Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Σχολική εκδρομή



     - Λοιπόν, παιδιά, όπως είπαμε, είπε η δασκάλα. Ο ένας πίσω από τον άλλο, για να μη χαθούμε. Δε χαζεύουμε και δε μιλάμε μεταξύ μας. Περπατάμε προσεκτικά και δε φεύγουμε από την γραμμή μας. Εντάξει;
     - Μάλιστα! ακούστηκε μια φωνή, που στην πραγματικότητα αποτελούταν από καμιά εκατοστή μικρές φωνούλες.
     - Ωραία, λοιπόν, ξεκινάμε! είπε η δασκάλα και όλοι μαζί ξεκίνησαν.
     Και ήταν όλοι χαρούμενοι, που θα πήγαιναν εκδρομή. Και αυτή η εκδρομή ήταν πολύ σημαντική, επειδή ήταν η τελευταία εκδρομή με το σχολείο, πριν από την αποφοίτηση. Ύστερα το σχολείο θα τελείωνε και ο καθένας θα τραβούσε τον δρόμο του.
     Και προχωρούσαν όλοι μαζί, ο ένας πίσω από τον άλλον, και μαζί τους, αργά και προσεκτικά, προχωρούσε και η αλυσίδα που είχαν φτιάξει. Και καθώς ήταν όλοι τους πολύ χαρούμενοι, όπως είπαμε, άρχισαν το τραγούδι. Και η αλυσίδα άρχισε να τραγουδάει:
     Γιούπι-για, γιούπι-για, 
     τι ωραία, τι καλά!
     Τραλαρί-τραλαρό, 
     που τελειώνει το σχολειό!
     Χι-χι-χι, χι-χι-χι, 
     γι'αυτό πάμε εκδρομή!
     Χα-χα-χα, χα-χα-χα,
     θα το κάψουμε, παιδιά!
     - Ας κάνουμε μια στάση! φώναξε η δασκάλα και η αλυσίδα σταμάτησε. Μετρηθείτε! πρόσταξε.
     Και όλοι ξεκίνησαν να μετριούνται.
     - Ένα! είπε ο πρώτος.
     - Δύο! είπε ο δεύτερος.
     - Τρία! είπε ο τρίτος.
     Και έτσι το μέτρημα συνεχίστηκε, και εκεί που κόντευε να ολοκληρωθεί, ξαφνικά η δασκάλα έβαλε μια φωνή.
     - Σταματήστε! είπε. Πού είναι ο εβδομήντα έξι;
     Ένα σούσουρο ακούστηκε στην αλυσίδα.
     - Εβδομήντα έξι! φώναξε η δασκάλα. Πού είσαι, παιδί μου;
     Αλλά ο εβδομήντα έξι ήταν άφαντος.
     - Πού πήγε ο εβδομήντα έξι; ρώτησε η δασκάλα. Εσύ, παιδί μου, εβδομήντα επτά, δεν τον είδες τον εβδομήντα έξι;
     - Τον είδα, κυρία, τον είδα το πρωί, που ξεκινήσαμε.
     - Ωραία, και μετά, δηλαδή, δεν τον είδες; Πώς εξαφανίστηκε; Μπροστά σου ήταν!
     - Δεν είδα, κυρία, εγώ μιλούσα με τον εβδομήντα οκτώ...
     - Μιλούσες; Μα δεν είπαμε ότι δε μιλάμε μεταξύ μας;
     - Μα, κυρία, δεν του μιλούσα μόνο εγώ... Και ο εβδομήντα εννέα του μιλούσε, και ο ογδόντα, μέχρι και ο ογδόντα τρία του μιλούσε!
     - Και εσύ, ογδόντα τρία; Πέφτω από τα σύννεφα! Εσύ, ο καλύτερος μαθητής της τάξης, και σημαιοφόρος του σχολείου...
     - Δεν φταίω εγώ, κυρία! είπε ο ογδόντα τρία.
     - Και τότε ποιος φταίει;
     - Ο εβδομήντα οκτώ λεγε ένα ανέκδοτο και αφαιρέθηκα για λίγο.
     - Τι να πω, παιδί μου, με απογοήτευσες πολύ... Για ένα ανέκδοτο τώρα κινδυνεύεις με αποβολή, το ξέρεις;
     - Αποβολή;
     - Βεβαίως! Αν αποδειχτεί ότι εσύ και οι άλλοι τέσσερεις γίνατε η αιτία να χαθεί ο εβδομήντα έξι, θα πρέπει να τιμωρηθείτε. Μα, κανένας δεν τον είδε τον εβδομήντα έξι; Εσύ, παιδί μου, εβδομήντα πέντε, δεν κατάλαβες τίποτα;
     - Σαν τι να καταλάβω, κυρία;
     - Ε, πίσω σου βρισκόταν, μήπως χαλάρωσε τη λαβή του; Δεν κατάλαβες ότι κάποια στιγμή έπαψες να κρατάς τον εβδομήντα έξι και άρχισες να κρατάς τον εβδομήντα επτά;
     - Δεν το κατάλαβα, κυρία!
     - Εμ, βέβαια, εσύ πάντα ήσουν στουρνάρι, χαμένοι πήγαν όλοι οι κόποι μου, βρε, πώς θα βγείτε αύριο στην κοινωνία, πώς θα γίνετε υπεύθυνοι ενήλικες, αν από τώρα φέρεστε τόσο ανώριμα; Μη μιλάτε, εκεί πίσω, σας βλέπω! Ογδόντα εννέα και ενενήντα, θα μου γράψετε εκατό φορές ο καθένας την φράση "Δεν θα ξαναμιλήσω σε ώρα εκδρομής", καταλάβατε;
     - Μα, δε μιλούσαμε, κυρία!
     - Θα με βγάλετε και στραβή τώρα;
     - Όχι, να, ο ενενήντα μου έλεγε...
     - Άρα, μιλούσατε!
     - Όχι, απλώς ο ενενήντα μου έλεγε ότι μάλλον κάπου τον πήρε το μάτι του τον εβδομήντα έξι...
     - Τον είδε; Και γιατί δε μιλάς, ενενήντα, τι περιμένεις, ειδική πρόσκληση; Πού τον είδες;
     - Τον είδα εχθές, κυρία, στο μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής...
     - Βρε, με δουλεύεις;
     - Όχι, κυρία, αφού τότε τον είδα!
     - Λοιπόν: ογδόντα εννέα και ενενήντα, θα μου γράψετε εκατό φορές ο καθένας την φράση "Δεν θα ξαναμιλήσω σε ώρα εκδρομής", και εσύ ενενήντα θα μου γράψεις επιπλέον εκατό φορές την φράση "Τον βλάκα πολλοί αγάπησαν, την βλακεία ουδείς".
     - Πώς γράφεται το "ουδείς", κυρία;
     - Άμα έρθω μέχρι εκεί, θα δεις πώς γράφεται, να το κοιτάξεις σε λεξικό!
     Και εκεί που τα αίματα είχαν ανάψει, ακούστηκε μια φωνή:
     - Να τος ο εβδομήντα έξι!
     Και, πράγματι, στην άκρη του δρόμου φάνηκε ο εβδομήντα έξι, που πλησίαζε με αργά βήματα.
     - Πού χάθηκες, παιδί μου; ρώτησε η δασκάλα.
     - Δε χάθηκα, κυρία, απάντησε εκείνος.
     - Πώς δε χάθηκες, παιδί μου, αφού τόση ώρα σε ψάχνουμε!
     - Αφού ήξερα πού ήμουν, πώς χάθηκα;
     - Κάνεις και πνεύμα, εβδομήντα έξι; Κανόνισε, και τα νεύρα μου είναι τεντωμένα. Μπορείς να μου πεις πού ήσουν;
     - Είχα μείνει στο σχολείο...
     - Στο σχολείο; Τι ήθελες να κάνεις εκεί;
     - Ήθελα να το απολαύσω, προτού το αφήσω για πάντα.
     - Τι περίεργα πράγματα μου λες, παιδάκι μου, εσύ συνέχεια αργείς το πρωί, και κάθε τρεις και λίγο το παίζεις άρρωστος για να μην έρχεσαι!
     - Εγώ, κυρία;
     - Αμ, ποιος, η θεια μου;
     - Έχετε θεία, κυρία; πετάχτηκε ο εβδομήντα πέντε.
     - Και θεία έχω και θείο, και αν συνεχίσεις έτσι, εβδομήντα πέντε, θα σε βάλω να μου γράψεις εκατό φορές όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας με τη σειρά!
     - Μα, γιατί, κυρία, επειδή ρώτησα αν έχετε θεία;
     - Ναι, γι'αυτό! Λοιπόν, εβδομήντα έξι, τι παλαβά πράγματα είναι αυτά που μου λες;
     - Δεν είναι παλαβά, κυρία, σκεφτόμουν ότι τώρα που τελειώνει το σχολείο θα πρέπει να πάω να ζήσω μόνος μου, να φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου, να κάνω οικογένεια, παιδιά...
     - Ε, και;
     - Δε θέλω, κυρία!
     - Ούτε εγώ θέλω! πετάχτηκε ο ογδόντα.
     - Ούτε εγώ! είπε ο τριάντα οκτώ.
     - Ούτε εγώ! είπε και ο πενήντα τέσσερα.
     - Σιωπή! είπε η δασκάλα. Ξεκινήσαμε να πάμε εκδρομή και θα το μετατρέψουμε σε πορεία μοιρολογιστρών... Αυτά τα πράγματα δεν τα επιλέγει κανείς, γίνονται από μόνα τους.
     - Ναι, αλλά άμα δε θέλουμε...
     - Άμα δε θέλετε, πενήντα επτά, που επωφελήθηκες για να κουτσομπολεύεις με τον πενήντα οκτώ, το βουλώνετε και δε λέτε τίποτα.
     - Πώς μας μιλάτε έτσι, κυρία; Θα το πω στον μπαμπά μου και θα δείτε, θα σας κάνει μήνυση!
     - Πάντα μαμόθρεφτο ήσουν, δέκα οκτώ, δεν περίμενα και τίποτα άλλο από εσένα...
     - Ναι, αλλά εγώ, κυρία...
     - Τι εσύ, εξήντα δύο, που μας το παίζεις και μάγκας;
     - Εγώ θα περιμένω να ενηλικιωθώ και θα σας κάνω μήνυση εγώ.
     - Ενηλικιώσου πρώτα και ύστερα μου κάνεις!
     - Θα σας κάνω!
     - Αυτό είπα, να μου κάνεις!
     - Και εγώ θα σας κάνω!
     - Να μου κάνεις και εσύ, τριάντα τέσσερα!
     - Και εγώ!
     - Και εσύ, σαράντα τέσσερα! Θες κι εσύ, πουλάκι μου, σαράντα πέντε;
     - Ναι, θέλω.
     - Αλήθεια;
     - Ναι.
     - Μη μου πείτε ότι όλοι θέλετε να μου κάνετε μήνυση;
     - Όλοι, ναι!
     - Ωραία, φροντίστε τότε να τελειώσετε το σχολείο, να ενηλικιωθείτε, και κάντε μου όσες μηνύσεις θέλετε μετά. Εντάξει;
     Ησυχία απλώθηκε στην αλυσίδα, που εδώ και ώρα είχε πάψει να είναι αλυσίδα, αφού είχε σπάσει σε τόσα κομμάτια όσα και οι κρίκοι της.
     - Κι εσύ θα μου κάνεις μήνυση, εβδομήντα έξι; ρώτησε η δασκάλα.
     - Ναι, κυρία, απάντησε ο εβδομήντα έξι.
     - Ωραία, λοιπόν, στη σειρά σας όλοι, και ξαναξεκινάμε. Άντε να τελειώνουμε με την εκδρομή, να τελειώνετε και με το σχολείο, να φεύγετε, να με αφήνετε στην ησυχία μου. Και, όπως είπαμε: δε μιλάμε! Εμπρός, μαρς!
     Και η αλυσίδα ξανάρχισε να μετακινείται, σιωπηλά αυτή τη φορά.
     - Προσοχή! φώναξε η δασκάλα. Τέρας ενόψει!
     Αλλά δεν είχε δίκιο που ανησύχησε η δασκάλα. Η Πίπη τις είχε δει τις κάμπιες εγκαίρως και δεν πάτησε ούτε μία.
    

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου

19 σχόλια:

  1. Φιουφ! Τί ανακούφιση!
    Ευτυχώς που δεν είχαμε απώλειες! Ούτε μια μήνυση λιγότερη!
    Κι εγώ θα την έσερνα στα δικαστήρια τη δασκάλα!
    Τς! Τς! Ανευθυνότητα!
    Σούπερ η ανάρτηση! Like και ξανά like!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ, κορίτσι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε. Βέβαια, για να είμαι ειλικρινής, η Πίπη παρά τρίχα να τις πατήσει τις κάμπιες. Στο τσακ τις πήρε είδηση. Όσο για τη δασκάλα, ας της αναγνωρίσουμε το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου. Τόσον καιρό να τα μορφώνει τα ανεπίδεκτα, πολύ θέλει ο άνθρ... η κάμπια; Εξάλλου, τα προειδοποίησε για το τέρας, δεν τα προειδοποίησε;
      Φιλάκια και σε εσένα!

      Διαγραφή
  2. πριν 11 χρόνια που ο γιος μου πήγαινε Α΄Δημοτικού είχε έναν συμμαθητη που η μαμά του ήταν γαλλίδα με τις πιο φιλελευθερες ιδεες στην ανατροφή του υιού της! Ηθελε το παιδί να χτυπησει κάποιο άλλο ,να το χτυπήσει φυσικά !Ηθελε να βολτάρει στην τάξη εν ωρα μαθηματος ,να βολταρει φυσικά!
    Ηθελε να βριζει ,να βριζει φυσικά!Μια μέρα ,το μάλωσε η δασκάλα κι αμέσως βγαζει από την τσέπη του ένα χαρτάκι ,το δείχνει στη δασκάλα και της λέει:
    '' εδώ γραφει το τηλέφωνο του δικηγόρου μου ,να τον πάρετε τωρα τηλέφωνο! Μου το εχει δώσει η μαμά μου''! Και τι έκανε το ελληνικό σχολείο ; Το έδιωξε ! Αν είναι δυνατόν! Γι'αυτό δεν προκειται να προχωρησουμε σαν λαός!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ώστε συμβαίνουν τέτοια πράγματα στα ελληνικά σχολεία; Ούτε που μπορούσα να το φανταστώ!
      Πόσο πίσω είμαι τελικά!

      Διαγραφή
  3. Απόλαυσα όσο δεν μπορείς να φανταστείς την σχολική σου εκδρομή Πίπη.. εγώ θα σε λέω έτσι και ας μην σε λένε Πίπη....και βέβαια με τον εβδομηνταέξη είμαι και με όλα τα παιδιά...εννοείται..και με την περιεργεια της πρωτης φορας εδώ, έκανα και την βόλτα μου στα παρακάτω σου.. και ξετρελάθηκα με τον τρόπο που γραφεις..!! μακάρι να μπορούσα να το κανω τοσο ομορφα...καλως σε βρήκα και σε ευχαριστω για την επίσκεψη τελικά θα δεις...έχει πολλα ταλεντα αυτή η γειτονια..και περναμε ομορφα καλως όρισες..!!!
    Υ.Γμην κοιτας που δεν βαζω τόνους.. τους ξεχναω..!!! και δεν βλέπω βελτίωση.. !!!χαρηκα πολύ θα τα λεμε ελπίζω.. φιλακιαααα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες, Ρούλα! Χαίρομαι που σου άρεσε το παραμύθι μου. Προφανώς ταυτίστηκες με τα παιδιά επειδή παραμένεις παιδί κι εσύ. Χαίρομαι που σου άρεσαν και άλλες ιστορίες από αυτές που έχω "ανεβάσει", γενικά μου αρέσει να διασκεδάζω όταν τις γράφω, και ίσως έτσι γίνονται πιο διασκεδαστικές και για τους άλλους.
      Ο καθένας έχει το προσωπικό του στυλ, με τόνους ή χωρίς, οι αρχαίοι Έλληνες, εξάλλου, δεν χρησιμοποιούσαν τόνους, γι'αυτό δεν χρειάζεται να απολογείσαι...
      Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
      Φιλάκια και σε εσένα!

      Διαγραφή
  4. Τί ωραία!!! Χάρηκα που σε ξετρύπωσα! Θα έρχομαι....
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τσα! Πρέπει να είσαι μεγάλο λαγωνικό που με ξετρύπωσες!
      Να έρχεσαι όποτε θέλεις, τώρα που έμαθες τον δρόμο.
      Καλή συνέχεια και σε εσένα!

      Διαγραφή
  5. Πόσα απρόοπτα τελικά μπορούν να συμβούν σε μια σχολική εκδρομή.
    Μου άρεσε πολύ η ιστορία σου.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, αγαπητή Ελένη, πολλά τα απρόοπτα. Αλλά, εδώ που τα λέμε, πάντα υπάρχει ένας τουλάχιστον αδύναμος κρίκος σε κάθε αλυσίδα, αυτός που θα την σπάσει και θα την διαταράξει.
      Καλό Σαββατοκύριακο και σε εσένα!

      Διαγραφή
  6. Πίπη, είσαι τέρας με την καλή την έννοια πάντα, και οι ιστορίες σου όλες μοναδικές!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μόνο με ένα σατανικό γέλιο θα μπορούσα να απαντήσω σε αυτό το σχόλιο, αλλά δεν το'χω!
      Πολλά φιλάκια και σε εσένα!

      Διαγραφή
  7. Απολαυστική σχολική εκδρομή. Κάτι που ζήσαμε πολλές φορές στα παιδικά μας χρόνια.
    Και τόσο υπέροχα δοσμένη.
    Νάσαι καλά Pippi μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε, αγαπητέ μου Dennis, και που σου θύμισε τις εκδρομές της παιδικής σου ηλικίας. Έχω κι εγώ υπέροχες αναμνήσεις από τέτοιες εκδρομές.
      Να έχεις μια πολύ όμορφη εβδομάδα.

      Διαγραφή
  8. Χαχα ετσι να προσεχουμε που παταμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι ακριβώς, επειδή ποτέ δεν ξέρουμε τι θα συναντήσουμε στον δρόμο μας. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, η Πίπη να συναντήσει μια σχολική εκδρομή ελεφάντων. Εκεί να δεις πρόβλημα που θα υπήρχε!
      Σε ευχαριστώ για την επίσκεψη, καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  9. Κάτι σκεφτόμουν να γράψω, όση ώρα διάβαζα αυτή την ιστορία, αλλά μετά είδα τις κάμπιες και με έπιασε η γνωστή ανατριχίλα και πάγωσα και φύγαν οι σκέψεις και δεν έχω να πω τίποτα τώρα!
    Φιλί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να το ξεπεράσεις το τραύμα, δεν ήταν αυτό ο σκοπός μου, αλλά δεν έμοιαζαν με σχολική εκδρομή; Για να είμαι πιο ακριβής, θυμίζουν εκδρομή του νηπιαγωγείου. Μόνο εκεί τα παιδάκια κρατιούνται από τα χέρια για να μη χαθεί κανένα!
      Φιλάκια και σε εσένα

      Διαγραφή
    2. Όχι, δεν μοιάζουν με εκδρομή νηπιαγωγείου. Είναι μπλιάξ!
      Δεν θα την ξεπεράσω ποτέ αυτή την ανατριχίλα με τις κάμπιες! Δεν φταις εσύ, φυσικά. Γνωρίζω την αιτία. Όταν ήμουν 5 χρονών ζούσαμε σε ένα διώροφο σπίτι με αυλή. Στο πάνω σπίτι εμείς, στο κάτω (που ηταν η αυλή) οι γονείς της μητρός μου.
      Η αυλή είχε πολλά λουλούδια και μια μέρα έκοψα μία άσπρη μαργαρίτα. Μία από τις 1.158 που υπήρχαν. Με είδε ο παππούς και με πλησίασε κρατώντας ένα πράσινο φύλλο που επάνω του ήταν μια κάμπια. Με τρίχες. Πολλές τρίχες. Και μου είπε απειλητικά ότι αν ξανακόψω λουλούδι θα με φάει η κάμπια. Και μετά μου την πέταξε πάνω μου. Εγώ, το ηλίθιο, πήγα και τον πίστεψα ότι θα με φάει η κάμπια! Τόσο χαζή στα 5 μου! Και πέρασαν 50 χρόνια κι ακόμα να το ξεπεράσω!
      Αυτά πέρναγα το δόλιο το μικρό!

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question