Τέσσερα χρόνια και τέσσερεις μέρες (και μία ιστορία)

     Και συμπληρώθηκαν τέσσερα χρόνια και τέσσερεις μέρες. Τέσσερα χρόνια και τέσσερεις μέρες που υπάρχει αυτό εδώ το μπλογκ, και που υπάρχουν και οι ιστορίες του. Κάποιες μικρές, κάποιες μεγαλύτερες, κάποιες λυπημένες, κάποιες άλλες χαρούμενες, κάποιες σοβαρές, κάποιες τσαχπίνες...

     Τον τελευταίο καιρό, όμως, τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά στο χώρο της Γλωσσοπάθειας. Τον τελευταίο καιρό όλα κινούνται υποτονικά, όλα βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Και δεν φτάνει μόνο αυτό. Τον τελευταίο καιρό και κάποια φιλικά μπλογκ έχουν σιγήσει, άλλα προσωρινά, άλλα μόνιμα, με αποτέλεσμα οι αράχνες και οι ιστοί τους σιγά-σιγά να επεκτείνονται στο μικρό κυβερνοσύμπαν της Γλωσσοπάθειας.

     Και όμως, αυτόν τον καιρό, το γεμάτο σκόνες και αράχνες, τον παλαβό καιρό με το κιλτ (με τα σκωτσέζικα ντους, δηλαδή), η Πίπη άκουσε μία φωνούλα.

     - Ε, ψιτ! της φώναξε η φωνούλα και η Πίπη, παρ'όλο που το όνομά της δεν είναι Ψιτ, γύρισε.

     - Ποιος είναι; ρώτησε.

     - Εγώ, είπε η φωνή.

     - Ποιος εσύ; ξαναρώτησε η Πίπη.

     - Εγώ, ο δεινόσαυρος, απάντησε η φωνή.

     - Δεν υπάρχουν πια δεινόσαυροι, είπε η Πίπη, έχουν εξαφανιστεί, καλύτερα να μου πεις ποιος πραγματικά είσαι...

     - Μα είμαι δεινόσαυρος! επέμεινε η φωνή.

     - Και τότε, πού είσαι; Γιατί δε σε βλέπω; ρώτησε η Πίπη, που συνέχιζε να πιστεύει ότι οι δεινόσαυροι δεν υπάρχουν.
     - Ακριβώς μπροστά σου είμαι, της είπε η φωνή.
     Αλλά η Πίπη μπροστά της έβλεπε μόνο ένα χαρτί.
     - Μπροστά μου δεν υπάρχει τίποτα, είπε.
     - Μα δεν μπορεί να μη με βλέπεις, ειδικά εσύ!
     Αυτό το "ειδικά εσύ", δεν μπορώ να πω, της κέντρισε το ενδιαφέρον της Πίπης. Αλλά μπροστά της συνέχιζε να μην υπάρχει τίποτα.
     - Μα γιατί δε σε βλέπω; ρώτησε. Μπροστά μου υπάρχει μόνο ένα κομμάτι χαρτί.
     - Ε, η αλήθεια είναι πως πρέπει να ψάξεις λίγο για να με βρεις... Για δίπλωσε στη μέση το χαρτί που βλέπεις μπροστά σου.
     Η Πίπη το δίπλωσε.
     - Ακόμα δεν βλέπω τίποτα, είπε.
     - Δίπλωσέ το και από την άλλη πλευρά.
     - Τίποτα ακόμα.
     - Δίπλωσέ το και χιαστί...
     Και η Πίπη συνέχισε να διπλώνει, να ξεδιπλώνει, να τσακίζει, σύμφωνα με τις οδηγίες της φωνής. Και το χαρτί συνέχεια άλλαζε σχήματα, και η Πίπη συνέχιζε να διπλώνει και να ξεδιπλώνει, ώσπου ξαφνικά, πάνω που πήγαινε να απογοητευτεί, να' σου μπροστά της ένας δεινόσαυρος!
     - Είδες που είχα δίκιο; της είπε ο δεινόσαυρος. Είδες που βρισκόμουν ακριβώς μπροστά σου;
     Η Πίπη είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα. Μα, ολόκληρος δεινόσαυρος να χωράει σε ένα τόσο δα χαρτί;
     - Υπάρχουν και άλλοι σαν κι εσένα; ρώτησε.
     - Ουουου! Όσοι θέλεις! Άλλα όλους πρέπει να τους ανακαλύψεις. Και, εννοείται, δεν υπάρχουν μόνο δεινόσαυροι. Υπάρχουν και κάθε λογής ζώα: πουλιά, ψάρια, πεταλούδες, ρινόκεροι, ελέφαντες... Όρεξη μόνο να έχεις και θα τα ανακαλύψεις όλα!
     Και η Πίπη πολύ ενθουσιάστηκε με αυτήν την ανακάλυψη, και παρ'όλο που προβληματιζόταν πολύ σχετικά με την απουσία ιστοριών και την πιθανότητα να συμπληρωθούν τέσσερα χρόνια και τέσσερεις μέρες από τη δημιουργία της Γλωσσοπάθειας χωρίς να υπάρξει ανάρτηση, βάλθηκε να ψάχνει. Και η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα έχει ανακαλύψει και μερικά ζώα ακόμα. Τρέμε ζωικό βασίλειο!

     ΥΓ: Είναι αλήθεια ότι ένα μπλογκ για να διατηρηθεί χρειάζεται χρόνο και ενέργεια. Πραγματικά θαυμάζω όσους έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ένα μπλογκ για χρόνια, και με συχνές μάλιστα αναρτήσεις. Εγώ σίγουρα δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Η Οξεία Γλωσσοπάθεια μοιάζει περισσότερο με έναν διάττοντα αστέρα, παρά με ένα φωτεινό ήλιο. Αλλά στο ουράνιο στερέωμα υπάρχει χώρος και για ήλιους και για διάττοντες αστέρες.
     Πέρασα κάποιο διάστημα που οι αναρτήσεις έβγαιναν αβίαστα σχεδόν, επί εβδομαδιαίας βάσης. Τους τελευταίους μήνες αυτό δε συμβαίνει και είναι αλήθεια ότι δε μου είναι ευχάριστο. Και άλλοι θα το γνωρίζουν εκ πείρας, ότι η καθημερινότητα τις περισσότερες φορές λειτουργεί ως μία μαύρη τρύπα που απορροφά θετική ενέργεια. Αρκεί να αναφέρω ότι την ανάρτηση με το δεινόσαυρο ήθελα να την κάνω εδώ και πάνω από μία βδομάδα, και κατέληξα να τη συμπεριλάβω στην ανάρτηση για τα γενέθλια του μπλογκ.
     Αυτή η κατάσταση μου είναι αρκετά δυσάρεστη, αλλά δεν μπορώ και δε θέλω να καταπιεστώ για κάτι που ξεκίνησα έτσι, για την πλάκα μου. Και επειδή οι βεβιασμένες αναρτήσεις μου είναι σχεδόν αδύνατες, αποφάσισα να αφεθώ να με παρασύρει το ρεύμα. Κοινώς, η Γλωσσοπάθεια παίρνει κάποιες ανάσες και επανέρχεται, όποτε υπάρξει κάτι νέο. Οι αγαπητοί μου ακόλουθοι νομίζω ότι θα δείξουν κατανόηση, και κάθε νέα ανάρτηση θα τη βλέπουν σαν ένα Κίντερ έκπληξη (να σημειωθεί ότι η Κίντερ δεν είναι χορηγός του μπλογκ και ότι η Πίπη δεν τρώει Κίντερ έκπληξη).
     Και μην ανησυχείτε για εμένα: είμαι καλά!

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου