Η Τραπουνζέλ

 

     Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κοριτσάκι, που το έλεγαν Ραπουνζέλ. Το κοριτσάκι αυτό, ενώ φαινόταν απόλυτα φυσιολογικό, είχε μια πολύ σπάνια πάθηση, που έκανε τα μαλλιά του τόσο γερά που ήταν αδύνατο να κοπούν.

     Αυτό στην αρχή δεν προβλημάτισε κανέναν, ίσα-ίσα που η μαμά της χαιρόταν να βλέπει τα μαλλιά της κόρης της να μεγαλώνουν, αφού έτσι μπορούσε να της φτιάχνει όμορφα κοτσιδάκια και πλεξούδες. Όταν, όμως, τα μαλλιά της Ραπουνζέλ μάκρυναν τόσο, που χρειάζονταν κόψιμο, οι γονείς της κατάλαβαν ότι υπήρχε πρόβλημα.

     Την πήγαν στους καλύτερους κομμωτές, τους πιο φημισμένους, τους πιο ακριβούς. Δεν κατάφεραν τίποτα. Έφεραν αγρότες με δρεπάνια, σαμουράι με σπαθιά, ξυλοκόπους με τσεκούρια. Κανείς τους δεν μπόρεσε να τα κόψει. Την πήγαν σε δερματολόγους. Ούτε οι δερματολόγοι μπόρεσαν να βοηθήσουν. Και αφού τα μαλλιά συνέχιζαν να μακραίνουν και πλέον σέρνονταν στο πάτωμα, η μόνη λύση που υπήρχε ήταν να τυλίξουν τις πλεξούδες της γύρω-γύρω στο κεφάλι της, σαν να φόραγε τουρμπάνι.

     Όμως, και αυτή η λύση ήταν προσωρινή, επειδή τα μαλλιά συνέχιζαν να μακραίνουν και το "τουρμπάνι" άρχισε να μεγαλώνει και να βαραίνει, με αποτέλεσμα η μικρή Ραπουνζέλ να αποκτήσει πονοκεφάλους. Οι γονείς της άρχισαν να καλούν γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, προσπαθώντας να βρουν λύση στο πρόβλημά τους, μέχρι που κάποιος ορθοπεδικός τους είπε ότι η κόρη τους κινδύνευε να πάθει αυχενικό σύνδρομο από το βάρος των μαλλιών της, και ότι δεν ήταν καλό να είναι τα μαλλιά της μαζεμένα επάνω στο κεφάλι της συνέχεια. 

     Τότε οι γονείς αποφάσισαν να λύσουν τα μαλλιά της, αλλά και πάλι υπήρχε πρόβλημα: τα μαλλιά καταλάμβαναν τόσο χώρο, που κάθε τρεις και λίγο όλο και κάποιος μπουρδουκλωνόταν σε αυτά και έτρωγε τα μούτρα του. Και ύστερα από πολλές τούμπες, οι γονείς συνειδητοποίησαν ότι τα μαλλιά είχαν καταλάβει σχεδόν όλο το σπίτι!

     Τελικά, η μόνη λύση που σκέφτηκαν ήταν να μετακομίσουν σε άλλο σπίτι, μεγαλύτερο, για να χωράνε τα μαλλιά της Ραπουνζέλ, αλλά και αυτό το σπίτι, ύστερα από λίγο καιρό, γέμισε μαλλιά. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, η Ραπουνζέλ έπιασε και ψείρες! Πού να φύγουν οι ψείρες από το κεφάλι της, αλλά και από τα κεφάλια των γονιών της, που κόλλησαν ψείρες από εκείνη!

     Η μαμά της Ραπουνζέλ, μια μέρα που έξυνε εντατικά το κεφάλι της, προσπαθώντας να ανακουφιστεί από τη φαγούρα, είχε μια πολύ καλή ιδέα: αντί να μετακομίσουν σε μεγαλύτερο σπίτι, θα μετακόμιζαν σε ψηλότερο, οπότε έτσι θα άφηναν τα μαλλιά να κρέμονται έξω από το σπίτι και όλο το σπίτι θα ήταν δικό τους, επιτέλους!

     Έτσι κι έκαναν, και η Ραπουνζέλ κατέληξε, αναγκαστικά, δίπλα σε ένα παράθυρο, με τα μαλλιά της ριγμένα απ'έξω απ'το παράθυρο, να ξύνεται και να βαριέται. Αλλά πολύ σύντομα, εκτός από τις ψείρες, η Ραπουνζέλ είχε να αντιμετωπίσει και το αυχενικό σύνδρομο, όπως τους είχε προειδοποιήσει ο ορθοπεδικός. Ο ορθοπεδικός επανήλθε για να εκτιμήσει την κατάσταση και, με δεδομένο ότι τα μαλλιά της δεν μπορούσαν να κοπούν με τίποτα, το μόνο που μπόρεσε να συστήσει ήταν δυνατά παυσίπονα και ένα μόνιμο κολλάρο στο λαιμό. Ο λαιμός της Ραπουνζέλ ανακουφίστηκε λίγο, αλλά η καημένη ένιωθε πως είχε μετατραπεί σε άγαλμα, από τον αυχένα και πάνω.

     Όπως ήταν αναμενόμενο, τα μαλλιά μάκρυναν κι άλλο, και κάποια μέρα έφτασαν μέχρι κάτω στο πεζοδρόμιο, με αποτέλεσμα οι περαστικοί να μην μπορούν πια να περάσουν από εκεί, χώρια που στα μαλλιά μπλέκονταν και όλα τα σκουπίδια του δρόμου, για να μη μιλήσουμε για τα αδέσποτα σκυλιά, που κατουρούσαν όπου κι όπου... Έπρεπε να ξαναμετακομίσουν επειγόντως, πιο ψηλά.

     Το πιο ψηλό σπίτι που βρήκαν ήταν ένα διαμέρισμα στην κορυφή ενός ουρανοξύστη, οπότε μετακόμισαν εκεί και η ζωή τους συνεχίστηκε πιο ομαλά, με μόνη τη διαφορά ότι τώρα η Ραπουνζέλ χρειαζόταν να φοράει ενισχυμένο κολλάρο στο λαιμό της. Η Ραπουνζέλ ένιωθε πολύ καλύτερα από κάθε άλλη φορά, αφού από το παράθυρο του διαμερίσματος είχε πολύ καλή θέα, κάτι που όμως δεν συνέβαινε για τους αποκάτω γείτονες, αφού τα μαλλιά της τους είχαν καλύψει τα παράθυρα.

     Πέρασε αρκετός καιρός, και τα μαλλιά της Ραπουνζέλ πλησίαζαν και πάλι το πεζοδρόμιο. Στο μεταξύ, η Ραπουνζέλ είχε γίνει μια όμορφη κοπέλα, λίγο μαστουρωμένη από τα παυσίπονα, βέβαια, αλλά κατά τ'άλλα μια χαρά. 

     Τότε, η μαμά της Ραπουνζέλ είχε μια καταπληκτική ιδέα: η κόρη της θα έδινε παραστάσεις, όπου θα επιδείκνυε τη δύναμη των μαλλιών της. Μπορεί να γνώριζε και κανέναν γαμπρό έτσι. Ενώ, κλεισμένη στο διαμέρισμα, αποκλείεται να γνώριζε κανέναν. Το συζήτησε και με τον μπαμπά και συμφώνησαν. 

     Έτσι, η Ραπουνζέλ ξεκίνησε να επιδεικνύει τη δύναμη των μαλλιών της σε πλατείες, σε πάρκα και σε γήπεδα, τραβώντας με τα μαλλιά της μπουλντόζες,  φορτηγά, νταλίκες γεμάτες βοοειδή, λεωφορεία γεμάτα επιβάτες, και τρένα γεμάτα σιδηρομετάλλευμα. Ο κόσμος έτρεχε να δει την όμορφη κοπέλα με την τεράστια δύναμη και πλήρωνε λεφτά γι'αυτό. Και οι γονείς της είχαν κάθε λόγο να είναι χαρούμενοι.

     Μια μέρα, που η Ραπουνζέλ ξεκουραζόταν δίπλα σε ένα ποτάμι, αφού προηγουμένως η μαμά της, με τη βοήθεια του μπαμπά της, της είχαν λούσει τα μαλλιά και τα είχαν απλώσει στην όχθη να στεγνώσουν, είδε έναν νεαρό με μελαγχολικό βλέμμα, που καθόταν λίγο πιο πέρα και ρέμβαζε.

    - Γεια σου, του είπε η Ραπουνζέλ, πώς σε λένε;

     - Το κανονικό μου όνομα δεν το γνωρίζω, της απάντησε. Αλλά από πολύ μικρό με φωνάζουν Ψαλιδοχέρη.

     Ο Ψαλιδοχέρης είχε τα χέρια του τυλιγμένα σε επίδεσμο.

     - Εμένα με λένε Ραπουνζέλ, είπε η Ραπουνζέλ.

     - Ξέρω ποια είσαι, είπε ο Ψαλιδοχέρης, σε είδα προχθές που τραβούσες δύο μπετονιέρες γεμάτες τσιμέντο με τα μαλλιά σου. Δε σε πονάνε;

     - Έχω συνηθίσει. Εξάλλου, παίρνω και παυσίπονα.

     - Σου αρέσει αυτό που κάνεις;

     - Δεν ξέρω, δεν το έχω σκεφτεί. Εσύ με τι ασχολείσαι;

     - Είμαι μουσικός.

     - Πολύ ενδιαφέρον. Τι μουσικό όργανο παίζεις;

     - Κιθάρα.

     - Παίζεις σε συγκρότημα;

     - Όχι, μόνος μου παίζω. Στα συγκροτήματα δε με θέλουν.

     - Γιατί;

     - Ραπουνζέλ! ακούστηκε η φωνή της μαμάς της. Στέγνωσαν τα μαλλιά σου, παιδί μου. Τα μαζεύουμε και γυρίζουμε στο σπίτι, ετοιμάσου!

     - Πρέπει να φύγω, είπε η Ραπουνζέλ.

     - Χάρηκα που σε γνώρισα, είπε ο Ψαλιδοχέρης.

     - Θα σε ξαναδώ, άραγε;

     - Εδώ κοντά μένω. Και πολλές φορές έρχομαι στο ποτάμι και χαλαρώνω. Οπότε, πολύ πιθανό να ξανασυναντηθούμε.

     Την επόμενη φορά που η Ραπουνζέλ πήγε με τους γονείς της στο ποτάμι για να λουστεί, την ώρα που οι γονείς της άδειαζαν κουβάδες με νερό στα μαλλιά της για το δεύτερο ξέβγαλμα, εμφανίστηκε και πάλι ο Ψαλιδοχέρης.

     - Γεια σου, Ψαλιδοχέρη, είπε η Ραπουνζέλ, σε περίμενα. Ήθελα να μάθω γιατί δε σε θέλουν στα συγκροτήματα, που μου είπες την άλλη φορά.

     Ο Ψαλιδοχέρης πάλι είχε τα χέρια του τυλιγμένα με επίδεσμο.

     - Τι έχουν τα χέρια σου; τον ρώτησε.

     - Τίποτα δεν έχουν. Απλώς, είναι λίγο... διαφορετικά.

     - Διαφορετικά; Πώς είναι, δηλαδή;

    Ο Ψαλιδοχέρης το σκέφτηκε λίγο.

     - Εντάξει, είπε, θα σου δείξω.

     Ξετύλιξε τον επίδεσμο από το ένα χέρι του και τότε η Ραπουνζέλ είδε κάτι που δεν είχε ξαναδεί.

     - Μα εσύ έχεις λάμες ψαλιδιών αντί για δάχτυλα! είπε. Ώστε γι'αυτό σε φωνάζουν Ψαλιδοχέρη!

     - Κατάλαβες τώρα γιατί δε με θέλουν στα συγκροτήματα;

     - Πώς το έπαθες αυτό;

     - Δεν ξέρω, έτσι γεννήθηκα μάλλον. Είναι κάποια σπάνια πάθηση.

     - Όπως η δικιά μου με τα μαλλιά... Πήγες στο γιατρό;

     - Πήγα σε πολλούς γιατρούς. Δεν υπάρχει θεραπεία, μου είπαν. Μόνο να μου κόψουν τα χέρια. Αλλά εγώ τα χέρια μου τα θέλω, κι ας είναι με τις λάμες.

     - Μάλλον έχεις δίκιο. Ξέρεις, το σκέφτηκα αυτό που με ρώτησες την άλλη φορά. Δε μου αρέσει και τόσο να τραβάω πράγματα με τα μαλλιά μου. Θα προτιμούσα να φτιάχνω τραγούδια και να τραγουδάω.

     - Ε, τότε, αυτό να κάνεις!

     - Αυτό θα κάνω! Απόψε κιόλας θα το πω στους γονείς μου! 

     - Πολύ καλά θα κάνεις!

     - Ραπουνζέλ, ετοιμάσου! ακούστηκε η μαμά της. Στέγνωσαν τα μαλλιά σου!

     Και τα δυο παιδιά αποχαιρετίστηκαν και πάλι.

     Στο σπίτι, η Ραπουνζέλ ανακοίνωσε στους γονείς της τι είχε αποφασίσει.

     - Τι είναι πάλι αυτό; είπε η μαμά της. Πώς θα γίνεις τραγουδοποιός και τραγουδίστρια;

     - Όπως γίνεται όλος ο κόσμος. Εξάλλου, παραστάσεις θα δίνω και τότε, δεν θα έχει και μεγάλη διαφορά από τώρα...

     - Πώς δεν έχει διαφορά; είπε ο μπαμπάς της. Ποιος νομίζεις πως θα έρθει να σε δει να τραγουδάς; Υπάρχουν τόσοι πολλοί που τραγουδάνε. Ενώ σαν κι εσένα, άλλος με τόσο δυνατά μαλλιά δεν υπάρχει.

     - Ναι, αλλά δε μου αρέσει να τραβάω πράγματα με τα μαλλιά μου, το σκέφτηκα.

     - Μη λες χαζομάρες, είμαστε κλεισμένοι για άλλους δύο μήνες και κάθε μέρα μας τηλεφωνούν και για άλλες παραστάσεις. Εξάλλου, έχουμε πάρει προκαταβολές, δεν μπορούμε να τις επιστρέψουμε, μόνο τα σαμπουάν σου κοστίζουν μια περιουσία!

     - Ξέρω τι έγινε, είπε η μαμά της, εκείνος ο νεαρός φταίει, σας είδα που μιλούσατε, εκείνος δεν ήταν και την άλλη φορά στο ποτάμι; Εκείνος σου φούσκωσε τα μυαλά!

     - Δεν φταίει εκείνος, είπε η Ραπουνζέλ, εγώ δε θέλω να τραβάω πράγματα με τα μαλλιά μου!

     - Ποιος νεαρός; ρώτησε ο μπαμπάς της.

     - Και πώς θα τραγουδάς, εξυπνοπούλι μου, συνέχισε η μαμά της, πού θα τα βάζεις τα μαλλιά σου την ώρα που θα τραγουδάς, το έχεις σκεφτεί;

     - Και τώρα μετακινούμαστε...

     - Αν νομίζεις ότι θα κάθομαι εγώ να κουβαλάω τόσα μαλλιά από δω κι από κει, για να γίνει η κόρη μου τραγουδιάρα, είσαι πολύ γελασμένη, είπε ο μπαμπάς της.

     - Και τώρα τα κουβαλάς!

     - Άλλο τώρα.

     - Μα...

     - Δεν έχει μα και ξεμά, συζήτηση τέλος! Και πήγαινε για ύπνο, να ξεκουραστείς, αύριο έχεις διπλή παράσταση. Ποιος είναι αυτός ο νεαρός, βρε γυναίκα;

     Την επόμενη φορά που ξαναείδε τον Ψαλιδοχέρη στο ποτάμι, η Ραπουνζέλ ήταν πολύ στενοχωρημένη.

     - Τι σου συμβαίνει; τη ρώτησε εκείνος. Μίλησες στους γονείς σου για την απόφαση που πήρες;

     - Ραπουνζέλ! ακούστηκε η μαμά της, που είχε δει τον Ψαλιδοχέρη.

     - Φύγε, δε με αφήνουν να σου μιλάω, λένε ότι μου βάζεις ιδέες... του είπε βιαστικά.

     - Κατάλαβα, δεν τους άρεσε η ιδέα να τραγουδάς. Γιατί δεν φεύγεις; Είσαι αρκετά μεγάλη για να ζήσεις μόνη σου, της είπε, ενώ κοιτούσε προς την άλλη πλευρά, προσπαθώντας να μην καταλάβουν οι γονείς της ότι της μιλούσε.

     - Δεν μπορώ, είπε εκείνη, έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Δεν μπορώ να μετακινούμαι μόνη μου, με όλα αυτά τα μαλλιά. Τι κρίμα να μην μπορούν να κοπούν...

     - Ίσως εγώ να μπορώ να σε βοηθήσω.

     - Να με βοηθήσεις; Πώς;

     - Ραπουνζέλ! ακούστηκε η μαμά της. Ετοιμάσου, φεύγουμε, θα τα στεγνώσουμε στο σπίτι τα μαλλιά σου σήμερα.

     - Ίσως μπορώ να σου τα κόψω εγώ τα μαλλιά σου, οι λάμες μου είναι πολύ κοφτερές, κόβουν τα πάντα...

     - Σήκω, Ραπουνζέλ! φώναξε η μαμά της.

     Η Ραπουνζέλ δεν χρειάστηκε πολλή ώρα να το σκεφτεί.

     - Κόψ'τα τώρα, του είπε.

     Ο Ψαλιδοχέρης είχε ήδη ξετυλίξει τους επιδέσμους από τα χέρια του. Το επόμενο πράγμα που ακούστηκε ήταν η κραυγή της μαμάς της Ραπουνζέλ, δευτερόλεπτα προτού λιποθυμήσει...

     Ο Ψαλιδοχέρης είχε δίκιο, τα μαλλιά της Ραπουνζέλ κόπηκαν μια χαρά από τις λάμες των χεριών του, και από εκείνη τη μέρα, η ζωή της άλλαξε. Η Ραπουνζέλ, με εντελώς κοντό μαλλί πλέον, άλλαξε το όνομά της σε Τραπουνζέλ και έγινε αυτό που επιθυμούσε, τραγουδοποιός και τραγουδίστρια. Βρήκε και μερικούς μουσικούς και έφτιαξε το δικό της συγκρότημα, που το ονόμασε Τρίχες, για να μην ξεχνάει το μακρυμάλλικο παρελθόν της. Και, εννοείται πως οι Τρίχες δεν είχαν κανένα πρόβλημα να έχουν για κιθαρίστα τους τον Ψαλιδοχέρη. Η Τραπουνζέλ και οι Τρίχες έγιναν γρήγορα γνωστοί και οι συναυλίες τους διαδέχονταν η μία την άλλη.

     Έτσι, η Ραπουνζέλ, όχι μόνο είχε καταφέρει να ζει όπως είχε διαλέξει, αλλά - το πιο σημαντικό - είχε καταφέρει, επιτέλους, να απαλλαγεί και από το αυχενικό.

     ΥΓ: Αυτή ήταν η τέταρτη συμμετοχή μου στο δρώμενο που διοργανώνει η Woman in blogs, όπου καλούμαστε να αλλάξουμε τα φώτα σε παραμύθια των αδελφών Γκριμ, σε μία προσπάθεια να τα γνωρίσουμε καλύτερα.  Αυτή τη φορά επέλεξα το παραμύθι της Ραπουνζέλ και καλά να πάθω, αφού εκτός από τα δικά της φώτα αλλάχτηκαν και τα δικά μου. Ήθελα οπωσδήποτε να της κόψω τα μαλλιά, και να της βρω και κάτι να κάνει με αυτά (με τα κοντά μαλλιά), αλλά όλο αυτό ακουγόταν τόσο πεζό, τόσο συνηθισμένο, που δεν μπορούσα να το εντάξω στα πλαίσια ενός παραμυθιού. Και εκεί που σκεφτόμουν να την παρατήσω και να πιάσω κάποιο άλλο παραμύθι, συνειδητοποίησα ότι με την προσθήκη ενός ταυ στο όνομα της Ραπουνζέλ, το όνομα που προκύπτει παραπέμπει ευθέως στην τραπ μουσική, που είναι πολύ της μόδας και καθόλου του γούστου μου. Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω την Ραπουνζέλ τραγουδίστρια. Όσο για το κόψιμο του μαλλιού της, αποφάσισα να το αναθέσω στον Ψαλιδοχέρη (που, σημειωτέον, δεν τον έχω δει, απλώς γνωρίζω αμυδρά περί τίνος πρόκειται), λόγω προϋπηρεσίας. Ο Ψαλιδοχέρης ανταποκρίθηκε με επιτυχία στον απαιτητικό αυτό ρόλο και νομίζω πως έκανε εξαιρετική δουλειά. Ούτε τρίχα δεν πετάει από το κοντοκουρεμένο μαλλί της Τραπουνζέλ! Γούμαν μου, για άλλη μια φορά σε ευχαριστώ για την άφθονη - έστω και αν μερικές φορές είναι ζόρικη - έμπνευση που μου πρόσφερες!