Ένας χρόνος και μια μέρα

      Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από όταν ξεκίνησα αυτό το μπλογκ, έτσι, για πλάκα, και από απλή περιέργεια. Κακώς, θα πει κάποιος, και οι Άγγλοι θα συμφωνήσουν. Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, θα πουν, καθώς θα βουτάνε το μπισκοτάκι τους στο αχνιστό τους τσάι.
     Η αλήθεια είναι ότι δεν ήξερα πώς θα πήγαινε, και ούτε φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να συνεχίσω να γράφω επί έναν ολόκληρο χρόνο. Σκοπός μου ήταν να γράφω ιστορίες με έναυσμα μια λέξη. Μέγα λάθος! Μέχρι στιγμής, δεν έγραψα ούτε μία ιστορία με αυτόν τον τρόπο. Μετά σκέφτηκα ότι θα προτιμούσα να γράφω ιστορίες αστείες και περίεργες, ιστορίες μιας πειραγμένης καθημερινότητας, κάτι που από μόνο του αποκαλεί πρόκληση. Από αυτές έγραψα αρκετές.
     Βέβαια, δεν είναι εύκολο να δημουργείς ιστορίες με τα πιο απλά και τετριμμένα υλικά. Υπήρξαν πολλές στιγμές που το μυαλό μου κόλλησε, που δεν είχα καμιά ιδέα. Υπήρξαν στιγμές που δεν είχα όρεξη ούτε δύναμη να σκεφτώ. Όμως, υπήρχε και ένα ακόμα σοβαρότερο πρόβλημα: υπήρχαν και αναγνώστες. Και για το μεγαλύτερο μέρος αυτών ευθύνομαι εγώ η ίδια, αφού εγώ τους προσκάλεσα. Υπήρξαν όμως και κάποιοι άλλοι, που επισκέφτηκαν το μπλογκ με εντελώς δική τους πρωτοβουλία.
     Τώρα θα ακουστώ λίγο παλαβή, όμως η ύπαρξη αναγνωστών δημιουργεί πίεση. Πώς θα μπορούσα να αφήσω χωρίς καθόλου ιστορίες τον αναγνώστη που διαβάζει το μπλογκ μου μόλις μερικά λεπτά αφότου αναρτήσω κάποιο κείμενο; Πώς; Μήπως το μπλογκ μου αποτελεί μια αχτίδα φωτός στη ζωή αυτών των δύο, τριων, δέκα ανθρώπων; Και αν προστεθεί και ενδέκατος αναγνώστης τι θα κάνω; Και κάπου εδώ καβαλάς ένα καλάμι και αρχίζεις να καλπάζεις. Κλάπα κλοπ! Κλάπα κλοπ!
     Αν είναι κάτι που δε θέλω να κάνω, είναι να ψωνιστώ. Και αν είναι κάτι που θέλω να κάνω, είναι να έχω πολλές, πάρα πολλές, άπειρες ιδέες με ιστορίες για να τις μοιραστώ με αυτούς τους δύο, τρεις, δέκα ανθρώπους (ίσως και με τον ενδέκατο).
     Εύχομαι, λοιπόν, στο μπλογκ μου να συνεχίσει να τροφοδοτείται τακτικά με ιστορίες και με θετική ενέργεια, την οποία όλοι την έχουμε ανάγκη. Επίσης, του ζητάω να με συγχωρήσει που εχθές ξέχασα τα γενέθλιά του και του υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να τα ξαναθυμηθώ του χρόνου, σε έναν χρόνο και μία μέρα από σήμερα. Και ίσως εκείνη τη μέρα, αντί ευχών, να έχω να του χαρίσω μια διασκεδαστική ιστορία.