Η πριγκηπέσσα Λιζαρντώ

 

    Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια μεγάλη και πλούσια πολιτεία, χτισμένη στις πλαγιές ενός καταπράσινου βουνού. Τα σπίτια της ήταν χτισμένα από πέτρα και ήταν πολύ γερά, και όλη η πόλη προστατευόταν από ένα χοντρό και καλοφτιαγμένο τείχος, γεμάτο πολεμίστρες και φυλάκια, στη δε κορυφή του βουνού υπήρχε ένα μεγάλο κάστρο που κατόπτευε όλη την περιοχή και όπου μπορούσαν να καταφύγουν όλοι οι κάτοικοι, σε περίπτωση κινδύνου.
     Στο επάνω μέρος της πόλης έμεναν οι άρχοντες και υπήρχαν όμορφα, διώροφα, αρχοντικά σπίτια, με φαρδιές σκάλες. Στο κάτω μέρος έμεναν όλοι οι υπόλοιποι, οι τεχνίτες, οι έμποροι, οι αγρότες. Τα σπίτια τους δεν ήταν τόσο μεγάλα όσο εκείνα των αρχόντων, αλλά ήταν κι εκείνα καλοφτιαγμένα και γερά.
     Στο επάνω μέρος της πόλης ζούσε και ένας πλούσιος άρχοντας με τη μοναχοκόρη του, τη Λιζαρντώ. Οι φήμες έλεγαν ότι ο άρχοντας καταγόταν από την οικογένεια του αυτοκράτορα, τόσο σπουδαίος ήταν, και όταν περνούσε καμαρωτός επάνω στο δυνατό του άλογο όλοι τον χαιρετούσαν με σεβασμό.
     Όλοι είχαν να λένε για την ευγένειά του, που αποδείκνυε την αριστοκρατική του καταγωγή, για τη Λιζαρντώ, όμως, δεν είχαν να πουν και τα καλύτερα. Κι αυτό, επειδή ήταν πολύ κακομαθημένη και ψηλομύτα, και δεν καταδεχόταν ούτε να κάνει επισκέψεις, ούτε να εμφανίζεται στις γιορτές που διοργάνωναν οι άρχοντες στα παλάτια τους. Το μόνο που την ενδιέφερε, ήταν να μαθαίνει τα νέα του αυτοκράτορα και της οικογένειάς του, και όλο γκρίνιαζε στον πατέρα της και ζητούσε να μετακομίσουν στην Αυλή. Και όλοι, στις μεταξύ τους συζητήσεις, τη φώναζαν κοροϊδευτικά "πριγκηπέσσα", παρ'όλο που πριγκήπισσα δεν ήταν.
     Η κακομαθημένη αρχοντοπούλα, λοιπόν, δεν εννοούσε να συμβιβαστεί με τη ζωή της και όλο γκρίνιαζε και δυσανασχετούσε, είχε, δε, την απαίτηση να της φέρνουν τα καλύτερα υφάσματα για τα πλουμιστά της φορέματα. Και, καθώς ο πατέρας της δεν είχε άλλα παιδιά, η πριγκηπέσσα Λιζαρντώ έκανε ό,τι ήθελε. Και οι υπηρέτες της δεινοπαθούσαν.
     Μια μέρα, μαθεύτηκε ότι έφτασε στη μεγάλη πολιτεία μία ράφτρα από την πρωτεύουσα. Η Λιζαρντώ έστειλε να τη φωνάξουν και την κάλεσε στο αρχοντικό της. Ήθελε να της ράβει αποκλειστικά μοντελάκια, ανάλογα με εκείνα που φορούσαν οι πριγκήπισσες και, γενικότερα, οι κυρίες της Αυλής του αυτοκράτορα. Και η ράφτρα έγινε η προσωπική ράφτρα της Λιζαρντώς.
     Όμως, ό,τι κι αν έραβε η ράφτρα, η Λιζαρντώ ποτέ δεν έμενε ικανοποιημένη. Πάντα κάτι παραπάνω της ζητούσε, πάντα κάτι πίστευε πως έλειπε. Και συνήθως, αυτό που κατά την γνώμη της έλειπε, ήταν μια μακριά ουρά.
     - Αυτό το φόρεμα δεν έχει μακριά ουρά, έλεγε.
     - Έχει, κυρά μου, της απαντούσε η ράφτρα.
     - Δεν ακούς τι σου λέω; Η ουρά δεν είναι μακριά. Έτσι είναι τα φορέματα των κυριών της Αυλής;
     - Μα, κυρά μου, στην Αυλή οι δρόμοι δεν είναι τόσο στενοί και τα φορέματα μπορούν να έχουν μεγάλη ουρά. Εδώ είναι δύσκολο να κυκλοφορήσει κάποια με τέτοιο φόρεμα...
     - Δε με νοιάζει, εγώ θέλω μακριά ουρά.
     - Μακριά είναι και αυτή...
     - Αντιμιλάς ή μου φαίνεται;
     - Όχι, κυρά μου.
     Και η ράφτρα έφτιαχνε πιο μακριά ουρά στο φόρεμα της Λιζαρντώς.
     Και όταν το φορούσε η Λιζαρντώ και έβγαινε στον δρόμο, έπρεπε κάποιος να της κρατάει την ουρά. Και τόσο μακριά που ήταν, όλο και κάποιος θα την πατούσε κατά λάθος. Και ύστερα η Λιζαρντώ γυρνούσε στο αρχοντικό της και έβλεπε ότι η ουρά της είχε ποδοπατηθεί. Και τα ξαναέβαζε με τη ράφτρα.
     - Κοίτα πώς έγινε η ουρά, της έλεγε. Σχεδόν καταστράφηκε. Ορίστε, εδώ στην άκρη νομίζω ότι ξηλώθηκε κιόλας. Δεν την έραψες καλά.
     - Μα, όχι, κυρά μου, την έραψα όσο καλύτερα μπορούσα. Απλώς, κάποιος θα την πάτησε, έτσι μακριά που είναι. Ίσως αν τη μάζευα λίγο...
     - Να τη μαζέψεις; Αυτό αποκλείεται! Δεν εννοώ να βγω από εδώ χωρίς μακριά ουρά. Τι είμαι, καμιά τυχαία είμαι; Ο πατέρας μου είναι συγγενής εξ αίματος με τον αυτοκράτορα τον ίδιο! Μπορώ εγώ να εμφανιστώ στην Αυλή χωρίς ένα φόρεμα της προκοπής;
     - Θα την μπαλώσω την ουρά, μην ανησυχείς, κυρά μου.,,
     - Να την μπαλώσεις; Αυτό αποκλείεται! Εγώ μπαλωμένο φόρεμα δε φοράω!
     - Θα φτιάξω ένα καινούργιο τότε...
     - Να φτιάξεις! Μην τυχόν, όμως, και δεν έχει την κατάλληλη ουρά...
     Και η ράφτρα έφτιαχνε καινούργιο φόρεμα, πιο εντυπωσιακό από το προηγούμενο, και με μακρύτερη ουρά. Και η μακριά ουρά κάπου μπλεκόταν και κάπου σκιζόταν, και η ιστορία επαναλαμβανόταν.
     Κάποτε, πέρασε από την πολιτεία ένας όμορφος και δυνατός πρίγκηπας, γόνος μίας από τις αριστοκρατικότερες οικογένειες της Αυλής. Ο πρίγκηπας έψαχνε για νύφη και στη μεγάλη πολιτεία διοργανώθηκε ένας μεγάλος χορός, για να παρουσιαστούν στον πρίγκηπα όλες οι υποψήφιες νύφες και να μπορέσει να διαλέξει. Οι βελόνες και οι κλωστές πήραν φωτιά, καθώς η κάθε αρχοντοπούλα επιθυμούσε να ράψει το πιο εντυπωσιακό φόρεμα, για να τραβήξει την προσοχή του πρίγκηπα.
     Από το χορό, φυσικά, δε γινόταν να λείπει η Λιζαρντώ και η ράφτρα της έβαλε όλα τα δυνατά της να ικανοποιήσει την κυρά της, ράβοντάς της μια εντυπωσιακή ουρά. Η Λιζαρντώ ήταν σίγουρη ότι με αυτό το φόρεμα θα μονοπωλούσε την προσοχή του πρίγκηπα.
     Πράγματι, όλοι εντυπωσιάστηκαν όταν είδαν το φόρεμα της Λιζαρντώς με την πολύ μακριά ουρά, το οποίο ήταν φτιαγμένο με το καλύτερο μεταξωτό ύφασμα της Ανατολής, κεντημένο με πολύτιμες πέτρες, και έλαμπε στο φως σαν έναστρος ουρανός. Και ο πρίγκηπας ο ίδιος άρχισε να την πλησάζει για να την γνωρίσει, κάνοντας τη Λιζαρντώ να χαμογελάσει γεμάτη ικανοποίηση και όλες τις υπόλοιπες αρχοντοπούλες να σκάσουν από τη ζήλεια τους.
     Όμως, το κακό δε θέλει πολύ για να γίνει. Και προτού προλάβει ο πρίγκηπας να πλησιάσει τη Λιζαρντώ, κάποιος πάτησε τη μακριά της ουρά και η ουρά σκίστηκε, αφού προηγουμένως εκείνη έχασε την ισορροπία της και έπεσε κάτω φαρδιά-πλατιά. Όλοι έβαλαν τα γέλια και η Λιζαρντώ, ντροπιασμένη, αποχώρησε από το χορό.
     Και, φυσικά, ξέσπασε στη ράφτρα της.
     - Εσύ φταις, της είπε. Δεν έφτιαξες την ουρά αρκετά γερή.
     - Έβαλα τις πιο γερές κλωστές που υπάρχουν, είπε εκείνη. Ίσως αν δεν ήταν τόσο μακριά η ουρά...
     - Δε θα μου πεις εσύ πόσο μακριά θα είναι η ουρά! Ορίστε, εξαιτίας σου έχασα τον πρίγκηπα!
     - Μα...
     - Δεν ακούω τίποτα! Έφταιξες και θα τιμωρηθείς! Ρίξτε την στο μπουντρούμι!
     - Κυρά μου, είσαι άδικη, είπε η ράφτρα. Εγώ δεν έκανα τίποτ'άλλο από το να εκτελώ τις εντολές σου.
     - Με κατηγορείς κιόλας; Γρήγορα, στο μπουντρούμι, μόνο με ψωμί και νερό, και δέκα βουρδουλιές κάθε μέρα!
     - Πρόσεχε, κυρά μου, η αδικία τιμωρείται...
     - Συνεχίζεις; Στο μπουντρούμι, μόνο με ψωμί και νερό, και δέκα βουρδουλιές, δύο φορές τη μέρα!
     - Κυρά μου, ξανασκέψου το...
     - Δεν έχω να ξανασκεφτώ τίποτα και, αν συνεχίσεις, η τιμωρία σου θα αυξηθεί. Στο μπουντρούμι, γρήγορα!
     - Ήθελές τα και έπαθές τα, είπε τότε η ράφτρα, και χτύπησε τρεις φορές τα χέρια της.
     Μεμιάς, μπροστά σε όλους, η Λιζαρντώ εξαφανίστηκε, και στη θέση της έμεινε μια μικρή σαύρα, η οποία έτρεξε τρομαγμένη να κρυφτεί. Μια σαύρα με πολύ μακριά ουρά.
     - Αυτό ήταν, είπε η ράφτρα, που στην πραγματικότητα ήταν μάγισσα, και όχι μια απλή ράφτρα.
     Και προτού προλάβουν οι παρευρισκόμενοι να συνέλθουν από το σοκ, η μάγισσα έφυγε και ποτέ πια δεν ξαναγύρισε στη μεγάλη πολιτεία. Και η πριγκηπέσσα Λιζαρντώ έμεινε για πάντα μεταμορφωμένη σε σαύρα και η γκρίνια της δεν ξανακούστηκε ποτέ.
     Και αν έχετε αμφιβολία ότι τα πράγματα έγιναν έτσι όπως τα λέω, ρίξτε μια ματιά στη φωτογραφία της Λιζαρντώς που τράβηξα τις προάλλες, όταν τη συνάντησα στα ερείπια της μεγάλης πολιτείας. Και μπορεί να μην πρόλαβα να τη φωτογραφίσω ολόκληρη, αφού ακόμα ντρέπεται για το πάθημά της και όπου δει άνθρωπο τρέχει να κρυφτεί, αλλά τουλάχιστον πρόλαβα να φωτογραφίσω τη μακριά ουρά της.