναι τόσο σημαντικό να μοιράζεσαι ό,τι βλακεία παράγει ο εγκέφαλός σου; Δε νομίζω. Το σημαντικότερο, κατά την γνώμη μου, είναι ότι συνειδητοποιείς ότι δεν είσαι ο μόνος που παράγει βλακείες. Και αυτό σου τονώνει την αυτοπεποίθηση.
     Εγώ το ξεκίνησα εντελώς πειραματικά. Για να δεις πώς φτιάχνεται, δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά να φτιάξεις ένα. Και είναι, το άτιμο, πολύ πονηρά φτιαγμένο! Ένα σωρό επιλογές διάταξης, φόντου, χρωμάτων πλαισίων και γραμματοσειρών, να σαστίζει ο νους! Ωραίο το πορτοκαλί, είναι και της μόδας... Ναι, αλλά και αυτό το ροζ... Ή μήπως αυτό το μπεζ το κάνει να φαίνεται πιο επαγγελματικό;
     Και είναι και το όνομα. Να το πεις "Ανώνυμο"; Εννοείται πως δεν έχει νόημα. Και πόσο δύσκολο είναι να βρεις ένα όνομα, ιδιαίτερα όταν δεν ξέρεις τι θα ήθελες να γράφεις, ποιοι θα ήθελες ή δεν θα ήθελες να διαβάζουν όσα γράφεις, αν θα συνεχίσεις να γράφεις για καιρό... Είναι σαν να πρέπει να βαφτίσεις μωρό και να σου έχουν αφήσει το απολύτως ελεύθερο... Πελαγώνεις με τις άπειρες επιλογές.
     Σκέφτηκα στην αρχή να το ονομάσω "Ιστολόγιο Καταστρώματος", αλλά αυτό παραπέμπει σε ταξίδια. Μήπως θα έπρεπε να γράφω ταξιδιωτικές εντυπώσεις; Άσε, δεν χρειάζεται να προβληματίζομαι, πρόβλεψαν άλλοι... Το όνομα είναι κατηλειμμένο. Φτου να πάρει! (και ευτυχώς, ταυτόχρονα)
     Ύστερα σκέφτηκα "Ταξιδιάρικο μπουκάλι", άσε, λέω, θα είναι σαν να στέλνω μηνύματα, "Περί ορέξεως...", ούτε (αυτό θα ταίριαζε με συνταγές), γενικά σκέφτηκα ένα σωρό διαφορετικά ονόματα. Τελικά κατέληξα σε μια λέξη που έχω ξαναχρησιμοποιήσει, την γλωσσοπάθεια. Αν μη τι άλλο, εκφράζει τη διανοητική μου κατάσταση (για να μην πω τη διανοητική μου διαστροφή), το κόλλημα που έχω με τις λέξεις, σε βαθμό που να είμαι ικανή να γράψω ολόκληρη ιστορία με αφορμή μία και μόνη λέξη! Από την άλλη, έτσι κι αλλιώς, ό,τι εκφράζεται γραπτά εμπίπτει στη νοητική σφαίρα της γλώσσας, άρα και πάλι εντός θέματος είμαι.
     Και επειδή η κατάστασή μου δεν είναι ήπια, αλλά διακρίνεται από συχνές εξάρσεις, αποφάσισα να προσθέσω τη λέξη "Οξεία" στην γλωσσοπάθειά μου (έτσι κι αλλιώς, πάντα προτιμούσα την οξεία από την περισπωμένη, νομίζω).
     Οξεία Γλωσσοπάθεια, λοιπόν (θα μπορούσε να λέγεται και Γλωσσολαγνεία, τώρα που το σκέφτομαι, αλλά αυτό ακούγεται πιο πρόστυχο. Ας κρατήσω ένα επίπεδο, τουλάχιστον προς το παρόν). Και τι το καλύτερο για ένα ιστολόγιο γλωσσικής διαστροφής, από ένα βίντεο με μια εξαιρετική λέξη: Supercalifragilisticexpialidoc­ious!
     Αρχίσαμε!...