Αρχοντικό με τα όλα του

     Μεγάλωσε και ο Μάιος και έγινε κοτζάμ παληκάρι. Και τι παληκάρι, σαν τα κρύα τα νερά:  με τα πυκνά του τα μαλλιά, με το γοητευτικό του το χαμόγελο, με τους δικέφαλους, τρικέφαλους, τετρακέφαλους τους γυμνασμένους, με κάτι από φέτες στην κοιλιακή χώρα, με τις φαρδιές του τις πλάτες...

     Περπατούσε ο Μάιος και στο διάβα του θέριζε καρδιές, όπως θερίζει η θεριζοαλωνιστική τα σπαρτά. Όλες οι γυναίκες βαριαναστενάζανε όταν τον έβλεπαν, και έγραφαν το όνομά του στα λευκώματά τους, το κεντούσαν σε σεμεδάκια, το έκαναν τατουάζ…

     Κανένας πιο ευάλωτος στη γοητεία, όμως, από το γόη, και ο Μάιος ερωτεύτηκε. Και ερωτεύτηκε τη Λουλουδιά, κορίτσι από σπίτι, με γαλλικά και πιάνο, με μπαμπά, μαμά και λοιπούς συγγενείς, με χρυσές κοτσίδες και ρόδινα μάγουλα, δόντια μαργαριταρένια και μάτια μελιά.

     Αλλά, είπαμε, ερωτιάρης-ερωτιάρης, αλλά και τίμιος, και «να το πάρεις το κορίτσι, να το πάρεις, μην το παιδεύεις» τραγουδούσε η γειτονιά, σε διάφορους τόνους. Και ένα απόγευμα, που ο ήλιος ήταν ιδιαίτερα λαμπρός, ο Μάιος, ντυμένος με το καλό του το κουστούμι, με τα μαλλιά του καλοχτενισμένα και  με μια τεράστια ανθοδέσμη στα χέρια, χτύπησε το κουδούνι του σπιτιού της Λουλουδιάς.

     Και ο Μάιος, που είχε και λίγο τρακ – να τα λέμε αυτά – , ζήτησε το χέρι της Λουλουδιάς από τον μπαμπά της, αλλά ρώτησε κιόλας – επειδή καλά είναι τα μελιά τα μάτια και τα χρυσά τα μαλλιά, καλά είναι και τα δόντια τα μαργαριταρένια, αλλά και εκείνος δεν ήταν κανένας τυχαίος – τι θα έπαιρνε για προίκα.

     Και ο μπαμπάς της Λουλουδιάς του είπε να μη νομίζει ότι η κόρη του ήταν καμιά ξεβράκωτη, όχι, και τα βρακιά της τα είχε, και τα κομπινεζόν της τα δαντελένια, και πέντε σετ σεντόνια για το νυφικό το κρεβάτι, συν μία κουβέρτα πλεκτή από τα χέρια της γιαγιάκας της, που ήταν άσος στο βελονάκι… Και ο Μάιος συμφώνησε ότι ναι, καλά ήταν τα βρακιά και τα κομπινεζόν, καλά και τα σεντόνια και η κουβέρτα, αλλά καλό θα ήταν να υπήρχε και ένα σπίτι για να στεγάσουν τον έρωτά τους τα δύο πιτσουνάκια. Και τότε ο μπαμπάς της Λουλουδιάς τον διαβεβαίωσε πως και σπίτι υπήρχε, και μάλιστα παλιό αρχοντικό, αρχοντικό με τα όλα του, δίπατο, με μαρμάρινη σκάλα και ξύλινα πατώματα.

     Και έδωσαν τα χέρια, και ύστερα από λίγο έγινε και ο γάμος. Και οι καλεσμένοι ήταν πολλοί, και οι περισσότεροι έφεραν ποτήρια, λεμονοστίφτες και τοστιέρες, αλλά τον Μάιο δεν τον πολυενδιέφεραν αυτά, αφού είχε δίπλα του τη Λουλουδιά. Και οι δύο νέοι πήγαν να μείνουν στο δίπατο αρχοντικό με τη μαρμάρινη την σκάλα και τα ξύλινα τα πατώματα, και ξεκίνησαν τον έγγαμο βίο τους με τους καλύτερους οιωνούς.

     Όμως, καθώς φαίνεται, την ευτυχία τους κάποιος τη ζήλεψε και τους μάτιασε. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς, σχεδόν αμέσως μετά το γάμο, το αρχοντικό άρχισε να εμφανίζει τα πρώτα προβλήματα. λες και ήταν το πρώτο χαμόσπιτο. Και πότε μάγκωνε η πόρτα και δεν άνοιγε, πότε έπεφτε η ασφάλεια και έπρεπε να κατέβουν στο υπόγειο να την ανεβάσουν, πότε έπεφτε κάποιος σοβάς…

     Και, σαν να μην έφτανε αυτό, ξαφνικά το αρχοντικό πλημμύρισε. Κάποιος σωλήνας στο μπάνιο έσπασε και τα νερά ξεχύθηκαν σε όλο το σπίτι. Η Λουλουδιά είδε με τρόμο να πλημμυρίζουν τα ξύλινα πατώματα και δεν ήξερε τι να κάνει… Και, βέβαια, η πρώτη της σκέψη ήταν να ζητήσει την παρέμβαση του άντρα της, ε, τι στο καλό, άντρας ήταν, δεν ήταν μόνο κοιλιακοί, οι άντρες είναι καλοί σε αυτά. Και ο Μάιος πήρε κάτι εργαλεία που είχε και μπήκε στο μπάνιο, αλλά ύστερα από λίγο τα νερά που έβγαιναν από εκεί ήταν περισσότερα, καθώς είχε σπάσει άλλος ένας σωλήνας…

     Δεν υπήρχε άλλη λύση, από το να φωνάξουν υδραυλικό. Έλα, όμως, που δεν βρήκαν κανέναν διαθέσιμο. Και δωσ’του να τρέχουν τα νερά και να πλημμυρίζει το σύμπαν, και δωσ'του να βρέχονται τα ξύλινα πατώματα, και να δούμε τώρα κι αυτά πώς θα φτιαχτούνε…

     Αλλά, σαν να μου φαίνεται ότι βρέθηκε τελικά υδραυλικός για το δίπατο αρχοντικό. Τα νερά σταμάτησαν, οι δρόμοι άρχισαν να στεγνώνουν. Εκτός κι αν ο υδραυλικός ήταν κανένας κομπογιαννίτης, οπότε να περιμένουμε κι άλλη βροχή…