Ζουν ανάμεσά μας

     Είναι πολύ ωραίο να περπατάς με τα μάτια ανοιχτά. Και είναι πολύ ωραίο, όχι επειδή δεν κινδυνεύεις να πέσεις, αλλά - κυρίως - επειδή, όταν έχεις τα μάτια ανοιχτά βλέπεις ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Έτσι περπατάει και η Πίπη και, μέχρι στιγμής, ποτέ δεν έχει βγει χαμένη.

     Καταλαβαίνετε, βέβαια, ότι όταν λέω "να περπατάς με τα μάτια ανοιχτά" δεν εννοώ απλώς να είναι ανοιχτά τα βλέφαρα και να είναι ορατή η ίριδα, δεν εννοώ να περπατάς σαν ρομποτάκι προγραμματισμένο στον αυτόματο πιλότο, εννοώ να κοιτάς δεξιά και αριστερά αναμένοντας την έκπληξη, όπως κάνουν οι φωτογράφοι, που ποτέ δεν ξέρουν πότε θα τους προκύψει το επόμενο θέμα τους...

     Το ξέρω ότι αυτό δεν γίνεται αυτόματα, αλλά θέλει εξάσκηση, δεν είναι όμως δύσκολο να αποκτήσουμε αυτή τη συνήθεια, πιστέψτε με. Η Πίπη, δηλαδή, είναι καλύτερη που μπορεί;

     Η Πίπη, λοιπόν, πάντα προσέχει γύρω της, κοιτάζει τα σπίτια, κοιτάζει τα δέντρα, κοιτάζει τον ουρανό, και πολλές φορές αλλάζει λίγο τη διαδρομή της για να δει νέες εικόνες. Αυτό βοηθάει στην ψυχολογία και δίνει πρόσθετο ενδιαφέρον στην καθημερινότητα.

     Σε μία από τις πολύ πρωινές της διαδρομές - πηγαίνοντας προς τον χώρο της αμειβόμενης δουλείας, δηλαδή - η Πίπη είχε δει κάτι προεξοχές στον κορμό ενός δέντρου, αλλά επειδή ήταν πολύ νωρίς και το φως δεν ήταν αρκετό, και επειδή βιαζόταν και λίγο, δεν είχε καταλάβει τι ήταν.

     Θα μπορούσαν να ήταν μανιτάρια, όμως τα μανιτάρια βρίσκονται στο δάσος, εκεί που βρίσκονται και τα Στρουμφάκια, και με δεδομένο ότι η Πίπη δεν είχε δει κανένα Στρουμφάκι στην πόλη, ήταν λογικό να θεωρήσει ότι μανιτάρια δεν ήταν.

     Έφτασε, όμως, η μέρα να λυθούν οι απορίες της Πίπης, καθώς έτυχε να περάσει από το δέντρο εκείνο, χωρίς να βιάζεται και σε ώρα που το φως του ήλιου ήταν πολύ δυνατό. Πλησίασε, λοιπόν, το δέντρο, και τι να δει; Ένα τεράστιο μανιτάρι!

     - Τι μεγάλο που είναι! σκέφτηκε η Πίπη και πλησίασε.

     Ήταν πράγματι μεγάλο και έμοιαζε με σφουγγάρι. Αλλά τι έκανε ένα μανιτάρι επάνω σε ένα δέντρο, μέσα στην πόλη;

     - Να δεις που τα Στρουμφάκια κατοικούν και στην πόλη, σκέφτηκε η Πίπη. 

     Βέβαια, όσο το κοίταζε, τόσο περισσότερο βεβαιωνόταν. Αυτό το μανιτάρι, θα μπορούσε άνετα να είναι σπίτι (πόσο μεγάλα είναι τα Στρουμφάκια;), για να μην πούμε ότι αν επρόκειτο για μυρμήγκια θα μπορούσε να είναι ένας υπερυψωμένος συναυλιακός χώρος: στο πιο ψηλό μέρος η ορχήστρα με τα έγχορδα και πιο χαμηλά, γύρω-γύρω, το κοινό... 

     Εκείνη την ώρα, ένα περιστέρι πέταξε επάνω στο δέντρο.

     - Τι κοιτάζεις; τη ρώτησε.

     - Κοιτάζω αυτό το μανιτάρι και αναρωτιέμαι τι θα μπορούσε να είναι, απάντησε η Πίπη.

     - Θα σου πω εγώ που ξέρω, είπε το περιστέρι. Είναι εξέδρα.

     Μα, βέβαια, μία εξέδρα! Πώς δεν το είχε σκεφτεί πιο μπροστά;

     - Ναι, αλλά ποιος την χρησιμοποιεί αυτήν την εξέδρα; ρώτησε η Πίπη το περιστέρι.

     - Ε, μη μου πεις πως δε φαντάζεσαι... Τα Στρουμφάκια, φυσικά!

     - Ώστε υπάρχουν Στρουμφάκια;

     - Φυσικά και υπάρχουν, τι ερώτηση είναι αυτή;

     - Ναι, αλλά εγώ δεν τα έχω δει...

     - Μα, πώς θα τα δεις, αφού κρύβονται; Η πόλη δεν είναι και το ασφαλέστερο μέρος για να μείνει κανείς, ξέρεις...

     - Και ζουν πολλά Στρουμφάκια στην πόλη;

     - Αρκετά. Εγώ έχω δει πάνω από εκατό, σε μία συγκέντρωση.

     - Και πώς δεν τα είδε κανείς;

     - Μα, δε σου είπα ότι κρύβονται; Και επιπλέον, φοράνε στολές παραλλαγής, στα χρώματα της ασφάλτου και των ξερών φύλλων. Άσε που οι συγκεντρώσεις τους γίνονται αφού δύσει ο ήλιος...

     - Ώστε έτσι, ε; σκέφτηκε η Πίπη. Και τι θα γίνει που εγώ θέλω να τα δω τα Στρουμφάκια;

     Το περιστέρι πέταξε μακριά και η Πίπη έμεινε μόνη της. Κοίταξε δεξιά και αριστερά. Αν υπήρχαν πολλά Στρουμφάκια, τότε πού ήταν τα σπιτάκια τους; Ο δρόμος ήταν ήσυχος, και κίνηση δεν υπήρχε. Άραγε, τα Στρουμφάκια έμεναν εκεί κοντά; Μήπως έμεναν στους κήπους των σπιτιών εκεί γύρω;

     Απάντηση σε αυτά τα ερωτήματά της, φυσικά, δεν πήρε η Πίπη, αλλά, όπως καταλαβαίνετε, από εδώ και εμπρός θα είναι ακόμα πιο προσεκτική στον δρόμο. Θα κοιτάζει στις άκρες των πεζοδρομίων, πίσω από τους κάδους, μέσα στους κήπους, ειδικά τους εγκαταλελειμμένους, στα άχτιστα οικόπεδα, στις νησίδες των δρόμων... Δεν μπορεί, κάπου θα τα πετύχει τα Στρουμφάκια, τώρα που βεβαιώθηκε ότι ζουν ανάμεσά μας...

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου