Ζήτημα λογικής

     - Το τσάι σας, κύριε, είπε ο μπάτλερ και τοποθέτησε με προσοχή το δίσκο στο τραπεζάκι της βεράντας. 

     - Ευχαριστώ, Άρθουρ, είπε ο Σέρλοκ Χολμς, χωρίς να σηκώσει τα μάτια του από το άρθρο που διάβαζε.

     Τα τζιτζίκια είχαν γίνει υπερβολικά εκκωφαντικά για τα αυτιά του. Πιο ήσυχο το είχε φανταστεί το ελληνικό καλοκαίρι. 

     - Θα σε παρακαλούσα να συντομεύεις, είπε καθώς γύριζε σελίδα στην εφημερίδα. Το άρωμα της κανέλλας είναι υπερβολικά έντονο για τους οσφρητικούς μου υποδοχείς.

     - Για το χαλβά μιλάς; ρώτησε ο Γουάτσον, αφού πρώτα κατάπιε μια κουταλιά. Μα είναι θαύμα, πρέπει να δοκιμάσεις!

     - Θα προτιμούσα να το αποφύγω, αν δε σε πειράζει. Και μόνο το κακόηχο όνομά του είναι αρκετό για να μου προκαλέσει βαθύτατη απέχθεια.

     - Όπως θέλεις, είπε ο Γουάτσον και έχωσε στο στόμα του μια μεγάλη κουταλιά. Αλήθεια, τι θα έλεγες το βράδυ να πηγαίναμε σε μία ταβέρνα, για λίγο τοπικό χρώμα; Θα έχει ενδιαφέρον, δεν βρίσκεις;

     - Υποθέτω.

     - Ο μαιτρ του ξενοδοχείου μου είπε για μία ταβέρνα που φημίζεται για τα κρεατικά της. Το μενού της περιλαμβάνει κάθε λογής ψητά: μπριζόλες, παϊδάκια, λουκάνικα, σφαιρίδια από κιμά σε διάφορα σχήματα, που δε συγκράτησα το όνομά τους, και ένα πράγμα με άντερα τυλιγμένα γύρω από εντόσθια, που το βάζουν σε σούβλα, να δεις πώς το λένε... τέλος πάντων, δεν έχει σημασία πώς το λένε, ο μαιτρ μου είπε πως είναι πεντανόστιμο. 

     - Φοβάμαι πως το μόνο έδεσμα εντοσθίων που μπορεί να χωνέψει το στομάχι μου είναι το χάγκις.

     - Καλό είναι το χάγκις, αλλά πού να το βρούμε εδώ;

     - Δυστυχώς, θα συμφωνήσω μαζί σου. Μόνο οι σκωτσέζοι γνωρίζουν να το φτιάχνουν σωστά. Αλλά, συντόμευε, σε παρακαλώ, με τον χαλβά! Η μυρωδιά της κανέλλας δε με αφήνει να απολαύσω το τσάι μου.

     - Έχεις δίκιο, συγγνώμη, είπε ο Γουάτσον και έχωσε στο στόμα του μια τελευταία, τεράστια κουταλιά.

     Ο Σέρλοκ άφησε λίγο την εφημερίδα που διάβαζε και ήπιε μία γουλιά τσάι.

     - Ευτυχώς που είχα την ιδέα να πάρω μαζί μου και τον Άρθουρ, είπε, αλλιώς αμφιβάλλω αν θα έπινα ένα τσάι της προκοπής.

     - Ακόμα δεν το πιστεύω ότι βρίσκομαι στην Ελλάδα, είπε ο Γουάτσον, και ήπιε κι εκείνος μια γουλιά από το δικό του τσάι. Από μικρός ονειρευόμουν να έρθω. Από τότε που ο κύριος Μάκιντος στο σχολείο μάς μίλησε για τις αρχαιότητες.

     - Το κακό είναι ότι, δυστυχώς, δεν έχουν αλλάξει και τόσο τα πράγματα από τον καιρό της αρχαιότητας. 

     - Τι εννοείς;

     - Μα να μην υπάρχει μία παμπ; Ένα γήπεδο γκολφ; Ένας αξιόλογος ιππόδρομος; Ένα γήπεδο μπάντμιντον; Για να μη μιλήσω για τη βασιλεία τους, φτηνή απομίμηση των γελοιοδέστερων οίκων!

     Ο Σέρλοκ έβαλε λίγο καπνό και άναψε την πίπα του. Ο καπνός της πίπας πάντα τον ηρεμούσε.

     - Έχεις δίκιο, εννοείται, είπε ο Γουάτσον, αλλά εγώ το βλέπω απλώς σαν έναν εξωτικό προορισμό. Εξάλλου, δε θα μείνουμε για πάντα. Σε δέκα μέρες τελειώνουν οι διακοπές μας.

     - Όπως και να'χει, μιλάμε για μία χώρα όπου στην αρχαιότητα άνθισε ένας σημαντικός πολιτισμός. Δεν μπορεί να μην ενδιαφέρει τους σύγχρονους Έλληνες να τηρήσουν κάποια ελάχιστα στάνταρντ πολιτισμού. Είδες το αλαλούμ που επικρατεί στους δρόμους; Καμία οργάνωση, κανένας σεβασμός, καμία ευγένεια. Και, επιπλέον, την εποχή που σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο η μετακίνηση γίνεται πλέον με αυτοκίνητα, εδώ ακόμα κυκλοφορούν κάρα!

     - Υπάρχουν και άμαξες...

     - Μου φαίνεται πως η υπερκατανάλωση ζάχαρης των τελευταίων ημερών έχει αρχίσει να θολώνει την κρίση σου, αγαπητέ μου. Οποιαδήποτε από αυτές εδώ τις άμαξες, στην Αγγλία θα θεωρείτο κάρο. Με εξαίρεση, ίσως, τη βασιλική άμαξα, την οποία δεν έχω δει, αλλά εκτιμώ πως έχει τις απαραίτητες προδιαγραφές.

     - Δε θα διαφωνήσω, αλλά, τουλάχιστον, θα πρέπει να παραδεχτείς ότι ο καιρός είναι θαυμάσιος.

     - Πολλή ζέστη. Θα έλεγε κανείς πως βρισκόμαστε στη διακεκαυμένη ζώνη.

     - Αν ντυθείς πιο ελαφρά, η ζέστη υποφέρεται.

     - Υπάρχουν κανόνες ένδυσης που ένας τζέντλεμαν δεν μπορεί να παραγνωρίζει.

     - Παρ'όλ'αυτά, θα μπορούσες να βγάλεις τη ρομπ ντε σαμπρ. Στο δωμάτιό σου βρίσκεσαι!

     - Δεν ήμουν ποτέ καλός στα γαλλικά, όμως, αν δεν κάνω λάθος, ρομπ ντε σαμπρ σημαίνει ρόμπα δωματίου. Οπότε, τι λογικότερο από το να τη φοράω στο δωμάτιό μου; Εξάλλου, πρέπει να είμαι ευπρεπώς ενδεδυμένος, σε περίπτωση που δεχτώ επισκέψεις.

     Ο Άρθουρ εμφανίστηκε στη βεράντα.

     - Έχετε επισκέψεις, κύριε, είπε.

     - Ακριβώς όπως το φανταζόμουν, είπε ο Σέρλοκ και σηκώθηκε.

     Στη βεράντα εμφανίστηκε ο ξενοδόχος, συνοδευόμενος από έναν άντρα μετρίου αναστήματος, με παχύ μουστάκι.

     - Κύριε Χολμς, είπε ο ξενοδόχος, λυπάμαι που διακόπτω την ώρα του απογευματινού σας ύπνου...

     - Το σχόλιό σας είναι μάλλον ατυχές, είπε ο Σέρλοκ. Είναι προφανές ότι δεν κοιμόμουν. Γνωρίζω, βέβαια, ότι ο απογευματινός ύπνος είναι κάτι που συνηθίζεται σε αυτά εδώ τα μέρη, όμως εγώ προτιμώ να περνώ τον χρόνο μου με εποικοδομητικότερο τρόπο.

     Ο άντρας με το παχύ μουστάκι ξερόβηξε.

     - Ο κύριος είναι...

     - Αστυνομικός, το βλέπω, είπε ο Σέρλοκ.

     - Πώς το καταλάβατε; Αφού δε φοράει στολή.

     - Βρίσκομαι αρκετές μέρες στη χώρα σας, ώστε να ξέρω ότι η προσεγμένη ένδυση δε συνηθίζεται, όταν δεν το επιβάλλει κάποιου είδους πρωτόκολλο. Το προσεγμένο ντύσιμο του κυρίου, σε συνδυασμό με τα γυαλισμένα του παπούτσια, υποδεικνύει σαφώς κάποιον που πηγαίνει ή που βρίσκεται στην εργασία του.

     - Θα μπορούσε να είναι υπάλληλος του ξενοδοχείου.

     - Οι υπάλληλοι αυτού του ξενοδοχείου φορούν συγκεκριμένη ενδυμασία, με το όνομα του ξενοδοχείου στο πέτο. Στο πέτο του κυρίου δεν υπάρχει κανένα όνομα. Επιπλέον, ποιος ο λόγος να με φέρετε σε επαφή με κάποιον που δεν είναι αστυνομικός, την στιγμή που εγώ είμαι ντετέκτιβ και στο ξενοδοχείο έχει διαπραχθεί φόνος;

     - Μα, πώς το ξέρετε;

     - Ναι, είπε ο Γουάτσον, πώς το ξέρεις;

     - Πριν από μισή ώρα περίπου - για την ακρίβεια στις τέσσερεις και είκοσι επτά -, την ώρα που εσύ μασούλαγες εκείνο το κολλώδες πράγμα, που έκανε εκείνο το εκνευριστικό κριτς-κριτς...

     - Ποιο κολλώδες πράγμα;

     - Μπακλαβά δεν τον λένε;

     - Α, ναι...

     - Εκείνη την ώρα που μασούλαγες, λοιπόν, στην είσοδο του ξενοδοχείου σταμάτησε ένα κάρο με  τρεις άντρες, ντυμένους στα λευκά. Οι άντρες μπήκαν βιαστικά στο ξενοδοχείο, και μάλιστα κρατούσαν και ένα φορείο. Ύστερα από λίγη ώρα, οι τρεις άντρες βγήκαν από το ξενοδοχείο, με το φορείο άδειο, ανέβηκαν στο κάρο και έφυγαν. Λίγο αργότερα, και συγκεκριμένα στις τέσσερεις και σαράντα τέσσερα, ένα κάρο της αστυνομίας...

     - Μια άμαξα, εννοείτε, διέκοψε ο άντρας με το παχύ μουστάκι.

     - Ένα κάρο εννοώ, αλλά επειδή προβλέπω ότι θα διαφωνήσουμε στον ορισμό, ας το πούμε όχημα. Και συνεχίζω: ένα όχημα, λοιπόν, της αστυνομίας σταμάτησε μπροστά στο ξενοδοχείο και πέντε άντρες βγήκαν από το όχημα και μπήκαν στο ξενοδοχείο. Ανακεφαλαιώνοντας, αρχικά ζητήθηκε ιατρική βοήθεια για κάποιον, πιθανώς τραυματισμένο - εξ'ου και το φορείο - όμως, ήταν ήδη αργά, γι'αυτό και το φορείο επέστρεψε άδειο. Και επειδή, προφανώς, δεν επρόκειτο για ατύχημα, κλήθηκε η αστυνομία για να αναλάβει την υπόθεση. Συνδυάζοντας όλα τα παραπάνω, δεν μπορώ παρά να συμπεράνω ότι στο ξενοδοχείο έχει γίνει κάποιο έγκλημα, και συγκεκριμένα φόνος. Στοιχειώδες, Γουάτσον.

     - Η φήμη ενός μύθου ωχριά μπροστά στον ίδιο το μύθο, είπε ο ξενοδόχος εντυπωσιασμένος.

     - Υπερβολές, αλλά δέχομαι τη φιλοφρόνηση, είπε ο Σέρλοκ. Ώστε η ελληνική αστυνομία χρειάζεται τις υπηρεσίες μου; απευθύνθηκε στον άντρα με το παχύ μουστάκι.

     - Αστυνόμος Αγησίλαος Παπαχριστόπουλος, συστήθηκε εκείνος, απλώνοντας το χέρι του για χειραψία.

     - Εντυπωσιακό όνομα, είπε ο Γουάτσον.

     - Χτίζετε κάτι, κύριε Παπα...χριστόπουλε; ρώτησε ο Σέρλοκ.

     - Μα πώς;... 

     - Υπάρχουν ίχνη τσιμέντου στα νύχια σας. 

     Ο αστυνόμος κοίταξε τα νύχια του.

     - Έχετε δίκιο, είπε, δεν το είχα προσέξει.

     Ο Σέρλοκ κούνησε ελαφρά το κεφάλι του.

     - Λοιπόν, είπε, τι χτίζετε, αν μου επιτρέπετε να ρωτήσω;

     - Έχω ένα κτήμα στα Πατήσια, και φτιάχνω ένα εξοχικό. Με το μισθό που παίρνω, όμως, δεν μπορώ να πληρώνω εργάτες, οπότε, αναγκαστικά, το χτίζω σχεδόν μόνος μου.

     - Πατήσια, είπατε; ρώτησε ο Γουάτσον.

     - Ναι, είναι αρκετά κοντά στην Αθήνα, είπε ο αστυνόμος. Πολύ όμορφη περιοχή. Αξίζει να την επισκεφτείτε, ιδιαίτερα την Άνοιξη, που ανθίζουν οι αγροί...

     - Ίσως κάποια άλλη φορά, είπε ο Σέρλοκ. Αστυνόμε, επιτρέψτε μου να σας συστήσω το βοηθό μου, τον Τζον Γουάτσον.

     - Χαίρω πολύ, είπε ο Γουάτσον.

     - Κύριε Χολμς, πήρε το λόγο ο ξενοδόχος, το ξενοδοχείο μας ελπίζει να συνδράμετε την ελληνική αστυνομία με τρόπο ώστε η υπόθεση να διαλευκανθεί με τη μεγαλύτερη δυνατή διακριτικότητα. Δε θα θέλαμε επ'ουδενί να ταράξουμε την εκλεκτή μας πελατεία.

     - Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι σε διακοπές, αλλά η επίλυση ενός αστυνομικού γρίφου ποτέ δε με αφήνει αδιάφορο. Όσο για τη διακριτικότητά μου, είναι περιττό να μου τη ζητάτε. Έτσι κι αλλιώς, πρόκειται για μια υπόθεση που μπορεί να διαλευκανθεί αποκλειστικά δια της νοητικής οδού. Επιπλέον, το θύμα δεν είχε ιδιαίτερες επαφές με τους πελάτες του ξενοδοχείου, οπότε είναι περιττό να τους ενοχλήσουμε με ερωτήσεις.

     Ο ξενοδόχος τον κοίταξε με απορία.

     - Εκτός αν ο σεφ του ξενοδοχείου σας συνήθιζε να κάνει δημόσιες σχέσεις, συνέχισε ο Σέρλοκ. Αλλά, στις τόσες μέρες που μένω εδώ, δεν τον είδα ούτε μία φορά, ούτε καν στο εστιατόριο. Οπότε...

     - Μα, πώς ξέρετε...

     - ... ότι το θύμα είναι ο σεφ; Μα, αγαπητέ μου, ο σεφ του ξενοδοχείου σας θεωρείται αστέρι! Ποιος σεφ του επιπέδου του, λοιπόν, δε θα ήξερε να αλατίσει σωστά το φαγητό; Κανείς. Και η αθηναϊκή σαλάτα που επέλεξα να φάω σήμερα το μεσημέρι είχε πάρα πολύ αλάτι. Συνεπώς, κάποιος άλλος την έφτιαξε τη σαλάτα, και όχι ο ίδιος ο σεφ. Και ο λόγος ήταν απλός: ο σεφ δεν μπορούσε να την φτιάξει, επειδή ήταν ήδη νεκρός. Στοιχειώδες!

     - Με εντυπωσιάζετε, είπε ο αστυνόμος.

     - Όντως ήταν αλμυρό το φαγητό, είπε ο Γουάτσον.

     - Το μυαλό υπάρχει για να χρησιμοποιείται, είπε ο Σέρλοκ.

     - Σωστά, είπε ο αστυνόμος. 

     - Ας μην χρονοτριβούμε, είπε ο Σέρλοκ, θα συνεργαστώ πολύ ευχαρίστως με την ελληνική αστυνομία. Θα πρότεινα, μάλιστα, να ξεκινήσουμε από εκείνον το μοναχικό Γάλλο με το μακρύ μούσι, που στο εστιατόριο του ξενοδοχείου καθόταν πάντα στο τραπέζι δίπλα από την είσοδο.

     - Νόμιζα πως είπατε ότι δε θα χρειαστεί να ενοχληθούν οι πελάτες του ξενοδοχείου, είπε ο ξενοδόχος.

     - Κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, και ο συγκεκριμένος πελάτης είναι η εξαίρεση του συγκεκριμένου κανόνα. 

     - Τον μεσιέ Λεκλέρ, εννοείτε;

     - Ναι, αν έτσι ονομάζεται ο άντρας που ταιριάζει στην περιγραφή που σας έδωσα.

     - Και γιατί θα πρέπει να αναζητήσουμε τον μεσιέ Λεκλέρ; ρώτησε ο αστυνόμος.

     - Επειδή στις τέσσερεις και τρία τον είδα να βγαίνει βιαστικά από το ξενοδοχείο, κρατώντας τη βαλίτσα του.

     - Είναι αλήθεια ότι ο μεσιέ Λεκλέρ αναχώρησε από το ξενοδοχείο μας σήμερα, είπε ο ξενοδόχος, αλλά αυτό δεν τον κάνει ύποπτο. 

     - Φυσικά, όμως, πείτε μου: παρατηρήσατε κάτι διαφορετικό επάνω του την ώρα που έφευγε;

     - Τίποτα απολύτως.

     - Το μούσι του ήταν το ίδιο μακρύ;

     - Έτσι πιστεύω. Έφτανε μέχρι το μέσο του στήθους του, και μάλιστα το παραμέρισε για να βγάλει το μονόκλ από την τσέπη του, όταν του ζήτησα να υπογράψει στο βιβλίο των αναχωρήσεων.

     - Θυμάστε τι ώρα ήταν;

     - Τέσσερεις. Το σημείωσα και στο βιβλίο αναχωρήσεων, αν θέλετε να το δείτε.

     - Δεν χρειάζεται. Και συνεχίζω το συλλογισμό μου: Αφού, λοιπόν, ο μουσάτος μεσιέ Λεκλέρ αναχώρησε σύμφωνα με το βιβλίο αναχωρήσεων του ξενοδοχείου στις τέσσερεις, πώς είναι δυνατόν στις τέσσερεις και τρία που τον είδα εγώ, να είναι εντελώς ξυρισμένος;

     - Αποκλείεται!

     - Αγαπητέ μου, ο ένας τοίχος του γραφείου μου στο Λονδίνο είναι γεμάτος από τρόπαια πρωταθλημάτων σκοποβολής, μερικά εκ των οποίων τα κέρδισα τα τελευταία δύο έτη. Καταλαβαίνετε ότι η όρασή μου είναι άριστη.

     - Συμφωνώ πως το να φοράει κάποιος ψεύτικη γενειάδα είναι το λιγότερο περίεργο, είπε ο αστυνόμος, και στην περίπτωση του μεσιέ Λεκλέρ είναι σίγουρα ύποπτο. Αν, όμως, αυτός είναι ο δολοφόνος του σεφ, ποιο μπορεί να είναι το κίνητρο του φόνου;

     - Ίσως το κίνητρο να ήταν εμφανέστερο, αν γνωρίζαμε το πραγματικό όνομα του μεσιέ Λεκλέρ.

     - Τι εννοείτε;

     - Ένας άνθρωπος που αλλάζει την εμφάνισή του, και μάλιστα με σκοτεινό σκοπό, δε γίνεται να μην μπει στον πειρασμό να αλλάξει και το όνομά του.

     - Αν ισχύει αυτό...

     - Είμαι απόλυτα σίγουρος πως ισχύει.

     - ... είναι σχεδόν αδύνατο να ανακαλύψουμε το πραγματικό του όνομα.

     - Εγώ, πάλι, θυμάμαι ότι πριν από μερικά χρόνια, βρισκόμουν στο Παρίσι, για μία υπόθεση, θυμάσαι Γουάτσον, την κλοπή εκείνου του πίνακα από το Μουσείο του Λούβρου; Το τελευταίο βράδυ επισκεφτήκαμε ένα εστιατόριο που μας είχαν συστήσει. Λε Μπον Γκου, λεγόταν, και ο σεφ του λεγόταν Φιλίπ Γκαστόν. Θυμάσαι το εστιατόριο, Γουάτσον;

     - Πώς να μην το θυμάμαι; Εκείνο το μιλφέιγ ήταν αφρός! Για να μην μιλήσω για την κρεμ καραμελέ...

     - Στο Λε Μπον Γκου, κύριοι, έφαγα για πρώτη φορά μία υπέροχη σαλάτα, που ήταν προσωπική δημιουργία του σεφ, και μάλιστα της είχε δώσει το όνομά του: σαλάτα Γκαστόν. Την επόμενη μέρα φύγαμε από το Παρίσι και δεν είχα ποτέ ξανά την ευκαιρία να φάω αυτήν την υπέροχη σαλάτα.

     - Ειλικρινά, είπε ο αστυνόμος, δεν καταλαβαίνω τι σχέση μπορεί να έχει το μενού ενός εστιατορίου στο Παρίσι με την υπόθεσή μας.

     - Δεν ξεχνάω ποτέ πρόσωπα, μυρωδιές και γεύσεις. Θα μπορούσα, λοιπόν, να πάρω όρκο ότι προχθές, σε αυτό εδώ το ξενοδοχείο, έφαγα για δεύτερη φορά στη ζωή μου τη σαλάτα Γκαστόν! Με μόνη διαφορά ότι στον κατάλογό σας η σαλάτα αναγράφεται ως "σαλάτα του σεφ"...

      - Δεν καταλαβαίνω το συλλογισμό σας, είπε ο αστυνόμος.

      - Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο σεφ του ξενοδοχείου μας δεν λεγόταν Γκαστόν, είπε και ο ξενοδόχος.

     - Μα, φυσικά και δε λεγόταν Γκαστόν, αλλά σίγουρα είχε σπουδάσει μαγειρική στο Παρίσι, πώς αλλιώς θα γινόταν σεφ; Εκεί βρίσκονται οι μόνες παγκοσμίως αναγνωρισμένες σχολές μαγειρικής.

     - Πράγματι, είχε σπουδάσει στο Παρίσι, και μάλιστα είχε δουλέψει και πέντε χρόνια εκεί, προτού έρθει να εργαστεί στο ξενοδοχείο μας.

     Ο Σέρλοκ έβγαλε το μαντήλι του και σκούπισε ελαφρά μερικές σταγόνες ιδρώτα από το μέτωπό του.  

     - Όπως σας είπα και προηγουμένως, είπε, δεν ξεχνάω ποτέ πρόσωπα, μυρωδιές και γεύσεις. Επίσης, ξέχασα να σας πω ότι τη μία και μόνη φορά που έφαγα στο Λε Μπον Γκου, είχα την τιμή να συναντήσω  τον Φιλίπ Γκαστόν και να τον συγχαρώ για τις δημιουργίες του. Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε, πόση έκπληξη μου προκάλεσε το γεγονός ότι ο μεσιέ Λεκλέρ, χωρίς το μακρύ του μούσι, ήταν ίδιος ο Φιλίπ Γκαστόν! Ή, αν προτιμάτε, ο Φιλίπ Γκαστόν, αν αποφάσιζε να αφήσει μακρύ μούσι, θα ήταν ίδιος ο μεσιέ Λεκλέρ. Διαλέγετε όποια εκδοχή θέλετε, και οι δύο καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή.

     - Εντυπωσιακό! είπε ο ξενοδόχος, ύστερα από μια μάλλον μακρά σιωπή.

     - Συνεπώς, είπε ο αστυνόμος, το κίνητρο του φόνου...

     - Διεστραμμένος επαγγελματικός ανταγωνισμός, είπε ο Σέρλοκ. Ο σεφ οικειοποιήθηκε τη συνταγή του Γκαστόν και εκείνος εκδικήθηκε με έναν καθ'όλα ακραίο τρόπο.

     - Πρέπει να βιαστώ να βγάλω ένταλμα σύλληψης, είπε ο αστυνόμος, προτού ο Γκαστόν εγκαταλείψει τη χώρα. Κύριε Χολμς, σας ευχαριστώ θερμότατα για τη συνεργασία. Ήταν τιμή μου που σας γνώρισα.

     - Χαίρομαι που βοήθησα, είπε ο Σέρλοκ.

     Ο ξενοδόχος και ο αστυνόμος αποχώρησαν. Ο Σέρλοκ και ο Γουάτσον ξανακάθησαν στη βεράντα. Ο Σέρλοκ άνοιξε την εφημερίδα του. Ο Γουάτσον έπιασε το φλιτζάνι του και το έφερε στα χείλη του.

     - Α, μα αυτό το τσάι έχει κρυώσει! είπε και ξανακούμπησε το φλιτζάνι στη θέση του. 

     - Δεν εκπλήσσομαι, είπε ο Σέρλοκ, χωρίς να σηκώσει το βλέμμα του από την εφημερίδα. Τόση ώρα έχει περάσει από όταν σερβιρίστηκε. Στοιχειώδες, Γουάτσον.