Τρεις ευχές

    
     - Αχ! φώναξε η καρακάξα.
     - Τι συνέβη; ρώτησε η καρδερίνα.
     - Το τακούνι μου, πιάστηκε το τακούνι μου στη σχάρα του υπονόμου!
     - Στάσου, είπε και η αηδόνα, να σε βοηθήσουμε.
     Και μια και δυο, οι δύο φίλες έτρεξαν δίπλα της. Η καρδερίνα έπιασε το πόδι της καρακάξας και άρχισε να το τραβάει, ενώ η αηδόνα την κρατούσε για να μην πέσει.
     Έλα, όμως, που το τακούνι της καρακάξας είχε πιαστεί για τα καλά στη σχάρα του υπονόμου. Η καημένη η καρδερίνα ίδρωνε και ξεϊδρωνε, αλλά δεν κατάφερνε τίποτα. Έτυχε, λοιπόν, να περνάει από εκεί ένας κούκος σωματαράς που ήταν και ιππότης, και προθυμοποιήθηκε να τις βοηθήσει. Έπιασε το πόδι της καρακάξας, έδωσε μια και - ωπ! - το πόδι της καρακάξας μαζί με το παπούτσι απελευθερώθηκαν στην στιγμή.
     - Ευχαριστώ πολύ, είπε η καρακάξα.
     - Δεν κάνει τίποτα, είπε εκείνος και απομακρύνθηκε σφυρίζοντας ικανοποιημένος.
     Και τότε, οι τρεις φίλες το είδαν: ο δυνατός κούκος είχε καταφέρει να ξεκολλήσει από τη θέση της μέχρι και την σχάρα. Και όχι μόνο αυτό. Κάτω από την σχάρα, στο πλάι του υπονόμου συγκεκριμένα, κάτι γυάλιζε.
     - Τι είναι αυτό; είπε η καρακάξα, που το μάτι της έλαμψε μόλις είδε το γυαλιστερό αντικείμενο.
     - Α, ένα λυχνάρι! είπε έκπληκτη η καρδερίνα.
     - Φερ'το εδώ, δικό μου είναι, εγώ το είδα πρώτη, είπε η καρακάξα.
     Καμία από τις άλλες δύο δεν έφερε αντίρρηση.
     - Τι να θέλει ένα λυχνάρι εδώ; αναρωτήθηκε η καρακάξα. Αχ, για δες τι βρώμικο που είναι! Στάσου να το καθαρίσω λιγάκι.
     Και άρχισε να το τρίβει με τα φτερά της για να το καθαρίσει. Εκεί, λοιπόν, που η καρακάξα καθάριζε το λυχνάρι με επιμονή, τσαφ! ο τόπος γέμισε καπνό, και μόλις ο καπνός διαλύθηκε, εμφανίστηκε ένα τζίνι, όπως τα τζίνια των παραμυθιών!
     - Ένα τζίνι! είπαν και οι τρεις φίλες μαζί.
     - Σκλάβος σας, είπε το τζίνι και υποκλίθηκε. Σας ευχαριστώ πολύ που με απελευθερώσατε. Είχα πιαστεί, τόσα χρόνια εκεί μέσα.
     Οι τρεις φίλες δεν είπαν τίποτα.
     - Για τη χάρη που μου κάνατε, συνέχισε το τζίνι, θα σας κάνω από μια χάρη στην καθεμία. Θα σας δώσω την ευκαιρία να ζήσετε στον κόσμο των ανθρώπων και να πραγματοποιήσετε τα όνειρά σας.
     Καταπληκτικό! Τι τύχη ήταν αυτή; Καλά-καλά δεν το πίστευαν.
     - Εγώ, είπε δειλά-δειλά η αηδόνα, θα ήθελα να γίνω τραγουδίστρια. Αν γίνεται, βέβαια, πρόσθεσε.
     - Εννοείται, είπε το τζίνι και με ένα χτύπημα των δαχτύλων του η αηδόνα μεταμορφώθηκε σε κοπέλα.
     - Ευχαριστώ πολύ, είπε και απομακρύνθηκε, αφού αποχαιρέτησε τις φίλες της. Θα τα ξαναπούμε, φώναξε από μακριά.
     - Εσύ; ρώτησε το τζίνι την καρδερίνα. Τι θα ήθελες να γίνεις;
     - Για να είμαι ειλικρινής δεν το είχα σκεφτεί, είπε εκείνη. Θα μπορούσα να το σκεφτώ και να απαντήσω αργότερα;
     - Φυσικά, είπε το τζίνι. Κρατήστε το λυχνάρι, και όταν θα έχετε αποφασίσει τρίψτε το και θα έρθω αμέσως.
     - Θα το κρατήσω εγώ μέχρι τότε, είπε η καρακάξα και το πήρε στα χέρια της. Έτσι κι αλλιώς, εγώ το είδα πρώτη.

     Ύστερα από μερικές μέρες, η αηδόνα-κοπέλα γύρισε και πήγε να βρει τις φίλες της.
     - Δε θα το πιστέψετε, κορίτσια, είπε, αλλά μόλις έφτασα στην πόλη, πήγα στη Λυρική Σκηνή για να ζητήσω δουλειά, και μόλις με άκουσε ο μαέστρος μου πρότεινε να δουλέψω εκεί! Ξεκινάω παραστάσεις την επόμενη βδομάδα, και μάλιστα θα έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Το φανταζόσασταν ποτέ;
     - Μπράβο, της είπαν οι άλλες δύο, είμαστε περήφανες για εσένα.
     - Νομίζω ότι κατάλαβα τι θέλω να γίνω, είπε και η καρδερίνα. Έχεις μαζί σου το λυχνάρι; ρώτησε την καρακάξα.
     Φυσικά και το είχε μαζί της η καρακάξα. Το έτριψαν λίγο, και προτού ανοιγοκλείσουν τα μάτια τους, το τζίνι βρισκόταν μπροστά τους.
     - Ξέρω τι θέλω να γίνω, είπε η καρδερίνα. Θέλω κι εγώ να γίνω τραγουδίστρια. Μπορώ;
     - Τίποτα πιο εύκολο, είπε το τζίνι και χτύπησε τα δάχτυλά του.
     Στην στιγμή, η καρδερίνα μεταμορφώθηκε σε κοπέλα.
     - Γεια σας, κορίτσια, είπε στις άλλες δύο. Πάω να βρω την τύχη μου. Θα τα πούμε σύντομα, ελπίζω.
     - Εσύ ξέρεις τι θέλεις να γίνεις; ρώτησε το τζίνι την καρακάξα.
     - Θέλω να το σκεφτώ λίγο ακόμα, είπε εκείνη.
     - Όπως νομίζεις, είπε το τζίνι. Ξέρεις πώς να με καλέσεις.

     Πέρασαν μερικές μέρες ακόμη και η καρδερίνα-κοπέλα γύρισε και πήγε να βρει τις φίλες της.
     - Κορίτσια, είμαι πάρα πολύ τυχερή! είπε χαμογελώντας μέχρι τα αυτιά. Όταν έφτασα στην πόλη, έτυχε να με ακούσει ένας κυνηγός ταλέντων. Πήγα στο στούντιο, έκανα ένα δοκιμαστικό και αμέσως υπόγραψα συμβόλαιο με δισκογραφική! Αύριο θα βγάλω τον πρώτο μου δίσκο και από τον επόμενο μήνα ξεκινάω περιοδεία. Είμαι πολύ ευτυχισμένη!
     - Μπράβο, της είπαν οι άλλες δύο, συγχαρητήρια!
     - Εσύ δεν έχεις αποφασίσει τι θέλεις να γίνεις; ρώτησαν την καρακάξα.
     - Θέλω να το σκεφτώ λίγο ακόμα, είπε εκείνη. Είναι μόνο μία η ευκαιρία και δε θέλω να πάει χαμένη.

     Γύρισε στο σπίτι της εκνευρισμένη. Άκου τύχη, κύριέ μου, και οι δυο φιλενάδες της έγιναν κιόλας μεγάλες και τρανές: η μία πρωταγωνίστρια της όπερας και η άλλη μουσικό είδωλο. Και να σκεφτεί κανείς ότι το λυχνάρι το είχε δει εκείνη πρώτη!
     - Δε δικαιούμαι γι'αυτό μια καλύτερη τύχη; αναρωτήθηκε.
     - Φυσικά, απάντησε στον εαυτό της.
     Και μια και δυο, πήρε το λυχνάρι στα χέρια της και άρχισε να το τρίβει. Τσαφ! έκανε το λυχνάρι και το τζίνι εμφανίστηκε μπροστά της.
     - Αποφάσισες; τη ρώτησε.
     - Ναι, είπε εκείνη. Θέλω να γίνω τραγουδίστρια.
     - Είσαι σίγουρη; τη ρώτησε το τζίνι.
     - Και βέβαια είμαι σίγουρη, είπε εκείνη. Θέλω να γίνω πετυχημένη, σαν τις φίλες μου.
     - Μα οι φίλες σου έχουν ωραία φωνή, είπε το τζίνι.
     - Και η δικιά μου ωραία είναι, αποκρίθηκε η καρακάξα ενοχλημένη. Είσαι ή δεν είσαι τζίνι;
     - Φυσικά και είμαι.
     - Ε, τότε, κάνε με τραγουδίστρια και μη μου κόβεις την τύχη μου, είπε αποφασιστικά.
     - Όπως θέλεις, είπε το τζίνι και χτύπησε τα δάχτυλά του.
     Στην στιγμή η καρακάξα μεταμορφώθηκε σε κοπέλα.
     - Καλή επιτυχία, της ευχήθηκε το τζίνι, καθώς απομακρυνόταν.

     Η καρακάξα-κοπέλα πήγε κατευθείαν στην πόλη και εκεί άρχισε να ψάχνει για δουλειά. Μόλις, όμως, άνοιγε το στόμα της να τραγουδήσει, όλοι την απέρριπταν με διάφορες δικαιολογίες. Ούτε στην όπερα την πήραν, ούτε την έκαναν μουσικό είδωλο, ούτε καν σε χορωδία μαζί με άλλους δεν την έβαλαν. Η καρακάξα-κοπέλα απογοητεύτηκε, αλλά δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να ψάχνει, και μια μέρα βρέθηκε στον δρόμο της ο άνθρωπος που θα αναγνώριζε της αξία της.
     - Μου κάνεις, της είπε μόλις την άκουσε. Έχεις την ιδανική φωνή, αυτό ακριβώς που χρειάζομαι. Σε προσλαμβάνω!
     Η καρακάξα ήταν πολύ χαρούμενη, αλλά μόνο για λίγο. Βλέπετε, η δουλειά που της έδωσαν ήταν λαχειοπώλης.
     - Μα εγώ είμαι τραγουδίστρια, διαμαρτυρήθηκε.
     - Την έχεις ακούσει τη φωνή σου; τη ρώτησε το αφεντικό της. Δεν είναι κατάλληλη για τίποτα άλλο, παρά μόνο για τελάλης.
     - Μα... ξεκίνησε να λέει εκείνη.
     - Δεν έχει "μα". Ή λαχειοπώλης ή να ψάξεις αλλού δουλειά. Διάλεξε.
     Έτρεξε η καρακάξα στο σπίτι της και βρήκε το λυχνάρι. Το έτριψε με βία και όταν εμφανίστηκε το τζίνι, του είπε, όλο παράπονο:
     - Σου είπα να με κάνεις τραγουδίστρια, αλλά εσύ δε με έκανες. Τις φίλες μου τις έκανες επιτυχημένες τραγουδίστριες, και εμένα με έκανες τελάλισσα. Είσαι πολύ άδικο, εγώ είδα πρώτη το λυχνάρι, εγώ θα έπρεπε να είμαι η πιο επιτυχημένη!
     - Κάνεις λάθος, της είπε το τζίνι, εγώ το μόνο που έκανα ήταν να σας μεταμορφώσω σε κοπέλες. Οι φίλες σου έγιναν τραγουδίστριες από μόνες τους, επειδή είχαν καλή φωνή. Τι φταίνε εκείνες που εσύ δε διάλεξες σωστά και δεν κοίταξες τι προσόντα έχεις προτού αποφασίσεις, παρά αποφάσισες με βάση τις δικές τους επιλογές; Εγώ, αν θυμάσαι καλά, προσπάθησα να σε προειδοποιήσω.
     - Είναι άδικο, είπε ξανά η καρακάξα. Αν δεν μπορείς να με κάνεις τραγουδίστρια, τότε κάνε με ξανά πουλί.
     - Λυπάμαι, αλλά κανείς δεν μπορεί να πάρει την ευχή του πίσω. Και κακώς με ενόχλησες. Γεια σου.
     Και - τσαφ! - το τζίνι εξαφανίστηκε.
     Έμεινε, λοιπόν, η καρακάξα μόνη της, και - μη έχοντας άλλη επιλογή - δέχτηκε τη δουλειά που της πρότειναν. Και όποιος δε με πιστεύει ότι έτσι έγιναν τα πράγματα, αρκεί να πάει στον σταθμό του τρένου στην Ομόνοια. Θα δει την καρακάξα καθισμένη εκεί, να πουλάει λαχεία και να φωνάζει "Λαχεία! Λαχείειειειεια! Λαχείειειειεια!"