Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Έφτασε ο καιρός




     Και έφτασε και πάλι ο καιρός. Έφτασε ο καιρός που απεχθάνονται δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια δάχτυλα. Ο καιρός του εγκλεισμού. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
     Εκατομμύρια δάχτυλα, μεγάλα, μικρά, καλοφτιαγμένα, κακοφτιαγμένα, βαμμένα, άβαφτα, περιποιημένα, απεριποίητα, με κάλλους, χωρίς κάλλους, θα πρέπει να ξεχάσουν και πάλι την χαρούμενη εποχή του γυμνισμού. Θα πρέπει να ξεχάσουν την ευχάριστη επαφή με την βρεγμένη από τη θάλασσα άμμο, τα αναστενάρια στην πυρωμένη από τον ήλιο άμμο, την δροσερή επαφή με το θαλασσινό νερό, την διαρκή ηλιοθεραπεία, μέσα από σανδάλια και έξω από αυτά.
     Για τους επόμενους μήνες, εκατομμύρια δάχτυλα θα στριμωχτούν πέντε-πέντε σε σκοτεινά, ανήλιαγα παπούτσια, σε αθλητικά, σε μποτάκια, σε μοκασίνια, σε γόβες, βογκώντας καθημερινά από τους πονοκεφάλους που δημιουργεί η έντονη επαφή με τα παπούτσια και αναπολώντας τις ανέμελες καλοκαιρινές στιγμές, όπου μπορούσαν να νιώθουν τον άνεμο να τα χαϊδεύει, έστω κι αν επρόκειτο για άνεμο ιδιαίτερα θερμό.
     Τα βλέπω, τα τελευταία εναπομείναντα ελεύθερα δαχτυλάκια, και τα λυπάμαι. Λίγες μέρες ελευθερίας τούς μένουν ακόμη. Η θερμοκρασία πέφτει, οι βροχές ξεκίνησαν, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές. Σύντομα, πολύ σύντομα, δεν θα υπάρχει ούτε ένα δαχτυλάκι ελεύθερο. Το μόνο που θα ακούγεται παντού θα είναι το βουβό παράπονό τους. Και, να μην το ξεχάσω: θα χάσουν και το μαύρισμά τους. Και τίποτα πια δεν θα τους θυμίζει το καλοκαίρι που πέρασε.
     Μόνο το βράδυ, ξαπλωμένα και σκεπασμένα καλά κάτω από σεντόνια, κουβέρτες, παπλώματα, με τη δυνατότητα να τεντωθούν λιγάκι, θα περνάνε από το μυαλό τους εικόνες, στιγμιότυπα της ανέμελης, καλοκαιρινής ζωής. Και τότε τα δαχτυλάκια θα αναστενάζουν από νοσταλγία. Και θα ονειρεύονται πράσινα λιβάδια με απαλό χορτάρι και χρυσές αμμουδιές με ζεστή άμμο. Και το επόμενο πρωί θα αρνούνται να μπουν στα κλειστά, χειμωνιάτικα παπούτσια, όμως χωρίς αποτέλεσμα, αφού τελικά θα υποκύπτουν στη μοίρα τους.
     Και θα πρέπει να κάνουν υπομονή μέχρι να ξαναμεγαλώσουν οι μέρες, και να ανέβει η θερμοκρασία, και να έρθει το καλοκαίρι, και να φυλαχτούν τα χειμωνιάτικα παπούτσια και να έρθουν τα σανδάλια που, όσο άσχημα κι αν είναι, αφήνουν τα δάχτυλα ελεύθερα να κινούνται όπως τους αρέσει. Και θα πρέπει να θεωρούν και τους εαυτούς τους τυχερούς, που ζουν σε μια χώρα όπου ο χειμώνας δεν κρατάει πάρα πολύ. Ευτυχώς.

8 σχόλια:

  1. Χαχα! Επιτέλους, κάποιος νοιάστηκε και για τα έρμα τα δάχτυλα των ποδιών! Να' σαι καλά βρε Pippi. Όπως το λες εξάλλου... έχουν συνηθίσει στα ζεστά αυτά εδώ τα δάχτυλα και τους κακοφαίνεται το στρίμωγμα... μα είναι τυχερά που ζουν σ' αυτήν εδώ τη χώρα, με τα μεγάλα καλοκαίρια της. Σύντομα θα φορέσουν πάλι τις κακόγουστες, μα αναπαυτικές τους σαγιονάρες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τι να κάνω, κουνελάκι μου γλυκό; Τα σκέφτομαι τακτικά τα δόλια τα δαχτυλάκια. Είναι τόσο ταπεινά και καταφρονεμένα, και οι περισσότεροι δεν τα φροντίζουν. Είναι κάτι σαν τον Όλιβερ Τουίστ του σώματος.
      Εύχομαι εσύ να τα προσέχεις τα δαχτυλάκια σου, και να μη δίνεις σημασία μόνο στα αυτιά και στην ουρίτσα σου.
      Φιλάκια

      Διαγραφή
  2. Μπράβο σου Πίπη μου που σκέφτηκες τα ταλαίπωρα δαχτυλάκια.
    Πολύ γουστόζικο καλή μου φ'ιλη
    Γέλασα με την ψυχή μου.
    Είσαι ανεπανάληπτη
    Την αγάπη μου πάντα καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σε έκανα να γελάσεις, αγαπητέ μου Dennis. Το γέλιο μακραίνει τη ζωή
      Πολλά χαιρετίσματα

      Διαγραφή
  3. Ετσι όπως τα γράφεις Πιπή μου με έκανες να σκύψω βραδιάτικα πάνω από τα δακτυλάκια μου και να τα κοιτάζω με στοργή και συμπόνια!
    Τα είδα σαν ξεχωριστές οντότητες και μάλιστα από αύριο θα αρχίσω να τους μιλάω!
    Αντε να δούμε που θα μας βγάλει αυτός ο διάλογος!χα,χα,χα,χα
    Γειάσου Πιπή μου με τα παραπονεμένα δακτυλάκια σου.
    Είσαι φοβερή γιαυτό τσάκο και τις φιλούρες μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να τα προσέχεις, Xristin μου, τα δαχτυλάκια σου, και αν καμιά φορά γίνονται κακότροπα να ξέρεις ότι γι'αυτό ευθύνονται οι κάλλοι στον εγκέφαλο που αποκτούν καθώς χτυπιούνται στα παπούτσια, και να μην το παίρνεις προσωπικά.
      Ο διάλογος είναι γενικά κάτι καλό, οπότε καλά θα κάνεις να τον ξεκινήσεις και ίσως σε οδηγήσει και σε κανένα θεατρικό.
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  4. Ότι θα έγραφες ιστοριούλα με τα δάχτυλα δεν μπορούσα να το φανταστώ!
    Τελικά όλα να τα περιμένω!
    αχαχαχα! Α ρε Πίπη!
    Σε φιλώ γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εδώ έχω γράψει για τρίχες, στα δάχτυλα θα κόλλαγα;
      Πολλά φιλιά και σε εσένα, Αριστέα μου!

      Διαγραφή

To comment or not to comment? That is the question