Προχθές ταξίδεψα με ένα ασυνόδευτο λιπ γκλος. Ναι, δεν είναι ψέμα. Συνέβη στο μετρό, μέρα μεσημέρι και είναι αλήθεια, όπως είναι αλήθεια ότι η γη γυρίζει.
Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, κι άλλες φορές έχω ταξιδέψει με λιπ γκλος, αλλά με λιπ γκλος καθώς πρέπει, με λιπ γκλος βαλμένα, τακτικά ή άτακτα, μέσα σε τσάντες ή νεσεσέρ. Αυτό, αντίθετα, ήταν ένα ανεξάρτητο και ρέμπελο λιπ γκλος. Ας πάρουμε τα πράγματα, όμως, από την αρχή.
Είναι νωρίς το απόγευμα. Πηγαίνω στο μετρό, μπαίνω στο συρμό, κάθομαι. Απέναντί μου κάθονται δυο άντρες, που ενώ δε φαίνεται να έχουν σχέση μεταξύ τους, εμφανισιακά, για κάποιο λόγο, σχετίζονται.
Ο ένας έχει κανονική σωματική διάπλαση, είναι στρογγυλοπρόσωπος και έχει ένα μουσάκι μυτερό. Είναι γύρω στα πενήντα και αρκετά καλοντυμένος. Κρατάει μια αντρική τσάντα και μιλάει στο τηλέφωνο στα ισπανικά. Φοράει μαύρα παπούτσια με μαύρες κάλτσες. Σκέφτομαι ότι θα ζεσταίνεται.
Ο άλλος είναι επίσης γύρω στα πενήντα, αλλά πολύ αδύνατος με έντονα ζυγωματικά. Είναι φαλακρός και έχει μακριά αλογοουρά και περιποιημένο μούσι. Τα μαλλιά του είναι σχεδόν άσπρα. Είναι κι αυτός καλοντυμένος. Φοράει ένα λαδί κουστούμι, σκούρο λιλά πουκάμισο με άσπρα κουμπάκια στο γιακά, και μια γραβάτα πολύχρωμη, με αφηρημένα σχέδια εκρού, μπλε, τυρκουάζ και λαχανί. Στο δεξί του χέρι φοράει βέρα, στο αριστερό ένα λεπτό δαχτυλίδι. Κρατάει κοκκινοκαφέ τσάντα και φοράει παπούτσια καλογυαλισμένα στο ίδιο χρώμα. Το πρόσωπό του δείχνει σοβαρό. Θα ήθελα να τον ζωγραφίσω. Σε μια εικόνα θρησκευτικού περιεχομένου, θα μπορούσε άνετα να παριστάνει το Θεό.
Και εκεί που τους παρακολουθώ διακριτικά, πότε τον έναν και πότε τον άλλον, από κάτω από το κάθισμά τους προβάλλει το λιπ γκλος. Κυλάει ορμητικά και σταματάει δίπλα στο πόδι μιας κυρίας, που στέκεται όρθια δίπλα από τον κύριο που έχω απέναντί μου.
- Να δεις που θα το πατήσει, σκέφτομαι.
Αλλά όχι.
Το λιπ γκλος στέκεται δίπλα στο πόδι της κυρίας. Φαίνεται χρησιμοποιημένο, θα έχει αρκετές ιστορίες να διηγηθεί, ιστορίες για σκασμένα χείλη και βιαστικά φιλιά. Όμως εκείνο φαίνεται αδιάφορο. Μάλλον το ενδιαφέρει περισσότερο η ιστορία που ζει τώρα παρά οι ιστορίες του παρελθόντος. "Κοιτάω μπροστά", είναι σαν να μου λέει.
Στάση. Το λιπ γκλος απομακρύνεται από το πόδι της κυρίας και επιστρέφει στο κάθισμα. Κου-κου!
Ο συρμός ξαναξεκινάει. Τσα! Το λιπ γκλος ξανακυλάει προς το πόδι της κυρίας.
- Δεν μπορεί, τώρα θα το δει, σκέφτομαι.
Αλλά όχι.
Μάλλον είναι αφηρημένη και το λιπ γκλος βρίσκεται έξω από το οπτικό της πεδίο. Εγώ όμως το παρακολουθώ προσεκτικά.
Νέα στάση. Το λιπ γκλος ξανακινείται.
Ξεκινάμε. Ξαναπαίρνει τη θέση του δίπλα στο γνωστό πόδι.
- Μα καλά, δεν νιώθει ότι κάτι ακουμπάει στο πόδι της;
Τώρα πια, το λιπ γκλος έχει αποκτήσει οντότητα. Από όλα τα έμψυχα όντα που είναι μέσα στο συρμό, αυτό είναι το πιο ζωντανό.
Στάση. Κίνηση προς τα αριστερά. Απομάκρυνση από τον κίνδυνο.
Αναχώρηση συρμού. Κίνηση προς τα δεξιά. Αγκαλιά με τον κίνδυνο.
Στάση. Κίνηση προς τα αριστερά.
Αναχώρηση. Κίνηση προς τα δεξιά.
Στάση. Ανάσα βαθειά.
Αναχώρηση. Παλμοί ανεβασμένοι.
Άραγε, πώς να έφτασε μέχρι εδώ; Να εκμεταλλεύτηκε την ακαταστασία της ιδιοκτήτριάς του ή απλώς έπεσε θύμα απροσεξίας; Πού ήθελε να πάει; Είχε ξαναταξιδέψει με τον ίδιο τρόπο ή ήταν η πρώτη του φορά;
Τόσα ερωτήματα, και όλα αναπάντητα. Ένα μόνο ξέρω: δεν κατέβηκε μαζί μου. Συνέχισε προς το τέρμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
To comment or not to comment? That is the question