Στη σαβάνα ένα πρωί

 

      Το άγριο αιλουροειδές άνοιξε το στόμα του και χασμουρήθηκε. Τα μυτερά του δόντια έκαναν την εμφάνισή τους, για να εξαφανιστούν αμέσως μετά. Ύστερα, αργά, νωχελικά, τεντώθηκε, καμπουριάζοντας τη ράχη του.
     Ήταν νωρίς ακόμα, αλλά ο ήλιος έπεφτε επάνω στο τρίχωμά του και το έκανε να γυαλίζει. Προοιωνιζόταν μια ακόμα ζεστή μέρα για τη σαβάνα. Μια ακόμα μέρα με υψηλές θερμοκρασίες και έντονη ανάγκη για σκιά, όπου τα ψηλά, ξερά χόρτα δεν θα πρόσφεραν την παραμικρή προστασία. Το αιλουροειδές ξαναχασμουρήθηκε.
     Ευτυχώς, δεν ήταν νηστικό. Ακόμα κι αν αυτή η μέρα πήγαινε χαμένη, όταν θα έπεφτε το σκοτάδι εκείνο θα πήγαινε να κοιμηθεί με το στομάχι αρκετά γεμάτο. Άρα, καμία βιάση. Έτσι κι αλλιώς, κάθε κίνηση πρέπει να είναι μελετημένη, αν θέλεις να επιβιώσεις σε ένα τόσο άγριο περιβάλλον.
     Τα αυτιά του, σαν δύο δορυφορικές κεραίες, περιστρέφονταν προς όλες τις κατευθύνσεις και τα ρουθούνια του οσμίζονταν τον αέρα, με σκοπό να εντοπίσουν τυχόν υγρασία και, κατ'επέκταση, τυχόν λιμνούλες με νερό. Ξάφνου, κοντοστάθηκε: σε αρκετά μικρή απόσταση, μια μεγάλη ομάδα άγριων πτηνών τσιμπολογούσε στο έδαφος.
     Είναι αλήθεια ότι η σαβάνα είναι ένας άγριος τόπος, αλλά ταυτόχρονα προσφέρει μεγάλη ποικιλία ειδών προς βρώση. Τα μεγάλα θηράματα είναι προτιμητέα, βέβαια, καθώς εξασφαλίζουν μεγαλύτερο διάστημα επιβίωσης, αλλά ταυτόχρονα είναι και αρκετά σπάνια μερικές φορές.
     Τα πτηνά, από την άλλη, είναι πολύ πιο δύσκολα θηράματα, και προσφέρουν περιορισμένη ποσότητα τροφής. Όμως, στη σαβάνα τα πάντα μπορούν να γίνουν στόχος, ακόμα και τα πιο αμελητέου μεγέθους θηράματα.
     Τα συγκεκριμένα ανήκαν σε ένα είδος που κυκλοφορούσε σε μεγάλες ομάδες και βάσιζαν την τύχη τους στους μεγάλους αριθμούς. Όταν ένα αρπακτικό επιτίθεται, δεν μπορεί φυσικά να επιτεθεί και στα τριάντα πτηνά που βλέπει μπροστά του, οπότε είτε τα παρατάει είτε τα καταφέρνει να αρπάξει ένα πτηνό. Όμως, για κάθε νεκρό πτηνό της ομάδας, πάνω από είκοσι πτηνά έχουν σώσει το τομάρι τους. Δεν είναι και λίγο.
     Όλα αυτά το άγριο αιλουροειδές τα γνώριζε από ένστικτο. Οι πιθανότητες δεν ήταν και πολύ μεγάλες, αλλά είχε και εκείνο τα όπλα του. Αργά και προσεκτικά, άρχισε να περπατάει προς τα πτηνά. Το ξερό χορτάρι ήταν πολύ ψηλό: ίσα που ξεχώριζε το αιλουροειδές, καθώς περπατούσε σχεδόν αθόρυβα. Το θρόισμα των χόρτων, καθώς χόρευαν στο ρυθμό που έπαιζε ο αέρας, κάλυπτε εντελώς τον ήχο των βημάτων του. Τα πτηνά συνέχιζαν αμέριμνα το τσιμπολόγημα, και παρ'όλο που σήκωναν το κεφάλι τους τακτικά και κοίταζαν δεξιά και αριστερά, δε φαινόταν να έχουν εντοπίσει την απειλή.
     Το αιλουροειδές κοντοστάθηκε και έμεινε ακίνητο. Μόνο τα αυτιά του κινούνταν. Το σώμα του ήταν σε κατάσταση αναμονής. Έκανε μερικά βήματα ακόμα και ξαναστάθηκε. Τα πτηνά δεν άλλαξαν συμπεριφορά.
     Και εκεί που όλα έδειχναν ότι ήταν ήρεμα - το αιλουροειδές ακίνητο, τα πτηνά να τσιμπολογάνε, τα ξερά χόρτα να χορεύουν απαλά στο φύσημα του αέρα - ξαφνικά, το αιλουροειδές εκτινάχτηκε προς τα μπροστά, λες και είχε μέσα του ένα δυνατό ελατήριο από χοντρό σύρμα. Μεμιάς, τα πτηνά, λες και είχαν και εκείνα ελατήρια, άνοιξαν τα φτερά τους σχεδόν ταυτόχρονα και πέταξαν προς την αντίθετη κατεύθυνση, σαν να ήταν ένα σώμα.
     Το αιλουροειδές απόμεινε μόνο του, μέσα στα αγριόχορτα, να κοιτάζει απογοητευμένο το γεύμα του που είχε πετάξει μακριά. Έκανε μια απόπειρα να ξανατρέξει, αλλά ήταν τόσο εμφανώς μάταιο να ξαναπροσπαθήσει, που σταμάτησε σχεδόν αμέσως.
     Αυτός ήταν, έτσι κι αλλιώς, ο νόμος της σαβάνας. Σήμερα κερδίζεις εσύ, αύριο κερδίζω εγώ. Ή, αν είσαι τυχερός, μπορεί και να κερδίσεις πάλι εσύ. Πάντως, δεν μπορεί να υπάρχουν δύο νικητές. Ή τρως ή τρώγεσαι. Μέση οδός δεν υπάρχει.
     Σήμερα, προφανώς, το αιλουροειδές ήταν με τους χαμένους. Σήμερα δεν ήταν η μέρα του. Δεν γνωρίζω, όμως, τι έγινε στη συνέχεια, καθώς ήρθε το λεωφορείο μου και έπρεπε να φύγω από εκεί. Και για να αποφευχθούν τυχόν παρεξηγήσεις, πρέπει να διευκρινίσω ότι το αιλουροειδές ήταν μια καλοθρεμμένη γάτα και τα πτηνά ήταν μια παρέα σπουργιτιών και μερικά περιστέρια, η δε σαβάνα ήταν ένα μικρό κομμάτι ξηράς γεμάτο ξερά χόρτα, δίπλα στη Βουλιαγμένης.
     Κρίμα, βέβαια, που από όλους τους ανθρώπους που περνούσαν από τη Βουλιαγμένης εκείνη την ώρα, μόνο εγώ είχα την τύχη να παρακολουθήσω το θέαμα, και είναι αλήθεια ότι τέτοια θεάματα γενικά σπανίζουν. Όμως, τι να κάνουμε; Ο καθείς και η τύχη του. Και εγώ από τύχη, καθώς φαίνεται, έχω αρκετή. Τόση, όση για να μου επιτρέψει να δω μια σκηνή κυνηγιού δίπλα σε μια πολύβουη λεωφόρο.