Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Αντικρουόμενες απόψεις



    

     Γενικά θα αναφέρω ότι δεν μου αρέσουν καθόλου οι αδικίες. Και άλλοι θα πουν το ίδιο, είμαι σίγουρη, αλλά κάποιοι θα αναφέρονται απλώς στις αδικίες που μπορεί να υποστούν οι ίδιοι και όχι στις αδικίες γενικά. Εγώ αναφέρομαι στις αδικίες γενικά.
     Ήταν μια μέρα σαν όλες τις άλλες και εγώ πήγαινα στη δουλειά, προσποιούμενη όπως πάντα ότι δεν υπήρχαν άλλα, σημαντικότερα πράγματα για να γίνουν εκείνη την ώρα. Και εκεί που το βλέμμα μου περιπλανιόταν στους δρόμους, καθώς τους διέσχιζε το λεωφορείο, τις είδα. Δεν ήταν μία, ήταν δύο. Και ήταν και οι δύο ανθισμένες.
     - Δύο ανθισμένες αμυγδαλιές! θα σκεφτούν όλοι με χαρά. Τι ωραία, αφού άνθισαν οι αμυγδαλιές, ο χειμώνας όπου να'ναι μας αποχαιρετάει!
     Έλα όμως που δεν ήταν αμυγδαλιές, δυο γαζίες ήταν, φορτωμένες κατακίτρινα λουλούδια. Η εικόνα μου φάνηκε λίγο εξωπραγματική, καθώς ήταν Γενάρης μήνας. Και πώς στο καλό άνθισαν οι γαζίες, αφού πρώτα ανθίζουν οι αμυγδαλιές;
     Πολύ προβληματίστηκα, αλήθεια. Και το έψαξα λίγο το θέμα. Και άκρη δεν έβγαλα, αλλά το γεγονός είναι ότι είδα τις γαζίες προτού δω τις αμυγδαλιές. Τι να έγινε, λοιπόν; Μήπως οι γαζίες και οι αμυγδαλιές δίνουν κάποιον αγώνα δρόμου που εμείς αγνοούμε, προσπαθώντας να κόψουν το νήμα του χειμώνα πρώτες;
     Α, δεν γινόταν, θα έπρεπε να βασιστώ σε προσωπικές μαρτυρίες για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα. Και μια και δυο, πήγα να συναντήσω τις γαζίες για να τους πάρω συνέντευξη. Λίγο πριν φτάσω στις γαζίες, όμως, στον δρόμο μου βρέθηκε μια αμυγδαλιά. Ήταν ολάνθιστη, γεμάτη ασπρορόδινα λουλουδάκια.
     - Παπαράτσι; με ρώτησε.
     - Όχι.
     - Ερευνήτρια του National Geographic;
     - Όχι, όχι.
     - Προσκοπίνα;
     - Όχι.
     - Αρχαιολόγος;
     - Όχι, ούτε.
     - Μα τι είσαι, επιτέλους;
     - Απλώς, περίεργη.
     - Περίεργη; Και τι θέλεις να μάθεις;
     - Ουσιαστικά θέλω να μάθω ποιος ανθίζει πρώτος το χειμώνα: οι αμυγδαλιές ή οι γαζίες;
     - Θέλει και ρώτημα; Οι αμυγδαλιές, φυσικά.

     - Μα εγώ τις προάλλες είδα ανθισμένες γαζίες προτού συναντήσω ανθισμένη αμυγδαλιά.
     - Τι κακοήθειες είναι αυτές; Όλος ο κόσμος το ξέρει ότι οι αμυγδαλιές ανθίζουν πρώτες...
     - Ναι, αλλά εγώ είδα...
     - Δεν με ενδιαφέρει τι βλέπει ο καθένας, σημασία έχει τι ξέρει ο κόσμος.
     - Από πότε;
     - Από πάντα.
     - Και, λοιπόν, το αποκλείεις να ανθίζουν πρώτες οι γαζίες;
     - Ούτε κατά διάνοια!
     - Καλά, άντε γεια...
     - Ε, στάσου, πού πας;
     - Να πάρω συνέντευξη από τις γαζίες που είδα ανθισμένες τις προάλλες.
     - Αυτό το αστειάκι με τις ανθισμένες γαζίες πρέπει να σταματήσει.
     - Μα αφού τις είδα!
     - Τίποτα δεν είδες. Μα, ακόμα και αν είδες κάτι, συγκρίνεται ό,τι κι αν είδες με μία ανθισμένη αμυγδαλιά; Κοίτα τι όμορφα που είναι τα λουλούδια μου, κοίτα τα πώς χορεύουν στον αέρα, σκέψου πόσα ωραία αμυγδαλάκια θα βγουν από αυτά τα όμορφα λουλουδάκια...
     - Όλα αυτά ωραία και καλά είναι, αλλά εγώ θέλω να ακούσω και τι έχουν να μου πουν οι γαζίες.
     - Ωραία! Δώσε τώρα βήμα και στις γαζίες, να πάρουν αέρα και ποιος τις μαζεύει ύστερα! Αυτή η ελευθερία του λόγου μάς έφαγε!
     Την άφησα να μουρμουρίζει και πήγα στις γαζίες. Δεν με περίμεναν, φυσικά.
     - Ήρθα να σας πάρω συνέντευξη, τους είπα.
     - Συνέντευξη; Τι είναι αυτό;
     - Να, θα σας κάνω μερικές ερωτήσεις.
     Κοιτάχτηκαν μεταξύ τους με απορία, αλλά από ό,τι φαίνεται αποφάσισαν να συμμετάσχουν σε αυτό που τους πρότεινα.
     - Τι θέλεις να μάθεις; με ρώτησε η μία.
     - Ήθελα να μου πείτε ποιος ανθίζει πρώτα, οι αμυγδαλιές ή οι γαζίες;
     - Μα, θέλει και ρώτημα; Οι γαζίες φυσικά!
     - Ναι, επειδή όλος ο κόσμος ξέρει ότι οι αμυγδαλιές ανθίζουν...
     - Και τι σημασία έχει τι ξέρει ο κόσμος; πετάχτηκε η άλλη. Όλα τα ξέρει πια αυτός ο κόσμος; Δεν υπάρχει κάτι που να το αγνοεί;
     - Φυσικά και υπάρχει.
     - Και τότε γιατί θα πρέπει να έχει δίκιο ο κόσμος και όχι εμείς;
     Με κοίταξαν και οι δύο ερωτηματικά.
     - Δεν είναι απαραίτητο να έχει δίκιο, εγώ απλώς ρωτάω...
     - Ε, κι εμείς απαντάμε: οι γαζίες ανθίζουν πρώτες!
     Έδειχναν πολύ σίγουρες για τον εαυτό τους.
     - Είσαι δημοσιογράφος; με ρώτησαν ύστερα από λίγο.
     - Όχι.
     - Παπαράτσι;
     - Όχι.
     - Ερευνήτρια του National Geographic;
     - Όχι, από πού κι ως πού;
     - Μήπως αρχαιολόγος;
     - Τίποτα από όλα αυτά. Απλώς, είμαι ένας άνθρωπος με απορίες.
     - Μία από αυτές μόλις σου την λύσαμε.
     - Και δε μου λέτε: αφού οι γαζίες ανθίζουν πρώτες, τότε γιατί ο κόσμος ξέρει για τις αμυγδαλιές;
     - Μας έφαγε η χρησιμοθηρία.
     - Η ποια;
     - Ελληνικά δεν μιλάς;
     - Ναι.
     - Ε, δεν ξέρεις τι θα πει χρησιμοθηρία;
     - Ξέρω, αλλά δεν καταλαβαίνω τι εννοείτε.
     - Κρίμα, και φαινόσουν έξυπνη! Εννοούμε ότι οι αμυγδαλιές κάνουν αμύγδαλα, χελόουουου!
     - Θα ήταν λίγο περίεργο να κάνατε εσείς αμύγδαλα, δεν νομίζετε;
     - Οι εξυπνάδες σε μάραναν, θέλεις να μάθεις, ναι ή όχι;
     - Φυσικά και θέλω να μάθω.
     - Άκου, λοιπόν, επειδή οι αμυγδαλιές κάνουν αμύγδαλα, που τρώγονται και άρα είναι χρήσιμα, γι'αυτό και τα άνθη της αμυγδαλιάς θεωρούνται πιο σημαντικά και τους δίνεται μεγαλύτερη σημασία. Αλλιώς, μη μου πεις ότι τα δικά μας λουλουδάκια δεν είναι πανέμορφα! Κοίτα τι όμορφες που είμαστε όταν λικνίζονται τα ανθισμένα μας κλαδιά στον αέρα!
     Και για να μου το αποδείξουν, άρχισαν να χορεύουν.
     - Δεν είναι εντυπωσιακό το θέαμα; με ρώτησαν.
     - Ναι, αλλά και οι αμυγδαλιές...
     - Έλεος πια με αυτήν την προπαγάνδα υπέρ των αμυγδαλιών! Μη μας πεις: τα τρως και εσύ τα αμυγδαλάκια, έτσι;
     - Σας παρακαλώ, τα αμύγδαλα δεν έχουν καμία σχέση, είναι απλώς θέμα αισθητικής!
     - Και δεν είναι πιο όμορφο ένα δέντρο με καταπράσινα φύλλα και κατακίτρινα άνθη; Προτιμάς ένα δέντρο χωρίς φύλλα, που μοιάζει να είναι καλυμμένο από χιόνι;
     - Δεν μπορώ να πω, είστε εντυπωσιακές...
     - Ε, τότε;
     - Τι να πω;
     - Και ύστερα βγαίνει αυτός ο τύπος και γράφει και ένα ποιηματάκι, και κάποιος άλλος το μελοποιεί, και έτσι δημιουργούνται οι προκαταλήψεις...
     - Σε ποιο τραγουδάκι αναφέρεστε;
     - Θα το ξέρεις κι εσύ, υποθέτω: "ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά..."
     - Α, ναι....
     - Βλέπεις; Παντού αδικίες, αδερφάκι μου, παντού αδικίες!
     - Δηλαδή, αν βγει ένα άλλο τραγουδάκι να μιλάει για τις γαζίες θα αποκατασταθεί η αδικία; ρώτησα.
     - Ίσως και να μην αποκατασταθεί, αλλά τουλάχιστον θα έχει γίνει κάποιο βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Αλλά ποιος θα ασχοληθεί τώρα με τις γαζίες;
     - Εγώ, τους είπα, επειδή πολύ με είχε συγκινήσει το πρόβλημά τους. 
     Και έστιψα το μυαλό μου και βγήκε αυτό:
     
     Ετίναξε την ανθισμένη τη γαζία,
     και τα κλαδιά της χόρευαν
     και κίτρινο ήταν το φόρεμά της 
     να την κοιτάζουν δεν την χόρταιναν.
     - Τρελλή, γαζία, που είσαι ανθισμένη,
     τον κρύο τον καιρό δεν τον θωρείς;
     - Ας έχει κρύο, καθόλου δεν φοβάμαι,
     η Άνοιξη ζυγώνει, θα το δεις.

     Οι γαζίες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
     - Εντάξει, καλό είναι, είπαν, δεν είναι βέβαια και σαν το άλλο, αλλά κάτι είναι και αυτό, σε ευχαριστούμε και μόνο για την προσπάθεια.
     Και για να με ευχαριστήσουν, άρχισαν και πάλι να χορεύουν.
     - Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη, τους είπα καθώς έφευγα.
     - Και εμείς σε ευχαριστούμε, μου απάντησαν.
     Γυρίζοντας στο σπίτι πέρασα και από την αμυγδαλιά.
     - Τι έγινε, την πήρες τη συνέντευξη; με ρώτησε.
     - Ναι, την πήρα.
     - Και τι συμπέρασμα έβγαλες; 
     - Ότι οι γαζίες είναι πολύ αδικημένες...
     - Ώστε έτσι, ε; είπε και μερικά πέταλα έπεσαν χορεύοντας στο έδαφος.
     - Μη θυμώνεις, είναι η προσωπική μου άποψη.
     - Θα θυμώνω όσο θέλω! Ξέρεις τι δύσκολο που είναι να πρέπει να ανθίσεις για να δείξεις στον κόσμο ότι έρχεται η Άνοιξη, άσχετα με το πόσο κρύο κάνει ακόμη;
     - Μα και η γαζίες...
     - Ξέρεις τι ευθύνη είναι να ξέρεις ότι από εσένα περιμένουν να δουν πότε έρχεται η Άνοιξη; Εγώ είμαι ταγμένη στην υπηρεσία του κόσμου, εκτελώ λειτούργημα! Ενώ οι γαζίες έχουν το ελεύθερο να ανθίζουν όποτε τους έρθει και να κάνουν μποέμικη ζωή!
     - Μήπως είσαι υπερβολική;
     - Καθόλου υπερβολική! Και να είμαι υποχρεωμένη να ανθίσω όταν πρέπει, και ύστερα να δίνω τους καρπούς μου, τα αμυγδαλάκια μου... Ενώ, οι γαζίες τι δίνουν; Τίποτα!
     - Ε, καλά, αν το θέτεις έτσι...
     - Και πώς αλλιώς να το θέσω;
     Η αλήθεια είναι πως ένα δίκιο το είχε και η αμυγδαλιά. Φτου, να πάρει, πάλι μπερδεύτηκα!
     Γύρισα στο σπίτι χωρίς να έχω αποφασίσει ούτε υπέρ της μίας, ούτε υπέρ της άλλης πλευράς. Και τότε - για την ακρίβεια, λίγες μέρες αργότερα - έπαθα οξεία αμυγδαλίτιδα και η πλάστιγγα άρχισε να γέρνει σταθερά προς τις γαζίες, αφού ούτε να ακούσω για αμύγδαλο δεν ήθελα.  Και μέχρι και το όνομα του μπλογκ σκέφτηκα να αλλάξω. Θύμιζε επικίνδυνα την οξεία αμυγδαλίτιδα...

2 σχόλια:

  1. Με άφησε άφωνο η πανέμορφη ιστοριούλα σου. Τι να πω; Και τα δυό αυτά δεντράκια είναι μια όμορφιά της φύσης και το μήνυμα της Άνοιξης που πλησιάζει.
    Νάσαι καλά καλή μου φίλη και καλό σου Σαββατοκλύριακο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ πολύ, Dennis! Καλό Σαββατοκύριακο και σε εσένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question