Άλλος για λεωφορείο!

     - Συγγνώμη, περιμένετε ώρα;

     - Αρκετή.

     - Ξέρετε αν έχει περάσει το 420;

     - Ναι, πέρασε πριν από δέκα λεπτά.

     - Φτου, να πάρει, ποιος ξέρει πότε θα ξαναπεράσει τώρα...

     - Με συγχωρείτε, από εδώ περνάει το λεωφορείο για Περιστέρι;

     - Περιστέρι; Πού ακριβώς στο Περιστέρι;

     - Κοντά στην πλατεία Δεκαοχτούρας. Κουκουβάγιας και Γερακίου γωνία. Μένει εκεί ο κολλητός μου φίλος.

     - Τι μου λέτε; Εκεί μένει ένας θείος μου.

     - Με τι ασχολείται ο θείος σας;

     - Μπα, τίποτα συγκεκριμένο. Τσιμπολογάει πότε εδώ και πότε εκεί. Με τη σημερινή κατάσταση δεν είναι εύκολο να έχει κανείς μόνιμη εργασία.

     - Και ο φίλος μου έτσι είναι.

     - Πώς λέγεται ο φίλος σας;

     - Φτεροδόλφος...

     - Φτεροδόλφος; Μη μου πείτε ότι είστε ο Πουλιέλμος...

     - Πού το ξέρετε το όνομά μου;

     - Μα ο Φτεροδόλφος είναι ο θείος μου που σας έλεγα!

     - Ε, δεν είναι δυνατόν! Ώστε είστε ανηψιός του Φτεροδόλφου;

     - Ναι. Ο θείος μου όλο για εσάς μιλάει... Και σας θαυμάζει και πολύ, να το ξέρετε. Πάντα σας φέρνει σαν παράδειγμα, όταν προσπαθεί να μας συνετίσει. "Ο φίλος μου ο Πουλιέλμος κάνει αυτό", "Ο φίλος μου ο Πουλιέλμος κάνει εκείνο", όλο για εσάς μιλάει!

     - Με συγκινείτε με αυτά που λέτε... Και εγώ, να ξέρετε, τον εκτιμώ αφάνταστα. Ήταν ο καλύτερος ταχυδρόμος που έχει υπάρξει. Και αν δεν ήταν η καταραμένη η κρίση, τώρα ακόμα θα παρέδιδε αλληλογραφία, αντί να τσιμπολογάει δεξιά κι αριστερά...

     - Ναι, έχετε δίκιο, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, θα πρέπει να προσαρμοστούμε στις συνθήκες.

     - Ναι, έτσι είναι. Μα πολύ δεν αργεί το λεωφορείο; Δεσποινίς, περιμένετε ώρα;

     - Από την ώρα που με ρώτησε ο κύριος, έχει περάσει ακόμα περισσότερη.

     - Με φωτίσατε. 

     - Α, να, εκεί, στο βάθος, βλέπω ένα λεωφορείο να έρχεται.

     - Κι εσείς στο Περιστέρι πηγαίνετε;

     - Α, όχι, εγώ πηγαίνω μέχρι τις Κουκουβάουνες. Είμαι καλεσμένος σε έναν γάμο.

     - Α, τι ωραίο πράγμα ο γάμος!

     - Εσείς είστε παντρεμένος;

     - Όχι, αλλά έχω ακούσει. Εσείς;

     - Όχι, αλλά νέος είμαι ακόμα...

     - Α, όχι, τι νέος, ποτέ δεν είναι κανείς αρκετά νέος για να παντρευτεί, ακούστε εμένα που δεν το έκανα. Τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα που είστε ακόμα νέος, αργότερα οι κοπελιές ούτε που θα γυρίζουν να σας κοιτάξουν. Αρπάξτε τη ζωή από τα πούπουλα, αγαπητέ! Να, για παράδειγμα, αυτή η δεσποινίς, πώς σας φαίνεται;

     - Αυτή εδώ;

     - Ναι.

     - Που περιμένει το λεωφορείο;

     - Ναι.

     - Δεν ξέρω...

     - Τι δεν ξέρετε, καλέ; Νόστιμη είναι, ίσως να είναι και ελεύθερη, γιατί δεν το τολμάτε;

     - Λέτε;

     - Μα ναι, μπορεί να περιμένει από εσάς να κάνετε την πρώτη κίνηση. Τρία λεωφορεία πέρασαν μέχρι τώρα και δεν ανέβηκε σε κανένα.

     - Μπορεί να περιμένει άλλο.

     - ... ή μπορεί να περιμένει να ανέβει σε αυτό που θα ανεβείτε και εσείς.

     - Δεν νομίζω... ούτε μια ματιά δεν μου έριξε τόσην ώρα.

     - Γυναικεία πείσματα, αγαπητέ... Ακούστε κι εμένα, που ξέρω!

     - Αλήθεια;

     - Έχω ακούσει τόσα και τόσα που είναι σαν να ξέρω... Μα ελάτε, τέλος πάντων, τολμήστε το, κάντε το πρώτο βήμα!

     - Και τι να της πω;

     - Με εκπλήσσετε δυσάρεστα! Μα είναι δυνατόν ο ανηψιός του φίλου μου του Φτεροδόλφου να μην ξέρει τι να πει σε μια κοπέλα; Ρωτήστε την κάτι για το λεωφορείο!

     - Δεν ξέρω...

     - Πιστέψτε με, δεν έχει σημασία το τι θα ρωτήσετε, σημασία έχει ότι θα δείξετε ενδιαφέρον. Οι γυναίκες τα εκτιμούν αυτά.

     - Ε...ντάξει. Δεσποινίς, ποιο λεωφορείο περιμένετε εσείς, αν επιτρέπεται;

     - Α, για να σας πω... Με ποιο δικαίωμα με ενοχλείτε, κύριε; Σας έδωσα μήπως εγώ κάποιο τέτοιο δικαίωμα;

     - Μα... όχι, εγώ απλώς σκέφτηκα ότι είστε μόνη... και...

     - Αν είναι δυνατόν! Ε, λοιπόν, αν θέλετε να ξέρετε, εγώ εδώ δεν περιμένω το λεωφορείο, έχω ραντεβού με το αγόρι μου, που είναι ένας παίδαρος με μισό μέτρο άνοιγμα φτερών, και που θα σας σπάσει και τους δύο στο ξύλο, και εσάς, και εκείνο το ραμολιμέντο που σας βάζει φυτιλιές. Και μάλιστα, τώρα βλέπω ότι το αγόρι μου έρχεται με το λεωφορείο που πλησιάζει... Μια χαρά θα σας τακτοποιήσει!

     - Μα όχι, κανένα πρόβλημα, δεν υπάρχει λόγος, εγώ δεν...

     Αυτά διαδραματίστηκαν σε μία στάση λεωφορείου εχθές το πρωί, μία μέρα προτού οι δρόμοι γύρω από τη Χώρα του διαμερίσματος στολιστούν με φωτεινά έλατα, αστέρια και καμπανούλες. Μόνο που δεν είδα πώς κατέληξαν τα πράγματα, επειδή το λεωφορείο που ήρθε ήταν το δικό μου, οπότε έφυγα, αφήνοντας τα τρία περιστέρια μόνα τους στην στάση. Ας μείνουμε, λοιπόν, με την ιστορία ατελείωτη, κι ας την τελειώσει ο καθένας όπως νομίζει καλύτερα. Και ας δώσουμε όλη την προσοχή μας στα Χριστούγεννα, που πλησιάζουν όπως το λεωφορείο στην στάση.

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου