Εορτασμός επετείου

    

     Η Τζένη διόρθωσε λίγο το κραγιόν της.

     - Μου φαίνεται θα κάνω ένα μποτοξάκι, τελικά, είπε και φούσκωσε λίγο τα χείλη της.

     - Κι εγώ θα κάνω, είπε η Τζέσυ, καθώς φούσκωνε τα χείλη της ποζάροντας στο κινητό της. Θα έχω έτοιμο ντακ φέις ανά πάσα στιγμή.

     - Πολύ αργεί, είπε η Τζέλα. Και σε μια ώρα έχω ραντεβού για ρίζα.

     - Κι εγώ έχω ραντεβού για ημιμόνιμο, είπε η Τζέσυ. Θα βάλω και στρας.

     - Α, να τη, είπε η Τζένη. Επιτέλους! Μα τι έκανε στα μαλλιά της;

     - Συγγνώμη που άργησα, κορίτσια, είπε η Τζούλη, αλλά με καθυστέρησε η πεντικιουρίστα. Είκοσι ολόκληρα λεπτά με είχε να περιμένω!

     - Μα τι έκανες, έβαψες τα μαλλιά σου; τη ρώτησε η Τζένη.

     - Ναι, είπε εκείνη. Πώς σας φαίνονται;

     - Δε σε είχα φανταστεί ποτέ κοκκινομάλλα, είπε η Τζέλα. Αλλά εσύ δεν είχες πει ότι θα έκανες μόνο θεραπεία με κερατίνη;

     - Ναι, έτσι είχα πει, αλλά σκέφτηκα να την αφήσω τη θεραπεία για αργότερα. Δε σας αρέσουν; Δεν είμαι ίδια η Τζούλια Ρόμπερτς;

     - Η Τζούλια Ρόμπερτς; Ούτε καν! είπε η Τζέσυ.

     - Κόψε κάτι! είπε η Τζέλα.

     - Στο Σωτήρη άρεσαν πολύ!

     - Ε, αν άρεσαν στο Σωτήρη...

     - Και μια που μιλάμε για το Σωτήρη, είπε η Τζένη, πώς τα περάσατε προχθές;

     Οι τρεις φίλες κοίταξαν την Τζούλη με μάτια γεμάτα προσμονή.

     - Καλά, είπε εκείνη, ό,τι και να σας πω είναι λίγο! Ήταν υπέροχα! Ποτέ μου δεν είχα περάσει καλύτερα!

     - Πού σε πήγε; ρώτησε η Τζέσυ. Στα μπουζούκια, ε;

     - Μη μου πεις πως σε πήγε στον Ωρίωνα! είπε η Τζέλα. Άκουσα πως η Πάολα κάνει θραύση!

     - Όχι, όχι στον Ωρίωνα...

     - Α, κατάλαβα, σε πήγε στον Ναό! Μα εκεί είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις καλό τραπέζι, τα κλείνουν από ένα μήνα νωρίτερα. Μπράβο, Σωτηράκη, και δε σου το είχα!

     - Όχι, δε με πήγε στον Ναό...

     - Εμ, βέβαια, δεν το είπα εγώ; Πού να βρει τραπέζι της προκοπής τελευταία στιγμή; Και πού σε πήγε, τελικά;

     - Πάντως, στα μπουζούκια δεν πήγαμε.

     - Ε όχι! Μη μου πεις ότι κάνατε ταξίδι-αστραπή στη Ρώμη για γνήσια ιταλικά σπαγγέτι; Καταπληκτική ιδέα! Πόσο σε ζηλεύω!

     - Ρώμη, τι ρομαντικό! είπε η Τζένη. Και μετά τα σπαγγέτι, βόλτα στο Σηκουάνα! Πόσο θα ήθελα να είμαι στη θέση σου! Εμείς έχουμε τη Μερσεντές στο γκαράζ να σκουριάζει, και ούτε μέχρι το Λαιμό της Βουλιαγμένης δε με πάει ο Τάσος. Τι τυχερή που είσαι!

     - Ποιο Σηκουάνα, καλέ; είπε η Τζέλα. Χάζεψες τελείως; Ο Σηκουάνας είναι στο Παρίσι!

     - Στο Παρίσι σε πήγε; πετάχτηκε η Τζέσυ. Ακόμα καλύτερα! Φανταστείτε, κορίτσια, βόλτα χεράκι-χεράκι δίπλα στο Σηκουάνα, και μετά φαγητό σε ένα καλό γαλλικό εστιατόριο... Είχε και διανυκτέρευση το πρόγραμμα; απευθύνθηκε στην Τζούλη. Ελπίζω το ξενοδοχείο να ήταν τουλάχιστον τεσσάρων αστέρων...

     - Πώς μας προέκυψε τώρα το Παρίσι; είπε η Τζένη. Αφού μιλούσαμε για τη Ρώμη!

     - Ε, καλά, πήγες κι εσύ μια φορά στη Ρώμη ταξίδι του μέλιτος και κάτι έγινε! είπε η Τζέλα.

     - Όχι και κάτι έγινε! Τρεις ολόκληρες μέρες έμεινα και - όχι να το παινευτώ - την είδα όλη! Και στο στάδιο πήγα - εκεί που γίνονταν οι ταυρομαχίες, καλέ -, και σε εκείνη την πλατεία με τα σκαλιά, και σε εκείνη με το συντριβάνι που πετάς τα κέρματα, για να ξαναπάς... Δέκα ολόκληρα μονόευρα πέταξα μέσα!

     - Και περπάτησες και δίπλα στον Σηκουάνα; είπε η Τζέλα, έτοιμη να βάλει τα γέλια.

     - Κορόιδευε εσύ, εντάξει, μπερδεύτηκα, εξάλλου, όλα τα ποτάμια μοιάζουν! Περπάτησα δίπλα στον ποταμό, πάντως...

     - Τέλος πάντων, κορίτσια, το θέμα μας δεν είναι η Ρώμη και ο Σηκουάνας, είπε η Τζέσυ, το θέμα μας είναι η έκπληξη του Σωτήρη... Λοιπόν; στράφηκε στην Τζούλη. Πού σε πήγε ο Σωτήρης, τελικά;

     - Πήγαμε στην Όπερα!

     - Ποια Όπερα, είπε η Τζένη, του Σίδνεϋ;

     - Στο Σίδνεϋ πήγατε; είπε η Τζέσυ και κοίταξε την Τζούλη ενθουσιασμένη. Από εκεί είναι η νυχού μου και μου είπε ότι είναι πολύ ωραία. Αλλά, νομίζω ότι εκεί έχουν ανάποδα τις εποχές, είχες ντυθεί κατάλληλα;

     - Τι εννοείς ότι έχουν ανάποδα τις εποχές; είπε η Τζένη. Δηλαδή, τώρα εκεί έχουν - Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος... -, εκεί έχουν Απρίλιο;

     - Μα τι λέτε; είπε η Τζέλα, το Σίδνεϋ είναι μακριά, δεν προλάβαιναν να πάνε στο Σίδνεϋ ταξίδι-αστραπή... Στο Παρίσι είναι η Όπερα που πήγαν! 

     - Άσε μας, βρε Τζέλα, που επειδή έχεις ταξιδέψει λίγο περισσότερο, ξέρεις και πού είναι η Όπερα! είπε η Τζένη. Όλος ο κόσμος την ξέρει την Όπερα του Σίδνεϋ! Έχω δει και φωτογραφίες. Μοιάζει με τούρτα που έχει επάνω πανιά ιστιοφόρου, το θυμάμαι πολύ καλά.

      - Σας λέω ότι η Όπερα που πήγαν είναι στο Παρίσι, είναι πασίγνωστη η Όπερα του Παρισιού. Και δεν έχω ταξιδέψει λίγο περισσότερο, έχω ταξιδέψει πολύ περισσότερο. Το διαβατήριό μου είναι γεμάτο σφραγίδες...

     - Κορίτσια, μη μαλώνετε, είπε η Τζούλη, ούτε στο Σίδνεϋ πήγα, ούτε στο Παρίσι.

     - Μα το είπα εγώ, ότι πήγες στη Ρώμη, είπε η Τζένη.

     - Ούτε στη Ρώμη πήγα, Τζένη μου. Έχει Όπερα και στην Αθήνα.

     - Τώρα μας δουλεύεις! είπε η Τζέσυ. Στην Αθήνα μείνατε; Τι κρίμα!

     - Α, κατάλαβα, είπε η Τζένη, η Όπερα θα είναι κάποιο καινούργιο κέντρο... Στην παραλιακή βρίσκεται;

     - Όχι, δεν είναι κέντρο. 

     - Μοιάζει με τούρτα που έχει επάνω πανιά ιστιοφόρου;

     - Όχι...

     - Ε, τότε καλά το είπα εγώ, δεν είναι Όπερα, κέντρο είναι που το λένε Όπερα. Έχω την εντύπωση, μάλιστα, ότι εκεί τραγουδάει η Θεοδωρίδου... 

     - Σαν να έχεις δίκιο, είπε η Τζέσυ, νομίζω ότι το άκουσα και εγώ. Θεοδωρίδου, Γαρμπή και Οικονομόπουλος. Χαμός γίνεται κάθε βράδυ!

     - Α, καλά, εσείς έχετε ξεφύγει! είπε η Τζέλα. Βρε κορίτσια, σε κανονική Όπερα την πήγε ο Σωτήρης! Τι είδατε; ρώτησε την Τζούλη.

     - Τον Κουρέα της Σεβίλλης.

     - Τι εννοείς "κανονική"; είπε η Τζένη. Η Όπερα του Σίδνεϋ, δηλαδή, δεν είναι κανονική; 

     - Και, συγγνώμη, είπε η Τζέσυ, αλλά η Σεβίλλη δεν είναι στην Ισπανία; Πώς τον είδατε, δηλαδή, τον κουρέα της Σεβίλλης, χωρίς να πάτε στην Ισπανία; 

     - Α, ώστε στην Ισπανία πήγατε! είπε η Τζένη.

     - Και, επιπλέον, συνέχισε η Τζέσυ, τι το σπουδαίο έχει ένας Ισπανός κουρέας σε σχέση με έναν Έλληνα; Μη μου πεις ότι αυτός σου έβαψε το μαλλί...

     - Όχι, Τζενάκι μου, δεν πήγαμε στην Ισπανία, είπε η Τζούλη, απλώς, "Ο κουρέας της Σεβίλλης" είναι ο τίτλος του έργου που είδαμε.

     - Καταλάβατε τώρα; είπε η Τζέλα. Η όπερα είναι είδος μουσικού θεάτρου, εκεί την πήγε ο Σωτήρης...

     - Μουσικό θέατρο; Α, κατάλαβα, είπε η Τζέσυ, όπως ο Σεφερλής.

     - Ποιος Σεφερλής; είπε η Τζούλη. Αχ, κορίτσια, μου φαίνεται ότι έχει γίνει παρεξήγηση. Όταν λέμε μουσικό θέατρο, δεν εννοούμε Σεφερλή, εννοούμε θέαμα υψηλής ποιότητας.

     - Και δεν είναι υψηλής ποιότητας ο Σεφερλής; Είκοσι άτομα μπαλέτο έχει!

     - Έλεος, βρε Τζέσυ! είπε η Τζέλα. Τόσο άσχετη είσαι πια;

     - Όλο την έξυπνη μας κάνεις, είπε εκείνη. Τι να κάνουμε, κυρία μου, δεν βγάλαμε όλες το λύκειο με δεκαέξι και τρία!

     - Με δεκαέξι και τέσσερα το έβγαλα, αλλά δεν το παίζω έξυπνη, απλώς έτυχε να ξέρω τι είναι η όπερα...

     - Ναι, όλα τα ξέρεις εσύ...

     - Αφού, κατά σύμπτωση, έχω πάει!

     - Κορίτσια, είπε η Τζούλη, μη μαλώνετε, δεν υπάρχει λόγος! Η όπερα είναι εκεί που τραγουδάνε οι σοπράνο και οι τενόροι, Τζέσυ μου...

     - Α, εκεί που τσιρίζουν; είπε η Τζένη. Τώρα κατάλαβα! Καλά, απορώ πώς δε σε έπιασε πονοκέφαλος από τις τσιρίδες! Ωραίος τρόπος να γιορτάσεις επέτειο!

     - Δεν έχεις δίκιο, είπε η Τζούλη, ήταν πολύ ωραία!

     - Εγώ, πάντως, θα προτιμούσα το ταξίδι-αστραπή στη Ρώμη!

     - Κι εγώ! είπε η Τζέσυ.

     - Κι όμως, είπε η Τζούλη, ήταν τόσο ρομαντικά! Ένιωσα σαν την Τζούλια Ρόμπερτς στο Πρίτι Γούμαν. 

     - Α, γι'αυτό το έβαψες κόκκινο το μαλλί!

     - Ναι, είπε η Τζένη, αλλά να σου θυμίσω ότι την Τζούλια Ρόμπερτς την πήγε στη Ρώμη ο Ρίτσαρντ Γκιρ, πώς και ο Σωτήρης δεν σκέφτηκε να σε πάει στη Ρώμη;

     - Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, τελικά, είπε η Τζέσυ, καλά το είπε ο Ράσελ Κρόου στο Μονομάχο...

     - Είμαι σίγουρη ότι κάποιος άλλος το είπε αυτό, είπε η Τζέλα, αλλά ας το αφήσουμε τώρα... 

     - Ναι, αλλά αν εξαιρέσεις την τοποθεσία, είπε η Τζούλη, όλο το υπόλοιπο το έκανε σωστά. Και στην Όπερα με πήγε, και κόκκινο φόρεμα μου αγόρασε για την περίσταση, με σέξι άνοιγμα στην πλάτη... Μόνο διαμαντένιο κολιέ δεν μου αγόρασε, αλλά και ο Ρίτσαρντ Γκιρ το είχε νοικιάσει το κολιέ, οπότε δεν πειράζει.

     - Άσχημο, πάντως, δε θα ήταν να σου είχε πάρει και διαμάντια, είπε η Τζέλα.

     - Προτιμώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, είπε η Τζούλη.

     - Έτσι κάνω κι εγώ, είπε η Τζένη. Αλλιώς, θα έπρεπε να τον είχα χωρίσει τον Τάσο προ πολλού.

     - Ίσως θα έπρεπε να το κάνεις, είπε η Τζέσυ. Σίγουρα μπορείς να βρεις καλύτερο.

     - Ε, δεν είναι και τόσο κακός...

     - Αφού έχει καβούρια στις τσέπες, εσύ η ίδια το λες, ούτε μέχρι το Λαιμό της Βουλιαγμένης δε σε πηγαίνει!     - Ναι, εντάξει, δε με πηγαίνει μέχρι το Λαιμό της Βουλιαγμένης, και τώρα που το σκέφτομαι, χαμένα πήγαν τα δέκα μονόευρα που πέταξα στο συντριβάνι, δεν βλέπω να ξαναπηγαίνουμε στη Ρώμη, αλλά μόλις τελειώσει το κότερο θα με πάει Σαββατοκύριακο στη Μύκονο, μου το υποσχέθηκε!

     - Τρία χρόνια το φτιάχνει το κότερο, ούτε ο Τιτανικός να ήταν! είπε η Τζέλα.

     - Μη μου το γρουσουζεύεις, ξεχνάς τι έπαθε ο Λεονάρντο ντι Κάπριο στον Τιτανικό;

     - Ναι, είπε η Τζούλη, αλλά η Κέιτ Γουίνσλετ την γλίτωσε! Άσε που θα μπορούσατε να παίξετε και την σκηνή του Τιτανικού, με τα χέρια ανοιχτά επάνω στην πλώρη, όπως ο Λεονάρντο και η Κέιτ!

     - Ωραίο θα ήταν αυτό, είπε η Τζέσυ, θα έβγαζες και καταπληκτική σέλφι...

     - Θα έφτιαχνες και τα μαλλιά, να μοιάζουν με της Κέιτ, είπε η Τζούλη. Ωραία ιδέα. Να θυμηθώ να πω του Σωτήρη να νοικιάσει κότερο, στην επόμενη επέτειο.

     - Πω, πω, κορίτσια, πέρασε η ώρα, είπε η Τζέλα, θα χάσω το ραντεβού μου! Πρέπει να σας αφήσω. Θα μιλήσουμε.

     Η Τζέλα σηκώθηκε βιαστικά και έφυγε.

     - Κι εγώ θα φύγω σε λίγο, είπε η Τζέσυ, έχω ραντεβού για ημιμόνιμο. Θα βάλω και στρας. Θα κάνω και μπότοξ στα χείλη, σου το είπα; απευθύνθηκε στην Τζούλη. Θα είναι τέλειο για τις σέλφι.

     - Κι εγώ θα κάνω μπότοξ, είπε η Τζένη, νομίζω θα μου πηγαίνει.

     - Να κάνεις, αλλά σκέφτηκες τι θα πει ο Τάσος; είπε η Τζούλη.

     - Μη μου τον θυμίζεις τώρα τον Τάσο!

     - Πώς να μη σου τον θυμίζω, εκείνος δε θα το πληρώσει το μπότοξ;

     - Λες να μην της το πληρώσει; είπε η Τζέσυ.

     - Αχ, κορίτσια, μην το λέτε αυτό, θα στενοχωρηθώ και θα κάνω ρυτίδες! 

     - Εμείς δε λέμε τίποτα, εσύ λες πως είναι σπάγγος.

     - Είναι, ναι, αχ, πώς θα τον πείσω να το πληρώσει το μπότοξ; Τι κατάρα είναι αυτή, να έχω πλούσιο άντρα και να ζητιανεύω για λεφτά;

     - Πες του για τον Τιτανικό, και για την σκηνή με τον Λεονάρντο και την Κέιτ, είπε η Τζούλη.

     - Δεν νομίζω να τον ψήσω.

     - Πάντως, αστεία-αστεία, και πέρυσι κάτι αντίστοιχο είχατε κάνει στην επέτειό σας, αν θυμάμαι καλά, είπε η Τζέσυ στην Τζούλη, την Πεντάμορφη και το Τέρας δεν είχατε κάνει;

     - Ποια Πεντάμορφη; Τη Νεράιδα και το Παληκάρι είχαμε κάνει, δε θυμάσαι που ήμουν ξανθιά, και που είχαμε πάει στην Κρήτη; Μέχρι παραδοσιακή φορεσιά είχα φορέσει, μεγάλη επιτυχία! Και, εδώ που τα λέμε, και φέτος για στολή το πήγαινα, αλλά δε μας έκατσε.

     - Τι στολή; ρώτησε η Τζένη.

     - Την Κατ Γούμαν.

     - Αααα!...

     - Ναι, αλλά θα έπρεπε να κόψω εντελώς το φαγητό για μια βδομάδα, για να μπορώ να μπω στην στολή. Οπότε προτιμήσαμε το Πρίτι Γούμαν... Αλλά, για δες, πέρασε η ώρα, πρέπει να πηγαίνω κι εγώ, έχω να μελετήσω...

     - Τι να μελετήσεις; 

     - Μου ζήτησε ο Σωτήρης να δω όλες τις ταινίες με την Τζούλια Ρόμπερτς, μήπως βρω και καμιά άλλη να παίξουμε... 

     - Στην επόμενη επέτειο;

     - Ποια επόμενη επέτειο; Απόψε! Είναι ευκαιρία, όσο παραμένω κοκκινομάλλα. Λοιπόν, φεύγω τώρα, και θα μιλήσουμε.

     Η Τζένη και η Τζέσυ έμειναν μόνες τους.

     - Τυχερή η Τζούλη! είπε η Τζέσυ. 

     - Ναι, είπε και η Τζένη.

     - Θέλω να πω, δεν παραπονιέμαι, καλός, χρυσός ο Θανάσης, δε μου χαλάει χατήρι, αλλά έχει καταντήσει αρκετά προβλέψιμος.

     - Τι να πω κι εγώ; Λες να τον καταφέρω τον Τάσο να μου πληρώσει το μπότοξ;

     - Δεν βρίσκεις άλλον, λέω εγώ; Κάποιον πιο ανοιχτοχέρη;

     - Ας μη γίνομαι γκρινιάρα, δεν είναι κακός ο Τάσος, κι ας είναι καρμίρης... Και θα με πάει στη Μύκονο, όταν το τελειώσει το κότερο, μου το υποσχέθηκε. Αλλά, για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να είναι λίγο σαν τον Σωτήρη. 

     - Γιατί, εγώ δε θα'θελα; Δηλαδή, όχι στο οικονομικό, εκεί δεν έχω παράπονο από το Θανάση. Αλλά, να: θα τον ήθελα και λίγο σινεφίλ, με καταλαβαίνεις;