Στυλιστικός πονοκέφαλος

     Μεγάλωσε και η Άνοιξη και έγινε μια πρώτης τάξεως κοπέλα, ψηλή, λιγνή, όμορφη, έτοιμη να καταπλήξει τα πλήθη... Γι'αυτό, φυσικά, θα έπρεπε να κάνει την πρώτη της δημόσια εμφάνιση και η μητέρα της άρχισε να οργανώνει το αντίστοιχο πάρτυ. Αλλά για το μεγάλο πάρτυ χρειαζόταν και το ανάλογο φόρεμα.

     Φώναξε ο πατέρας της, λοιπόν, καμιά δεκαριά χελιδόνια, έμπειρους τεχνίτες κοπτοράπτες, τους καλύτερους υπαλλήλους του εξειδικευμένου οίκου μόδας "Το χρυσό ψαλίδι", και τους ανέθεσε να ράψουν το πιο όμορφο φόρεμα για την επίσημη πρώτη της κόρης του. Τσιγκουνιές δεν ήθελε, τους είπε. Μόνο το καλύτερο.

     Έφεραν τα χελιδόνια δεκάδες τόπια εκλεκτά υφάσματα και εφτά κούτες περιοδικά μόδας για να δείξουν στην Άνοιξη να διαλέξει, αλλά εκείνη αποδείχτηκε δύσκολη. Εννοείται ότι το φόρεμα θα ήταν λουλουδάτο, αλλά τι λουλούδια έπρεπε να βάλει;

     - Τι θα λέγατε για άνθη αμυγδαλιάς, δεσποσύνη; ρώτησε ο μόδιστρος, που φορούσε ένα πολύ κομψό σμόκιν.

     - Α-πα-πα, πολύ μπανάλ, είπε η Άνοιξη. Θέλω κάτι πιο ξεχωριστό.

     - Άνθη ροδακινιάς, τότε; Μοιάζουν με της αμυγδαλιάς, αλλά είναι πιο ροζέ, θα δώσουν έναν τόνο πιο εξεζητημένο...

     - Έχει φορεθεί και αυτό.

     - Μαργαρίτες;

     - Πολύ κίτρινο, θα με χλωμιάζει.

     - Παπαρούνες;

     - Πολύ κόκκινο, και επειδή πάει σε όλες, πολυφορεμένο.

     - Μήπως, τότε, άνθη πασχαλιάς;

     - Μωβ;

     - Πασχαλί.

     - Α, μπα...

     - Προτιμάτε το κουτσουπί, μήπως;

     - Το κουτσουπί; Και μόνο από το όνομά του καταλαβαίνετε ότι είναι αδύνατο να προτιμάω κάτι τέτοιο.

     Ο μόδιστρος ένιωσε να τρέμει το ψαλίδι που κρατούσε, αλλά κράτησε την ψυχραιμία του. Θυμήθηκε ότι ο μπαμπάς της νεαρής ιδιότροπης ήταν ιδιαίτερα γαλαντόμος, πήρε μια ανάσα και συνέχισε.

     - Θα προτιμούσατε να δοκιμάσουμε κάποιο άλλο άνθος, όπως ο λεμονανθός για παράδειγμα;

     - Ενδιαφέρον, αλλά πολύ άσπρο, δεν πάω και για νύφη...

     - Ποιος θα σε πάρει τόσο στριμμένη; ακούστηκε να λέει ένα νεαρό χελιδόνι, αλλά ο μόδιστρος έκανε ότι τον έπιασε βήχας και το κάλυψε.

     - Το βρήκα, είπε τότε ο μόδιστρος, αφού σταμάτησε να βήχει. Τι θα λέγατε να αφήσουμε τα άνθη και να πάμε στους καρπούς;

     - Δεν μου ακούγεται κακό, αλλά τι καρπούς έχετε υπόψη;

     - Τι θα λέγατε για τα μήλα;

     - Α, όχι, μου φέρνουν στο μυαλό τον οδοντίατρο.

     - Λεμόνια;

     - Χμ... Λεμόνια ή νεράντζια;

     - Και δεν τα βάζουμε και τα δύο; Ό,τι θέλουμε κάνουμε!

     Η Άνοιξη σκέφτηκε, ξανασκέφτηκε, κοίταξε μία το μόδιστρο, μία τα άλλα χελιδόνια που περίμεναν με αγωνία την απόφασή της...

     - Ας είναι, είπε, ας βάλουμε λεμόνια και νεράντζια.

     Μόνο πάρτυ δεν έκαναν τα χελιδόνια από τη χαρά τους και όρμησαν στις μεζούρες, για να πάρουν τα μέτρα και για να σχεδιάσουν τα πατρόν.

     Αλλά και εκεί υπήρξαν αντιρρήσεις από την Άνοιξη: το ένα σχέδιο είχε πολύ ανοιχτό ντεκολτέ, το άλλο ήταν πολύ κλειστό, το τρίτο ήταν στενό και θα τόνιζε την περιφέρειά της, το τέταρτο ήταν φαρδύ και θα σηκωνόταν με το παραμικρό φύσημα του αέρα, άλλο ήταν πολύ κοντό, άλλο ήταν πολύ μακρύ... Παρά τρίχα να πάει από ψαλίδι, μέχρι τελικά να καταλήξει σε κάποιο σχέδιο που κατά την γνώμη της ήταν υποφερτό.

     Και κοίταξε ο μόδιστρος το ημερολόγιο και είδε ότι οι μέρες περνούσαν απελπιστικά γρήγορα και έβαλε τα χελιδόνια να κάνουν υπερωρίες για να προλάβουν τις προθεσμίες. Και ράφτηκε το φόρεμα, αλλά και πάλι δεν της άρεσε της Άνοιξης και άρχισαν οι μετατροπές. Και τη μία ξήλωναν, την άλλη έραβαν, τη μία έκοβαν, την άλλη έραβαν. Και καλύτερα να είχαν ράψει τριάντα διαφορετικά φορέματα και να της είχαν δείξει να διαλέξει, παρά που έφτιαξαν ένα και μοναδικό και όλο το μεταποιούσαν. 

     Και έπιασε ο μόδιστρος τον πατέρα της Άνοιξης και, όσο πιο γλυκά μπορούσε, του ζήτησε να παρέμβει. Και ο πατέρας της την έπιασε με τη σειρά του και της είπε ότι εντάξει, λεφτά υπήρχαν, αλλά δεν ήταν και για πέταμα και, επιτέλους, έπρεπε να αποφασίσει πώς το ήθελε το φόρεμα, για να στείλει και η μάνα της τις προσκλήσεις για το πάρτυ, κάποιοι από τους συγγενείς έμεναν μακριά και έπρεπε να ειδοποιηθούν εγκαίρως.

     Και βαριαναστέναξε η Άνοιξη, και τελικά παραδέχτηκε ότι μια χαρά ήταν το φόρεμά της. Και ανάσαναν ανακουφισμένα τα χελιδόνια κοπτοράπτες, και γύρισαν στις φωλιές τους για να ετοιμάσουν τις βαλίτσες τους για το ετήσιο ανοιξιάτικό τους ταξίδι και άκουσαν και τα σχολιανά τους από τις γυναίκες τους, που τις είχαν αφήσει τόσο καιρό μόνες τους να κάνουν όλες τις προετοιμασίες. 

     Αλλά, τέλος καλό, όλα καλά. Και εχθές, εκεί που χάζευε η Πίπη έξω από το παράθυρο και αναρωτιόταν γιατί είχαν αργήσει να έρθουν τα χελιδόνια, είδε ένα χελιδόνι που χόρευε στον αέρα και τραγουδούσε "Τελείωσε το φόρεμα! Τελείωσε το φόρεμα!". Και ρώτησε η Πίπη το χελιδόνι και έμαθε τα καθέκαστα.

     Και αφού, λοιπόν, βρέθηκε το φόρεμα για την επίσημη πρώτη της Άνοιξης, το μόνο που μένει τώρα είναι να περιμένουμε να δούμε και τα πυροτεχνήματα από το πάρτυ. Εκτός αν και για τα πυροτεχνήματα πρέπει να αποφασίσει εκείνη...

Σημ: Η φωτογραφία είναι δικιά μου