Διασκέδαση κάτω από τα αρμυρίκια

     Τα δυνατά χάχανα μιας παρέας νεαρών έκαναν τη Ραπουνζέλ να σηκώσει ενοχλημένη το βλέμμα της από το βιβλίο που διάβαζε. Ο γοητευτικός Αρμάνδος ήταν έτοιμος να ξεκουμπώσει και το τελευταίο κουμπί της διαβολικής, αλλά σέξι Ρενάτας, μέσα στο είκοσι μέτρων κότερό του, ενώ έξω από το κότερο λυσσομανούσε μια τροπική καταιγίδα. Η Ραπουνζέλ έριξε μια θυμωμένη ματιά προς το μέρος της παρέας και επέστρεψε στο διάβασμά της. Η πόρτα της πολυτελούς καμπίνας άνοιξε διάπλατα. Στο άνοιγμά της φάνηκε ο εξαιρετικά αρρενωπός Αρσένιο, δίδυμος αδερφός του Αρμάνδου, φορώντας μόνο το πανάκριβο μπουρνούζι του, με το κεντημένο μονόγραμμα. Ένα επιφώνημα έκπληξης ξέφυγε από τα χείλη της Ραπουνζέλ. Αυτό θα πει ανατροπή!

     Ένα ροχαλητό ακούστηκε στο πλάι της. Κατέβασε και πάλι το βιβλίο, εκνευρισμένη. Τι κατάσταση κι αυτή, να μην μπορεί να απολαύσει λίγη λογοτεχνία! Κοίταξε γύρω της: γύρω-τριγύρω σκηνές διαφόρων μεγεθών και χρωμάτων, αρμυρίκια φορτωμένα τζιτζίκια, μερικές διάσπαρτες ξαπλώστρες, μπροστά της η θάλασσα που λαμπύριζε κάτω από το μεσημεριανό ήλιο, μερικοί λουόμενοι στη θάλασσα, μερικές ψαρόβαρκες στο βάθος, και μερικά θαλασσοπούλια να τριγυρίζουν τις βάρκες... Σκέτη βαρεμάρα! Και να έχεις και τους ενοχλητικούς να χαχανίζουν από πάνω, λες και βρίσκονται σε πάρτυ!

     Έριξε μια ματιά δίπλα της. Ο άντρας της ροχάλιζε μακαρίως. Εμ, βέβαια, τι ανάγκη είχε αυτός; Του έριξε μια αγκωνιά. 

     - Τι έγινε; ρώτησε αυτός, αλαφιασμένος.

     - Ξύπνα, του είπε η Ραπουνζέλ, πρέπει να μου βάλεις αντηλιακό, η πλάτη μου καίει.

     - Ε, καλά, και πώς κάνεις έτσι;

     - Θέλεις να ξεφλουδίσει η πλάτη μου και να τσούζει;

     - Όχι, βέβαια, αλλά δεν μπορούσες να βάλεις μόνη σου;

     Η Ραπουνζέλ σκέφτηκε ότι ούτε ο γοητευτικός Αρμάνδος, αλλά ούτε και ο εξαιρετικά αρρενωπός Αρσένιο θα έχανε την ευκαιρία να της βάλει αντηλιακό, αλλά δεν είπε τίποτα. Ο άντρας της άνοιξε το μπουκαλάκι του αντηλιακού και της έβαλε λίγο στην πλάτη, απλώνοντάς το βιαστικά. Ο γοητευτικός Αρμάνδος, στη θέση του, θα είχε βρει σίγουρα την ευκαιρία να της κάνει ένα αισθησιακό μασάζ. Και ο εξαιρετικά αρρενωπός Αρσένιο, όμως, δε θα είχε χάσει την ευκαιρία να της λύσει - τάχα κατά λάθος - τον κόμπο που κρατούσε το μαγιό στη θέση του. Ο άντρας της έκλεισε το μπουκαλάκι του αντηλιακού και ξαναξάπλωσε.

     - Θα ξανακοιμηθείς; τον ρώτησε η Ραπουνζέλ.

     - Μάλλον, απάντησε αυτός. Μα είναι θαυμάσιος ο ύπνος κάτω από τα αρμυρίκια!

     - Αν το ήξερα ότι θα περνούσαμε έτσι τις διακοπές, δε θα σε άφηνα να με φέρεις εδώ.

     - Μα γιατί το λες αυτό; Εδώ τα έχουμε όλα: ήλιο, θάλασσα, ησυχία...

     - Και, δηλαδή, δε θα τα είχαμε όλα αυτά, αν είχαμε πάει στο all-inclusive που είχα βρει;

     - Βρε, κουτό, εκεί δε θα είχαμε αυθεντική επαφή με το καλοκαίρι...

     - Μια χαρά επαφή θα είχαμε! Θα είχαμε την πισίνα μας, τις ωραίες μας τις ξαπλώστρες, τις ομπρέλες μας, τα δροσερά μας τα κοκτέιλ, τις ωραίες μας τις ντουζιέρες, το σπα μας, το μασάζ με τα αιθέρια έλαια, το δωμάτιό μας με τον κλιματισμό και την στρογγυλή μπανιέρα με θέα τη θάλασσα...

     - Ε, τώρα είσαι υπερβολική! Και εδώ έχουμε τα πάντα: και ξαπλώστρα σου έχω...

     - Αυτήν την πλαστική της πλάκας, εννοείς;

     - ... ομπρέλα δεν χρειαζόμαστε, αφού τα αρμυρίκια έχουν τόσο πυκνό φύλλωμα...

     - Ναι, και κάθε τρεις και λίγο μαδάνε επάνω μου!

     - ...δροσιά έχουμε άφθονη, ντουζιέρες έχει...

     - Στην άλλη άκρη του κάμπινγκ;

     - ... και το βράδυ κοιμόμαστε κάτω από τα αστέρια!

     - Ναι, και αγκαλιά με όλα τα ζωύφια της παραλίας! Κοίτα πώς έχω γίνει από τα τσιμπήματα!

     - Εντύπωση μου κάνει αυτό, εμένα δεν με έχει τσιμπήσει τίποτα...

     - Φυσικά, αφού εσύ είσαι παχύδερμο!

     - Με πληγώνεις!

     - Κάθεσαι ξάπλα όλη την ώρα και ροχαλίζεις και δε σε νοιάζει πώς περνάω!

     - Τώρα νομίζω ότι δεν έχεις δίκιο. Όλο τον χρόνο δουλεύω για να μη σου λείψει τίποτα - μόνο για το κομμωτήριό σου πληρώνω τα μαλλιοκέφαλά μου - και περιμένω πώς και πώς τις μέρες των διακοπών, για να ξεκουραστώ κι εγώ λιγάκι. Δεν αξίζω λίγη χαλάρωση;

     - Ναι, και για να χαλαρώσεις εσύ, εγώ πρέπει να χαλάσω το δερματάκι μου από τον ήλιο, από τα τσιμπήματα και από το αλάτι της θάλασσας!

     - Σου φταίει και το αλάτι της θάλασσας τώρα;

     - Όλα μου φταίνε! Αν είχαμε πάει στο all-inclusive δε θα έπρεπε να το υποστώ και αυτό. Η πισίνα δεν έχει αλάτι.

     - Έχει χλώριο.

     - Χίλιες φορές καλύτερα, ασπρίζει και τα δόντια!

     - Τι να σου πω, βρε γυναίκα, δε σε βρίσκω πουθενά. Αφού σε ρώτησα προτού να έρθουμε!

     - Πού να ξέρω πόσο χάλια θα ήταν; Στις φωτογραφίες φαινόταν καλύτερο. Οργανωμένο μου είπες πως ήταν, δε φαντάστηκα τόσο πρωτόγονες καταστάσεις!

     - Ε, όχι και πρωτόγονες, υπάρχει και τουαλέτα.

     - Κοινόχρηστη; Να περιμένω στη σειρά, όπως περιμένουν οι άποροι στα συσσίτια; Και όταν έρθει η σειρά μου, να νιώθω σαν κυνηγημένη και να ακούω συνέχεια χτυπήματα στην πόρτα και να πρέπει κάθε φορά να φωνάζω το συνθηματικό "άλλος", ζητώντας βοήθεια; Και ποιος είναι αυτός ο άλλος, τέλος πάντων, και γιατί δεν έρχεται όταν τον φωνάζεις;

     Η παρέα των νεαρών είχε αρχίσει τα τραγούδια, με τη συνοδεία κιθάρας.

     - Βλέπεις; είπε ο άντρας της. Ο κόσμος περνάει καλά εδώ, μόνο εσύ γκρινιάζεις. Έλα, χαλάρωσε λίγο, και το βράδυ θα δεις... Στην καλύτερη ταβέρνα θα σε πάω!

     - Πού; Εδώ;

     - Στο διπλανό χωριό.

     - Καλά, μην ξενιτευτούμε κιόλας!

     - Με κοροϊδεύεις;

     - Πώς σου ήρθε αυτό;

     - Θα πιούμε τα ουζάκια μας...

     - Σιγά το Μερλό!

     - ...θα φάμε τα καλαμαράκια μας, τους κολοκυθοκεφτέδες μας, τα τζατζίκια μας, τις τυροκαυτερές μας...

     - Μμμμμ, σιγά τις γκουρμεδιές! Ο σεφ του all-inclusive έχει τρία αστέρια Μισελέν! Απορώ πώς σε άφησα να με πείσεις να έρθουμε εδώ. Όλες μου οι φίλες απολαμβάνουν παροχές πεντάστερων ξενοδοχείων και εγώ κάθομαι εδώ, να ακούω το ροχαλητό σου!

     - Αφού το ξέρεις, δεν φταίω εγώ για το ροχαλητό, τα κρεατάκια φταίνε...

     - Ας τα έβγαζες!

     - Δε θα με αφήσεις να κοιμηθώ, το βλέπω εγώ...

     - Θα μπορούσαμε, τουλάχιστον, να είχαμε νοικιάσει ένα σκάφος και να είμαστε μόνοι μας, όχι όπως εδώ, να ακούμε τις αγριοφωνάρες του καθενός...

     - Σκάφος; Και ποιος θα το οδηγούσε; Εγώ μόνο άλογο ξέρω να καβαλάω. Να πνιγούμε θέλεις;

     - Την καταστροφή φέρνεις... Θα νοικιάζαμε και σκίπερ.

     - Εντάξει, λοιπόν, του χρόνου θα νοικιάσουμε σκάφος, άσε με τώρα να χαλαρώσω, να χαρείς, είπε ο άντρας της και έριξε στο πρόσωπό του το καπέλο του.

     - Ναι, καλά, είπε η Ραπουνζέλ και ξανάπιασε το βιβλίο της.

     Τα δύο δίδυμα αδέρφια κοιτάχτηκαν αγριεμένα. Ήταν γνωστό από την αρχή σχεδόν του βιβλίου, ότι και οι δύο διεκδικούσαν την ίδια γυναίκα. Η Ρενάτα κουμπώθηκε βιαστικά και σηκώθηκε, κοιτάζοντας το ρολόι της. Έπρεπε να βρει δικαιολογία για να φύγει, σε δέκα λεπτά είχε ραντεβού στο κατάστρωμα με τον Αλφόνσο, τον νεαρό ιερέα και μικρότερο αδερφό των διδύμων...

     Ένα ροχαλητό ακούστηκε. Γύρισε εκνευρισμένη με σκοπό να σκουντήσει τον άντρα της. Ένα ζευγάρι αντρικά πόδια με μαύρες σαγιονάρες στέκονταν πίσω από την κοιμισμένη κοιλιά που ανεβοκατέβαινε ρυθμικά. Σήκωσε το βλέμμα της. Ήταν ένας από τους νεαρούς της παρέας.

     - Ελπίζουμε να μην ενοχλούμε, είπε ο νεαρός. 

     Αν φορούσε ένα πανάκριβο μπουρνούζι με κεντημένο μονόγραμμα θα ήταν φτυστός ο Αρσένιο.

     - Όχι, καθόλου, είπε η Ραπουνζέλ.

     - Αν θέλετε, μπορείτε να έρθετε κι εσείς στην παρέα μας, συνέχισε ο Αρσένιο. Έχουμε και ψυγειάκι με παγωμένες μπύρες.

     - Ίσως αργότερα, είπε η Ραπουνζέλ.

     - Όπως θέλετε, είπε ο Αρσένιο και γύρισε στην παρέα του.

     Βυθίστηκε ξανά στο βιβλίο της. Τα δύο δίδυμα αδέρφια είχαν πιαστεί στα χέρια, εξαπολύοντας λεκτικές απειλές ο ένας στον άλλον. Ακούστηκαν βήματα. Ξανασήκωσε το κεφάλι.

     - Μία μπυρίτσα κερασμένη, είπε ο Αρσένιο και της πρόσφερε το διάστικτο από δροσοσταλίδες κουτάκι.

     - Ευχαριστώ, δεν ήταν ανάγκη, είπε και πήρε την μπύρα.

     - Μα εσείς θα καείτε από τον ήλιο, έχετε ήδη κοκκινήσει!

     - Αλήθεια; Δεν το κατάλαβα καθόλου!

     - Είναι ύπουλα τα αρμυρίκια, ξεθαρρεύεις λόγω της δροσιάς και δεν καταλαβαίνεις ότι ο ήλιος περνάει μέσα από τα φύλλα... Θα θέλατε να σας βάλω λίγο αντηλιακό στην πλάτη; Ο άντρας σας, βλέπω, κοιμάται, μην τον ενοχλούμε τον καημένο...

     Η Ραπουνζέλ του έδωσε το μπουκαλάκι με το αντηλιακό. Έτσι θα της έβαζε αντηλιακό και ο Αρμάνδος, ε, βέβαια, ο Αρμάνδος ήξερε...

     - Σας ευχαριστώ πολύ, είπε.

     - Ευχαρίστησή μου, απάντησε ο Αρσένιο-Αρμάνδος και της έδωσε πίσω το μπουκαλάκι με το αντηλιακό. Και τώρα, θα μου επιτρέψετε να γυρίσω στην παρέα μου. Και, όποτε θελήσετε, έρχεστε...

     Ο Αρσένιο-Αρμάνδος απομακρύνθηκε. Οι πλάτες του ήταν φαρδιές και μαυρισμένες. Η Ραπουνζέλ έριξε μια κλωτσιά στον άντρα της.

     - Τι έγινε πάλι; είπε αυτός και πετάχτηκε μισοκαθιστός.

     - Μου αρέσει που ρωτάς! Εσύ ροχαλίζεις του καλού καιρού, και τη γυναίκα σου την φλερτάρουν ασύστολα!

     - Ποιος, καλέ, σε φλερτάρει;

     - Ένας, από εκείνη εκεί την παρέα. Ορίστε, μου έφερε και μπύρα, να με κεράσει.

     - Η μάρκα μου! Και είναι και παγωμένη!

     - Αυτό έχεις να πεις; Μου έβαλε και αντηλιακό στην πλάτη!

     - Πολύ ευγενικό εκ μέρους του, τέτοια ώρα ο ήλιος είναι πολύ δυνατός...

     - Δεν το πιστεύω! Τι χαλβάς που είσαι! Φλερτάρουν τη γυναίκα σου, και εσύ λίγο ακόμα και θα κρατάς το φανάρι!

     - Θα την πιεις την μπύρα;

     - Η μπύρα σε νοιάζει;

     - Είναι αμαρτία να την αφήσεις να ζεσταθεί, αν δεν τη θέλεις.

     - Ε, τι να σου πω;

     - Ωραία, τότε, θα την πιώ εγώ.

     Ο άντρας της πήρε το κουτάκι και το άνοιξε. Ήπιε μια γουλιά.

     - Τέλεια είναι, χάνεις! είπε.

     Η Ραπουνζέλ γύρισε στο βιβλίο της. Εκεί, τουλάχιστον, τα πράγματα πήγαιναν όπως έπρεπε να πάνε. Και η διαβολική, σέξι Ρενάτα, βρήκε την ευκαιρία να ξεγλιστρήσει και να τρέξει στο κατάστρωμα, όπου ο νεαρός Αλφόνσο την περίμενε, διαβάζοντας ένα βιβλίο με ψαλμούς. Η τροπική καταιγίδα είχε πια περάσει. Η διαβολική, σέξι Ρενάτα έκοψε δυο-τρία κουμπιά και τα πέταξε στη θάλασσα. Το ρούχο της άρχισε να ανεμίζει σαν δαιμονισμένο.

     Ένα ρέψιμο ακούστηκε από τον ήδη ξαπλωμένο άντρα της. Το βλέμμα της περιπλανήθηκε από το ξαπλωμένο κορμί που βρισκόταν δίπλα της στα μαυρισμένα κορμιά της παρέας των νεαρών. Ο Αρσένιο-Αρμάνδος έπινε μια μπύρα. Ο νεαρός που έπαιζε κιθάρα τραγουδούσε με τα μάτια μισόκλειστα. Αν φορούσε ράσο, θα έμοιαζε καταπληκτικά με τον Αλφόνσο. Ξανακοίταξε τον άντρα της.

     Ακούμπησε το βιβλίο στην πετσέτα της, φόρεσε το καπέλο της και σηκώθηκε. Τύλιξε χαλαρά το παρεό της γύρω από τους γοφούς της. Το παρεό ανέμιζε όπως το ξεκούμπωτο ρούχο της Ρενάτας. Τα πόδια της βυθίστηκαν στην άμμο, καθώς άρχισε να περπατά με αργά βήματα προς την παρέα των νεαρών.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου