Οκτώ χρόνια και οκτώ μέρες

      Ο γέρος μάγος έριξε δύο δάκρυα κροκόδειλου και τρεις φολίδες από θηλυκό χαμαιλέοντα στο μικρό μπουκαλάκι και το ανακίνησε προσεκτικά. Το μωβ υγρό μέσα στο μπουκαλάκι έγινε διαυγές. 
     - Αυτή τη φορά το πέτυχα, σκέφτηκε. Ούτε έκρηξη, ούτε καπνοί. Το ελιξήριό μου είναι έτοιμο.

     Πήρε ένα πώμα και το έβαλε στο στόμιο του μπουκαλιού. Ύστερα, κόλλησε στο μπουκάλι μια ετικέτα και έγραψε επάνω της τον αριθμό οκτώ. 

     - Καθόλου άσχημα, με την όγδοη προσπάθεια... Τώρα μένει να το δοκιμάσω, είπε στην ασπρόμαυρη γάτα του, που τριβόταν νιαουρίζοντας στα πόδια του. Αλλά πού θα βρούμε κάποιον να το δοκιμάσει;

     - Νιάου, είπε η γάτα.

     - Έχεις δίκιο, απάντησε ο μάγος.

     Πήρε το μπουκαλάκι και το έβαλε ψηλά στο ράφι.

     - Προσοχή, είπε στη γάτα. Εκεί επάνω απαγορεύεται να ανεβαίνεις.

     - Νιάου, είπε η γάτα.

     - Έτσι μπράβο, είπε ο μάγος.

     Πήρε το αγαπημένο του βιβλίο, "Οι 100 διασημότερες συνταγές του Μέρλιν", και κάθησε στην πολυθρόνα του. Δεν πρόλαβε να διαβάσει τα υλικά της πρώτης συνταγής, όταν ακούστηκε ένας χτύπος στην πόρτα.

     - Ποιος να είναι τέτοια ώρα; αναρωτήθηκε δυνατά.

     - Νιάου! είπε η γάτα.

     - Καλή ιδέα, είπε ο μάγος.

     - Καλησπέρα, είπε η Πίπη, αφού αυτή ήταν που είχε χτυπήσει την πόρτα. Κυνηγούσα μία ιστορία, αλλά εκείνη μπήκε μέσα στο δάσος και έτσι έχασα και την ιστορία, και τον δρόμο μου. Μήπως μπορώ να χρησιμοποιήσω το τηλέφωνό σας;

     - Δεν έχω τηλέφωνο... είπε ο μάγος.

     - Νιάου, είπε η γάτα.

     - ...αλλά, πέρασε μέσα, παιδί μου, φαίνεσαι εξουθενωμένη. Έλα να πιεις λίγο νεράκι.

     - Λίγο νεράκι θα το έπινα, είπε η Πίπη.

     - Ή μήπως προτιμάς μια λεμονάδα από τις λεμονιές του κήπου μου;

     - Δεν είδα λεμονιές στον κήπο, είπε η Πίπη.

     - Είναι στο πίσω μέρος του κήπου, είπε ο μάγος, να σου βάλω; Πριν από λίγο την έφτιαξα.

     - Ε, αν είναι από τις λεμονιές του κήπου, θα τη δοκιμάσω.

     Η γάτα πλησίασε την Πίπη και άρχισε να νιαουρίζει.

     - Όμορφη η γάτα σας, είπε η Πίπη.

     - Ναι, είπε ο μάγος. Να βάλω και παγάκια;

     - Όχι, είπε η Πίπη, έχω ευαισθησία στο λαιμό.

     - Αλήθεια, είπε ο μάγος, πώς σε λένε;

     - Πίπη, είπε η Πίπη.

     - Ασυνήθιστο όνομα, είπε ο μάγος.

     - Δε θα το έλεγα, είπε η Πίπη, το ακούω κάθε μέρα.

     - Έτοιμη η λεμονάδα, είπε ο μάγος. 

     - Τι έχει μέσα το μπουκαλάκι;

     - Αυτό το μπουκαλάκι; Α, τίποτα, αφέψημα λεβάντας. Ταιριάζει τέλεια με τη λεμονάδα και την κάνει πιο τονωτική. Συνταγή της μαμάς μου.

     - Α, γι'αυτό είναι μωβ!

     - Ναι, πιες την τώρα, πριν χάσει τις βιταμίνες της.

     Πήρε η Πίπη το ποτήρι και ήπιε τη μωβ λεμονάδα μονορούφι.

     - Μμμμ! έκανε η Πίπη. Πολύ νόστιμη!

     - Νιάου! είπε και η γάτα.

     - Είδες που σου το είπα; είπε ο μάγος. Λοιπόν, πώς είπαμε ότι σε λένε;

     - Με λένε..., με λένε..., πώς με λένε;

     Ο μάγος και η γάτα κοιτάχτηκαν.

     - Πίπη σε λένε, είπε ο μάγος.

     - Πίπη; Ασυνήθιστο όνομα, είπε η Πίπη.

     - Όχι και τόσο, είπε ο μάγος.

     - Τέλος πάντων, πώς ήρθα εδώ;

     - Με τα πόδια.

     - Ναι, αλλά γιατί;

     - Ίσως κυνηγούσες κάτι.

     - Μπα, δε μου αρέσει το κυνήγι...

     - Το κυνηγητό, μήπως;

     - Το κυνηγητό, ναι.

     - Ε, αυτό θα είναι. Θα έπαιζες κυνηγητό.

     - Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πάω στο σπίτι μου, είπε η Πίπη.

     - Ξαναπέρνα όποτε θέλεις, είπε ο μάγος.

     Το πώς βρέθηκε η Πίπη ξανά στη Χώρα του Διαμερίσματος, κανένας δεν το κατάλαβε. Μόνο που η Πίπη είχε την αίσθηση ότι κάτι είχε ξεχάσει. Τι να ήταν, άραγε, αυτό; Πώς ήταν, είπαμε, το όνομά της; 

     Και οι μέρες περνούσαν και η Πίπη προσπαθούσε να θυμηθεί αυτό που προφανώς είχε ξεχάσει, και ο γέρος μάγος γέμισε άλλη μια σελίδα στο τετράδιο των συνταγών του, "το ελιξήριο της αμνησίας", ήταν το όνομα της συνταγής - για να ξεχνάμε τις δυσάρεστες αναμνήσεις, έγραφε μέσα σε παρένθεση.

     Και μια μέρα, ξαφνικά, η Πίπη θυμήθηκε το όνομά της, και θυμήθηκε και την Γλωσσοπάθεια. Και θυμήθηκε ότι η Γλωσσοπάθεια έκλεινε πια τα οκτώ χρόνια και τις οκτώ μέρες. 

     - Οκτώ χρόνια και οκτώ μέρες, πάει, μεγάλωσε κι αυτή! μονολογούσε η Πίπη, αλλά καμία ιστορία δεν ερχόταν στο μυαλό της για να τη μοιραστεί. 

     Και η Πίπη δίψασε. Και θέλησε να πιει μια λεμονάδα. Και καθώς έβαζε τη λεμονάδα στο ποτήρι, στο μυαλό της εμφανίστηκε η εικόνα μιας άλλης λεμονάδας, σε ένα άλλο ποτήρι, σε ένα σκοτεινό σπίτι, μέσα στο δάσος. Και το χρώμα της λεμονάδας ήταν μωβ, όπως και το περιεχόμενο ενός μικρού μπουκαλιού, που επάνω του υπήρχε μια ετικέτα με τον αριθμό οκτώ. 

     Και η Πίπη βρήκε την ιστορία που έψαχνε.