Ξυπνήματα

     Ξανάρχισαν να ξεπετάγονται τα νέα φύλλα. Και ξανάρχισαν να ξεπετάγονται τα πρώτα μπουμπούκια. Και όπου σταθείς και όπου βρεθείς, υπάρχει ένας διάχυτος θόρυβος που συνυπάρχει με όλους τους άλλους θορύβους της καθημερινότητας, και γι'αυτό οι περισσότεροι δεν τον αντιλαμβάνονται. 

     Μόνο αυτοί που έχουν πολύ ευαίσθητη ακοή και αυτοί που ακούν πολύ προσεκτικά μπορούν να ακούσουν αυτόν τον διάχυτο θόρυβο. Και αν προσέξουν πολύ, μα πάρα πολύ, και αν προσπαθήσουν να ακολουθήσουν αυτόν τον θόρυβο, τότε σιγά-σιγά οι ήχοι που τον απαρτίζουν αρχίζουν να ξεχωρίζουν, και αν συγκεντρωθούν κι άλλο, τότε αρχίζουν να ξεδιαλύνουν αυτούς τους ήχους, τους τόσο αχνούς και αέρινους...

     Και καταλαβαίνουν ότι οι ήχοι αυτοί δεν είναι τίποτα άλλο από ψιθύρους, πολλές μικρές, αχνές, σαν παιδικές, φωνές ακούγονται, άλλες ντροπαλές, άλλες πιο τζαναμπέτισσες, αλλά όλες μαζί δημιουργούν ένα διαρκές σούσουρο, σαν ένα πολυάσχολο μελίσσι.

     Δεν είναι ανθρώπινες αυτές οι φωνές, είναι οι φωνές των δέντρων, και των λουλουδιών, και των φύλλων, και είναι και οι φωνές των πουλιών που μπερδεύονται και αυτές, ας μην τα αγνοούμε τα πουλιά, και μοιάζουν λες και τα νέα φύλλα, τα νέα λουλούδια, τα  νέα κλαδιά, λες και διστάζουν να ξεπροβάλλουν. Είναι λες και παίζουν κρυφτό και φοβούνται ότι αν δεν ξεμυτίσουν τη σωστή στιγμή, αυτός που τα φυλάει θα τα βρει και θα χάσουν.

     Αλλά στον αέρα πλανάται και ένα τραγούδι, ένα τραγούδι που δεν απευθύνεται σε ανθρώπινα αυτιά και γι'αυτό κανείς δεν μπορεί να το ακούσει. Και το τραγούδι αυτό το τραγουδούν πανέμορφες σειρήνες, που τάζουν σε όποιον τις ακολουθήσει ολόκληρο τον κόσμο σε μια στιγμή. 

     Και είναι τόσο όμορφο το τραγούδι των σειρήνων, που τα φύλλα και τα λουλούδια αρχίζουν ένα-ένα να ξεμυτίζουν από τις κρυψώνες τους. Και τα κλαδιά καλύπτονται σιγά-σιγά με πράσινα φυλλαράκια και με πολύχρωμα, μυρωδάτα λουλούδια.

     Και ο αέρας γεμίζει μεθυστικές μυρωδιές, και γεμίζει και γύρη, και όπως ξεμυτίζουν τα φύλλα και τα μπουμπούκια επάνω στα κλαδιά, έτσι ξεμυτίζουν και τα χαρτομάντηλα που συνοδεύουν όλες τις αλλεργίες...

     Και κοιτάζεις το ημερολόγιο και συνειδητοποιείς ότι η Άνοιξη έχει έρθει εδώ και καιρό και ότι κοντεύει και να τελειώσει. Και αναλογίζεσαι πόσο γρήγορα τρέχει ο καιρός... Αλλά τότε σηκώνεις τα μάτια και βλέπεις την Άνοιξη να σου χαμογελάει έξω από το παράθυρό σου. Και, παρ'όλο που ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα, εσένα, τελικά, δε σε νοιάζει και τόσο...