Επάνω στην ώρα

     Το φεγγάρι είχε γίνει σχεδόν ολοστρόγγυλο. Η Ιουλιέτα ακούμπησε στο περβάζι του παραθύρου της. Το κεφάλι της ήταν σκυμμένο και το πρόσωπό της φωτιζόταν από ένα γαλαζωπό, απόκοσμο φως.

     - Τι βαρεμάρα είναι αυτή! αναστέναξε, καθώς μετακινούσε τις εικόνες στην οθόνη του κινητού της. Όλο τα ίδια και τα ίδια!

     Ένα κουνούπι άρχισε να βουίζει κάπου εκεί κοντά. Τι εκνευριστικό! Και αυτός ο Ρωμαίος, άφαντος... Πού γυρνούσε, άραγε;

     - Ρωμαίο, Ρωμαίο, πού είσαι Ρωμαίο; μονολόγησε η Ιουλιέτα, καθώς έψαχνε τα ίχνη του στο διαδίκτυο. 

     Πουθενά ο Ρωμαίος! Μα, πού γυρνούσε; Μήπως, μήπως, μήπως - λέω - είχε βρει άλλη; Την Ιουλιέτα την έλουσε κρύος ιδρώτας. Όχι ότι θα δυσκολευόταν να βρει άλλον - από κούκλους γεμάτα τα κοινωνικά δίκτυα -, αλλά ήταν θέμα πρεστίζ. Άλλο να παρατάς, άλλο να σε παρατάνε!

     - Θα του δείξω εγώ, του γάιδαρου! είπε η Ιουλιέτα.

     Και αποφάσισε να ανεβάσει μια φωτογραφία της από την τελευταία της εκδρομή στα περίχωρα της πόλης. Βρήκε μία που είχε βγάλει δίπλα στο ποτάμι, κρατώντας στο χέρι της ένα χορταστικό σάντουιτς με προσούτο, μορταδέλα, σαλάμι και διπλό προβολόνε. Ήταν μια φωτογραφία με πολλές προοπτικές.

     - Αυτή θα ανεβάσω, είπε η Ιουλιέτα, να τη δει, να του πεταχτούν τα μάτια έξω. Θα αφαιρέσω το σάντουιτς, βέβαια. Και θα ανοίξω και λίγο το ντεκολτέ, να φαίνομαι πιο σέξι.

     Κοντοστάθηκε. Στο μυαλό της ήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου, με τους καλογραμμωμένους κοιλιακούς, το σέξι χαμόγελο και τα πυκνά του μαλλιά. Αναστέναξε. 

     - Μήπως, όμως, είμαι υπερβολική; αναρωτήθηκε. Μήπως του συμβαίνει τίποτα;

     Στον δρόμο κάτω από το παράθυρό της δεν υπήρχε ψυχή. Κόντευαν μεσάνυχτα.

     - Ναι, αλλά άλλες φορές, τέτοια ώρα, με τάραζε στα μηνύματα και τις φωτογραφίες. Όχι, όχι, τίποτα δεν του συμβαίνει. Απλώς, ο κύριος με βαρέθηκε. Αλλά θα του δείξω εγώ!

     Στο μυαλό της ξαναήρθαν οι φωτογραφίες του Ρωμαίου με τους κοιλιακούς. Ένας τέτοιος άντρας δικαιούταν μια δεύτερη ευκαιρία, αν μη τι άλλο.

     - Αχ, Θεέ μου, στείλε μου ένα σημάδι ότι ο Ρωμαίος μου με σκέφτεται! είπε η Ιουλιέτα, με το βλέμμα της στραμμένο προς το φεγγάρι, λες και ο Θεός κατοικούσε εκεί επάνω...

     Στην άκρη του δρόμου φάνηκε μια κοντόχοντρη σιλουέτα. Ήταν ένας νέος άντρας, κατά τα φαινόμενα. Ο άντρας ήταν μόνος του. Περπατούσε αργά και μάλλον αφηρημένα, καθώς η προσοχή του ήταν στραμμένη στο κινητό που κρατούσε στο χέρι του.

       - Τι κάνει αυτός ο τύπος τέτοια ώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Το σπίτι μου δεν βρίσκεται δα σε κεντρικό σημείο...

     Ο άντρας κάθησε σε ένα παγκάκι απέναντι.

     - Λες να έχει ραντεβού; σκέφτηκε η Ιουλιέτα και τον κοίταξε πιο προσεκτικά. Μπα, κατέληξε, σιγά τον άντρα που θα έχει και ραντεβού! Μισή πιθαμή άνθρωπος και στρογγυλός σαν μπάλα! Ποια θα γυρίσει να τον κοιτάξει;

     Εκείνη την ώρα, ο άντρας σήκωσε τα μάτια του προς τα πάνω και διέκρινε ότι το παράθυρο του απέναντι σπιτιού ήταν ανοιχτό. Μια φιγούρα διακρινόταν στο άνοιγμα του παραθύρου.

     - Γυναίκα είναι αυτό το πράγμα; αναρωτήθηκε ο άντρας. Πω, πω, τι άσχημη! Σαν μάγισσα μοιάζει! 

     - Τι με κοιτάζει τώρα αυτός; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Δεν κοιτάει τα χάλια του, που θα σηκώσει τα μάτια του επάνω μου;

     Ο άντρας κατέβασε το βλέμμα του και το πρόσωπό του φωτίστηκε και πάλι από το γαλαζωπό φως του κινητού του.

     - Να δεις που τον έστησαν, σκέφτηκε η Ιουλιέτα. Εμ, βέβαια, με αυτά τα μούτρα, πώς να μην τον στήσουν!

     Ο άντρας άρχισε να κοιτάζει μία-μία τις φωτογραφίες που ήταν αποθηκευμένες στο κινητό. 

     - Χάλια είναι όλες, είπε. Ποια να ανεβάσω τώρα; Τι βάσανο!

      Στο μεταξύ, η Ιουλιέτα είχε ξεκινήσει την επεξεργασία της φωτογραφίας της. Αφού εξαφάνισε το σάντουιτς και άνοιξε το ντεκολτέ, επιδόθηκε σε πιο εξειδικευμένες διορθώσεις. Μίκρυνε λίγο τη μύτη της, που κάλυπτε μεγαλύτερο μέρος της φωτογραφίας από εκείνο που της αναλογούσε, και φούσκωσε τα χείλη της. Ύστερα, έδωσε καλύτερο σχήμα στα μάτια της, και τους άλλαξε λίγο και το χρώμα. Εκείνο που είχε στην πραγματικότητα, ήταν πολύ αδιάφορο.

     - Καλύτερα έτσι, είπε. Κάτσε λίγο να φτιάξω και το δέρμα μου, νομίζω ότι γυαλίζει υπερβολικά...

     Αποφάσισε να σκουρύνει λίγο τον τόνο του δέρματος, θα μπορούσε να έχει πάρει λίγο χρώμα στην εκδρομή, άσχετα που δεν πήρε. Το βλέμμα της έπεσε στον άντρα στο απέναντι παγκάκι.

     - Τι κάνει τόση ώρα εκεί πέρα; σκέφτηκε.

     Ο άντρας μόλις είχε βρει μια μάλλον υποφερτή φωτογραφία. Ήταν μια φωτογραφία στον καναπέ του σπιτιού του. 

     - Καλή η πόζα, αλλά θα χρειαστεί να κάνω μια μικρή ζαβολιά.

     Η ζαβολιά, στην πραγματικότητα, δεν ήταν και τόσο μικρή. Ο άντρας αφαίρεσε από το τραπεζάκι μπροστά του όλα τα φαγώσιμα, αφαίρεσε από το χέρι του το κομμάτι πίτσας που κρατούσε, μέχρι και τα ψίχουλα από τον καναπέ εξαφάνισε! Ύστερα, άλλαξε το χρώμα του τοίχου και το χρώμα του καναπέ, για να ταιριάζουν καλύτερα με τα φυσικά του χρώματα.

     - Σίγουρα τον έστησαν, είπε η Ιουλιέτα. Και να δεις τώρα που στέλνει μηνύματα!

     Η Ιουλιέτα χαμογέλασε, και επειδή τον άντρα τον είχαν στήσει, αλλά και επειδή είχε καταφέρει να αφαιρέσει καμιά εικοσαριά κιλά από τη φωτογραφία της. 

       - Θα του δώσω μία ευκαιρία, είπε αναφερόμενη στο Ρωμαίο. Αν σε πέντε λεπτά δεν δώσει σημεία ζωής, θα ανεβάσω τη φωτογραφία. Και ύστερα, θα ψάξω για άλλον, πρόσθεσε.

     Ο άντρας κοίταξε ικανοποιημένος τη φωτογραφία του. Καμία σχέση με το προηγούμενο χάλι, αυτή τη φωτογραφία θα μπορούσε σίγουρα να την ανεβάσει. Πρόσθεσε λίγες ακόμα τούφες μαλλιών, διόρθωσε λίγο ακόμα το χαμόγελο και ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση".

     - Πω, πω, τι έπαθα, είπε και έμεινε με το δάχτυλο μετέωρο, παρά τρίχα να ξεχάσω τους κοιλιακούς, πώς την πάτησα έτσι;

     Ο άντρας βάλθηκε να εμφανίσει κοιλιακούς εκεί όπου δεν υπήρχαν. Δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα, ήταν κάτι που το έκανε συχνά. 

     - Έτοιμη η φωτογραφία, είπε, αλλά καθώς έκανε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση", το βλέμμα του έπεσε στο απέναντι παράθυρο.

     Η γυναίκα - κατά τα φαινόμενα -  ήταν ακόμα στο παράθυρο και τον κοίταζε.

     - Να δεις που αυτήν την έστησαν, σκέφτηκε και χαμογέλασε. Και τώρα αυτή έχει λυσσάξει για άντρα...

     Η Ιουλιέτα κοίταξε το ρολόι. Τρία λεπτά έμεναν μέχρι τη λήξη της προθεσμίας που είχε δώσει στο Ρωμαίο. Αλλά, γιατί την κοίταζε εκείνος εκεί ο αποτυχημένος;

     - Να δεις που αυτή με λιμπίζεται, σκέφτηκε ο άντρας και μια νέα ιδέα γεννήθηκε στο μυαλό του.

     Καλό το κυβερνοσέξ, αλλά υπήρχε και το σεξ το απλό, το γνήσιο, το αληθινό... Αυτή η τύπισσα, και ας μην βλεπόταν, έτσι καθώς την είχαν στήσει, ήταν τώρα τόσο λυσσασμένη για άντρα, που σίγουρα θα τον έβλεπε σαν ξερολούκουμο! Δεν έχανε τίποτα να δοκίμαζε την τύχη του. Η φωτογραφία μπορούσε να περιμένει. Σηκώθηκε από το παγκάκι και πήγε κάτω από το παράθυρό της.

     - Τι κάνει τώρα; αναρωτήθηκε η Ιουλιέτα. Γιατί ήρθε εδώ; Λες να έφαγε χυλόπιτα και τώρα να θέλει να δοκιμάσει την τύχη του μαζί μου; Αλλά ψώνισε από σβέρκο, δεν κάνω εγχείρηση αλλαγής φύλου καλύτερα;

     Έσκυψε λίγο προς τα κάτω και προσποιήθηκε ότι δεν είχε δει κανέναν.

     - Είναι κανείς εκεί; ρώτησε ύστερα από λίγο.

     Ο άντρας δεν απάντησε.

     - Είναι κανείς εκεί; ξαναρώτησε.

     Ο άντρας ξεροκατάπιε.

     - Καλησπέρα, είπε, περνούσα από εδώ και σας είδα ακουμπισμένη στο παράθυρο. Είστε καλά, μήπως σας συμβαίνει τίποτα;

     - Τίποτα δε μου συμβαίνει, πώς σας φάνηκε;

     - Σκέφτηκα ότι είναι μάλλον ασυνήθιστο για μια κοπέλα να μην κοιμάται, τέτοια ώρα...

     - Να κοιτάτε τη δουλειά σας! Και, εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχετε εδώ; Δεν βρισκόμαστε δα σε κανένα κεντρικό σημείο...

     - Σας είπα, απλώς περνούσα... Δεν ήθελα να σας ενοχλήσω, αλλά αν θέλετε παρέα, έστω να μιλήσετε...

     - Τι; Πώς τολμάτε; Γιατί να θέλω παρέα; Και τι εννοείτε "έστω να μιλήσουμε"; Υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσαμε να κάνουμε; Αν είναι δυνατόν!

     - Με συγχωρείτε, αλλά είδα ότι με κοιτούσατε που καθόμουν στο παγκάκι απέναντι...

     - Πώς; Εγώ σας κοιτούσα; Δεν θα είδατε καλά! Εγώ δεν κοιτάω άντρες, τι με περάσατε, για καμιά ξελιγωμένη;

     - Όχι, βέβαια...

     - Εγώ, εξάλλου, είμαι σχεδόν λογοδοσμένη με έναν παίδαρο ίσαμε κει επάνω, σιγά μην έχω μάτια για άλλον... Για να μην πω ότι, εκτός από κούκλος, είναι και πολύ δυνατός και δεν τον φτάνετε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι!

     - Δεν ήθελα να σας θίξω, προς Θεού...

     - Δεν κοιτάτε τα χάλια σας, καλύτερα; Ή νομίζετε ότι με αυτά τα μούτρα θα σταυρώσετε γυναίκα;

     - Τώρα το παρατραβάτε. Εγώ δε σας έθιξα...

     - Αυτό έλειπε!

     - Θα με αναγκάσετε να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους!

     - Σιγά τον αριστοκράτη! Αμ' ο άνθρωπος φαίνεται!

     - Τώρα, τι να σας πω;

     - Να μην πείτε τίποτα, και να κάνετε μεταβολή όπως είστε, και να φύγετε.

     - Εγώ φταίω, που είμαι ευγενής και καταδέχτηκα να θυσιαστώ για να σας χαρίσω μερικές όμορφες στιγμές!

     - Εσείς, θα χαρίζατε σε εμένα όμορφες στιγμές; Ας γελάσω!

     - Γελάστε όσο θέλετε, αλλά το ξέρετε πως έχω δίκιο. Εκτός αν στο σπίτι σας δεν έχετε καθρέφτες. Αλλά, σιγά μην έχετε!

     - Φυσικά και έχουμε καθρέφτες στο σπίτι, τι εννοείτε;

     - Και τότε πώς αντέχετε να κοιτάζετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη;

     - Α, μα εσείς το παρακάνατε! Πώς μιλάτε έτσι;

     - Μιλάω όπως μου μιλάνε!

     - Έχετε χάρη που δεν είναι εδώ ο καλός μου να με υπερασπιστεί, αλλιώς θα βλέπατε!

     - Ναι, φοβήθηκα τώρα!

     - Το λέτε επειδή δεν είναι εδώ.

     - Το λέω επειδή, κρίνοντας από αυτό που βλέπω, δε μου φαίνεται να έχει ιδιαίτερα καλή όραση!

     - Είστε ανάγωγος!

     - Ανάγωγη είστε εσείς, αλλά εγώ φταίω που σκέφτηκα να θυσιαστώ για χάρη σας!

     - Σιγά τον οσιομάρτυρα!

     - Δηλαδή, δεν με γλυκοκοιτούσατε πριν;

     - Εγώ; Ας γελάσω! Εσείς με κοιτούσατε!

     - Εγώ απλώς προσπαθούσα να διακρίνω αν το ον στο παράθυρο ήταν άντρας ή γυναίκα...

     - Πώς; Α, μα αυτό πάει πολύ! Λοιπόν, και για να τελειώνουμε, η μόνη περίπτωση να σας γλυκοκοιτούσα θα ήταν αν είχε γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Αλλά, από όσο μπορώ να κρίνω, ο κόσμος είναι στη θέση του. Οπότε, πηγαίνετε, κύριε!

     - Και ανάποδος να ήταν ο κόσμος, πάλι θυσία θα ήταν για εμένα μια συνεύρεση μαζί σας! Αλλά εγώ φταίω, που άφησα τα φιλάνθρωπα αισθήματά μου να εκφραστούν. Καληνύχτα σας!

     Ο άντρας άρχισε να απομακρύνεται με βιαστικά βήματα.

     - Άκου τον γελοίο! είπε η Ιουλιέτα. Πώς μπόρεσε να νομίσει ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι ανάμεσά μας;

     Το βλέμμα της έπεσε στο ρολόι.

     - Ωχ, με αυτόν τον ηλίθιο, πέρασε η ώρα! είπε. Η προθεσμία έχει προ πολλού εκπνεύσει. Ήρθε η ώρα να ανεβάσω τη φωτογραφία.

     Η Ιουλιέτα ετοιμάστηκε να πατήσει το πλήκτρο "δημοσίευση". Δεν πρόλαβε. Ο Ρωμαίος μόλις είχε ανεβάσει φωτογραφία! Ήταν καθιστός σε έναν καναπέ και χαμογελούσε. Μόνο το ένα του χέρι φαινόταν κάπως περίεργο, σαν να κρατούσε κάτι, όμως δεν κρατούσε τίποτα. Η Ιουλιέτα ξέχασε ό,τι είχε σκεφτεί μέχρι εκείνη την στιγμή, και έμεινε να θαυμάζει τους κοιλιακούς του...