Γραμμένα στην τέντα

     Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μέρος πολύ μακρινό, υπήρχε ένα μικρό, ινδιάνικο χωριό. Ήταν ένα χωριό πολύ όμορφο και νοικοκυρεμένο, με πολύχρωμες σκηνές, φτιαγμένες από τα πιο γερά υφάσματα, που οι ινδιάνες ύφαιναν με τέχνη περισσή,και με ένα μεγάλο, ξυλόγλυπτο τοτέμ στο κέντρο του χωριού, όπου μαζευόταν το χωριό όποτε είχε νέα σελήνη. 

     Από τις σκηνές του χωριού πάντα έβγαιναν καπνοί, καθώς τα τσουκάλια τους ήταν πάντα γεμάτα φαγητό και τα ινδιανάκια ήταν όλα ροδομάγουλα και γερά. Οι άντρες του χωριού φορούσαν τις πιο όμορφες φορεσιές σε όλη την περιοχή και τα άλογά τους ήταν όλα λεπτόκορμα και γρήγορα σαν τον άνεμο. Οι γυναίκες φορούσαν τα πιο όμορφα κοσμήματα, και όταν πήγαιναν να πάρουν νερό για το νοικοκυριό τους, οι γυναίκες των άλλων χωριών τις κοίταζαν με ζήλεια.

     Η τροφή ήταν άφθονη σε εκείνα τα μέρη και η γη, όπου κι αν γυρνούσε κανείς το βλέμμα του, ξάνθιζε από το καλαμπόκι που καλλιεργούσαν, και από το οποίο έφτιαχναν ένα σωρό λιχουδιές. Αλλά οι ινδιάνοι ήταν και πολύ θρήσκοι και ποτέ δεν ξεχνούσαν να ευχαριστούν για όλα τους τα καλά το θεό Ήλιο, ο οποίος τους χάριζε τόσα αγαθά.

     Δυστυχώς, όμως, έφτασε μία εποχή που οι βροχές δεν ήρθαν όταν έπρεπε, και ούτε αργότερα ήρθαν. Η γη άρχισε να διψάει. Και μαζί με τη γη, άρχισαν να διψάνε και τα καλαμπόκια, άρχισαν να διψάνε και τα γοργοπόδαρα τα άλογα, άρχισαν να διψάνε και οι άνθρωποι. Οι καπνοί δεν έβγαιναν τόσο τακτικά πια από τις σκηνές, αφού το φαγητό είχε λιγοστέψει πάρα πολύ, και τα παιδιά έχασαν το χρώμα από τα μάγουλά τους. 

     Έπρεπε να πάρουν μέτρα επειγόντως και γι'αυτό οι ινδιάνοι μαζεύτηκαν στην σκηνή του σοφού αρχηγού, του Σκεπτόμενου Γερακιού. Το Σκεπτόμενο Γεράκι είπε ότι ίσως είχαν κάνει κάτι που είχε δυσαρεστήσει το θεό Ήλιο και θα έπρεπε να του ζητήσουν συγγνώμη. Και αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κάνουν προσφορές στο τοτέμ.

     Μάζεψαν, λοιπόν, ό,τι μπόρεσαν, και το απίθωσαν στα πόδια του τοτέμ. Ο μάγος του χωριού, ο Ήρεμος Λύκος, αφού προσευχήθηκε μέσα στην σκηνή του τρεις μέρες και τρεις νύχτες, μασώντας μόνο φύλλα καπνού και πίνοντας αίμα βουβαλιού, που είχε φυλαγμένο για τέτοιες περιστάσεις, πήγε μπροστά στο τοτέμ και, αφού γονάτισε, είπε κάποια μαγικά λόγια. Ύστερα γύρισε στην σκηνή του, αποκαμωμένος από την προσπάθεια.

     Όμως, ούτε οι προσφορές, ούτε τα μαγικά λόγια του Ήρεμου Λύκου είχαν αποτέλεσμα. Ο ήλιος συνέχισε να καίει και ο ουρανός παρέμενε πεντακάθαρος, χωρίς ίχνος από σύννεφο. Δεν έμενε άλλη λύση, από το να χορέψουν το χορό της βροχής.

     Υπήρχε, όμως, ένα πρόβλημα: το χορό της βροχής δεν τον ήξερε κανένας στο χωριό, μόνο ακουστά τον είχαν από άλλα, μακρινά χωριά. Βλέπετε, ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του χωριού, που παρουσιαζόταν τέτοιας διάρκειας ξηρασία. 

     - Κανένα πρόβλημα, είπε το Σκεπτόμενο Γεράκι, θα ρωτήσουμε τα άλλα χωριά να μας πούνε πώς χορεύεται. Ετοιμάστε την φωτιά των μηνυμάτων!

     Και οι ινδιάνοι πήγαν σε ένα ύψωμα εκεί κοντά και άναψαν μια μεγάλη φωτιά. Ύστερα, χρησιμοποιώντας ένα βαρύ ύφασμα, άρχισαν σιγά-σιγά να μεταδίδουν το μήνυμά τους στα γειτονικά χωριά.

     Οι ινδιάνοι στα άλλα χωριά τρόμαξαν στην αρχή, νομίζοντας πως το μήνυμα ήταν μήνυμα πολέμου, όταν όμως κατάλαβαν τι τους ζητούσαν ηρέμησαν, και μέχρι που γέλασαν κιόλας κάποιοι, επειδή τους φάνηκε τουλάχιστον αστείο ένα τόσο νοικοκυρεμένο χωριό να αγνοεί κάτι τόσο βασικό όσο το χορό της βροχής.

     Κάποιοι αποφάσισαν να μην απαντήσουν καθόλου στο μήνυμα, εξάλλου έπρεπε να κάνουν οικονομία στα καυσόξυλα. Κάποιοι άλλοι σκέφτηκαν να δώσουν κάποιες πληροφορίες, αλλά να μην προδώσουν και όλα τα μυστικά του χορού, τα υπόλοιπα ας τα έβρισκαν μόνοι τους, τι σόι ινδιάνοι ήταν αν δεν μπορούσαν να σκεφτούν δυο-τρεις ακόμα λεπτομέρειες;

     Στο μεταξύ, το Σκεπτόμενο Γεράκι περνούσε όλη τη μέρα αγναντεύοντας τον ορίζοντα, και καθώς η απάντηση στο ερώτημά του δεν ερχόταν, ανησυχούσε πολύ. Μάταια σκίαζε με το χέρι του τα μάτια του: όπως δε φαινόταν σύννεφο στον ουρανό, έτσι δε φαινόταν και καπνός στον ορίζοντα. Τι θα γινόταν το χωριό; Τι θα γίνονταν τα παιδιά; Μέρες είχαν να ακουστούν τα γέλια τους. Τα αποθέματα του καλαμποκιού λιγόστευαν συνέχεια. Το νερό που έπιναν δεν ήταν πια τόσο καθαρό όπως πριν. Οι μέρες του χωριού ήταν μετρημένες.

     Είχαν αρχίσει να τσούζουν τα μάτια του, όταν είδε το πρώτο συννεφάκι καπνού. Τα άλλα χωριά απαντούσαν! Το Σκεπτόμενο Γεράκι σήκωσε το χωριό στο πόδι από τις φωνές του. Όλοι, νέοι, γέροι, άντρες, γυναίκες και παιδιά, έτρεξαν κοντά του και όλοι μαζί διάβασαν τα μηνύματα.

     Ίσως να έφταιγε λίγο το αεράκι που φυσούσε και χαλούσε τα σχήματα, ίσως πάλι όχι, πάντως τα μηνύματα είχαν κενά. Όμως, με κενά ή χωρίς, ο χορός της βροχής έπρεπε να χορευτεί, αλλιώς σύντομα δε θα έμενε κανείς ζωντανός στο χωριό.

     Έστυψε το κεφάλι του το Σκεπτόμενο Γεράκι, έστυψε το κεφάλι του και ο Ήρεμος Λύκος, μάσησε και λίγο καπνό, μελέτησε και τα κόκαλα του αετού που είχε μέσα σε ένα δερμάτινο σακούλι, και τελικά συμπλήρωσαν τα κενά όσο καλύτερα μπορούσαν. Και την επόμενη μέρα, όλο το χωριό μαζεύτηκε μπροστά στο τοτέμ για να παρακολουθήσει το χορό.

     Ο Ήρεμος Λύκος, φορώντας τα πιο μεγάλα και εντυπωσιακά του φτερά, άρχισε να χτυπάει ρυθμικά τα πόδια του στο χώμα, σηκώνοντας σύννεφα σκόνης. Ταυτόχρονα, με δυνατή φωνή, άρχισε να τραγουδάει τον ύμνο στην βροχή, που είχαν στείλει με τα σήματα καπνού, τα γύρω ινδιάνικα χωριά. Αφού, χόρεψε μπροστά στο τοτέμ, άρχισε να τρέχει χορεύοντας γύρω από το χωριό, καλώντας και τους υπόλοιπους ινδιάνους να ακολουθήσουν τα βήματά του, και σε λίγο, ολόκληρο το χωριό χόρευε και τραγουδούσε.

     Και, πράγματι, εκεί που χόρευαν, ακούστηκαν οι πρώτες βροντές. Και οι ινδιάνοι είδαν με χαρά τον ουρανό να συννεφιάζει.

     - Συνεχίστε να χορεύετε! είπε το Σκεπτόμενο Γεράκι.

     Και οι ινδιάνοι συνέχισαν το χορό και το τραγούδι, μέχρι που οι πρώτες σταγόνες της βροχής έπεσαν στο ξερό έδαφος, δίνοντάς του ένα χρώμα πιο σκούρο. Και τότε όλοι πήγαν στις σκηνές τους, χαρούμενοι και σίγουροι ότι οι μέρες της ξηρασίας είχαν πια τελειώσει.

     Όμως, κάτι μάλλον δεν πήγε καλά με το χορό της βροχής. Να έφταιγε ο τρόπος που συμπληρώθηκαν τα κενά; Να έφταιγε που ο Ήρεμος Λύκος ήταν πολύ κακός χορευτής; Να έφταιγε ο υπερβάλλων ζήλος όλου του χωριού; Ό,τι και να έφταιγε, πάντως, ο χορός της βροχής δεν έφερε μόνο βροχή.

     Ο ουρανός άρχισε να φωτίζεται και να σκοτεινιάζει διαδοχικά, ενώ κάθε λίγο φωτεινές αστραπές τον έσκιζαν σε πολλά κομμάτια και τα μπουμπουνητά θύμιζαν τον ήχο που έκαναν τα κανόνια των λευκών, όπως βεβαίωναν όσοι είχαν δει κανόνια και λευκούς ανθρώπους. Η βροχή έπεφτε ασταμάτητα και το νερό ήταν τόσο πολύ, που άρχισαν να πλημμυρίζουν οι σκηνές. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά άρχισαν να πέφτουν πέτρες από τον ουρανό! Ή, τουλάχιστον, αυτό που έπεφτε έμοιαζε με πέτρες. Οι πέτρες έπεφταν παντού, έπεφταν και στις σκηνές, που άρχισαν να γεμίζουν τρύπες, έπεσαν και σε μερικά κεφάλια, που απόκτησαν καρούμπαλα. Και όταν η βροχή σταμάτησε, ύστερα από αρκετές ώρες, το όμορφο χωριό είχε σχεδόν καταστραφεί.
     Οι ινδιάνοι δεν ήξεραν αν έπρεπε να χαρούν για την βροχή ή να λυπηθούν για το κατεστραμμένο χωριό τους. Όπως, όμως, είπε το σοφό Σκεπτόμενο Γεράκι, καλύτερα να είναι ζωντανοί σε ένα κατεστραμμένο χωριό, παρά νεκροί σε ένα όμορφο χωριό.
      Και έτσι, το μόνο που τους έμενε ήταν να στρωθούν όλοι στη δουλειά για να ξαναφτιάξουν το χωριό τους. Και όχι μόνο το ξανάφτιαξαν, αλλά το έφτιαξαν και πιο όμορφο από πριν. Και, για καλό και για κακό, έστειλαν και το Πονηρό Κογιότ, τον πρωτότοκο γιο του αρχηγού, να κατασκοπεύσει τα γύρω χωριά και να μάθει τον κανονικό χορό της βροχής, για παν ενδεχόμενο.
     Και αν με ρωτήσετε πού τα έμαθα όλα αυτά, είναι γραμμένα στην τέντα μου. Τα έγραψε εκεί το χαλάζι. Όχι τίποτ'άλλο, για να μη νομίζετε ότι τα βγάζω από το μυαλό μου.

    

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου