Βαρύ το τίμημα

  

     - Ε, τι σπρώχνεις; ρώτησε ο πιο μικρόσωμος.

     - Δεν σπρώχνω, αλλά πήγαινε πιο πέρα, δεν βλέπεις ότι δε χωράμε; του απάντησε ο άλλος.

     - Πώς δε χωράμε, τόσο χώρο έχετε από εκεί, επέμεινε αυτός.

     - Βρε, δεν καταλαβαίνεις τι σου λένε; Δε χωράμε.

     - Είπα μην σπρώχνεις!

     - Δεν σπρώχνω.

     - Σπρώχνεις!

     - Δεν σπρώχνω.

     - Σπρώχνεις!

     - Ε, ναι, λοιπόν, σπρώχνω, αφού δεν καταλαβαίνεις! Κάτσε στη μεριά σου, τόσο χώρο έχεις από εκεί!

     - Δε με βολεύει από εδώ, γιατί δεν έρχεστε εσείς;

     - Εμάς η θέση μας είναι από εδώ, είπαν με ένα στόμα και οι υπόλοιποι τρεις, από το μεγαλύτερο μέχρι το μικρότερο, δε θέλουμε να αλλάξουμε. Να κάτσεις εκεί που είσαι!

     - Έτσι λένε όλοι οι βολεμένοι, είπε προκλητικά.

     - Ποιον είπες βολεμένο, βρε αλήτη; Έχε χάρη που είσαι μια χαψιά και φοβάμαι μη σε ισοπεδώσω, αλλιώς θα σου'λεγα...

     - Αφήστε τον, βρε παιδιά, δεν βλέπετε ότι πάει γυρεύοντας για καυγά;

     - Ποιον θα ισοπεδώσεις, βρε καραγκιόζη;

     - Έλα, τώρα, σταμάτα, εντάξει, το έκανες το κομμάτι σου, γύρνα στη θέση σου και δεν έγινε τίποτα...

     - Μωρέ τι μας λες; Δεν πάω πουθενά, εσείς να πάτε πιο πέρα! Και σταμάτα να με σπρώχνεις, είπα!

     - Δηλαδή, τώρα τι θέλεις; Να μαλώσουμε θέλεις;

     - Τόση ώρα, δηλαδή, τι κάνουμε, δε μαλώνουμε; Χέστη!

     - Ποιον είπες χέστη, ρε; Παρ'το πίσω!

     - Δεν παίρνω πίσω τίποτα!

     - Μαλώνεις, ρε;

     - Τι;

     - Ρωτάω αν μαλώνεις.

     - Ναι, ρε, μαλώνω, γιατί, τι θα μου κάνεις;

     - Τώρα θα δεις τι θα σου κάνω!

     Και προτού ξαναπαντήσει ο άλλος, του έδωσε μια γροθιά στο πρόσωπο.

     - Στο πρόσωπο, βρε γελοίε; Στο πρόσωπο; Τώρα θα δεις!

     Και του έδωσε μία κλωτσιά.

     - Σου άρεσε; 

     Αντί απάντησης, ο άλλος του έδωσε μία γροθιά στην κοιλιά. Και το γρονθοκόπημα συνεχίστηκε εκατέρωθεν αρκετή ώρα.

     - Κοίτα τι μου έκανες! άρχισε να διαμαρτύρεται ο πιο μικρόσωμος. Γέμισα καρούμπαλα!

     - Αυτό να το σκεφτόσουν προτού τα βάλεις μαζί μου, μάγκα του γλυκού νερού...

     - Ωχ-ωχ-ωχ! το κεφαλάκι μου, θα χρειαστώ επίδεσμο, να δεις που έπαθα διάσειση...

     - Βάλε επίδεσμο, βάλε βραχιόλι, βάλε τιάρα, αρκεί να μείνεις στη μεριά σου, επιτέλους!

     - Θα πάω όπου μου αρέσει, κι αν θέλεις ξαναχτύπα με, δε σε φοβάμαι!

     - Φαίνεται, το ξύλο που έφαγες δε σου έγινε μάθημα, είπε ο άλλος και τον κοίταξε απειλητικά.

     Αυτές τις κουβέντες άκουσε και η Πίπη και αποφάσισε να επέμβει.

     - Ησυχία και οι δυο σας! είπε.

     - Μα... ξεκίνησε να λέει κάτι ο ένας.

     - Δεν έχει μα, απάντησε η Πίπη. Δεν ντρέπεστε, να παλεύετε σαν τους αλήτες;

     - Αυτός φταίει, είπε ο ένας και έδειξε τον άλλον.

     - Αυτός φταίει, είπε και ο άλλος και έδειξε αυτόν.

     - Σταματήστε, δε θέλω να σας ακούω, είπε η Πίπη. Και για να είμαι σίγουρη ότι δε θα με ξαναενοχλήσετε, θα σας χωρίσω.

     Είπε και έβαλε ένα διαχωριστικό ανάμεσά τους. Δεν το έβαλε, όμως, στον πιο μεγαλόσωμο, το έβαλε στον πιο μικρόσωμο. Κι αυτό, επειδή η Πίπη δεν είναι χαζή. Και ξέρει πολύ καλά, ότι για τον κάλλο στο μικρό της δαχτυλάκι ευθύνεται το ίδιο το μικρό το δαχτυλάκι και κανένας άλλος. 

     - Καλά να πάθεις! είπαν τα υπόλοιπα δάχτυλα στο μικρό το δαχτυλάκι.

     - Δε θα μου φύγει το καρούμπαλο; Θα δείτε! είπε αυτό.

     - Σιωπή! είπε και η Πίπη.

     Επειδή η Πίπη έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.