Χαμένη ευκαιρία

 

     "Σας ενημερώνουμε ότι ο συρμός θα παραμείνει στον σταθμό για μερικά λεπτά".

     Ήταν η τρίτη φορά που άκουγε αυτό το μήνυμα. Στον προηγούμενο σταθμό είχαν παραμείνει τρία λεπτά, στον προ-προηγούμενο δύο. Κοίταξε το ρολόι της: 9.23.

     - Θα αργήσω, σκέφτηκε. 

     Τι κατάσταση ήταν αυτή; Να παίρνεις το μετρό για να πας πιο γρήγορα στον προορισμό σου, και να φτάνεις καθυστερημένη...

      - Έτσι και χάσω αυτή τη δουλειά, θα τους δείξω εγώ, σκέφτηκε.

     Δεν ήταν και λίγο πράγμα, να επιστρέφει στις πασαρέλες ύστερα από ενάμιση χρόνο... Οπότε, αν η καθυστέρηση του συρμού γινόταν η αιτία να παραμείνει εκτός πασαρέλας - ποιος ξέρει για πόσο ακόμη - δε θα το άφηνε έτσι.

     Έπιασε το κινητό της και, ξεφυσώντας, κοίταξε τη λίστα των επαφών της. Το τηλέφωνο του δικηγόρου της ήταν το τρίτο στη λίστα. Το ρολόι του κινητού έδειξε 9.24.

     Ένα μωρό σε ένα καρότσι, λίγο πιο πέρα, άρχισε να κλαίει. Η μητέρα του έσκυψε πάνω από το καρότσι και προσπάθησε να το ηρεμήσει.

     - Αυτό μας έλειπε τώρα, σκέφτηκε, ένα κλαψιάρικο μωρό...

     Χωρίς να το θέλει, το μυαλό της πέταξε σε ένα άλλο μωρό, το δικό της... Ένιωσε να γλυκαίνει λίγο, αλλά συγκρατήθηκε. Αυτή η δουλειά δεν έχει χώρο για συναισθηματισμούς, είναι αδηφάγα, σήμερα σε προσκυνούν και αύριο ούτε να σε φτύσουν. Το κλαψιάρικο μωρό σταμάτησε.

     - Τι συμβαίνει, άραγε; ακούστηκε μια κυρία. Γιατί καθυστερούμε τόσο;

     - Κάποιος θα έπεσε στις γραμμές, είπε μια άλλη.

     - Λέτε;

     - Ε, για να έχουμε τόση καθυστέρηση...

     Το πράγμα γινόταν όλο και χειρότερο, αν κάποιος είχε πέσει στις γραμμές, θα χρειαζόταν πολλή ώρα μέχρι να αποκατασταθεί η λειτουργία των συρμών. Θα την έχανε τη δουλειά, σίγουρα. Ένιωσε να την πιάνει πανικός. Ίσως αυτή ήταν η τελευταία της ευκαιρία. Είχε ήδη κλείσει τα εικοσιπέντε... Έπρεπε να φτάσει στο ραντεβού πάση θυσία.

     Έκανε να πάει προς την πόρτα. Λίγο πριν την φτάσει, η πόρτα έκλεισε στα μούτρα της. Ένιωσε ακόμα πιο παγιδευμένη. 

     - Ναι, ακούστηκε κάποιος που μιλούσε δυνατά στο κινητό, για να καλύψει τη φασαρία του συρμού. Είμαι ακόμα στο μετρό, δεν ξέρω τι έχει γίνει, αλλά σίγουρα δεν προλαβαίνω να είμαι εκεί μέχρι τις 9.30. Πήγαινε να κάνεις τις δουλειές σου, καλύτερα, και τα λέμε μετά, στο γραφείο... Α, αλήθεια; Καλά το φαντάστηκα. Σε ποιον σταθμό, είπες;... Κατάλαβα. Οπότε, θα τα πούμε στο γραφείο. Έλα όποτε τελειώσεις τις δουλειές σου, εγώ θα είμαι εκεί από το μεσημέρι και μέχρι αργά το απόγευμα... Έγινε, γεια! 

     Ο άντρας έκλεισε το τηλέφωνο.

     - Έγινε κάτι σε κάποιον σταθμό; τον ρώτησε η ηλικιωμένη κυρία που καθόταν δίπλα του. Σας άκουσα που κάτι είπατε στο τηλέφωνο.

     - Ναι, της απάντησε, λίγο ενοχλημένος από την αδιακρισία της, ασχέτως αν εκείνος ήταν που φώναζε στο τηλέφωνο. Κάποιος έπεσε στις γραμμές, στον Ευαγγελισμό.

     - Α, τον καημένο! είπε η κυρία.

     - Ωραίο σταθμό διάλεξε, είπε ένας άλλος που τον άκουσε, το νοσοκομείο είναι ακριβώς δίπλα, μπορεί και να την γλιτώσει.

     - Είναι δυνατόν να γλιτώσει κάποιος από κάτι τέτοιο; ρώτησε μια κυρία. Ειδικά όταν θέλει να αυτοκτονήσει;

     - Και πώς ξέρουμε πως δεν ήταν ατύχημα; πετάχτηκε ένας άλλος.

     - Σιγά μην ήταν ατύχημα, είπε ο άντρας που είχε σχολιάσει την επιλογή του σταθμού. Κάθε τρεις και λίγο, όλο και κάποιος πηδάει στις γραμμές. Λες και δεν μπορεί να διαλέξει άλλον τρόπο να αυτοκτονήσει, πρέπει να ταλαιπωρείται τόσος κόσμος εξαιτίας του!

     Στο μεταξύ, ο συρμός είχε φτάσει στον επόμενο σταθμό, και είχε σταθεί και πάλι με τις πόρτες ανοιχτές. Αυτή τη φορά, έσβησαν και τα φώτα για κανα-δυο δευτερόλεπτα.

     "Σας ενημερώνουμε ότι ο συρμός θα παραμείνει στον σταθμό για μερικά λεπτά", ακούστηκε και πάλι από τα μεγάφωνα του σταθμού, μόλις ξανάναψαν τα φώτα.

     - Ορίστε! είπε ο άντρας που είχε βγάλει το λογύδριο για τους αυτόχειρες του μετρό, υπογραμμίζοντας, με αυτόν τον τρόπο, τα όσα είχε πει προηγουμένως.

     - Δεν ντρέπεστε να μιλάτε έτσι για ανθρώπους που ούτε γνωρίζετε; του επιτέθηκε μια νεαρή.

     - Δεν έχω κάτι εναντίον τους, είπε εκείνος, απλώς θα μπορούσαν να αυτοκτονήσουν πιο... αθόρυβα. Έτσι κι αλλιώς, για εκείνους δεν αλλάζει τίποτα.

     Χτύπησε το κινητό της. Ήταν ο σπιτονοικοκύρης της.

     - Καλημέρα, κύριε Νίκο, είπε. Τι κάνετε;... Δε σας ακούω καλά, είμαι μέσα στο μετρό... Α, ναι, επίσης, καλό μήνα... Πώς;... Α, ναι, βέβαια, έχετε δίκιο, δεν ξέρω πώς το ξέχασα, με το μωρό έχω χάσει τον μπούσουλα... Μα, εννοείται πως δεν φταίτε εσείς, ζητώ χίλια συγγνώμη! Μην ανησυχείτε, θα σας την κάνω σήμερα την κατάθεση, μέχρι το απόγευμα θα την έχω κάνει σίγουρα... Εντάξει, ναι, μην ανησυχείτε, και πάλι συγγνώμη...

     Κοίταξε το ρολόι. 9.31.

     - Ουφ! ξεφύσηξε μία κυρία. Θα σκάσουμε εδώ μέσα, με τόσο κόσμο. Ανοίξτε κανένα παράθυρο!

     - Ανοιχτά είναι τα παράθυρα, κυρία μου, δεν τα βλέπετε; της είπε εκνευρισμένα ένας άντρας από την απέναντι πλευρά. Και τα παράθυρα και οι πόρτες είναι ανοιχτές.

     Το μωρό ξανάρχισε να κλαίει. Αυτή τη φορά, οι προσπάθειες της μητέρας του να το κατευνάσει δεν είχαν αποτέλεσμα. Εμφανώς αγχωμένη για την ενόχληση που το μωρό της προκαλούσε στους υπόλοιπους επιβάτες, το πήρε αγκαλιά. Το μωρό ηρέμησε.

     - Τίποτα δεν είναι καλύτερο από την αγκαλιά της μαμάς, είπε μία ηλικιωμένη στην, επίσης ηλικιωμένη, κυρία που καθόταν ακριβώς δίπλα της.

     - Εννοείται, είπε εκείνη. Μάνα είναι μόνο μία.

     "Σας ενημερώνουμε ότι ο συρμός θα παραμείνει στον σταθμό για μερικά λεπτά", ξανακούστηκε από τα μεγάφωνα του σταθμού.

     - Δε θα φτάσουμε ποτέ στον προορισμό μας, μουρμούρισε κάποιος.

     Κοίταξε το ρολόι της. 9.35. Την κυρίεψε το άγχος. Έπρεπε να φύγει. Τώρα. Όρμησε στην πόρτα. 

     - Σιγά, κοπέλα μου! φώναξε ένας ηλικιωμένος. Δεν βλέπεις ότι ο συρμός είναι γεμάτος;

     - Θέλετε να καθήσετε; του πρότεινε ένας νεαρός.

     - Όχι, ευχαριστώ, είπε εκείνος θιγμένα, δεν είμαι και κανένας γέρος...

     Αλλά εκείνη είχε ήδη βγει από τον συρμό, και ανέβαινε βιαστικά τα σκαλιά των κυλιόμενων. Αν έβρισκε άμεσα ένα ταξί, ίσως και να προλάβαινε το ραντεβού. 

     - Ένα ταξί, ένα ταξί... επαναλάμβανε με την σκέψη της, σαν ανακουφιστικό και ευοίωνο μάντρα.

     Βγήκε από τον σταθμό. Ευτυχώς, υπήρχε ένα ταξί παρκαρισμένο. Έτρεξε και μπήκε μέσα. Ανάσανε ανακουφισμένη.

     - Αμπελοκήπους πάμε, είπε στον ταξιτζή, και όσο πιο γρήγορα, σας παρακαλώ. Έχω ένα σημαντικό ραντεβού που πρέπει να προλάβω.

     Ο ταξιτζής έβαλε μπρος και ξεκίνησε. Ο δρόμος ήταν γεμάτος αυτοκίνητα.

     -  Πολλή κίνηση έχει, είπε εκείνη, αν μπορείτε να κόψετε δρόμο από κάπου, θα με υποχρεώσετε.

     - Τέτοια ώρα, όλοι οι δρόμοι είναι πήχτρα, της απάντησε. Τι ώρα είναι το ραντεβού σας;

     - Στις 10.

     - Δύσκολα θα προλάβουμε, μου φαίνεται. Γιατί δεν πάτε με το μετρό; Σε δέκα λεπτά θα έχετε φτάσει.

     - Έτσι νόμιζα και εγώ, αλλά κάποιος έπεσε στις ράγες στον Ευαγγελισμό και οι συρμοί πηγαίνουν σημειωτόν...

     - Α, ναι, κάτι άκουσα πριν, στις ειδήσεις,... νομίζω ότι ήταν και γνωστός...

     Το ταξί έστριψε προς τα δεξιά.

     - Από εδώ η κατάσταση φαίνεται λίγο καλύτερα, είπε ο ταξιτζής, θα κάνουμε έναν μικρό κύκλο, αλλά πιθανώς να μην έχει τόση πολλή κίνηση... Ώστε έτσι με το μετρό... Ποιος να ξέρει τι τον έκανε να πέσει στις ράγες τον άνθρωπο... Τις προάλλες, πάλι κάποιος αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει στο Μοναστηράκι, και τον συγκράτησαν οι άλλοι επιβάτες... Να ήταν ο ίδιος, άραγε;

     Δεν είπε τίποτα, το βλέμμα της ήταν σχεδόν καρφωμένο στο ρολόι του κινητού.

     - Μήπως να ειδοποιούσατε το ραντεβού σας ότι θα καθυστερήσετε λιγάκι; είπε ο ταξιτζής, που προφανώς είχε όρεξη για κουβέντα.

     - Πώς;

     - Μήπως να ειδοποιούσατε, λέω, ότι θα αργήσετε λίγο; 

     - Μπα, όχι, δεν...

     - Α, κατάλαβα, είναι ραντεβού για δουλειά!

     - Ναι.

     - Και αν αργήσετε στο πρώτο ραντεβού θα κάνετε κακή εντύπωση...

     Κούνησε το κεφάλι καταφατικά.

     - Μπορεί και να προλάβουμε τελικά, μην το αποκλείουμε... είπε ο ταξιτζής, προσπαθώντας να την καθησυχάσει. Για τι δουλειά πρόκειται, αν επιτρέπεται;

     - Επίδειξη μόδας, είπε μηχανικά.

     - Επίδειξη μόδας; Δηλαδή, μοντέλο; Αλλά, τι ρωτάω, χωριό που φαίνεται κολαούζο δε θέλει... Εγώ, με το που σας είδα, δηλαδή, το είπα: αυτή η κοπέλα είναι λες και βγήκε από περιοδικό!

     Δεν απάντησε.

     - Μην ανησυχείς, κοπέλα μου, ο ταξιτζής πέρασε στον ενικό, θα την πάρεις τη δουλειά. Μια κοπέλα τόσο όμορφη όπως εσύ, δε γίνεται να μην την επιλέξουν... Α, ορίστε, μάλλον είμαστε τυχεροί. Από εδώ που ήρθαμε η κίνηση δεν είναι τόσο μεγάλη.

     Είχε βυθιστεί στις σκέψεις της και δεν άκουσε λέξη από όσα έλεγε ο ταξιτζής. Το μόνο που σκεφτόταν ήταν να προλάβει, να προλάβει, να προλάβει...

     Ήταν 9.57, όταν το ταξί σταμάτησε έξω από την πολυκατοικία, όπου ήταν το ραντεβού.

     - Σας ευχαριστώ πολύ, είπε στον ταξιτζή, καθώς του έδινε ένα χαρτονόμισμα, δε θέλω ρέστα...

     - Καλή επιτυχία! της φώναξε αυτός, καθώς εκείνη είχε ήδη αρχίσει να τρέχει προς την είσοδο της πολυκατοικίας.

     Τα τελευταία δυο λεπτά ήταν ένας αγώνας δρόμου δίχως αύριο, καθώς το γραφείο όπου έπρεπε να πάει βρισκόταν στον έκτο όροφο. Ευτυχώς, δηλαδή, που το ασανσέρ ήταν ήδη σταματημένο στο ισόγειο, σαν να την περίμενε.

     Έφτασε έξω από το γραφείο. Πήρε μια βαθιά ανάσα, έστρωσε βιαστικά τα μαλλιά της και χτύπησε. Η πόρτα άνοιξε. Ο χώρος ήταν άδειος.

     Μα, πώς γινόταν αυτό; Δεν υπήρχαν άλλες υποψήφιες; Ο Νικόδημος ήταν ένας από τους πιο γνωστούς σχεδιαστές, τον γνώριζαν όλοι όσοι ασχολούνταν με τη μόδα, μέχρι που την προηγούμενη χρονιά του είχαν αφιερώσει μία ολόκληρη μέρα στην εβδομάδα μόδας του Παρισιού! Εκτός αν είχαν ήδη επιλέξει... Αλλά, όχι, αφού είχε ραντεβού...

     Μια καλοντυμένη γυναίκα εμφανίστηκε. Φαινόταν πολύ σοβαρή.

     - Καλημέρα, είπε, είστε η κυρία Μαυρίδου;

     - Ναι, είπε εκείνη.

     - Δυστυχώς, θα πρέπει να ακυρώσουμε το ραντεβού σας, προσπάθησα να σας καλέσω, αλλά δεν κατάφερα να σας βρω.

     - Ίσως θα ήταν όταν ήμουν μέσα στο μετρό.

     - Ναι, ίσως... Λυπάμαι για την ταλαιπωρία σας. 

     - Δεν πειράζει... Δηλαδή, εννοείτε ότι δεν με χρειάζεστε; Έχετε ήδη επιλέξει τα μοντέλα για την επίδειξη;

     Ένιωσε να λυγίζουν τα γόνατά της.

     - Όχι, όχι, δεν επιλέξαμε τα μοντέλα... Το θέμα είναι λίγο πιο... περίπλοκο... Η αλήθεια είναι πως η επίδειξη δε θα γίνει, τελικά.

     - Άλλαξε γνώμη ο κύριος Νικόδημος;

     - Αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

     - Αυτό είναι τρομερό! είπε σαν να μονολογούσε. Αυτή η επίδειξη ήταν ίσως η τελευταία μου ευκαιρία να επανέλθω στις πασαρέλες και να εργαστώ μερικά χρόνια ακόμη.

     - Ελάτε, μην απογοητεύεστε, νέα είστε ακόμη...

     - Έχω κλείσει τα εικοσιπέντε, δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου!

     - Έχετε δίκιο, αλλά και πάλι, υπάρχουν και άλλες προοπτικές...

     - Φωτογραφίες καταλόγου; Να μου λείπει!

     Η καλοντυμένη γυναίκα την κοίταξε με συμπάθεια. 

     - Σας καταλαβαίνω, είπε.

     - Μπορώ να σας αφήσω, τουλάχιστον, τα στοιχεία μου, για να με ειδοποιήσετε όταν ο κύριος Νικόδημος αποφασίσει να κάνει την επίδειξη;

     - Πολύ θα το ήθελα, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ.

     - Καταλαβαίνω, αυτή είναι η πολιτική σας, αλλά ίσως θα μπορούσε να γίνει μία εξαίρεση...

     Την κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απελπισία.

     - Μακάρι να ήταν θέμα πολιτικής, είπε η γυναίκα. Ο λόγος που δεν μπορώ να το κάνω είναι ότι δεν θα γίνει καμία επίδειξη πλέον. Ο Νικόδημος δεν είναι πια μαζί μας.

     - Τι πράγμα; Τι εννοείτε "δεν είναι πια μαζί μας";

     - Τι να εννοώ; Αυτό που καταλαβαίνετε. Ο Νικόδημος πέθανε σήμερα το πρωί!

     - Πώς έγινε αυτό; Δεν ήταν και τόσο μεγάλος!

     - Τα τελευταία χρόνια έπασχε από κατάθλιψη. Έπαιρνε και αγωγή, αλλά η κατάθλιψη είναι ύπουλο πράγμα. Πριν από μερικές μέρες αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, χωρίς επιτυχία. Και σήμερα, τελικά, τα κατάφερε: αυτοκτόνησε, πέφτοντας στις ράγες του μετρό. Το είπαν και στις ειδήσεις.

     Ένιωσε ένα δάκρυ να ανεβαίνει αργά και να θολώνει την όρασή της. Και δεν ήξερε αν αυτό το δάκρυ ήταν για τον αυτόχειρα, ή για τη δική της, χαμένη, επάνοδο στις πασαρέλες...