Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

Κάπου, κάποτε


     Και τελικά, το είπαν και έγινε: τα ζώα έκαναν εκλογές. Και το λιοντάρι τα βρήκε σκούρα στον προεκλογικό του αγώνα. 
     - Σας εγγυώμαι μια καλύτερη ζωή, είπε στην προεκλογική του ομιλία.
     - Και γιατί δεν μας την έδωσες πριν; τον ρώτησαν εκείνα.
     - Μα δεν το είχα καταλάβει ότι είχατε πρόβλημα, απάντησε.
     - Εμ, βέβαια, πού να το καταλάβεις, έτσι ξαπλωμένος που ήσουν όλη μέρα, να χτενίζεις τη χαίτη σου και να μασουλάς τα ζαρκαδάκια που σου έφερναν οι λέαινες της αγέλης σου.
     - Ναι, αλλά τώρα ξέρω, θα δείτε, θα είμαι καλός...
     - Ό,τι και να κάνεις, αετός δεν είσαι, του απάντησαν και τον αποστόμωσαν, αφού αυτή ήταν η αλήθεια: αετός δεν ήταν.
     Και δεν φταίει μόνο που δεν ήταν αετός, ήταν και που ο αετός είχε βάλει και εκείνος υποψηφιότητα, και τα πράγματα για το λιοντάρι δυσκόλευαν πολύ.
     - Ελάτε να πετάξουμε όλοι μαζί σε μια καλύτερη ζωή! είχε πει ο αετός στη δική του προεκλογική ομιλία, και τα ζώα πολύ θα το ήθελαν να πετάξουν.
     Το λιοντάρι δεν ήξερε πώς να τον αντιμετωπίσει τον αετό.
     - Μην τον ακούτε τον αετό, άρχισε να φωνάζει, δεν ξέρει τι λέει!
     - Μα με εκείνον θα πετάξουμε!
     - Αν τον εκλέξετε θα κάνετε το μεγαλύτερο λάθος της ζωής σας!
     - Γιατί το λες αυτό;
     - Ακούστε με, ξέρω τι σας λέω, αυτός δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, εγώ έχω εμπειρία, ξέρω...
     - Ναι, το είδαμε τι ξέρεις!
     - Αν τον εκλέξετε, δεν θα βρίσκετε φαγητό!
     - Μη λες βλακείες!
     - Θα βρέχει κάθε μέρα!
     - Αχ, ωραία! φώναξαν τα σαλιγκάρια.
     - Θα σπάνε τα αυγά σας, είπε στα πουλιά.
     - Θα προσέχουμε.
     - Θα σας πέσει το τρίχωμα, τα δόντια και η ουρά.
     - Μα δεν έχουμε τρίχωμα, ούτε δόντια, είπαν τα πουλιά, ενώ τα άλλα ζώα αλληλοκοιτάζονταν ανήσυχα.
     - Θα σας πέσουν και τα φτερά.
     - Καλά, για τα φτερά δεν μας πολυνοιάζει, είπαν τα ζώα.
     - Θα έχει μόνο νύχτα.
     - Επιτέλους! είπαν οι κουκουβάγιες, οι νυχτερίδες και οι τυφλοπόντικες.
     - Θα πλημμυρίσει η γη με νερό!
     - Θα έχουμε άφθονο νερό να πιούμε, άσε που θα βρίσκουμε να τρώμε και ψάρια...
     Είδε κι απόειδε το λιοντάρι, του τελείωσαν τα επιχειρήματα.
     Και ήρθε η μέρα των εκλογών, και αυτό που φοβόταν το λιοντάρι έγινε: τις εκλογές τις κέρδισε ο αετός, που το γιόρτασε κάνοντας κύκλους ψηλά στον ουρανό. Και έφυγε το λιοντάρι από τον θρόνο και κάθησε στον θρόνο ο αετός.
     Ωραία ήταν όλα και όλοι έλεγαν "επιτέλους, έφυγε το λιοντάρι, που μας είχε ρημάξει τη ζωή", αλλά... πότε θα πετούσαν επιτέλους;
     Περίμεναν μια μέρα, περίμεναν δύο, μία βδομάδα, τρεις βδομάδες, έναν μήνα, δυο μήνες... Κάτι μάλλον δεν πήγαινε καλά. Πήγαν, λοιπόν, και βρήκαν τον αετό.
     - Τι τρέχει; τους ρώτησε.
     - Μας υποσχέθηκες ότι θα πετούσαμε, του απάντησαν.
     - Ε, και γιατί δεν πετάτε;
     - Μα πώς θα πετάξουμε;
     - Τι ερωτήσεις είναι αυτές; Να, έτσι! είπε και πέταξε στον αέρα με ταχύτητα και μαεστρία.
     Μόνο μερικά πουλιά πέταξαν, αλλά εκείνα, εντάξει, πετούσαν και πριν.
     - Μα δεν είναι δύσκολο, είπε ο αετός. Απλώς, ανοίξτε τα φτερά σας και κουνήστε τα πάνω-κάτω.
     Τα ζώα αλληλοκοιτάχτηκαν με απορία.
     - Πού είναι τα φτερά μου; αναρωτήθηκε η αρκούδα.
     - Δηλαδή, έχω φτερά και δεν το ήξερα; ρώτησε ο σκαντζόχοιρος.
     - Μαμά, έχω κι εγώ φτερά; ρώτησε και ένα κουνελάκι τη μαμά του.
     - Ελάτε, λοιπόν, είπε ο αετός, πάμε όλοι μαζί: πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, πάνω-κάτω, με δύναμη και ταχύτητα...
     Άρχισαν, λοιπόν, και τα ζώα να κουνάνε πάνω-κάτω τα μπροστινά τους πόδια, αφού κάτι άλλο δεν είχαν επάνω τους, αλλά μάταια. Ύστερα από λίγο ήταν όλα λαχανιασμένα και ιδρωμένα και κανένα τους δεν είχε καταφέρει να πετάξει, ούτε τόσο δα.
     - Μα δεν καταλαβαίνω, είπε ο αετός, τι πρόβλημα υπάρχει;
     - Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να πετάξουμε! φώναξαν όλα μαζί τα ζώα. Μας κορόιδεψες!
     Ο αετός στενοχωρήθηκε πραγματικά. Ειλικρινά, ήθελε πολύ να πετάξουν τα ζώα, τους το είχε υποσχεθεί εξάλλου. Και τώρα τι θα έκανε;
     - Θα υπάρχει κάποια λύση, είπε, δεν μπορεί... Αφήστε με να το σκεφτώ και θα σας πω τι θα κάνουμε.
     Και λέγοντας αυτά, άνοιξε τις φτερούγες του και πέταξε ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι τη φωλιά του επάνω στο βουνό. Ήθελε την ησυχία του για να συγκεντρωθεί.
     Όμως, όσο κι αν συγκεντρώθηκε, όσο κι αν σκέφτηκε, δεν του ήρθε καμιά ιδέα. Ώστε ήταν ένας αποτυχημένος; Τι θα έλεγε τώρα στα ζώα, που τον είχαν εμπιστευτεί; Πώς θα τα αντίκριζε; Με τι μούτρα θα ξανακαθόταν στον θρόνο της εξουσίας; Άρχισε να σκέφτεται το ενδεχόμενο να παραιτηθεί. Ίσως, τελικά, τα πράγματα να ήταν καλύτερα πρώτα, τότε που τα ζώα δεν είχαν προσδοκίες. Τώρα που τους είχε μπει η ιδέα να πετάξουν, δεν υπήρχε καμία ελπίδα να τα ικανοποιήσει.
     - Τι έκανα; αναρωτιόταν. Πόσο χαζός ήμουν, για να τους υποσχεθώ ότι θα πετάξουν;
     Εκεί ψηλά, στο βουνό, που ήταν η φωλιά του αετού, ζούσε και ένα ποντικάκι. Ήταν ένα ποντικάκι γέρικο και σοφό, που είχε αποφασίσει να γίνει ερημίτης και γι'αυτό είχε πάρει τα βουνά. Έτυχε, λοιπόν, το ποντικάκι να ακούσει τους προβληματισμούς του αετού και θέλησε να τον βοηθήσει. Πλησίασε, λοιπόν, προσεκτικά στη φωλιά του αετού και μπήκε μέσα.
     - Τι θέλεις εσύ εδώ; το ρώτησε ο αετός. Δεν φοβάσαι μήπως σε φάω; Έχω να φάω από εχθές.
     - Εγώ είμαι γέρος και κοκαλιάρης, απάντησε το ποντικάκι. Δεν νομίζω να σου αρέσει και πολύ να με φας, θα στραβοκαταπιείς κανένα κόκαλο και θα πεθάνεις πριν να πεις κιχ!
     - Και γιατί ήρθες, λοιπόν;
     - Άκουσα τους προβληματισμούς σου και αποφάσισα να σε βοηθήσω.
     - Εσύ, εμένα;
     - Ναι, άκουσέ με και δεν θα το μετανιώσεις. Υποσχέθηκες κάτι που δεν είναι δυνατόν να γίνει, αφού δεν είναι όλα τα ζώα πουλιά για να πετάνε. Ίσως παρασύρθηκες και πίστεψες ότι θα μπορούσαν να γίνουν πουλιά. Όμως δεν μπορούν. Να είσαι σίγουρος ότι δεν μπορούν. Και σίγουρα πολλά από αυτά θα στενοχωρηθούν όταν καταλάβουν ότι δεν θα πετάξουν ποτέ. Φταίνε όμως και εκείνα που πίστεψαν ότι ήταν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν πειράζει, μην στενοχωριέσαι.
     - Και τι θα κάνω; Εκείνα με πίστεψαν, πίστεψαν ότι θα πετούσαν μαζί μου, όπως τους υποσχέθηκα.
     - Με τα μεγάλα λόγια χάνεται η ουσία, είπε το ποντικάκι. Η ουσία είναι άλλη. Αυτό που πραγματικά χρειάζονται τα ζώα, αυτό για το οποίο σε ψήφισαν, δεν είναι να πετάξουν, είναι να έχουν μια καλύτερη ζωή. Και η καλύτερη ζωή είναι διαφορετική για τον λαγό και διαφορετική για τον κύκνο, διαφορετική για τον βάτραχο και διαφορετική για τον λύκο. Καλύτερη ζωή δεν σημαίνει να πετάς, καλύτερη ζωή σημαίνει να ζεις καλύτερα από πριν, στο περιβάλλον όπου βρίσκεσαι και για το οποίο είσαι φτιαγμένος. Φρόντισε, λοιπόν, να βελτιώσεις τη ζωή των ζώων εκεί που ζουν, και άσε τα μεγάλα λόγια για τα παραμύθια.
     Έτσι είπε το ποντικάκι και ο αετός το πήρε το μήνυμα. Αλλά, μεταξύ μας, το ποντικάκι δεν του την είπε όλη την αλήθεια του αετού. Επειδή, για να είμαστε ειλικρινείς, και τα ζώα μπορεί να πετάξουν κάποια μέρα. Ακόμα κι αν αυτή η μέρα είναι πάρα πολύ μακρινή.

4 σχόλια:

  1. Η καλύτερη ιστορία σου ever!
    Πίπη μου τη λάτρεψα! Τα μηνύματα σου τα περνάς με υπέροχο τρόπο και στο κλείσιμο να πω ότι με συγκίνησες !
    Να'σαι καλά μάτια μου , να γράφεις!
    (α και εύχομαι κάποτε να κυκλοφορήσουν σε βιβλίο ☺)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ε, όχι και η καλύτερη ever... πάντως ευχαριστώ πολύ.
    Ναι, και το τέλος ήθελα να είναι αισιόδοξο, να μην είναι ένα μήνυμα μόνο για τον αετό, αλλά και γι'αυτά τα δόλια τα ζώα...
    Καλή σου νύχτα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια πολύ παραστατική εικόνα της προεκλογικής και μετ΄εκλογικής κατάστασης στην Ελλάδα άριστα δοσμένη και με πολύ χιούμορ. Χαίρομαι που μέσα από τα λόγια σου διακρίνω πως μπορείς να βλέπεις λίγο μπροστά.
    Νάσαι καλά Pippi καλή μου φίλη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δεν ξέρω αν μπορώ να δω μπροστά, το σίγουρο είναι ότι προσπαθώ, αγαπητέ Dennis. Όσο για το χιούμορ, θεωρώ πως είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου απέναντι σε ό,τι τον περιβάλλει.
    Πολλά, μετεκλογικά χαιρετίσματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

To comment or not to comment? That is the question