Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2015

Δώρο ετών

      Και άλλαξε και ο χρόνος. Και άλλαξε με πυροτεχνήματα, και με ευχές, και με φώτα, και με βασιλόπιτες, και με φλουριά, και χωρίς φλουριά, και με δώρα, και χωρίς δώρα. Και ο καινούργιος χρόνος που ήρθε μοιάζει υπόπτως πολύ με τον προηγούμενο, σαν δίδυμα αδερφάκια. Και, για να είμαι ειλικρινής, δεν πολυστενοχωρήθηκα που άλλαξε ο χρόνος, αφού μοιάζει τόσο πολύ με τον προηγούμενο. Αλλά δεν έχουμε χρόνο για αυτά τώρα. Το θέμα μας είναι άλλο.
     Το θέμα μας είναι το κρύο. Που είναι πολύ και τσουχτερό. Και που έφτασε και στη Χώρα της μπροστινής βεράντας, και στη Χώρα της πίσω βεράντας. Και που στρογγυλοκάθησε και άρχισε να κάνει αλλαγές στη διακόσμηση. Και που γέμισαν φύλλα και η μπροστινή και η πίσω βεράντα.
     Και που τα λουλούδια της καημένης της μπουκαμβίλιας, που περήφανα τα επιδείκνυε την ηλιόλουστη, ζεστή μέρα των Χριστουγέννων, πολύ αμυδρά θυμίζουν πια τον εαυτό τους. Και που αν υπήρχε μπουκαμβιλιόπιτα - με φτιαχτό φύλλο, εννοείται - είναι έτοιμα και ζεματισμένα για να μπουν μέσα στην πίτα.
     Στην πίσω βεράντα, δε, ένας σωματώδης βασιλικός, πολύ αντράκι και πολύ μάγκας, είχε κι αυτός τα ζόρια του. Δεν φτάνει που τον επισκέφτηκε μια ακρίδα που είχε πρόβλημα με την αναπνοή της και ο γιατρός της είχε συστήσει να μασάει τρυφερά φύλλα βασιλικού και του ρήμαξε όλες τις κορυφές, έφτασε και το κρύο και τον έκανε... Τα μαύρα του τα χάλια έχει, ο δόλιος. Έτοιμος για βασιλικοριζότο. Με ρύζι αρμπόριο, εννοείται.
     Αλλά και πάλι ξεφεύγουμε. Το θέμα μας είναι άλλο. Το θέμα μας είναι το κρύο, αλλά είναι και η Πίπη. Που αποφάσισε να συγυρίσει λίγο - λίγο, το τονίζω, δεν είναι καιρός τώρα για υπερβολές - και επέλεξε να συγυρίσει την ντουλάπα. 
     Και ξεκίνησε η Πίπη το συγύρισμα με φόρα και πολλή θετική ενέργεια - δηλαδή όχι και τόσο πολλή, επειδή βαριόταν και λίγο - και ξεκίνησε με το άδειασμα της ντουλάπας. Και εκεί ανακάλυψε ότι ένας υφασμάτινος μπόγος, τον οποίο συναντούσε κάθε φορά που άνοιγε την ντουλάπα έκρυβε ουκ ολίγους θησαυρούς.
     Βρήκε, λοιπόν, το ένα πράσινο γάντι της, που το έψαχνε εδώ και πολύ καιρό, επειδή ήθελε να το φορέσει με το ασορτί κασκόλ και το ασορτί σκουφί της - και, φυσικά, και με το άλλο πράσινο γάντι της. Βρήκε επίσης, μία μάσκα ύπνου, που ούτε καν θυμόταν ότι την είχε, και που της την είχαν κάνει δώρο. Βρήκε, επίσης, και μία δερμάτινη ζώνη, την οποία ήξερε ότι την είχε, αλλά είχε πολλά - και όταν λέμε πολλά, εννοούμε πάρα πολλά - χρόνια να φορέσει.
     Και μόλις είδε τη ζώνη, της Πίπης της ήρθε μια εξαιρετική ιδέα: να τη φορέσει. Ξετύλιξε, λοιπόν, τη ζώνη, που ήταν τυλιγμένη σαν σαλιγκαράκι, και την τοποθέτησε γύρω από τη μέση της... Και αφού την τοποθέτησε γύρω από τη μέση της, την ξανατύλιξε ωραία-ωραία και αποφάσισε να την πετάξει.
     Γιατί; Για τον απλούστατο λόγο ότι η ζώνη δεν μπορούσε πια να φορεθεί από την Πίπη, όσο και αν την τραβούσε, όσο και αν ρουφούσε την κοιλιά της. Το πιάσατε το υπονοούμενο; Όσο και αν ρουφούσε την κοιλιά της. Επειδή το θέμα μας, τελικά, δεν είναι ούτε το κρύο, ούτε η Πίπη. Το θέμα μας είναι η κοιλιά της Πίπης.
     Πότε φούσκωσε αυτή η κοιλιά; Πότε αναπτύχθηκε και θέριεψε; Κάτι μου λέει ότι δεν ήταν κάτι που έγινε εν μία νυκτί. Είναι αποτέλεσμα μίας διεργασίας μακράς διάρκειας και χρειάστηκε προσπάθεια ετών. Εκατόμβες σοκολάτας, ομαδικοί τάφοι μελομακάρονων, μακελειό τυριών, ψωμιών, γλυκών, πάσης φύσεως φαγητών, χρειάστηκαν για να τα καταφέρει η μέση της Πίπης να αλλάξει τη διάμετρό της.
      Και τώρα; Της Πίπης η νέα διάμετρος της κοιλιάς της δεν της αρέσει και τόσο, δηλαδή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, καθόλου δεν της αρέσει της Πίπης η νέα διάμετρος της κοιλιάς της. Θυμάται πώς ήταν παλιά και αναστενάζει. Αν συνεχίσει έτσι, θα φτάσει η μέρα που η μέση της δεν θα ξεχωρίζει. Και ύστερα, η διάμετρος της κοιλιάς θα μεγαλώσει κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Και στο τέλος θα γίνει μια μεγάλη, κοιλαρού μπάλα. Και δεν θα μπορεί, πλέον, να πετάει με το κρεβάτι της, αφού θα κινδυνεύει να κυλήσει κάτω από αυτό και να χτυπήσει.
     Κάτι πρέπει να κάνει για να τη μαζέψει αυτήν την κοιλιά, αλλιώς δεν τα βλέπει καλά τα πράγματα. Η πιο λογική λύση, βέβαια, είναι η δίαιτα. Αλλά η Πίπη είναι αλλεργική στη δίαιτα, ήδη και μόνο που την σκέφτηκε έβγαλε δύο σπυράκια, δύο! Η άλλη λύση είναι η γυμναστική, αλλά η Πίπη κουράζεται και μόνο στην σκέψη της γυμναστικής. Τι να κάνει, τι να κάνει;... Τι ωραία θα ήταν αν υπήρχε μια λύση! 
     Ε, καλά, τόσα χρόνια μεγαλώνει η κοιλιά της, σήμερα πρέπει να βρει τη λύση; Και αύριο μέρα είναι. Ας βρει, προς το παρόν, τα πιο φαρδιά της παντελόνια, και ας ελπίσει ότι δεν θα χρειαστεί σύντομα να αλλάξει νούμερο.
     Αλλά όλος αυτός ο προβληματισμός της έφερε μία λιγούρα... μήπως να τσιμπούσε κάτι;

6 σχόλια:

  1. Καλησπέρα σου καλή μου φίλη.
    Χρόνια σου πολλά.
    Καλή χρονιά.
    Όμορφες στιγμές, γουστόζικες ζωγραφίζεις με την σημερινή σου ανάρτηση.
    Και φυσικά με την...παχουλούτσικη Πίπη. Να την βάλεις δε δίαιτα διαρκείας.
    Νάσαι πάντα καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ καλά έκανε η Πίπη και ξέχασε την δίαιτα πριν καλά,καλά την ανασύρει από το χρονοντούλαπο της ιστορίας.
    Αυτές τις δύσκολες εποχές απαγορεύεται να κάνουμε δίαιτα για να έχουμε δυνάμεις να αντιμετωπίσουμε τα δυσκολότερα.....αν έρθουν!
    Τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή χρονιά και σε εσένα, Dennis! Η Πίπη είναι σε μόνιμη δίαιτα καλοφαγίας, μην ανησυχείς. Ίσως, από την άλλη, καταφέρει να χάσει κανέναν πόντο στην περιφέρεια, πού ξέρεις;
    Προβληματίζομαι, πάντως, για την μπουκαμβιλιόπιτα. Τα ζεματισμένα από το κρύο λουλούδια της φαίνονται πολύ ορεκτικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητή Xristin, η Πίπη έχει γενικά μια έφεση στις μη-δίαιτες, εδώ και χρόνια.
    Τι να πεις; Τα πάντα είναι θέμα στόχων, και το βάρος δεν υπήρξε ποτέ μέσα στην στοχοθεσία μου. Είναι και η κρίση, που διευκολύνει μερικές αποφάσεις...
    Φιλιά και σε εσένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αχ Πίπη μου πόσο σε νιώθω! Γιατί κι εγώ το ίδιο ανακάλυψα προσφάτως αλλά χωρίς τη ζώνη! Δεν κλείνουν τα έρμα τα στενά! Βλέπεις όλο με κολλάν γυρνούσα και κείνα έχουν το κόλπο να τεντώνουν! Και η Αριστέα δεν το ένιωθε ή το ένιωθε αλλά άλλαζε αμέσως τη σκέψη!
    Ήταν που λες να αρχίσω κι εγώ γυμναστική σήμερα, ωραία λέω θα ζεσταθώ κιόλας. Έλα όμως που κρύωνα να ξεκινήσω. Και είπα κι εγώ : κι αύριο μέρα είναι !
    Κι όπως κατάλαβες αν βγάλουμε τα γλυκά, τα ψωμιά, τα φαγητά οι ιστορίες μας μοιάζουν!
    Τι πώς τα πήρα εγώ τα κιλάκια; Έλα στα 44,5 με κακό μεταβολισμό και πολύ κρασί και θα με καταλάβεις Πίπη μου !

    Φιλιά πολλά!

    Την απόλαυσα την ανάρτηση ! ☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μην ανησυχείς, Αριστέα μου, και στα 44,5 έχω έρθει και εγώ (και όπου να'ναι φτάνω και στα 45). Χάλασε κι εμένα ο μεταβολισμός μου, αυτό λέω για να παρηγοριέμαι, χι,χι!
    Βέβαια, μεταξύ μας, αυτά είναι κιλά απόλαυσης και όχι δυστυχίας, γι'αυτό και κατά βάθος τα αγαπάμε...
    Φιλάκια (στρουμπουλά και χορτάτα) και σε εσένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question