Πέντε χρόνια και πέντε μέρες

     Πέντε χρόνια και πέντε μέρες. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να φτάσει το μπλογκοσπιτάκι που λέγεται Οξεία Γλωσσοπάθεια ως εδώ. Πέντε χρόνια και πέντε μέρες δεν είναι λίγος χρόνος, και σίγουρα - ειδικά με τα κριτήρια της γεωλογίας - δεν είναι και πολύς.

     Και πόσα πράγματα δεν γνώρισε το σπιτάκι αυτό! Πρώτα-πρώτα, γνώρισε την Πίπη και έζησε μαζί της πολλά παθήματα και μαθήματα. Γνώρισε τις Χώρες του διαμερίσματος και των δύο βεραντών, με τα άγρια και αιμοβόρικα φυτά τους. Γνώρισε κουτσομπόλες λεύκες, μαγεμένες πριγκήπισσες, άφησε να της μιλήσουν γάτες, σκυλιά, χελιδόνια, περιστέρια, λουλούδια, φωτογραφίες, ακόμα και σκισμένες τέντες. Και, το κυριότερο, γνώρισε κι άλλα σπιτάκια που ταξιδεύουν στην ίδια γειτονιά.
     Το σπιτάκι της Γλωσσοπάθειας δεν είναι ένα συνηθισμένο σπιτάκι, παρ'όλο που μοιάζει έτσι. Έχει, βέβαια, πόρτα και παράθυρα, και στέγη με κεραμίδια, και καμινάδα έχει, αλλά οι ομοιότητες με ένα συνηθισμένο σπιτάκι σταματούν εκεί. Επειδή από την καμινάδα του σπιτιού δεν βγαίνει καπνός, αλλά μπαλόνια! Θα καταλάβατε, φυσικά, ότι μιλάω μεταφορικά, επειδή κάθε μία από τις ιστορίες της Γλωσσοπάθειας μοιάζει με ένα μικρό μπαλόνι, που γεμίζει με ήλιο και αρχίζει να ανεβαίνει στον αέρα, τραβώντας μαζί της και το σπιτάκι της Γλωσσοπάθειας, με το οποίο είναι δεμένη με ένα λεπτό σχοινάκι.
     Στην αρχή, τα μπαλόνια ήταν λίγα και έτσι το σπιτάκι, με το βάρος του, τα κρατούσε χαμηλά. Σιγά-σιγά, όμως, τα μπαλόνια πλήθυναν και άρχισαν να δυναμώνουν, και το σπιτάκι άρχισε να τρεμουλιάζει. Και τα μπαλόνια έφτασαν τον αριθμό 224. Και θαρρώ πως το σπιτάκι άρχισε πια να ξεκολλάει για τα καλά από τα θεμέλιά του.
     Είναι σχεδόν σίγουρο, λοιπόν, ότι το σπιτάκι θα αρχίσει να πετάει, παρασυρμένο από τα μπαλόνια. Τι να το περιμένει, άραγε, εκεί ψηλά; Σίγουρα θα έχει πολύ καλύτερη θέα. Θα βλέπει πιο μακριά, ανεμπόδιστα, μέχρι εκεί που φτάνει ο ορίζοντας. Θα είναι πιο κοντά στα πουλιά, που επειδή ταξιδεύουν πολύ, έχουν πάντα πολλές και ενδιαφέρουσες ιστορίες να διηγηθούν, ίσως μερικές φορές μπορέσει να τα ακολουθήσει και στα ταξίδια τους, αν ο άνεμος είναι ευνοϊκός. Θα μπορεί να βρίσκεται πιο ψηλά από τα σύννεφα, που όλο γκρινιάζουν και παραπονιούνται, και να μην επηρεάζεται από αυτά.
     Βέβαια, τα πράγματα δεν μπορεί να είναι μόνο ρόδινα. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι, επειδή εκεί ψηλά το σπιτάκι θα είναι έρμαιο του ανέμου, θα έχει πάντα την αγωνία μήπως τρακάρει με κάποιο άλλο σπιτάκι, καθώς ο ουρανός είναι γεμάτος από μπλογκοσπιτάκια που πετάνε. Θα πρέπει επίσης να μην παίρνει πολύ αέρα, επειδή όσο πιο ψηλά ανεβαίνει, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να ξεφύγει. Και, εντάξει, θα πει κανείς ότι αυτό δεν είναι και τόσο κακό, αφού αν ξεφύγει μπορεί να φτάσει μέχρι το φεγγάρι, αν όμως ξεφύγει περισσότερο και φτάσει στον Άρη; Και αν οι Αρειανοί δεν το υποδεχτούν με τις καλύτερες διαθέσεις τι γίνεται;
     Αλλά ας μη βιαζόμαστε. Υπάρχει ακόμη πολύς δρόμος μπροστά, μέχρι να αρχίσει να πετάει το σπιτάκι ψηλά. Κατ'αρχάς, τα 224 μπαλόνια της Γλωσσοπάθειας δεν είναι αρκετά για να πετάξει το σπιτάκι, χρειάζονται πολύ περισσότερα. Αλλά το να φουσκώσεις τόσα πολλά μπαλόνια δεν είναι τόσο εύκολο, όσο ακούγεται, επειδή το ήλιο, με το οποίο γεμίζουν τα συγκεκριμένα μπαλόνια, προέρχεται από ένα πολύ συγκεκριμένο πρατήριο, που βρίσκεται μέσα στο κεφάλι της Πίπης!
     Και το πρόβλημα με το συγκεκριμένο πρατήριο είναι ότι δεν έχει σταθερή παροχή αερίου. Μερικές φορές φράζει η αντλία και χρειάζεται επισκευή από εξειδικευμένο τεχνίτη, άλλες φορές απεργούν οι πρατηριούχοι και δεν υπάρχει κανείς για να λειτουργήσει το πρατήριο... Και υπάρχουν και φορές που το αέριο είναι πολύ κακής ποιότητας, σαν βενζίνη λίγων οκτανίων, οπότε δεν αξίζει να κάνει κανείς καν τον κόπο να προσπαθήσει να φουσκώσει μπαλόνια με αυτό.
     Το μόνο καλό με τα μπαλόνια, βέβαια, είναι ότι άπαξ και καταφέρεις να τα φουσκώσεις, παραμένουν φουσκωμένα και δεν σπάνε. Έτσι, υπάρχει ελπίδα να πετάξει κάποια στιγμή η Γλωσσοπάθεια, και τότε θα έρθει και το πλήρωμα του χρόνου για να σκεφτούμε και τον αντίθετο άνεμο, και το φεγγάρι, και τους άγριους Αρειανούς...
     Μέχρι τότε, όμως, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ευχηθούμε να συνεχίσει η Πίπη να φουσκώνει μπαλόνια, και του χρόνου, σε έναν χρόνο και μία μέρα από σήμερα, να ξαναβρεθούμε για να δούμε σε τι ύψος θα έχει φτάσει το σπιτάκι, και πόσα θα έχουν γίνει τα μπαλόνια.