Απρόσμενος ακροβάτης

      Ε, λοιπόν, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, σήμερα ήμουν στενοχωρημένη. Δηλαδή, περισσότερο στενοχωρημένη ήμουν εχθές, αλλά και σήμερα δε θα έλεγα ότι πετούσα από τη χαρά μου.
     Η μέρα δεν είχε τίποτα το ιδιαίτερο. Η αλήθεια είναι ότι βαριόμουν κιόλας. Βέβαια, πρέπει να το πω αυτό, από μόνη της η μέρα δεν είχε τίποτα το δυσάρεστο. Ο ουρανός ήταν καθαρός, είχε ήλιο, η θερμοκρασία ήταν ιδανική, όλα καλά ήταν. Τι να το κάνεις, όμως, όταν το εσωτερικό σου μικροκλίμα έχει διαταραχτεί;
     Ίσως γι'αυτό, λοιπόν, το σύμπαν φρόντισε να με διασκεδάσει. Και σκέφτηκε να μου στείλει έναν ακροβάτη.
     Ναι, ξέρω, ακούγεται τρελλό - ακροβάτης κατ'οίκον; -, όμως έτσι έγινε. Για να τον δω δεν χρειάστηκε να φύγω από το σπίτι μου. Δεν χρειάστηκε να στηθώ σε κάποια ουρά για να βγάλω εισιτήριο. Δεν χρειάστηκε καν να βγάλω εισιτήριο. Δεν χρειάστηκε να στριμωχτώ σε άβολα καθίσματα και να υποστώ ψηλούς που δε σε αφήνουν να δεις, χοντρούς που σε στριμώχνουν απειλητικά, ενοχλητικούς - γενικά - θεατές.
     Το μόνο που χρειάστηκε ήταν να βάλω μπουγάδα.
     Τώρα - θα πει κανείς - μας δουλεύεις. Τι χρειαζόταν η μπουγάδα, για να στήσεις το σκοινί για τον ακροβάτη;
     Α, όχι, δεν χρειάστηκε να του δώσω σκοινί, είχε το δικό του. Και μάλιστα ήταν ιδιαίτερα μακρύ, και από νήμα πολύ ανθεκτικό και ελαφρύ ταυτόχρονα.
     Αν χρειάστηκε να βάλω μπουγάδα, ήταν επειδή θα έπρεπε να την απλώσω. Και ακόμα περισσότερο, ήταν επειδή στη συνέχεια θα έπρεπε να την μαζέψω.
     Επειδή τότε τον είδα. Και τότε έκανε το νούμερό του.
     Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι στην αρχή τρόμαξα λίγο. Ήταν που δεν περίμενα να τον δω. Επιπλέον, στην αρχή δεν κατάλαβα ότι επρόκειτο για ακροβάτη. Θεώρησα ότι ήταν απλώς ένας απρόσκλητος επισκέπτης. Και εκείνος τρόμαξε, για να πούμε και του στραβού το δίκιο. Ούτε εκείνος περίμενε να με δει. Και ας ήταν με δική του πρωτοβουλία που συναντηθήκαμε.
     Το αρχικό σάστισμα κράτησε πολύ λίγο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω περί τίνος επρόκειτο, ο ακροβάτης έριξε το σκοινί του και μετεωρίστηκε κάτω από την κρεμασμένη μου μπουγάδα. Ο άνεμος φυσούσε ελαφρά και το σκοινί με τον ακροβάτη χόρευε απαλά. Ίσα που πρόλαβα να δω το νούμερο. Ύστερα ο ακροβάτης εξαφανίστηκε.
     Προσπάθησα να δω πού είχε πάει. Δεν κατάφερα να δω τίποτα. Ούτε το σκοινί του φαινόταν, ούτε εκείνος. Και εγώ έμεινα με την απορία: άραγε, αφέθηκε να παρασυρθεί από τον αέρα, ή απλώς πήδηξε στο κενό;
     Ποτέ δε θα μάθω τι απέγινε εκείνη η μικρή, γκρίζα αραχνούλα...