Άγριο κυνηγητό

   

     Καιρό έχει να εμφανιστεί η Πίπη, όμως η αλήθεια είναι ότι η Χώρα του διαμερίσματος είναι πολύ ήσυχη και το ίδιο είναι και οι Χώρες της μπροστινής και της πίσω βεράντας, ιδιαίτερα μετά το θάνατο του δυόσμου, του δεντρολίβανου, της λεβάντας και της πασχαλιάς. Οι θάνατοι φαίνεται να οφείλονταν σε φυσικά αίτια, φήμες όμως λένε ότι τόσοι θάνατοι μαζεμένοι δεν μπορεί να ήταν τυχαίοι.

     Τέλος πάντων. Η ουσία είναι ότι η Πίπη δεν βρίσκει καμία ιστορία να πει, και αυτό την έχει οδηγήσει στη σιωπή. Το μόνο που της μένει να κάνει, αφού της τελείωσαν οι ιστορίες, είναι να ασχολείται με την καθημερινότητά της, η οποία, σε αντίθεση με τα όσα διαβάζετε εδώ μέσα, είναι τόσο, μα τόσο πεζή και βαρετή... Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, γι'αυτό η Πίπη συνεχίζει να έχει τα αυτιά και τα μάτια της ανοιχτά.

     Κοντά στη Χώρα του διαμερίσματος, υπάρχει ένας κορμός δέντρου. Δε φαίνεται κάτι το ιδιαίτερο, μόνο που σε ένα σημείο του, όπου άλλοτε ξεφύτρωνε ένα κλαδί, τώρα υπάρχει μία σειρά ομόκεντρων κύκλων. Κανείς δε φαίνεται να τον προσέχει, αυτόν τον κορμό. Να, όμως, που η Πίπη τον πρόσεξε. Και όχι μόνο τον πρόσεξε, αλλά και αναρωτήθηκε: Τι να ήταν, άραγε, αυτό το βαθούλωμα στον κορμό;

     Η Ρίνα η Μινωταυρίνα, η καλή φίλη της Πίπης, της είπε ότι ίσως ήταν χρονομηχανή, κάτι που η Πίπη δεν είχε σκεφτεί καθόλου. Όσο, όμως, το σκεφτόταν, τόσο περισσότερο πιθανή της φαινόταν αυτή η εξήγηση. Και μια και δυο, πήγε στον κορμό και στάθηκε μπροστά στο βαθούλωμα.

     Το κοίταζε, το κοίταζε, το κοίταζε, και όλο και το κοίταζε, αλλά αυτό παρέμενε ίδιο και απαράλλαχτο. Μπα, μάλλον λάθος θα είχε κάνει η Ρίνα η Μινωταυρίνα. Αλλά, τότε, σαν να της φάνηκε της Πίπης ότι άκουσε φωνές. Κοίταξε γύρω της, δεν υπήρχε κανείς. Και τότε, από πού έρχονταν οι φωνές;

     Δε θα το πιστέψετε, αλλά οι φωνές έρχονταν από τον κορμό! Και όσο πλησίαζε η Πίπη το αυτί της στον κορμό, τόσο οι φωνές δυνάμωναν! Όμως, επειδή δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι έλεγαν οι φωνές, η Πίπη πλησίασε τον κορμό ακόμα περισσότερο. Έφτασε πια τόσο κοντά, που λίγο έλειπε το κεφάλι της να χωνόταν μέσα στον κορμό.

     Και τότε, η Πίπη ένιωσε μία δύναμη να την τραβάει, και η δύναμη αυτή την τραβούσε προς το κέντρο των ομόκεντρων κύκλων, και η Πίπη προσπάθησε να αντισταθεί, αλλά δεν τα κατάφερε, και τότε οι κύκλοι άρχισαν να μεγαλώνουν και η Πίπη άρχισε να μικραίνει... Και προτού το καταλάβει, η Πίπη είχε μπει μέσα στους ομόκεντρους κύκλους και προχωρούσε γοργά προς το κέντρο!

     Οι φωνές είχαν δυναμώσει πάρα πολύ, το ίδιο και η δύναμη που τραβούσε την Πίπη. Και τότε η Πίπη βρέθηκε σε ένα μέρος μαγικό! Και το μέρος εκείνο ήταν γεμάτο περίεργα πλάσματα, και δέντρα που τραγουδούσαν, και πουλιά που μιλούσαν, και λουλούδια από ζαχαρωτά, και πολλά άλλα θαυμαστά πράγματα. Και εκεί, ανάμεσα σε όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα, κουτσομπόλες ιστορίες, ντυμένες με τα καλά τους, περνούσαν μπροστά από την Πίπη δυο-δυο, πιασμένες αγκαζέ, σιγοψιθυρίζοντας μεταξύ τους, ενώ άλλες ιστορίες, πιο χαλαρές εκείνες, ήταν ξαπλωμένες στο γρασίδι και έκαναν ηλιοθεραπεία και άλλες, πιο αθλητικές, έπαιζαν ρακέτες...

     Και η Πίπη κατάλαβε πού είχαν εξαφανιστεί τόσο καιρό οι ιστορίες, και τις πλησίασε, αλλά εκείνες έκαναν σαν να μην υπήρχε, και κοιτάζονταν μεταξύ τους, και χαχάνιζαν, ή συνέχιζαν την ηλιοθεραπεία και τις ρακέτες. Και η Πίπη τους φώναξε, και μόνο τότε εκείνες συνειδητοποίησαν την παρουσία της. Και την κοίταξαν, και ύστερα κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, και μία από αυτές, μία ιστορία με ένα φόρεμα πουά, τη ρώτησε τι ήθελε. Και τότε η Πίπη τους ζήτησε να γυρίσουν μαζί της στη Χώρα του διαμερίσματος, ή έστω στις Χώρες της μπροστινής και της πίσω βεράντας, αν το προτιμούσαν. 

     Αλλά εκείνες αρνήθηκαν και είπαν ότι εκεί περνούσαν πολύ καλά και δεν είχαν κανέναν σκοπό να αφήσουν την καλοπέρασή τους. Και η Πίπη, αφού τους υποσχέθηκε ό,τι μπόρεσε να τους υποσχεθεί, χωρίς αποτέλεσμα όμως, αποφάσισε ότι άλλος τρόπος από το να τις πάρει μαζί της με το ζόρι δεν υπήρχε. Και προσπάθησε να πιάσει μία ιστορία, αλλά εκείνη της ξέφυγε μέσα από τα χέρια της. Και η Πίπη προσπάθησε να πιάσει μια άλλη ιστορία, αλλά και εκείνη της ξέφυγε. Και βούτηξε η Πίπη ένα δίχτυ για πεταλούδες, που βρήκε επάνω σε ένα παγκάκι, και άρχισε να κυνηγάει τις ιστορίες. Και έτρεχαν πολύ γρήγορα οι ιστορίες, και όλο της ξέφευγαν της Πίπης, παρ'όλο που κρατούσε και δίχτυ. Και ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι, αλλά η Πίπη δεν το έβαζε κάτω. Και το κυνηγητό συνεχιζόταν. Και οι φωνές και τα τρεχαλητά αντηχούσαν από άκρη σε άκρη στο μαγικό εκείνο μέρος.

     Αν κάποιος περάσει δίπλα από τον κορμό, το πιθανότερο είναι να μην του δώσει σημασία και να τον προσπεράσει. Αν, όμως, σταθεί μπροστά στον κορμό και αφουγκραστεί λίγο, ίσως και να ακούσει τις φωνές των ιστοριών. Και τότε σίγουρα θα σταθεί και θα πλησιάσει κοντά για να ακούσει καλύτερα. Και αν πλησιάσει πολύ κοντά, ίσως να βρεθεί κι εκείνος μέσα στο μαγικό μέρος με τις ιστορίες. Και ίσως να βοηθήσει την Πίπη στο κυνήγι.
     Αλλά, μεταξύ μας, πιο πιθανό είναι να μείνει εκεί μέσα η Πίπη, κυνηγώντας ιστορίες...

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου