Δευτέρα 10 Νοεμβρίου 2014

Συμβουλές στον καθρέφτη

     Ε, λοιπόν, δύσκολο πράγμα το βιολί. Και το λέω με πλήρη επίγνωση των όσων λέω. Και, φυσικά, το λέω με την εμπειρία του ενός μαθήματος που έκανα. Που, όπως λέει και η παροιμία "η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται". Αν πιστέψω αυτήν την συγκεκριμένη, δεν πρόκειται ποτέ μου να μάθω. Εκτός αν με κυριέψει το πνεύμα του Παγκανίνι.
     Τώρα, βέβαια, θα μου πείτε: "ήθελές τα και έπαθές τα". Τι ήθελες, μεγάλη γυναίκα, τώρα στα γεράματα, να μάθεις ένα μουσικό όργανο; Και όχι το οποιοδήποτε μουσικό όργανο, αλλά να μάθεις βιολί, που θεωρείται το δυσκολότερο; Δεν έχω τίποτα να απαντήσω σε αυτό, αφού δικιά μου ήταν η επιλογή.
     Από την άλλη, έχω και τα ελαφρυντικά μου. Πρώτον, το βιολί μου άρεσε από μικρή. Δεύτερον, η εκμάθηση βιολιού βοηθάει τον εγκέφαλο και καθυστερεί το Αλτσχάιμερ, έτσι τουλάχιστον λένε διάφορες μελέτες. Τρίτον, τρίτον, πρέπει να υπάρχει και τρίτον, ε, λοιπόν, δεν υπάρχει τρίτον, αλλά γιατί όχι;
     Όμως, τα πράγματα είναι δυσκολότερα από ό,τι περιμένεις. Δεν το φαντάζεσαι πόσο δύσκολα είναι. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να μάθεις να κρατάς το βιολί. Και μη νομίζεις ότι είναι απλό, αν ήταν απλό δεν θα είχε γούστο, όχι, πρέπει ουσιαστικά να το κρατάς μεταξύ ώμου και σαγονιού, αλλά πρέπει να τοποθετείς και το χέρι σου με τη σωστή γωνία και στο σωστό σημείο. Και ας πούμε ότι αυτό είναι το εύκολο.
     Αμ, τι να πεις για το δοξάρι; Που επίσης πρέπει να το κρατάς με συγκεκριμένο τρόπο και τα δάχτυλά σου να ακουμπούν σε συγκεκριμένα σημεία, και ο καρπός να είναι χαλαρός, και ο αγκώνας και ο ώμος χαμηλά; (Υπενθυμίζω: αριστερός ώμος ψηλά, να κρατάει το βιολί σε συνεργασία με το σαγόνι, δεξιός ώμος χαμηλά, λίγο σκολίωση μου θυμίζει όλο αυτό, την απέφυγα την σκολίωση στο σχολείο, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να αποκτήσω λίγη σκολίωση, έτσι, για το "γαμώ το") Πώς, όμως, να είναι χαλαρός ο καρπός, και ο αγκώνας και ο ώμος χαμηλά, την στιγμή που σφίγγεις το χέρι προσπαθώντας να κρατάς τα δάχτυλα τοποθετημένα στα σωστά σημεία;
     Και ξεκινάνε οι ασκήσεις, και πρέπει να παίζεις μόνο σε μία χορδή και ξεκινάς την πρώτη, την σολ, και ακούς γκρρρρουουουουουου, γκρρρρρρρρουουουουουου, πιάνεις τη δεύτερη, την ρε, γκρρρρρρρρρρραααααααααα, γκρρρρρρρρααααααααααα, η τρίτη είναι ακόμα πιο ψιλή, είναι η λα βλέπεις, γκρρρρρρρρρρεεεεεεεεεεεε, γκρρρρρρρρεεεεεεεεεεε, και ολοκληρώνεις με την τελευταία, τη μι, που είναι η πιο ψιλή και κάνει γκρρρρρριιιιιιιιιιιι, γκρρρρρρρρρρρριιιιιιιιιιιιι. Και καλά είναι αν ακούς γκρου και γκρα και γκρε και γκρι, έλα όμως που τις περισσότερες φορές ακούς γκρρρρρουουυουααααουουουυουααοαουουουουαααααεεεεεεαααααααουουουουου...
     Έχουμε, επίσης, και το πέρασμα του δοξαριού με ρετσίνι, και το συνεχές ξεσκόνισμα του βιολιού και του δοξαριού για να μην πιάσει σκόνη, τόσο ξεσκόνισμα που έχω κάνει στο βιολί τρεις μέρες τώρα δεν έχω κάνει στο σπίτι μου σε τρία χρόνια. Και γιατί δεν πρέπει να πιάσει σκόνη το βιολί; Επειδή, έτσι και κολλήσει η σκόνη επάνω του χάνει τη λάμψη του και αν θέλεις να το καθαρίσεις θα το καταστρέψεις και δεν θα μπορείς να το πουλήσεις. Αυτό το τελευταίο μου το ανέφερε ήδη δύο φορές ο δάσκαλος. Τι να εννοεί, άραγε;
     Αλλά δεν ξέρει με τι κέρατο βερνικωμένο έμπλεξε κι αυτός. Τι νομίζει, ότι με τις πρώτες δυσκολίες θα το βάλω κάτω; Με τις δεύτερες, ίσως, αλλά και με τις πρώτες; Ήμαρτον, Κύριε! (Για καλό και για κακό, βέβαια, ας μην παραμελώ και το ξεσκόνισμα...)
     Εγώ, κύριε, δεν είμαι καμία τυχαία, είμαι φακιδομύτη και κάθε φακίδα στο πρόσωπό μου σημαίνει και μια αναμέτρηση με τον ήλιο! Χα! Εγώ έχω σχέδιο, τι νόμισες, ότι πηγαίνω στα τυφλά; (και να μην ξεχνάω και τις παραγγελίες για ρεσιτάλ που έχω από τις φίλες μου, άλλες τρελλές κι αυτές, εμ, για να έχουν εμένα φίλη καλύτερες θα είναι;)
     Αποφάσισα, λοιπόν, να δώσω χρόνο στον εαυτό μου και να μην απογοητευτώ προτού περάσουν δυο-τρεις μήνες. Αν σε δυο-τρεις μήνες δεν έχω καμία απολύτως εξέλιξη, τότε θα αρχίσω να προβληματίζομαι. Αλλά μέχρι τότε, θα κάνω τις ασκήσεις μου κάθε μέρα, και γκρου και γκρα και γκρε και γκρι, και πού θα πάει, κάτι θα καταφέρω. Εξάλλου, ο δάσκαλος μου είπε να μην απογοητεύομαι. Το ίδιο θα έλεγε και ο δάσκαλος της Βανέσα Μέι, υποθέτω.
     Πρέπει, όμως, να οργανωθώ. Το πράγμα θέλει μελέτη. Και προτού τα κρινοδάχτυλά μου γεμίσουν κάλους από το δοξάρι και το βιολί (και με την προϋπόθεση οι κάλοι να "φυτρώσουν" στα σωστά σημεία) συνειδητοποίησα ότι θα πρέπει να συνδυάσω εμπειρίες και δεξιότητες από πολλούς χώρους.
     Έχουμε και λέμε: το τρίψιμο του δοξαριού με ρετσίνι μου θυμίζει το τρίψιμο της στέκας στο μπιλιάρδο. Ένα το κρατούμενο. Επίσης, το ότι πρέπει να χαλαρώνεις το σφίξιμο στο δοξάρι όταν δεν παίζεις για να μην στραβώσει, μου θυμίζει ότι στην τοξοβολία το τόξο το διαλύεις όταν δεν το χρησιμοποιείς και το συναρμολογείς όταν το χρειάζεσαι (ναι, έχω κάνει και τοξοβολία τρία φεγγάρια).
     Από την τοξοβολία επίσης είναι και ο τρόπος κίνησης του δοξαριού. Η ίδια στάση και η ίδια, επαναλαμβανόμενη κίνηση έτσι ώστε να παράγεται ο ίδιος ήχος. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στην τοξοβολία. Η επίτευξη του στόχου δεν γίνεται με τροποποίηση της στάσης του σώματος ή της κίνησης του τοξότη, αλλά με ρύθμιση του σκόπευτρου και μόνο. 
     Ο χαλαρός τρόπος που πρέπει να κρατάω το δοξάρι σε αντίθεση με τον αρχικά σφιγμένο τρόπο που το κρατούσα, μου θυμίζει την εποχή που μάθαινα να πλέκω με βελόνες. Έτσι και με τις βελόνες, στην αρχή τις κρατούσα σφιχτά για να μη μου φύγουν οι πόντοι, οι πόντοι όμως δε φεύγουν και τόσο εύκολα και όσο περνάει ο καιρός και όσο περισσότερο πλέκεις, τόσο πιο χαλαρά τις κρατάς τις βελόνες. Οπότε και αυτό είναι θέμα χρόνου.
     Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν είναι και τόσο ακατόρθωτο αυτό που πρέπει να κάνω. Και τυφλό σύστημα δεν ήξερα και έμαθα, που νόμιζα ότι δεν θα τα κατάφερνα ποτέ να κουνήσω τα δύο χέρια μου ανεξάρτητα το ένα από το άλλο. Άρα, τρέμε Βανέσα Μέι.
     Το μέλλον το βλέπω μπροστά μου. Εγώ να δίνω συναυλία στο Ηρώδειο, και στα ενδιάμεσα να παίζει η καημένη η Βανέσα, καλή είναι για να γεμίζει τα κενά που θα αφήνω. Στις θέσεις των V.I.P. οι γονείς μου, οι φίλοι μου παραδίπλα, ε, αν μου ζητήσει και η Βανέσα μια θέση για τη μαμά της θα της δώσω εκεί, στην Α' ζώνη, να χαρεί η καημένη.
     Και θα βγω στην σκηνή και θα παίξω τους Ουγγρικούς χορούς του Μπραμς, ή ένα από τα κοντσέρτα για βιολί του ιδίου, και οι θεατές θα παραληρούν στις κερκίδες, και τα φλας θα αναβοσβήνουν, και αυτόγραφα δε θα δίνω και τόσο πολλά, θα πιαστεί το χέρι μου να υπογράφω και αυτό το χέρι το χρειάζομαι για να παίζω.
     "Με τον νου πλουταίνει η κόρη, με τον νου κι η ακαμάτρα", θα μου πείτε. Αλλά, πρώτον, τα όνειρα δεν απαγορεύονται και δεύτερον, όσο πιο δύσκολος είναι ο αγώνας τόσο μεγαλύτερη αξία έχει η νίκη, ή ακόμα και η ήττα. Αλλά, ποιος μίλησε για ήττα; Ο αγώνας δίνεται πάντα με σκοπό τη νίκη.

     

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

To comment or not to comment? That is the question