Σε μια ποντικοφωλιά

    

     Ο μεγάλος ποντικός φαινόταν πολύ ταραγμένος. Όλες οι τρίχες του κεφαλιού του ήταν όρθιες. Η φωνή του ήταν πιο τσιριχτή από ό,τι συνήθως.
     - Ακούστε με! φώναξε στα ποντικάκια. Έρχονται άσχημες εποχές. Αυτό μόνο σας λέω. Ό,τι υπήρχε μέχρι σήμερα παύει να υπάρχει. Θυμηθείτε τα λόγια μου! Τα πράγματα θα αγριέψουν. Εγώ σας προειδοποίησα. Δεν μπορώ άλλο να σας προστατεύω. Ο καθένας μόνος του από εδώ και πέρα!
     Τα ποντικάκια τον άκουσαν με προσοχή. Κάποια τρόμαξαν πολύ, είναι αλήθεια. Να δεις που ήρθε καινούργια γάτα στην περιοχή. Και θα είναι πανούργα, και τα νύχια της θα είναι κοφτερά...
     Τα καημένα τα ποντικάκια, τα έπιασε τρεμούλα. Οι ουρίτσες τους έτρεμαν, σαν να είχαν πάθει ηλεκτροπληξία. Εδώ που τα λέμε, για να μην πει ο μεγάλος ποντικός τίποτα παραπάνω, φαντάσου πόσο τρομερά θα ήταν τα πράγματα!
     Ναι, βέβαια, δύσκολες εποχές έρχονταν, ήταν το μόνο σίγουρο. Από την άλλη, ο μεγάλος ποντικός έτσι μιλούσε πάντα. Ποτέ δεν έλεγε ξεκάθαρα αυτό που εννοούσε, και πάντα άφηνε να εννοηθεί ότι έξω από την ποντικότρυπα παραφύλαγαν όλοι οι κίνδυνοι μαζεμένοι: γάτες, νυφίτσες, κουκουβάγιες, φίδια, φάκες και δηλητήρια!
     Τα ποντικάκια άρχισαν να συζητάνε χαμηλόφωνα. Τα πιο φοβητσιάρικα προσπαθούσαν να πιαστούν από το παραμικρό σχόλιο ότι ο μεγάλος ποντικός μπορεί να έκανε και λάθος. Τα πιο θαραλλέα προσπαθούσαν να εμψυχώσουν τα υπόλοιπα και μέσα στο μυαλουδάκι τους σκέφτονταν ότι θα έπρεπε να ακονίσουν τα δόντια και τα νύχια τους και να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων. Και, για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε αυτά ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξα.
     Μόνο ένας γέρος ποντικός δεν έπαιρνε μέρος στις συζητήσεις. Είχε ακούσει και εκείνος τα λόγια του μεγάλου ποντικού, αλλά ύστερα το μόνο που έκανε ήταν να αποσυρθεί στη γωνιά του και να αρχίσει να χαράζει στον τοίχο μια γραμμή.
     - Τον βλέπεις; είπε ένα ποντικάκι σε ένα άλλο. Πάντα έτσι κάνει. Ό,τι και να γίνει, εκείνος χαράζει γραμμές.
     - Γιατί το κάνει αυτό;
     - Κάθε φορά που ο μεγάλος ποντικός βγάζει έναν λόγο, εκείνος χαράζει μια γραμμή στον τοίχο.
     - Α, έτσι;
     - Ναι. Είναι τελείως στον κόσμο του.
     Τα ποντικάκια μέτρησαν τις γραμμές. Ήταν πολλές. Τόσους πολλούς λόγους είχε βγάλει ο μεγάλος ποντικός;
     - Για φαντάσου, πόσοι λόγοι! είπαν γεμάτοι θαυμασμό.
     - Δεν αφήνετε τον καημένο το μεγάλο ποντικό; είπε τότε ο γερο-ποντικός.
     - Σιγά τον καημένο! Εκείνος τι ανάγκη έχει; Είναι πάνω από εμάς, κάνει ό,τι θέλει. Αλλίμονο σε εμάς...
     - Ναι, καλά, είπε ο γέρος ποντικός και δεν είπε τίποτα άλλο.
     Πέρασαν μερικές μέρες, ύστερα μερικές εβδομάδες... Και τότε, έγινε κάτι συνταρακτικό: ο μεγάλος ποντικός εξαφανίστηκε! Μάταια τον έψαχναν σε όλη την ποντικοφωλιά. Κανένας δεν τον είχε δει, ούτε τον είχε ακούσει όλη τη μέρα. Πού να είχε χαθεί;
     Ένας ποντικός θυμήθηκε ότι τον είχε πάρει το μάτι του το προηγούμενο βράδυ κοντά στην είσοδο της ποντικοφωλιάς. Ένας άλλος θυμήθηκε ότι αργά το προηγούμενο βράδυ είχε ακούσει τσιρίδες, που πολύ έμοιαζαν με του μεγάλου ποντικού...
     Παγωμάρα έπεσε στην ποντικοφωλιά και όλα τα ποντικάκια πανικοβλήθηκαν, όταν την επόμενη μέρα κατάλαβαν ότι ο μεγάλος ποντικός δεν βρισκόταν πια ανάμεσά τους. Μόνο ο γέρος ποντικός ήταν πολύ ήρεμος, και το μόνο που έκανε ήταν να πάει στον τοίχο του και να σουλουπώσει λίγο την τελευταία γραμμή που είχε χαράξει.
     - Τι κάνεις, βρε παλαβέ; φώναξε ένα ποντικάκι. Δεν ειπώθηκε κανένας καινούργιος λόγος από τον μεγάλο ποντικό για να χρειαστεί να χαράξεις στον τοίχο.
     - Και ποιος σου είπε ότι σημειώνω τους λόγους που βγάζει ο μεγάλος ποντικός; ρώτησε εκείνος.
     - Και τότε τι σημειώνεις; ρώτησε ένα άλλο ποντικάκι.
     - Τους μεγάλους ποντικούς που εξαφανίζονται, είπε ο γέρος ποντικός και όλη η ποντικοφωλιά βουβάθηκε.
     Πέρασαν κι άλλες μέρες, κι άλλες εβδομάδες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια... Τα ποντικάκια συνέχισαν να περιμένουν τεράστιες καταστροφές και άγριες γάτες και πονηρές νυφίτσες και φονικές ποντικοπαγίδες. Ο γέρος ποντικός συνέχισε να είναι λιγομίλητος. Μόνο οι γραμμές στον τοίχο του αύξαιναν συνέχεια...