Παρενέργειες

     Ο Πουαρό άνοιξε την πόρτα. Στην είσοδό της, ο Χέιστινγκς τον κοίταξε παραξενεμένος.

     - Θεέ μου, είπε ο Χέιστινγκς, Ηρακλή, είσαι καλά;

     - Πέρασε μέσα, Χέιστινγκς, είπε ο Πουαρό. Τι σε φέρνει στο σπίτι μου, τέτοια ώρα;

     - Είναι δέκα και είκοσι.

     - Ω, μον Ντιέ! Θα έπαιρνα όρκο ότι είναι επτά και πέντε...

     - Είσαι καλά; ξαναρώτησε ο Χέιστινγκς.

     - Καλά είμαι, μόνο λίγο κουρασμένος..., είπε ο Πουαρό, καθώς περνούσε μπροστά από τον καθρέφτη του σαλονιού.

     Έριξε μια ματιά.

     - Ω, μον Ντιέ, είπε, έχεις δίκιο, Χέιστινγκς, το μουστάκι μου έχει τα χάλια του!

     - Φαίνεται πως πέρασες καλά, εχθές το βράδυ, σχολίασε ο Χέιστινγκς. 

     - Δεν ήταν κι άσχημα, είπε ο Πουαρό, ενώ προσπαθούσε να επαναφέρει το μουστάκι του στην αγαπημένη, τσιγκελωτή του μορφή. Ειλικρινά λυπάμαι που σε ανάγκασα να δεις το κατεστραμμένο μου μουστάκι.

     - Δεν πειράζει, είπε ο Χέιστινγκς.

     - Περίμενε εδώ, μέχρι να ντυθώ, είπε ο Πουαρό. Δυστυχώς, η Ντολόρες με εγκατέλειψε εχθές και δεν υπάρχει κανείς να σε σερβίρει ενόσω περιμένεις. Αν θέλεις, σερβιρίσου μόνος σου.

     - Εδώ έχεις μόνο μπύρες, είπε ο Χέιστινγκς.

     - Εννοείται, ακούστηκε ο Πουαρό από το διπλανό δωμάτιο. Μου τις στέλνουν απευθείας από τις Βρυξέλλες. Έχω μεγάλη ποικιλία, αν θέλεις, υπάρχουν και μπύρες με γεύσεις φρούτων.

     Μία έκφραση αηδίας σχηματίστηκε στο πρόσωπο του Χέιστινγκς και χάρηκε που ο Πουαρό βρισκόταν στο διπλανό δωμάτιο και δεν μπορούσε να τον δει.

     - Προτιμώ να μην πιώ, είπε.

     - Όπως θέλεις, απάντησε ο Πουαρό.

     Ο Χέιστινγκς κάθησε σε μία πολυθρόνα και άρχισε να χαζεύει το δωμάτιο. Ήταν αρκετά τακτοποιημένο. Η απουσία της Ντολόρες δεν ήταν ακόμα αισθητή, αν και στο τραπεζάκι του σαλονιού υπήρχε μία υποψία σκόνης. Ένα βιβλίο βρισκόταν επάνω στο τραπεζάκι. Ο Χέιστινγκς έσκυψε λίγο για να διαβάσει τον τίτλο. Δεν ήταν στα αγγλικά. Ξανακούμπησε στην πλάτη της πολυθρόνας.

     - Λοιπόν, είπε δυνατά για να τον ακούσει ο Πουαρό στο διπλανό δωμάτιο, πού ήσουν εχθές το βράδυ; Σου τηλεφώνησα κατά τις οκτώ και μισή και δεν σε βρήκα.

     - Δε σου είχα πει; Είχα πάει στο ριγιούνιον!

     - Α, ναι, τώρα θυμήθηκα! Θα πέρασες καλά, υποθέτω...

     - Ναι, αν εξαιρέσεις τον πονοκέφαλο με τον οποίο ξύπνησα σήμερα...

     - Πολύ αλκοόλ;

     - Κάθε άλλο!

     - Γιατί; Δεν είχαν ποτά; 

     - Και που είχαν...

     - Τι εννοείς;

     - Μα, σε ριγιούνιον της Ένωσης Επιφανών Βέλγων και να μην έχουν καθόλου μπύρα, είναι ποτέ δυνατόν; Η δική μου κάβα είναι πάντα γεμάτη!

     - Αυτό είναι αλήθεια, είπε ο Χέιστινγκς, καθώς κοιτούσε εντυπωσιασμένος την ποικιλία από μπύρες που στέκονταν περήφανα στο μικρό μπαράκι, η μία δίπλα στην άλλη.

     - Πρέπει, βέβαια, να ομολογήσω ότι το χαβιάρι ήταν εξαιρετικής ποιότητας και το τίμησα δεόντως, συνέχισε ο Πουαρό.

     - Δεν είχαν μύδια φέτος; ρώτησε ο Χέιστινγκς.

     - Αστειεύεσαι; Ύστερα από το περσινό φιάσκο;

     - Τι εννοείς;

     - Δε θυμάσαι που σου είχα πει ότι τα μύδια ήταν ισπανικά;

     - Α, ναι...

     - Αν υπάρχουν πέντε φημισμένα βελγικό προϊόντα, ένα από αυτά είναι τα μύδια! Και αν υπάρχει ένας ουρανίσκος που τα αναγνωρίζει, αυτός είναι ο δικός μου. Ύστερα από τα περσινά, λοιπόν, δε θα τολμούσαν, παρουσία μου, να ξαναπαρουσιάσουν μύδια υποδεέστερα των βελγικών. Προτίμησαν το ρωσικό χαβιάρι και τον νορβηγικό σολομό. Τουλάχιστον, επρόκειτο για γνήσια προϊόντα.

     Ο Πουαρό εμφανίστηκε στην πόρτα. Φορούσε παντελόνι με τσάκιση και άψογα σιδερωμένο λευκό πουκάμισο. Το μουστάκι του είχε αποκτήσει την γνωστή, τσιγκελωτή του γεωμετρία.

     - Καλύτερα έτσι, νε'σ'πα; είπε. Είσαι σίγουρος ότι δε θέλεις να πιείς κάτι;

     - Ήπια ήδη ένα ουίσκι καθώς ερχόμουν, δικαιολογήθηκε ο Χέιστινγκς.

     - Ουίσκι! έκανε ο Πουαρό με αποστροφή. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πώς το πίνεις!

     - Κι όμως, στην Σκωτία λένε ότι όποιος δεν πίνει ουίσκι δεν είναι άντρας.

     - Τότε ίσως δεν είναι άντρας κι όποιος δε φοράει φούστα.

     - Κιλτ το λένε.

     - Ξέρω πολύ καλά πώς το λένε, όπως ξέρω και ότι το ουίσκι δεν πίνεται. Αλλά δε θα τσακωθούμε γι'αυτό. Έτσι κι αλλιώς, καθείς με τα γούστα του και την ανατροφή του.

     Του Χέιστινγκς δεν του άρεσε καθόλου το σχόλιο του Πουαρό αλλά δεν είπε τίποτα.

     - Αν ήταν εδώ η Ντολόρες, κάτι θα μου έφτιαχνε για τον πονοκέφαλο, είπε ο Πουαρό. Τώρα θα πρέπει να πορευτώ μόνος μου.

     - Γιατί έφυγε;

     - Για να παντρευτεί, λέει... Βρήκε τον άντρα της ζωής της και τον ακολούθησε στο Παρίσι.

     - Στο Παρίσι;

     - Ναι.

     - Η Ντολόρες;

     - Ακριβώς, μον αμί. Ο άντρας της ζωής της είναι Γάλλος και ονομάζεται Φρανσουά Τιρμπουσόν, ή κάπως έτσι.

     - Ποτέ δε φανταζόμουν ότι η Ντολόρες θα παντρευόταν Γάλλο. Πάντα πίστευα ότι θα επέλεγε κάποιον Ισπανό.

     - Λόγω ονόματος;

     - Ίσως.

     - Μα, η Ντολόρες δεν είναι Ισπανίδα, μον αμί!

     - Και τι είναι;

     - Κολομβιανή! Αλλά και Ισπανίδα να ήταν, σε αυτήν εδώ την πόλη βρίσκεις γαμπρό από οποιαδήποτε χώρα, γιατί να περιοριστεί σε κάποιον Χοσέ, Χουάν ή Κάρλος;

     - Σωστά. Εξάλλου, είναι και το Παρίσι στη μέση...

     - Σιγά την πόλη! Εντάξει, μεταξύ μας, είναι καλύτερο από το Λονδίνο, αλλά σαν τις Βρυξέλλες δεν είναι. Να μου το θυμηθείς πως οι Βρυξέλλες θα γίνουν το κέντρο της Ευρώπης, μια μέρα...

     Ο Χέιστινγκς προτίμησε να επαναφέρει το θέμα στην Ντολόρες.

     - Και τώρα τι θα κάνεις χωρίς την Ντολόρες;

     - Τι ερώτηση! Μία είναι η λύση, φυσικά, θα προσλάβω άλλη οικιακή βοηθό! Αλλά αυτή τη φορά θα προτιμήσω Βελγίδα, ίσως κάποια κοπέλα από την επαρχία, αλλά τουλάχιστον θα τρώω σωστό φαγητό. Η Ντολόρες ποτέ δεν κατάφερε να μου μαγειρέψει ένα φαγητό της προκοπής, και με την ευαισθησία που έχω στο στομάχι, κάθε τρεις και λίγο είχα δυσπεψία. Και να πει κανείς ότι δεν προσπάθησα να την εκπαιδεύσω... Τρεις από τους καλύτερους βελγικούς οδηγούς μαγειρικής της έφερα!

     - Ίσως να φταίει το ότι δεν γνώριζε γαλλικά, για να τους διαβάσει.

     - Στα φλαμανδικά ήταν, αλλά και πάλι, αφού της μετέφραζα εγώ! Τίποτα, τίποτα, αν η γυναίκα δεν έχει εκπαιδευτεί σωστά από τα μικράτα της, δεν υπάρχει ελπίδα αργότερα.

     - Τέλος πάντων, και πώς σκοπεύεις να την βρεις την Βελγίδα επαρχιώτισσα, θα βγεις στο δρόμο και θα ψάχνεις;

     - Εννοείται πως όχι, θα βάλω αγγελία στις εφημερίδες!

     - Α...

     - Ναι. Θα μπορούσες κιόλας να με βοηθήσεις με τη σύνταξη της αγγελίας, αν θέλεις.

     - Πολύ ευχαρίστως.

     Ο Πουαρό άνοιξε ένα συρταράκι του σεκρετέρ που βρισκόταν σε μια γωνία, έβγαλε από μέσα χαρτί και στυλό και τα έδωσε στον Χέιστινγκς.

     - Καλύτερα να την γράψεις εσύ, ενόσω εγώ θα υπαγορεύω, είπε. Σκέφτομαι καλύτερα όταν υπαγορεύω, παρά όταν γράφω.

     Ο Χέιστινγκς δεν είπε τίποτα.

     - Λοιπόν, άρχισε ο Πουαρό, ας αρχίσουμε. Επιφανής ιδιωτικός αστυνομικός ζητεί νεαρή Βελγίδα, είναι καλό το "επιφανής"; Μήπως να προτιμήσω το "διάσημος", που είναι πιο συνηθισμένο;

     - Τι να πω; Ίσως δεν είναι και η καλύτερη ιδέα να μιλάει κανείς έτσι για τον εαυτό του...

     - Α, μα τι λες, μον αμί, πώς αλλιώς θα γίνει, αφού εγώ ο ίδιος συντάσσω την αγγελία; Προτείνεις να προσλάβω άλλον για να με εκθειάζει; Εξάλλου, θα πρέπει να αναφερθεί και το πόσο καλός είμαι, για να ξέρουν οι υποψήφιες ότι πρόκειται για μια δουλειά με κύρος.

     - Η δουλειά της οικιακής βοηθού;

     - Εννοείται! Ίδια είναι η οικιακή βοηθός ενός παπά και η οικιακή βοηθός ενός επιφανούς ιδιωτικού αστυνομικού; Θα προτιμήσω το "επιφανής", τελικά. Θα λειτουργήσει και ως δοκιμασία γλωσσικού επιπέδου.

     - Τι το χρειάζεσαι το υψηλό γλωσσικό επίπεδο; Θα την χρησιμοποιείς και ως γραμματέα;

     - Όχι, αλλά σίγουρα θα χρειαστεί κάποιες φορές να μιλήσει στο τηλέφωνο. Δε θα ήθελα να κάνει άσχημη εντύπωση. Όταν καλούμε σε ένα σπίτι, το επίπεδο της οικιακής βοηθού που απαντάει στο τηλέφωνο αποτελεί ένδειξη για το επίπεδο του εργοδότη της.

     - Με την Ντολόρες δεν είχες πρόβλημα.

    - Η Ντολόρες είχε έρθει εδώ όταν ήταν τεσσάρων ετών και πρακτικά ήταν Βρετανίδα.

     - Ωραία, λοιπόν. Επιφανής ιδιωτικός αστυνομικός ζητεί νεαρή Βελγίδα...

     - ... κατά προτίμηση από την περιοχή του Σπα, για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός. Αξιοπρεπέστατο περιβάλλον, μισθός ικανοποιητικός. Επιθυμητά προσόντα: τιμιότητα, εχεμύθεια, ταχύτητα, αποτελεσματικότητα. Θα εκτιμηθεί ιδιαίτερα η γνώση της παραδοσιακής βελγικής μαγειρικής. Πώς σου φαίνεται;

     - Είναι λίγο μπερδεμένο... Διαβάζοντας κάποιος τα προσόντα, θα υπέθετε ότι πρόκειται για δουλειά ιδιαιτέρας γραμματέως...

     - Θέλεις να πεις ότι δεν χρειάζεται η εχεμύθεια ή η τιμιότητα; Η προηγούμενη οικιακή βοηθός του επιθεωρητή Τζαπ τον είχε ρημάξει! Ούτε μαχαίρι για να τρώει το φαγητό του δεν του είχε αφήσει, η αθεόφοβη!

     - Δε μιλάω για την τιμιότητα και την εχεμύθεια, η ταχύτητα και η αποτελεσματικότητα όμως...

     - Δεν έχεις δίκιο. Φαντάσου να χρειαστεί να μου σιδερώσει ένα πουκάμισο και να το αφήσει με τις μισές ζάρες! Ή να της ζητήσω να μου φέρει το μπαστούνι και το καπέλο μου για να βγω εσπευσμένα έξω και να κάνει δέκα ώρες!

     - Το αφήνω, λοιπόν... Θέλεις να προσθέσεις τίποτα άλλο;

     - Α, ναι! Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως θα ήταν προτιμότερο να μην γράψουμε "μισθός ικανοποιητικός".

     - Το σκέφτηκα και εγώ, για να είμαι ειλικρινής. Καλύτερα να γράφαμε "ικανοποιητικότατος". Ταιριάζει καλύτερα με το "αξιοπρεπέστατο περιβάλλον"...

     - Μα, τι λες; Ικανοποιητικότατος; Θέλεις όποιος διαβάσει την αγγελία να νομίζει πως είμαι Κροίσος; Έλεγα περισσότερο να αφαιρούσαμε εντελώς το επίθετο.

     - Δε θα έβγαζε νόημα, αν αφήναμε το μισθό σκέτο...

     - Δεν εννοούσα αυτό. Αλλά, αντί να αφήσουμε τις υποψήφιες να φαντάζονται - σύμφωνα με τα δικά της κριτήρια η κάθε μία - έναν μισθό που κατά πάσα πιθανότητα θα αδυνατώ να τους δώσω, καλύτερα να γράψουμε το ποσό κατευθείαν. Έτσι, θα γλιτώσουμε τις συνεντεύξεις με υποψήφιες που δε θα είναι διατεθειμένες να εργαστούν με το μισθό που είμαι διατεθειμένος να δώσω. Τι λες;

     - Είναι κάτι που δε συνηθίζεται, ομολογώ... αλλά εσύ αποφασίζεις. Και τι μισθό προτίθεσαι να δίνεις;

     - Ό,τι έδινα και στην Ντολόρες.

     - Δηλαδή;

     - Οκτώ λίρες την εβδομάδα.

     - Σοβαρά; Τόσο την πλήρωνες την Ντολόρες; Εγώ στη δικιά μου της έδινα δέκα.

     - Χέιστινγκς, Χέιστινγκς, το ξέρεις, δα, πως μπορεί να είμαι επιφανής, ταυτόχρονα όμως είμαι ένας πενιχρά αμοιβόμενος εργαζόμενος.

     - Δεν είναι ακριβώς έτσι...

     - Εξάλλου, μιλάμε για μηδενικά έξοδα διαβίωσης, αφού θα τρώει και θα κοιμάται στο σπίτι μου, για να μη μιλήσουμε για το κύρος του να εργάζεται για έναν τόσο επιφανή εργοδότη...

     - Να γράψω "οκτώ λίρες την εβδομάδα", λοιπόν;

     - Γράψ'το, ναι.

     - Κάτι άλλο;

     - Α, ναι, πρόσθεσε στο τέλος "Συστατικές επιστολές απαραίτητες". Θα γλιτώσουμε, έτσι, από αυτές που δεν έχουν προϋπηρεσία, και από αυτές που ίσως θεωρήσουν το μισθό που δίνω ως ένδειξη αναξιοπρεπούς διαβίωσης.

     - Ωραία, λοιπόν, το έγραψα.

     - Τέλεια! Θα μπορούσες να το πας εσύ σε κανα-δυο εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας;

     - Πολύ ευχαρίστως!

     - Ευχαριστώ πολύ, μον αμί.

     Ο Χέιστινγκς ξερόβηξε.

     - Τι συμβαίνει, Χέιστινγκς; ρώτησε ο Πουαρό.

     - Θα χρειαστώ χρήματα για την καταχώριση.

     - Α, ναι, βέβαια... Μπορείς να πληρώσεις εσύ, και να σου τα δώσω αργότερα, αφού πάω στην Τράπεζα; Δεν έχω καθόλου μετρητά στο σπίτι, τα τελευταία τα έδωσα εχθές το βράδυ στο ταξί.

     - ΟΚ, είπε ο Χέιστινγκς. Ποιες εφημερίδες προτιμάς για την καταχώριση;

     - Κάποιες με μεγάλη κυκλοφορία... Πήγαινε στην Ντέιλι Μίρορ και στην Γκάρντιαν... Α, πήγαινε και στην Ομπζέρβερ. Μερικοί διαβάζουν εφημερίδα μόνο τις Κυριακές.

     - Εντάξει, είπε ο Χέιστινγκς, πάω να κάνω την καταχώριση και ύστερα θα περάσω από το αστυνομικό τμήμα. Αν προλάβω το μεσημέρι, στο γυρισμό, θα περάσω και από εδώ.

     - Δε θα με βρεις. Εφόσον δεν έχω οικιακή βοηθό, θα αναγκαστώ να γευματίσω έξω. Ίσως επιλέξω το Γουίλτονς. Τα στρείδια τους είναι ένα καλό υποκατάστατο των βελγικών μυδιών... Εκτός αν έχεις σκοπό να με προσκαλέσεις στο σπίτι σου, οπότε δε θα ήθελα να σε προσβάλω... Εξαρτάται, βέβαια, και από το φαγητό που έχετε, το ξέρεις ότι το στομάχι μου είναι ιδιαίτερα ευαίσθητο...

     - Πίτα του βοσκού έχουμε, ξέφυγε του Χέιστινγκς.

     - Α, μα τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, η πίτα του βοσκού είναι ένα από τα αγαπημένα μου αγγλικά πιάτα, άσε που δεν με πειράζει καθόλου στο στομάχι! Αλλά, δεν ξέρω τι θα πει και η γυναίκα σου... Με συμπαθεί, βέβαια, αλλά ίσως να μην θέλει...

     - Όχι, να έρθεις, θα χαρεί να σε δει, είπε ο Χέιστινγκς για να μη φανεί ότι δεν ήταν αφεντικό στο σπίτι του, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν την κατσάδα που θα έτρωγε.

     - Εντάξει, λοιπόν, θα έρθω... Τι ώρα τρώτε; Δε θα ήθελα να σας ξεβολέψω...

     - Στις δύο.

     - Θα είμαι εκεί στις δύο ακριβώς.

     Ο Χέιστινγκς βγήκε στον δρόμο. Καλός και άγιος ο Πουαρό, αλλά ούτε Σκωτσέζος τόσα καβούρια στις τσέπες! Πού να του άρεσε και το ουίσκι, δηλαδή...