Σχολική εκδρομή

     - Λοιπόν, παιδιά, όπως είπαμε, είπε η δασκάλα. Ο ένας πίσω από τον άλλο, για να μη χαθούμε. Δε χαζεύουμε και δε μιλάμε μεταξύ μας. Περπατάμε προσεκτικά και δε φεύγουμε από την γραμμή μας. Εντάξει;

     - Μάλιστα! ακούστηκε μια φωνή, που στην πραγματικότητα αποτελούταν από καμιά εκατοστή μικρές φωνούλες.

     - Ωραία, λοιπόν, ξεκινάμε! είπε η δασκάλα και όλοι μαζί ξεκίνησαν.

     Και ήταν όλοι χαρούμενοι, που θα πήγαιναν εκδρομή. Και αυτή η εκδρομή ήταν πολύ σημαντική, επειδή ήταν η τελευταία εκδρομή με το σχολείο, πριν από την αποφοίτηση. Ύστερα το σχολείο θα τελείωνε και ο καθένας θα τραβούσε τον δρόμο του.

     Και προχωρούσαν όλοι μαζί, ο ένας πίσω από τον άλλον, και μαζί τους, αργά και προσεκτικά, προχωρούσε και η αλυσίδα που είχαν φτιάξει. Και καθώς ήταν όλοι τους πολύ χαρούμενοι, όπως είπαμε, άρχισαν το τραγούδι. Και η αλυσίδα άρχισε να τραγουδάει:

     Γιούπι-για, γιούπι-για, 

     τι ωραία, τι καλά!

     Τραλαρί-τραλαρό, 

     που τελειώνει το σχολειό!

     Χι-χι-χι, χι-χι-χι, 

     γι'αυτό πάμε εκδρομή!

     Χα-χα-χα, χα-χα-χα,

     θα το κάψουμε, παιδιά!

     - Ας κάνουμε μια στάση! φώναξε η δασκάλα και η αλυσίδα σταμάτησε. Μετρηθείτε! πρόσταξε.

     Και όλοι ξεκίνησαν να μετριούνται.

     - Ένα! είπε ο πρώτος.

     - Δύο! είπε ο δεύτερος.

     - Τρία! είπε ο τρίτος.

     Και έτσι το μέτρημα συνεχίστηκε, και εκεί που κόντευε να ολοκληρωθεί, ξαφνικά η δασκάλα έβαλε μια φωνή.

     - Σταματήστε! είπε. Πού είναι ο εβδομήντα έξι;

     Ένα σούσουρο ακούστηκε στην αλυσίδα.

     - Εβδομήντα έξι! φώναξε η δασκάλα. Πού είσαι, παιδί μου;

     Αλλά ο εβδομήντα έξι ήταν άφαντος.

     - Πού πήγε ο εβδομήντα έξι; ρώτησε η δασκάλα. Εσύ, παιδί μου, εβδομήντα επτά, δεν τον είδες τον εβδομήντα έξι;

     - Τον είδα, κυρία, τον είδα το πρωί, που ξεκινήσαμε.

     - Ωραία, και μετά, δηλαδή, δεν τον είδες; Πώς εξαφανίστηκε; Μπροστά σου ήταν!

     - Δεν είδα, κυρία, εγώ μιλούσα με τον εβδομήντα οκτώ...

     - Μιλούσες; Μα δεν είπαμε ότι δε μιλάμε μεταξύ μας;

     - Μα, κυρία, δεν του μιλούσα μόνο εγώ... Και ο εβδομήντα εννέα του μιλούσε, και ο ογδόντα, μέχρι και ο ογδόντα τρία του μιλούσε!

     - Και εσύ, ογδόντα τρία; Πέφτω από τα σύννεφα! Εσύ, ο καλύτερος μαθητής της τάξης, και σημαιοφόρος του σχολείου...

     - Δεν φταίω εγώ, κυρία! είπε ο ογδόντα τρία.

     - Και τότε ποιος φταίει;

     - Ο εβδομήντα οκτώ λεγε ένα ανέκδοτο και αφαιρέθηκα για λίγο.

     - Τι να πω, παιδί μου, με απογοήτευσες πολύ... Για ένα ανέκδοτο τώρα κινδυνεύεις με αποβολή, το ξέρεις;

     - Αποβολή;

     - Βεβαίως! Αν αποδειχτεί ότι εσύ και οι άλλοι τέσσερεις γίνατε η αιτία να χαθεί ο εβδομήντα έξι, θα πρέπει να τιμωρηθείτε. Μα, κανένας δεν τον είδε τον εβδομήντα έξι; Εσύ, παιδί μου, εβδομήντα πέντε, δεν κατάλαβες τίποτα;

     - Σαν τι να καταλάβω, κυρία;

     - Ε, πίσω σου βρισκόταν, μήπως χαλάρωσε τη λαβή του; Δεν κατάλαβες ότι κάποια στιγμή έπαψες να κρατάς τον εβδομήντα έξι και άρχισες να κρατάς τον εβδομήντα επτά;

     - Δεν το κατάλαβα, κυρία!

     - Εμ, βέβαια, εσύ πάντα ήσουν στουρνάρι, χαμένοι πήγαν όλοι οι κόποι μου, βρε, πώς θα βγείτε αύριο στην κοινωνία, πώς θα γίνετε υπεύθυνοι ενήλικες, αν από τώρα φέρεστε τόσο ανώριμα; Μη μιλάτε, εκεί πίσω, σας βλέπω! Ογδόντα εννέα και ενενήντα, θα μου γράψετε εκατό φορές ο καθένας την φράση "Δεν θα ξαναμιλήσω σε ώρα εκδρομής", καταλάβατε;

     - Μα, δε μιλούσαμε, κυρία!

     - Θα με βγάλετε και στραβή τώρα;

     - Όχι, να, ο ενενήντα μου έλεγε...

     - Άρα, μιλούσατε!

     - Όχι, απλώς ο ενενήντα μου έλεγε ότι μάλλον κάπου τον πήρε το μάτι του τον εβδομήντα έξι...

     - Τον είδε; Και γιατί δε μιλάς, ενενήντα, τι περιμένεις, ειδική πρόσκληση; Πού τον είδες;

     - Τον είδα εχθές, κυρία, στο μάθημα κυκλοφοριακής αγωγής...

     - Βρε, με δουλεύεις;

     - Όχι, κυρία, αφού τότε τον είδα!

     - Λοιπόν: ογδόντα εννέα και ενενήντα, θα μου γράψετε εκατό φορές ο καθένας την φράση "Δεν θα ξαναμιλήσω σε ώρα εκδρομής", και εσύ ενενήντα θα μου γράψεις επιπλέον εκατό φορές την φράση "Τον βλάκα πολλοί αγάπησαν, την βλακεία ουδείς".

     - Πώς γράφεται το "ουδείς", κυρία;

     - Άμα έρθω μέχρι εκεί, θα δεις πώς γράφεται, να το κοιτάξεις σε λεξικό!

     Και εκεί που τα αίματα είχαν ανάψει, ακούστηκε μια φωνή:

     - Να τος ο εβδομήντα έξι!

     Και, πράγματι, στην άκρη του δρόμου φάνηκε ο εβδομήντα έξι, που πλησίαζε με αργά βήματα.

     - Πού χάθηκες, παιδί μου; ρώτησε η δασκάλα.

     - Δε χάθηκα, κυρία, απάντησε εκείνος.

     - Πώς δε χάθηκες, παιδί μου, αφού τόση ώρα σε ψάχνουμε!

     - Αφού ήξερα πού ήμουν, πώς χάθηκα;

     - Κάνεις και πνεύμα, εβδομήντα έξι; Κανόνισε, και τα νεύρα μου είναι τεντωμένα. Μπορείς να μου πεις πού ήσουν;

     - Είχα μείνει στο σχολείο...

     - Στο σχολείο; Τι ήθελες να κάνεις εκεί;

     - Ήθελα να το απολαύσω, προτού το αφήσω για πάντα.

     - Τι περίεργα πράγματα μου λες, παιδάκι μου, εσύ συνέχεια αργείς το πρωί, και κάθε τρεις και λίγο το παίζεις άρρωστος για να μην έρχεσαι!

     - Εγώ, κυρία;

     - Αμ, ποιος, η θεια μου;

     - Έχετε θεία, κυρία; πετάχτηκε ο εβδομήντα πέντε.

     - Και θεία έχω και θείο, και αν συνεχίσεις έτσι, εβδομήντα πέντε, θα σε βάλω να μου γράψεις εκατό φορές όλους τους πρωθυπουργούς της χώρας με τη σειρά!

     - Μα, γιατί, κυρία, επειδή ρώτησα αν έχετε θεία;

     - Ναι, γι'αυτό! Λοιπόν, εβδομήντα έξι, τι παλαβά πράγματα είναι αυτά που μου λες;

     - Δεν είναι παλαβά, κυρία, σκεφτόμουν ότι τώρα που τελειώνει το σχολείο θα πρέπει να πάω να ζήσω μόνος μου, να φροντίζω μόνος μου τον εαυτό μου, να κάνω οικογένεια, παιδιά...

     - Ε, και;

     - Δε θέλω, κυρία!

     - Ούτε εγώ θέλω! πετάχτηκε ο ογδόντα.

     - Ούτε εγώ! είπε ο τριάντα οκτώ.

     - Ούτε εγώ! είπε και ο πενήντα τέσσερα.

     - Σιωπή! είπε η δασκάλα. Ξεκινήσαμε να πάμε εκδρομή και θα το μετατρέψουμε σε πορεία μοιρολογιστρών... Αυτά τα πράγματα δεν τα επιλέγει κανείς, γίνονται από μόνα τους.

     - Ναι, αλλά άμα δε θέλουμε...

     - Άμα δε θέλετε, πενήντα επτά, που επωφελήθηκες για να κουτσομπολεύεις με τον πενήντα οκτώ, το βουλώνετε και δε λέτε τίποτα.

     - Πώς μας μιλάτε έτσι, κυρία; Θα το πω στον μπαμπά μου και θα δείτε, θα σας κάνει μήνυση!

     - Πάντα μαμόθρεφτο ήσουν, δέκα οκτώ, δεν περίμενα και τίποτα άλλο από εσένα...

     - Ναι, αλλά εγώ, κυρία...

     - Τι εσύ, εξήντα δύο, που μας το παίζεις και μάγκας;

     - Εγώ θα περιμένω να ενηλικιωθώ και θα σας κάνω μήνυση εγώ.

     - Ενηλικιώσου πρώτα και ύστερα μου κάνεις!

     - Θα σας κάνω!

     - Αυτό είπα, να μου κάνεις!

     - Και εγώ θα σας κάνω!

     - Να μου κάνεις και εσύ, τριάντα τέσσερα!

     - Και εγώ!

     - Και εσύ, σαράντα τέσσερα! Θες κι εσύ, πουλάκι μου, σαράντα πέντε;

     - Ναι, θέλω.

     - Αλήθεια;

     - Ναι.

     - Μη μου πείτε ότι όλοι θέλετε να μου κάνετε μήνυση;

     - Όλοι, ναι!

     - Ωραία, φροντίστε τότε να τελειώσετε το σχολείο, να ενηλικιωθείτε, και κάντε μου όσες μηνύσεις θέλετε μετά. Εντάξει;

     Ησυχία απλώθηκε στην αλυσίδα, που εδώ και ώρα είχε πάψει να είναι αλυσίδα, αφού είχε σπάσει σε τόσα κομμάτια όσα και οι κρίκοι της.

     - Κι εσύ θα μου κάνεις μήνυση, εβδομήντα έξι; ρώτησε η δασκάλα.

     - Ναι, κυρία, απάντησε ο εβδομήντα έξι.

     - Ωραία, λοιπόν, στη σειρά σας όλοι, και ξαναξεκινάμε. Άντε να τελειώνουμε με την εκδρομή, να τελειώνετε και με το σχολείο, να φεύγετε, να με αφήνετε στην ησυχία μου. Και, όπως είπαμε: δε μιλάμε! Εμπρός, μαρς!

     Και η αλυσίδα ξανάρχισε να μετακινείται, σιωπηλά αυτή τη φορά.

     - Προσοχή! φώναξε η δασκάλα. Τέρας ενόψει!

     Αλλά δεν είχε δίκιο που ανησύχησε η δασκάλα. Η Πίπη τις είχε δει τις κάμπιες εγκαίρως και δεν πάτησε ούτε μία.

    

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου