Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023

Στα καλά του καθουμένου


     Όλοι ξέρουμε ότι όταν η Πίπη πηγαίνει βόλτα, όλο και κάτι περίεργο ή, έστω, ενδιαφέρον συναντάει. Ξέρουμε όμως και ότι πολλά περίεργα ή, έστω, ενδιαφέροντα πάνε τα ίδια και την βρίσκουν. Κάτι τέτοιο έγινε και καμιά δεκαριά μέρες πριν, που η Πίπη βγήκε στη Χώρα της πίσω βεράντας για να ποτίσει τα φυτά. 
     Στη Χώρα της πίσω βεράντας υπήρχαν δύο άδειες γλαστρούλες που είχαν μετακομίσει εκεί από το προηγούμενο καλοκαίρι. Καθώς, λοιπόν, η Πίπη πότιζε τη μία από τις δύο γλαστρούλες, σαν να της φάνηκε ότι ένα κομματάκι χώμα είχε βγει προς τα έξω.
     Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε, βέβαια, ότι η Πίπη δεν είχε σαλτάρει, είχε λόγο που πότιζε τις συγκεκριμένες άδειες γλαστρούλες. Και ο λόγος ήταν απλούστατος: οι γλαστρούλες δεν ήταν καθόλου άδειες, είχαν μέσα κουκούτσια. Συγκεκριμένα, η μία είχε κουκούτσια βερυκοκιάς και η άλλη είχε κουκούτσια κερασιάς.
     Θα μου πείτε, βέβαια: τι την έπιασε τώρα την Πίπη να γεμίζει γλάστρες με κουκούτσια και να περιμένει να φυτρώσουν; Δεν πάει καλύτερα να αγοράσει ένα έτοιμο φυντάνι; Η περιέργεια την έπιασε, φίλοι μου, αυτό φταίει. Βλέπετε, στο παρελθόν είχε κάνει το ίδιο κόλπο με τα κουκούτσια από ένα μήλο, και της είχε μπει η ιδέα να ξαναδοκιμάσει και με άλλα φρούτα. Οπότε έβαλε από πέντε-έξι κουκούτσια σε καθεμιά από τις γλάστρες και τις πότιζε ευλαβικά από το προηγούμενο καλοκαίρι.
     Οι μέρες περνούσαν, οι μήνες περνούσαν, ήρθε ο χειμώνας, άρχισε να πλησιάζει το τέλος του, και η Πίπη συνέχιζε να ποτίζει τις άδειες γλάστρες υπομονετικά. Και, παρ'όλο που υπήρχε πάντα μία πιθανότητα όλο αυτό το πότισμα να πήγαινε χαμένο, και παρ'όλο που στο βάθος ίσως να ένιωθε και μια μικρή απογοήτευση, ούτε μια στιγμή δεν γκρίνιαξε. Η γκρίνια, εξάλλου, δεν ταιριάζει στην Πίπη.
     Και να που ίσως κάτι να άλλαξε στη μία από τις γλάστρες. Αλλά, άλλαξε; Στην αρχή η Πίπη πίστεψε ότι ήταν η ιδέα της, δηλαδή, εντάξει, το χώμα φαινόταν σαν να είχε φουσκώσει, αλλά το πιο πιθανό ήταν κάτι να είχε σκάψει λίγο το χώμα της γλαστρούλας. Δεν είναι και τόσο σπάνιοι οι επισκέπτες σε μία χώρα σαν τη Χώρα της πίσω βεράντας. 
     Η Πίπη συνέχισε το πότισμα και δεν έδωσε περισσότερη σημασία. Την επόμενη μέρα, όμως, που ξαναείδε το φούσκωμα, κατάλαβε ότι κάτι άλλο συνέβαινε. Και, κοιτάζοντας πιο προσεκτικά, ανακάλυψε ένα τόσο δα βερυκοκοφυντανάκι, κάτω από το ανασηκωμένο χώμα.
     - Ώστε έπιασε το κόλπο, σκέφτηκε η Πίπη. Τώρα μένει να φυτρώσει και κάποιο από τα κουκούτσια της κερασιάς. 
     Από εκείνη τη μέρα, όπως είναι λογικό, την προσοχή της Πίπης σχεδόν τη μονοπώλησε το νέο φυντάνι. "Αγκού!" έκανε το φυντάνι, "Άχου το!" έλεγε η Πίπη. "Αγκού!" ξανάκανε το φυντάνι, "Άχου το!" ξανάλεγε η Πίπη και το χάιδευε, και του μιλούσε για να μεγαλώσει γρήγορα.
     Και μπορεί το βερυκοκοφυντανάκι να μην ήταν από μόνο του και τόσο μεγάλη έκπληξη για την Πίπη, τελικά, όμως της επιφύλασσε μία έκπληξη. Αλλιώς, τι ήταν εκείνο εκεί ακριβώς δίπλα του; Άλλο πάλι και τούτο! Κι άλλο φυντανάκι, και μάλιστα κολλητά με το πρώτο; Μα η Πίπη θυμόταν πεντακάθαρα, είχε αφήσει αποστάσεις ανάμεσα στα κουκούτσια, δεν μπορεί να υπήρχαν δύο κουκούτσια το ένα δίπλα στο άλλο! Και το δεύτερο φυντανάκι άρχισε κι εκείνο να μεγαλώνει όπως ακριβώς το πρώτο.
     - Τι κάνουμε τώρα; ρώτησε η Πίπη τον εαυτό της.
     - Ό,τι κάναμε και με τα κουκούτσια της μηλιάς, της απάντησε ο εαυτός της. Το δεύτερο θα πρέπει να κοπεί, για να μην παρεμποδίζει την ανάπτυξη του πρώτου.
     - Κι αν τελικά αποδειχτεί ότι το πρώτο είναι ασθενικό; Και αν κόψουμε το δεύτερο για να μεγαλώσει το πρώτο και εκείνο ξεραθεί από μόνο του;
     - Ε, τότε ας περιμένουμε λίγο να δούμε ποιο είναι πιο δυνατό.
     Και η Πίπη αποφάσισε να περιμένει. Και, σαν να κατάλαβε ότι κινδύνευε, το δεύτερο φυντάνι άρχισε να αναπτύσσεται πιο γρήγορα και σύντομα έφτασε σε ύψος το πρώτο. Και η Πίπη άρχισε να ψυλλιάζεται ότι τα δύο φυντανάκια προέρχονταν από το ίδιο κουκούτσι, γι'αυτό ήταν τόσο κολλητά το ένα με το άλλο. Αυτό κι αν ήταν έκπληξη! Δύο δίδυμα φυντάνια! Και τώρα το δίλημμα μεγαλώνει: διότι αν και τα δίδυμα φυντάνια είναι τόσο δεμένα μεταξύ τους όπως τα δίδυμα παιδιά, μήπως αυτό που θα μείνει πέσει σε μελαγχολία;
     - Πολλή φασαρία για το τίποτα, θα πει κάποιος. Ας ρίξει κλήρο να τελειώνουμε!
     Ναι, κι αυτό μια ιδέα είναι. Αλλά, με τι καρδιά να ρίξεις κλήρο; Μήπως αν κοιτάξεις προσεκτικά διακρίνεις κάποιο ελάττωμα στο ένα, ή έστω, κάποια διαφορά στην ανάπτυξη;
     Βοήθεια, χριστιανοί! Εμένα μου φαίνονται ολόιδια! 

  

Σημ: Οι φωτογραφίες είναι δικές μου

13 σχόλια:

  1. Άχου τα! Ναι! Αυτό θα πω και εγώ με κάποιας μορφής συγκίνηση. Είναι αυτή η συγκίνηση, που μάς πιάνει σαν έρχεται στη ζωή κάτι, που έχει τη δική μας μεσολάβηση, τη δική μας ενέργεια.
    Σε καταλαβαίνω απόλυτα, Πίπη μου. Νιώθω αυτό που γίνεται στην καρδιά σου. Απλά το έχω κάνει και εγώ με διάφορα κουκούτσια, τα οποία δυστυχώς δεν έχουν πιάσει. Το έκανε παλιά η Γιαγιά της γυναίκας μου, που είχε μια ευλογία στο χέρι της. Ξέρεις, οι παλιοί λένε, ότι το χέρι κάποιου, που είναι "εύφορο" στο φύτεμα, κατά κάποιο τρόπο είναι χαρισματικό, είναι καλόβολο. Έχει θετική αύρα.
    Δεν ξέρω να σε συμβουλέψω για τα "δίδυμά" σου. Νομίζω να ρωτούσες έναν γεωπόνο, είναι το καλύτερο. Σε ένα φυτώριο. Αλλά να μην είναι απλός έμπορος. Να είναι γνώστης. Οι παλιοί γνώστες των χωριών, δεν υπάρχουν κοντά μας, οπότε.
    Σε κάθε περίπτωση, στη χώρα της πίσω βεράντας σου, γίνεται ένα όμορφο θαύμα, που νομίζω πρέπει και αξίζει να το χαρείς.
    Και να μάς ενημερώνεις, σε παρακαλώ.
    Καλησπέρα κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ξέρω για ποιο χέρι μιλάς, Γιάννη μου, το έχει η μάνα μου. Χώνει στο χώμα ένα κοτσάνι και το κοτσάνι βγάζει ρίζες! Αυτό είναι το χέρι το καλό. Εγώ, από την άλλη, με τα κοτσάνια δεν το'χω, κοτσάνι βάζω στο χώμα, κοτσάνι μένει, αλλά με τα κουκούτσια κάτι γίνεται, όσο να πεις, δεν έχω παράπονο.
      Όσο για τα διδυμάκια, θα ρωτήσω την αδερφή μου που είναι γεωπόνος, να δω τι θα μου πει, αλλά στο μεταξύ τα αφήνω να μου δείξουν ποιο είναι το πιο τσαούσικο (υποπτεύομαι το δεύτερο).
      Εννοείται θα σας ενημερώσω για τα τεκταινόμενα, έχω να περιμένω και τα κουκούτσια από τα κεράσια, εξάλλου.
      Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο

      Διαγραφή
    2. Έχουμε εξέλιξη από τα φυτά, Πίπη μου; Σε καταλαβαίνω απόλυτα για το "χέρι" κορίτσι μου. Έχει μεγάλη σημασία στην κηπουρική. Δεν ξέρω να το ερμηνεύσω αλλά ναι, ισχύει. Ελπίζω τα νέα να είναι καλά. Φιλιά στέλνω.

      Διαγραφή
    3. Έχουμε εξέλιξη, Γιάννη μου, και την είπα ήδη στην Αριστέα, πιο κάτω. Η αδερφή μου μου είπε ότι μπορώ να τα αφήσω και τα δύο και ότι δε θα πάθουν τίποτα, οπότε τα νέα είναι πολύ καλά και για τα δύο μωρά. Θα τα αφήσω να μεγαλώσουν παρέα.
      Να έχεις ένα όμορφο βράδυ και μια υπέροχη εβδομάδα

      Διαγραφή
  2. Ναι ρώτα και μας ενημερώνεις αλλά για μένα που δεν μου πάει η καρδιά να ξεριζώσω ένα από τα δυο θα σου έλεγα να τα αφήσεις ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί η παρέα, το κουτσομπολιό που πιάνουν να τα κάνουν να μεγαλώσουν καλύτερα.
    Καλή συνέχεια και περιμένω μαντάτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και εμένα δε μου πάει καρδιά, Άννα μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι μία γλάστρα, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορεί να συντηρήσει δύο δεντράκια, οπότε το ένα από τα δύο, αναγκαστικά, θα πρέπει να φύγει. Θα σας ενημερώσω.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  3. Χα..χα.. τι μου λες τώρα Πίππη μου , που και εγώ φυτεύω ότι βρω και περιμένω με υπομονή και χαρά να ξεπροβάλουν τα πρώτα φυλλαράκια...για να καταλάβω τι είχα φυτέψει 🤣...πέρσι είχα βάλει κουκούτσι αβοκάντο και φύτρωσε.
    Εκει να δεις χαρά...σε καταλαβαίνω απόλυτα.
    Αφησε τα και τα δύο να μεγαλώσουν λίγο και μετά τα φυτεύεις σε μεγαλύτερη γλάστρα, ή όπου έχει περισσότερο χώμα και ήλιο...
    Αν έχει η χώρα της της πίσω βεράντας όλα όσα χρειάζονται για να μεγαλώσουν τα βερικοφυντανακια τότε άστα εκεί που γεννήθηκαν...
    Από εκεί και πέρα μόνο αγάπη χρειάζονται και τρυφερότητα σαν τους ανθρώπους και αυτά... καλού κακού ρώτα και την ειδικό -αδελφή σου που ξέρει καλύτερα από εμάς!..ααααα και πολλά χαμόγελα σαν τον χαμογελαστό χαρταετό που του βγήκε σε καλό που του άρεσε να γελάει!!
    Καλό ξημερωμα να έχεις και τον νου σου στα μικρά! φιλιααα! 🤗

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α, μα εγώ πήρα τα μέτρα μου για να θυμάμαι τι κουκούτσι έβαλα πού, Ρούλα μου: διάλεξα διαφορετικό χρώμα γλάστρας για το κάθε είδος (όχι ότι πάλι δεν αναρωτήθηκα λίγο, αφού δε θυμόμουν ποιο χρώμα είχα διαλέξει για το καθένα, ου γαρ έρχεται μόνον...). Ώστε φύτρωσε το αβοκάντο; Δοκίμασα κι εγώ πρόπερσι με ένα κουκούτσι, έκανα και ένα κόλπο που είχα δει για να το βοηθήσω να βγάλει και ρίζες, αλλά τζίφος! Και έτσι πέρυσι το έριξα στα βερύκοκα και στα κεράσια.
      Τώρα, αν τα φυντανάκια ήταν από διαφορετικά κουκούτσια θα τα χώριζα και θα τα έβαζα σε ξεχωριστές γλάστρες για να αναπτυχθούν. Έτσι είχα κάνει και με τα φυντανάκια από το μήλο. Αλλά αυτά είναι από το ίδιο κουκούτσι, οπότε είναι σαν σιαμαία, λογικά δεν θα έχουν διαφορετικές ρίζες και δε θα μπορώ να τα χωρίσω. Θα δούμε τι θα πει και η ειδικός.
      Φιλάκια πολλά και σε εσένα

      Διαγραφή
  4. Μμμμ... απ' τις λίγες κηπουρικές γνώσεις μου, και έχοντας φυτέψει κι εγώ σποράκια σε γλάστρες (και μετά δεν θυμόμουν τι κουκούτσια είχα ρίξει), νομίζω πως τα αφήνεις να δυναμώσουν γιατί μπορεί να τραυματιστούν αν τα χωρίσεις τώρα που είναι στην ανάπτυξή τους. Ολόδια μοιάζουν πάντως. Και είναι ένα μικρό θαύμα να παρατηρείς κάθε μέρα το μεγάλωμά τους, μέχρι να δέσουν. Α, ρε Πίπη, με τις βεράντες σου τις καλόσπορες! Το έκανες πάλι το θαύμα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι, Μαρία μου, θα πρέπει να περιμένω να δυναμώσουν λίγο πρώτα, εξάλλου ακόμα Μάρτη έχουμε, θα ήταν ολέθριο να τα ταλαιπωρήσω έτσι και μετά να έρθει κανένας χιονιάς να τα αποτελειώσει.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή
  5. Καλέ και τι πειράζει να είναι δύο σε ένα; Εγώ λέω ότι απλά τους δίνεις την επιλογή... Μπορεί να επιζήσουν και τα δύο έτσι! Γιατί όχι; ☺
    Όσο για το καλόβολο χέρι στην κηπουρική που συζητήθηκε πιο πάνω, είναι από τα ανεξήγητα νομίζω, όπως και το κακό μάτι! Άντε να το πιστέψει ένας ορθολογιστής, αλλά έλα μου που το έχω δει να συμβαίνει! Βασικά και τα δύο τα έχω δει να συμβαίνουν!
    Το καλόβολο χέρι σε μας ήταν πάντα του μπαμπά, που ξερή -ολόξερη!-τριανταφυλλιά φύτεψε μια φορά -και η μαμά τον περιέπαιζε- και όμως και ζωντάνεψε και άνθισε!
    Ένι γούει....μου είχε λείψει η χώρα της πίσω βεράντας! Εγώ πάλι ζω στη χώρα την μπροστινής (μου) βεράντας το καλοκαίρι! ☺☺☺

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τηνε την πέρδικα στην πίσω βεράντα! Λοιπόν, έχω νέα: η ειδικός συμφωνεί με εσένα, μου είπε ότι μπορώ άνετα να τα αφήσω και τα δύο φυντάνια, μια χαρά θα μεγαλώσουν. Οπότε, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου, Αριστέα μου (που, κατά βάθος, ήταν και δική μου επιθυμία) και τα διδυμάκια θα την γλιτώσουν.
      Αυτά με το καλόβολο χέρι και με το μάτι, όσο και αν δεν υπάρχει επιστημονική εξήγηση, σίγουρα υπάρχει και δεν είναι μόνο θέμα αυθυποβολής (το μάτι). Εγώ φαντάζομαι ότι είναι θέμα μαγνητισμού. Όταν κάτι πηγαίνει με τη ροή, όπως λέει μία φίλη μου, τότε όλα πηγαίνουν πρίμα (καλόβολο χέρι), όταν όμως η ροή διαταραχθεί ή κάτι της πάει κόντρα, τότε όλα πηγαίνουν κατά διαόλου (κακό μάτι).
      Αυτά τα πολύ επιστημονικά για έναν υπέροχο ύπνο, γεμάτο θαυμάσια όνειρα.
      Φιλάκια πολλά

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question